หัวข้อ: Heartbeat: A Retelling of Beauty and the Beast เอาเล่มตัวอย่างมาอวดค่ะ (p.8)

[minemomo]

Heartbeat 

: A Retelling of Beauty and the Beast

ถึงวันอาทิตย์แล้วก็ได้เวลานัดของเจ้าอสูรกับโจชัวร์กันค่ะ


มีน้องคนอ่านพูดถึงประเด็นเสื้อผ้าของโจชัวร์ เอาจริงๆ หนูโจก็นุ่งกระโปรงอยู่ไม่กี่ฉาก ก็จะมีตอนที่เดินทางมา กับตอนมื้อค่ำวันแรกๆ ส่วนนอกนั้นนางจัดการรื้อตู้เสื้อผ้า โละกระโปรงทิ้งซะหมด จนพลูมแมทยังขัดใจบอกว่า ขืนใส่แต่กางเกงก็กลายเป็นเด็กผู้ชายกันพอดี แต่ด้วยลุคส์หวานน่ารัก ผมยาวสวยเคลียบ่าอีก ก็คิดว่าถึงจะพยายามแค่ไหน คงออกมาแนวทอมหน้าหวานซะมากกว่าค่ะ


สำหรับตอนนี้จะขอพักซีนซี้ดๆ เสียวๆ กลับไปส่องความเป็นไปที่บ้านของหนุ่มน้อยของเรากันสักหน่อย จะถือเป็นการตั้งเค้าดรามาหรือไม่นั้น ไปติดตามกันเลยจ้า

























10










ในช่วงเวลาเช้าที่แสนสงบ บนโต๊ะอาหารของบ้านหลังใหญ่สมฐานะของผู้คอยดูแลทุกข์สุขของหมู่บ้าน หลังจากคนรับใช้เข้ามาทำตามหน้าที่และถอยออกไป นายอำเภอจึงได้โอกาสเอ่ยถามถึงลูกชายคนเดียวซึ่งแม้จะตื่นสายเป็นประจำ แต่ทั้งเขาและภรรยาต่างรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติมาระยะหนึ่งแล้ว






“ออกไปข้างนอกก่อนคุณจะลงมาสักพักล่ะมั้ง” ผู้เป็นภรรยาสบตากับสามีซึ่งมีสีหน้าไม่ต่างกัน








“เห็นบอกว่าวันนี้จะไปช่วยคุณสมิทธิ์ซ่อมหลังคาคอกสัตว์ แม่วัวใกล้จะตกลูกแล้ว อากาศก็หนาว ถ้าไม่รีบทำให้เรียบร้อยจะแย่เอา แต่ก็รู้กันอยู่ว่าตาเฒ่าทั้งปากร้ายแล้วยังขี้เหนียวจนไม่มีใครอยากยุ่งด้วย ไม่รู้เจ้าลูกเรานึกยังไงถึงได้ขันอาสา”








“ไม่ใช่แค่บ้านตาเฒ่าสมิทธิ์หรอก เธอเองก็รู้ว่าช่วงนี้แกสตันมันชักแปลกๆ เที่ยวช่วยเหลือคนโน้นคนนี้ยิ่งกว่าพวกสังคมสงเคราะห์เสียอีก ทั้งๆที่เมื่อก่อนวันๆมันทำอะไรที่ไหน ได้แต่โฉบไปจีบสาวบ้านโน้นที มาเหล่หญิงบ้านนี้ที หรือไม่ก็เข้าป่าล่าสัตว์เอาสนุกๆ งานการไม่เคยคิดจะสนใจ ขนาดว่าข้าสั่งให้มาช่วยงานของอำเภอ หวังจะให้สืบทอดตำแหน่งใหญ่โตต่อไปในอนาคต มันก็บ่ายเบี่ยง ผัดผ่อนไม่ยอมทำไปเรื่อยจนข้าขี้เกียจจะยุ่งกับมันแล้ว”








นายอำเภอออกปากบ่นยาวเหยียดแล้วจิบกาแฟอึกใหญ่แก้คอแห้ง รสขมของเครื่องดื่มข้นคลั่กยังไม่เท่ากับความทุกข์ของคนเป็นพ่อที่มีลูกชายไม่ได้ดั่งใจ








“ก็นั่นน่ะสิ นอกจากไม่เอาการเอางาน ลูกชายเรายังมีเรื่องผู้หญิงให้ปวดหัวได้ไม่เว้นแต่ละวัน นี่ยังดีที่เขารู้จักระวังตัว ไม่อย่างนั้นเราคงได้มีลูกสะใภ้ต่อแถวกันยาวจากหน้าที่ว่าการไปจนสุดเขตอำเภอแล้ว”








ฝ่ายภรรยาผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันก็อดปรับทุกข์ในเรื่องเดียวกันไม่ได้ ด้วยความที่มีลูกชายคนเดียว เธอกับสามียอมรับว่ารักและตามใจเขามาก แกสตันเป็นชายหนุ่มที่มีภาษีดีกว่าใคร เกิดในครอบครัวที่สืบเชื้อสายนายอำเภอมาหลายต่อหลายรุ่น ในวัยเด็กทั้งแข็งแรง หน้าตาน่ารัก ถึงจะเกเรไปบ้างก็ไม่มีใครถือสา พอโตเป็นหนุ่มก็มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา เป็นขวัญใจของสาวๆทั้งในหมู่บ้านเดียวกันและต่างถิ่น ซึ่งเจ้าตัวเองก็รู้ถึงจุดนี้จึงยิ่งบริหารเสน่ห์เสียจนบางครั้งเธอและสามีก็เข้าหน้าพ่อแม่ของเด็กสาวพวกนั้นไม่ติด โชคยังดีที่ไม่เคยมีเรื่องราวอื้อฉาวหรือพลาดท่าเสียทีจนถูกจับแต่งเป็นลูกเขยบ้านไหน








“เรื่องนี้ต้องเรียกว่ามันได้เชื้อพ่อไปเต็มๆ รูปหล่อ คารมดี สาวๆคนไหนก็อยากได้”








“แหม ยังจะมีหน้าหัวเราะอีกเหรอคะ นี่ฉันไม่ได้กำลังชมลูกชายเราอยู่นะ อย่าเข้าใจผิด”








“ข้ารู้หรอกน่ะ แค่ไม่อยากให้เธอหงุดหงิด อารมณ์เสียไปก็เท่านั้น” เขาบอกพลางตบหลังมือภรรยาเบาๆ








“แล้วจะให้ฉันยังยิ้มได้อยู่อีกเหรอที่เห็นลูกชายเรากลายเป็นแบบนี้ ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น จากคนไม่เอาถ่าน ดีแต่ทำตัวหล่อไปวันๆ อยู่ดีๆก็กลายมาเป็นคนเอาการเอางาน ตื่นแต่เช้าออกไปดูแลแก้ปัญหาให้ชาวบ้าน ไม่ว่าใครเดือดร้อนเป็นต้องปรี่เข้าไปช่วยโดยไม่รับเงินทองหรือของตอบแทนอะไรทั้งนั้น”








เธอจบคำด้วยเสียงถอนหายใจ จานอาหารถูกเลื่อนออกจากตัว อารมณ์ขุ่นมัวพาลให้ไม่รู้สึกอยากกินอะไรทั้งนั้น








“จากเพลย์บอยกลายเป็นพ่อพระเลยใช่มั้ยล่ะ”








“ก็ใช่น่ะสิ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ดีใจนะที่ลูกกลายเป็นคนดี แต่... เฮ่อ! ฉันก็ไม่อยากจะคิดหรอกว่ามันเป็นเพราะอะไร”








นายอำเภอเห็นสีหน้าบิดเบี้ยวของภรรยาแล้วก็ยิ่งขมขื่น เขาเคยช่วยลูกบ้านแก้ปัญหามาร้อยแปดอย่าง ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่งจะมาจนมุมด้วยเรื่องของลูกชายตัวเอง








“คุณไม่คิดแต่เราทั้งคู่หรือใครๆในหมู่บ้านต่างก็รู้แก่ใจ ยอมรับเถอะว่าลูกชายเราเปลี่ยนไปเพราะเด็กหนุ่มคนนั้น”








“ฉันไม่อยากพูดให้เป็นเสนียดปากนี่คะ ไม่อยากจะคิดถึงเลยด้วย”








“ข้าก็ไม่อยากยอมรับแต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะในเมื่อลูกเรามันเป็นไปขนาดนั้นแล้ว”








คำพูดมีนัยปล่อยวางทั้งที่รู้ว่ายากเต็มที หลายครั้งที่เขาพยายามหาเหตุผลเพื่อหาทางออกให้กับปัญหา ภาพของเด็กหนุ่มนามว่าโจชัวร์ก็จะปรากฏชัดขึ้นมา ใบหน้าที่ต้องยอมรับว่าน่ารักน่ามองจนพี่สาวทั้งสามเทียบไม่ติด อุปนิสัยสุภาพอ่อนน้อม มีความฉลาดเฉลียวแถมยังขยันขันแข็ง ไม่เกี่ยงงานหนักเบา แม้จะชอบเก็บตัว ไม่ถนัดการออกสังสรรค์แต่ก็เป็นที่กล่าวถึงว่ามีหลายครอบครัวอยากได้เป็นลูกเขย








ตัวเขาเองรู้สึกเอ็นดูเด็กหนุ่มอยู่ไม่น้อย ส่วนตัวคุณมอร์ริสนั้นเป็นคนนิสัยใจคอใช้ได้ น่าคบหาสมาคมด้วย ถึงจะล้มเหลวด้านการค้าแต่ก็ถือว่ามีสมอง ถ้าเขาเลือกตั้งรกรากที่นี่ก็น่าจะสร้างประโยชน์ให้กับหมู่บ้านได้มาก พอแกสตันแสดงท่าทางสนใจ เขายังนึกดีใจที่ลูกชายฉลาดเลือกคบคน ยิ่งเขาทำตัวดีขึ้นเรื่อยๆ เริ่มรู้จักหยิบจับงานการ ใส่ใจทุกข์สุขของคนรอบตัว ในฐานะคนเป็นพ่อก็ยิ่งนึกขอบคุณครอบครัวนี้








เขามาเอะใจในความผิดปกติเมื่อเริ่มมีข่าวเข้าหูว่าเจ้าลูกชายกำลังสนใจผู้ชายด้วยกันเอง ข่าวลือคงเริ่มในหมู่ผู้หญิงที่เห็นว่าแกสตันหายหน้าไปจากพวกเธอแต่กลับโผล่ไปบ้านคุณมอร์ริสได้ทุกวัน หากเป้าหมายใหม่คือหนึ่งในสามสาวพี่น้องก็คงไม่กระไรนักหนา แต่พอกลับตาลปัตรกลายเป็นโจชัวร์ไป ความอิจฉาของผู้หญิงจึงทวีขึ้นเป็นแรงริษยา ยิ่งแกสตันตั้งท่าปกป้องโจชัวร์ทุกอย่างยิ่งทำให้รู้สึกเสียหน้าที่แพ้ผู้ชาย พวกเธอก็ยิ่งแสดงท่าทางรังเกียจ กล่าวหาว่าเป็นพวกวิปริต ทำเรื่องผิดธรรมชาติ จนพาลให้คนทั้งหมู่บ้านตั้งป้อมกับเด็กหนุ่มตามไปด้วย 








“ตอนที่เจ้าเด็กโจชัวร์นั่นหายตัวไป ฉันก็นึกว่าอะไรๆจะดีขึ้น ที่ไหนได้!”








ฝ่ายภรรยาชวนคุยต่อ ถึงจะพยายามสะกดกลั้นก็ไม่วายใส่อารมณ์ลงในน้ำเสียง ทีแรกเธอนึกชังครอบครัวนี้ โดยเฉพาะลูกสาวคนโตทั้งสองซึ่งมีนิสัยทรามอย่างที่ไม่เคยพบมาก่อน ชอบโอ้อวดความร่ำรวยทั้งที่ความจริงจนกรอบ เอะอะก็ยกเรื่องฟุ้งเฟ้อในอดีตมาข่ม เหน็บคนอื่นๆว่าเป็นได้แค่พวกบ้านนอกไร้รสนิยม ส่วนลูกสาวคนที่สามท่าทางอ่อนแอขี้โรค วันๆได้แต่เก็บตัวอยู่ในบ้านเลยไม่น่าสนใจ จึงมีแต่เด็กหนุ่มที่พอเป็นหน้าเป็นตาด้วยความเพียบพร้อมในทุกด้าน ทั้งหน้าตาน่าเอ็นดู มารยาทก็เรียบร้อย ความสามารถรอบตัวทั้งงานบ้าน งานครัว งานในไร่ แถมยังเป็นคนมีน้ำใจ จะใช้ไหว้วานให้ช่วยอะไรก็ไม่เคยเกี่ยงงอน








เธอยอมรับว่าเคยผิดสังเกตในสายตาและการแสดงออกของแกสตัน แต่ก็ให้เหตุผลกับตัวเองว่าเขาคงเหงา เลยให้ความรักและเอ็นดูเด็กหนุ่มเหมือนน้องชายคนหนึ่ง เธอพยายามทำเป็นไม่เห็นว่าลูกชายทุ่มเททั้งเวลา ข้าวของและความเอาใจใส่ พยายามไม่ฟังคำซุบซิบนินทา และช่วยแก้ต่างว่าทั้งคู่บริสุทธิ์ใจต่อกัน จนเมื่อโจชัวร์ออกไปจากหมู่บ้าน เธอยังนึกว่าจะได้ลูกชายคนเดิมกลับคืนมา แต่พระเจ้ากลับไม่ฟังคำสวดอ้อนวอน คงไม่ทรงเห็นความพยายามทั้งหมดของเธอ แกสตันจึงยังหมกมุ่นและหลงเดินทางผิดจนถลำลึกขึ้นเรื่อยๆ เขาทำเหมือนเด็กคนนั้นยังอยู่ ทำอย่างที่โจชัวร์ชอบ ทำอย่างที่โจชัวร์อยากให้ทำ และทำเพื่อเวลาที่โจชัวร์กลับมาเห็นแล้วจะต้องดีใจ ในทุกขณะความคิดของแกสตันมีแต่โจชัวร์ๆๆๆๆจนคนเป็นแม่จะบ้าตายแทนอยู่แล้ว








“คุณอย่าคิดมากเลย อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เราคอยดูกันไปก่อน ไม่แน่ว่าพอเวลาผ่านไปอีกสักพัก แกสตันอาจจะคิดได้หรือไม่ก็ลืมแล้วจะได้เลิกทำตัวบ้าๆ ต่อให้มันกลับไปเสเพล ทำตัวไร้สาระไปวันๆอย่างแต่ก่อนข้าก็ยอม จะไม่ว่าอะไรมันสักคำ”








“แล้วตกลงว่าคุณรู้มั้ยว่าเด็กโจชัวร์นั่นหายไปไหน ฉันถามใครก็ไม่มีใครรู้ คนบ้านนั้นก็ปิดปากเงียบกันหมด แถมยังทำตัวประลาด พอมีเงินมีทองเหมือนเดิมแต่ไม่ย้ายกลับเข้าเมือง ลูกชายลูกสาวหายไปทั้งคนก็ไม่พูดถึง ไม่แจ้งความ ไม่ตามหา ทำตัวลึกลับพิกล!”








“ผมคุยกับมอร์ริสแล้ว เขาบอกว่าแก่ตัวลงทุกวันเลยไม่อยากกลับไปเริ่มต้นใหม่ อยากจะใช้ชีวิตในที่ที่เงียบสงบอย่างหมู่บ้านของเรามากกว่า ส่วนเรื่องลูกๆก็วางใจได้แล้ว ลูกสาวคนเล็กย้ายไปอยู่กับคู่หมั้นเพื่อเตรียมตัวแต่งงาน ลูกสาวอีกสองคนถึงจะอยู่เป็นโสดก็มีสมบัติพอเลี้ยงตัว ไม่ลำบากอะไร ส่วนลูกชายเขาบอกแค่ว่าไปทำธุระที่อื่น แต่เรื่องว่าจะกลับมามั้ย หรือกลับเมื่อไหร่ไม่ยอมปริปากเลยสักคำ”








“ฉันเองก็ลองถามแกสตันว่าโจชัวร์หายไปไหน ท่าทางลูกจะไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็ยังหาเรื่องไปขลุกอยู่บ้านนั้นได้ทุกวัน ฉันว่ามันน่าสงสัย ไม่รู้ว่าทั้งคุณมอร์ริสหรือแกสตันจะแอบมีความลับอะไรกับพวกเราอยู่หรือเปล่า”








นายอำเภอสบตาภรรยาแล้วรู้สึกถึงความกังวลที่มีร่วมกัน ซึ่งการคาดเดาของทั้งคู่ไม่ถูกต้องทั้งหมด ความจริงคือแกสตันก็ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่าคนอื่นๆ เขาพลาดท่ามารู้เรื่องเมื่อโจชัวร์ออกเดินทางจากบ้านไปแล้ว และไม่ว่าจะเพียรพยายามเค้นถามแค่ไหน คุณมอร์ริสก็ปิดปากเงียบ ทั้งยังสั่งห้ามลูกสาวสองคนที่เหลือไม่ให้พูดถึงน้องชายอย่างเด็ดขาด








แกสตันเชื่อว่าการจากไปของโจชัวร์ต้องมีเงื่อนงำบางอย่าง เพราะจู่ๆฐานะของครอบครัวก็ฟื้นกลับมาร่ำรวยยิ่งกว่าเก่า ข้ออ้างที่ว่าพบเรือสินค้าที่สาบสูญไปแต่หักกลบลบหนี้ก้อนโตแล้วก็ไม่น่าจะมีเงินทองเหลือมากมายนัก แต่พอโจชัวร์จากไปไม่ทันข้ามวัน แมรี่ก็ออกคำสั่งระดมช่างทั่วทั้งหมู่บ้านมาซ่อมแซมตกแต่งบ้านจนมีสภาพเหมือนใหม่ในพริบตา สองสาวจับจ่ายใช้สอยมือเติบ กวาดซื้อทุกอย่างโดยไม่ถามถึงราคา ส่วนคุณมอร์ริสยังคงมีชีวิตเรียบง่าย และเหมือนจะใช้เวลาส่วนใหญ่เฝ้าคิดถึงใครบางคน








“เจ้าอีกแล้วเหรอ”








เจ้าของบ้านเอ่ยทักด้วยคำถามเดิมๆพร้อมอาการส่ายหัว ระอาใจกับความดื้อด้านของคนที่เสนอหน้ามาได้ทุกวัน ฝ่ายผู้มาเยือนก็เพียงโค้งศีรษะแสดงความเคารพแล้วเลี่ยงไปให้อาหารแม่ไก่เหมือนอย่างที่เคยทำ เขาได้บอกชัดไปตั้งแต่ครั้งแรกๆแล้วว่าจะมาจนกว่าจะได้รู้เรื่องของโจชัวร์ ถ้าคุณมอร์ริสไม่ยอมพูดก็ต้องทนเห็นหน้าเขาจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง









แม้จะออกปากไล่หรือแสดงท่าทีหมางเมิน คุณมอร์ริสก็อดนับถือน้ำใจของชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้








‘ได้โปรดบอกข้าทีเถอะว่าโจชัวร์ไปไหน ท่านลุงให้เขาไปทำธุระอะไร บอกทางมา หรือแค่ชื่อหมู่บ้านแล้วเดี๋ยวข้าจะหาทางตามเขาไปเอง... ถ้าระหว่างทางเกิดเรื่องจะทำยังไง ถ้าเกิดอุบัติเหตุ หรือไปเจอโจรผู้ร้ายจะมีใครช่วยได้ทัน... แล้วเขาจะไปนานแค่ไหน กินอยู่อย่างไร อยู่กับใคร จะมีใครดูแล จะลำบากมากหรือเปล่า... โธ่! อย่าเงียบสิท่านลุง ข้าเป็นห่วงโจชัวร์จริงๆ ท่านบอกข้าหน่อยเถอะนะ’








เขาเกือบจะใจอ่อนกับภาพที่แกสตันพยายามขอร้องอ้อนวอน แต่เขาเองก็จนใจและไม่รู้จะอธิบายอย่างไรไม่ให้ถูกมองว่าเป็นเรื่องเหลวไหล หากไม่เห็นด้วยตาใครจะเชื่อว่าโลกนี้มีสัตว์ป่าในคราบมนุษย์ และถึงจะยอมเชื่อก็คงตราหน้าเขาว่าเป็นพ่อที่โหดร้ายที่ยอมส่งลูกไปเป็นเหยื่อของจอมอสูร เขาจึงได้แต่บอกว่าไม่รู้ ส่วนแมรี่กับเบตตี้ถึงเขาไม่สั่งห้ามก็คงไม่ปริปากอยู่แล้ว แน่นอนว่าคนอย่างแกสตันไม่ยอมเชื่อและยิ่งตื๊อหนักข้อขึ้นทุกที ชายหนุ่มแวะเวียนมาที่บ้านทุกวันโดยอ้างว่ามาดูแลแปลงผักและเล้าไก่ที่โจชัวร์เคยเอ่ยปากฝากไว้ โดยไม่ลืมเผื่อแผ่ความเอาใจใส่มาถึงคนแก่เช่นเขา








“ท่านลุงไม่สบายหรือเปล่า สีหน้าดูไม่ค่อยดี เสียงก็แห้งเหมือนคนจะเป็นหวัด”








“ก็นิดหน่อย แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แล้วนี่เจ้ากำลังจะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย” มอร์ริสถามกลับเพราะเห็นอีกฝ่ายยืนทำท่าแปลกๆอยู่สักพักจนเขาต้องตามออกมาดูด้วยความสงสัย








“ข้ากำลังดูว่าจะต่อเติมเล้าให้ใหญ่ขึ้นเพราะคิดว่าจะหาพ่อไก่มาเพิ่มสักตัว ทีนี้ก็จะได้ทั้งไข่ไว้กินแล้วก็ฟักเป็นตัวได้ โจชัวร์บอกว่ายังไม่เคยจับลูกเจี๊ยบตัวเป็นๆ ข้าเลยอยากทำไว้ให้ ถ้าเขากลับมาเจอเข้าคงดีใจมาก”








อดีตพ่อค้าใหญ่ลอบถอนใจเบาๆ รู้สึกใจอ่อนยวบลงอีกหลายส่วน ถ้าโจชัวร์เป็นผู้หญิง เขาคงจะดีใจมากที่มีผู้ชายดีๆมาชอบลูกสาวของเขามากขนาดนี้ แต่เมื่อไม่ใช่ เขาจึงต้องทนใจแข็งต่อไป








“อ้อ! ข้าอยากจะปรึกษาท่านลุงอยู่พอดีว่าหมดจากข้าวโพดชุดนี้จะปลูกอะไรกันต่อ โจชัวร์เคยบอกว่าให้พอแค่นี้แต่ข้าไม่อยากปล่อยที่ดินให้ร้าง มีแต่หญ้าขึ้นรกจะพาลทำให้บ้านดูไม่สดชื่นไปด้วย ใจจริงข้าอยากปลูกดอกไม้ ถ้ากะระยะเวลาให้ดีก็จะบานทันตอนที่โจชัวร์กลับมา ท่านลุงเคยบอกว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่นะครับ”








ดวงตามากประสบการณ์มองรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าหล่อเหลารุ่นลูกแล้วตอกกลับเบาๆ








“ถึงข้าจะแก่แต่ไม่โง่ แล้วก็ยังไม่หลงๆลืมๆ อย่ามาหลอกถามเสียให้ยาก”








“โธ่! ท่านลุงก็คิดมากไปได้ ข้าแค่อยากรู้จริงๆ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไรเลย”








“เอาเถอะ เจ้าจะปลูกหรือจะทำอะไรก็ตามใจ ถึงยังไงลูกข้าก็คงไม่ได้กลับมาเร็วๆนี้หรอก”








“เขาจะไปนานมากเหรอครับ”








ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงที่ส่งมาพร้อมคำถามกระทบใจจนคุณมอร์ริสยิ่งรู้สึกผิด เหมือนว่าเขาได้ทำลายชีวิตของลูกชายคนเดียวและชายหนุ่มผู้นี้ไปพร้อมกัน 








“เจ้าอย่าถามข้าอีกเลยนะแกสตัน ทางที่ดีเจ้าควรจะลืมโจชัวร์ซะ กลับไปอยู่ในที่ทางของเจ้า อย่าเอาชีวิตมาผูกติดกับลูกของข้าอีกเลย”








แกสตันหน้าเสียกับความหมายของคำพูดตัดรอนที่เต็มไปด้วยความปรารถนาดี ทั้งน้ำเสียงยังฟังดูแห้งแล้ง สิ้นหวัง ราวกับว่าคนพูดก็ยังไม่เชื่อว่าจะได้พบลูกชายของตนอีกครั้ง 








“ข้าทำเช่นนั้นไม่ได้หรอกท่านลุง เพราะนับแต่ที่ข้าได้เจอโจชัวร์ หัวใจก็ไม่เคยเป็นของข้าอีกเลย ทุกคนอาจจะคิดว่าข้าบ้า ท่านเองก็คงมองว่าข้าเพี้ยน แต่ข้ารักโจชัวร์จริงๆ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รัก แต่จะให้เลิกรักก็ยิ่งทำไม่ได้ โจชัวร์เองก็บอกให้ข้าเปลี่ยนใจอยู่ตลอด แต่ข้าบอกเขาว่าขอให้ข้าได้รอ ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอวันที่เขาเปลี่ยนใจมามองข้ามากกว่าเพื่อน เขายอมให้ข้ารอแล้วท่านก็อย่าบอกให้ข้าตัดใจเลยนะท่านลุง”








“เจ้านี่มัน... ให้ตายเถอะ ข้าพูดอะไรไม่ออกเลย จะสงสารหรือเวทนาเจ้าดีล่ะเนี่ย”








“ตามใจท่านลุงเถอะ เพราะข้าไม่ได้เป็นทุกข์หรือเดือดร้อนอะไรเลย แค่ได้รักโจชัวร์ข้าก็มีความสุขที่สุดในโลกแล้ว”








ร่างสูงใหญ่ยืดอกสูดลมหายใจเต็มปอด รอยยิ้มกว้างส่งให้ดวงตาสีน้ำเงินเข้มทอประกายแห่งความสุข








“เฮ่อ! เอาล่ะ ข้ายอมแพ้ ขอนับถือน้ำใจเจ้าจริงๆ”








“หมายความว่าท่านลุงจะยอมบอกว่าโจชัวร์ไปไหนใช่มั้ย”








“ไม่ใช่ ข้าหมายถึงข้ายอมรับว่าเจ้ารักลูกข้าจริง ถึงแม้เจ้ากับเขาจะเป็นผู้ชายทั้งคู่ต่างหาก”








แกสตันอยากจะโห่ร้องด้วยความยินดี แม้จะไม่ใช่คำตอบที่คาดหวังทั้งหมด แต่การยอมรับจากคุณมอร์ริสก็เหมือนเข้าใกล้ความสำเร็จไปกว่าครึ่ง 








“ถ้าอย่างนั้นข้าจะขออนุญาตท่านลุงสักหนึ่งอย่าง...” เขาลองเอ่ยปาก รู้สึกลุ้นมากจนว่าที่พ่อตายอมพยักหน้า








“ถ้าโจชัวร์กลับมา ข้าจะขอรับเขาไปอยู่ด้วย ข้าขอดูแลเขาไปจนชั่วชีวิตครับ”








“เจ้ากำลังหมายถึงเรื่องแต่งงานอย่างนั้นเหรอ มันเป็นไปไม่ได้หรอก ไม่มีใครที่ไหนเขาทำกัน พ่อแม่เจ้าก็คงไม่ยอม”








“ถึงเราจะแต่งงานกันไม่ได้ แต่ข้าสัญญาจะคอยอยู่เคียงข้างและทำทุกอย่างให้โจชัวร์มีความสุข ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ขัดขวางหรือพรากเราออกจากกัน”








“เจ้าแน่ใจแล้วนะ” เขาย้ำถาม คำตอบคือแววตาแน่วแน่อย่างที่เขามักเห็นจากชายหนุ่มผู้นี้เสมอมา “ตกลง ถ้าโจชัวร์ได้กลับมา ข้าจะยกเขาให้เจ้าโดยไม่มีข้อแม้ใดๆเลย”








 แกสตันกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจจนบรรดาแม่ไก่พากันวันวิ่งวุ่นด้วยความตกใจ ภาพความวุ่นวาย เสียงหัวเราะเอะอะเรียกความสนใจจากสองสาวที่มักยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเอง ถึงขนาดที่ทั้งแมรี่และเบตตี้ลงทุนคาดคั้นผู้เป็นพ่อ ทีแรกพวกเธอนึกกลัวว่าพ่อจะบอกเรื่องเจ้าอสูร ซึ่งหากหลุดรอดไปเข้าหูพวกชาวบ้านคงทำให้พวกเธอเดือดร้อนไม่น้อย แต่พอได้รู้ว่าหนุ่มหล่อประจำหมู่บ้านปักใจกับน้องชายของพวกตนมากแค่ไหน ไฟริษยาก็ยิ่งรุนแรงจนแทบเก็บไว้ไม่อยู่








“ไอ้ลูกคนใช้! พี่เกลียดมันจริงๆ ขนาดตัวไม่อยู่ก็ยังจะสร้างเรื่องได้ไม่หยุดหย่อน สมกับเป็นตัวเสนียดของบ้านเราจริงๆ”








“ใจเย็นๆแล้วก็เบาๆหน่อยเถอะพี่แมรี่ ถ้าพ่อได้ยินเข้าจะเป็นเรื่องเอา พี่ก็รู้นี่ว่าพ่อรักโจชัวร์มาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งมันถูกส่งไปให้... ไปไกลๆอย่างนี้ พ่อก็ยิ่งเอาแต่คิดถึง โทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุที่มันต้องไป พวกเราพูดอะไรเข้าหูได้ที่ไหน”








เบตตี้รีบมองซ้ายขวาให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครได้ยิน โดยเฉพาะหากรู้ถึงหูผู้เป็นพ่อจะเป็นเรื่องใหญ่ พ่อพูดเสมอว่ารักลูกทุกคนเท่ากัน ท่านอาจวางเฉยแต่ไม่เคยสนับสนุนให้พวกเธอรังแกน้อง โดยเฉพาะหลังจากเกิดเรื่อง ชื่อของโจชัวร์ดูจะเป็นของต้องห้ามที่ทำให้ท่านแสลงใจ หากพวกเธอไม่ระวังให้ดีก็คงเหมือนเอาไม้ไปแหย่รังแตน   








“พี่ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมใครๆถึงได้ทั้งรักทั้งหลงไอ้เด็กนั่นกันจนไม่ลืมหูลืมตา อย่างนายแกสตันนั่นก็อีกคน เอาแต่พร่ำเพ้อหามันแต่ไม่ชายตาแลเราสองคนเลยสักนิด เรารึอุตส่าห์ทำบ้านใหม่ แต่งเนื้อแต่งตัวดีๆให้สมหน้าสมตาก็ไม่คิดจะเข้ามาทักทายกันบ้าง เอ๊ะ! หรือเขาจะคิดว่าพี่แก่เกินไป เขาอายุอ่อนกว่าพี่นี่ใช่มั้ย เธอเห็นริ้วรอยอะไรบนหน้าพี่บ้างหรือเปล่าเบตตี้”








สาวผู้น้องแอบเบ้หน้าแล้วรีบจีบปากจีบคอตอบ








“ไม่ใช่หรอกค่ะ น้องไปสืบมาแล้ว พี่กับแกสตันเกิดปีเดียวกัน ห่างกันแค่ไม่กี่เดือน แล้วพี่ก็ยังดูสาวดูสวย ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ไม่มีไฝฝ้ารอยตีนกาสักนิด ตัวน้องนี่สิคะแย่กว่าเป็นร้อยเท่า ทั้งอ้วนแล้วยังชอบเสียงดังโวยวาย เขาคงรังเกียจน้องแน่ๆเลย”








ฝ่ายแมรี่ก็ไม่แพ้กัน เธอส่งน้ำเสียงปลอบโยนแต่ยกพัดขึ้นปิดปากที่กำลังเหยียดยิ้ม แม้จะเป็นพี่น้องที่ดูรักและเข้าขากันดี ธรรมชาติของผู้หญิงก็อดจะหาข้อเปรียบเทียบเพื่อเอาชนะกันและกันไม่ได้ ยิ่งโดยเฉพาะรางวัลในการแข่งครั้งนี้คือหนุ่มหล่อขวัญใจสาวๆทั้งหมู่บ้าน ต่อให้เป็นสายเลือดเดียวกัน เธอก็พร้อมจะถีบน้องสาวที่คลานตามกันมาให้พ้นทาง








“อย่าว่าตัวเองอย่างนั้นสิเบตตี้ เธอไม่ได้อ้วนมากมายอะไร คนเจ้าเนื้อนิดๆน่ะน่ารักจะตาย แลดูสุขภาพดีแล้วก็มีอันจะกิน ส่วนนิสัยก็ไม่ได้เลวร้าย เธอแค่เป็นคนตรงๆ เสียงอาจจะดังไปสักหน่อย เวลาพูดก็เลยดูเป็นคนโผงผาง แต่คนแบบนี้ใครๆก็รู้ว่าเป็นคนจริงใจ น่าคบหา”








“จริงเหรอคะพี่แมรี่ แสดงว่าแกสตันอาจจะชอบผู้หญิงอย่างน้องก็ได้...”







สาวอวบเบรกคำพูดแทบไม่ทัน เธอคงต้องยอมถอยสักก้าวเมื่อเจอสายตาที่พี่สาวส่งมา








“เอ่อ.. น้องหมายถึงชอบแบบเป็นเพื่อน  แบบคนรู้จักกันเฉยๆ ไม่เหมือนพี่แมรี่ที่เขาควรจะเลือกเป็นคนรักน่ะค่ะ”








“แหม พี่ก็ไม่อยากจะคิดอย่างนั้นหรอก แต่ถ้าเธอคิดว่าใช่ พี่ก็คงปฏิเสธอะไรไม่ได้แล้วล่ะ”








“แล้วเราจะทำยังไงต่อดีล่ะคะ ตอนนี้เริ่มมีข่าวซุบซิบเรื่องที่แกสตันยังเทียวมาบ้านเราทั้งๆที่โจชัวร์ก็ไม่อยู่แล้ว ใครๆคงคิดว่าเขาเปลี่ยนใจมาชอบพี่หรือไม่ก็น้อง แต่ถ้าทุกคนรู้ความจริง พวกเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”








น้ำเสียงกังวลของเบตตี้ไม่อาจส่งผลกระทบต่อแววตาเฉียบขาดของผู้เป็นพี่ ร่างผอมบางยืดแผ่นอกแบนราบขึ้นเพื่อแสดงถึงความมั่นใจเต็มเปี่ยม








“พี่จะไม่มีวันยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นเด็ดขาด! ไอ้เด็กนั่นไม่มีทางรอดเงื้อมมือของเจ้าอสูรหรอก ป่านนี้มันคงถูกจับกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกแล้ว แต่ถ้ามันโชคดี ถูกปล่อยตัวหรือหนีรอดมาได้ พี่จะทำให้มันรู้ว่ามันคิดผิดที่กลับบ้าน!”








ไม่ว่าจะเป็นช่วงไหนของวัน บรรยากาศของหมู่บ้านก็ยังคงสุขสงบ ทุกคนอยู่กันแบบถ้อยทีถ้อยอาศัย มีความรักใคร่สามัคคีกลมเกลียว การหายหน้าไปของโจชัวร์คือเหตุการณ์หนึ่งที่อาจดูไม่น่าสนใจ แต่เชื่อเถอะว่าเรื่องที่ดูไม่น่าสนใจมักจะได้รับความใส่ใจจากทุกคนจนเจ้าตัวคงไม่เชื่อว่ามีหลายคนกำลังตั้งตารอด้วยความหวัง อาจจะต่างกันก็เพียงจุดประสงค์ที่แฝงไว้เบื้องหลังเท่านั้นเอง












ตัดอารมณ์จากตอนที่แล้วดีเหลือเกิน 555



ขอย้ำอีกครั้งว่านี่คือเรื่องโฉมงามกับเจ้าชายอสูร ไม่ใช่ซินเดอเรลลาแน่นอน คอนเฟิร์ม



ส่วนแกสตันโผล่มาทีไรก็น่าจะเรียกคะแนนและความเห็นใจได้ทุกครั้ง คนเขียนเองก็ชอบพ่อหนุ่มคนนี้มากๆ มากเสียจนต้องยอมปรับพล็อตถึงสองรอบเพื่อเขา นี่ดีนะคะที่ตัดใจเขียนให้จบก่อนไปดูเวอร์ชันหนัง ไม่อย่างนั้นแกสตันคงเละแน่ เพราะในหนังช่างเลวได้ใจจริงๆ แต่ก็ขอยังไม่บอกว่าแก้อะไรไปบ้าง เอาไว้ถ้าไม่ลืม เราค่อยมาคุยกับหลังจากจบเรื่องนะ




See you next Sunday จ้า ^^

^__^

----- Mine -----

[B52]

อย่าใจร้ายกับแกสตันมากนะคะ

[mintra1982]

  :-[น้องโจกะคุ๊อสูรน่าร๊ากก สงสารพ่อหนุ่มแกสตัน รักมั่นคงและจริงใจมากเลยจะเป็นไงต่อ รอตอนต่อไปนะคะ

[magarons]

เราดูเวอร์ชั่นหนังมาแล้ว. อยากจะบอกว่าแกสตันในหนังเลวมากกกกกก แบบอยากจะเข้าไปบีบถึงในจอเลย ถ้าจะเขียนแนวแกสตันเป็นคนดีอย่าเพิ่งไปดูค่ะ 555. ล้อเล่น  อีกอย่างถ้าจะพูดถึงในหนังเบลในความรู้สึกเราใจง่ายมาก แปปๆรักแล้ว ยังงๆอยู่เลยตอนออกจากโรง
 ชอบเรื่องนี้. สนุกกก

[Tyche]

ถึงแกสตันจะดีแค่ไหนแต่เราก็ยังอยู่ทีมอสูรนะคะ ฮี่~ รอตอนต่อไปน้า

[EoBen]

โอ๊ยแกสตันเอ้ยยย พ่อหนุ่มน้อย ทำไมรักมั่นอะไรขนาดนั้น

สงสารอ่ะ ต้องตัดใจนะ รู้ไหม  เค้ามีคนรักอยุ่แล้ว

[CattyMeawMeaw]

เรื่องนี้แกสตันรับบทเป็นพระรองใช่มั้ยคะ 555555
ส่วนตัวร้ายคือพี่สาวทั้งสองแทน
เป็นการฉีกแนวจากต้นฉบับเดิมได้ดีมากๆเลยค่ะ ทำให้อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ
เราอยู่ทีมอสูรเต็มตัวเลยค่ะ เวอร์ชั่นนี้อบอุ่นและละมุนมากกกกๆ
ในหนังเราเฉยๆนะ แต่เรื่องนี้หลงรักเต็มๆเลยค่ะ   

[sujusaranghae]

สนุกมากเลยค่า สนุกกว่าออริจินัลของดิสนีย์หรือแม้แต่เวอร์ชั่นที่เอ็มม่าเล่นอีกค่ะ ภาษาสวยมากกกกก การดำเนินเรื่องสนุก เราชอบมากสุดคือตรงที่ความสัมพันธ์ของตัวละครค่อยๆพัฒนาอย่างสมเหตุสมผล ไม่เหมือนในเวอร์ชั่นออริจินัลที่อยู่ๆก็รักกันซะงั้น ชอบมากค่ะ

คือ อยากให้หลายๆคนได้อ่านจนเอาไปแนะนำในกรุ๊ป

มาต่อเร็วๆนะค้า อยากอ่านต่อมาก

[vevi]

ตามมาจากห้องนิยายแนะนำนะคะ ชอบค่ะ พระนางเปิดตัวเปิดใจให้ได้รู้จักกันแล้วจะยังไงต่อ ติดตามเลยค่ะ
หนูโจน่ารักกก อ่านจากพ่อแม่แกสตันพูดถึงโจยิ่งรู้สึกว่าโจน่ารักมากขึ้น บอบบางมากขึ้นไปอีก
แค่อ่านพระนางเค้าหวานกัน ก็อยากจิให้มีโจน้อยๆเกิดขึ้น จะเป็นไปได้ม้ายยย อิอิ

แกสตันน่าสงสาร จะมีคู่กับเค้าไหมน๊า

[Kyummii]

อ่านทีเดียวรวดเลยค่ะ ชอบมาก อ่านตอนของแกสตันที่มีใจให้กับโจชัวร์อย่างบรสุทธิ์ทำเอาเราจะน้ำตกตกตลอดเลยอะ ขออย่าให้พี่แกเลวตอนท้ายเลนะคะแบบทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาน่ะ

[Kyummii]

อ่านทีเดียวรวดเลยค่ะ ชอบมาก อ่านตอนของแกสตันที่มีใจให้กับโจชัวร์อย่างบรสุทธิ์ทำเอาเราจะน้ำตกตกตลอดเลยอะ ขออย่าให้พี่แกเลวตอนท้ายเลยนะคะแบบทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาน่ะ

[janehh]

สนุกมากเลยค่ะ นี่อ่านรวดเดียวเลย
ตอนที่แล้วมันกร๊าวใจมากกกก 
ชอบหนูโจชัวร์มากกกก นายท่านก็ดี กรุบกริบๆ 55555555
ปล.หมั่นไส้ยัยสองสาวนั่นมาก ตัวร้ายสุด

[ทั่วหล้า]

มาตามคำแนะนำค่ะ
เดี๋ยวมาอ่านนะคะ

[HisokaK]

กรี๊ดดดดดด สนุกมาาาก นี่อ่านซ้ำหลายรอบมากรอตอนใหม่มา ครั้งหน้ามาเยอะๆนะคะ

[minemomo]

Heartbeat 

: A Retelling of Beauty and the Beast

หลังจากจบตอนที่แล้วมีคนอ่านสมัครเข้าทีมแกสตันกันเยอะทีเดียว แต่เราขออุ๊บอิ๊บ ยังไม่แปะฉลากว่าพ่อหนุ่มผู้มั่นรักจะเป็นพระรองหรือตัวร้ายของเรื่อง อย่างที่บอกว่ามันต้องดูกันไปยาวๆค่ะ



ขอบคุณคุณ sujusaranghae ด้วยนะคะที่เอา Heartbeat ไปโพสต์แนะนำ (รวมถึงคุณ donut4top, magarons, ดาวลูกไก่ ถ้าขาดตกใครไปต้องขอโทษด้วยค่ะ) ปลื้มมากกกก พอดีว่าช่วงนี้เนตบ้านเจ๊ง รอช่างมาแก้เราเตอร์อยู่เลยไม่ค่อยได้เข้าเล้า วันนึงเข้ามาเห็นยอดวิวพุ่งจนน่าตกใจ ต้องเอานิ้วถ่างจอให้แน่ใจว่าดูเลขไม่ผิด ขอบคุณจริงๆค่ะ



ส่วนเรื่องการเปรียบเทียบระหว่างนิยายเรื่องนี้กับต้นฉบับหรือเวอร์ชันหนังนั้น อาจจะพูดยาก เพราะหนังก็มีข้อจำกัดเรื่องเวลา วิธีการเล่าเรื่องที่ต่างกันอยู่แล้ว แต่ส่วนตัวเราก็ชอบหนังเรื่องนี้มาก เขาเก็บความเป็นอนิเมชันที่อยู่ในความทรงจำไว้ได้ครบหมด เพลงเพราะ แถมยังขยายในบางจุด เช่นแกสตันก็เลวซะจนสะใจมากที่ตายๆไปซะได้ (ซึ่งดีใจมากที่ตัดสินใจเขียนให้จบก่อนดูหนัง ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้แกสตันเวอร์ชันนิยายแบบนี้)



แถมยังเซอร์ไพรส์กับตัวละครเลอฟู (ที่เป็นเพื่อนพระเอก) ที่มาสนับสนุนประเด็นเพศทางเลือกที่ไม่เคยมีในหนังของดิสนีย์มาก่อนอีกด้วย เพราะจำได้ว่าตอนดูการ์ตูนมันไม่มีนี่หว่า พอดูหนังจบนี่แบบร้องเฮ้ย! รู้สึกเหมือนว่าที่มาเขียนเรื่องนี้มันบังเอิญไปมั้ย เฮ้! ดิสนีย์ เรากับนายคลิกกันขนาดนี้เลยเหรอ

เม้าท์มาเสียยาว ก็เอาเป็นว่าขอบคุณทุกเสียงตอบรับที่มีให้เจ้าอสูรกับโจชัวร์ ไปตามกันต่อว่าความหวานของทั้งคู่จะไต่ระดับขึ้นไปถึงแค่ไหนได้เลยค่ะ















11












โจชัวร์ถือโอกาสเปิดเผยสถานภาพของตนต่อทุกคนในคฤหาสน์ น่าแปลกที่ไม่มีใครติดใจสงสัยราวกับรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นผู้ชาย แถมยังคงวางเขาไว้ในฐานะเดิม คนที่มีปัญหาที่สุดกลับกลายเป็นสาวใช้ประจำตัวที่ยืนกรานจะเก็บเสื้อผ้าทุกชุดไว้ในตู้ โดยอ้างว่าชุดสวยพวกนั้นเหมาะกับตัวเขามากกว่ากางเกงที่เขาชอบใส่ เขาทั้งขอร้อง อ้อนวอน กระทั่งออกคำสั่ง เธอก็ยังยืนกระต่ายขาเดียว อุตส่าห์วานเดบูตองท์ให้ช่วยเอาไปซ่อนก็ไม่ได้ผล สุดท้ายเป็นเขาที่อ่อนใจต้องยอมแลกกับที่เธอจะไม่บังคับให้ใส่ เรียกว่าขอแค่ได้เก็บไว้เผื่อโอกาสพิเศษซึ่งเขายังสงสัยว่าจะเกิดขึ้นได้อย่างไร






ในส่วนของความสัมพันธ์กับเจ้าอสูรนับว่าดีวันดีคืน แม้จะรู้สึกเหมือนถูกหลอกใช้ โจชัวร์ก็ยังยอมรับหน้าที่พยาบาลจำเป็นคอยดูแลจนคนเจ็บหายดี วันเวลาที่ผ่านไปคือโอกาสให้ได้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน เขารู้สึกว่าได้เปิดเผยออกไปทั้งหมดรวมถึงความรู้สึกที่นับวันจะยิ่งพิเศษขึ้นเรื่อยๆ แต่อีกฝ่ายยังมีหลายเรื่องปิดบังและตัวเขาเองก็ไม่กล้าเปิดอกถาม ถึงกระนั้นเขาก็เต็มใจรอจนกว่าจะได้รับความไว้วางใจมากพอเช่นกัน






“เป็นอะไร ไม่หิวหรือว่าเหนื่อย”






โจชัวร์หันไปส่งยิ้มบางๆแทนคำตอบและถือโอกาสวางมีดกับส้อมลงตามมารยาท เขาอาจรู้สึกทั้งสองอย่างเพราะได้ลองชิมขนมสูตรใหม่ของมิสซิสพอทส์ตอนมื้อน้ำชามากไปหน่อย ส่วนความรู้สึกเนือยๆ ไม่ค่อยสดชื่นคงเป็นผลมาจากกิจกรรมโลดโผนตลอดหลายวันที่ผ่านมา ในแต่ละวันเขาแทบจะอยู่บนหลังม้ามากกว่าเดินบนพื้น ทั้งการลองฝึกการควบคุมม้าอย่างถูกวิธี โชคดีที่ได้ฝึกกับม้าแสนรู้อย่างสโนว์ แต่ก็เล่นเอาแทบคลาน ส่วนสถานที่ไม่ใช่เฉพาะแค่ลานฝึกแต่คืออาณาเขตอันกว้างใหญ่ในการปกครองของเจ้าอสูร ถือเป็นการเรียนขี่ม้าควบคู่กับการรู้จักผู้คนและวิถีการดำเนินชีวิตของพวกเขาเหล่านั้น






“งั้นเสิร์ฟจานต่อไปเลย ได้กินของหวานๆเผื่อจะสดชื่นขึ้น”






เสียงรับคำสั่งในทันทีของคุณพ่อบ้านทำให้โจชัวร์รู้สึกว่ากำลังทำตัวเสียมารยาทกับเพื่อนร่วมทานมื้อค่ำที่นั่งห่างกันแค่ปลายมื้อเอื้อม ไม่ใช่ปลายสุดคนละด้านของโต๊ะอีกแล้ว






“ท่านอิ่มแล้วเหรอ”






เจ้าอสูรตอบด้วยรอยยิ้ม อุ้งมือใหญ่วางทาบลงบนมือเล็กเบาๆ แล้วทำท่าชะเง้อคอรอเมนูต่อไปด้วยสีหน้าตื่นเต้น ทำให้คนถามกลั้นขำ รู้สึกสดชื่นขึ้นด้วยความเอาใจใส่ที่ได้รับ






“วันนี้เข้านอนเร็วหน่อย สีหน้าเจ้าดูเพลียเต็มทีแล้ว”






“ข้าตั้งใจว่าจะค้นหนังสือต่อสักพัก มีนิทานสองสามเรื่องที่สัญญากับพินช์ไว้หลายวันแล้ว”






“งั้นให้ยกน้ำชาไปรอที่ห้องหนังสือดีมั้ย”






โจชัวร์ยิ้มค้างเมื่อจู่ๆก็มีเสียงเอะอะ คนที่โผล่มาท่าทางกระหืดกระหอบคือลูมิแยร์ซึ่งเวลาอย่างนี้ปกติจะคอยตรวจตราความเรียบร้อยโดยรอบคฤหาสน์






“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับนายท่าน!”






เรื่องใหญ่ที่ว่าคือเหตุไฟไหม้ซึ่งมีต้นเพลิงมาจากบ้านของท่านเศรษฐี โชคไม่ดีที่ตอนนี้เขาออกไปติดต่อธุระต่างเมืองและพาคนงานชายส่วนใหญ่ไปด้วย เหลือแต่ลูกสาวคนเดียวกับพวกผู้หญิง การตรวจตราดูแลจึงอาจหละหลวม พอเกิดเหตุก็ยิ่งตระหนกจนไม่อาจควบคุมเพลิงไว้ได้แต่แรก ไฟลุกลามไปยังบ้านเรือนใกล้เคียงและกำลังจะถึงบ้านเด็กกำพร้า กลายเป็นเหตุด่วนที่เจ้าอสูรยอมรับว่าหนักมือไม่น้อย






“เจ้ารออยู่...”






“ท่านรีบล่วงหน้าไปก่อนเถอะ เมื่อตอนเย็นครูฝึกบอกว่าธันเดอร์อาการไม่ค่อยดี ท่านเอาสโนว์ไปดีกว่า ส่วนข้าจะอยู่เตรียมของที่ต้องใช้แล้วจะตามไปพร้อมรถม้ากับคนอื่นๆ”






โจชัวร์ตัดบทก่อนจะถูกสั่งห้ามให้รออยู่เฉยๆ แม้เจ้าอสูรจะอ้างถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้น แต่เขาไม่ใช่คนอ่อนแอที่จะเอาแต่รอการปกป้องดูแล เขาเชื่อว่าต่อให้คนอ่อนแอที่สุดถ้าตั้งใจจริงย่อมทำประโยชน์ได้ไม่มากก็น้อย ดูอย่างนิทานเรื่องราชสีห์กับหนูนั่นปะไร เมื่อถึงคราวคับขัน เจ้าป่าผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังต้องอาศัยความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมป่าตัวจิ๋วเลยไม่ใช่หรือ






“เพราะว่ามันอันตราย เราถึงต้องช่วยกันคนละไม้คนละมือ ท่านรีบไปเร็วเถอะ พวกเด็กๆกำลังรออยู่ แต่ก็ต้องระวังตัวด้วย อย่าทำอะไรที่เสี่ยงเกินไปนะ”






โจชัวร์หันไปกำชับลูมิแยร์ให้คอยดูแลผู้เป็นนายให้ดีแล้วรีบผละไปเพื่อเตรียมการในส่วนอื่น ไม่ทันได้สนใจว่าเจ้าอสูรยังคงมองตามด้วยแววตาเป็นประกาย ดวงตาสีอำพันแสดงความรู้สึกมากมายจนคนสนิทออกปากแซว






“กระผมล่ะอดหวาดเสียวไม่ได้จริงๆ” ลูมิแยร์แกล้งพูดลอยๆ รอจนร่างสูงใหญ่หันมาสนใจ “ก็ลูกตานายท่านจะกินคุณโจได้อยู่แล้ว”






“มัวแต่ชักช้าอยู่ได้ จะให้ไฟมันลามมาถึงที่นอนแกด้วยหรือไง”






“ก็รอให้นายท่านมองคุณโจให้เต็มอิ่มก่อนจะได้มีแรงไปช่วยกันดับไฟยังไงล่ะขอร้าบบบ”






“ไอ้ลูมิแยร์!”












เมื่อเจ้าอสูรและคนสนิทมาถึงที่เกิดเหตุ ไฟลามมาถึงบ้านเด็กกำพร้าและกำลังโหมแรงจนไม่อาจควบคุมได้ โชคดีที่เด็กๆถูกช่วยออกมาได้ทั้งหมดโดยมีอาการบาดเจ็บบ้างเล็กน้อย แต่ในขณะที่ทุกคนเริ่มวางใจก็เกิดข่าวร้ายว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งแอบกลับเข้าไปด้านในเพื่อเอาตุ๊กตาซึ่งเป็นของดูต่างหน้าพ่อแม่ที่เสียไปแล้ว ทุกคนมองเปลวเพลิงที่กำลังลุกโหมด้วยสีหน้าลำบากใจ เสียงโครมครามดังออกมาเป็นระยะบอกให้รู้ว่าตัวอาคารอยู่ในสภาพที่พร้อมจะพังลงมาได้ทุกเมื่อ






ในขณะที่หลายคนส่ายหน้า พากันถอดใจ เจ้าอสูรกลับอยากลองเสี่ยง เขารีบเตรียมตัวให้พร้อมกับการผจญเพลิง สอบถามข้อมูลจากผู้ดูแลเพื่อหาจุดที่หนูน้อยน่าจะอยู่ และยิ่งพร้อมถึงที่สุดเมื่อกำลังใจสำคัญมาทันพอดี






“ข้าคงไม่ได้รออยู่ตรงนี้เพราะจะไปดูพวกเด็กๆ กับชาวบ้านที่บ้านถูกไฟไหม้ ถ้าท่านออกมาแล้วช่วยให้ใครไปส่งข่าวด้วยแล้วกัน”






โจชัวร์ไม่ได้ห้ามปรามเพราะเคารพในการตัดสินใจและนับถือในน้ำใจที่เจ้าอสูรมีต่อชาวบ้าน ส่วนตัวเขาเองก็ตั้งใจจะช่วยทุกคนให้มากเท่าที่จะทำได้เพื่อแบ่งเบาภาระอันหนักอึ้งนี้ 






“ข้าจะเดินไปหาเจ้าด้วยตัวเองเลยดีมั้ย”






“อย่าทำพูดเล่นสิ นี่มันอันตรายมากนะ ท่านต้องระวังตัวให้มากๆ อย่าประมาท อย่ามัวแต่ห่วงเด็กจนลืมความปลอดภัยของตัวเอง เข้าใจมั้ย”






“เจ้าก็ดูแลตัวเองดีๆ ฝากพวกชาวบ้านด้วย”






โจชัวร์ยอมรับว่าไม่กล้ามองดูร่างสูงใหญ่หายเข้าไปในกองไฟจึงรีบกลับออกมายังพื้นที่ที่จัดไว้สำหรับการรักษาพยาบาล มิสซิสพอทส์นำทีมผู้หญิงดูแลคนเจ็บและจัดหาข้าวปลาอาหารแจกจ่ายให้กับทุกคน คุณคอกซ์เวิร์ธช่วยจัดการเรื่องทรัพย์สินที่เสียหาย จัดหาที่พักชั่วคราวให้ผู้ประสบเหตุและกำลังมีเรื่องลำบากใจสองเรื่องใหญ่






“เราพาคุณหนูลิเดียกลับไปพักที่คฤหาสน์รอจนกว่าคุณพ่อของเธอจะกลับมาดีมั้ยครับ”






โจชัวร์ช่วยออกความเห็นหลังจากทราบปัญหาเกี่ยวกับลูกสาวของเศรษฐีใหญ่ เธอนับว่าเป็นคนไร้ที่พึ่งพิง ไม่มีญาติพี่น้องและไม่มีใครกล้ารับเธอไปอยู่ด้วยเพราะเกรงจะไม่สมฐานะ






“กระผมเกรงว่านายท่านจะไม่พอใจ ท่านไม่ค่อยชอบให้มีคนนอกเข้าไปวุ่นวายที่คฤหาสน์”






“เอาเป็นว่าข้าจะรับผิดชอบคุยเรื่องนี้กับนายท่านเอง เพราะคุณพ่อของคุณลิเดียเป็นคนสำคัญของที่นี่ ถ้าเราดูแลเธอไม่ดีอาจจะเกิดปัญหาได้เหมือนกัน แล้วอีกอย่างคือห้องพักแขกอาจจะไม่ค่อยสะดวกสำหรับเธอ ถ้ายังไงก็ให้พักที่ห้องของข้าจะดีกว่า”






“ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าทำให้คุณโจชัวร์ลำบากไปด้วย นายท่านต้องไม่ยอมแน่ๆ”






“ยังไงก็เอาตามนี้ไปก่อนเถอะ ตัวข้าจะนอนที่ไหนก็ได้ และอันที่จริงคืนนี้ยังไม่แน่ว่าจะมีใครได้นอน ยังมีงานให้ทำอีกตั้งมากจริงมั้ย” โจชัวร์รีบสรุปและข้ามไปปัญหาที่เหลือเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายมีโอกาสต่อรอง






“ส่วนพวกเด็กๆให้ไปรวมกันที่โบสถ์ก่อน แล้วเดี๋ยวเราบอกขอรับบริจาคเสื้อผ้ากับผ้าห่มมาเพิ่ม พวกเด็กๆเนื้อตัวมอมแมมกันหมด ถ้าได้ล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วได้นมอุ่นกับขนมสักหน่อยจะได้หายตกใจ ให้พวกแกได้นอนหลับภายใต้การดูแลของพระผู้เป็นเจ้าจะได้รู้สึกปลอดภัย ไม่ฝันร้าย ส่วนเรื่องที่อยู่ใหม่ไว้ค่อยปรึกษากันทีหลัง คุณคอกซ์เวิร์ธคิดว่ายังไงครับ”






“เป็นความคิดที่ดีมาก กระผมจะรีบไปจัดการตามนี้ให้เรียบร้อย”






โจชัวร์ไม่เพียงออกความคิดแต่ยังลงมือทำงานอย่างเต็มกำลัง แม้ใจจะพะวงกับคนที่กำลังสู้อยู่กับไฟก็พยายามอดทน ครองสติเพื่อให้ค่ำคืนยาวนานผ่านพ้นไป กระทั่งมีชาวบ้านคุยกันว่าเด็กถูกช่วยออกมาได้แล้ว ความอดทนก็สิ้นสุดลง เขาฝากงานไว้กับพลูมแมทแล้ววิ่งเต็มฝีเท้าเพื่อไปหาเจ้าของหัวใจตัวเอง






เปลวเพลิงสิ้นฤทธิ์โดยเด็ดขาดแล้ว เจ้าอสูรกำลังกำกับการตรวจสอบความเสียหายและจัดการกับซากปรักหักพังในเบื้องต้น ร่างสูงใหญ่มีสภาพไม่ต่างจากชาวบ้านที่รอดจากกองเพลิง ท่อนแขนใหญ่มีผ้าหนาพันคล้องคอไว้ ตามร่างกายปรากฏบาดแผลและรอยไหม้หลายแห่งจนคนที่เห็นยังรู้สึกเจ็บแทน และทันทีที่หันมาพบคนที่ยืนมองอยู่ สีหน้าดุดันก็เจื่อนลงจนเกือบเก้อเขิน






“แค่แผลเล็กน้อย คานมันหล่นลงมาโดนนิดเดียว ไม่ได้เป็นอะไรมาก นอกนั้นก็แค่ไฟลวกนิดๆหน่อยๆ ทำแผลไว้ดีแล้วพักเดียวก็หาย”






โจชัวร์รู้สึกว่าขาตัวเองหนักจนต้องก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว เมื่อเข้าไปใกล้พอก็ยังไม่กล้าแม้แต่จะยื่นมือออกไปสัมผัส






“นิดเดียวจริงๆ แค่ยังไม่รู้ว่าแขนจะหักหรือเปล่าเลยต้องรีบดามไม้เข้าเฝือกไว้ก่อน ส่วนที่โดนไฟลวกก็เล็กน้อย แค่พอให้หอมเหมือนแกะย่างไปทั้งตัว แล้วที่เห็นแดงๆนี่ก็ไม่ใช่เลือด แต่คงมีใครเผลอทำสีหกใส่ตอนทำแผลใช่มั้ยขอรับนายท่าน”






เจ้าอสูรหันไปส่งสายตาคาดโทษคนสนิท แต่ที่ยังไม่ลงมือเด็ดขาดเพราะอย่างน้อยก็ทำให้ได้เห็นรอยยิ้มเล็กๆจากคนที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เมื่อบรรยากาศเริ่มดีขึ้นจึงกล้าเอ่ยถาม






“เป็นห่วงเหรอ”






โจชัวร์มองลึกเข้าไปในแววตาคมกล้าแล้วก็รู้ว่าไม่อาจบิดคำพูดไปเป็นอย่างอื่นได้อีก






“ก็ต้องห่วงสิ แต่ที่ไม่ห้ามเพราะรู้ว่าท่านห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง ท่านไม่มีวันยืนมองเด็กคนหนึ่งตายในกองไฟโดยที่ไม่ช่วยอะไร ข้าถึงทำได้แค่เป็นห่วงแล้วก็สวดภาวนาให้ท่านและเด็กปลอดภัย”






เจ้าอสูรคลี่ยิ้มตาพราว มือข้างที่ยังใช้งานได้ดียื่นออกมารับมือเล็กแล้วกุมไว้ รับรู้ถึงความห่วงใยที่ส่งผ่านมาจนรู้สึกอุ่นไปถึงหัวใจ






“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะขอรับ คุณโจชัวร์ช่วยดูแลชาวบ้านเป็นอย่างดี ใครๆก็เห็นว่าคุณวิ่งวุ่นไม่ได้หยุดเลย”






“คงทำให้วุ่นวายมากกว่า คุณคอกซ์เวิร์ธกับมิสซิสพอทส์ต่างหากที่ทำทุกอย่างได้ดีอยู่แล้ว”






“อย่าถ่อมตัวสิขอรับ คุณเป็นเหมือนศูนย์รวมจิตใจ ทำให้พวกเรารู้สึกอุ่นใจไม่ต่างจากเวลาที่มีนายท่านอยู่ด้วย กระผมคิดว่าต้องเป็นเพราะคุณมีความพิเศษบางอย่างในตัว ใช่แน่ๆ นี่ล่ะคุณสมบัติของว่าที่...” 






โจชัวร์รู้สึกร้อนตัวตั้งแต่เห็นเจ้านายกับลูกน้องส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้กัน ขืนอยู่รอฟังจนจบคงเหมือนถูกจับโยนเข้ากองไฟจึงรีบหันหลังเดินหนีจากเสียงหัวเราะกวนประสาทของนายบ่าวที่จู่ๆก็เข้าขากันดีเหลือเกิน






กว่าทุกอย่างจะคลี่คลายก็ล่วงเข้าวันใหม่ ทุกคนกลับมาถึงคฤหาสน์ในสภาพอิดโรยเต็มที่แต่เมื่อเจ้าของคฤหาสน์พบว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญ มิหนำซ้ำยังมาทำให้คนสำคัญของตนต้องลำบาก เหตุการณ์จึงลงเอยไม่ต่างจากที่คุณพ่อบ้านคาดการณ์ไว้






“ถึงเป็นลูกสาวของเฮนรี่แล้วยังไง สำคัญขนาดไหนถึงจะนอนที่ห้องพักแขกไม่ได้”






เจ้าอสูรไล่บี้เอากับคนที่ออกมารับหน้า ยิ่งหัวเสียที่เห็นโจชัวร์ออกโรงปกป้องหญิงสาวที่ทำท่าตัวสั่นราวกับลูกนก






“ก็เธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว กำลังขวัญเสีย น่าจะมีคนอยู่เป็นเพื่อนสักคน แล้วอีกอย่าง ให้พักที่ห้องชั้นบนก็น่าจะสะดวกสบายกว่า”






“แต่นั่นเป็นห้องของเจ้า ข้ายกให้เจ้าคนเดียว ใครก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง”






“ถ้าท่านยกให้ข้า งั้นข้าจะให้ใครอยู่ก็ได้ไม่ใช่เหรอ” โจชัวร์แกล้งย้อนคำ แต่พอเจอดวงตาวาวโรจน์ที่บอกชัดว่าเจ้าตัวไม่อยู่ในอารมณ์ล้อเล่นก็รีบเปลี่ยนวิธีเจรจา






“น่าาาา เธอแค่อยู่รอคุณพ่อกลับมาแค่ไม่กี่วันเอง ส่วนข้าจะย้ายไปนอนที่ห้องหนังสือชั่วคราว ไม่ได้เป็นปัญหาหรือรู้สึกลำบากอะไรเลยจริงๆนะ”






เจ้าอสูรหรี่ตามองชายหนุ่มและหญิงสาวที่ยืนตัวติดกันแล้วยิ่งรู้สึกหงุดหงิด ฝ่ายหญิงเอาแต่ก้มหน้าและยึดอีกคนไว้เป็นที่พึ่ง ฝ่ายชายคงรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอัศวินที่มีหน้าที่ปกป้องเจ้าหญิงถึงได้เสียงแข็ง แสดงท่าทางห้าวหาญจนน่าหมันไส้ นี่คงไม่ใช่ว่าเห็นเขาเป็นปีศาจร้ายที่ต้องถูกกำจัดให้พ้นๆทางไปหรอกนะ






“ตกลง! ให้อยู่ที่นี่ได้จนกว่าพ่อนางจะมาเอาตัวกลับไป พลูมแมทพาขึ้นไปห้องชั้นบน จัดการดูแลให้ดี อย่าให้เพ่นพ่านวุ่นวาย”






เจ้าอสูรออกคำสั่งเสียงกร้าว สาวใช้ซึ่งเข้าใจสถานการณ์จึงรีบเข้ามาแยกสาวน้อยออกไป ส่วนอัศวินหนุ่มก็ถูกอสูรร้ายคว้าตัวลากติดมือขึ้นห้องไปด้วยกัน






ความสงบจึงได้กลับคืนมาสู่คฤหาสน์ อย่างน้อยทุกคนก็มีโอกาสนอนพักสักงีบก่อนจะต้องตื่นมาเริ่มต้นเช้าวันใหม่ซึ่งอาจไม่ใช่ชีวิตในแบบที่คุ้นเคย อย่างเช่นสาวน้อยลิเดียที่หลับลงทั้งน้ำตา ชีวิตสวยงามราวเจ้าหญิงพังทลายลงในชั่วข้ามคืน แม้จะได้รับการช่วยเหลือแต่เธอก็ยิ่งหวาดกลัวเมื่อได้พบเจ้าอสูรอย่างใกล้ชิดเป็นครั้งแรก เธอรู้สึกได้ในทันทีว่าไม่เป็นที่ต้อนรับ ถ้าไม่ได้ชายหนุ่มแปลกหน้าช่วยไว้คงได้ถูกโยนออกไปนอกคฤหาสน์ในทันทีที่มาถึง






ส่วนชายหนุ่มผู้เป็นมิตรก็รู้สึกว่าตนทำพลาดไป ผลจากการทำดีกลับทำให้เขาข่มตาหลับลงยากเย็น เจ้าอสูรไม่ได้ต่อว่าหรือลงโทษ แต่ร้ายกว่านั้นคือสาปให้เขากลายเป็นหมอนข้างแล้วกอดเอาไว้ทั้งคืน แค่เพียงเขาขยับ อ้อมแขนใหญ่โตก็จะยิ่งรัดแน่น ซึ่งความจริงถ้าเขาออกแรงดิ้นสักหน่อยก็คงหลุดไปได้ แต่รอยแผลมากมายก็ทำให้ตัดใจทำไม่ลง






“ข้าไม่ได้จะหนีไปไหนสักหน่อย ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย” โจชัวร์ส่งเสียงอุทธรณ์เพราะตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเขาทำได้แค่กระพริบตากับขยับปาก






“ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าไปนอนขดอยู่ในเก้าอี้อ่านหนังสือทั้งคืน แต่พามานอนที่เตียง แถมกอดไว้จะได้อุ่นสบายนี่ยังไม่ดีอีกหรือไง”






“แต่ก็ไม่เห็นต้องกอดแน่นขนาดนี้ อึดอัดจะแย่ จะหายใจไม่ออกแล้วเนี่ย”






เมื่อไฟทุกดวงถูกดับไปหมด ความสว่างเพียงอย่างเดียวคือแสงจันทร์ที่ลอดผ่านมาทางหน้าต่างซึ่งไม่มากพอสำหรับเจ้าของน้ำเสียงประชดประชัน ผิดกับเจ้าของห้องที่คุ้นเคยกับความมืดสลัวขนาดนี้อยู่แล้ว






“งั้นข้าจะหายใจแทนเจ้าให้เอง”






สายตาคมกริบจดจ่อแล้วเคลื่อนต่ำลง เป้าหมายคือริมฝีปากสีกุหลาบดูน่าเย้ายวน รสหวานรัญจวนชวนให้เขายิ่งรู้สึกกระหาย ร่างน้อยดิ้นรนขัดขืน เขาก็ยิ่งตระโบมจูบ ขบเม้มริมฝีปากนุ่ม และดูดกลืนจนไม่เหลือแม้แต่เสียงครางประท้วง เขาจูบจนหมอนข้างมีชีวิตนอนหอบอยู่ในวงแขน จูบอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าสิ้นฤทธิ์ จูบปลอบอาการงอแง จูบรับขวัญที่ถูกรังแก และจูบสุดท้ายเพื่อกล่อมคนน่ารักให้หลับฝันดี













#อยากเป็นหมอนข้าง


อาจจะเป็นตอนสั้นๆที่ไม่ค่อยหวาน แต่เชื่อว่าจะอ่านจบแล้วระทวยมากกกกกกก


อย่าเพิ่งสงสัย สาวน้อยลิเดียเป็นตัวละครที่เพิ่มเข้ามา ไม่มีในนิทานหรือหนัง เดี๋ยวจะนึกไปว่าเผลอหลับเลยดูหนังไม่ครบเรื่อง แต่เธอจะโผล่มาทำไม เพื่ออะไร ไปติดตามกันต่ออาทิตย์หน้าเลยจ้า



ปล. ไม่เกี่ยวกัน เราชอบหน้ากากหมอนข้าง โดยเฉพาะเพลงHabits ทำเอาฮัมตามไปหลายวันเลย ไอซ์ร้องเพลงเพราะจริง แต่ต้องยอมรับว่าเสียงมีความเป็นวีและปาล์มมี่สูงมาก


แล้วเราเดาว่าโม่ว่าคือเดียว่า ขนลุกทุกเพลงของนาง อยากให้ซาลาเปากับซูโม่เล่นมวยปล้ำบนเวที เอาพุงชนกัน คงตะลุ้บตุ้บตั้บน่าดู 555

^__^

----- Mine -----

[B52]

จูบยังไง ไม่ติดหน้าติดเขี้ยวหรือ 

[pigarea]

โอ๊ยยยยย จะทำยังไงให้วันอาทิตย์มาเร็วๆ
แต่งดี ภาษาลื่น เยี่ยมมาก

[ingyunglamer]

โอยยยย ดีต่อใจ  อ่านแล้วเขิน  อยากอ่าน nc อ่ะ 

[sirin_chadada]

 

[naplatoo]

ร้ายมากนะนายท่าน ลูกเขามีพ่อนะ เที่ยวมาจูบมาฟัดอย่างงี้ได้ไง 

[ommanymontra]

 

 

[sujusaranghae]

ยินดีค่า คือนิยายสนุกมากจนไม่อยากให้คนอื่นพลาดค่ะ เป็น beauty and the beast เวอร์ชั่นที่ชอบสุดเลยค่ะ
อยากอ่านต่อ อยากให้อาทิตย์หน้ามาถึงไวๆ

[EoBen]

คิดผิดคิดถูกที่ให้เด็กลิเดียไปนอนห้องตัวเองฮึ

[Snowermyhae]

ใจเรานี่กลัวไปหมดแล้ว อย่าให้ใครมาทำอะไรอสูรได้นะคะ กลัวใจพ่อลิเดียเนี่ย 

[janehh]

แค่นี้ก็หวานแล้วววว ชอบมากค่ะ

[mild-dy]

 

[shcheribrand]

รอเจ้าชายอสูร

[ดาวลูกไก่]

จูบได้ละเอาใหญ่เลยยย ฮือ เขินน 

[donut4top]

ไม่ได้เข้าเล้ามาสักพักพอเห็นว่าเรื่องนี้มีคนสนใจมากขึ้นเราดีใจมากกกกกกกกก เพราะอ่านทีเดียวงั้นคอมเม้นต์โดยรวมแล้วกัน

แกสตัน... คืออ่านแล้วเห็นใจ อะไรจะรักมั่นคงขนาดนี้ ได้โปรดให้พี่แกมีชีวิตที่มีความสุขตอนท้ายด้วย เขายึดติดในตัวหนูโจมากจนเรากลัวที่จะทำเรื่องเลวร้าย ทำให้ความรู้สึกที่ดีกับตอนต้นเรื่องจะหายไป5555

ลิเดีย... ต้องเป็นนางร้ายที่มาบ่อนทำลายความสัมพันธ์แน่นวลลลลลลลลลลลล แต่ต้องดูว่านางอยากได้ใคร ถึงจะบอกว่าเห็นอสูรแล้วตกใจกลัวแต่นางเพิ่งสูญเสียชีวิตหะรูหะรา พอได้มาอยู่ในปราสาท สัมผัสความไฮโซยิ่งกว่าที่เคยเจอกิเลสมันต้องมาล่ะวะ!

ส่วนคู่หลักของเรื่อง... ไม่ขอพูดมาก นอกจากอยากบอกพี่อสูรว่าน้องเป็นลูกมีพ่อมีแม่ เบามือหน่อยเดี๋ยวน้องช้ำ

[kiolkiol]

สนุกมากเลยค้ะ ชอบๆ