ตอนพิเศษ ...จับ.หัวใจ (ปราน+ปู)
“สวัสดีครับ “กรกฏยกมือไหว้ชายสูงวัยท่าทางน่าเกรงขามที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก
“นั่งก่อนสิ หนูมุกบอกอะไรเธอมั่ง”
“เอ่อ..ก็แค่บอกว่าผมจะมีงานทำและรายได้ค่อนข้างดีครับ แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องแต่งงานกับคุณมุกในเมื่อ...”
“อ้อ..อันนั้นเธอไม่ต้องสนใจหรอกลูกสาวฉันมันเอาแต่ใจมาแต่ไหนแต่ไร เรื่องแต่งงานนั่นฉันบังคับมันเอง ไหนๆเธอก็ยอมที่จะมาทำงานให้ฉันแล้วเดี๋ยวให้โก้บอกรายละเอียดให้เธอทราบก็แล้วกัน ฉันจะไปพักผ่อน “
ชายสูงวัยกล่าวเสร็จก็ลุกขึ้นเดินจากไป คงเหลือไว้แค่เขากับผู้ชายร่างเล็กอีกคนที่นั่งอยู่เงียบๆ
“เริ่มงานกันเลยดีไหม “เสียงแหบจากชายร่างเล็กที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นดึงสติของกรกฏที่กำลังเหม่อให้หันมาสนใจ
“ได้ครับ”
“ผมเปิดโอกาสให้คุณได้ถามก่อน ถามได้ทุกเรื่องที่คุณอยากรู้ แต่ถ้าเรื่องไหนผมไม่รู้ผมจะไม่ตอบคุณนะ”
ชายคนดังกล่าวพูดขึ้นเมื่อเห็นว่ากรกฏคงจะมีคำถามมากมาย แน่ล่ะเป็นใครก็ต้องงง เมื่อแต่งงานกับลูกสาวอาเสี่ยใหญ่ขนาดนี้แต่ต้องมาทำงานราวกับกรรมกรแบบนี้
“ผมอยากทราบเหตุผลที่ให้ผมแต่งงานกับมุก “
กรกฏถามข้อแรกแทบจะทันที เพราเขาเองพึ่งจะรู้จักมุกดาผู้หญิงคนนี้ช่วยเขาทุกอย่างแต่ไม่ได้รักเขา เพียงแต่ต้องการแต่งงานกับเขาเพราะมีข้อแลกเปลี่ยนเรื่องงานที่เขาต้องการ
“ไม่ใช่แค่คุณที่มีข้อแลกเปลี่ยนคุณมุกเธอก็มี นายอยากให้คุณมุกแต่งงานเพราะงานครั้งนี้คนว่าจ้างเขาไม่ไว้ใจคนนอกและคุณมุกเธอการันตีว่าคุณไว้ใจได้นายเลยโอเค แต่คุณก็ยังเป็นคนนอกอยู่ดีการที่จะทำให้คุณเป็นคนในให้ลูกค้าเชื่อถือได้มีทางเดียว”
กรกฏเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมมุกดาถึงขอเขาแต่งงานเมื่อวันที่เขาไปของานเธอทำ การคบกันหลอกๆสร้างภาพมาตลอด1 เดือนนี่
เพื่อให้น่าเชื่อถืองั้นเหรอ คนรวยนี่ก็ทำอะไรแปลกๆนะ แต่ช่างเถอะเขาไม่สนใจอะไรเพราะเขาก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องแต่งงานหลอกๆนั่น
เขาแค่อยากได้งาน เงินดีๆอย่างที่มุกดาบอกนั่นทำเขาวาดฝันว่าสักวันเขาจะมีเงินให้ลูกชายคนเดียวของเขาเรียนสูงๆมีบ้านอยู่กันสองคนพ่อลูก
รอพ่อก่อนนะไอ้หนูปลา อีกไม่นานพ่อจะไปรับ เขาได้แค่คิดในใจ ยิ่งคิดถึงลูกยิ่งรู้สึกผิด ช่วงที่เขาย่ำแย่จนต้องพึ่งพาเหล้ากินจนขาดสติ
เป็นภาระให้ไอ้หนูปลาจนนึกสงสารลูก เขาผิดจนอยากไถ่โทษให้ลูกทางเดียวคือฝันของลูกชายที่อยากเรียนสูงๆอยากมีบ้านอยู่โดยไม่ต้องเช่าเขา
เขาจะสานฝันให้ลูก แม้จะรู้ว่าพี่สาวของเขาไม่ชอบลูกชายเขาเท่าไหร่เพราะไม่ชอบฟางแม่ของไอ้หนูมันพี่ไก่พานจะไม่ชอบหลาน
แต่เขาไม่มีทางเลือก อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าไอ้หนูมันจะมีที่ซุกหัวนอนรอพ่อขี้ขลาดอย่างเขา ไม่นานหรอกเขาจะกลับไปหาลูกอดทนหน่อยปู เขาได้แต่ปลอบใจตัวเอง
“แล้วผมต้องทำอะไรบ้าง”
“งานของนายบางทีเป็นเหมือนงานง่ายๆแต่ลูกค้าต้องการความน่าเชื่อถือ อย่างธุรกิจขายรถโบราณเนี่ย ลูกค้าจะกลัวรถหนีภาษีมากที่สุดและรถที่ได้มาแบบผิดกฏหมายด้วย เพราะงั้นนอกจากความน่าเชื่อถือของนายแล้ว เลยต้องการคนส่งรถที่ไว้ใจได้ด้วย”
“ส่งรถยังไง “
“นายจะให้คุณเป็นคนส่งรถโบราณให้ลูกค้าก่อน..พวกรถแพงๆรถหายากของสะสมพวกเศรษฐีเขาน่ะ นายจะให้คุณทำ ค่าจ้าง นายจ่ายให้คุณเป็นงวด ถ้าส่งรถเสร็จก็รับเงินเลย งวดละสองแสน “
“ห๊ะ!! สองแสนเลยเหรอ แล้วเดือนนึงนี่ผมจะได้ส่งรถกี่คัน”
“หนึ่งเดือนก็ส่งราวๆ8-10 คัน”
กรกฏตื่นเต้นกับราคาค่าจ้างที่จะได้เขาเริ่มคำนวณรายได้ทันที เขาจะมีเงินล้านภายในเวลาหนึ่งเดือน ไอ้หนูเอ๊ยแกจะสบายแล้ว
ชายร่างเล็กมองหน้ากรกฏที่แสดงความตื่นเต้นจนปิดไม่มิด ใจหนึ่งก็รู้สึกสงสารอีกใจก็มันไม่ใช่อะไรกงการของเขา
ปล่อยไปใครอ่อนแอก็แพ้ไปเป็นกฏธรรมชาติอยู่แล้วเขาก็ได้แต่หวังว่าผู้ชายตัวเล็กท่าทางซื่อๆคนนี้จะเอาตัวรอดได้
………………….
เป็นเวลาเกือบเดือนแล้วที่กรกฏได้เข้ามาทำงานกับพ่อของมุกดา ตั้งแต่เข้ามาในบ้านเขาเจอมุกดาน้อยมากจะเจอกันเวลาออกงานด้วยกัน
ประกาศว่าเป็นสามี ภรรยาควงกันออกงาน แต่กลับเข้าบ้านก็นอนคนละห้อง บางทีเขาก็งงๆกับการทำแบบนี้ของนายกับมุกดา
ถึงแม้บางทีเขาคิดว่าไม่สนใจแต่ก็อดคิดไม่ได้ จนเมื่อวานที่มุกดาบอกว่าจริงๆแล้วเธอมีแฟนอยู่แล้วแต่พาออกสังคมไม่ได้
เขาไม่เข้าใจหรอกแต่ก็ถือว่าได้ช่วยมุกดาตอบแทนที่เธอหางานให้เขาทำ ตอนนี้เขาเก็บเงินได้ก้อนเล็กๆเพราะบางส่วนต้องส่งให้พี่ไก่ด้วย
เขาขาดการติดต่อกับลูกเพราะไม่อยากให้ไอ้หนูของเขาเป็นห่วง แววตาของลูกที่มองตัดพ้อเขาในวันที่เขาตัดสินใจมากับมุกดามันยังติดตา
รอหน่อยนะไอ้ลูกชายพ่อจะกลับไปหาแล้วเล่าให้ฟังทุกเรื่องเลย
“ปูวันนี้ไปส่งรถให้พ่อเลี้ยงนะ”
กรกฏพยักหน้ารับคำเอาจริงเขาก็เกรงๆพ่อเลี้ยงคนนั้นอยู่พอควร เพราะเมื่อวันก่อนที่เขาไปงานวันเกิดของพ่อเลี้ยงกับมุกดาเขารู้สึกว่าถูกจับตามองทุกฝีก้าว สายตาที่จ้องมาที่เขาราวกับจะส่องให้ทะลุตัวเขานั่นมันไม่น่าไว้ใจ
“ไปส่งที่ไหนเหรอครับ”
“แม่ฮ่องสอน”
“ผมไม่ต้องข้ามเขตใช่ไหมครับ “
“ไม่หรอกแค่รอยต่อใกล้แม่น้ำสาละวินน่ะ เดี๋ยวจะมีคนมารับรถเอง”
กรกฏพยักหน้ารับคำ พรุ่งนี้คงต้องตื่นแต่เช้า งานนี้นายบอกว่าเป็นลูกค้ารายใหญ่ รถถูกส่งมาเกือบเดือนแล้วพึ่งจะส่งไปให้พ่อเลี้ยงพรุ่งนี้
“ไปนอนเถอะพรุ่งนี้ต้องขับรถไกลนะ “
“ครับนาย”
“ปู”
“ครับ”
“เดี๋ยวจบงานนี้อยากจะขอให้ปูอยู่กับยัยมุกไปก่อนได้ไหม สักปีนึงค่อยหย่า เดี๋ยวฉันจ่ายค่าเสียเวลาให้ นอกจากค่าจ้างถือว่าฉันขอละกัน”
“ได้ครับนายผมไม่มีปัญหาอะไรครับ”
กรกฏรับคำก่อนจะเดินเข้าห้องไป ทิ้งให้เจ้าของบ้านมองตามหลังอย่างไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไร ผ่านมาหนึ่งเดือนเขาชักจะชอบผู้ชายคนนี้
จนอยากจะได้เป็นลูกเขยจริงๆ เขาได้แต่นึกเสียดายคนดีๆแต่ก็นั่นแหละมันเลือกไม่ได้
ชายสูงวัยยกโทรศัพท์ขึ้นต่อสายหาคนสนิทที่รับงานใหญ่ชิ้นนี้
“ประกบให้ดีนะถ้าพลาดมึงรู้ว่าต้องทำไง”
//ครับนายผมจัดการเอง//
เขามองไปที่ห้องของลูกเขยในนามพลางถอนหายใจ พรุ่งนี้พลาดไม่ได้
.........................................
กรกฏมองวิวสองข้างทางอย่างเพลิดเพลิน เขารับรถบ่ายโมงกว่าๆแล้วก่อนจะขับออกนอกเมืองมุ่งหน้าแม่ฮ่องสอนตามใบสั่งนาย
บางทีเขาคิดว่างานนี้ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร แค่ขับรถไปส่ง ทุกครั้งผ่านมาไม่เคยมีปัญหาอะไรเพราะเขาเป็นคนขับรถระวังมาก
และใจเย็นไม่เคยมีปัญหาเรื่องการชนเหมือนที่นายเคยบ่นว่าคนขับคนก่อนชอบขับเร็วและรถชน
บางครั้งต้องเปลี่ยนสินค้าให้ลูกค้าจนแทบจะขาดทุนเขาเองเห็นใจนายเข้าใจว่าสินค้าแพงๆแบบนี้ต้องระวังเป็นพิเศษ
กรกฏแวะเติมน้ำมันก่อนจะเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเพราะเส้นทางยังอีกไกล ..เขาสะดุดตากับรถอีกคันที่เขาเห็นมาตั้งแต่ออกจากกรุงเทพฯ
จะว่าไปแรกๆเขาไม่สังเกตอะไร แต่พอเขาแวะปั๊มสองครั้งรถคันนั้นก็แวะพร้อมๆกับเขา หรือว่าเขาจะคิดมากไปนะ
กรกฏเดินสะบัดศรีษะมึนๆออกจากห้องน้ำ อีกไม่กี่กิโลจะเข้าสู่แม่ฮ่องสอนแล้ว แม้ร่างกายจะล้าแต่เขาไม่คิดจะหยุดพัก
กรกฏขับรถตามเส้นทางหลักมาเรื่อยๆตามแผนที่ๆทางนายให้มา เข้าสู่เขตรอยต่อไทยพม่าที่มีแม่น้ำสาละวินกั้นเขตแดนเอาไว้
อีกนิดเดียวจะถึงจุดหมายแต่เขาก็ต้องงงเมื่อเจอด่านที่ไม่มีในแผนที่ และทันทีที่เขาชะลอรถ เจ้าหน้าที่ในชุดทหารหลายนายก็เข้ามารุมล้อมรถเขา
"จะไปไหนครับ”นายทหารหนึ่งนายเดินมาที่กระจกข้างเขาพร้อมทั้งสอบถาม
“ไปบ้านพ่อเลี้ยงศรันย์ครับ”
“ผมขอตรวจค้นรถหน่อยนะครับ”เจ้าหน้าที่คนเดิมยังคงสุภาพกับเขา
“ได้ครับ ตามสบายเลย”
“ผมขอตรวจปัสสาวะด้วยนะครับ”
“อ้าว..ทำไมล่ะครับผมไม่ได้เมานะไม่ได้เสพยาด้วย”
กรกฏเริ่มหงุดหงิดเพราะกำหนดส่งรถใกล้ได้เวลาแล้วถ้าเขาช้านายจะถูกตำหนิและหากพ่อเลี้ยงไม่พอใจ อาจจะทำให้ธุรกิจนายมีปัญหา
“นิดเดียวน่าคุณให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ไม่ได้หรือไง”
เสียงดุๆดังขึ้นอีกฝั่งของรถทำให้กรกฏต้องหันไปมอง ผู้ชายตัวสูงใหญ่ในชุดทหารเต็มยศ ยืนกอดอกมองมาที่เขานิ่งๆ จนเขารู้สึกกลัวคนๆนั้นขึ้นมา จนต้องลงจากรถ
ฟุบ!!
อึก!
จังหวะที่กรกฏเดินตามนายทหารคนนั้นไป ผู้ชายเสียงดุคนนั้นก็พุ่งเข้ามาลากแขนเขากระชากเต็มแรงจนเขากระเด็นไปกับแรงกระชากนั่น
เขารู้สึกเจ็บแปลบที่หัวไหล่ด้านขวาก่อนจะเซเข้าสู่อ้อมแขนของคนๆนั้นที่ลากเขาเข้าที่กำบัง
“มันอยู่บนเนินทิศเหนือ !”
จากนั้นไม่นานเสียงปืนดังขึ้นจากทุกทิศสติของกรกฏเริ่มเลือนลาง และดับวูบลงไปในอ้อมแขนของผู้ชายคนนั้น
“เฮ้..คุณอย่าพึ่งตายนะเว้ย!”
...............................
“อูยยยยย”
กรกฏมองไปรอบกายบรรยากาศไม่คุ้นเคย ความเจ็บแปลบที่หัวไหล่วิ่งเข้าสู่สมองทันทีที่พลิกตัว เขาถูกยิง.?.ทำไมกัน?ใครยิงเขา?ยิงทำไม?
คำถามมากมายสับสนอลหม่านอยู่ข้างในต้องสะดุดเมื่อประตูถูกเปิดออกพร้อมกับผู้ชายเสียงดุคนนั้น..
“ไง”
“เอ่อ..ผมถูกยิงเหรอ ทำไม?”
“อ้าวคุณถามผมแบบนี้ ..เฮ้อ...ผมควรถามคุณมากกว่านะ “
“ถามผม? “
“เอาล่ะคุณตอบตามความจริงนะ ถ้าผมจะถามอะไรคุณสักสองสามข้อ”
“.................”
“คุณกำลังจะไปไหน”
“ผมบอกแล้วไงว่าไปบ้านพ่อเลี้ยงศรันย์”
“ไปทำไม”
“เอารถไปส่ง”
“รถคันนั้นน่ะเหรอ”
“ใช่..รถมีใบเสียภาษีถูกต้องนะคุณไม่ได้ผิดกฏหมายนะ”กรกฏเริ่มจะเข้าใจคิดว่านายทหารพวกนี้คิดว่ารถที่เขาขับมาเป็นรถหนีภาษีแต่ไม่น่าจะต้องยิงกันนี่นา
ปราการเพ่งมองผู้ชายร่างเล็กที่ยังนอนอยู่บนเตียง ท่าทางมึนงงและไม่เข้าใจทำให้เขานึกรู้ทันทีว่านี่เป็นแพะ ถูกสั่งเก็บยังไม่รู้ตัวอีก
“ผมถามคุณอีกคำ ว่ารถที่คุณมาส่งเนี่ยไปส่งให้ใครและใครเป็นนายจ้างคุณ"
“ก็..ส่งให้พ่อเลี้ยงศรันย์ ..ออเดอร์จากเสี่ยพงษ์เทพ”
ก๊อกๆ
“เข้ามา”
“ขออนุญาตครับผู้พัน “ผู้ชายในเครื่องแบบทหารเดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารปึกใหญ่ส่งให้กับคนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่กับเขาบนเตียง
ผู้พันปราการพิจารณาเอกสารในมือพลางมองหน้าคนที่นอนเจ็บอยู่บนเตียงสลับกันไปมา ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เอาล่ะคุณกรกฏ “กรกฏยิ่งแปลกใจหนักขึ้นเมื่อคนตรงหน้ารู้จักชื่อเขา
“ทำไมคุณรู้จักชื่อผม”ปราการยื่นเอกสารในมือบางส่วนให้กับคนเจ็บที่ทำหน้าสงสัยจนเขาคิดว่าคิ้วเรียวคู่นั้นมันจะผูกกันบนหน้าชายหนุ่มคนนั้นแล้ว
กรกฏอ่านเอกสารช้าๆทั้งรูปถ่ายทั้งประวัติย่อของเขามีเต็มหน้ากระดาษแถมข้อความใต้ภาพที่เขียนไว้ว่าผู้ต้องสงสัยลักลอบขนยาเสพติด !
“นี่มันอะไรกัน!”กรกฏมือไม้อ่อนแรงแทบจะทันที
“ตลอดเวลาหนึ่งเดือนมานี้ทางหน่วยงานเฉพาะกิจได้ประสานงานกับตำรวจเรื่องนี้มาพอสมควร เสี่ยพงษ์เทพเป็นพ่อค้ายารายใหญ่
ที่ทางการต้องการตัวมากแต่ยังไร้หลักฐาน เพราะทุกครั้งที่คนส่งยาถูกจับได้ทุกคนจะถูกฆ่าก่อนที่ตำรวจจะได้ตัว
บางคนได้ตัวแล้วขังไว้ในคุกยังโดนฆ่าปิดปากได้เลย แต่หนนี้คงหนีไม่รอด รถทุกคันที่คุณขับใต้เบาะที่นั่ง ใต้คันเร่งที่คุณเหยียบเต็มไปด้วยเฮโรอีนที่ซุกซ่อนมาในตัวรถ คันนี้ที่คุณขับมาก็มูลค่าของยามากกว่ารถที่คุณขับอีกสิบเท่า “
“ผม ...ผม ไม่รู้เลย”
เสียงของกรกฏหายลงไปในลำคอ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมต้องแต่งงานหลอกๆเป็นคนรักหลอกๆ เพื่อความเชื่อใจต่อคนรับของ
ว่าจะไม่มีหนอนส่งข่าวให้ตำรวจ มุกดาเป็นคนหาเหยื่อให้พ่อเธอ และเขาก็ตกเป็นเหยื่อด้วยความโลภนั้นด้วย
ลูกปลาพ่อขอโทษ ..กรกฏอยากจะร้องไห้แต่มันจุกแน่นไปหมดเขาเสียใจกี่ครั้งกันที่เขาทำชั่วโดยไม่รู้สักนิดว่าทุกครั้งที่ทำงานคือการส่งยานรกพวกนั้น เขามันเลวไม่มีที่ติจริงๆ
ปราการมองหน้าคนเจ็บที่ซีดลงไปทุกขณะแววตาเจ็บปวดท้อแท้ฉายออกมาอย่างปิดไม่มิด ตากลมโตนั่นไหวระริกเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตาสักหยดให้เห็น
“ผมมีทางเลือกให้คุณนะคุณกรกฏ คุณพักให้หายดีก่อน เป็นพยานให้ทางการเราจะให้คุณอยู่ที่นี่เพื่อความปลอดภัย เพราะคนส่งของทุกคนถูกฆ่าหมดไม่ว่าจะอยู่ในคุกหรือที่ไหน อีกอย่าง ถ้าคุณบริสุทธิ์ผมจะกันคุณไว้เป็นพยาน ส่วนเรื่องอื่นคุณต้องเก็บตัวที่นี่เพื่อความปลอดภัยของคุณเอง “
“ผม...ผมจะติดคุกไหมครับ”
เสียงแผ่วเบาผ่านปากบางๆที่กรกฏกัดมันไว้แน่นเพื่อกลั้นก้อนสะอื้นที่ตีขึ้นมาจุกที่คอ เขาจะให้ไอ้หนูรู้ไม่ได้ว่าเขาเป็นคนเลวไปแล้ว
แม้เขาจะทำตัวไม่ดีแค่ไหนแต่ยาเสพติดเป็นสิ่งที่เขาเองก็เกลียดที่สุดในชีวิต แต่ตอนนี้เขากลับกลายมาเป็นผู้ต้องหาค้ายาเสพติด
ลูกเขาจะอับอายถ้ามีพ่อชั่วๆแบบเขา และเขาคงไม่มีหน้ากลับไปหาลูกอีกแล้ว
“ข้อนั้นอย่าคิดมากไปเลยนะ นอนพักก่อนเอาไว้ผมได้หลักฐานอะไรมาครบแล้วผมจะบอกคุณอีกทีว่าควรทำอะไรต่อไป”
อะไรบางอย่างในแววตานั่นทำให้ปราการเสียงอ่อนลงอย่างไม่รู้ตัว เขาสงสารงั้นหรือสงสารผู้ต้องสงสัยค้ายางั้นเหรอ คนอย่างเขาเนี่ยนะ
ไอ้ปรานเอ๊ยถ้าจะบ้า ผู้พันหนุ่มได้แต่ด่าตัวเองในใจ เขาไม่เคยใจอ่อนกับพวกค้ายายิ้งทิ้งได้เขายิงทิ้งไปเลยไม่เคยสนใจด้วยซ้ำ
เขาเกลียดคนพวกนี้ที่บ่อนทำลายชาติ แต่ตอนนี้เขากำลังเห็นใจคนพวกนั้นเพราะอะไร ผู้พันหนุ่มสะบัดหัวไล่ความรู้สึกสับสนออกไป
ก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องปล่อยให้คนเจ็บได้พัก พลางบอกกับตัวเองว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ผู้ต้องหาไม่ได้ค้ายาแค่เป็นเหยื่อเท่านั้น
และนั่นคือหน้าที่ๆเขาจะต้องช่วยไม่ใช่หรือไง
.............................
“ผู้หมวดปล่อยข่าวไปว่าคนขับรถของเสี่ยพงษ์เทพถูกยิงเสียชีวิตแล้ว จัดการหาศพแทนด้วยแล้วกันอย่าให้พวกนั้นรู้ว่าผู้ชายคนนั้นยังมีชีวิตอยู่”
“ครับผู้พัน”
ปราการมองขึ้นไปชั้นบนที่กรกฏยังอยู่เขาได้แต่คิดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรนอกเหนือหน้าที่ก็แค่ช่วยแพะตัวเล็กๆที่ใม่รู้เหนือรู้ใต้ใดๆกับเขา
“ผู้พันครับ นี่ของที่สั่งครับ”
พลทหารอีกคนเดินถือถุงใส่พวกของสดที่เตรียมมาทำกับข้าว ที่ผู้พันสั่งไว้ตั้งแต่เช้าเข้ามาในบ้านแม้จะแปลกใจ
ที่คราวนี้ผู้พันพาคนนอกมาพักที่บ้านหลังนี้ที่ไม่เคยมีใครเข้ามาพักเลยนอกจากผู้พันและคนติดตาม
แถมยังลุกมาทำอาหารเองอีก มันน่าแปลกใจสุดๆแต่พลทหารชั้นผู้น้อยแบบเขาก็ไม่อยากจะสงสัยให้มากเรื่องทำตามคำสั่งนายไปดีกว่ามานั่งสงสัยให้ปวดหัว
“ขอบใจเอาไปวางไว้บนโต๊ะนุ่นไปเดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง”
“ครับผม”
ปราการเดินเข้าครัวจัดการรื้ออุปการณ์ที่ไม่เคยได้ใช้ออกมาจัดการกับอาหารเช้าให้คนเจ็บและตัวเอง เขาส่ายหน้าน้อยๆ
เมื่อนึกคิดไปว่าทำไมเขาต้องมาทำอะไรแบบนี้แต่เมื่อนึกเห็นหน้าเศร้าๆของเชลยบนห้องเขาก็ได้แต่ถอนใจ
“พี่โป้งรู้ว่ากูมาทำอะไรกินเองแบบนี้โดนหัวเราะเยาะแหงเลย”
ร่างสูงบ่นงึมงัมเมื่อนึกถึงพี่ชายที่เคยบ่นว่าเขามันไม่ได้เรื่องในการทำอะไรกินเองพึ่งแต่ข้าวแกงข้าวถุงมาทั้งชีวิต
ไม่ใช่ว่าทำไม่เป็นแค่ไม่อยากทำก็งานมันเหนื่อยกลับถึงบ้านไม่มีอารมณ์จะทำอะไรกินแล้ว แต่วันนี้ต้องทำให้คนเจ็บก่อน
ก็แค่ไม่อยากเห็นใครมาตายต่อหน้าก็เท่านั้นแหละ
.
.
.
.
TBC.................
หวัดดีค่าาาา เอารุ่นใหญ่มาเสิร์ฟ อิอิ ขออภัยที่มาช้านะ แต่ก็มาแล้วนี่เนอะ คริคริ
พ่อปูเป็นผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานพอๆกับลูกชาย พ่อปูหน้าเด็กแม้จะใกล้ๆ40แล้วแต่พ่อปูยังน่ารักน๊าาา
ผู้พันปราการ หนุ่มโสดวันสามสิบกว่าๆ(กว่าเท่าไหร่ไม่รู้เนอะ ) เป็นคนบ้างาน กินนอนที่ชายแดนมานานไม่เคยกลับบ้านที่กรุงเทพจนพี่ชายและพี่สะใภ้จะกรวดน้ำให้เป็นการประชดแล้ว 555
พ่อปูมีนิสัยคล้ายๆปลาน่ารักอ่อนโยนแต่ก็ใจเด็ดแข็งแกร่งแม้ตัวจะเล็ก
ผู้พันปรานนายทหารหุ่นหมี ผู้เด็ดขาดและไม่เคยปราณีใครยิ่งกับผู๔้ค้ายาด้วยแล้ว ทีมฆ่าตัดตอนก็ผู้พันปรานเลย แต่ต้องมาพ่ายแพ้ให้คนแก่หน้าเด็ก ที่อายุมากกว่าเขาถึง 6 ปี
เรื่องราวของทั้งคู่ไม่ยาวนะคะ มาสั้นๆ แต่ฟินเนอะ 5555
รอติดตามความเคลื่อนไหวต่อไป (รอติดตามต่อในเล่นนะค๊าาา)
รักคนอ่านรักคนเม้นท์ทุกคนที่มาเม้นท์เป็นกำลังใจให้พันวานะคะ ติดตามทวงถามนิยายได้ที่เพจพันวา ที่หน้าสารบัญเลยค่าจุ๊บๆ
หัวข้อ: ** ความรักที่หายไป **แจ้งข่าว**เปิดจองพี่เดียวน้องปลา 17/12/61-17/1/62 (อ่าน 163727 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก