หัวข้อ: ┌▼Nitrogen ไนโตรเจน▲┘ ==[จบ]==

[wanirahot]

 :z10:ไม่นะ ไรท์คะ สักจูบก็ยังดี เติมความชุ่มชื่นให้คนอ่านหน่อย ลุ้นเหลือเกิน ได้แค่จุ๊บเหม่งเอง ต้องจูบบบบบบบบบแล้วค่ะ งานนี้

[missm2c]

อ่านไป อ่านมา รู้ตัวอีกที อ้าว! น้ำตาไหลว่ะ 555555 ภามแกทำได้เว้ย #พี่ภูของบ่าว

[Snowermyhae]

กระต่ายซุปเปอร์ฮีโร่ 

[mareya.no7]

กลัวใจภาม ไม่รู้ดิอะไรที่มันดูเหมือนจะดีบางทีมันก็ไม่ใช่ อย่าได้มีอะไรมากระทบใจน้องในตอนนี้เล้ย อยากเห็นภามมีความสุขจริงๆ ซะที ขอคู่ให้น้องด้วยนะค้าบบบ

[nolirin]

อ่านตอนนี้แล้วสุขใจ

[FiRMMiE]

ทำไมเพิ่งมาเจอเรื่องนี้อ่า
สนุกมากกกกก เก็บไว้ในลิสนิยายสุดที่รักอีกเรื่อง
จริง ๆ สนุก ชอบตั้งแต่อ่านอินโทรเลย
ชอบนังเก้ามาก ทำไมเป็นน่าหมั่นไส้และน่ารักได้ขนาดนี้
พี่ภูก็อีก ติดบ่วงแล้วค่ะคุณขาาาา สนุกมากกก ๆ
เดี๋ยวระหว่างรออัพ จะไปอ่านโซกีล์พราง ๆ
รู้สึกเสียดายที่เพิ่งมาเจอ

ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะ สนุกมาก ๆ
ทั้งเนื้อหา การเขียน ดีมาก ๆ เลย
 

[AgotoZ]

มาบ่อยๆๆกว่านี้ได้ไหม   

รอออออออออต่อออออออไปปปปปปป 

[CHESS.]

-33-

 

นับจากวันที่ผมมาหาพี่ภูที่อังกฤษเป็นวันแรก นี่ก็ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว สองเดือน…ที่ผมยังไม่ได้ไปเที่ยวกับเขาสักทีเพราะโดนขัดตลอด! อย่างเขาสัญญาว่าจะพาไปเที่ยวแต่ก็มีเรื่องให้ออกจากบ้านแทบทุกวัน ขนาดวันอาทิตย์ที่ผมกับภามช่วยกันกักตัวไว้ให้หยุด เขายังจำเป็นต้องออกไปเกือบตลอด บางทีที่อยู่บ้าน พอมองเห็นสีหน้าอ่อนล้าของเขาแล้วก็เป็นผมที่หาเรื่องไม่ไปด้วยตัวเองอีก

เซ็งมันก็เซ็ง…แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเป็นห่วงมากกว่า

หลังจากวันที่ผมกับพี่ภูแล้วก็ภามคุยกันจนเขากลับมาพูดอีกครั้ง ภามก็ดูร่าเริงกว่าเดิมมาก เขากินข้าวเยอะขึ้น ยิ้มมากขึ้น รวมถึงพูดคุยกับคนอื่นบ่อยกว่าเดิม ทำเอาพ่อออสตินกับแม่เฮเลนเกือบร้องไห้ตอนที่ได้รู้ และยิ่งได้เห็นว่าพ่อกับแม่รักเขามากขนาดไหน ภามก็ยิ่งร่าเริงขึ้นเรื่อยๆ เขาให้ความร่วมมือกับอาวิลเป็นอย่างดีจนท่านบอกว่าภามจะต้องหายได้แน่ๆ

เรื่องเดียวที่พวกเราเป็นห่วงคือเรื่องที่ภามชอบขึ้นไปนั่งดูภาพแม่แท้ๆ ของเขาบ่อยๆ ตอนแรกพ่อออสตินไม่อยากให้เขาขึ้นไปเพราะกลัวว่าภามจะนึกถึงอะไรแย่ๆ อีก แต่พอเขารับปากต่อหน้าทุกคนว่าจะไม่มีทางคิดสั้นอีกเป็นอันขาดเราเลยต้องยอม แต่ก็มีผมตามขึ้นไปนั่งเป็นเพื่อนทุกครั้ง

“ถึงตอนนี้เวลาหลับตาผมก็ยังคิดถึงแม่…” ภามหลับตาลงในขณะที่แตะภาพวาด และดูเหมือนเขาจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ถึงได้หันมายิ้มให้แล้วพูดต่อ “แต่เป็นภาพแม่กำลังนั่งวาดภาพอย่างมีความสุข”

“ท่านก็คงมีความสุขที่เห็นมึงมีความสุข”

“อือ”

พี่ภูบอกผมว่า ภาพวาดในห้องนี้ทั้งหมดคือภาพที่แม่แท้ๆ ของเขาวาดไว้เมื่อนานมาแล้ว ไม่ใช่ภาพวาดของพี่ภูแบบที่ผมคิด ส่วนภาพแม่เขาภาพนั้นก็เป็นภาพเหมือนที่จ้างศิลปินคนดังวาด เพราะงั้นมันถึงได้ดูสมบูรณ์แบบขนาดนั้น แค่ได้ยินเขาเล่า ผมก็เริ่มเข้าใจว่าทำไมงานอดิเรกของพี่ภูถึงได้เป็นการวาดภาพ ถึงจะไม่ได้เห็นเขาวาดมากว่าสองปีแล้ว แต่ผมก็ยังจำวันที่เขาจัดบูธที่มหา’ลัยได้เป็นอย่างดี บางทีพี่ภูคงจะอยากวาดภาพเหมือนคุณแม่…

“ไปเถอะ” ผมตบไหล่ภามเบาๆ เป็นเชิงบอกให้เขารู้ว่าถึงเวลาที่เราจะต้องลงไปกินข้าวแล้ว ซึ่งภามก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เขาหันไปมองภาพวาดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินตามผมออกมาข้างนอก

วันนี้ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับพ่อออสตินเลยขอท่านไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ท่านดูยินดีมากและบอกว่าจะรอกินข้าวกลางวันพร้อมผมกับภาม ตอนที่เราเดินไปถึงห้องอาหารผมก็เห็นพ่อนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พอป้าเจนเอาข้าวมาให้เรียบร้อยท่านก็แยกออกไปพร้อมบอกว่าจะไปช่วยแม่เฮเลนจัดหนังสือด้านบน ผมรู้ดีว่าพวกท่านทั้งคู่คงอยากให้ผมคุยธุระได้สะดวกถึงทำแบบนั้น ซึ่งก็คงต้องขอบคุณ แต่เอาจริงๆ ผมก็ไม่ได้จะคุยอะไรที่ซีเรียสมากนักหรอก

“ผมอยากจะปรึกษาพ่อเรื่องงานครับ”

“ได้สิ” ท่านยิ้มใจดีแล้วพยักหน้ารับ ผมเลยรีบจัดการกินข้าวของตัวเองให้เรียบร้อย เสร็จแล้วก็รอจนท่านทานเสร็จถึงเริ่มพูดต่อ

“ถ้าผมอยากมาทำงานกับพี่ภู พ่อจะว่าอะไรไหมครับ”

พ่อออสตินทำหน้าตาเหมือนจะแปลกใจ แม้แต่ภามที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและยังกินข้าวไม่เสร็จก็มองมาที่ผมด้วยความแปลกใจเช่นเดียวกัน

“ทำไมถามแบบนั้นล่ะ”

“จะว่ายังไงดี” ผมหัวเราะเบาๆ เมื่อคิดไม่ออกว่าควรจะพูดยังไง “ผมเพิ่งเรียนจบ แล้วก็ไม่ได้เรียนมาทางสายงานนี้เลยด้วย ถึงจะอยากทำ แต่จริงๆ ก็กังวลอยู่เหมือนกันครับ”

“แล้วอยากทำเพราะอะไรล่ะ”

ผมกัดริมฝีปากก่อนจะขมวดคิ้วครุ่นคิด แต่เมื่อได้สบเข้ากับแววตาใจดีของพ่อออสตินก็ต้องถอนหายใจยาว แล้วผมก็เข้าใจได้ในทันทีว่าคำตอบสวยหรูไม่ได้ช่วยอะไร สำหรับคนที่มีประสบการณ์มากมายจนคุมคนได้เป็นพัน สิ่งที่ควรพูดคือความจริงเท่านั้น

“เพราะพี่ภูครับ”

“ตรงดี” พ่อออสตินหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินคำตอบ “พ่อรู้มาว่าบ้านเราทำธุรกิจเกี่ยวกับเพชรแล้วก็ไร่ผลไม้ด้วยไม่ใช่หรือไง มีลูกชายคนเดียวแบบนี้จะทำยังไงล่ะ”

“เรื่องนั้นผมวางแผนไว้แล้วครับ” ที่คิดมากมาหลายวันก็เพราะกำลังนึกหาคำตอบของเรื่องนี้ ส่วนเรื่องที่อยากทำอะไรผมได้คำตอบมาสักพักแล้ว “จริงๆ พ่อแม่ผมก็ยังอายุไม่เยอะเท่าไหร่ การทำงานในเวลานี้ก็ค่อนข้างสบายอยู่แล้ว ผมคิดว่าอยากจะทำงานกับพี่ภูก่อนจนกว่าจะถึงเวลาที่สมควรแล้วค่อยกลับไปรับช่วงต่อ”

“หืม…”

“ผมอยากทำอะไรหลายๆ อย่างครับ นอกจากจะทำงานกับพี่ภูแล้วก็อยากจะเปิดโรงเรียนสอนดนตรีตามความฝันด้วย ถึงอย่างนั้นก็รู้ดีว่าคงมีเวลาไม่มากนัก ผมเลยกะจะหาที่หาทางไว้ก่อน เอาจนมีเวลาจริงๆ แล้วค่อยจัดการรายละเอียดอื่นๆ อย่างการชวนเพื่อนที่อยากทำแบบเดียวกันมาช่วย”

“รู้จักคิดวางแผนมันก็เป็นเรื่องดี แต่รู้ใช่ไหมว่ามันไม่มีทางเป็นแบบที่เราต้องการได้ทุกอย่าง” พ่อออสตินลุกขึ้นยืน ท่านพยักหน้าให้ภามลุกตาม ก่อนจะเดินมาแตะไหล่ผมเบาๆ “ไปแต่งตัวเถอะ เลือกเสื้อผ้าหนาๆ หน่อย วันนี้หิมะตกหนัก”

ผมไม่คิดถามว่าท่านจะพาไปไหน แต่เลือกดึงแขนภามให้เดินตามขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยกันแทน หลังจากลงมาข้างล่างก็พบว่าพ่อยืนรออยู่แล้ว ท่านยิ้มบางให้ผมก่อนจะเดินนำออกไปนอกบ้าน ปล่อยให้ผมกับภามมองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจ แล้วก็ต้องงุนงงหนักกว่าเดิม…เมื่อรถมาจอดอยู่หน้าสถานที่คุ้นเคยซึ่งผมเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง

บริษัทพี่ภู…

การมาเยือนบริษัทในครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อนโดยสิ้นเชิง เพียงแค่เดินเข้าไปด้านในผมกับภามก็ได้รับการแสดงความเคารพอย่างนอบน้อมจากพนักงานแทบทุกคน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะจำหน้าพวกเราได้ว่าเป็นใคร หรือเพราะมีพ่อออสตินเดินนำอยู่ข้างหน้า แต่ถ้าให้เดาก็คงทั้งสองอย่าง

“ภูอยู่หรือเปล่า” พ่อถามคุณเลขาฯ ที่อยู่หน้าห้องพี่ภู

“อยู่ค่ะ แต่กำลังจะเข้าประชุม…”

“วันนี้เธอไม่ต้องเข้าไปกับภู”

“ค่ะ”

ผมเริ่มมองเห็นเค้าลางของความหายนะลอยอยู่ไกลๆ และเมื่อพ่อออสตินเปิดประตูนำเข้าไปในห้องของพี่ภู ทุกสิ่งก็ชัดเจน

“ภู เอาน้องเข้าไปประชุมด้วยนะ”

คนที่กำลังจัดการเอกสารมากมายบนโต๊ะเงยหน้ามองด้วยสีหน้างงๆ ไม่รู้ว่างงคำเรียกแสดงความเอ็นดูสุดๆ ของพ่อหรืองงที่เรามากันครบทีม แต่ก่อนที่พี่ภูจะพูดอะไร ผมก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างเข้าเสียก่อน…

“ทำไมยังไม่กินข้าว” ผมก้าวเท้าเข้าไปหา ก่อนจะก้มมองกล่องข้าวที่ตัวเองทำให้เขาบนโต๊ะนิ่งๆ

ทุกๆ วันผมมักจะทำอาหารใส่กล่องไว้ให้พี่ภูเอาไปกินตอนทำงานอย่างสม่ำเสมอ ผมทำแบบนี้มาตั้งแต่วันที่เราตกลงกัน จนทุกวันนี้ก็ยังทำอยู่ ทุกครั้งพี่ภูจะกลับมาพร้อมกล่องข้าวที่ว่างเปล่า แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าเขากินจนหมดจริงๆ หรือเปล่า มาเห็นแบบนี้แล้วก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้

“กูรีบก็เลยยังไม่ได้กิน” คนที่เดินมายืนอยู่ข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้แตะคางผมเบาๆ ให้หันไปมองเขา พอเห็นหน้าตาบูดเบี้ยวไม่พอใจของผม คนหน้าดุก็คลี่ยิ้มบาง “กินหมดทุกวันอยู่แล้ว ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า”

“ค่อยยังชั่วหน่อย” ผมถอนหายใจโล่งอก เกือบได้ฟาดประธานบริษัทแล้วไง

“แล้วมาที่นี่กันทำไม” คราวนี้พี่ภูวางมือลงบนหัวผม ก่อนจะหันไปถามพ่อออสตินกับภามที่ยืนกอดอกทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อยู่ไม่ไกล

“ก็อย่างที่บอก พาน้องเข้าประชุมหน่อย” พ่อยืนยันคำพูดเดิมโดยไม่ถามผมสักคำ

“จั๊กจี้ไหมวะ โดนผู้ใหญ่เรียกแทนตัวเองเหมือนลูกสะใภ้เนี่ย” ได้ยินเสียงกระซิบถามของพี่ภูแล้วผมก็ส่ายหัวดิก

“ไม่ใช่ก็เกือบใช่แล้วไง” ผมไม่ซีเรียสหรอกว่าจะเรียกยังไง บางทีได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกเหมือนท่านเอ็นดูเราดี แต่ดูท่าคนข้างๆ จะไม่ได้คิดแบบนั้น เขาส่ายหน้าหน่าย ก่อนจะโคลงหัวผมไปมาด้วยความหมั่นไส้

“ทำไมถึงให้พาเข้าไป”

“ถ้าน้องอยากจะทำงานกับภูจริงๆ พ่อก็ไม่ว่า แต่พ่ออยากให้น้องมั่นใจเสียก่อนว่าตัวเองอยากทำจริงๆ” พอตอบคำถามของพี่ภูเสร็จแล้วท่านก็หันมามองผม “งานบางงานไม่จำเป็นต้องเรียนจบตรงสายก็ทำได้ จะเรียนเพิ่มหรือไม่เรียนเพิ่มก็อยู่ที่ความคิดและการตัดสินใจของตัวเอง ถ้าเป็นคนมีความสามารถและขยัน ต่อให้ไม่เคยเรียนรู้มาก่อนก็ยังประสบความสำเร็จได้”

พอได้เข้าใจเจตนาของพ่อออสติน ผมก็รีบยกมือไหว้ขอบคุณท่าน ถึงผมจะคิดวางแผนและไม่ลังเลกับคำตอบของตัวเอง แต่ก็ยังกังวลและไม่มั่นใจอยู่พอสมควร อย่างที่พ่อบอก…เรื่องบางเรื่องมันไม่สามารถเป็นไปตามที่เราคิดได้ทุกอย่าง ผมเองก็เจอกับเหตุการณ์ที่อยู่นอกเหนือไปจากความคาดหมายมาแล้วมากมาย ทุกสิ่งย่อมสามารถเปลี่ยนแปลงและผิดพลาดได้ เพราะอย่างนั้นพ่อถึงอยากให้ผมมาพิสูจน์ด้วยตัวเอง

“พ่อจะพาภามไปเดินเล่นในบริษัท ภูดูแลน้องด้วยล่ะ” จบคำ ท่านก็หันหลังเดินออกไปกับภามโดยทิ้งผมไว้ให้อยู่กับพี่ภูสองคน

ตอนแรกผมคิดว่าพี่ภูอาจจะถามว่าไปคุยอะไรกับพ่อมา หรือไม่ก็รีบร้อนไปประชุมโดยไม่สนใจกันเพราะใกล้เวลาแล้ว แต่เขากลับยิ้มบางก่อนจะขยี้หัวผมเบาๆ

“ได้คำตอบแล้วเหรอ”

ผมมองพี่ภูนิ่งๆ อยู่พักหนึ่ง มองเพื่อย้ำคำถามของเขาในใจตัวเองและพยายามค้นหาคำตอบ แต่ไม่ว่าจะถามอีกสักกี่ครั้ง คำตอบของผมก็ยังเป็นเหมือนเดิม

“ครับ”

“แล้วถ้าไปลองดูแล้วไม่ชอบจะทำยังไง”

“ผมคงยึดติดกับสิ่งที่ชอบแค่อย่างเดียวไม่ได้…” ผมยิ้มให้พี่ภู ก่อนจะดึงมือเขามาจับไว้ “มันคงไม่มีใครสมหวังและได้ทำแต่สิ่งที่ต้องการไปหมดทุกอย่าง…พี่เองก็คงไม่ได้ชอบงานนี้นัก แต่จำเป็นต้องทำใช่ไหม”

“อืม”

“ถ้าผมมีสิ่งที่ชอบอยู่สิบอย่างแล้วเลือกได้แค่อย่างเดียว ต่อให้อย่างอื่นมันน่าดึงดูดมากขนาดไหน…ผมก็จะเลือกพี่”

แม้จะได้เจอกับสิ่งที่อยากทำในอนาคต หรือจะได้เจอกับอะไรที่สนใจ ถึงอย่างนั้นผมก็จะไม่มีวันเสียใจที่เลือกทำแบบนี้เป็นอันขาด เพราะอย่างน้อย…ตรงนี้ก็ยังมีเขาอยู่

“งั้นเหรอ” คนหน้าดุยิ้มน้อยๆ และบีบมือผมกลับ “งั้นก็ทดลองงานดูก่อนแล้วกัน”

“ครับผม”

“ขี้โกงนะมึงเนี่ย…ข้ามขั้นฉิบหาย”

“แน่นอนดิ นี่ใคร…คุณอชิรานะครับผม” ผมว่าก่อนจะหัวเราะฮ่าๆ อย่างอารมณ์ดี จนโดนผลักหัวไปหนึ่งที

“เอาเอกสารบนโต๊ะไปอ่านรายละเอียดก่อน ยังพอเหลือเวลา” พี่ภูชี้ไปที่เอกสารบนโต๊ะซึ่งวางเรียงอยู่เป็นตั้ง “เดี๋ยวกูให้คนเอาสูทมาให้”

“เอาแค่สูทตัวนอกพอนะพี่”

“ทำไม”

“ผมเตรียมตัวมาแล้ว” ว่าแล้วผมก็ถอดเสื้อโคตที่ใส่อยู่ออก และนั่นทำให้พี่ภูต้องเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

“รู้อยู่ก่อนแล้วเหรอ”

ผมก้มลงมองสภาพตัวเองก่อนจะส่ายหัว จริงๆ ที่ใส่เสื้อเชิ้ตมาก็เพราะผมตั้งใจใส่ให้ดูเหมาะสมเวลามาที่บริษัทของเขาต่างหาก ครั้งก่อนที่มากับภามยังไม่ได้ไปซื้อเสื้อผ้าเลยแต่งตัวธรรมดา แต่พอได้ไปเลือกซื้อเสื้อผ้าเมื่อเดือนก่อนแล้ว ผมก็คิดมาตลอดว่าถ้าได้มาบริษัทพี่ภูอีกต้องแต่งตัวให้ดูดีหน่อย

“พี่เคยบอกผมว่าการแต่งตัวก็เป็นเรื่องสำคัญ” จำได้ว่าตอนที่โดนเขาตำหนิเรื่องนี้ผมรู้สึกแย่มาก เพราะงั้นผมจะไม่ยอมให้มันเกิดซ้ำรอยเดิมเป็นอันขาด

“ดีแล้ว” คนพูดพยักหน้าพอใจ เขาลูบหัวผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินไปกดโทรศัพท์ เห็นแบบนั้นแล้วผมก็รีบคว้าเอกสารที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาอ่าน

การทำงานไม่ควรเกิดข้อผิดพลาด และโดยส่วนตัวผมก็ไม่ชอบให้อะไรผิดไปจากที่คิดอยู่แล้วด้วย ถึงจะไม่เคยทำงานหรือศึกษาเรื่องนี้มาก่อน แต่ก็คิดว่าไม่น่าเกินความสามารถ อย่างน้อยก็ต้องอ่านให้เข้าใจและฟังให้รู้เรื่องให้ได้

“ไปกันเถอะ”

“พี่ภู…” ผมดึงแขนคนที่เดินอยู่ข้างหน้าไว้ พอเขาหันมามองก็ทำหน้าตาเคร่งเครียดใส่ “ผมก็รู้ตัวอยู่หรอกว่าตัวเองเป็นคนเก่งมาก แต่จะให้เข้าใจในเวลาสิบนาทีมันออกจะยอดมนุษย์เกินไปหน่อย พี่ช่วยบอกทีว่าผมควรทำยังไง”

พี่ภูหัวเราะออกมาเบาๆ เขาขำโดยไม่สนใจหน้าตาจริงจังและจริงใจของผมเลยสักนิด อยากจะถามเหลือเกินว่าตลกอะไร นี่ผมจริงจังมากเลยนะ

“ไม่ได้กะจะให้เข้าไปทำอะไรจริงจังตั้งแต่วันแรกอยู่แล้ว ให้เข้าไปดูการทำงานเฉยๆ” เขาขยี้หัวผมจนยุ่งเหยิงเละเทะ เสร็จแล้วก็เอามือลูบๆ จัดทรงให้ใหม่ ราวกับที่ทำไปตอนแรกเพื่อความสะใจล้วนๆ “ประชุมวันนี้ไม่ค่อยมีเรื่องเครียด กูไม่ต้องมีเลขาฯ ก็จัดการเองได้ แต่ถ้ามึงเข้าไปแล้วก็คอยจดรายละเอียดสำคัญต่างๆ ไว้แล้วกัน”

พี่ภูพาผมเดินออกมาจากห้อง พอสบตาคุณเลขาฯ ด้านนอกแล้วเธอก็ส่งเสื้อสูทมาให้ผมอย่างรู้งาน และยังส่งยิ้มให้กำลังใจมาให้ด้วย

“เครียดมากเลยเหรอ” คนข้างๆ กระซิบถาม

“พอควรเลยพี่ ผมไม่ชอบเวลาอะไรไม่ได้ดั่งใจเลย” ผมตอบกลับไปตามความจริง “แต่ก็เข้าใจดีว่ามันต้องมีบ้าง ผมจะพยายามให้ดีที่สุดก็แล้วกัน”

“มึงโตขึ้นนะ”

“หือ…” ผมเงยหน้ามองคนพูดด้วยความงุนงงจนเผลอหยุดเดินไปชั่วขณะ ในขณะที่พี่ภูแค่หันมามองนิ่งๆ แล้วดึงแขนให้เดินต่อ

“จริงๆ ก็รู้สึกตั้งแต่ได้กลับมาเจอกันแล้ว แต่เพิ่งนึกออก”

“ผมดูเท่ขึ้นใช่ไหม”

“แต่ก็ยังเป็นกระต่ายบ้าเหมือนเดิม”

“เดี๋ยวๆ” ผมเกือบได้หันไปแยกเขี้ยวใส่พี่ภู ถ้าไม่ใช่เพราะเราเดินมาถึงหน้าห้องประชุมพอดีเสียก่อน เล่นเอาตัดอารมณ์กลับมาเครียดแทบไม่ทัน คนข้างๆ เห็นอย่างนั้นก็ลูบหัวให้กำลังใจผมอีกที ก่อนจะเดินนำเข้าไป

เอาเถอะ…มันคงไม่แย่นักหรอก

 

 

กูขอถอนคำพูด! ไม่แย่ก็เหี้ยแล้ว!

“น้ำ”

ผมรับขวดน้ำจากคนข้างๆ มากระดกทีเดียวครึ่งขวด แต่อารมณ์ที่ปะทุกลับไม่มีทีท่าว่าจะเบาบางลง นาทีนี้ใช้คำว่าหัวร้อนยังบรรยายความรู้สึกผมได้ไม่หมด มันหงุดหงิดจนอยากจะกระทืบตัวต้นเหตุสักทีสองที

เรื่องของเรื่องคือ การประชุมที่ผมได้เข้าไปทำหน้าที่เป็นเลขาฯ ของพี่ภูไม่ได้ผ่านไปอย่างราบรื่นนัก ไอ้ที่เขาบอกว่าวันนี้ไม่มีเรื่องใหญ่โตเท่าไหร่ บอกเลยว่าหลอกลวงสุดๆ ตอนแรกๆ ก็ยังดีอยู่หรอก แต่พอหมดจากเอกสารที่มีเท่านั้นล่ะ อยู่ๆ พวกบ้านั่นก็โยนเรื่องอะไรไม่รู้ที่ผมไม่ได้อ่านผ่านตามาก่อนเข้าใส่ เล่นเอาผมจดจนมือแทบพันกันเพราะสรุปใจความสำคัญไม่ได้ ดีที่พี่ภูไหวตัวทันบอกว่าผมกำลังฝึกงานในตำแหน่งเลขาฯ เสียก่อนเลยยังไม่โดนอะไรมาก แล้วก็ต้องขอบคุณหน้ากากสังคมที่สวมไว้ ผมเลยไม่เผลอทำหน้านิ่วคิ้วขมวดระหว่างที่อยู่ในนั้น ไม่งั้นคงโดนตำหนิเป็นแน่

“ผมถามจริงนะ…พี่ทนตาแก่พวกนั้นได้ไง”

ดูท่าทางมีความรู้กันก็จริง แต่แค่ฟังคำพูดก็รู้ได้ในทันทีว่ามีแบ่งฝักแบ่งฝ่าย ถ้าไม่ใช่เพราะตาดุๆ กับน้ำเสียงเย็นชาของพี่ภู ผมเดาว่าพวกที่นั่งฝั่งซ้ายกับฝั่งขวาคงตีกันตายกลางห้องประชุมไปแล้ว

“ชินแล้ว” เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะยักไหล่ “พวกนั้นก็ชอบตีกันเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนั้นนั่นล่ะ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่จริงจังขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ให้ความร่วมมือดี”

“เห็นแล้วเอียนมาก”

“ไหวหรือเปล่า”

“ไหวสิ”

“ถ้าไม่ชอบ จะเปลี่ยนใจยังทันนะ”

ผมเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่นิ่งๆ ก่อนจะดึงมือเขาให้นั่งลงบนโซฟาข้างๆ กัน เวลานี้เรากลับมาอยู่ในห้องทำงานของพี่ภูแล้ว ผมเลยกล้าถึงเนื้อถึงตัวเขา

“เห็นแล้วผมยิ่งมั่นใจมากกว่าเดิมอีก”

“…”

“จะปล่อยให้พี่เหนื่อยคนเดียวได้ไง อีกอย่าง…ผมไม่ยอมให้ใครมาดูถูกทิ้งไว้แบบนี้หรอก” ถึงพวกนั้นจะไม่ได้พูดอะไรออกมาชัดๆ แต่ผมก็เห็นสายตาไม่พอใจยามมองมาที่ตัวเอง แล้วก็คิดว่าพี่ภูคงเคยผ่านช่วงเวลานั้นมาเหมือนกัน “ขนาดพี่ยังผ่านมาได้ แล้วทำไมผมจะผ่านไปไม่ได้”

“นั่นสินะ”

“คนเราต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ท่ามกลางความกดดัน…ถือว่าผมฝึกงานกับพี่ก่อนจะไปรับช่วงต่อจากป๋าไง”

ก็แค่ฝึกงานนานหน่อยเท่านั้นเอง…

“ที่พูดมานี่ถามพ่อแม่ตัวเองยัง” พี่ภูถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เมื่อเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของผม เขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“จ๋าไม่มีปัญหาหรอก เห็นว่าจะไม่ยกอะไรให้ทั้งนั้น อยากได้อะไรต้องขวนขวายเอง”

“แม่มึงสอนดี”

“ใช่มะ”

“แต่มึงดัน…เฮ้อ” เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะมองผมเหมือนกำลังหนักใจ และดูเหมือนจะไม่ได้แกล้งเล่นๆ ด้วย เพราะหน้าตานี่ดูจริงจังมาก

“พี่พูดดีๆ เดี๋ยวผมตีปาก” ว่าแล้วก็ยกมือทำท่าจะตีเขาจริงๆ ตามที่พูด แต่พี่ภูกลับดึงมือผมเข้าหาแล้วใช้แรงที่มีมากกว่าบังคับให้มือผมตบปากเขาเบาๆ

“เอาสิ”

อย่ามาทำหน้าตายียวนนะ!

“ทำไมเป็นคนนิสัยไม่ดี”

“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย” คนที่ดูอารมณ์ดีผิดปกติยิ้มน้อยๆ ไม่หุบ คราวนี้เขายอมดึงมือผมลงและเอาไปกุมไว้เฉยๆ แล้ว

“พี่เป็นอะไร” ผมรีบถามเมื่อรู้สึกเหมือนบรรยากาศดีๆ เมื่อครู่จางหายไป และกลายเป็นความอึดอัดที่เข้ามาแทนที่ ยิ่งยามเห็นคนหน้าดุหุบยิ้มแล้วมองมาด้วยสายตาอ่านยากผมก็ยิ่งรู้สึกร้อนรน “พี่ภู…”

“มึงคิดดีๆ นะก้อน อนาคตของตัวเอง…ชีวิตทั้งชีวิต” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ราบเรียบแต่กลับมีอารมณ์มากมายซ่อนอยู่ในนั้น น่าแปลกที่ครั้งนี้ผมสามารถรับรู้ถึงอารมณ์เหล่านั้นได้ แม้จะไม่ทั้งหมด…แต่ก็รู้ว่าพี่ภูกำลังกังวลใจ

“พี่ฟังผมนะ…” ผมบีบมือพี่ภูเพื่อบ่งบอกให้เขารู้ว่าผมกำลังจริงจัง

“อืม”

“ครอบครัวผมมีกันอยู่สามคน ป๋าเป็นพ่อค้าเพชรที่เวลาไปไหนมักจะมีลูกน้องตัวโตเดินตามเป็นขบวน ส่วนจ๋าเป็นแม่บ้านที่ชอบนั่งดูละครไปวันๆ บ้านหลักของผมที่อยู่เชียงใหม่เป็นบ้านหลังกลางๆ มีไร่ผลไม้กี่ร้อยไร่ไม่รู้เป็นสนามหญ้าเอาไว้เดินเล่น…”

“…”

“ป๋าเคยบอกผมว่าอยากทำอะไรก็ให้ทำ ขอแค่ไม่เดือดร้อนใคร จะอยู่เฉยๆ ให้ป๋าเลี้ยงไปตลอดชีวิตก็ยังได้ ส่วนจ๋าบอกผมว่าให้ไปหาสิ่งที่อยากทำและช่วยให้มีเงินไว้ใช้เลี้ยงดูตัวเองก็พอ” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงตอนที่ไปปรึกษาทั้งคู่ในวันปีใหม่เมื่อปีที่แล้ว “จ๋าบอกผมว่าให้ไปลองผิดลองถูกข้างนอกก่อน ตอนไม่รู้อะไรก็ให้ไปทำพังที่คนอื่น พอรู้เรื่องแล้วค่อยกลับมาช่วยครอบครัว อนาคตอะไรก็เกิดขึ้นได้ แถมป๋ากับจ๋าก็ยังหนุ่มสาวอยู่ ถึงตอนนั้นค่อยมาว่ากันอีกที”

พี่ภูยิ้มตามเมื่อได้ฟังสิ่งที่ผมพูด ผมคิดว่าเขาคงอยากรู้บ้างไม่มากก็น้อยว่าจ๋ากับป๋าเป็นคนแบบไหน พอเห็นเขานิ่งไปผมเลยเงยหน้ามองด้วยสายตาจริงจัง ก่อนจะพูดต่อ

“ที่ผมจะสื่อก็คือ…ต่อให้ไม่ทำอะไรผมก็มีกินมีใช้เพราะรวยมาก แต่การอยู่เฉยๆ ตามตูดพี่ไปวันๆ ก็ไม่ใช่นิสัยของผมอีก เพราะงั้นผมถึงอยากช่วยงานอยู่ข้างๆ พี่ในตอนที่ช่วยได้ อย่างน้อยก็ยังมีเหตุผลที่ทำให้อยู่ตรงนี้ต่อ…พี่เข้าใจหรือเปล่า”

“เข้าใจ”

“เข้าใจก็เลิกกังวลแทนได้แล้ว อย่าลืมว่าผมคือกระต่ายที่เพอร์เฟกต์ที่สุดในโลก”

“เหรอ…”

ให้เลิกทำหน้ากังวล แต่ไม่ได้หมายความว่าให้ทำหน้าเบื่อโลกแทนนะ

“ยิ้มเลยยิ้ม” ผมบอกเขาก่อนจะขยับเข้าใกล้ และเมื่อไม่ได้รับสิ่งที่ร้องขอ…ผมเลยจัดการยื่นมือไปกดมุมปากเขาแล้วบังคับให้ยิ้มด้วยตัวเองอย่างถือสิทธิ์ ทำเอาคนหน้าดุตกใจไปชั่วขณะ เขาคงคาดไม่ถึงว่าผมจะกล้าทำ แต่บอกเลยว่าจุดนี้โดนถีบก็คุ้ม!

คิดสภาพคนเย็นชาที่อยู่ๆ ก็ทำหน้าเหวอโดยที่มีมือผมกดมุมปากบังคับให้ยิ้มอยู่ดิ

โคตรน่ารักกกกก

“ต่อไปพี่ยิ้มแบบนี้บ่อยๆ ดิ” เห็นแล้วใจเต้นแรงมาก

“ยิ้มให้คนอื่นด้วย?” เขาถามทั้งที่ยังไม่ได้ดึงมือผมออก เสียงที่ออกมาเลยอู้อี้จนผมต้องขำยกใหญ่ แต่ไม่รู้ว่าวันนี้เจ้าตัวไปอารมณ์ดีมาจากไหน เขาถึงได้ไม่มีท่าทีจะเข้ามากินหัว ทั้งยังมองผมด้วยแววตาอ่อนโยนอีกต่างหาก

“ให้ผมคนเดียว ห้ามให้คนอื่นเห็น”

“ขี้งก”

“แน่นอนอยู่แล้ว” ใครจะอยากเอาของดีไปให้คนอื่นเห็นกัน ลำพังแค่หนังหน้าของเขาก็ดึงดูดคนมากพออยู่แล้ว โชคดีที่มีบรรยากาศกดดันกับตาดุๆ แถมมา ไม่งั้นผมคงต้องหาวิธีกำจัดศัตรูจนหัวหมุนแน่

“ทำหน้าตาชั่วร้ายอีกละ” คนพูดดึงมือผมออกจากหน้าตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แล้วเปลี่ยนเป็นเอานิ้วมาจิ้มๆ แก้มผมแทน เหมือนจะบอกว่าตอนนี้ผมก็ยังทำหน้าตาแบบที่เขาว่าอยู่

“ผมทำหน้าแบบไหนอยู่ พี่ทำให้ดูหน่อย” ชักสงสัยจริงจังละว่ามันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง

“อืม…” พี่ภูขมวดคิ้ว ท่าทางดูคิดหนัก “ประมาณนี้มั้ง”

“อุบ…” ผมยกมือปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้หัวเราะในขณะที่มองใบหน้าของพี่ภู อยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเขาเสียเดี๋ยวนี้ แต่ติดอยู่ที่ถ้าทำคงไม่จบแค่โดนถีบ

ใบหน้าของพี่ภูที่ทำให้ผมหลุดขำจริงๆ ก็เป็นหน้าตานิ่งๆ ตามแบบฉบับของเขา แต่พอผนวกรวมเข้ากับรอยยิ้มแสยะที่ดูก็รู้ว่าฝืนทำ มันเลยทำให้เขาดูตลกในสายตาผม

“ขำไร” เขากลับมาทำหน้าตาย ก่อนจะเลิกคิ้วถาม

“ผมต้องถามพี่มากกว่าว่าไปอารมณ์ดีอะไรมา” ไม่ใช่แค่ตามใจและยอมทำตามที่ขอ แต่เขาถึงขั้นยอมทำในสิ่งที่ผมไม่คิดว่าเขาจะทำด้วย

“เห็นมึงเครียดเลยอารมณ์ดีมั้ง”

“ไหงงั้น…เห็นผมเครียดแล้วต้องเครียดตามไม่ใช่หรือไง” ผมทำหน้ายู่แสดงความสงสัยและไม่พอใจไปพร้อมๆ กัน แต่คนมองกลับเห็นเป็นเรื่องตลกแล้วขำกลับมาเสียได้ เออดี…สลับกันขำ

“ล้อเล่น” เขายักไหล่ ก่อนจะยกมือขยี้หัวผมแบบที่ชอบทำบ่อยๆ “คงเพราะได้ฟังคำตอบจากมึงเลยอารมณ์ดีมั้ง”

ได้ยินสิ่งที่เขาพูดแล้ว ผมก็ได้แต่เงียบพูดอะไรไม่ออก ชักรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้พี่ภูจะแสดงออกทางคำพูดเยอะเกินจนรับไม่ทันยังไงไม่รู้

“ทำไมพี่ปากตรงกับใจนักเนี่ย”

“ไม่ดีเหรอ”

ไอ้ดีมันก็ดีอยู่หรอก แต่เข้าใจคำว่าเขินไหม อีกอย่าง…มาพูดอะไรแบบนั้นทั้งที่หน้าตายด้าน สุดท้ายคนที่ไม่กล้าสบตาก็เป็นผมคนเดียวไม่ใช่หรือไง

“ผมเปลี่ยนเรื่องดีกว่า”

“อย่างงี้ก็ได้เหรอ” พี่ภูส่ายหน้าหน่าย ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาคงจะเดินกลับไปทำงานต่อ เห็นอย่างนั้นผมก็รีบดึงมือเขาไว้แล้วกระตุกเบาๆ ให้หันมาสนใจ

“มาสรุปกันก่อน เผื่อเข้าใจไม่ตรงกัน”

“อะไรของมึง” คนหน้าดุขมวดคิ้วไม่เข้าใจ แต่ก็ยังยอมนั่งลงตำแหน่งเดิม ผมเลยหันไปหาเขาแล้วทำหน้าตาจริงจังสุดขีด

“พี่จะให้เริ่มยังไง”

“งาน?”

“อื้อ”

“ต่อไปก็มาพร้อมกู เดี๋ยวจะให้คนมาสอนงาน มึงก็เรียนรู้จากเขาไปก่อน ผ่านโปรเมื่อไหร่ก็เริ่มงานเมื่อนั้น”

“ดีๆ” ผมพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย แต่ไม่รู้ทำไมถึงโดนคนตรงหน้าเขกหัวเสียอย่างนั้น

“ก่อนจะคิดเรื่องมาทำงานกับกูจริงจัง เคลียร์เรื่องพ่อกับแม่ให้ชัวร์ก่อน ต่อให้บอกว่าอยากทำอะไรก็ทำ แต่จะโอเคหรือไงที่ลูกต้องมาทำงานที่อังกฤษ”

“ผมน่าจะต้องกลับไปคุยให้เรียบร้อยก่อน” ผมตอบตามความจริง ก่อนมาที่นี่ก็ตกลงกับจ๋าไว้ว่าจะมาไม่เกินครึ่งปี แล้วจะเอายังไงค่อยว่ากันต่อ ส่วนป๋า…ฝั่งนั้นคงคิดว่าผมบินมาเที่ยวค้นหาแรงบันดาลใจธรรมดาโดยมีจ๋าช่วยแถให้ แต่ผมบอกจ๋าไว้แล้วว่าถ้ากลับไปจะยอมรับและบอกป๋าตามตรงทุกเรื่อง…ไม่ว่าพี่ภูจะไปด้วยกันหรือไม่ก็ตาม “พี่ภู…”

“หืม”

“ถ้าป๋าไม่โอเคเรื่องของเรา…ผมจะทำยังไงดี”

พี่ภูทำหน้างง เขาทำเหมือนผมกำลังถามคำถามที่ดูไร้สาระและไม่น่าถาม แต่สุดท้ายเมื่อผมจ้องมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน คนหน้าดุก็ถอนหายใจ ก่อนจะจับมือผมไว้

“มึงบอกเองว่า ถ้าจริงจังกับใครให้พาไปเจอพ่อแม่ใช่ไหม”

“อื้อ”

“พ่อแม่กู มึงก็เจอแล้ว…แล้วมึงจะเอาเปรียบกูโดยการไม่พาไปเจอพ่อแม่ตัวเองหรือไง”

“พี่หมายถึง…”

“กูกำลังบอกให้มึงนั่งรออยู่เฉยๆ ก็พอ…” เขายกมือขึ้นลูบหัวผม ก่อนจะมองมาด้วยแววตาอ่อนโยนทว่ามั่นคงที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น

“…”

“ให้กูได้ทำอะไรเพื่อคนของตัวเองบ้าง”

 

--------------------------------

 

[B52]

ว้าว

[fahsai]

มาแล้วดีใจจจจ

[m.starlight]

พี่ภูจะทำเพื่อน้องเก้าของเราบ้างแล้ว 

[route rover]

พี่ภูควรไปเจอพ่อแม่น้องสักทีค่ะ

[wanirahot]

โถถถถถถ น้องน่ารักขนาดนี้ ไม่จุ๊บเป็นรางวัลหน่อยหร๊อออออออออเออออ

[TIKA_n]

น้องเก้าเก่งอยู่แล้ว ลบคำสบประมาทให้ได้เลยเน้อ
พี่ภู จะไปพบคุณป๋าน้องเก้าแล้วเหรอ แต่ไม่น่าจะมีปัญหาหรอก
คุณป๋าหรือจะสู้น้องเก้า แถมยังมีจ๋าคอยช่วยอีกเนาะ
่ขอบคุณคนเขียนนะคะ 

[mild-dy]

 

[Axis._.]

พี่ภูกำลังจะได้ไปเจอกับพ่อตาเเล้วหรอเนี่ย    55555 จะเป็นยังไงนะ ลุ้นๆๆ รีบมาต่อน้าาไรท์ 

[ka[ze]na]

โดนปืนจ่อหัวแน่ๆ ป๊าดๆๆ

[LadySaiKim]

พี่ภูวววววววว หล่อไปอีกกก

[areenart1984]

ดีใจจัง ถึงตาพี่ภูเดินหน้าบ้างแล้ว 

[Chonlachy]

เฮือกกกก!!!! เขิลลลล

[missm2c]

อึก...อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ อย่างเช่นความเขินและความดีต่อใจ อิจฉาก้อนจัง #พี่ภูของบ่าว

[nolirin]

เมื่อไรเค้าจะได้สวีทวี๊ดวิ้วกันสักที

[Mura_saki]

พี่ภูน่ารัก เจ้ากระต่ายก็น่ารัก

[shoi_toei]

โอยยย แต่ละประโยค ภูทำอิป้าตัวบิด เขินโว้ยยย

[kiszy]

โอยยยยยยยยยย

พี่ภูจะไปเจอป๋ากับจ๋าแล้ววว วววววว อิอิ น่าสนุกกก

[MayA@TK]

 

[O-RA DUNGPRANG]

 

[่jum]

 

[WaterProof]

ดีงามพระรามแปด

[PrimYJ]

พี่ภูคนดีของน้อง