#05 คืนเสียตัว
____________________________________________
ผมรู้ว่าการแต่งงาน มันมาพร้อมกับเรื่องอย่างงั้นๆ ตอนเจอเหมยครั้งแรก ผมยังนึกจินตนาการอยู่เลยว่าจะทำรักกับเธอแบบไหนให้เธอพอใจ และไม่รู้สึกผิดหวังที่ได้แต่งงานกับผู้ชายอย่างผม
แต่ทำไมตอนนี้ชีวิตผมถึงได้พลิกผันขนาดนี้
ใช่ พลิกมาก
พลิกจากคนที่ต้องอยู่ด้านบนลงมาอยู่ด้านล่างแบบนี้
ผมกลายร่างเป็นปลาที่ถูกช็อตด้วยไฟฟ้าในน้ำ อ้าปากพะงาบๆ ตาเบิกโพลง
เปล่า ผมไม่ได้โดนใครจ้วงไส้ไหล ไม่ได้ดูหนังสยองขวัญในคืนวันแต่งงานด้วย แต่สิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ มันยิ่งกว่าหนังสยองขวัญเรื่องไหนในโลกที่ผมเคยดูมาอีก
เหยื่อที่ถูกหลอกหลอนคือผม ตัวร้าย ปีศาจ เดวิล หรือนักฆ่า คือมัน เจ้าบ่าวผมเมื่อตอนกลางวัน สามีผมเมื่อตอนเย็น และตอนนี้ มันกำลังจะทำให้ผมกลายร่างเป็นเมียของมันโดยสมบูรณ์แบบ
“อ๊ะ!”
กูส่งเสียงอะไรออกปายยยยยยย
“อ๊า~”
ยังอีก ยังไม่หยุดอีก
“อ๊า อย่า”
ดีมาก ต้องอย่างนั้น ห้ามสิห้าม ปากมีไว้ให้ห้ามไม่ได้มีไว้ให้คราง
สมองผมเริ่มทำงานอีกครั้งหลังจากช็อคค้างเพราะถูกฉกนมไปเมื่อครู่ เจ้างูบ้านั่นมันใช้ฟันงับหัวนมผมผ่านเสื้อ เม้มด้วยริมฝีปาก ตวัดปลายลิ้นออกมาไล้วน จนนมที่นอนอยู่ของผมตื่นขึ้นมานั่งแข็งทื่อไม่ต่างกับผมตอนนี้
“อย่า”
แล้วนี่กูเป็นอะไร หัวนมเป็นสวิตซ์เปิดปิดการทำงานของร่างกายรึไง พลังงานถึงได้ลดฮวบลงเร็วยิ่งกว่ามือถือไอโฟนแบบนี้
ด่า ใช่ ต้องด่ามัน
“ไอ้…”
ผมพยายามควานหาคำด่าเจ็บๆ ที่จะทำให้มันรู้สึกแย่ รู้สึกหมดอารมณ์จนอยากมูนวอร์กหายไปจากหัวนมผม แต่สมองยังโล่งอยู่
มันถอนปากจากนมซ้ายย้ายไปทำแบบเดียวกันที่หัวนมขวา ผมเผลอแอ่นอกขึ้นจนหลังลอย มวลท้องไปหมด ผมจิกปลายเท้ากับที่นอน ตาคลอขึ้นมาดื้อๆ
“อื้อ อย่า ปล่อย อ๊า อาเฮีย”
ผมร้องขอมันเสียงพร่า น้ำตาร่วงเป็นทาง รู้สึกเหมือนมีมังกรเป็นสิบตัววิ่งวนอยู่ในท้องน้อย มวลมุ่นวุ่นวายไปหมด
“เดาถูกจริงๆ ว่าจุดอ่อนน่าจะอยู่ตรงนี้”
มันยกหน้าขึ้นมาพูดยิ้มๆ ผมกำหมัดแน่น มองกลับด้วยดวงตาไม่ยอมแพ้
อย่าให้มือกูหลุดไปได้นะ มึงหน้าแหกแน่
มันยกมือขวาผมไปรวบติดกับมือซ้ายเหนือหัว ตรึงแน่นด้วยมือเดียวของมัน อีกข้างที่ว่างมุดผ่านชายเสื้อเข้ามาภายใน ไต่สูงขึ้นมายังยอดอก ผมตาโต สะดุ้งเฮือกอีกรอบเมื่อมือนั้นสัมผัสเข้ากับหัวนมผมแบบไร้อะไรกั้น มันคลึงเบาๆ
“อื้อ”
ผมคราง อยากยกขาเตะ แต่ทำไม่ถนัด มันบีบบี้อยู่อย่างนั้นจนผมหมดแรง
ไม่นะ นี่ผมกำลังจะเสร็จมันเหรอ
ไม่ๆ ผมไม่ยอมเด็ดขาด
ผมยังไม่หยุดดิ้น แม้แบตเตอรี่ในร่างกายจะลดต่ำลงเรื่อยๆ ก็ตาม มันปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ ตอนนี้อย่าว่าแต่ยกมาต่อยเลยครับ แค่ขยับยังทำไม่ได้ มันเลิกเสื้อผมขึ้นสูง แล้วใช้ปากครอบครองยอดอกผมไว้อีกรอบ
น็อกดาวน์พาวเวอร์
หูผมตอนนี้มันอื้ออึงไปด้วยเสียงครางของตัวเอง
ครางได้ทุเรศมาก
ครางได้น่าอายมาก
ซ้ำยังร้องไห้อีกต่างหาก
จะร้องหาอะไร ร้องเรียกให้ใครมาช่วย?
เปล่า ผมไม่ได้ร้องเพราะเสียใจหรือเพราะโกรธ แต่เพราะมันหวิวต่างหาก
มันเลื่อนปากมาซุกซอกคอ ฝ่ามือนั้นเริ่มไต่ระสำรวจร่างกายผม ผิวเนื้อหน้าท้อง แผ่นหลัง ปลีน่อง เรียวขา
โอ้ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมถูกจับกร้อนขนไปก่อนเข้าพิธีแล้ว และถูกสั่งให้กร้อนขนบ่อยๆ หลังจากนี้ด้วย พอมือมันลูบไปก็ลื่นปรื้ดน่ะสิ
มันถอดเสื้อออกจากตัวมันก่อน มองตาผม แล้วก้มหน้าลงมาจูบ ผมยังจำรสจูบของมันได้ หมอนี่มันนักสูบพลังชัดๆ มันจัดการสูบเอาเรี่ยวแรง เอาสติที่เหลืออยู่อันน้อยนิดของผมออกไปอีก
ไม่ยอมแพ้ พยายามรวบรวมกำลังกลับคืน
เย้ ดีใจด้วย มือมีแรงแล้ว
แต่ความเสียวซ่านที่ได้รับทำให้ผมหมดหนทางที่จะกำหมัดต่อย ทำได้แค่บีบต้นแขนมันไว้ มันถอนปากออก จับผมถอดเสื้อ
ไม่นะ!!
เดาออกไหมครับ ว่าอะไรเป็นชิ้นต่อไป ติ๊กต็อกๆ
กางเกง ใช่แล้ว กางเกง
แล้วกางเกงของใคร
ดูไม่ทันครับ เพราะรู้ตัวอีกที ผมก็ล่อนจ้อนแล้ว ของมันเช่นกัน ผมรู้เพราะสัมผัสอันไร้อะไรกั้นนั้น
ที่สำคัญ
อยากล้องห้ายยย (ได้ข่าวว่าก็ร้องอยู่ = =)
ไอ้นั่น…
ของมัน…
กำลังทิ่มหน้าขาผมอยู่
อ๊ากกกก
และที่อยากวิ่งเอาหัวไปโหม่งประตู
ของผมเองก็เต็มที่แล้วครับ
ผมเข้าใจคำว่าฟันดาบขึ้นมาในบัดดล ไม่ได้ตั้งใจฟันครับ บางจังหวะมันฟันกันเอง
“อย่า อาเฮีย”
ผมครางห้าม ถึงรู้ว่าตัวเองลงไปนอนในโลงแล้วเรียบร้อย แต่ตราบใดที่ฝาโลงยังไม่ปิด ผมมีสิทธิ์วอนขอชีวิตได้
มันเป็นเจ้าบ่าวที่ใจดีครับ มันทำตามที่ผมขอ ยกหน้าขึ้น ตามองหน้า แต่มือมัน...
จับขาผมแยกกว้าง!!
ไม่มีแรงจะต่อยแล้ว อย่างน้อยขอให้ได้สู้ ผมกางเล็บ ข่วนหน้ามันแรง
ย้ำ ว่าแรงมาก!!
แต่แรงเท่ามดไต่นะ = =
แทนที่จะทำให้หน้ามันเป็นรอย มือผมแปะอยู่ที่หน้ามันเฉยๆ แล้วมันก็เสือกตวัดลิ้นออกมาเลียมือผม อมเข้าไปนิ้วหนึ่งด้วย ผมรีบดึงออกทันที มันหัวเราะหึๆ เลื่อนไปหยิบอะไรสักอย่างมาดีดเป๊าะ เปิดด้วยนิ้วโป้ง เทใส่มือจนชุ่ม ปิดฝา ทำทุกอย่างด้วยมือเดียว
ผมตาโต
แล้วมันก็นำสิ่งนั้นมาแตะด้านล่างของผม ผมสะดุ้งเฮือก ตาเบิกกว้าง
นิ้วแรกผ่านเข้ามาแล้ว ผมร้องห้ามอย่างตระหนก มันรับขวัญผมด้วยการส่งนิ้วที่สองเข้ามา หมุนคว้างลึกขึ้น
โธ่ พรหมจรรย์บั้นท้ายผม T^T
“อ๊ะ”
ผมผวาเฮือกเมื่อมันควานไปถูกบางจุดภายใน
อะไร?
“อ๊า”
ผมครางรัวเลยเมื่อมันกดย้ำอยู่ตรงจุดนั้น ผมแยกขากว้างขึ้น จิกมือกับผิวเนื้อมัน
สามนิ้วแล้ว มันขยับเคลื่อนไหวเข้าออก หมุนวน แยกขยาย ทำทุกอย่างเป็นจังหวะ
โอ๊ยพระเจ้า เจ็บ อึดอัด และเสียวมาก ผมครางจนลั่นห้อง ปากวอนขอให้มันหยุด มันหยิบเจลขวดนั้นขึ้นมาอีก เปิดฝาด้วยมืออีกข้างที่ว่าง เทชโลมลงบนลำท่อนที่แข็งเป็นท่อนไม้ ถูวนไปรอบๆ
ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่!!!
ผมกรีดร้องอยู่ในใจ มันถอนนิ้วออก จับขาผมแยกกว้างขึ้น แล้วจับบางสิ่งแทรกเข้ามา
อึดอัด เจ็บ จุก
โอ๊ย ผมต้องตายแน่ๆ แหกแน่ๆ มึง ก้นกู
ส่วนหัวมันเข้ามาแล้วครับ
รู้สึกเหมือนช่วงล่างกำลังร้าว
ครึ่งทางแล้วครับ
ความร้าวนั้นกินสูงขึ้นมาถึงเอว
มันเข้ามาได้จนสุดแล้วครับ
เหมือนร่างกายถูกแยกออกเป็นเสี่ยงๆ ได้ยินเสียงหอบหายใจของมันแรง
และแล้วการรวมร่างระหว่างผมกับมันก็สำเร็จเสร็จสิ้น
พรหมจรรย์ผม ศักดิ์ศรีผม หายวับไปกับตา
ผมครางออกมาอีกรอบเมื่อมันเริ่มต้นขยับ ร่างใหญ่ๆ อยู่เหนือผมขึ้นไป มันมีอารมณ์กับผมได้ไง
แล้วผมมีอารมณ์กับมันได้ไง
“อือ”
ได้ยินเสียงมันครางทุ้ม
น้ำตาที่ไหลของผมตอนนี้มันไม่ใช่แค่ความหวิวอย่างเดียว มันมาจากความเจ็บและความจุกด้วย
มันจับข้อพับผมแยกกว้าง สอดใส่เข้ามาเป็นสเต็ป
“อื้อ คับดีจัง”
มึงไม่ต้องพากย์ มันต้องคับอยู่แล้ว เพราะกูไม่เคยสวนก้นล้างพิษด้วยกากกาแฟมาก่อน
พออยู่ตัว มันก็เพิ่มจังหวะเร็วขึ้น แต่ไม่ได้เร็วมาก เป็นไปในลักษณะค่อยเป็นค่อยไปมากกว่า ผมทำได้แค่คราง น้ำตาไหลเป็นก๊อกรั่ว ผมเผลอบีบรัดมันแน่น มันครางทุ้มใส่
“ใช่ เด็กดี รัดเฮียแรงๆ”
ไม่ๆ กูไม่ได้เป็นเด็กดี ไม่ได้รัดตามคำขอมึงด้วย แต่ร่างกายมันบีบรัดของมันเองต่างหาก
“อ๊า อย่างนั้น” มันครางแข่งกับผม “เยี่ยม อืม”
ผมหลับตาลง
เอาล่ะครับ วันนี้ผมยอมให้มันหนึ่งวัน (จริงๆ แล้วคือสู้ไม่ได้) แต่ครั้งหน้า อย่างหวัง!!
(40%)
“ไม่ไหวหรอกม้า เมื่อคืนอั๊วหนักไปหน่อย ดีไม่ดีอาจลุกไม่ขึ้นไปสามสี่วันด้วยซ้ำ ร่างกายผู้ชายมันต่างจากผู้หญิง”
ได้ยินเสียงแว่วๆ มาเข้าหู
ได้ยินเสียงจิ๊ปากจากผู้หญิง
“แล้วทำไมลื้อไม่อดทนหน่อย รอให้ครบสามวันค่อยทำ แล้วนี่ใครจะมาทำพิธีเตรียมน้ำล้างหน้าให้ป๊ากับม้า”
“ไม่เป็นไรหรอก ไงหงส์ก็เป็นลูกสะใภ้ม้าแล้ว ทำให้เดินไม่ได้น่ะดีแล้ว ไม่งั้นเด็กนี่ตื่นขึ้นมาแล้วหนีออกจากบ้านเราแน่ๆ”
“เสียดายนะ อีดันเป็นผู้ชาย ถ้าอีเป็นผู้หญิง หลานอั๊วต้องน่าเอ็นดูแน่ๆ”
“หน้าลิงแบบนี้น่าเอ็นดูตรงไหน”
“เหอะ ว่าเขาหน้าลิง แล้วมนุษย์หน้าไหนที่ฟัดจนลิงหมดสภาพแบบนี้”
“ดื้อดี อั๊วชอบปราบ”
“เออๆ ไม่เป็นไร ลื้อจะไปทำงานหรือจะหยุดล่ะวันนี้”
“ทำงาน แต่นิดเดียว จะได้อยู่ดูลิงนี่ด้วย ระหว่างไม่อยู่ให้ซันไรส์ดูแล”
“ม้าดูแลให้”
“ไม่รู้สึกแย่ใช่ไหม กับเรื่องที่เกิดขึ้น”
น้ำเสียงคนถามเปลี่ยนไปนิดๆ ผมสั่งตาให้ลืมมอง แต่ลืมไม่ขึ้นครับ
“อั๊วคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติ ลื้อจะไม่แต่งงานด้วยซ้ำ คนนั้นลื้อก็ไม่เลือก คนนี้ลื้อก็ไม่แต่ง ดันมาตกลงแต่งกับผู้ชายได้ นี่ถ้าไม่คิดว่ามันดีต่อธุรกิจที่กำลังจะทำ ม้าคงค้านหัวชนฝา แต่อาซินแสบอกว่าเมียลื้ออีมาช่วยเสริมสามี เสริมครอบครัว ก็หยวนๆ น้องลื้อนี่ก็น้า ไม่น่าหนีออกจากบ้านไปเลย อย่างน้อยอาหงส์แต่งกับอีก็ยังมีทายาทได้ หนีไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ม้าล่ะเป็นห่วง”
“เลิกห่วงได้เลยสำหรับเด็กนั่น เอาตัวรอดเก่ง”
แล้วเสียงพวกเขาก็เลือนรางหายไป
ผมรู้สึกตัวตื่นอีกรอบเพราะกลิ่นหอมคล้ายข้าวต้ม ผมลืมตามอง ภาพตรงหน้าสว่างโร่เลย
“อ้าว ตื่นพอดี”
ผมกะพริบตาปริบๆ มอง คนที่นั่งอยู่ข้างเตียงใกล้ๆ เอวผมตอนนี้ไม่ใช่ไอ้งูยักษ์ที่ฉกกินผมทั้งตัวเมื่อคืน แต่น่าจะเป็นหมอ เพราะเห็นใส่หูฟังคล้องไว้ที่คอ
เขาเป็นผู้ชาย อายุราวๆ ไอ้งูบ้านั่นแหละ ผมยาวระต้นคอสีน้ำตาลอ่อน ใส่เสื้อสีฟ้าพาสเทลกางเกงสแล็ก หน้าตาดีสุดๆ ไปเลย
“ตื่นมาทานข้าวได้แล้วครับ น้องหงส์”
ผมพยายามประมวลผล
“แกนี่น้า ไม่น่าจะหนักขนาดนี้ตั้งแต่คืนแรกเลย”
“ช่วยไม่ได้ เด็กมันยั่ว”
“จริงเหรอวะ”
“พูดมากน่า ตรวจเสร็จก็ออกไปได้แล้ว”
“แหม ตรงนั้นของน้องเขาสวยดีนะ สีชมพูเชียว ดีว่ามันไม่ฉีกกับขนาดของแก แต่ระบมเพราะใช้งานหนักนี่แหละ”
“ถ้าทำเป็นก็ไม่ฉีก”
“แกเคยนอนกับคนอื่นมาก่อนเหรอ”
“เปล่า ศึกษาก่อนทำ”
“เออ พ่อคนเก่ง…น้องหงส์ครับ ได้ยินเสียงพี่หมอไหม”
เสียงหมอดังเหมือนโทรศัพท์สัญญาณไม่ดี ชัดบ้าง ขาดหายบ้าง ผมขยับนิดหนึ่ง ก่อนครางโอ๊ยออกมาเพราะความระบมไปทั้งร่าง ปวดเอว เจ็บตรงนั้น
ที่สำคัญ เจ็บคอด้วย
“กี่ยกกันวะเนี่ย…อ้าปากหน่อยสิครับน้องหงส์”
พี่ถามผมใช่ไหม ผมไม่รู้ครับ ไม่ได้นับ รู้แค่ว่ามันซัดผมไม่เลี้ยง ไม่สนว่าเป็นครั้งแรก ไม่สนว่าผมจะเหนื่อย ไม่สนว่าผมจะง่วงขนาดไหนด้วย
“สี่”
ไอ้บ้านั่นยังมีกะจิตกะใจตอบ ในขณะที่พี่หมอกำลังจับคางผม ขยับอ้าปากเหมือนผู้ใหญ่ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ผมทำตามอย่างว่าง่าย ภาพตรงหน้าเริ่มชัดเจนขึ้น ไอ้ซังกะบ๊วยยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง แถวๆ หน้าประตูมีซันไรส์ยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่ มันมองผมมาด้วยสายตานิ่งๆ
มึงก็กล้ามาคุยเรื่องทำนองนี้ทั้งที่คนอยู่กันเยอะแยะเนี่ยนะ!!!
“คออักเสบ คงกินยาลำบาก เดี๋ยวพี่หมอจะฉีดยาให้นะครับน้องหงส์จะได้หายเร็วๆ”
ว่าแล้วก็หันไปหยิบเข็มฉีดยา จิ้มใส่ขวดยาดูดปรื้ด ผมหลับตาลง รอคอยความเจ็บที่จะตามมา หมอมือเบามาก แทบไม่รู้สึกอะไรเลย
“ลุกไหวไหมครับ มะพี่หมอช่วย”
พูดจบเขาก็ทำท่าจะขยับมาประคองร่างผม แต่ถูกไอ้ซังกะบ๊วยรั้งจับคอเสื้อไว้
“ฉันจัดการเอง” มันประคองผมลุกนั่ง พี่หมอขยับมาดึงหมอนประคองหลังให้ผมนั่งดีๆ น้ำตาแทบเล็ดครับ เจ็บฉิบหาย
มันทิ้งตัวลงนั่งตรงหน้าผม ผมจึงอาศัยจังหวะนั้น ตบหน้ามันไปฉาดใหญ่
สะใจฉิบหาย
ตะลึงกันดิครับ ผมจะตบอีกรอบ แต่มันคว้าจับข้อมือผมไว้ ผมรีบยกมืออีกข้างจะตบอีก มันก็จับเอาไว้อีก นัยน์ตามันฉายแสงไม่พอใจมากขึ้น
ผมพุ่งหน้าเข้าหาต้นแขนมัน โหม่งมันก็คงจะรับเอาไว้ได้ทัน อาศัยจังหวะที่มันจับมือผมไว้นี่แหละ ฝังเขี้ยวลงไปเลย กัดจนได้กลิ่นคาวเลือด ผมไม่ยอมแพ้ ฝังเขี้ยวลึกลงไปอีก
“เฮ้ย น้องหงส์!!”
พี่หมอคงเพิ่งได้สติ ในขณะที่ซันไรส์พุ่งเข้ามากระชากท้ายทอยผม มือหนึ่งบีบปากผมแรงจนผมต้องปล่อยเพราะความเจ็บ แต่เหยื่อผมกลับยังนั่งนิ่ง ผมจ้องมันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
ไม่ใช่สิ กินอยู่ต่างหาก เลือดมันเต็มปากผมเลย ผมตวัดเข้าปาก กลืนลงคอ ทำให้ดูเลยว่าผมกินเลือดมันจริงๆ
ว่าแต่เลือดมันสะอาดหรือเปล่าวะ
“ไป่หลง!”
พี่หมอขยับมาเอาผ้าก็อตซับเลือด แต่เจ้าตัวดูจะไม่เดือดร้อน ตาจ้องผมเขม็ง ผมขยับไม่ได้เพราะซันไรส์ขยุ้มจับท้ายทอยผมอยู่ แต่มันปล่อยปากผมลงแล้ว
“เชี่ย”
ผมขยับปากด่าให้มันได้ยินเบาๆ มันจ้องหน้าผม แล้วยกยิ้ม
ขนผมลุกเกรียว มันละสายตาจากผมมองซันไรส์ พยักหน้านิดหนึ่งเป็นเชิงว่าให้ปล่อย พี่หมอยังง่วนอยู่กับการทำแผลให้ไอ้มนุษย์เหล็กกัดไม่เจ็บฆ่าไม่ตายตรงหน้า ผมพยายามคิดว่าจะทำร้ายร่างกายมันต่อยังไงดี เอาแบบซันไรส์ช่วยไม่ทัน
“น้องหงส์อย่าทำเพื่อนพี่แบบนี้อีกนะครับ ดูสิ เนื้อเหวอะเลย”
“ครับ”
ผมรับปากเสียงแหบ พุ่งหน้าเข้าหาแขนอีกข้าง แต่ครั้งนี้มันรู้ทันคว้าจับคางผมไว้ ดันให้ผมแหงนหน้าขึ้น แล้วก้มลงมา ตวัดเลียบางสิ่งรอบปาก สงสัยจะเป็นเลือดมันเอง
ดีเนอะ กินเลือดตัวเองเนี่ย (ผมเองก็บ้า กินเลือดมันเหมือนกัน = =)
แทนที่มันจะหยุดอยู่แค่กินเลือด มันกลับทาบปิดปากผมไว้ สอดลิ้นเข้ามา
เดี๋ยวสิ!!
เดี๋ยว!!
เดี๋ยวนะเว้ย ไอ้บ้า!!
พี่หมอก็อยู่ ซันไรส์ก็อยู่ ผมดิ้นขลุกขลัก (แค่ท่อนบนครับ เพราะท่อนล่างเจ็บมาก) แต่พักเดียวผมก็ระทวย เพราะงูเล็กๆ ภายในปากที่วงการวิทยาศาสตร์ภาษาไทยตั้งชื่อให้มันว่าลิ้น
มันฉกไปมา ตวัดเกี่ยวกับลิ้นผม โหมรุกจนผมครางอื้อออกมาผ่านลำคอ แน่นอนมันพ่นพิษใส่ร่างผมมีผลให้ร่างกายโรยแรงลงเรื่อยๆ
แล้วมันก็ถอนจูบออก ร่างกายผมเหมือนมนุษย์ไร้กระดูก ตัวอ่อนยวบยาบ มองมันตาปรอย
“น่ารักจริงๆ”
เสียงพี่หมอดังมาให้ได้ยิน
“เอ้าเสร็จแล้ว”
พี่หมอทำแผลให้มันจนเสร็จ แค่แผลถูกกัด ไม่เห็นต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โต ผมโดนหนักกว่าอีก
“แกออกไปก่อน เดี๋ยวฉันดูแลน้องหงส์เอง”
พี่หมอดันเพื่อนออก มันมองหน้าผม สีหน้านิ่งเรียบสุดๆ แต่ก็ยอมถอยห่าง ผมมองตามอย่างอาฆาตแค้น มันลุกยืน รอบแขนมีพร็อพเสริมเป็นผ้าพันแผล
“น้องหงส์กล้ามากนะครับที่กัดมัน ถ้าเป็นคนอื่น ป่านนี้คงเป็นศพลอยอืดในทะเล ดีว่าน้องหงส์เป็นเมียมัน แต่อย่าทำอีกดีกว่า พี่กลัวว่ามันจะไม่ใจเย็นพอ ฆ่าน้องหงส์ทิ้งทะเลเอา”
ผมไม่ได้ละสายตาไปจากดวงตามัน มันรังแกผมก่อน ต่อให้หลังจากนั้นผมเลิกขัดขืนเพราะกำลังมีอารมณ์ก็เถอะ ช่วยไม่ได้ นั่นไม่นับ
“ไม่เอาครับ น้องหงส์ มองพี่หมอสิ”
พี่หมอปัดมือตรงหน้า จับคางผมดึงเบาๆ ให้หันไปสบตา
“กินข้าวมะ พี่หมอป้อน”
พี่หมอยกชามขึ้นมาตักจ่อใกล้ปาก ผมตวัดสายตากลับไปมองคนตัวสูง มันยังกอดอกมองผมอยู่ พี่หมอเรียกผมกลับมามองตัวเองอีกรอบ ผมอ้าปากรับ เพราะจริงๆ ก็หิวข้าวมาก
“ผมกินเองก็ได้”
“ได้สิ”
พี่หมอไม่ว่าอะไร วางถาดข้าวต้มลงบนตัก ผมตักกิน
“พี่ชื่อกันต์ เรียกพี่หมอ หรือพี่กันต์ก็ได้ เป็นหมอประจำตระกูลหยาง เป็นมาตั้งแต่รุ่นทวดของทวดของทวดของทวดแล้ว เป็นเพื่อนสนิทมันด้วย”
พี่หมอชี้นิ้วโป้งไปยังคนที่ยืนทำหน้าเป็นปูนปั้นอยู่ด้านหลัง
“เป็นมาตั้งแต่รุ่นทวด ไม่เบื่อบ้างเหรอครับ”
ผมถามเสียงแหบ หาเรื่องคุยไปงั้นเอง ไม่งั้นจะเผลอยิงเลเซอร์ใส่ไอ้คนด้านหลังอีก พี่หมอยิ้มกว้าง
“เลือดข้นกว่าน้ำ อุแว้มาก็แทบจะอยากจับคนฉีดยา”
ผมกลืนน้ำลายลงคอดังเฮือก โรคจิตเปล่าวะ
เสียงมือถือดังขึ้นเบาๆ ผมมองที่มา เป็นมือถือไอ้บ้านั่นครับ มันล้วงหยิบขึ้นกดรับ หันข้างเพื่อคุย ผมอาศัยจังหวะนั้น ดึงถาดออกจากชามข้าวต้ม เหวี่ยงเป็นจานบินใส่หลังมันดังปัก มันชะงักกึก หยุดเสียงพูดคุยลง ซันไรส์ปรี่เข้ามาจะตบผม แต่พี่หมอจับข้อมือไว้ เสียงถาดกลมๆ ที่ตกลงในลักษณะขอบทิ่มพื้นค่อยๆ พลิกคลึกๆ แล้วสงบเสียงลง สงบพอๆ กับเสียงคุยโทรศัพท์
“ร้ายจริงน้องหงส์ ไป่หลงออกไปรอข้างนอกไป น้องเขากำลังเครียด”
“แค่นี้ก่อน จะโทรกลับ” มันบอกเสียงเบา “ซันไรส์ออกไป แกด้วยไอ้หมอ”
“เฮ้ย แกนั่นแหละ ออกไป น้องเขากำลังกินข้าว”
“อาหงส์คงอิ่มแล้ว”
มันพูดเสียงเย็น
“ไป่หลง น้องเขากำลังเครียด แกออกไปก่อน”
“อย่าให้ต้องพูดซ้ำสอง ซันไรส์ ลากไอ้หมอออกไป”
พอมันพูดจบ ซันไรส์ก็จับพี่หมอออกไปจริงๆ
“เดี๋ยวๆ เฮ้ย ไป่หลงใจเย็นๆ น้องเขายังเจ็บอยู่นะเว้ย”
ผมขนลุกเกรียว บีบชามข้าวต้มแน่น กะว่าถ้ามันเข้ามาใกล้ จะเขวี้ยงชามข้าวต้มใส่หน้ามัน ยังไม่ทันที่ผมจะทำได้อย่างใจ มันคว้าจับชามข้าวต้มผมไว้ ดึงไปวางไว้ห่างมือ ผมมองตาม ก่อนหันกลับมามองมันตาขวาง กลืนน้ำลาย รสข้าวต้มยังติดปากอยู่เลย
(80%)
“กะว่าจะไม่ทำอะไรแล้วเชียวเพราะเห็นว่ายังระบมอยู่ แต่ลื้อดื้อเองนะอาหงส์”
มันทึ้งผ้าห่มทิ้งลงพื้น จับผมปอกเปลือก ผมตาโต มือพยายามหยุดมืออีกคน ผมมั่นใจว่าเขาไม่ฆ่าผมแน่ เพราะถ้าทำจริงคนตระกูลผมคงไม่ยอม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำให้ผมบาดเจ็บไม่ได้ ร่างผมเปลือยเปล่าอีกครั้ง ดิ้นจนเจ็บไปหมด
มันก้มลงมาซุกซอกคอ ขบติ่งหู มือหนึ่งก็ขยับท่อนล่างของตัวเองเพื่อกระตุ้นอารมณ์ ก่อนผมจะกรีดร้องออกมาเสียงดังเมื่อเขาจับเสียบเข้ามาแบบไม่ได้เตรียมพร้อมก่อน
เมื่อคืนดีกว่าเยอะเลย
ผมอ้าปากค้าง
“นี่คือผลของการดื้อกับเฮียนะหงส์”
มันขยับเพื่อทำโทษ ผมร้องโอ๊ยออกมาทุกจังหวะที่ขยับ น้ำตาร่วงริน มันไม่ได้รู้สึกดีเลย มีแต่เจ็บและเจ็บมาก
“เจ็บ...”
ผมร้องไห้ออกมา มันเจ็บจริงๆ ครับ
“สัญญากับเฮียสิ ว่าจะไม่ทำร้ายเฮียอีก”
ผมพยักหน้าหงึกๆ จังหวะรุนแรงจึงหยุดลง มันค่อยๆ ถอนร่างออก จูบซับมาที่แก้มอย่างอ่อนโยน
“เฮียไม่อยากให้หงส์ขัดใจ รู้ไหม”
แล้วเรื่องอะไรกูต้องทำตามใจมึง
อันนี้ผมเถียงอยู่ในใจ มันเลื่อนปากต่ำลงไปที่ลำคอ การเคลื่อนไหวที่นุ่มนวลทำเอาผมรู้สึกหวิว มันเลื่อนปากลงมาจูบ จับมือผมไปกุมสิ่งนั้นไว้ มันแข็งสุดๆ
“เฮียไม่อยากทำร้ายหงส์ ช่วยเฮียหน่อย”
ใจผมอยากบีบไอ้นั่นให้แหลกคามือ แต่ขืนทำอย่างนั้นมันเสียบผมแน่ ผมจึงต้องทำตาม ขยับหวังให้มันเสร็จๆ ไป ทำไม่ยากครับ ผิดกันแค่คนละไซส์และคนละมุมเท่านั้น ไม่นานมันก็เสร็จ
“กินข้าวซะ เฮียไปทำงานก่อน เป็นเด็กดี ไม่ต้องไปเตรียมน้ำล้างหน้าให้ป๊ากับม้าหรอก นอนพักไป เย็นๆ เฮียจะมาหา”
มันจูบหน้าผากผมอีกรอบ ลุกขึ้นเดินออกไป ทันทีที่ออกไป พี่หมอก็โผล่พรวดเข้ามา
“ไอ้บ้าเอ๊ย”
ผมรีบรั้งเอาผ้าห่มมาคลุมปกปิด หน้าร้อนผ่าว
“ขอพี่หมอดูหน่อยน้องหงส์”
“ไม่เป็นไร”
“ไม่ได้ ได้ยินเสียงหงส์ร้องขนาดนั้น อาจฉีก”
ผมเม้มปากแน่น
“ผมอาย”
“ไม่ต้องอายหมอ พี่หมอส่องมานักต่อนักแล้ว”
ผมเม้มปากแน่น
“ขอใส่เสื้อก่อนได้ไหม”
พี่หมอพยักหน้า หยิบเสื้อให้ ผมสวมใส่ มองตาพี่หมออีกรอบ
“เร็ว”
ผมค่อยๆ ดึงผ้าห่มออก พี่หมอมุดดูทันที โคตรอายเลย
“ฉีกจริงๆ ด้วย เลือดออกเลย น้องหงส์ไม่น่าหาเรื่องเลย เมื่อคืนมันก็อุตส่าห์ทะนุถนอม”
ผมอยากเถียงใจจะขาด ทะนุถนอมประสาอะไร ระบมไปทั่วทั้งร่างแบบนี้
“พี่หมอจะทำความสะอาดและทายานะ แสบหน่อยทนเอา จะได้หายเร็วๆ”
ผมพยักหน้า สะดุ้งเฮือกตอนพี่หมอเช็ดทำความสะอาด น้ำตาเล็ดเลย
พอเรียบร้อยพี่แกก็หยิบกางเกงมาสวมให้เบามือ ลูบหัวผมเบาๆ
“เคยได้ยินมาว่าเราเป็นเด็กดื้อ ไม่ยอมคน แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้”
“มันรังแกผมก่อน”
พี่หมอถอนหายใจแรง
“มันชอบหงส์นะรู้ไหม”
เหอะ ชอบตรงไหน
“นอนเถอะ เดี๋ยวพี่หมอฉีดยาแก้ปวดให้”
ผมพยักหน้าเพราะเจ็บจริงๆ หลังจากนั้นผมกินข้าวต้มต่อจนหมด แล้วก็หลับไป
ผมตื่นอีกรอบเพราะพี่หมอเช็ดตัวให้
“พี่หมอไม่ไปโรงพยาบาลเหรอ”
พี่หมอยิ้ม ส่ายหัว
“พี่เป็นหมอประจำตระกูลหยาง แค่วิ่งวุ่นรักษาคนในตระกูลนี่ก็แทบจะไม่มีเวลาแล้ว”
“ใหญ่เหรอ”
“ขนาดหรือว่าจำนวน”
พี่หมอยกยิ้ม สายตาเจ้าเล่ห์ ผมหน้าร้อนผ่าว
“จำนวนสิ พี่หมอทะลึ่ง”
พี่หมอหัวเราะร่วน
“สองร้อยกว่า”
ผมตาโต ใหญ่กว่าครอบครัวผมอีก แต่ก็นั่นแหละ คนจีนลูกดก แล้วคนตระกูลนี้มีลูกชายเป็นส่วนใหญ่ด้วย ผู้หญิงน้อย
ผมเลิกอายพี่หมอแล้ว เพราะเล่นเห็นไปทุกสัดส่วน เห็นพี่หมอบอกว่าจะดูแลผมจนกว่าจะดีขึ้น ถ้าไม่ถูกซ้ำสามวันก็หายดีแล้ว
ตกเย็นม้ากับป๊าก็เข้ามาเยี่ยม รวมถึงพี่น้องบางคนของมันด้วย ผมนี่อายแสนอาย เพราะทุกคนรู้หมดว่าผมสลบเหมือดเพราะคืนเข้าหอ แถมพี่หมอก็ช่างเป็นหมอที่เปิดเผยสุดๆ เล่าแม้กระทั่งผมโดนทำโทษเพราะปีนเกลียวไอ้ซังกะบ๊วย
ผมหลับไปอีกรอบ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็รู้สึกถึงวงแขนที่โอบอยู่รอบเอว แผงอกกว้างทาบอยู่กับหลัง ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ผมพลิกหันไปมอง มันกลับมาแล้วครับ ใส่ชุดนอนเรียบร้อย รอบด้านมืดสนิท
ไม่รู้กี่โมงแล้ว
พอผมขยับ มันก็ตื่น
“เป็นไงบ้าง”
“เป็นคน”
ผมแทบกัดลิ้นหลังตอบ
“อาหงส์ เฮียสอนว่าไงเมื่อเช้า”
“เจ็บ”
ผมตอบสั้นๆ มันลูบหัวผมเบาๆ
แทงตูดแล้วลูบหัว กูไม่ยอมเว้ย!!
“นอนเถอะ พักเยอะๆ จะได้หายเร็วๆ”
“กี่โมงแล้ว”
ผมถามขึ้น มันขยับยกตัวขึ้นหยิบมือถือข้างหัวเตียงดูเวลา ท่ามกลางความมืด แสงนั้นจ้าสาดหน้ามัน
“เที่ยงคืน”
ตื่นขึ้นมาทำไมเวลานี้วะ
อ๋อ ปวดฉี่ ผมขยับ
“จะทำอะไร”
“เข้าห้องน้ำ”
ผมตอบพยายามให้เป็นปกติ มันเปิดไฟหัวเตียง ผมขยับอย่างปวดร้าว มันกดร่างผมไว้ ลงจากเตียง แล้วโฉบอุ้มแนบอก
“จะทำอะไร!” ผมโวยลั่น
“เดินยังแทบจะไม่ไหว จะพาไปเข้าห้องน้ำ”
“ไม่ต้อง เดินเองได้”
“ถ้าดื้อ จะจับใส่แพมเพิร์ส”
ผมสงบปากลง มันอุ้มพาผมเดินตรงเข้าห้องน้ำไป
“จะยืนหรือจะนั่ง”
“ยืน เฮียออกไปก่อน”
“ยืนไหวรึไง เดี๋ยวเฮียช่วย”
“ไม่ต้อง”
“อย่าดื้อ อาหงส์”
ผมจิ๊ปาก มันค่อยๆ วางผมลง โชคดีมากที่มันอยู่ช่วย เพราะแข้งขาผมแทบไม่มีแรง ผมประคองร่างยืน มองหน้าคนตัวสูง
“หันหน้าไปสิ จะฉี่”
“อายอะไร สำรวจไปถึงไส้ขดในแล้ว”
“อั๊วไม่ได้หน้าด้านแบบเฮีย”
มันถอนหายใจแรง หันหน้าไปทางอื่น ผมรีบล้วงน้องออกมายืนฉี่โดยมีคนตัวสูงประคองเอวไว้ หน้าร้อนผ่าว กระทั่งฉี่เสร็จเก็บสำรับเข้าที่ กดน้ำ มันหันมามอง โฉบอุ้มผมไว้ในอ้อมแขนอีกรอบ
มึง กูยังไม่ได้ล้างมือ!!
ขี้เกียจท้วงครับ แอบป้ายเช็ดเสื้อมันเอา มันพาผมเดินกลับไปที่เตียง
“เฮียขอโทษที่ทำหงส์เจ็บ”
แต่ผมไม่ขอโทษมันหรอกที่ทำมันเจ็บ แก้แค้นไง
“จะนอนแล้ว”
ผมว่าแค่นั้น ขยับก้นร้าวๆ ตะแคงข้าง ดึงผ้าห่มมาห่มถึงคอ ปิดตาลง มันทิ้งตัวลงนอน ขยับมากอดผมไว้ท่าเดิม ไออุ่นจากร่างมันแผ่ซ่านเข้ามาในอก ผมพยายามไม่ใส่ใจ รู้สึกถึงหัวที่ถูกจูบซับ
ผมแกล้งทำเป็นไม่รับรู้ สั่งตัวเองให้หลับไปอีกรอบ
to be con...
ข่าวดี เรื่องนี้มีอีบุ๊คให้โหลดแล้วนะคะ ที่ Meb. เลยจ้าา เดี๋ยวว่างๆ จะมาลงลิงค์ที่ Thaiboy ให้ ตอนนี้ง่วงมากกก อยากเอน....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
