ตอนที่ 14.... เมื่อฝนกระหน่ำ....
สงครามยืนมองหน้าอดีตภรรยาที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกด้วยความไม่เข้าใจ เขาลงจากห้องของลูกชายมาก็เจอแขกที่เขาคาดไม่ถึง
นั่งอยู่ในห้องรับแขกโดยมีกันธรกับการันต์นั่งอยู่ด้วย เขามองหาอีกคนไม่เจอคงจะอยู่ในห้องครัว
“เดียวคะ มายาคิดถึงเดียวมากนะคะ เดียวคิดถึงมายาไหม”
ร่างเพรียวบางลุกขึ้นยืนเยื้องย่างกรายเข้าหาเจ้าของบ้านพลางกอดแขนสงครามเอาไว้แล้วซบหน้าลงกับต้นแขนแกร่งของเขา
ราวกับคิดถึงนักหนา ส่งเสียงหวานใสทักทายทั้งยังชะม้ายชายตาส่งให้อดีตสามี ที่เธอคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติสงครามก็ยังรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง
เพราะถ้าไม่รักเธอแล้ว ผ่านมาตั้งหลายปี ทำไมสงครามไม่มีใครข้างกายเลย นั่นคงเพราะรอเธออยู่แน่นอน การกลับมาคราวนี้มายา มั่นใจว่าสงครามต้องให้อภัยเธอ
“หน้าด้านจริงๆ “
เสียงที่ไม่ได้ออกจากปากของคนอย่างสงครามแน่นอน มายาหันขวับไปหาร่างบางที่นั่งกอดอกหน้าเชิดอยู่ข้างๆกันธร คู่กัดตลอดกาลของเธอ
“ใครหน้าด้าน แกเหรอ เป็นผู้ชายน่ะดีอยู่แล้ว ยังคิดเป็นตุ๊ดเป็นกระเทย หึหึคิดจะเอาสามีฉันทำผัวเธอเหรอ หน้าด้านจริงๆ”
“มายา!!”
สงครามเริ่มจะหงุดหงิดเขาไม่เข้าใจการกระทำของอดีตภรรยาตอนนี้เอาซะเลย ภาพในวันนั้นมันยังชัดเจน และแน่นอนคนอย่างเขา ไม่เคยลืมว่าแม่ของลูกคนนี้ทำอะไรเอาไว้
“ก็เดียวดูสิคะ มันด่ามายาก่อนนะ “
เสียงกระเง้ากระงอดทำปากยื่นหน่อยๆที่แต่ก่อนสงครามคิดว่ามันน่ารักนักหนา แต่นอนนี้เขากลับนึกแขยงสิ่งที่อดีตภรรยากำลังทำ
ตั้งแต่ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันมา เขาไม่เคยเห็นความหยาบของผู้หญิงคนนี้ชัดเท่าวันนี้เลยสักครั้ง
สงครามแกะมือเล็กๆออกจากแขนเขาแล้วหันไปหาเพื่อนสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆกัน
“ปลาล่ะ”
“เข้าครัว บอกจะทำของว่างให้”
กันธรตอบก่อนจะปลายตาไปหาเพื่อนสาวคนสนิทของเขาอีกคนอย่าว่าแต่สงครามเลย เขาเองก็นึกไม่ถึงว่ามายาจะเป็นคนแบบนี้
เขารู้จักมายาที่สวยหวานน่ารัก แต่มายาวันนี้ทำให้เขาต้องหันกลับมามองเพื่อนอีกคน ที่เคยบอกเขาตลอดเวลาว่า
มายา ไม่ได้รักสงครามเลยและมายาไม่ได้น่ารักอย่างที่ใครๆรู้จัก การันต์ที่นั่งพิงพนักโซฟามือกอดอกยกขาขึ้นไขว่ห้างหน้ามองตรงไป
ไม่สบตาใคร แต่สันกรามที่นูนขึ้นข้างแก้มทำให้กันธรรู้ว่า การันต์กำลังอดทนอย่างมาก
“กูขอคุยกับมายาสองคนได้ไหม พวกมึงไปรอกูที่ห้องทำงานไป “
“แต่เดียวกูไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนี้”
การันต์ไม่คิดจะปล่อยทั้งคู่ให้อยู่ด้วยกัน มายาทำอะไรได้มากกว่าที่สงครามและกันธรคิด เขาที่เคยเจอมากับตัวเองแล้วรู้ดีว่า
ผู้หญิงคนนี้งูพิษชัดๆ และที่สำคัญ เพื่อนเขารักผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหนเขารู้ดี เขากลัวเพื่อนใจอ่อน
“เชื่อใจกูรัน”สงครามบอกเพื่อนเสียงเครียดเขาไม่อยากให้การันต์อารมณ์เสียเพราะเวลาที่การันต์โกรธใครก็ห้ามไม่อยู่
“หึ โดนไล่แล้วยังไม่สำนึกพวกผิดเพศก็งี้แหละ เฮอะ”
“มายา! ขอโทษรันเดี๋ยวนี้”
“เดียวคะ !”
“ผมบอกให้คุณขอโทษเพื่อนผม ถ้าไม่ก็ออกจากบ้านผมไป !“เสียงตวาดแข็งกระด้างจนคนฟังรู้สึก
“เดียว....”
หญิงสาวครางในลำคออย่างไม่เชื่อหู ก่อนจะตวัดสายตาไปมองคนที่จ้องกัดเธอมาตลอด เธอจะคิดว่ายอมนิดหน่อยเพื่อสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่
เป้าหมายไม่ได้มาทะเลาะกับอดีตเพื่อน แต่มาเพื่อทวงตำแหน่งภรรยาคืน
“ขอโทษ”
เสียงห้วนสั้น แม้ไม่เต็มใจ แต่ก็ทำให้การันต์ยิ้มออก แค่นี้เขาก็พอจะเบาใจได้ว่า สงครามไม่คิดกลับไปกินของเน่าต่ำตมแบบนั้นอีกแน่นอน
เขาปรายตามองเหยียดให้กับผู้หญิงที่เขาบอกได้เต็มปากว่าเกลียดเข้าไส้ก่อนจะเดินออกจากห้องรับแขกตามกันธรออกไป
“เอาล่ะ ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน “
“แหม..อย่าพูดซะดูห่างเหินขนาดนั้นสิคะเดียว มายายังรักเดียวอยู่นะคะ “
“หึหึ ผมชักจะเห็นด้วยกับรันนะ “
หญิงสาวหน้าตึงแทบจะทันที ที่สงครามพูดจบ แต่เธอจะแสดงออกไม่ได้ไม่อย่างนั้นเธอจะพลาด
แม้จะขัดใจที่จะกลับมาง้อขอคืนดีกับสงครามมเพราะเอาตามจริงแล้วเธอไม่เคยรักผู้ชายคนนี้เลย
ตอนที่แต่งงานด้วยเพราะพลาดท่ามีลูกและตอนนั้นสงครามจัดว่าเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมคนหนึ่งทั้งหน้าตาและฐานะทางการเงินและทางสังคม
ใครจะไปรู้ว่าเพียงไม่กี่ปีผู้ชายเพอร์เฟคคนนี้จะเหลือแต่ตัว และที่เลวร้ายที่สุดตอนนี้ครอบครัวเธอกำลังแย่
และสามีคนปัจจุบันก็ไม่ได้ช่วยอะไรครอบครัวเธอเลย เธอกำลังโดนฟ้องหย่า ซึ่งตอนนี้กำลังปิดข่าวให้เงียบที่สุด
หากเธอสามารถขอคืนดีกับสงครามได้ ทุกอย่างก็จะราบรื่น เธอมีมาเฟียต่อรองอยู่แล้วแน่นอนคนรักลูกอย่างสงครามต้องใจอ่อนแน่นอน
“มายาขอโทษนะคะเดียวมายาผิดไปแล้ว แต่มายาทำตามพ่อกับแม่นะคะ มายาโดนบังคับที่ต้องทำแบบนั้น
มายาคิดถึงเดียวนะคิดถึงลูกด้วย นะคะเดียวให้โอกาสมายานะคะ “
มายาโผเข้ากอดร่างสูงของอดีตสามีเอาไว้ พลางซบหน้าลงกับอกแกร่งที่ยังยืนนิ่งไม่หือไม่อือใดๆกับเธอ
“คิดถึงลูกเหรอ..หึ ผมไม่อยากเชื่อว่าคำนี้คุณยังจะกล้าพูดนะมายา แล้วสามีคุณล่ะ “สงครามพยายามไม่เสียงดังไม่ชวนทะเลาะ เพราะเขากลัวลูกตื่นเขายังไม่อยากให้ลูกเจอกับแม่ตอนนี้
“มายาขอหย่ากับเขาแล้วค่ะ เขาไม่ยอมหย่าแต่เขานอกใจมายา คงไม่นานหรอกค่ะ นะคะเดียว อย่าห่วงเรื่องนั้นเลย มายาจัดการได้”
“มายาฟังนะ ผมไม่ได้กีดกันถ้าคุณจะมาหาลูก เพราะยังไง มาเฟียก็เป็นลูกของคุณ”
“จริงเหรอคะ เดียวให้โอกาสมายานะคะ ดีใจจังเลย มายารักเดียวที่สุดเลยค่ะ”
หญิงสาวแทบจะกระโดดโลดเต้นเมื่อสงครามพูดจบ เธอเขย่งตัวขึ้นจุ๊บแรงๆที่มุมปากของคนตัวโต สงครามถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะ
ใช้สองมือดันตัวอดีตภรรยาให้ออกห่าง
“ผมยังพูดไม่จบ คุณจะมาหาลูกได้ ตลอดเวลาที่คุณอยากมา ย้ำนะมายา มาหาลูก แต่เรื่องระหว่างเรามันจบลงไปตั้งแต่
ห้าปีที่แล้ว มันจบตั้งแต่วันที่คุณออกจากบ้านหลังนี้ไปวันนั้น และไม่มีวันที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก “
“ทำไมคะเดียว หรือว่าเดียวเอาไอ้รันทำเมียจริงๆ มายาไม่ยอมนะ แล้วลูกล่ะ ลูกจะอับอายคนแค่ไหนที่มีพ่อเป็นเกย์เอากระเทยทำเมีย เดียวบ้าไปแล้วเหรอ”
เสียงแหลมแทบจะกรีดร้องเมื่อโดนอดีตสามีปฏิเสธ ทำไมกัน เธอก็ยังสาวยังสวยและเป็นคนที่สงครามรักมากที่สุด เธอจะแพ้เกย์อย่างการันต์ได้ยังไง
“อย่าพาลคนอื่นมายา ต่อให้ผมมีเมียเป็นผู้ชายแล้วยังไง นั่นยิ่งตอกย้ำว่าผมกับคุณมันเป็นไปไม่ได้แล้ว ส่วนเรื่องลูก อย่าลืมสิ คุณเซ็นมอบมาเฟียเป็นสิทธิ์ขาดให้ผมแต่เพียงผู้เดียว อย่าหาว่าผมใจร้ายถ้าคุณยังพูดไม่รู้เรื่องผมจะใช้อำนาจศาลบังคับคุณนะมายา “
“แต่เดียวคะ มายาไม่ได้ตั้งใจนะ พ่อกับแม่บังคับมายา เรารักกันนี่คะเดียวจะไม่ให้โอกาวสเมียเลยเหรอคะ”ว่างพลางกอดร่างสูงเอาไว้แน่น เธอจะไม่ยอมแพ้หรอก
“ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะมายา กลับไปซะ ถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกับผมอยู่ และถ้าคุณรักลูกจริง วันนั้นคุณจะไม่ทิ้งเราสองคนไป
สิ่งที่คุณทำเด็กอมมือยังรู้เลยว่าหมายความว่ายังไง คุณมันเห็นแก่ตัวมายา “
เสียงราบเรียบไม่บอกอารมณ์ใดๆของคนพูดแต่มายารู้จักอดีตสามีของเธอดี เวลาแบบนี้เธอจะดื้อดึงไม่ได้ ถอยไปตั้งหลักก่อน
แล้วค่อยคิดวางแผนใหม่ สิ่งที่เธอกังวลคือการันต์ หรือไม่ก็ไอ้เด็กคนที่เปิดประตูให้เธอ สายตาของสงครามที่มองตามร่างเพรียวนั่น
ยกถาดของว่างเข้าไปที่ห้องรับแขกมันทำให้เธออดที่จะระแวงไม่ได้เลย เพราะสงครามไม่เคยมองการันต์ด้วยสายตาแบบนั้น
หรือที่ผ่านมาเธอพลาดอะไรไป วันนี้กลับไปก่อนท่าจะดี ไปหาข้อมูลให้ชัดๆว่าสงครามกับการันต์และไอ้เด็กคนนั้น เกี่ยวพันกันแบบไหน
อย่าได้คิดว่าคนอย่างเธอจะยอมแพ้
“ก็ได้ค่ะ มายากลับไปก่อนก็ได้ แต่พรุ่งนี้มายาจะมาใหม่นะคะ จะมาหาลูก มายาคิดถึงลูกหวังว่าเดียวคงไม่ใจร้ายแยกเราแม่ลูกนะคะ “
“ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณทำเลยมายา แต่ผมบอกได้อย่างเดียวว่า เรื่องของเรามันจะไม่มีวันหวนคืน”
“อย่าคิดว่ามายาจะยอมแพ้นะคะเดียว มายาทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด “
มายาได้แต่กัดฟันอยู่ข้างใน เรื่องแค่นี้ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก พรุ่งนี้เธอจะเริ่มแผนใหม่ ไม่ว่าจะยังไง เธอจะต้องได้กลับมาเป็นภรรยาถูกต้องตามกฏหมายของสงครามเหมือนเดิม
“อย่ามาล้ำเส้นก็แล้วกันมายา แล้วคุณจะได้รู้จักผมดีขึ้นไปอีกหากคุณทำอะไรลูกล่ะก็”
มายารู้สึกชาวาบไปทั่วแผ่นหลังกับสายตาน่ากลัวของสงครามที่เธอไม่เคยเห็นตอลดเวลาที่อยู่ด้วยกัน สงครามเป็นผู้ชายโรแมนติก
เป็นคนเรียบง่าย และช่างอ้อน เธอไม่เคยเจอสงครามในโหมดแบบนี้มาก่อน นั่นเลยทำให้เธอตัดสินใจกลับไปตั้งหลักใหม่อีกครั้ง
เธอไม่มีวันยอมแพ้ไอ้ตุ๊ดการันต์และไอ้เด็กคนใหม่นั่น อย่างน้อยสิ่งที่เธอมั่นใจได้ว่าเธอมีโอกาสได้กลับมา
เพราะว่าสงครามไม่ใช่เกย์ แน่นอนว่ามาเฟียเป็นสิ่งที่ยืนยันได้อย่างดี
// หึหึ ฝากไว้ก่อนเถอะ ยังไงคนอย่างฉันไม่มีวันยอมเสียง่ายๆ เวลาที่คนจนตรอกมามันสามารถทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ//
สาวสวยจำต้องกลับออกมาจากบ้านหลังนั้นแม้จะยังไม่อยากกลับ แต่เธอมีแผนที่ดีกว่านั้นคอยดูให้ดีก็แล้วกัน
..........................................................
“ปลานั่งกินด้วยกันก่อนก็ได้ อีกนานกว่าไอ้เดียวมันจะเคลียร์เสร็จ ไม่รู้วันนี้จะได้งานหรือเปล่าเนี่ย น่าเบื่อจริงๆ “
กันธรบ่นออกมาอย่างที่คิด วันนี้เป็นอะไรที่คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอมายาที่บ้านหลังนี้ เลยทำให้อารมณ์ดีๆเซ็งไปหมด โดยเฉพาะคนตัวเล็กที่นั่งหน้าบูดไม่พูดไม่จาอยู่อีกมุมของห้อง
“ไม่เป็นไรครับผมจะขึ้นไปดูคุณหนู ตามสบายเลยนะครับ ถ้าต้องการอะไรเพิ่มก็บอกได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปทำให้ “
มัจฉาพูดเสียงเบาก่อนจะฝืนยิ้มให้แขกของนายจ้างตัวโตที่ยังอยู่ในห้องรับแขก ภาพของคนสองคนที่ยืนกอดกันอยู่ในห้องนั้น
ภาพผู้หญิงคนนั้นเขย่งตัวขึ้นจูบที่ริมฝีปากที่เคยจูบเขา ท่าทางดีใจของผู้หญิงคนนั้น มันทำให้มัจฉารู้สึกวูบโหวงในใจกับภาพที่เห็น
นั่นสินะ ตัวจริงกลับมาแล้ว ที่สำคัญ เธอคนนั้นเป็นแม่ของคุณหนู ผู้หญิงที่สวยมากดูเหมาะสมกับคุณสงครามมากขนาดเขาเองยังอดที่จะมองไม่ได้
สุดท้ายแล้วเขาก็คงเป็นได้แค่พี่เลี้ยงลูกเหมือนเดิม มัจฉาให้นึกดีใจ ที่เขายังไม่ได้ถลำลึกไปมากกว่าที่เป็น
อย่างน้อย ตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้เจ็บปวดอะไรมากมายกับภาพที่เห็นมันอาจจะแค่หน่วงๆอยู่บ้างแต่เขาคิดว่าไม่นานหรอกเขาจะทำใจได้
มัจฉาสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มของคุณหนูที่ยังหลับสนิทอยู่บนเตียง เขาไม่ได้นอนกับคุณหนูหลายวัน
วันนี้หัวใจรู้สึกแกว่งไปมาจนต้องหาที่ยึดเหนี่ยว ทันทีที่มัจฉาล้มตัวลงนอนภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
เด็กชายก็พลิกตัวเขามากอดเขาเอาไว้ราวกับความเคยชิน มัจฉากระชับอ้อมกอดกลับคืนไปเบาๆ เขาไม่อยากให้คุณหนูตื่นมาหรอก
ไม่อยากให้คุณหนูเห็นว่าดวงตาของเขามันแดงและมีน้ำใสๆคลออยู่เต็มหน่วยตา เขาไม่อยากโกหกคุณหนูว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร
เขาก็แค่ ...เสียใจ...ที่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่เหลือใครเหมือนเดิม ตอนนี้เขาขอนอนกอดคุณหนูขอกำลังใจเงียบๆเพื่อที่ตื่นขึ้นมาเขาจะเป็นปลาคนเดิม
....................................
“เดียว”การันต์เอ่ยขึ้นทันทีที่สงครามเดินกลับเข้ามาในห้องทำงาน
“เธอกลับไปแล้ว”สงครามตอบก่อนที่เพื่อนจะถาม เขารู้ดีว่าการันต์คิดอะไรอยู่
“มึงไม่ต้องมองหน้ากูแบบนั้นเดียว วันนี้จะได้ทำงานไหมล่ะ เอ่อ..แต่กูมีอะไรจะบอกมึงนะ “กันธรบอกเพื่อนทันทีที่สงครามหันมาทางที่เขานั่งอยู่
“อะไร”
“เมื่อกี๊กูคิดว่าน้องปลาของมึงอ่ะ ตาแดงๆว่ะ มึงไปดูน้องก่อนก็ได้เดี๋ยวกูกับรันตรวจโปรเจคฯรอ “
สงครามไม่คิดที่จะแย้งเพื่อนแม้ในใจเขาจะคิดว่ากันธรพูดเหมือนรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับมัจฉา แต่เวลานี้พอได้ยินว่าอีกคนจะรู้สึกไม่ดีใจเขามันก็ร้อนรน
“งั้นกูฝากพวกมึงก่อนนะกูไปดูปลาแป๊บนึงเดี๋ยวกูมา”
“เออๆ “
“ผมรอคำอธิบายจากคุณอยู่นะคุณสงคราม “
“ไม่ต้องห่วงหรอกรันกูรู้ว่ากูทำอะไรอยู่”สงครามรีบบอกก่อนที่การันต์จะพูดอะไรมากกว่านั้นเขารู้ดีว่าการันต์รู้ตั้งแต่ข้าวกล่องที่บริษัทฯแล้ว
คนอย่างการันต์ไม่มีอะไรมากไปกว่าห่วงเขาและเด็กอีกคน เขารู้จักเพื่อนคนนี้ดี จึงได้แต่รับปากไว้ว่าเขาจะบอกทุกเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย
สงครามเดินออกจากห้องทำงานไปกันธรยังนั่งมองคนตัวเล็กที่ตั้งใจเปิดแฟ้มเอกสารอยู่บนโต๊ะ เขารู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดของการันต์
//ต้องการคำอธิบายจากสงครามเรื่องอะไร // เขาอยากรู้
“คุณจะจ้องผมอีกนานไหม ถ้าไม่ทำงานก็กลับบ้านไปซะผมทำคนเดียวได้”
“รัน..กูถามมึงจริงๆเถอะ มึงกับไอ้เดียว ..”
“ผมมีสิทธิ์ที่จะไม่ตอบ ไม่อธิบายกับคนที่ผมไม่ได้สนิทชิดเชื้อ คุณจะคิดยังไงก็ตามแต่ใจคุณเลยผมห้ามความคิดคุณไม่ได้ และผมจะพูดครั้งสุดท้ายคุณกันธร ผมมาทำงาน ถ้าคุณไม่อยากทำงานก็กลับไป”
“รัน”
กันธรครางเสียงแผ่วในลำคอ บางครั้งเขาก็รู้สึกท้อกับสิ่งที่ทำอยู่ ไม่มีคำพูดดีๆจากคนตัวเล็กแม้แต่ครั้งเดียวเจอหน้ากันมีแต่ไล่ให้ไปไกลๆ
และคำพูดที่ห่างเหินจนเขาคิดว่าเขาไม่ชินกับการันต์ที่เป็นแบบนี้ แต่หลายครั้งที่จะถอดใจเขาก็นึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำเอาไว้
แล้วมองย้อนกลับมา สิ่งที่เขาเจออยู่ตอนนี้ไม่ได้ครึ่งของสิ่งที่การันต์ได้รับจากเขาในอดีตเลยด้วยซ้ำ
เขาอยากได้การันต์คนเดิมกลับมา คนที่มีรอยยิ้มสดใส และช่างเอาใจคนนั้น
“กูขอโทษนะ “
เสียงขอโทษแผ่วๆพร้อมทั้งสีหน้าที่ดูจะหม่นลงทำให้ใจอีกดวงกระตุกสั่นไหว
//ไม่ได้สิการันต์ มึงจะกลับไปเป็นแบบเดิมไม่ได้//
เขาได้แต่เตือนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ได้แต่สะกดหัวใจเอาไว้ไม่ให้สั่นคลอน การันต์พุ่งความสนใจทั้งหมดที่มีไปที่งานตรงหน้า
เขาสัญญากับตัวเองไว้ว่า เขาจะไม่กลับไปเจ็บแบบเดิมอีกแล้ว มันทรมานเกินไป
ในขณะที่คนสองคนที่นั่งทำงานไม่พูดไม่จากันอีกคนกำลังเดินเข้าห้องลูกชายเมื่อพบว่าที่ห้องของมัจฉาไร้เงาเจ้าของห้อง
สงครามเปิดประตูเข้าไป มองดูลูกชายตัวน้อยของเขาในอ้อมกอดของมัจฉา แสงไฟสลัวจากหัวเตียง ส่องกระทบกับหยดน้ำใสๆที่หางตา
ทำให้สงครามที่นั่งลงข้างๆคนหลับยื่นมือไปเช็ดออกให้แผ่วเบา มัจฉาขยับกายเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงแรงสัมผัส
เขาปรือตาขึ้นมองก็เห็นคนตัวโตนั่งอยู่ข้างๆสายตาอ่อนโยนนั่นทำให้เขาอยากจะร้องไห้อีกรอบเขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมมันถึงได้อ่อนแอแบบนี้
“พี่ขอคุยด้วยได้ไหม..นะครับ”
สงครามเอ่ยเบาๆคนตัวบางพยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆเลื่อนตัวออกจาผ้าห่ม เพราะไม่อยากให้เด็กน้อยต้องตื่นขึ้นมาตอนนี้ สงครามเดินจูงมือพี่เลี้ยงลูกชายตรงไปที่ประตูห้องนอนของเขา
“ไปคุยข้างล่างก็ได้นี่ครับ “มัจฉาแย้งทันทีที่เห็นว่าคุณสงครามจะพาเขาไปไหน ตอนนี้เขาอยากทำใจนะ เข้าห้องนี้ทีไรไม่เคยทำใจได้สักที
“ไอ้รันกับไอ้ธรอยู่ข้างล่าง ห้องพี่ดีแล้วนะ สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเกินเลยนะครับ เชื่อพี่นะ “
เสียงที่บอกให้เชื่อใจแต่มือไม่ยอมปล่อยจากมือเขานี่มัจฉาก็ได้แต่ถอนหายใจ เอาเถอะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดล่ะ
หวังว่า คุณสงครามจะไม่ไล่เขาออกหรอกนะ เพราะแม่คุณหนูกลับมาแล้วเขาก็คงไม่จำเป็น
“เอาล่ะ ...คิดอะไรอยู่บอกพี่ได้ไหม”สงครามทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงก่อนจะรวบเอาคนตัวบางมากอดเอาไว้ มัจฉาที่ยืนอยู่ระหว่างขาของคนตัวโตทำหน้าหม่นลงทันทีที่ได้ยินคำถาม จะบอกได้ยังไงว่าเขาคิดอะไร
“งั้น... พี่จะบอกปลาสักอย่างนะ ฟังเฉยๆก็ได้ มายาน่ะ เป็นอดีตภรรยาของพี่นะ พี่เคยรักเขามากเลย “
มัจฉาได้ยินแบบนั้นยิ่งใจแกว่ง คนเคยรักมากมันจะลืมกันได้ยังไง
“แม่พี่กับน้องชายเสียชีวิตตั้งแต่พี่ยังอยู่มัธยม และห้าปีก่อน พ่อพี่ถูกฟ้องล้มละลายพ่อพยายามประคองทุกสิ่ง แต่มันไม่ไหว พ่อรับความกดดันไม่ไหวจนฆ่าตัวตาย
งานศพพ่อยังไม่เสร็จเลย มายาก็ทิ้งเราสองคนพ่อลูกไปแต่งงานใหม่ กับคนรักเก่าของเธอในตอนที่พี่ไม่เหลืออะไรเลย ไม่เหลือแม้แต่กำลังใจที่จะมีชิวิตอยู่
เธอบอกว่าไม่เคยรักพี่เลย..... ทุกอย่างมันรุมเร้าเข้ามาจนพี่ตั้งตัวไม่ทัน แม้แต่มาเฟียที่เป็นลูกมายายังไม่ใยดี
คนที่เคยรักกันกลับกลายเป็นคนที่ฆ่ากันทั้งเป็น พี่เคยคิดว่าพี่คงรักใครไม่ได้อีกแล้ว บาดแผลคราวนั้นมันเหวะหวะเป็นหนองติดเชื้อ
เกือบเอาชีวิตไม่รอด”
เสียงเศร้าๆของคนตัวโตที่ซุกหน้าลงกับอกของเขาทำให้มัจฉาอดที่จะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกอย่างช่วยไม่ได้
เขาสงสารทั้งคุณหนูและคุณสงครามตอนนั้นผู้ชายคนนี้จะเจ็บปวดเพียงไหนกัน เวลาที่เคว้งคว้างเหลือตัวคนเดียวมันเจ็บปวดแค่ไหนมัจฉารู้ดี
“แต่ตอนนี้คุณเขากลับมา...”เสียงที่เอ่ยมาเหมือนคนที่กำลังขาดความมั่นใจ
“ชูว์......”เสียงกระซิบเบาๆพร้อมกับนิ้วมือใหญ่ที่ยกขึ้นมาทาบทับบนริมฝีปากของคนในอ้อมแขน
“ตลอดเวลาห้าปีที่มายาทิ้งเราสองคนพ่อลูกไ ป เธอไม่ได้ไปตัวเปล่าเธอฝากรอยแผลเอาไว้ให้เราสองคนพ่อลูก “
ภาพความทรงจำในคืนนั้นกลับมาแจ่มชัดอีกครั้ง มายาที่ไม่ฟังคำร้องขออ้อนวอนจากเขา มายาที่ดึงดันที่จะไปและกล่าววาจาโหดร้ายว่าไม่เคยรักกัน
มายา ที่เหวี่ยงเด็กชายตัวน้อยที่เข้ามากอดขาเธอเพื่อช่วยคนเป็นพ่อยื้อยุดแม่เอาไว้ จนตัวเล็กๆปลิวไปติดกับเก้าอี้ตัวใหญ่
โดยไม่แยแสสักนิดว่าลูกชายตัวน้อยจะเจ็บหรือจะเป็นอันตราย มายาไม่สนใจใครแม้แต่เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยที่เป็นลูกเพียงคนเดียวของเธอเอง
“พี่ไม่อยากให้อภัยผู้หญิงคนนั้นแม้แต่วินาทีเดียว พี่ไม่เคยคิดจะรักใครอีกเพราะมายาทำกับพี่และลูกไว้สาหัสเกินไป จนพี่ได้เจอปลา .....
พี่ไม่รู้ว่าจะบอกปลายังไง ไม่รู้ว่าพี่จะจีบปลาติดไหม ไม่รู้ว่าปลาคิดยังไงกับพี่ แต่พี่อยากจะบอกว่า พี่รักปลานะ รักจริงๆ ขอร้องนะอย่าทิ้งกัน
อย่าจากพี่และลูกไปไหน อยู่กับเรานะ อย่าไป พี่ขอร้อง “
เสียงสั่นๆจากคนตัวโตทำให้น้ำตาที่เอ่อคลอในหน่วยตาของมัจฉาร่วงหล่นลงมาอย่างช่วยไม่ได้ รัก..งั้นเหรอ คุณสงครามรักเขาเหรอ
“แล้ว..”
“ไม่ว่ามายาจะพยายามทำอะไรพี่อยากให้ปลาเชื่อใจพี่นะ ได้ไหม พี่ไม่ได้รักเขาแล้ว ไม่เหลือแม้แต่ความปราถนาดี กับผู้หญิงคนนั้น แต่สำหรับมาเฟีย มายาคือแม่ แม้ว่าจะไม่เคยทำหน้าที่นั้นก็ตาม พี่ไม่อยากให้ลูกรู้สึกแย่”
“ผมรู้ๆผมเข้าใจ แต่..ผมเป็นผู้ชาย คุณหนูจะเสียใจ “
“ไม่มีวัน พี่รู้จักลูกชายของพี่ดี มาเฟียไม่มีวันที่จะรังเกียจปลา เขารักปลานะพี่รู้ ที่เหลือก็อยู่ที่เราสองคนว่าจะทำยังไงให้ลูกยอมรับเราได้ ปลาล่ะจะพยายามไปกับพี่ไหม “
สงครามเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตัวบางที่ยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา รอยยิ้มบางๆทั้งสายตาอ่อนโยนที่มองมาทำให้เขากระชับอ้อมแขนให้แน่น
ขึ้นเขาอยากกอดมัจฉาเอาไว้แน่นๆนานๆ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหนทางข้างหน้าเขามั่นใจแล้วว่า มัจฉาคือคนที่จะอยู่ตรงนี้ข้างๆเขาและลูก
“ว่ายังไง “คนตัวโตทวงคำตอบเมื่ออีกคนนิ่งไป
“ครับ ?“มัจฉาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี หรือว่าเขากำลังมึนงงกับคำบอกรักนั่นกัน สมองตอนนี้เริ่มเบลอไปหมดไม่สามารถที่จะโฟกัสอะไรได้เลย
“เป็นแฟนกันนะ เป็นแฟนพี่ ได้ไหมปลา”
“เอ่อ....”เสียงที่ถูกกลืนหายไปจากลำคอ หน้าที่เห่อร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ สองมือเรียวดันหน้าอกแกร่งเอาไว้เพื่อยืดตัวให้ออกห่างจากคนตัวโตที่ทำหน้าอ้อนวอนเขา
“คือ...”
“หรือว่าปลาไม่รักพี่เหรอ ไม่สงสารพี่เหรอ พี่รักปลาจริงๆนะ “คำหวานที่พูดมาประกอบหน้าตาที่อ้อนคนในอ้อมแขนเต็มที่ มันทำให้มัจฉาแทบจะละลายลงไปตรงนั้น
“เอ่อ.ค. ครับ “
“ครับอะไร หืมบอกพี่หน่อยได้ไหม “
“ก็...เป็นแฟนครับ ...โอ๊ยไม่เอาคุณสงครามอย่าแกล้ง จะตายแล้วเนี่ย”
ด้วยความขัดเขินกับน้ำเสียงและสายตาคมคู่นั้น มัจฉาจึงได้แต่โวยวายกลบความเขินอายที่พุ่งสูงขึ้นมาแบบปัจจุบันทันด่วน
“เป็นแฟนแล้วเรียกพี่เดียวสิ ไม่เอาคุณๆนั่นน่ะ นะครับ ปลาครับ...”
“พอเลย ....ไปทำงานครับ ปลาจะไปนอนกับคุณหนูแล้ว “
มัจฉาไม่เอ่ยเรียกตามที่คนตัวโตขอ เพราะแค่นี้เขาก็ลืมภาพบาดตาที่เห็นในห้องรับแขกไปหมดแล้วเหลือแค่สายตาและคำพูดออดอ้อนของคนตัวโตนี่จนเขาแทบจะระเบิดตัวเองอยู่แล้ว
“หึหึ....ตกลงแล้วนะ คราวนี้เวลามีคนอื่นๆมาวุ่นวายกับพี่ปลาหึงได้เต็มที่เลย”
“ใครจะไปหึงกันเล่า..คุณก็จัดการเองสิ เหอะ ไปทำงานเลย”
เสียงใสเอ่ยกระท่อนกระแท่น อย่างหมดทางสู้ ไม่ไหวจริงๆ เขาแพ้คนแบบนี้คนตัวโตเป็นหมีแต่อ้อนได้น่ารักราวกับลูกแมว
ตอนนี้ขอไปหลบภัยในห้องคุณหนูก่อนนะ เรื่องอื่นพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน สิงที่เขาตัดสินใจไปแล้วนั่น มันจะดีใช่ไหมนะ มัจฉาก็ได้แต่ครุ่นคิดว่า มันคงจะดี
เขาจะลองรักดูสักครั้ง ลองวางหัวใจให้กับผู้ชายคนนี้ดูมันจะเจ็บปวดหรือสมหวังเขาจะยอมรับมันและพร้อมจะก้าวเดินไปข้างหน้า
เขาได้แต่หวังว่าความรักที่หายไปตลอดชีวิตเขามันจะกลับมา คุณสงครามและคุณหนูคือความรักครั้งใหม่ ที่มาเติมเต็มให้กับชีวิตที่แห้งแล้งมานาน
เขาก็ได้แต่หวังว่า มันจะดีแล้วสำหรับเขา
.
.
.
.
TBC .......
หวัดดีค่าาาาาาา..โฮ้ยยยยฝ่าพายุฝนทุกวันเลยช่วงนี้ งานรัดตัวทั้งงานราษฏ์และงานหลวง ไม่มีเวลาปั่นพี่เดียวกับน้องปลาเลย เค้าขอโทษน๊าาาา
จากวันนี้ยื่นใบลา 6 วันรวดค่ะไปเวียดนามค่า งานด่วนงานเร่ง ฮือ...เค้าร่างจิแหลก กลับมาเจอกันอีกที วันอังคารหน้าเลยนะคะ
ยังไงช่วงนี้อย่าลืมแวะมาอ่านมาเม้นท์เป็นกำลังใจให้พันวาตวยเน้อ...จะแอบเข้ามาอ่านเม้นท์บ่อยๆน๊า.
ขอบคุณทุกคนมากๆนะค๊าที่ยังติดตามกันอยู่ ขอไปแพ็คกระเป๋าก่อนนะตะเอง จุ๊บๆ
หัวข้อ: ** ความรักที่หายไป **แจ้งข่าว**เปิดจองพี่เดียวน้องปลา 17/12/61-17/1/62 (อ่าน 163740 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก