บัลลังก์ปักษา
ตอนที่ 12
คนเราต้องทำทุกอย่างเพื่อความฟินของตัวเอง และผมจะสืบทอดเจตนารมณ์นั้นต่อไป
“อาสา” ผมลากเสียงยานคางอย่างน่ารำคาญ วันนี้เป็นวันที่ผมกับอาสาไม่มีเรียนตอนบ่ายเหมือนกัน วันนี้อาจารย์ทั้งคณะเขาขอยกเลิกคลาสเพื่อไปประชุมงบประมาณอะไรก็ไม่รู้ ผมกับอาสาก็เลยได้อยู่ในห้องด้วยกันตลอดทั้งบ่าย
“มีอะไร” มันไม่สนใจผมแม้แต่น้อย เพราะมัวแต่เล่นเกมในแล็ปท็อปอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ ขณะที่ผมนั้นนอนดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียง
“ไปดูหนังกัน” ผมพูดเป็นครั้งที่ห้า
“ไม่ไป” มันก็ปฏิเสธเป็นครั้งที่ห้าเช่นเดียวกัน ไอ้สาด มึงนี่ก็ไม่เข้าใจในการทำทุกอย่างเพื่อความฟินของกูเลย
“ทำไมอ่ะ”
“ก็เล่นเกมอยู่ไง กำลังติดเลยเนี่ย”
ถ้าผมเป็นแฟนมันผมคงน้อยใจตายห่า แต่นี่ผมไม่ใช่ไง ผมก็เลยได้แต่บ่นอุบอิบอยู่คนเดียว นานๆ ทีจะไม่มีเรียนตรงกัน มึงก็น่าจะเอาเวลาไปเที่ยว ไม่ใช่เอามาเล่นเกมแบบนี้
จริงๆ ไม่ใช่ความผิดของมันเลยสักนิดครับ แต่เป็นความผิดผมเองนี่แหละ ตั้งแต่กลับจากร้านเหล้าเมื่อคืนวาน ผมก็เอาแต่เป็นบ้าเป็นบอเพราะอาสา ผมอยู่ใกล้มันมากจริงๆ แต่ก็เหมือนอยู่ไกลฉิบหาย ทำห่าอะไรกับมันไม่ได้เลย เพราะฉะนั้นผมจึงได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอย่างเซ็งๆ และก็แอบมองแผ่นหลังของอาสาที่เล่นเกมของมันต่อไปด้วยสายตาละห้อย
มึงไม่ได้แอบรักคนอื่น มึงไม่รู้หรอกโว้ยยยยย
“แพ้อีกแล้วว่ะ” อาสาทุบโต๊ะ “พวกหอห้าแม่งเก่งฉิบ ตอนเด็กๆ แม่งแดกเมาส์กับคีย์บอร์ดเป็นอาหารหรือไงวะ”
“แข่งกับใครไม่แข่ง แข่งกับพวกหอห้าเนี่ยนะ”
“แข่งกับหอนี้สนุกสุดแล้ว” อาสาได้ฤกษ์หันมาหาผมสักที “มึงนอนอืดอย่างกับเป็นพะยูน วันนี้ไม่มีอะไรทำเหรอ”
“กูเพิ่งชวนคนบางคนไปดูหนัง ชวนตั้งหลายรอบ แต่แม่งก็ปฏิเสธอยู่ได้”
อาสาแกล้งขมวดคิ้ว “ชวนใครว้า”
“หมาน้อย”
“หมาน้อยบ้านมึงสิ”
“เร็ว” ผมขยับขาไปมา “เรื่องนี้กูอยากดูมาตั้งแต่เดือนก่อนแล้ว”
“เอะอะก็ดูหนัง เอะอะก็ไปห้าง”
“กูเด็กกรุงเทพฯ นะ มึงอย่าลืม”
“จริงๆ วันนี้กูขี้เกียจหน่อยๆ นะ” พอรู้ว่าถือไพ่เหนือกว่าก็เอาใหญ่ ใครแม่งพาเรียกมันว่านางฟ้าวะครับ นี่มันงูพิษชัดๆ เล่ห์เหลี่ยมเยอะฉิบหาย
แต่เพราะน่ารักผมเลยให้อภัยก็ได้
“มึงต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนแล้วล่ะ”
“กูเลี้ยง” ผมยื่นข้อเสนอไปหนึ่งข้อ
“ไม่พอว่ะ”
ไอ้งูพิษเหี้ยเอ๊ย เยอะไปแล้วนะมึงง่ะ มึงเยอะไปแล้ว
“มึงต้องเลี้ยงป๊อบคอร์นถังใหญ่ที่ใหญ่เหมือนโอ่งน้อยด้วย” ดูแม่งเปรียบเทียบเข้า
“สาด ไปกันสองคน ยังไงก็แดกไม่หมด”
“ก็กูจะแดกกกก”
รู้สึกแค้นใจฉิบแต่ก็กล้ำกลืนฝืนทน ต้องปล่อยแม่งไปก่อน เพราะตอนนี้ผมชอบมันแล้ว ยังไงผมก็ต้องยอมมัน ผมกัดฟันพยักหน้า ในที่สุดอาสาก็ยอมลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ท่าทางของมันอารมณ์ดีจัด นี่มึงอยากแดกป๊อบคอร์นยักษ์ขนาดนั้นเลยเหรอ
แต่ก็เอาเถอะ ยังไงตอนนี้มันก็ยอมไปเดตกับผมแล้ว!
วันนี้อย่างน้อยก็ต้องมีโมเมนต์ให้ผมทำคะแนนเพิ่มล่ะวะ
ห้างภารกร
ยังไงผมก็ต้องดูหนังเรื่องนี้ให้ได้ครับ ถึงแม้ว่าผมจะบอกกับทุกคนไปว่าผมชวนอาสาออกเดตเพื่ออยากสร้างความฟินให้กับตัวเอง แต่บางทีคนเราก็จำเป็นที่จะต้องยิงปืนนัดเดียวเพื่อได้นกสองตัว ผมต้องได้ทำคะแนนกับอาสาและผมก็ต้องได้ดูหนังด้วย เห็นมั้ย วิน-วินกันทั้งสองฝ่าย
เอ่อ ผมวินฝ่ายเดียวก็ได้
“อยากดูอะไรขนาดนั้นวะ” ผมดูรีบมากจนอาสาอดหัวเราะไม่ได้
“เมื่อกี้กูเปิดแอปมา เหลือรอบฉายแค่รอบเดียวว่ะ”
“อ้าว ที่มึงอยากดูไม่ใช่หนังตลาดเหรอ” หนังตลาดทั่วไปจะมีรอบฉายเยอะครับ
“ไม่ใช่” ผมรีบตอบ “เป็นหนังอาร์ตๆ ที่ฉายเฉพาะบางโรง และก็ใกล้ลาโรงแล้วด้วย”
“แล้วมึงก็เพิ่งมาดูเนี่ยนะ”
“ก็มันฉายแค่บางวัน”
“เอาเถอะ”
“ว่าแต่มึงพากูมาดูทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะได้ดูเรื่องอะไรเนี่ยนะ”
อาสาพ่นลมใส่หน้าผม มันอยู่สูงกว่าเพราะมันยืนอยู่ขั้นบันไดเลื่อนมากกว่าผมหนึ่งขั้นครับ
“ก็เชี่ยไหนแม่งอยากดูจนดิ้นแด่วๆ อยู่บนเตียงล่ะ”
เหี้ย ดูแม่งพูด ดิ้นแด่วๆ เนี่ยนะ หมดความเท่ไปเลยกู คนนะเว้ยไม่ใช่หนอน
“รับรองมึงจะไม่ผิดหวังกับเรื่องนี้เลยเว้ย เป็นหนังที่ดีมาก และก็น่าจะได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงออสการ์ด้วย” ผมพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย “กูดีใจฉิบหายที่จังหวัดนี้เอาเข้ามาฉายอ่ะ กูแทบกราบโรงหนังเลยรู้ป่ะ”
“พอไปถึงแล้วอย่าลืมกราบนะ”
“ไม่”
“ไม่ลืมเหรอ”
“ไม่กราบดิวะไอ้สัด”
อาสาหัวเราะตาหยี ดวงตาของมันกลายเป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว อื้อหือ...มันมีความชาร์มมิ่งแผ่ออกมาเหลือล้นจนผมถึงกับมองตาค้างไปเลยครับ แต่มันไม่รู้ว่าผมมองมันอยู่
กำไรอีกแล้วกู
ในที่สุดก็ถึงโรงหนัง ผมสัมผัสได้ว่ามีคนมาดูมากผิดปกติ เอ๊ะ ช่วงนี้มีหนังซุปเปอร์ฮีโร่เข้าหรือเปล่าวะ ทำไมคนเยอะเหมือนทางโรงหนังแจกตั๋วฟรี เท่าที่ผมจำได้ มันไม่มีหนังฟอร์มยักษ์เข้าในสัปดาห์นี้นี่หว่า
หรือพวกนี้จะมาดูหนังอาร์ตรอบเดียวกันกับผม
บ้าน่า คงไม่หรอกมั้ง หนังที่ผมจะดูเป็นหนังที่โคตรไม่ใช่หนังตลาดอ่ะ มันต้องไม่ฮอตฮิตถึงขนาดคนรอดูเป็นสิบเป็นร้อยหรอก ผมกับอาสาเดินไปต่อแถว คนเยอะก็จริงแต่ใช้เวลาต่อแถวไม่นานเลยครับ ไม่ถึงห้านาทีเลยมั้ง
“โสดเหงาเป็นนกฟลามิงโก้ รอบบ่ายสามสี่สิบครับ” ผมบอกพนักงานขายตั๋วอย่างรวดเร็ว พร้อมๆ กับควักตังค์ออกมาเตรียมจ่ายอย่างเต็มที่
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ เรื่องนี้รอบบ่ายสามสี่สิบมีคนเหมาโรงไปแล้วค่ะ”
อะ อะไรนะ
“ว่าไงนะครับ”
“ลูกชายเจ้าของห้างเพิ่งมาเหมาไปน่ะค่ะ ต้องขออภัยด้วยนะคะ คุณลูกค้าสนใจจะดูเรื่องอื่นรอบอื่นมั้ยคะ”
“ใครครับลูกชายเจ้าของห้าง ใช่เพื่อนผมเปล่า” ผมรีบถามอย่างร้อนรน อาสาที่อยู่ข้างๆ สะกิดผมใหญ่เลย
“ลูกค้ามาจากมอ B หรือเปล่าคะ”
“ครับ”
“ลูกชายเจ้าของห้างก็มาจากมอ B นะคะ”
พนักงานคนนี้ก็ซื่อเกิน มีอะไรก็ตอบหมด แต่คำตอบของเธอกลับไม่เป็นประโยชน์ให้ผมเลย ผมอ้าปากพะงาบๆ เตรียมจะซักต่อ แต่อาสากลับดึงแขนผมให้ออกห่างจากเคาน์เตอร์ขายตั๋ว
“ไม่เอา กูจะดูให้ได้” ผมโวยวายลั่น “ในกรุ๊ปไลน์โรงเรียนเก่ากูแม่งสปอยล์เรื่องนี้ฉิบหาย กูไม่ยอมมมมม”
“ใจเย็นๆ ดิวะ” อาสาทั้งปลอบทั้งขำ “มึงเป็นห่าอะไรกับเรื่องนี้มากป่ะเนี่ย ไม่ได้ดูก็คือไม่ได้ดูสิ”
“แต่มันกำลังจะลาโรงแล้วนะเว้ย”
“เอาน่า” อาสาจับไหล่ผมพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ดูเรื่องอื่นกันนะ อาจจะสนุกกว่าเรื่องนี้ก็ได้”
“โอเค” นั่นยังไงล่ะ ผมต้องมนตร์เสน่ห์ของนางฟ้าไปซะฉิบ ยอมอย่างง่ายดายภายในเวลาไม่กี่วินาที “แต่กูสงสัยว่าใครคือลูกเจ้าของห้าง แล้วแม่งก็เสือกจะมาเหมาโรงวันนี้เพื่ออะไร”
“จริงๆ พนักงานก็ไม่น่าเปิดเผยเนอะ” อาสาพึมพำ
“เปิดเผยอ่ะดีแล้ว กูจะได้โกรธถูกคน มึงรู้จักมันป่ะ”
“กูว่ากูรู้นะ เป็นรุ่นพี่ อยู่หอสี่อ่ะ”
ผมไม่สงสัยเรื่องหอพักของมันเลยสักนิด เป็นลูกเจ้าของห้าง อีกทั้งยังเหมาโรงหนังเว่อร์วังอลังการต้องเป็นไลฟ์สไตล์ของคนจากหอนี้แน่นอน ผมมองไปรอบๆ เพื่อตามหาไอ้คนที่ทำให้ผมพลาดจากการดูหนังเรื่องนี้ “ไหนขอดูหนังหน้าหน่อยซิ”
“ไอ้สาด ไปหาเรื่องอื่นดูกัน”
อาสาลากผมไปดูรอบหนัง มันตั้งใจดูรอบหนังที่อยู่บนจอเป็นอย่างมาก ขณะที่ผมซึ่งไม่มีหนังที่อยากดูก็ได้แต่มองซ้ายมองขวาหาไอ้ลูกเจ้าของห้างอย่างเดียว
กูจะสาปแช่งให้แม่งขี้ไม่ออกในเช้าวันพรุ่งนี้ แค้นฉิบหาย
“เฮ้ยคีน น้องอาสามาว่ะ”
“จริงป่ะ”
“เหยดเข้ อาสามาว้อย”
ผมหันขวับไปมองต้นเสียง เป็นผู้ชายสองคนที่ดูรวยตั้งแต่ใบหน้าลามไปจนถึงเสื้อผ้าและเครื่องประดับ มีคนหนึ่งที่สะดุดตาผม เพราะมันหล่อแบบมีเอกลักษณ์ดี มองหน้ามันแป๊บเดียวก็จำได้เลย
ไอ้นี่สินะลูกเจ้าของห้าง
“มาดูหนังเหรอครับ” ไอ้พี่คีนเข้าไปทักอาสาด้วยรอยยิ้ม ข้ามหน้าข้ามตาผมเฉย เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมพี่แม่งทำงี้วะ ผมอาจจะเป็นผัวมันไม่ใช่เพื่อนมันก็ได้ ทำไมทำเหมือนมองไม่เห็นผม
ไม่รู้ตอนนี้ผมโกรธอะไรพี่คีนบ้าง ผมเอามาปนกันหมดแล้วครับ
“เอ่อ ครับ” อาสาตอบรับอย่างงงๆ มันมองผมสลับกับมองไอ้พี่คีน
“พี่เพิ่งเหมาโรงไป ดูเรื่องนี้กับพวกพี่มั้ย”
หลายคนอาจมองว่าพี่มันมีน้ำใจ แต่ผมมองว่าพี่มันอวดรวย อวดไม่พอแถมส่งสายตามาเกี้ยวอาสาอีก ผมรู้สึกหัวมันร้อนๆ ทั้งๆ ที่ตรงนี้แอร์ก็ตกลงมาใส่หัวผม
“ผมว่าจะดูเรื่องนี้ครับ ไม่ดูเรื่องนั้น” อาสาปฏิเสธอย่างละมุนละม่อม
“ว้า เสียดายจัง เอาไว้โอกาสหน้าเนอะ เผื่อเราได้ดูด้วยกัน”
มากเกินไปแล้วไอ้สัด คิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ!
“พี่อย่าลืมชวนผมนะครับ” ผมแกล้งยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปกอดไหล่อาสา แกล้งเอาจมูกไปฝังที่แก้มมัน
พวกหอสี่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ถึงกับอึ้งกิมกี่ แต่คนที่อึ้งกว่าเห็นจะเป็น...ไอ้อาสานี่แหละ
กูไม่รู้เรื่องนะ สถานการณ์มันพาไป กูไม่ได้ตั้งใจ
พี่คีนยังยิ้มมุมปากรักษามาด แต่ก็เดินจากไปโดยดีอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง อาสาผลักตัวผมออก ก่อนจะถูแก้มตัวเองแรงๆ
“แต๊ะอั๋งแก้มกูเหรอ ไอ้เหี้ยยยยย”
“ก็รอทำมากกว่านี้อยู่”
“ฟาย ไปซื้อตั๋วเลย” อาสาชี้มือ ใบหน้าของมันเป็นสีชมพูหน่อยๆ แต่ก็ทำเหมือนไม่อยากให้ผมทักท้วง
“มึงรู้จักไอ้รวยนั่นด้วยเหรอ” ผมถามอย่างอยากรู้
“เอาตรงๆ มั้ย”
“...”
“ไม่รู้จักว่ะ”
“อ้าว” รู้สึกอยากหงายเงิบมาก “แล้วทำไมคุยกันเหมือนรู้จักกัน”
“ทุกวันนี้กูก็จำไม่ได้แล้วว่ากูรู้จักใครบ้าง แม่งเข้ามาทักกูกันเยอะเหลือเกิน”
ผมมองมันเหมือนมันเป็นแมลงน่ารำคาญตัวหนึ่ง ใช่ครับ แม่งน่ารักจนน่ารำคาญ ที่ผ่านมาผมค่อนข้างรู้ตัวนะว่าผมหน้าตาไม่ใช่ขี้ๆ แต่ก็ไม่ค่อยมีคนเนียนมาทักบ่อยอย่างไอ้อาสานี่เลย
นี่มันคือวิถีชีวิตของคนเป็นนางฟ้าเหรอวะเนี่ย
“เลือกได้แล้วเหรอว่าเรื่องอะไร” ผมถามเพื่อเปลี่ยนประเด็น ไม่ให้ตัวเองหัวร้อนไปมากกว่านี้
“เรื่องนี้”
ผมมองตามก่อนจะส่ายหน้ารัวๆ “ไม่เอา กูไม่ดูเจ้าหญิงดิสนีย์ ดูแล้วหลับ เพราะแม่งร้องเเพลงทั้งเรื่อง และกูดูกับแม่บ่อยแล้วด้วย” ความฝันตอนเด็กๆ ของแม่ผมคืออยากเป็นเจ้าหญิงออโรร่าครับ เพราะงั้นทุกวันนี้แม่ผมก็ยังบ้าดิสนีย์อยู่ ครอบครัวเราไปดิสนีย์แลนด์กันทุกปี ไปจนผมเอียนมิกกี้เมาส์แล้วเนี่ย
“แต่กูชอบนางเอก กูอยากดูเขา” กลายเป็นอาสาที่เป็นคนอยากดูหนังไปแล้ว “ดูเรื่องนี้ นะๆๆ”
คิดว่าผมยอมมั้ยครับ ถ้าคิดว่าผมยอมกด 1 ถ้าคิดว่าผมไม่ยอมกด 2
ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก
เฉลย! มีคนกด 2 กันมั้ย คุณกดผิดครับ ผมต้องยอมมันอยู่แล้วเพราะผมชอบมัน อาสาดูกระตือรือร้นขึ้นมากระหว่างที่ดันหลังผมเข้าไปต่อแถวใหม่อีกรอบ มันดูมีความสุขจนลืมไปเลยว่าผมเพิ่งขโมยหอมแก้มมันเมื่อสักครู่
นอกจากจะดีใจที่ผมได้แต๊ะอั๋งมันฟรีๆ แล้ว ผมยังดีใจที่มันไม่รังเกียจผมอีกต่างหาก
งั้นก็แปลว่าอนาคตผมทำได้มากกว่านี้งั้นสิ #ครุ่นคิด
“ตกลงจะซื้อป่ะ ป๊อบคอร์นโอ่งน้อยของมึงอ่ะ”
“กูพูดเล่น มึงไม่ต้องซื้อนะ”
“ก็นึกว่าอยากแดกจริงๆ กูจะได้ซื้อให้”
“ไม่เอา ซื้อมายังไงก็แดกไม่หมด”
“ขนกลับไปแดกที่หอก็ได้ ดึกๆ จะได้มีไรกิน”
“มึงไม่กลัวอ้วนเหรอ”
“กูหมายถึงมึงต่างหากที่จะแดก กูไม่แดกตอนดึกอยู่แล้ว”
“กูไม่เคยแดกตอนดึกๆ”
“เหรอออออ ให้กูกลับไปค้นถังขยะดูเศษถุงขนมของมึงเมื่อคืนมั้ย”
“สัดทนายยยยย”
“ตกลงจะแดกมั้ย”
“แดกกกกกกกกก”
ตอนอยู่บนรถอาสามันเล่าว่ามันเคยเห็นคนอื่นถือถังป๊อบคอร์นยักษ์บ่อยๆ แต่มันไม่เคยได้ลองกินสักที ไม่ว่ามันจะลองชวนใครซื้อมากินก็ไม่มีใครเห็นด้วยกับมันสักคน ส่วนใหญ่มักจะบอกว่ามันใหญ่เกินไป ยังไงก็กินไม่หมด แต่สำหรับคราวนี้ผมจะเป็นคนสานฝันให้กับมันเอง ถึงแม้ว่าท้ายที่สุดแล้วผมกับอาสาจะไม่มีใครกินป๊อบคอร์นในถังยักษ์นี้หมดก็ตาม
หลังจากที่เราสองคนไปซื้อเสร็จ อาสาก็ดูภูมิอกภูมิใจกับถังป๊อบคอร์นขนาดยักษ์นี้มาก มันถึงขนาดถ่ายรูปอัพลงไอจีกันเลยทีเดียว ผมแอบมองด้วยรอยยิ้ม อย่างน้อยวันนี้ผมก็ทำให้มันมีความสุขได้
แต่ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ผมคิดว่าผมน่าจะไม่มีความสุขแล้วว่ะ
หนังดิสนีย์เป็นหนังที่ดีครับ ผมไม่มีอะไรจะเถียงสักคำ แต่หน้าอย่างผมกับหนังเจ้าหญิง ขอโทษทีเหอะ มันเข้ากันตรงไหน ผมบอกอาสาให้รอจนกว่าคนเข้าโรงไปให้หมดก่อนแล้วค่อยเดินเข้าไป อารมณ์คงเหมือนกับพี่สงคราม ตอนที่ไม่อยากให้คนอื่นจับได้ว่ามากินขนมร้านสีชมพูหวานแหววน่ะครับ
เรื่องนี้ใครไม่ถือ แต่ผมถืออ่ะ
หลังจากที่เข้าไปในโรง ผมก็กระซิบข้างหูอาสาที่อยู่ทางซ้ายมือว่า “กูขอหลับนะ”
“สาด แล้วจะซื้อตั๋วเข้ามาทำไม”
“ซื้อมานั่งเป็นเพื่อนมึงไง”
ตอนที่หนังเริ่ม ผมก็ขยับตัวให้หลังเคลื่อนที่ลงต่ำมากยิ่งขึ้นจะได้หลับสบาย แม้ว่าขาผมจะยาวจนเกือบจะชนเบาะที่อยู่ข้างหน้าก็ตาม แต่ผมไม่สน ผมรู้ว่าหนังดิสนีย์เป็นยังไง และผมจะนอนอย่างพอใจจนกว่าหนังเรื่องนี้จะจบ
ผมเอียงคอไปซบกับไหล่ของอาสาซึ่งคอยเหลือบมองมาทางผมตลอด บางครั้งมันก็พ่นลมใส่ บางครั้งมันก็ส่ายหน้า หรือบางครั้งมันก็คอยดูว่าผมหลับอยู่หรือเปล่า
ตลอดทั้งเรื่องผมหลับบ้างไม่หลับบ้าง แต่ที่ผมทำอยู่ตลอดก็คือซบไหล่มัน...และก็แอบเอาแขนซ้ายของผมไปประสานกับแขนขวาของมันระหว่างนอนด้วยนี่แหละ
อาสาแม่งไม่ด่าผมสักคำ มิหนำซ้ำยังไม่อึดอัดไม่อะไรด้วย มันปล่อยให้ผมทำตัวเหมือนแฟนมันต่อไปเฉย จนผมคิดในใจว่าไม่ใช่มันหรอกที่จะแย่
แต่เป็นผมเองนี่แหละที่หวั่นไหวจนไม่รู้จะหวั่นไหวยังไงแล้ว
ร้านอาหาร
ผมหาวเป็นครั้งที่สามหลังจากที่มานั่งร้านนี้ อาสาที่นั่งข้างๆ ถังป๊อบคอร์นโอ่งน้อยกำลังอิ่มอร่อยกับอาหาร ส่วนผมทานเสร็จตั้งแต่ห้านาทีแรกที่อาหารถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ มันจึงส่งผลให้ผมเริ่มง่วงนอนเล็กน้อย ถึงจะเป็นอย่างนั้น หางตาของผมก็เหลือบไปมองเห็นพนักงานชายสองสามคนที่จ้องมองอาสาตาเป็นมันพร้อมกับซุบซิบ
แม้แต่พนักงานร้านอาหาร...ความฮอตของแม่งก็ยังไม่ยกเว้น
“นางเอกโคตรสวยอ่ะ ใจกูละลายเลย” อาสาพูดในสิ่งที่ทำให้ผมถึงกับทำหน้าเซ็ง
มึงสวยกว่าอีกไอ้ห่า...
“แต่มึงคงจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรหรอก เพราะมึงหลับ”
“กูรู้ กูรู้ว่ามีคนสวย”
“รู้ห่าอะไร กูไม่เห็นมึงมองจอเลย”
“กูมองแต่มึงไง” ผมยักคิ้วพร้อมส่งยิ้มให้
“เป็นไรมากมั้ยวันนี้ ตั้งแต่มึงหอมแก้มกูแล้วนะมึงอ่ะ”
“นี่ยังจะต้องสืบอีกเหรอ” ผมรุกหนักเกินไปเปล่าวะ ชักสงสัยแล้ว แต่ปากมันก็พูดไปแล้วอ่ะ
“อาหารที่สั่งได้ครบนะครับ” พนักงานชายคนที่น่าจะชอบอาสาที่สุดเดินเข้ามาใกล้โต๊ะพร้อมกับรอยยิ้ม มันช่างเป็นมนุษย์ที่ตาตี่จริงๆ เหมือนดวงตาของมันมีแค่ขีดเดียวน่ะครับ
พวกกูแดกจนใกล้จะหมดแล้วทำไมมึงเพิ่งมาถาม ถามไม่พอยังมาขัดบรรยากาศสุดโรแมนติกด้วย
อาสาพยักหน้าและส่งรอยยิ้มให้ ผมชักสีหน้าทันทีเมื่อเห็น
“รับอะไรเพิ่มเติมมั้ยครับ” ไอ้ตาขีดให้ไปถามอาสา จงใจจะพูดกับอาสาคนเดียวชัดๆ ให้ตายเถอะ นี่กูพามันมาเดตหรือพามันมาบริหารเสน่ห์กันแน่ ทำไมมีแต่เพศผู้รุมตอม
“เอาอะไรมั้ย” อาสาถามผม
“ที่รักอยากแดกอะไร ที่รักเลือกเลย”
เงิบมั้ยล่ะมึงไอ้ตาขีด ผมมองมันด้วยสายตาบึ้งตึง จนในที่สุดมันก็ยอมแพ้และก็ชะล่าถอยไป ผมยิ้มกริ่มอย่างถูกอกถูกใจ แต่เมื่อสบสายตากับอาสา ผมก็เป็นอันต้องหุบยิ้ม
“กูไม่ได้ทำอะไรผิดนะ” ผมออกตัวไว้ก่อน “มึงก็น่าจะรู้ว่ามันกะจะมาเต๊าะมึงชัดๆ กูก็ต้องปกป้องมึงหรือเปล่าวะ”
อาสายิ้ม “ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
แค่คำพูดไม่กี่คำ การกระทำไม่กี่อย่างของมันก็ทำเอาผมถึงกับไปต่อไม่เป็น ไม่รู้เลยว่าจะพูดอะไรต่อไป
“มึงไม่ใสใช่ป่ะ” หลังจากเงียบกันอยู่นาน ผมจึงโพล่งประโยคนี้ออกไป
“หมายความว่าไง”
“ก็นึกว่าจะยอมไปหมดทุกคน”
อาสาชักสีหน้า “สาดดดดด อย่าให้กูต้องเล่าเลย”
“พูดถึงขนาดนี้มึงก็เล่ามาเหอะ” จริงๆ แล้วผมเองอยากรู้น่ะ
“ถ้าไม่ปฏิเสธเลยมันก็จะแปลกๆ ป่ะ ในเมื่อไม่ว่าจะไปไหนยังไงก็ต้องโดนอยู่แล้ว อย่างน้อยก็ถูกมองอ่ะ” แม้จะฟังดูน่าหมั่นไส้...แต่สิ่งที่มันพูดแม่งก็จริงทุกคำ “อย่างมึงกูว่ามีประสบการณ์เยอะกว่ากูอีกมั้ง ทำผู้หญิงที่เข้ามาหาหน้าแตกไปกี่คนแล้วล่ะ”
“ก็เยอะอยู่” ผมยักไหล่ “สมัยอยู่ม.ปลายเคยเกือบลากเข้าห้องน้ำด้วยนะ”
“เฮ้ย ใครลาก ตุ๊ดเหรอ”
“เปล่า ผู้หญิงนี่แหละ ผู้หญิงเมาด้วย เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที” ผมหัวเราะเมื่อนึกถึงวันวาน “แม่งโคตรจี้ พวกเพื่อนกูต้องมาช่วยกันกูออกจากผู้หญิงพวกนั้นกันใหญ่ แทนที่ผู้หญิงจะต้องเป็นฝ่ายถูกป้องกัน นึกแล้วก็ขำ”
“มึงสมัยม.ปลายกับตอนนี้ตอนไหนหล่อกว่ากัน”
“พูดยาก เพราะกูมันหล่อตลอดกาล”
อาสากระแอมพร้อมยกมือเตรียมเรียกพนักงาน แต่ผมร้องห้าม “ไม่ต้องเดี๋ยวกูพูดกับแม่งเอง คิดเงินด้วยครับ”
ใช้เวลาประมาณสองสามนาทีพนักงานก็มาเก็บตังค์ เป็นไอ้ตาขีดคนเดิมด้วย แม้ว่ามันทำท่าจะมาเก็บเงินที่ผม แต่สายตาของมันก็ยังมองไปที่อาสาอยู่ดี
นี่ถ้าผมเป็นแฟนอาสาจริงๆ ผมไม่ยอมแล้วนะเนี่ย
ราคาอาหาร 314 บาท ผมจ่ายแบงก์ 500 บาทพร้อมเหรียญบาทอีก 4 เหรียญที่ผมมีติดกระเป๋าตังค์พอดี ผมใช้กระเป๋าตังค์แบบหนึ่งพับ ทั้งบางและก็จุน้อยเพราะงั้นจึงไม่ชอบพกเหรียญเท่าไหร่ อีกอย่างหนึ่งผมจะได้รับตังค์ทอนกลับมาแบบที่ไม่ต้องมีเหรียญ หรือไม่ก็เป็นเหรียญสิบบาทซึ่งก็โอเค
ไอ้ตาขีดกลับมาพร้อมกับเงินทอน 190 บาท แต่ช้าแต่ 180 บาทเป็นแบงก์หมดยกเว้น 10 บาทที่เป็นเงินเหรียญบาททั้งดุ้น
มึงจงใจกวนตีนแล้วแบบนี้!
“เฮ้ย นี่อะไรของมึงวะ” อาสารีบย้ายมานั่งข้างๆ ผมพร้อมยกมือปิดปากผมเอาไว้ พนักงานเดินจากไปแล้วแต่ผมยังคงโมโหอยู่ “มันกวนตีนกู”
“เขาคงอยากได้ทิป” อาสาหยิบเงินของตัวเองใส่เข้าไปเพิ่มด้วย “กลับกัน” มันลากผมให้ออกไปจากร้าน ตัวผมอ่อนไปตามแรงของมัน แต่อารมณ์ของผมเดือดพล่านมาก ใกล้จะล้มเคาน์เตอร์เก็บเงินอยู่แล้ว
“เฮ้ย ไปให้แม่งเพิ่มทำไม”
“เอาน่า”
“มึงถูกใจแม่งเหรอ”
“จะบ้าเหรอ”
“เอาคืนมาให้หมด เหรียญบาทกูก็เอา”
“พอแล้วทนาย พอ”
“เหรียญห้า เหรียญสิบกูจะไม่ว่าเลย นี่เหรียญบาทนะ เหรียญบาท!”
“อะไรจะแค้นฝังหุ่นปานนั้น”
“มันจงใจกวนตีนอ่ะ กูรู้สึกว่ามันลองใจกู กูไม่อยากแพ้” ผมคงเหมือนเด็กน้อยอย่างที่อาสาเคยทักไว้เมื่อครั้งกระโน้น ตอนนี้มันก็คงคิดเช่นนั้นเหมือนกันเพราะมันเอาแต่หัวเราะ ไม่ถือสาความโกรธของผมแม้แต่น้อย
“มึงชนะแล้ว”
“กูแพ้”
“ทนาย มึงชนะ สำหรับกูมึงชนะเสมอ โอเคป่ะ”
ชะงักเลยกู...เหมือนความโกรธของผมถูกแช่แข็งอย่างฉับพลัน จากนั้นก็ละลายหายไปหมดในชั่วพริบตา นางฟ้าสำแดงอิทธิฤทธิ์อีกครั้งหนึ่งแล้ว
เหี้ย ผมเริ่มรู้ตัวแล้วล่ะว่าชีวิตผมต่อจากนี้ไปมีจุดอ่อนเพิ่มขึ้นมาหนึ่ง พี่อ๊อฟ ปองศักดิ์อาจจะมีจุดอ่อนที่หัวใจ...แต่ผมมีจุดอ่อนอยู่ที่อาสา
“ชนะอะไร ชนะใจหรือเปล่า” ขอหยอดไปหนึ่งดอก
“ยังจะเล่น” อาสาคิดว่าผมเล่นมุขไปซะฉิบ
“ไม่ได้เล่น นี่จริงจัง”
“ทั้งวันเลยนะมึง ทั้งวันเลยนะวันนี้อ่ะ”
“คนบ้าอะไรจะเล่นได้ทั้งวัน มีแต่คนจริงจังเขาทำงี้กัน” แม้ผมจะยังไม่พูดตรงๆ แต่อย่างน้อยช่วยรับช่วยรู้สักนิดหนึ่งเถอะ
ช่วยเขินกูบ้างก็ได้ นิดหน่อยก็ยังดี ให้กูได้มีกำลังใจจีบมึงต่อหน่อยเถอะ
“มึงนี่นะ” อาสาเดินเลี่ยงผมไป ผมพยายามเร่งฝีเท้าตามมันให้ทัน แต่มันก็เดินไวมากเหลือเกิน ผมจึงไม่เห็นสีหน้ามันว่ามันเป็นยังไง
แต่ท่าทางของมันกำลังบอกว่ามันกำลังเขินผม
เรื่องพนักงานต้องการทิปกูอาจจะแพ้ แต่เรื่องมึงกูไม่ยอมแพ้จริงๆ นะอาสา
TBC*อีกไม่นานก็คงตกร่องปล่องชิ้น 555
หัวข้อ: ... สิ บ ส อ ง เ ศ ร้ า ... l (I) บัลลังก์ปักษา l up : 19/08/17 [END] (อ่าน 488842 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก