หัวข้อ: ┌▼Nitrogen ไนโตรเจน▲┘ ==[จบ]==

[TIKA_n]

เก้าเต็มเก้า เป็นคนที่ใช่มาตั้งนานแล้ว น้องเก้านี่ไม่รู้เรื่องเลย เขิน 
คุณป๋าเนี่ย คิดว่าจะโกรธน้องเก้าได้สักแค่ไหน ไม่ทันไรเลย 555
แต่ชอบคุณป๋าอ่ะ น่ารักดี คนหลงลูกสุด ๆ ครอบครัวนี้เขามีบุคลิกเฉพาะตัวน่าสนใจทุกคนเลย
คุณป๋าทำเสียงเข้มใส่ แต่รู้สึกว่า แค่นี้ทำอะไรพี่ภูไม่ได้หรอก
เชื่อได้เลยว่า นิ่ง ๆ คนจริงอย่างพี่ภูนี่แหละ ต้องถูกใจคุณป๋าแน่ ๆ
คุณป๋าสัมผัสได้อยู่แล้ว ว่าพี่ภูสามารถดูแลลูกสุดที่รักได้ ผ่านชัวร์
รอตอนต่อไปค่า ขอบคุณคนเขียนนะคะ 

[AgotoZ]

งือออออออออ  ขาดตอนนนนนนน 

พี่ภูจะเจอว่าที่พ่อตาแล้วววววว 

[MSeraph]

ป๋าาาา ขัดจังหวะะะ
ตอนที่บอกว่าป๋าจะโกรธ 5นาทีคือนานสุดนี่หัวเราะเลยค่ะ
555555555555
คือแบบ เด็กโดนสปอยที่แท้ทรูแล้วเก้าเนี่ย
ไม่แปลกที่จ๋าจะหมั่นไส้บ่อยๆ555
พี่ภูสู้ๆ

[route rover]

คุณป๋าทำเข้มต่อหน้าพี่ภูอ่ะ. 

[O-RA DUNGPRANG]

พี่ภูสู้โว้ย

[jaokhwan]

สาม.... สาม....
.
.
...
สามนาที!!!! โธ่ป๋าคะ จะงอนก้อนนานกว่านี้ก็ไม่ได้ กลัวใจบางๆ ของตัวเล็กพังเหรอ...
 

[05th_of_06th]

คุณป๋ามาขัดจังหวะสวีทททเดี๋ยวก้อนก็โป้งให้หรอก555555555 แต่ตลกตอนเฮียๆทายกัน 3 5 10 ไอเราก็นึกว่าหน่วยเป็นวันโถ่แค่นาทีเนี่ยนะ!!

[areenart1984]

ป๋าหนอป๋า  ถามได้ว่าใครให้เข้ามา  หันไปถามตัวเล็กของป๋าซิ 

[minenat]

ทำไมป๋าแพ้ลูกอ้อนง่ายแบบนี้555555
โถ้ไอ้เราก็นึกว่าจะนาน
เอาใจช่วยพี่ภู

[cho_co_late]

ป๋าโหด ยอมให้แค่คนเดียวคือเก้า
ชอบที่พี่ภูบอกว่าคะแนนมันเต็มเก้า คึคึ

[PrimYJ]

โถ่ป๋าาา ทำเป็นดุ พอเก้าอ้อนก็หาย 55555 พี่ภูสู้ๆนะ

[LadySaiKim]

ทำไมป๊าต้องดุพี่ภูด้วอ่าาาาา

[Mura_saki]

คุณป๋า!!!!!!!มามาดดุอีกแล้วววว

[missm2c]

ป๋าาาาาาาาาาาาา คนเขาจะสวีทกัน แหมะ ขัดใจ! #พี่ภูของบ่าว

[CLShunny]

ป๋าาาาาา !!!  อย่าดุน้อง
อย่าทำพี่ภูน้าาาา

[nolirin]

เขินแทนเก้า
คุณพี่จะรับมือพ่อตาสุดหวงยังไงล่ะเนี้ย

[Snowermyhae]

ยังไงคุณป๋าก็แพ้ลูกอ้อนนังก้อนอยู่ดี ไม่กลัวแล้วววว 

[CHESS.]

-36-

 

สถานการณ์ในตอนนี้อาจเรียกได้ว่าอยู่ในขั้นตึงเครียดถึงขีดสุด…

บริเวณห้องรับแขกอันกว้างขวางของบ้านผมซึ่งปกติมักจะมีคนอยู่ไม่เกินสามคน บัดนี้เต็มไปด้วยบรรดาเฮียหน้าโหดเป็นสิบที่ยืนจ้องหน้าพี่ภูเขม็ง โดยที่ชุดโซฟาชุดใหญ่มีผมนั่งอยู่ข้างพี่ภู ส่วนฝั่งตรงข้ามเป็นจ๋าซึ่งกำลังมองสำรวจพี่ภูด้วยดวงตาแวววาว กับป๋าที่นั่งหน้าเข้ม ถกแขนเสื้อโชว์รอยสักเสริมความเถื่อนให้ตัวเอง

“จ๋า” ผมเรียกจ๋าด้วยความไม่พอใจเมื่อรู้สึกว่าชักจะจ้องคนของผมมากเกิน ในขณะที่พี่ภูก็ยังคงนั่งหน้าตายด้านอยู่ข้างๆ ผมโดยไม่แสดงท่าทีใดๆ แม้จะถูกจ้องด้วยสายตาดุดันจากรอบด้าน

“ผ่านค่ะ” จ๋าทำลายความเงียบด้วยถ้อยคำสั้นๆ ที่ทำเอาทุกคนหันขวับไปมองอย่างตกใจ โดยเฉพาะป๋าที่เกือบผุดลุกขึ้นยืนอย่างหมดมาด ดีที่ควบคุมตัวเองไว้ได้เสียก่อน

“คุณหญิง จะมาตัดสินใจง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง ผมไม่ยอมหรอกนะ”

“ไม่ยอมก็เรื่องของคุณสิคะ เอาเป็นว่าหล่อ…หมายถึงดูมีการศึกษา แล้วประวัติก็ขาวสะอาด ดิฉันโอเคค่ะ” จ๋าตอกกลับหน้าตาเฉย ก่อนจะหันมายิ้มให้พี่ภู “เรียกคุณแม่นะคะ”

“คุณ!”

“ว่าแต่ทำไมถึงหลงมาเอาคุณอชิราได้ล่ะคะ ดูแล้วคุณภูน่าจะได้เจอคนที่ดีกว่านี้”

“จ๋า!”

“ลำไยสองพ่อลูกคู่นี้จัง” จ๋าบ่นเบาๆ ก่อนจะยอมเอนหลังพิงโซฟาโดยไม่พูดอะไรอีก ในขณะที่พี่ภูก็เอาแต่ยิ้มน้อยๆ แล้วมองมาที่ผมซึ่งนั่งหน้าบูดอยู่ข้างๆ

“พี่ภู อันนี้ป๋า จ๋า แล้วที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือพวกเฮียๆ ของผมเอง” ผมไล่แนะนำให้เขาฟังทีละคน “แล้วก็ทุกคน…นี่พี่ภูครับ”

ผมเห็นเฮียๆ ทำหน้าเหมือนสงสัยอยากถามเต็มแก่ก็ได้แต่อมยิ้มขำ อย่างน้อยการมีพวกเฮียอยู่ที่นี่ก็แลดูจะทำให้บรรยากาศกดดันโดยรอบลดลงไปไม่น้อย และในตอนที่ผมกำลังคิดว่าจะพูดอะไรต่อดีนั่นเอง…อยู่ๆ ป๋าก็หันไปพยักหน้าให้เฮียหนึ่งแบบเนียนๆ

“ไม่ทราบว่าคุณเป็นลูกเต้าเหล่าใครครับ”

ที่แท้ก็ทักให้ถามแทนเพราะกลัวเสียหน้า…

“ผมชื่อ ภูริ เดรค…” พี่ภูเริ่มพูดเป็นครั้งแรกด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ ถึงอย่างนั้นก็ดูเป็นการเป็นงานและสุภาพกว่าปกติพอสมควร “ตอนนี้เป็นประธานบริษัท DR ที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ครับ”

“ที่อังกฤษเหรอคะ” จ๋าพูดแทรกขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อบริษัท

“ใช่ครับ”

“มหาเศรษฐีเลยนะคะคุณ”

ผมแอบขำเมื่อได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของจ๋ากับป๋า เพียงแต่ฝั่งหลังนอกจากจะทำหน้าไม่ยินดียินร้ายแล้วยังตอบกลับด้วยเสียงห้วนอีกต่างหาก

“แล้วไง”

พอจบคำพูดของป๋า ความเงียบก็เข้ามาครอบคลุมอย่างรวดเร็ว เฮียหนึ่งที่เริ่มเห็นท่าไม่ดีเลยทำท่าจะถามต่อ แต่คราวนี้ป๋ายกมือห้ามไม่ให้เฮียหนึ่งถามและจ้องมองพี่ภูด้วยสายตากดดันโดยตรง

“อย่าคิดว่าแค่มีฐานะแล้วฉันจะยอมง่ายๆ”

ผมหันไปมองหน้าพี่ภูอย่างเป็นกังวล แล้วก็พบว่าเขากำลังจ้องป๋ากลับด้วยสายตาจริงจังไม่แพ้กัน เพียงแค่นั้นผมก็กลืนคำพูดทุกอย่างที่คิดเพื่อจะช่วยเหลือเขากลับลงไปอย่างรวดเร็ว

“ผมทราบดี” เขาตอบก่อนจะหันมามองหน้าผม เพียงเท่านั้นแววตาก็อ่อนลงอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าเขาจงใจเปิดเผยหรือผมมองออกเอง แต่แค่ได้สบตาผมก็รู้ได้ทันทีว่าเขากำลังจะบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง “เพราะงั้น…”

ทุกคนหันไปมองพี่ภูด้วยความสงสัย และเขาก็ให้คำตอบด้วยการหันไปพยักหน้าให้เฮียสองที่กลายเป็นพันธมิตรกันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เพียงเท่านั้นเฮียสองก็รีบหลบสายตาป๋า แล้วเดินไปลากกระเป๋าเดินทางจากด้านหลังมาไว้ข้างๆ พี่ภูในทันที

“ตอนนี้ผมให้คนที่ไว้ใจได้ช่วยดูแลโพรเจกต์ปัจจุบันให้ และจะขอมาพักอยู่ที่นี่ชั่วคราว”

“ไม่อนุ…!”

“ไม่ทราบว่าทำทั้งหมดนี้เพื่ออะไรคะ” เสียงถามแทรกของจ๋าที่เงียบไปนานดังตัดคำปฏิเสธของป๋าได้ทันเวลา และเมื่อป๋าจะหันไปโวยวายก็โดนนิ้วชี้เพียงนิ้วเดียวยกขึ้นห้ามไว้จนต้องยอมนั่งนิ่งเหมือนเดิม พอจัดการป๋าเรียบร้อยแล้วจ๋าก็หันกลับมาหาพี่ภูอีกครั้งและพูดต่อ “ถึงจะไม่ได้ประกอบธุรกิจใหญ่โตมากมาย…แต่คุณแม่ก็พอทราบว่าการทำแบบนั้นจะทำให้เกิดปัญหาตามมาหลายอย่าง ยิ่งได้ชื่อว่าเป็นประธานก็ยิ่งไม่ควรทิ้งบริษัทไว้นาน จากการคาดเดาแล้ว กระเป๋าใบนั้นของคุณภูน่าจะใช้สำหรับอยู่ยาวแน่นอน ช่วยบอกได้ไหมคะ…ว่าทำขนาดนี้เพื่ออะไร”

คำถามของจ๋าทำให้พี่ภูต้องเงียบอยู่พักใหญ่ เขาคงรับรู้ได้ว่าภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มนั้นจ๋ากำลังจริงจังขนาดไหน ถึงได้ใช้เวลาที่มีเพื่อคิดและทบทวนคำพูด สุดท้าย…เขาก็พูดออกมาช้าๆ

“ทุกอย่าง…ก็เพื่อกระต่ายของผม” พี่ภูจ้องตากับจ๋าเหมือนจะดูว่าใครจะกะพริบตาก่อนกัน และสุดท้ายก็เป็นจ๋าที่เบนสายตามามองผมซึ่งนั่งอมยิ้มอยู่ก่อนแล้ว จากนั้นก็เผยรอยยิ้มจริงใจที่ไม่ใช่หน้ากากออกมาเป็นครั้งแรก

“เดี๋ยวคุณแม่จะให้คนเตรียมห้องข้างๆ คุณอชิราไว้นะคะ”

“คุณหญิง!”

ผมหันไปชูนิ้วโป้งให้จ๋าเป็นการขอบคุณ ดูท่าเรื่องพี่ภู ผมน่าจะเบาใจได้เปลาะหนึ่งเพราะจ๋ายอมรับเขาแล้ว…

ถึงจะทำเหมือนเป็นคนง่ายๆ และช่วยผมโดยไม่บ่นอะไรสักคำ แต่จ๋าก็ไม่ใช่คนที่ยอมรับใครไปทั่ว จริงอยู่ที่มีผมยืนยันแล้วจะช่วยทำให้จ๋าลดเกราะลงหลายระดับ เพราะผมไม่ใช่คนที่จะไว้ใจใครง่ายๆ อยู่แล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้หมายรวมถึงเรื่องคนที่ผมชอบและจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เพราะงั้นการที่พี่ภูตอบแค่สั้นๆ และทำให้จ๋ายอมรับได้เลยทำให้ผมแปลกใจอยู่ไม่น้อย

“ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับ” ป๋าพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและหัวเสีย ทั้งยังหันไปมองพวกเฮียๆ เป็นการหาแนวร่วมอีกต่างหาก

“ผมยินดีทำให้คุณอายอมรับ…” คำตอบที่ไม่คาดฝันจากพี่ภูทำให้ผมต้องหันไปมองหน้าเขา ซึ่งฝั่งนั้นก็ทำเพียงยิ้มบางส่งมาให้เหมือนเคย “นั่นเป็นจุดประสงค์ที่ผมมาที่นี่อยู่แล้ว”

ป๋าทำหน้าบูดเบี้ยวแบบที่คนอื่นคงไม่ทันสังเกตเห็น แต่ผมย่อมรู้ดีว่าป๋ากำลังอยากเบะปากสุดขีด ดีที่สุดท้ายยังรักษามาดไว้ได้

“ได้…” ป๋าเหยียดยิ้มไม่น่าไว้วางใจ “ถ้าอยากอยู่ก็จะได้อยู่ แต่คนที่นี่ทุกคนต้องทำงาน โดยเฉพาะ…”

นั่นไง

“ถ้าอยากเข้ามาเกี่ยวดอง ก็ต้องทำให้เป็นทุกอย่าง”

“ผมยินดีทำทุกอย่าง”

“แม้แต่ออกไปทำงานตากแดด?”

“ครับ”

“พี่ภู…” ผมรีบร้องเรียกเพราะไม่อยากให้เขารับปาก

“ไม่เป็นไรหรอก” เขายกมือลูบหัวผมเบาๆ เหมือนจะยืนยันคำพูด แม้มันจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เพราะผมรู้ดีว่าป๋าเอาจริงแน่

“เอามือออกเดี๋ยวนี้!” ป๋าผุดลุกขึ้นยืนแล้วชี้หน้าพี่ภูด้วยสีหน้าโกรธจัด “ในฐานะเจ้านาย ฉันขอสั่งว่าห้ามแตะต้องตัวเล็กอีก!”

“แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าดิฉันเยอะอีก” จ๋าถอนหายใจยาวก่อนจะลุกขึ้นยืน “คุณอชิราพาคุณภูไปดูห้องเถอะค่ะ งานเอาไว้เริ่มพรุ่งนี้ คุณแม่อนุญาต”

“ไม่ได้นะ!”

“ไปเร็ว” ผมรีบดึงแขนพี่ภูให้ลุกขึ้นยืนแล้วพาเขาเดินออกมา โดยมีเฮียสองลากกระเป๋าของเขาตามมาด้วย แม้จะได้ยินเสียงป๋าโวยวายให้เฮียหนึ่งฟังอยู่ข้างหลังก็ไม่สนใจอีกต่อไป

“จะไม่เป็นไรเหรอ” พี่ภูที่เดินตามแรงจูงของผมอยู่ถามขึ้นมาลอยๆ

“ไม่เป็นไรหรอก…” ผมตอบเขา ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องตัวเอง “พี่มาอยู่ห้องผมก่อน เดี๋ยวคนทำความสะอาดห้องพี่เสร็จแล้วค่อยย้ายของไป”

ใจจริงก็อยากจะบอกว่าผมนอนเตียงเดียวกับเขาจนชินแล้วอยู่หรอก แต่ลองได้พูดแบบนั้นป๋าคงอาละวาดบ้านแตกแน่

“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณหนู” เฮียสองวางกระเป๋าของพี่ภูไว้ตรงมุมห้อง ก่อนจะยิ้มให้ผมแล้วเดินออกไป

พอได้เข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัวแล้ว บรรยากาศกดดันและความกังวลที่สะสมมาตลอดก็จางหายไปช้าๆ ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของตัวเองซึ่งไม่ได้แตะมานานอย่างหมดแรง ขนาดผมนอนพักที่กรุงเทพฯ ก่อนแล้วค่อยมาเชียงใหม่ยังเหนื่อยขนาดนี้ พี่ภูที่ใช้เวลาแค่นิดเดียวก็ตามมาทันคงได้พักน้อยกว่าแน่ๆ ถึงจะไม่แสดงออกแต่เขาก็คงเหนื่อยน่าดู

“พี่นอนพักก่อนก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไร” คนที่กำลังเดินสำรวจห้องผมตอบกลับทันควัน

ผมมองตามเมื่อเห็นเขาเดินไปทั่วห้อง แต่แล้วพี่ภูก็หยุดอยู่ที่กรอบรูปมากมายซึ่งแขวนอยู่บนผนัง และเป็นจุดที่มีกีตาร์เก่าแก่ตัวหนึ่งของผมวางอยู่

“กีตาร์นี่ยังดีดได้อีกเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงความสงสัยจริงจัง

“ถ้าเปลี่ยนสายก็ยังดีดได้อยู่ แต่ผมไม่ได้เปลี่ยน แค่วางตั้งโชว์ไว้เพราะเป็นกีตาร์ตัวแรกในชีวิตเฉยๆ” ผมอธิบายแล้วกลิ้งตัวไปอยู่มุมเตียงฝั่งที่เขายืน “ส่วนพวกกีตาร์ที่ใช้เล่นได้จริงๆ อยู่ที่ห้องดนตรี เอาไว้ผมจะพาพี่ไปดู ที่นั่นมีเครื่องดนตรีเยอะมากเลยแหละ”

ถึงแม้จะไม่ได้เล่นทุกอย่างบ่อยๆ เหมือนสมัยเด็กๆ ที่ยังอยู่ที่นี่แล้ว แต่ผมก็ยังให้พวกเฮียๆ ช่วยดูแลรักษาทุกอย่างในห้องดนตรีเป็นอย่างดี เพราะถึงจะไม่ได้ใช้งานแต่พวกมันก็เป็นความทรงจำที่มีค่าสำหรับผม กว่าจะเล่นได้ทุกอย่างและขอร้องให้จ๋าซื้อให้ได้ผมใช้เวลาอยู่นาน มีทั้งของที่ป๋าแอบซื้อให้และของขวัญวันเกิดแต่ละปี เพราะงั้นผมจึงรักษาของพวกนั้นเหมือนเป็นสมบัติที่มีค่ามากมายมหาศาล

“แล้วรูปพวกนี้…มึง?” เขาชี้ไปที่รูปทั้งหลายที่แขวนอยู่

“อื้อ”

“หึ…” พี่ภูหัวเราะหึเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะจ้องรูปเหล่านั้นทีละรูปจนครบ จากนั้นเขาก็หันมาหาผมแล้วชี้ไปที่รูปตรงกลาง “รูปนี้คนเยอะมาก”

“อันนั้นถ่ายตอนวันเกิดผมแปดขวบ” รูปใบที่พี่ภูชี้คือรูปที่มีผม ป๋า จ๋า นมสาย แล้วก็เฮียๆ อยู่กันครบทุกคน มันเป็นรูปที่ผมบังคับให้พวกเขายืนถ่ายเหมือนเวลาถ่ายรูปรวมนักเรียน พอออกมามันเลยดูตลกๆ ถึงอย่างนั้นก็เป็นรูปที่มีค่ามากสำหรับผม “จำได้ว่าตอนนั้นพวกเฮียๆ ที่ดูแลไร่เอาแต่ทำงานกันไม่ยอมมาร่วมงาน ผมเลยร้องไห้งอแงจนป๋าต้องประกาศเรียกรวมทุกคนให้มาถ่ายรูป กว่าเฮียคนสุดท้ายจะมาก็เล่นเอาเทียนบนเค้กแทบหมดเล่ม”

“เอาแต่ใจ” พี่ภูนั่งลงบนพื้นข้างๆ ก่อนจะยื่นมือมาผลักหัวผมที่ห้อยอยู่ข้างเตียงเบาๆ

“ยอมรับเลย ตอนเด็กๆ ผมนี่โคตรเอาแต่ใจ”

“ตอนโตล่ะ”

“ก็ยังเป็นอยู่” เขาเรียกว่าเป็นคนยอมรับความจริง

“น่าเตะ”

“จะเตะก็รีบเตะนะ” ผมบอกเขายิ้มๆ ทั้งที่ยังมองคนหน้าดุแบบกลับหัวอยู่ “เดี๋ยวออกไปข้างนอกแตะตัวผมไม่ได้แล้วจะหมดโอกาส”

พี่ภูเลิกคิ้วเหมือนจะคิดตามอยู่ครู่หนึ่ง และเมื่อเข้าใจว่าผมหมายถึงเรื่องที่ห้ามแตะตัวผมต่อหน้าป๋า เขาก็ยิ้มออกมาแล้วยื่นมือมาบีบจมูกผมอย่างแรง

“หมั่นไส้ว่ะ มาอยู่นี่แล้วทำตัวใหญ่เลยนะมึง”

“แน่นอน…ให้รู้ซะบ้างว่าที่นี่ใครใหญ่” ผมแกล้งยิ้มเหยียดๆ จนโดนพี่ภูบิดแก้มกลับมาหนึ่งที หลังจากนั้นเขาก็มองหน้าผมต่ออีกสักพัก ก่อนจะยันกายลุกขึ้นแล้วนั่งลงข้างๆ ผมบนเตียง

“พ่อมึงหวงมึงมากกว่าที่กูคิดเยอะเลย”

“อื้อ” ผมพยักหน้ายืนยัน “เพราะเป็นลูกคนเดียวด้วยมั้ง”

“พวกเฮียๆ ของมึงก็เหมือนกัน”

“ใช่…พวกเฮียก็ไม่ต่างจากป๋าหรอก”

“ชีวิตมึงสมบูรณ์แบบกว่าที่กูคิดเสียอีก…”

ผมยันกายลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างในน้ำเสียงของเขา สิ่งที่ผมรู้สึกได้จากคำพูดของพี่ภูมันไม่ใช่ความไม่สบายใจหรือหวังร้ายอะไร แต่เป็นเหมือนคำพูดของคนที่อยู่ต่ำกว่าและรู้สึกว่าไม่คู่ควร ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

“ผมก็บอกพี่แล้วว่าตัวเองเป็นคนเก่งและเพอร์เฟกต์สุดๆ…” ผมพูดติดตลกเพื่อเรียกให้คนที่กำลังเหม่อหันกลับมาสนใจ “ถ้าอยากจะทำอะไรให้สำเร็จ ขอแค่ตั้งใจผมก็สามารถทำได้ง่ายๆ เป็นคนเก่งเว่อร์แบบที่สมควรจะเอาไว้บูชาอะไรแบบนั้นเลยว่าไหม”

“เว่อร์…” พี่ภูส่ายหน้าทั้งรอยยิ้ม เห็นเขากลับมาเป็นคนเดิมได้ผมก็รู้สึกดีตามไปด้วย

“แต่ว่านะพี่ภู…เวลาผมบอกว่าตัวเองเพอร์เฟกต์หรือสมบูรณ์แบบ มันมักจะมีใครสักคนมาขัดนั่นขัดนี่อยู่ตลอด แล้วก็มีอยู่คนหนึ่งที่ชอบบอกว่าผมเตี้ย โง่ ปัญญาอ่อน ถึงเขาจะพูดเล่นๆ แต่พอได้ยินแบบนั้นแล้วผมถึงได้เข้าใจว่า…ความสมบูรณ์แบบในความหมายของคนแต่ละคนมันแตกต่างกัน” ผมจับมือเขามากุมไว้ ก่อนจะมองดวงตาสีเทาของคนตรงหน้านิ่งงัน “พี่อาจคิดว่าตัวเองไม่ได้สมบูรณ์แบบ ผมต่างหากที่สมบูรณ์แบบ…ซึ่งพี่ควรจะคิดได้ตั้งนานแล้ว แต่จริงๆ มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก”

“…”

“พอได้เจอพี่ ผมถึงรู้…ว่าตัวเองไม่ได้สมบูรณ์แบบเลยสักนิด เพราะผมหน้าตาดีน้อยกว่า เตี้ยกว่า แถมจากที่ฉลาดยังโง่ขึ้นมาได้โดยไร้เหตุผลแค่เพราะคนคนเดียวอีกต่างหาก”

“อืม…”

“มันไม่มีใครที่สมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง…แม้แต่คนหน้าด้านและมั่นหน้าอย่างผมก็ต้องยอมรับ” อันนี้ยอมลงทุนว่าตัวเองแล้วนะ ถ้ายังทำหน้าเศร้าอยู่ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แต่ดีที่พี่ภูยิ้มออกผมเลยไม่ต้องเครียดต่อ

“ขอบคุณ” เขาบอกผม ก่อนจะบีบมือกลับมาเบาๆ เป็นการย้ำคำพูดนั้น ซึ่งผมก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับด้วยความสุขใจ

จะมีอะไรดีไปกว่าการทำให้คนที่เรารักยิ้มได้อีกวะ…

 

 

ช่วงเวลาเย็นที่แดดหมดแล้ว ผมได้รับถ่ายทอดคำสั่งจากคุณหญิงเจ้าของไร่ให้พาพี่ภูไปเดินเล่นและสำรวจบ้านของเรา แน่นอนว่าบ้านในความหมายของจ๋าย่อมรวมถึงไร่ผลไม้หลายร้อยไร่ด้วย ผมเลยตัดสินใจพาพี่ภูเดินชมภายในบ้านแบบไวๆ เพราะรู้สึกเหมือนมีสายตาดุดันจ้องมองอยู่ตลอดเวลาคล้ายโดนวิญญาณอาฆาต พอได้ออกจากบ้านค่อยรู้สึกโล่งขึ้นมาหน่อย

โปรแกรมทัวร์ของผมคือการพาพี่ภูเดินไปที่โรงรถและหารถสักคันขับพาเขาไปให้ทั่ว ซึ่งปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตอนเดินไปหรอก เพราะวันนี้แดดหมดแล้ว แต่ปัญหามันอยู่ที่ที่โรงรถต่างหาก…

“คุณหนู อย่างน้อยให้ผมขับให้เถอะนะครับ” เฮียสิบสี่ที่เป็นคนดูแลที่นี่แทบจะก้มกราบอ้อนวอนผมให้พาเขาไปด้วย เพราะไม่ไว้ใจให้ผมขับรถเอง

“เฮียไม่ให้ผมขับเองก็ไม่เป็นไร พี่ภูขับได้” พูดจบ คนข้างๆ ถึงกับเลิกคิ้วสูงคล้ายไม่เข้าใจว่ามาตกลงกับผมตอนไหน แต่ถึงอย่างนั้นพี่ภูก็ไม่ได้พูดปฏิเสธอะไรออกมา

“ลูกผู้ดีที่ขับออดี้คันละหลายล้านจะมาขับรถกระจอกๆ แบบนี้ได้ยังไงครับ”

“ป๋ายังขับได้เลย ป๋าก็รวยนะ” ผมเถียงอย่างเป็นเหตุเป็นผล

“คุณหนู…” เฮียทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ซึ่งมันดูไม่เข้ากับหนวดเฟิ้มๆ กับหน้าโหดๆ นั่นอย่างแรง

“ถ้าเป็นรถจี๊ปคันนั้นผมขับได้” พี่ภูที่เงียบไปนานกู้สถานการณ์คืนมาด้วยการชี้ไปที่รถจี๊ปคันหนึ่งซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลนัก และมันทำให้เฮียสิบสี่ต้องรีบเก็บอารมณ์เมื่อครู่เหมือนเพิ่งนึกได้ว่ามีคนอื่นอยู่ตรงนี้ ผมอยากจะขำก็ขำไม่ออกเพราะสงสาร สุดท้ายเลยได้แต่กลั้นยิ้มแล้วเสมองไปทางอื่นแทน

พอเห็นว่ายังไงผมก็ยืนยันที่จะไปกับพี่ภูแค่สองคนให้ได้ เฮียแกก็ถอนหายใจ หันไปกดโทรศัพท์ยุกยิกคุยกับคนอื่นอยู่สักพักแล้วก็พยักหน้าให้เป็นอันตกลง สรุปว่าผมใช้เวลาอยู่ในโรงรถครึ่งชั่วโมงพอดี…

“ตอนนี้คุณก็มีศักดิ์เป็นคนงาน คงรู้นะว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูแล้วจะเป็นยังไง”

ก่อนไปยังไม่วายขู่อีกรอบ…

“ผมจะดูแล ‘คุณหนู’ ให้ดีที่สุด”

โดนเรียกว่าคุณหนูมานาน ทำไมมาเขินเอาตอนนี้วะแม่ง…

“พี่ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณหนูได้ไหม” ผมหันไปบอกพี่ภูหลังจากที่เราขับรถออกมาแล้ว

“ตอนนี้ผมเป็นคนงาน ก็ต้องเรียกคุณหนูว่าคุณหนูสิ” พี่ภูตอบกลับหน้าตาเฉย แต่ตากลับเป็นประกายขบขันโดยไม่นึกปิด

“แค่พูดเพราะก็ไม่ชินแล้ว”

“หึ”

“แล้วนี่เรื่องทำงานเอาจริงเหรอ” ผมถามต่อเพราะต้องการรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร สิ่งที่ป๋าพูดไม่ใช่เรื่องล้อเล่น พรุ่งนี้ต้องใช้งานพี่ภูจริงๆ แน่นอน ที่บอกว่าถ้าอยากให้ยอมรับและอยากมาเกี่ยวดองต้องทำให้เป็นทุกอย่าง ป๋าก็แค่พูดเพื่อให้ยอมแพ้แล้วไปให้พ้นๆ เท่านั้นเอง

“ก็บอกไปแล้วว่าจริง” เขาตอบง่ายๆ เหมือนไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องเครียดอะไร แต่ผมที่เป็นคนฟังเนี่ยดิ เครียดจะตายห่าอยู่แล้ว

“พี่…”

“อย่าคิดมากเลยน่า” พี่ภูลดความไวของรถลงจนเกือบเป็นหยุดนิ่ง ก่อนเขาจะหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มให้ “ทีมึงยังทำได้ตั้งหลายอย่าง แล้วกับแค่การทำให้พ่อมึงยอมรับ ทำไมกูจะทำไม่ได้วะ”

“นั่นมัน…”

“ทีนี้เลิกทำหน้าเครียดแล้วกลับมายิ้มให้กำลังใจกูเหมือนเดิมได้แล้ว” เขาว่าแล้วฉีกยิ้มแปลกๆ แบบที่ตาไม่ได้ยิ้มตามจนผมต้องหลุดขำออกมาเพราะมันดูตลก เห็นแบบนั้นแล้วพี่ภูก็กลับไปยิ้มบางๆ แบบปกติ ก่อนจะยกมือลูบหัวผม “แบบนี้ล่ะดีแล้ว”

“ครับ”

“แต่ก่อนจะไปเผชิญหน้ากับพ่อมึงพรุ่งนี้…ตอนนี้พากูเที่ยวให้ทั่วก่อนดีกว่า”

“อื้อ…พี่เลี้ยวซ้ายตรงนี้เลย เดี๋ยวผมพาไปดูไร่ส้ม”

ผมให้พี่ภูขับรถไปที่ไร่ส้มซึ่งกินพื้นที่มากที่สุดกว่าทุกส่วน ก่อนจะบอกให้เขาขับอ้อมไปจอดรถตรงฟาร์มม้าที่อยู่ห่างออกไปอีกเล็กน้อย หลังจากนั้นผมก็เดินนำเขาไปหาเฮียหกที่กำลังแปรงขนให้ม้าอยู่ โชคดีที่เฮียแกรู้เรื่องพี่ภูอยู่แล้วเลยไม่ได้ทำตัวงอแงอะไร แค่ช่วยเลือกม้าให้ผมหนึ่งตัว ก่อนจะเดินกลับไปทำงานต่อ

“บ้านมึงมีทุกอย่างเลยหรือเปล่า”

“เหมือนเอาอะไรที่แต่ละคนชอบมารวมๆ กันมากกว่า” ผมอธิบายทั้งเสียงหัวเราะ ก่อนจะกระโดดขึ้นม้าสีดำสนิทแล้วตบที่ด้านหลังตัวเองเบาๆ “มาๆ เดี๋ยวผมพาเที่ยวเอง”

คงต้องขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้พี่ภูขี่ม้าไม่เป็น ผมเลยมีโอกาสได้นั่งม้าตัวเดียวกับเขา ซึ่งจริงๆ ก็อยากจะนั่งซ้อนหลังนะ จะได้แต๊ะอั๋งได้สะดวกๆ หน่อย แต่ผมรู้ตัวดีว่าถ้าเป็นแบบนั้นอาจจะกลิ้งตกเสียเองเพราะพี่ภูตัวสูงกว่าใหญ่กว่า สุดท้ายเลยจำต้องนั่งหน้าให้เขาซ้อนอยู่ด้านหลังตามระเบียบ

“ไปสิ” เขากระตุกชายเสื้อผมเบาๆ เป็นเชิงบอกให้ออกตัว ผมเองก็ทำตามนั้นโดยไม่คิดขัด “พูดต่อสิ…”

“อ๋อ…ก็อย่างที่บอกนั่นล่ะ ครอบครัวผมแยกระหว่างความฝันกับงานการที่ต้องทำ อย่างป๋าก็ต้องสืบทอดกิจการต่อจากปู่ แต่พออะไรๆ เริ่มอยู่ตัวแล้วก็จัดการทำฟาร์มม้าตามความฝันของตัวเอง ส่วนจ๋าพอมาแต่งงานกลายเป็นแม่บ้านแล้ว ก็เอาเงินเก็บที่มีมาลงทุนทำไร่ส้มตามความฝันเหมือนกัน…”

เราเป็นครอบครัวที่ประสบความสำเร็จและมีฐานะมาตั้งแต่รุ่นก่อนๆ ถึงอย่างนั้นป๋ากับจ๋าของผมก็ยังไม่อยากหยุดอยู่แค่นั้น พวกท่านยังคงต้องการทำตามความฝันเล็กๆ ด้วยความสามารถของตัวเองมาโดยตลอด

“ผมเองก็คงได้แนวคิดนี้มาด้วยเหมือนกัน…ความฝัน ขอแค่พร้อมแล้วเมื่อถึงเวลาก็สามารถทำได้ แต่เป้าหมายหรืออนาคตมีระยะเวลากำหนด อนาคตผมเองก็คงไม่ต่างกับพี่…อีกยี่สิบสามสิบปีอาจจะต้องไปรับช่วงต่อจากป๋า เพราะงั้นผมเลยตัดสินใจอยากใช้เวลาที่ยังมีทำสิ่งที่ต้องการ ส่วนความฝัน…ถ้ามันพร้อมทุกอย่างจริงๆ สักวันก็ต้องได้ทำแน่”

ตอนแรกผมก็ยังลังเลและไม่เข้าใจอะไรมากนัก แต่เมื่อได้ผ่านเหตุการณ์ต่างๆ ที่ช่วยสอนให้เรียนรู้ไปเรื่อยๆ ก็เริ่มเข้าใจอย่างช้าๆ และมองเห็นหนทางมากขึ้น รู้ตัวอีกทีก็ได้คำตอบแล้วว่าอยากให้อนาคตเป็นแบบไหน

“อืม” คนที่อยู่ด้านหลังผมตอบรับสั้นๆ

ผมพาพี่ภูขี่ม้าลุยไร่ส้มชื่นชมบรรยากาศไปเรื่อยๆ พอไม่มีแสงอาทิตย์แล้วก็ไม่ต้องคอยห่วงว่าคนที่อยู่กับอากาศเย็นๆ มาโดยตลอดจะโอเคหรือเปล่า แต่ดูเหมือนผมจะเริ่มเพลินเกินไปหน่อยถึงได้เร่งความเร็วตามความเคยชิน มารู้ตัวเอาก็ตอนคนด้านหลังขยับแขนที่มากอดเอวไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทั้งยังวางคางไว้บนไหล่ผมอย่างสบายอารมณ์อีกต่างหาก

“ลดความเร็วทำไม กำลังสบาย” เสียงกระซิบกับลมหายใจร้อนที่อยู่ข้างหู ส่งผลให้ความร้อนวาบผ่านใบหน้าอันหยาบกระด้างของผมในที่สุด ตอนนี้ไม่ต้องมองกระจกก็ยังรู้ว่าผมต้องกำลังหน้าแดงอยู่แน่ๆ และดูเหมือนตัวต้นเหตุจะรู้ดีเสียด้วย เขาถึงได้หัวเราะเบาๆ แล้วขยับหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น

“พะ…พี่แปลกไปนะ”

ตะกุกตะกักหาอะไรวะไอ้เก้า…โคตรน่าขายหน้า

“มึงน่าแกล้งเอง” ว่าแล้วก็กระชับอ้อมแขนเป็นการย้ำจนร่างกายผมแข็งเป็นหินหนักกว่าเดิม

“นิสัยไม่ดี”

“ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วที่ชอบทำเหมือนอยากแต๊ะอั๋งกูนักหนา ตอนจะเอาม้ามาก็ทำหน้าเหมือนอยากขี่ตัวเดียวกัน แต่พอกูจับแค่นิดๆ หน่อยๆ ก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึง ตัวแข็งเป็นหิน…แบบนี้จะไม่ให้แกล้งได้ยังไง”

เป็นการอธิบายความที่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด…ต่อให้ไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมรับว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง สุดท้ายผมเลยได้แต่ทำหน้าบิดเบี้ยวโดยไม่เถียงอะไร…และคนที่ผมคิดไปเองว่าขี่ม้าไม่เป็นก็เอื้อมมือมากระตุกบังเหียนให้ม้าหยุด ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูผมด้วยน้ำเสียงติดจะขำอยู่ไม่น้อย

“กูแค่ไม่ตอบตอนที่มึงถามว่าขี่ม้าเป็นหรือเปล่า…ไม่ได้หมายความว่ากูขี่ไม่เป็น”

เกลียดพี่ภูได้ไหมวะ…

คนตัวสูงที่นั่งซ้อนหลังผมอยู่กระโดดลงจากหลังม้า แล้วมองผมจากด้านล่างด้วยใบหน้ายิ้มๆ เขาไม่ได้พูดอะไรตอนที่เห็นผมทำหน้าไม่พอใจ แต่กลับหัวเราะออกมาเสียงดังเหมือนกลั้นไว้ไม่ไหว ทำเอาหน้าผมบูดหนักกว่าเดิม

“พี่ไปอารมณ์ดีมาจากไหนเนี่ย” ผมถามอย่างอดไม่ได้ รู้สึกวันนี้จะอารมณ์ดีขี้เล่นเสียเหลือเกิน

“คำตอบเดียวกับที่กูถามตอนมึงไปอังกฤษนั่นล่ะ” เขาตอบง่ายๆ “เพราะมาที่นี่แล้วไม่มีภาระอะไร เหมือนได้พักผ่อนเต็มที่…แล้วก็ได้อยู่กับมึงด้วย”

ทำไมคนพูดเขาถึงไม่แสดงอาการอะไรได้…แต่คนฟังอย่างผมกลับต้องนั่งเม้มปากกำหนดลมหายใจ เพื่อควบคุมอุณหภูมิบนใบหน้าอยู่คนเดียววะ

“ผมจะฟ้องป๋าว่าพี่แกล้งผม”

“อยากให้ป๋ามึงเหม็นขี้หน้ากูมากกว่าเดิมเหรอ”

“…”

“ว่าไง”

“ไม่ฟ้องก็ได้”

“ฮ่าๆ น่ารักว่ะแม่ง”

ไม่ดีใจหรอกที่มาชม…ไม่ต้องมามองด้วยตาระยิบระยับด้วย ผมไม่หลงกลหรอกบอกเลย

“เงียบนะ” ผมพองลมจนแก้มป่องเพราะกลั้นยิ้มมากไป ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมรับเด็ดขาดว่ากำลังอยากยิ้มตามเขา แค่นี้ก็แพ้พี่ภูไปหมดทุกเรื่องแล้ว ขืนยังยอมอยู่อย่างนี้ผมไม่มีวันตามเขาทันแน่

“รับทราบครับคุณหนู” เขายื่นมือมาบีบแก้มผมเบาๆ ก่อนจะหันไปจูงม้าให้เดินไปช้าๆ แทน “ตรงนี้วิวดี เดินสักพักก็แล้วกัน”

“เดี๋ยวผมลงไปเดินด้วย” ผมว่าแล้วทำท่าจะลงจากหลังม้า แต่โดนอีกคนส่ายหน้าห้ามไว้

“ผมปล่อยให้คุณหนูลงมาเดินไม่ได้หรอก นั่งแบบนั้นดีแล้ว”

“บอกว่าอย่าเรียกแบบนั้นไง แล้วก็อย่าพูดเพราะด้วย”

นอกจากจะทำให้ขนลุกเพราะไม่ชินแล้ว มันยังทำให้เขินด้วย…ไม่รู้หรือไง

“ครับคุณหนู”

“พี่ภู!”

“ว่าไงคุณหนู”

“กวนตีน…”

“ฮ่าๆ”

“แม่ง…”

ควรจะดีใจหรือเสียใจดีวะที่เห็นเขาอารมณ์ดีจนกวนตีนผมได้มากขนาดนี้

“คุณหนูนั่งดีๆ หน่อย เดี๋ยวหวอออก”

“กูไม่มีหวอ!”

 

-------------------------------------

 

 

[jaokhwan]

 

[CLShunny]

 :katai2-1:ไม่มีอะไรเกินความสามรถพีภูหรอกเราเชื่อ เราเชื่อตัวนะๆๆๆๆๆ เรามาเชียร์ตัวนะๆๆๆ5555ผ่านเฮียๆไปก็พอจ้าอย่าเจ็บก็พอ55

[ka[ze]na]

555555

[TIKA_n]

แหม หวานกันจริงเชียว 
ครอบครัวนี้น่ารักจัง คุณป๋ากับเฮีย ๆ ตลกดีอ่ะ  555
พี่ภู จะต้องกลายเป็นคนงานจริง ๆ เหรอ โดนคุณป๋าแกล้งเยอะแน่เลย
แต่มีจ๋าเข้าข้างซะอย่าง คงไม่หนักหนาหรอกเนอะ
อยากให้ภาม มาเที่ยวไร่ส้มเร็ว ๆ จัง

[areenart1984]

อะไรทำให้พี่ภูคิดว่าคุณหนูมีหวอ 

[hoshinokoe]

555555

[route rover]

คุณหนูเก้ามีหวอ .. หรอ พี่ภู... เห็นอัลไรรร

[wanirahot]

ความมุ๊งมิ๊งที่รอมานาน

[่jum]

 

[Namshine]

 
ไม่มีอะไรเกินความสามารถพี่ภูแน่นอนนนนน5555

[O-RA DUNGPRANG]

 

[Chonlachy]

    เขิลลลลลลมากกกกก