-29-
พี่ภูไม่รู้ว่าผมจะไปหาเขาที่บริษัทในวันนี้ ผมหลอกถามไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ได้ใจความว่าวันนี้เขาไม่ได้ออกไปไหน งานไม่น่ายุ่งเท่าไหร่ คงอยู่แต่ในห้องทำงานทั้งวัน พี่ภูคงรู้สึกผิดสังเกตอยู่บ้างที่อยู่ๆ ผมก็ถาม แต่โชคดีที่ตอนนั้นมีโทรศัพท์เข้าพอดีผมเลยหนีไปนอนโดยไม่ต้องคิดหาข้ออ้างต่อ
ตื่นมาตอนเช้าคนข้างกายก็หายไปเหมือนเคย…เหลือเพียงผมกับภามที่นอนอยู่บนเตียงเสริมแค่สองคน ภามตื่นไปเรียนกับแม่เฮเลนตั้งแต่เช้า เขาดูกระตือรือร้นมากกว่าผมที่เป็นคนชวนเสียอีก นอกจากนั้นยังตั้งอกตั้งใจเสียจนแม่เฮเลนยิ้มไม่หุบ เสียงหัวเราะของท่านดังออกมาจากห้องนั่งเล่น ส่งตรงมาถึงผมกับป้าเจนที่ช่วยกันทำอาหารอยู่ในครัว
ผมใช้เวลาในขณะที่ป้าเจนเตรียมอาหารให้เราเพื่อทำข้าวกล่องให้พี่ภู ถึงเมื่อวานจะตกลงกันไว้ว่าผมจะเริ่มทำข้าวให้เขาในวันถัดไป แต่เจ้าตัวคงไม่รู้แน่ว่าผมจะเอาไปให้เขาตั้งแต่วันนี้ แค่คิดก็อารมณ์ดีจนต้องฮัมเพลงในลำคอ
“คุณเก้าทำอาหารเก่งนะคะเนี่ย” ป้าเจนชมไม่หยุด ก่อนจะหัวเราะคิกคักเมื่อยื่นหน้ามามองข้าวกล่องของผม ซึ่งผมก็ไม่ปฏิเสธว่าชอบคำเยินยอนั้นเหลือเกิน
สองปีที่ไม่ได้เจอกันผมเตรียมตัวมาหลายเรื่อง หนึ่งในนั้นคือการทำอาหาร ผมรู้ดีว่าพี่ภูทำอาหารเก่งขนาดไหน แต่ก็คิดไว้แล้วว่าเขาคงไม่มีเวลาทำแน่ๆ เพราะงั้นเลยศึกษาข้อมูลรวมถึงทดลองปฏิบัติมานับครั้งไม่ถ้วน ไข่เจียวคือเมนูแรกที่ผมใช้เวลาฝึกนานที่สุดอย่างที่เคยบอก หลังจากนั้นพอได้กลับบ้านช่วงปลายปีหรือหยุดยาวก็มีโอกาสได้เรียนรู้แบบจริงจังจากที่บ้านโดยตรง…ไม่ใช่จากจ๋านะ รายนั้นห่วยแตกพอๆ กับผม แต่คนที่สอนคือนมสายซึ่งเป็นแม่นมสุดที่รักของผมต่างหาก
“ป้าว่าพี่ภูจะชอบไหมครับ” ผมยกกล่องข้าวที่เสร็จสมบูรณ์แล้วขึ้นมองอย่างภูมิใจ ไม่ลืมยื่นไปให้ป้าเจนดูใกล้ๆ อีกรอบ
“คุณเก้าทำอะไร คุณเดรคเธอก็ชอบหมดแหละค่ะ”
“พูดแบบนี้อยากได้อะไรบอกเลยครับ เก้าพร้อมเปย์” ว่าแล้วเราก็หัวเราะออกมาพร้อมกันจนคนที่อยู่อีกห้องน่าจะได้ยิน และในไม่ช้าภามกับแม่เฮเลนก็เดินเข้ามาด้านในด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
“ขำอะไรกันจ๊ะ…ตายแล้ว น่ารักจังเลย” แม่เฮเลนอุทานแล้วยิ้มกว้างขณะมองกล่องข้าวของผม ภามที่เดินตามมามองก็ยิ้มเหมือนกัน ต่างกันแค่ภามไม่ได้ยิ้มเพราะว่ามันน่ารัก แต่เขายิ้มเหมือนจะขำมากกว่า เล่นเอาผมต้องปิดกล่องอย่างรวดเร็วเพราะกลัวเสียเซลฟ์
“อย่าลืมแวะซื้อเสื้อผ้าเพิ่มด้วยนะคะ ดูสิ คุณเก้าใส่เสื้อโคตของคุณหนูแล้วดูไม่พอดีตัวเลย”
ผมก็เข้าใจนะว่าป้าเจนหวังดี แต่พอได้ยินแล้วมันรู้สึกอึนๆ ยังไงไม่รู้ ป้าครับ…ผมไม่ได้ตัวเล็กเลยนะ คุณหนูกับคุณเดรคของป้าตัวโตเองต่างหาก…ต้องย้ำอีกกี่ทีวะเนี่ย
“เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ” แม่เฮเลนลูบหลังผมกับภามคนละทีเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันไปฝากฝังพวกเรากับลุงอดัมเสียยืดยาว
ผมมีโอกาสได้เจอลุงอดัมอยู่ไม่กี่ครั้งเพราะท่านเป็นคนขับรถให้พี่ภู พอไปส่งเสร็จก็ได้รับอนุญาตให้กลับไปที่บ้านของท่านในเมืองหรือไปที่อื่นๆ ตามใจระหว่างรอรับพี่ภูกลับหลังเลิกงาน แต่วันนี้ผมให้ป้าเจนช่วยติดต่อไว้ให้ ท่านเลยกลับมารับพวกเราอีกที
“พร้อมยัง” พอหันไปถามแล้วตบไหล่คนข้างตัวเบาๆ ก็ได้รับการพยักหน้าตอบกลับมา ภามถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยักคิ้วกวนให้ผมเพื่อบอกว่าพร้อม ถือว่าเขาเตรียมใจมาดีพอควร เพราะผมได้ข่าวว่าภามไม่ได้ออกจากบ้านไปเจอผู้คนเยอะๆ มานานแล้ว บางทีอาจจะตั้งแต่ที่เขาเคยโดนพวกนักเลงซ้อมจนโดนพาตัวกลับอังกฤษ
ได้แต่หวังว่าจะไม่มีอะไรแย่ๆ เกิดขึ้นในวันนี้…
เรามาถึงที่ทำงานของพี่ภูในเวลาไม่นานหลังจากนั้น ผมหันไปขอบคุณลุงอดัม ก่อนจะเดินลงมาจากรถพร้อมภาม ตึกสูงใหญ่หรูหราเบื้องหน้าคือบริษัทของพี่ภูที่ดูจะใหญ่กว่าที่ผมคาดไว้พอควร ขนาดภามที่เป็นน้องชายเจ้าของยังมองด้วยสายตาแปลกใจหน่อยๆ เลย
“ภาม กูมีอะไรจะถาม” ผมหยุดเท้าเมื่อกำลังจะเดินเข้าประตู ซึ่งคนที่เดินอยู่ข้างๆ ก็หยุดตาม ก่อนจะหันมามองด้วยความไม่เข้าใจ “เราจะขึ้นไปยังไงโดยไม่ให้พี่ภูรู้วะ”
ทันใดนั้นสีหน้าว่างเปล่าของคนที่มองผมอยู่ก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าขบคิดอย่างหนัก…เห็นได้ชัดว่าลืมคิดมาทั้งคู่
‘บอกพนักงานไหม’
“ถ้าบอกเขาก็ต้องติดต่อไปหาพี่ภูดิวะ” ผมบอกแล้วทำหน้าเครียด ไม่รู้ลืมคิดเรื่องสำคัญไปได้ยังไง “เอาหน้ามึงยื่นให้ดูก็ไม่ได้อีก ไม่ว่าทางไหนพี่ภูก็ต้องรู้ตัว”
แบบนั้นก็ไม่เซอร์ไพรส์ดิ
‘เข้าไปแล้วค่อยคิด ตัวนายสั่นหมดแล้ว’ ภามบอกแล้วดันตัวผมเข้าไปด้านใน มารู้ตัวว่าหนาวก็ตอนที่เขาเตือนเหมือนกัน เวลาคิดอะไรติดพันผมชอบลืมสิ่งรอบข้างทุกที เป็นนิสัยเสียๆ แบบเดียวกับที่ชอบคิดอะไรชั่วร้ายจนพี่ภูสังเกตเห็นแต่ดันไม่รู้สึกตัวนั่นล่ะ
“เราจะโดนไล่ออกไปไหม” ผมหันไปกระซิบกับคนข้างๆ ขำๆ
จะว่ายังไงดี…บริษัทอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำที่ดูหรูหราขนาดนี้ ไม่ใช่สถานที่ที่ใครๆ ก็สามารถเข้าออกได้ตามสบายอยู่แล้ว เพราะงั้นเพียงแค่ก้าวเข้ามาก็โดนจับจ้องเป็นจุดสนใจอย่างรวดเร็ว อีกทั้งสภาพของผมกับภาม…จะบอกว่าแต่งตัวปอนๆ ก็พูดได้ ท่ามกลางคนในชุดสูทเรียบร้อยดูดีที่อยู่ๆ ก็มีเด็กสองคนเดินเข้ามา ไม่ต้องถามก็น่าจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ” นับว่ายังดีที่พนักงานมีมารยาท ไม่ได้เดินมาไล่กันออกไปแบบที่คิด
“คือพวกผมอยากจะขึ้นไปชั้นบนสุด” ผมบอกความต้องการอย่างตรงไปตรงมา แต่เล่นเอาคนแถวนั้นที่ได้ยินมองมาอย่างตกใจกันเป็นแถบ
“ไม่มีใครขึ้นไปด้านบนได้นะคะนอกจากท่านประธาน ถ้ามารอใคร รบกวนรอบริเวณที่รับแขกนะคะ” เธอยิ้มใจดี ก่อนจะผายมือไปยังโซฟารับแขกที่ตั้งอยู่อีกมุมหนึ่ง ผมพยักหน้าขอบคุณแล้วลากภามที่อยู่ข้างๆ ให้เดินตามไปนั่งโดยไม่ปฏิเสธอะไร
‘แล้วจะทำไงต่อ’ ภามถามยิ้มๆ
“ขอคิดก่อน” นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ แถมคนยังเยอะเหลือเกิน แม้แต่หน้าลิฟต์ยังมีพนักงานยืนอยู่ แบบนี้คงหมดหวังที่จะขึ้นไปโดยที่พี่ภูไม่รู้ตัวแน่
ในขณะที่ผมกำลังคิดหาแผนการเพื่อขึ้นไปด้านบน อยู่ๆ เสียงพูดคุยที่เบามากอยู่แล้วจากรอบด้านก็เงียบสนิทจนผิดปกติ ผมที่กำลังจมอยู่กับความคิดตัวเองถึงกับต้องเงยหน้า แต่ยังไม่ทันได้หันไปมองต้นเหตุ เสียงเรียกหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ภาม!” เป็นการเรียกที่โคตรจะไม่ชัดของชาวต่างชาติคนหนึ่งที่รีบวิ่งเข้ามากอดภาม “มาได้ยังไงลูก”
เพียงเท่านั้นผมก็รู้ในทันทีว่าชายสูงอายุตรงหน้าคือใคร…คุณออสติน พ่อพี่ภูกับภาม ท่านเอาแต่จับลูกตัวเองพลิกซ้ายพลิกขวาจนไม่ทันได้สังเกตผม ซึ่งมันก็เป็นโอกาสอันดีที่ทำให้ผมได้มีเวลาพิจารณาใบหน้าของว่าที่พ่อคนใหม่ ถึงจะดูอายุมากแล้ว แต่ท่านก็ยังเป็นผู้ชายที่ดูดีมากไม่ต่างจากแม่เฮเลน อีกทั้งยังดูสุขภาพดีและแข็งแรงกว่าภามเสียอีก
“หรือว่ามาหาพ่อ” ว่าแล้วก็ยิ้มดีใจในขณะที่ลูกชายตัวเองยังทำหน้าตาย ภามจ้องมองมาที่ผมเหมือนกำลังขอความช่วยเหลือเมื่อโดนกอดแน่นจนแทบแบน แล้วถามว่าผมจะช่วยไหม…แน่นอนว่าไม่
ผ่านไปสักพัก คนที่นิ่งมาตลอดก็หยุดพ่อตัวเองด้วยการ…
เพียะ!
ตีเข้าเต็มแรงที่แขนแข็งแกร่งซึ่งอยู่ภายใต้ชุดสูท เล่นเอาคนที่กำลังดี๊ด๊าทำท่าซึมเซาแล้วทรุดลงนั่งข้างๆ แทบไม่ทัน และเพราะเหตุนั้นเองที่ทำให้ท่านสังเกตเห็นผมเสียที
“หืม…” ดวงตาสีเทาที่เหมือนกันกับของลูกชายคนโตมองผมด้วยความสนใจ
“สวัสดีครับ ผมชื่อเก้า” ผมเริ่มแนะนำตัวก่อนเมื่อเห็นว่ายังโดนจ้องไม่หยุด “เป็น…”
“ไม่ต้องอธิบายหรอก พ่อรู้จากเฮเลนหมดแล้ว” ท่านยิ้มกว้างให้ผมก่อนจะส่งมือมาให้จับ “เรียกพ่อว่าพ่อเถอะนะ ขอบคุณที่มาที่นี่นะลูก”
แววตาที่แสดงถึงความดีใจทำให้ผมต้องยิ้มตามอย่างอดไม่ได้ เพียงแค่มองก็เข้าใจว่าท่านดีใจจริงๆ ที่ผมมาที่นี่ และคงไม่มีอะไรดีเท่าการที่ผู้ใหญ่ของคนสำคัญยอมรับเราอีกแล้ว
“แล้วนี่พวกลูกมาทำอะไรกัน มาหาภูเหรอ” พอได้ยินพ่อออสตินพูดแบบนั้นผมก็นึกขึ้นได้ สายตาเบนไปสบกับภามโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะสะกิดเรียกพ่อตัวเองอย่างรู้หน้าที่
‘พาพวกผมไปหาพี่หน่อย อย่าให้รู้ตัวนะ’
“ที่แท้ก็มาเซอร์ไพรส์ภูกันหรอกเหรอ คิดว่ามาหาพ่อเสียอีก” ท่านว่าด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ แต่เมื่อโดนภามตีมืออีกทีก็ยอมลุกขึ้น “ว่าแต่ทำไมไม่ขึ้นไปแต่แรกล่ะ”
ภามเงียบไปเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี ส่วนผมเองก็ไม่อยากพูดแทรก พ่อออสตินเลยหรี่ตาลงแล้วมองไปรอบๆ ด้วยสายตาสงสัย
“หรือว่าใครไม่ให้ขึ้น” น้ำเสียงราบเรียบสมกับเป็นอดีตประธานทำเอาเสียงสูดหายใจจากคนรอบด้านดังขึ้นแทบจะทันที
“จริงๆ พวกพี่เขาทำตามหน้าที่ครับ แล้วก็พูดจากับเราดีมากด้วย พวกผมเลยมานั่งรออยู่ตรงนี้แทน” ผมอธิบายแทนเพราะกลัวจะเกิดความเข้าใจผิด ได้เห็นสายตาขอบคุณจากคนที่ยืนอยู่รอบข้างแล้วก็ต้องยิ้มรับไว้ตามมารยาท ลองถ้าพนักงานมาพูดจาไม่ดีใส่ผมคงไม่ช่วยหรอก แต่เพราะเขาพูดจาดีก็เลยยอมเถียงให้ อีกอย่าง…ผูกมิตรไว้ก็ไม่เสียหาย หึๆ
“งั้นก็แล้วไป…ต่อไปจำไว้ว่าถ้าสองคนนี้มา ฉันกับภูอนุญาตให้ขึ้นไปข้างบนได้โดยไม่ต้องขออนุญาต”
“ค่ะท่าน”
พ่อออสตินพาผมกับภามเดินไปขึ้นลิฟต์ด้วยท่าทางดี๊ด๊า มือขยับชี้โน่นชี้นี่ให้ดูตลอดเวลา ภามอาจไม่สนใจเท่าไหร่เพราะเอาแต่มองไปด้านข้าง แต่ผมจดจำรายละเอียดที่พ่อบอกไว้อย่างแม่นยำเผื่อจะได้ใช้งานในวันหน้า
“เออใช่ พ่อซื้อของมาให้ภามด้วยนะ ลงไปเอากับพ่อก่อนไหมลูก” พ่อออสตินหันไปถามภามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เหมือนเป็นการบีบบังคับกลายๆ ว่าให้ไปด้วยเพราะท่านอยากอวด สุดท้ายเด็กหน้าตายก็พยักหน้าให้พ่อตัวเองแต่โดยดี “เก้าลงไปกับพ่อไหม หรือจะไปหาภูก่อนเลย”
“งั้นผมไปหาพี่ภูก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวเลยเวลาพักแล้วจะไม่ยอมกินข้าวอีก” ผมชูถุงที่ถืออยู่ให้ท่านดู ก่อนจะเดินแยกออกมาเมื่อลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นบนสุดแล้ว
ชั้นบนสุดคือที่ทำงานของประธานบริษัท นอกจากปลายทางซึ่งเป็นประตูห้องของพี่ภู บนชั้นนี้ก็แทบไม่มีอะไรอยู่เลย จะมีก็แค่ห้องใสด้านหน้าซึ่งน่าจะเป็นโต๊ะเลขาฯ ที่มีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่
“คุณเก้าใช่ไหมคะ” เธอเดินมาทักในทันทีที่เห็นผม พอได้รับคำตอบแล้วก็รีบอธิบายต่อ “ดิฉันเป็นเลขาฯ ของคุณออสตินค่ะ มาช่วยงานคุณเดรคชั่วคราวในระหว่างหาเลขาฯ ใหม่”
“แล้วเลขาฯ พี่ภูไม่อยู่เหรอครับ”
“โดนไล่ออกไปสามสี่คนแล้วค่ะ” เธอยิ้มอ่อนใจก่อนจะพูดต่อ “งานคุณเดรคค่อนข้างยุ่ง บุคลากรต้องมีความสามารถ แต่ส่วนใหญ่ที่เข้ามาก็ใช้เส้นสายผ่านทางคุณออสตินทั้งนั้น ดิฉันก็เพิ่งเริ่มมาช่วยเมื่อสองสามวันก่อนนี่เองค่ะ”
“เหนื่อยหน่อยนะครับ” ผมยิ้มเป็นมิตรให้ ก่อนจะครุ่นคิดในใจเงียบๆ เธอพูดจาดูเป็นมืออาชีพก็จริง แต่รู้สึกแปลกๆ อยู่เหมือนกันที่เอามาพูดให้ผมฟังเสียละเอียด
“คุณออสตินบอกดิฉันเรื่องคุณเก้าแล้ว เชิญด้านในได้เลยค่ะ”
ดูเหมือนพ่อคนใหม่ของผมจะต้องการอะไรบางอย่างหรือเปล่านะ ถึงได้บอกให้เลขาฯ ตัวเองมาบอกผมแบบนี้…ผมสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไปจากหัว ณ เวลานี้สิ่งที่ควรทำคือการเอาข้าวไปให้พี่ภูกินต่างหาก
เสียงเปิดประตูเบาๆ ไม่ได้ทำให้คนที่นั่งขีดเขียนเอกสารอยู่บนโต๊ะรู้สึกตัว ผมคิดว่าเขาคงนึกว่าเป็นคุณเลขาฯ ถึงได้นิ่งขนาดนั้น ผมใช้เวลาชั่วครู่ในการกวาดสายตาสำรวจ แล้วก็พบว่าห้องทำงานของพี่ภูเป็นห้องกว้างขวางครบครันมาก จะใช้กินนอนเหมือนเป็นบ้านก็ยังได้ แต่มองแค่ครั้งเดียวก็รับรู้ได้ในทันทีว่าคนบนโต๊ะคงไม่ได้ใช้งานส่วนอื่นๆ มากนัก
เดินเข้าใกล้ก็แล้ว คนที่ขมวดคิ้วน้อยๆ ก็ยังไม่ยอมเงยหน้ามอง จนผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาจนติดเก้าอี้อีกฝ่ายถึงยอมมีปฏิกิริยา แต่เขายังไม่ทันได้เงยหน้า ผมก็วางถุงที่ถือไว้ลงบนโต๊ะแล้วโถมเข้ากอดคนหน้าดุจากด้านข้างอย่างรวดเร็ว ชั่ววินาทีหนึ่งรู้สึกอยากแกล้ง แต่เมื่อได้กอดไว้แล้วกลับไม่อยากปล่อย
และด้วยความไวพอๆ กัน…มือของคนที่นั่งอยู่จับแขนผมที่คล้องผ่านหน้าเขาไว้แล้วกระชากอย่างแรง สายตาคมดุดันมองผมอย่างน่ากลัว แต่เมื่อเราสบตากันท่าทางนั้นก็หายไป ใบหน้าพี่ภูปรากฏความงุนงงอยู่แวบหนึ่งก่อนเขาจะคลายแรงที่บีบแขนผมลง
“มาได้ยังไง”
“ตกใจไหม” ผมถามแล้วยิ้มแฉ่ง ความปวดที่แขนทำให้ต้องใช้มืออีกข้างลูบบริเวณที่ปวดเบาๆ พลางคิดว่าไม่น่าแกล้งเลย
“เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง” พี่ภูขมวดคิ้ว ก่อนจะยอมวางปากกาลงแล้วดึงแขนผมไปดู
“ก็พี่ไม่สนใจผมนี่นา”
“กูไม่รู้ว่าเป็นมึง” พูดเองชะงักเอง ถึงอย่างนั้นคนพูดก็ไม่ได้คิดแก้ไขแต่อย่างใด เล่นเอาผมยิ้มกริ่มลืมความปวดไปชั่วขณะ
“หมายความว่าถ้าเป็นผมพี่จะสนใจใช่ไหม”
“คิดเองเออเอง” ถึงปากจะว่าแบบนั้น แต่แววตาอ่อนโยนที่ส่งมาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าสิ่งที่ผมพูดคงไม่ผิดสักเท่าไหร่
“เออใช่ ผมเอาของมาให้พี่ด้วย” ผมหัวเราะฮี่ๆ เมื่อนึกได้ว่าเอาอะไรมา มือข้างหนึ่งยื่นไปหยิบถุงที่วางอยู่มาถือไว้ ในขณะที่มืออีกข้างขยับกวาดเอกสารตรงหน้าเขาออกไปอีกทางอย่างไม่คิดใส่ใจ “ผมรู้ว่าพี่ยังไม่ได้กินข้าว”
พี่ภูเลิกคิ้วเมื่อเห็นผมยันตัวขึ้นนั่งบนโต๊ะแล้วหันหน้าเข้าหาเขา เพื่อปิดโอกาสไม่ให้มือนั้นเอื้อมไปหยิบเอกสารมาทำต่อ ผมยกกล่องข้าวออกมาเปิดฝาแล้ววางมันลงบนตัก ก่อนจะมองด้วยความภาคภูมิใจ
“น่ากินใช่เปล่า”
“ข้าวผัด?”
“ข้าวผัดแบบฉบับคุณอชิราต้องมีสามช่อง” ผมชี้นิ้วไปตามช่องแล้วค่อยๆ อธิบาย “ช่องแรกใส่ข้าวผัดหมู ไก่ ปลา ราดทับด้วยซอสมะเขือเทศลายหัวใจ ช่องที่สองใส่ไส้กรอก ต้องผ่าเป็นแฉกๆ เหมือนปลาหมึกด้วยนะ เนี่ยพี่ดู…ผมเอามีดแคะให้มันมีตาด้วยเห็นเปล่า แล้วก็ช่องที่สามใส่ผัก ผมไม่ชอบกินแตงกวาเลยไม่ใส่มา อันนี้กะหล่ำผัดน้ำปลา เจ๋งสุดเลยใช่ไหม”
“สรุปทำให้กูกินหรือกินเอง”
“ทำให้พี่กินไง แต่เลือกจากของที่ผมชอบ”
“…” คนที่ก้มลงมองกล่องข้าวในมือผมเงียบสนิทไม่ตอบอะไรสักคำ ทำเอาความมั่นใจที่มีเริ่มหดหาย รอยยิ้มแฉ่งเมื่อครู่เริ่มเหี่ยวลงเรื่อยๆ จนกลายเป็นยิ้มแหย
“พี่ไม่ชอบเหรอ” ผมตั้งใจทำมากเลยนะ…กะว่าเห็นแล้วต้องยิ้มแน่ๆ แต่ทำไมนิ่งไปเฉยเลย
“คิดไปเอง” คนหน้าดุยื่นหน้ามาจนชิดกล่องข้าว ก่อนจะยิ้มมุมปาก “แค่ตกใจที่เห็นมึงทำอาหารแล้วหน้าตาดูดีผิดปกติ”
“บอกแล้วว่าผมเก่ง” อารมณ์หงอยๆ หายสนิทเมื่อเห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้า ผมขยับตัวลุกโดยแอบหยิบปากกาของพี่ภูติดมือมาด้วย ไม่ใช่ว่าจะแกล้งเขาหรอก แต่เป็นการป้องกันไม่ให้เขากลับไปตั้งหน้าตั้งตาทำงานอีกต่างหาก “พี่นั่งเฉยๆ เลย ผมเอาข้าวไปอุ่นก่อน”
ในห้องพี่ภูมีมุมที่เป็นครัวเล็กๆ อยู่ด้วย ผมรีบเอาอาหารเข้าไปเวฟแล้วหันกลับไปจ้องเจ้าของห้อง พอเห็นเขาทำท่าจะเปิดลิ้นชักโต๊ะผมก็ขมวดคิ้วมองโดยไม่พูดอะไร รอจนเขายอมกลับไปนั่งนิ่งๆ เหมือนเดิมแล้วถึงยอมละสายตากลับมาสนใจของที่เวฟอยู่ คนแบบนี้เผลอไม่ได้หรอก…นิดๆ หน่อยๆ ก็ยังหยิบงานมาทำได้ ไม่รู้จักห่วงตัวเองบ้างเลย
“เวฟแล้วซอสเละเลย” ผมบ่นเบาๆ เมื่อเห็นว่าซอสที่บรรจงเทเป็นรูปหัวใจกระจัดกระจายไปทั่ว รู้งี้ยกขวดมาเทที่นี่ดีกว่า
“โต๊ะกูเป็นที่นั่งมึงไปแล้วเหรอ” เขาเลิกคิ้วถามหลังจากที่ผมนั่งลงบนโต๊ะด้านหน้าเหมือนเดิม ซึ่งผมก็พยักหน้ารับโดยไม่ปฏิเสธ
“ที่ประจำผม…เอาไว้นั่งเวลาจะบังคับให้คุณเดรคกินข้าว แต่ผมนั่งได้คนเดียวนะ”
“หึ” สีหน้าผ่อนคลายของพี่ภูทำให้ผมยิ้มตาม ยิ่งเห็นเขาหยิบช้อนจากมือผมไปตักข้าวเข้าปาก รอยยิ้มที่มีก็ยิ่งกว้างกว่าเดิม “มึงชอบกินข้าวผัดกับซอสเหรอ”
“ผมชอบกินทุกอย่างกับซอส” วุ้นเส้น ไข่ มาม่า ทุกอย่างกินกับซอสอร่อยหมด
“ผิดปกติแม่งทุกอย่าง”
“พี่ว่าอะไรนะ”
“อร่อยดี”
“ใช่ไหมล่ะ” บอกแล้วว่าอร่อย “กินให้หมดนะครับ”
ผมทำหน้าที่ถือกล่องข้าวให้พี่ภู ทำตัวเหมือนเป็นโต๊ะให้เขาเพราะนั่งแทนที่มันอยู่ ซึ่งคนกินข้าวก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาแค่ตักข้าวที่วางอยู่บนตักผมกินเรื่อยๆ ยิ่งเห็นว่ามันเหลือน้อยลงเท่าไหร่ผมก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น
“กินอีกๆ เอาให้อ้วนๆ”
“อ้วนแบบมึงเหรอ” คนที่กำลังเคี้ยวข้าวว่าหน้าตาย เล่นเอาผมสะดุ้งแรงเผลอจับพุงตามสัญชาตญาณ แล้วก็ได้รับรอยยิ้มขันของเขาตอบกลับมาแทบจะทันที
“พี่แกล้งผม”
“ยังไม่ชินอีกเหรอ”
นั่นไง!
“พี่ปล่อยให้ผมคิดว่าตัวเองอ้วนมาตั้งแต่สองปีก่อนแล้วนะ”
“เหรอ…”
ก๊อก ก๊อก
เป็นการขัดจังหวะที่น่าขัดใจที่สุดในแปดโลก…ผมหันหน้าไปมองแขกที่เปิดประตูเข้ามาทั้งที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากพี่ภู แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าผู้ที่เดินเข้ามาเป็นผู้หญิงสวยที่ผมไม่รู้จัก มองจากลักษณะภายนอกแล้วน่าจะเป็นคนเรียบร้อยนุ่มนวลในระดับหนึ่ง ว่าแต่เธอมีสิทธิ์อะไรถึงได้เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต
“คุณ…” น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยเรียกด้วยความแปลกใจเมื่อสบตาเข้ากับผม เธอคงมองไม่เห็นพี่ภูเพราะมีผมนั่งบังอยู่บนโต๊ะอย่างถือวิสาสะ “มิลินมาหาคุณเดรคค่ะ”
อ๋อ…ที่แท้แม่สาวสวยคนนี้ก็คือคุณหนูมิลินที่พี่ภูเคยเล่าให้ฟังนี่เอง จำได้ว่าเมื่อปีก่อนเขาบอกผมว่าเคยมีลูกสาวท่านทูตคนหนึ่งมาทำงานเป็นเลขาฯ แต่เพราะทำอะไรไม่ได้เรื่องแถมยังชอบยุ่งเรื่องภาม เขาเลยไม่พอใจ พอสบโอกาสก็ไล่ออกในทันที แต่ดูเหมือนพี่ภูจะลืมบอกผมไปอย่างหนึ่ง…เขาลืมบอกผมว่า นอกจากจะอยากเป็นเลขาฯ แล้วเธอยังอยากเป็นอย่างอื่นด้วย
ผมขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปยืนข้างๆ พี่ภูเพื่อให้พวกเขาได้มองเห็นกัน ตาคมของคนที่นั่งอยู่หรี่ลงอย่างไม่พอใจยามมองไปที่ผู้มาเยือน
“ใครอนุญาตให้ขึ้นมา” น้ำเสียงเรียบเย็นเป็นปกติยามพูดกับคนนอกทำให้ผมต้องร้องหืมอยู่ในใจเงียบๆ เห็นแบบนี้แล้วค่อยวางใจหน่อย
“คือ…คุณลุงบอกให้มิลินขึ้นมาได้เลย” เธอว่าเสียงสั่นหน่อยๆ ในขณะที่พี่ภูถอนหายใจยาวราวกับไม่ชอบใจในคำตอบที่ได้รับ
“อย่ามายุ่งกับผมอีก”
“ทำไมคุณเดรคพูดแบบนี้ล่ะคะ…” มิลินก้าวเท้ามาจนติดโต๊ะทำงาน เธอมองหน้าพี่ภูนิ่งงันและทำราวกับผมเป็นอากาศธาตุที่ไร้ตัวตน “ทั้งที่คุณพ่อของพวกเราคุยกันไว้แล้วแท้ๆ”
เป็นละครที่น่าสนใจมาก…แต่ผมไม่นึกอยากให้มันดำเนินไปนานกว่านี้ ถ้าให้ดีข้ามไปตอนจบเลยจะดีกว่า ก่อนที่ความสดใสที่สะสมมาจะกลายเป็นความหัวร้อนแทน
“แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใครกันคะ” ดวงตากลมโตเบนมามองผมเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากคนที่กำลังทำหน้ารำคาญใจ ถึงน้ำเสียงจะอ่อนหวานเป็นปกติ แต่ผมคิดว่าภาพความใกล้ชิดของตัวเองกับพี่ภูเมื่อครู่คงทำให้เธอตั้งตัวเป็นศัตรูไปแล้วเรียบร้อย
“สวัสดีครับ” ผมยิ้มให้อย่างมีมารยาท เล่นเอาสาวสวยที่น่าจะได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดีปรับสีหน้าแทบไม่ทัน
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมิลิน…” เธอยื่นมือมาตรงหน้า ก่อนตาหวานๆ จะมองผมอย่างไม่ยอมแพ้ “เป็นว่าที่คู่หมั้นของคุณเดรค”
เสียงถอนหายใจของพี่ภูไม่ได้ทำให้รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของมิลิน ผมไม่แน่ใจว่าเธอทำเป็นไม่ได้ยินหรืออะไร ถึงอย่างนั้นก็ยังส่งยิ้มกลับและยื่นมือไปจับตามมารยาท
“ผมชื่อเก้า…” ใบหน้าสวยนิ่วลงเล็กน้อย เมื่อผมบีบมือเธอกลับด้วยความแรงระดับเดียวกันกับที่เธอส่งมา “เป็นกระต่ายของพี่ภูครับ”
“กระต่าย?…”
“ครับ กระต่าย…‘ของพี่ภู’ ” เมื่อได้ยินการพูดย้ำ คนที่กำลังงุนงงก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นตกใจ แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น เพราะแววตาของเธอยังบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ยอมแพ้
“คำพูดของคุณจะทำให้คนเข้าใจผิดนะคะ”
“มิลิน” คนที่เงียบไปนานพูดแทรกขึ้นมา ก่อนจะยืนขึ้นช้าๆ พี่ภูจ้องหน้ามิลินนิ่งงัน ใบหน้าของเขาไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆ แม้จะเห็นว่าเธอเริ่มน้ำตาคลอ “ผมพูดชัดแล้ว”
“แต่…แต่ว่ามิลินชอบคุณ”
“แต่ผมไม่ได้ชอบคุณ” ถ้อยคำเรียบง่ายทำร้ายจิตใจคนฟังจนผมเริ่มสงสารนิดๆ แค่คิดว่าถ้าเป็นตัวเองที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ปวดใจจนแทบทนไม่ไหว และดูเหมือนคนข้างๆ จะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ เขาถึงได้ใช้แขนโอบเอวผมให้ขยับเข้าไปแนบชิดโดยไม่สนใจสายตาของใครอีกคน
“นี่คุณ…” มิลินเบิกตากว้าง ยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะส่ายหน้าอย่างรับไม่ได้ “ไม่จริง มิลินไม่เข้าใจ…ทำไมล่ะคะ…ทำไมคุณถึงได้…”
“โลกเรามันไม่ได้แคบแบบที่คุณเห็น…แต่เหตุผลที่คุณไม่เข้าใจ…อาจเป็นเพราะคุณไม่เคยมองโลกให้กว้างเลยก็ได้” ประโยคคุ้นเคยที่ดังออกมาจากปากพี่ภูทำให้ผมหันไปมองเขาอย่างแปลกใจ ก่อนจะได้รับรอยยิ้มน้อยๆ ตอบกลับมา ทำเอาเสียงสะอื้นจากหญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องดังยิ่งขึ้นไปอีก “นอกจากครอบครัว…คนที่ผมจะยอมให้อยู่เคียงข้างมีแค่กระต่ายตัวนี้เท่านั้น”
เป็นการปฏิเสธที่ชัดเจนและทำลายหัวใจคู่สนทนาอย่างเลือดเย็น แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่นยามได้สบตากับคนพูด นับเป็นครั้งแรกตั้งแต่ได้กลับมาเจอกันที่เขายอมพูดย้ำสถานะระหว่างเราให้ผมฟัง และมันทำให้ดีใจจนลืมเลือนได้แม้กระทั่งผู้หญิงที่ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้า
“ขอ…ขอตัวก่อนนะคะ”
มิลินเป็นคนดี…พี่ภูเคยบอกผมแบบนั้น พอวันนี้ได้มาเจอตัวจริงผมเองก็มองออกแต่แรกว่าเธอเป็นคนดี เพียงแต่…เรื่องของความรักมันไม่ได้เกี่ยวข้องว่าใครจะดีหรือไม่ดี ไม่ได้เกี่ยวว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน มันก็แค่…รักหรือไม่รัก…ง่ายๆ เท่านั้นเอง
“นั่นลูกทูตเลยนะ” ผมทำลายความเงียบด้วยการหันไปหาคนที่ยังเกี่ยวเอวผมไว้ไม่ปล่อย “จะไม่เป็นไรเหรอ”
“แล้วไงล่ะ” พี่ภูยิ้มมุมปากก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้ เขากระชับแขนที่โอบผมไว้แน่นจนตัวเราแนบชิดติดกัน จากนั้นก็พูดต่อหน้าตาเฉย “กูก็มีลูกพ่อค้าเพชรอยู่ตรงนี้แล้วไง”
เพียงเท่านั้นความร้อนก็พุ่งกระจายไปทั่วใบหน้าจนผมไม่อาจสู้สายตาไหว ต้องก้มหน้าหลบแล้วแอบเนียนกอดคนตัวสูงไว้ พร้อมกับซ่อนใบหน้าไว้ที่อกอุ่นๆ ของคนที่กำลังหัวเราะไม่หยุด
“แล้วดูท่าทางพ่อจะโหดมากด้วย…น่ากลัวกว่าท่านทูตตั้งเยอะ”
ยัง…ยังไม่หยุดพูดอีก
“ใบ้แดกเลยว่ะ” คนขี้แกล้งยังหัวเราะเยาะผมไม่หยุด ยังดีที่มือข้างที่ไม่ได้กอดเอวผมไว้ยังช่วยลูบหัวให้อยู่ ไม่งั้นได้มีเรื่องกันหลังผมสงบอารมณ์ได้แล้วแน่ “ไหนดูหน้าหน่อย”
“ไม่เอา” ผมรีบปฏิเสธแล้วกอดพี่ภูแน่นเป็นลูกลิงไม่ให้เขาแงะหน้าออกมาได้ แต่ดูเหมือนจะออกแรงมากไปหน่อย เราเลยเอนล้มลงไปบนเก้าอี้ด้วยกันทั้งคู่ พอได้ท่าที่ถนัดแล้วผมก็ยังซุกหน้ากอดเขาไว้ไม่ยอมปล่อย
“ตัวก็ไม่ได้เบาเลยนะ” คนที่โดนนั่งทับบ่นเบาๆ ทั้งที่ยังลูบหัวลูบหลังผมไม่หยุด ถึงตอนนี้พี่ภูคงรู้แล้วว่าไม่ใช่แค่เพราะเขินผมถึงไม่ยอมปล่อยเขาเสียที…
หลังจากได้กอดเขาในวันแรกตอนที่เรากลับมาเจอกันอีกครั้ง ผมกับพี่ภูแทบไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังเลย เวลานอนก็ไม่เคยพร้อมกันเพราะเขาต้องทำงาน เวลาตื่นยิ่งแล้วใหญ่เพราะเขาต้องตื่นก่อน มาช่วงหลังเราก็ยังย้ายไปนอนห้องภามด้วยกันทั้งคู่ พอได้มากอดแบบนี้แล้วผมถึงได้รู้ว่าตัวเองโหยหาเขาแค่ไหน…
มันคือความคิดถึงมากมายที่เก็บสะสมมาตลอดสองปี…และคงไม่อาจทดแทนได้ด้วยเวลาแค่ไม่กี่สัปดาห์
“อยากกอดแบบนี้ไปนานๆ”
“ไม่ต้องรีบหรอก…” เขากระชับอ้อมแขนที่กอดผมไว้ให้แน่นกว่าเดิม ก่อนจะกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยทว่ามั่นคง “ยังมีเวลาอีกทั้งชีวิต”
ผมเงยหน้ามองคนพูดอย่างรวดเร็วเพื่อหาวี่แววล้อเล่นบนใบหน้านั้น แต่สิ่งที่ได้รับมีเพียงสายตาจริงจังที่ส่งผ่านกลับมา
“พูดแล้วห้ามคืนคำนะ…พี่ให้เวลาที่เหลือกับผมแล้ว”
“อืม…” เขากดหัวผมให้ซุกลงที่อกเหมือนเดิม ก่อนจะใช้สองแขนกอดกันไว้แน่นราวกับจะย้ำคำพูดสุดท้าย “ให้ทั้งหมดเลย”
-------------------------
TALK : ฝากนิยายเรื่องใหม่ไว้ล่วงหน้าด้วยนะคะ เรื่องของสามพี่น้องที่เคยโผล่ในออกซิเจนมาก่อนค่ะ มีสามคู่นะ ไม่ใช่สามพี ฮา
3KINGS'ได้แต่ขอดูแลรักเธอแค่เพียงไกลๆ และยังเก็บอยู่ในใจตลอดมา..."
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
