หัวข้อ: ♧♣Touch Love♣♧ สัมผัสรัก ด้วยหัวใจ {♧สัมผัส{❤}ส่งท้าย♣+แจ้งข่าว}13/01/61 P.16 จบ

[เป็ดอนุบาล]

       จากเจ้าชายเย็นชาก็มีมุมน่ารักขี้หวงนะค่ะตินณ์

[ommanymontra]

 

[poppycake]

น่ารักทั้งสองคนเลยยยยยย >\\\\\<
หวังว่าจะไม่มีมาม่าน๊า...

[fc_fic]

 

[่jum]

 

จองหนูอานโน่ไว้แล้ว รออยู่นะ 

[panpang]

 

[พิศตะวัน]

 

[Snowermyhae]

ถามเขาแล้วก็เขินเองนะแพน 

[darling]

แพนน่ารักมากกกกกก 

[КίmY]

นี่มันพี่ตินคนจิง หึงก็บอกหึงเนอะ 
ปล.ฝึกงานก็สู้ๆนะคนเขียนเรารอได้ 

[shoi_toei]

แพนน่ารักจัง

[nicedog]

สัมผัส{❤}ครั้งที่18



การเดทและการไปเที่ยวครั้งแรกที่สวนพฤกษศาสตร์ได้ผ่านพ้นไปหลายอาทิตย์แล้ว ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมทั้งเรื่องที่ผมและตินมักจะกวนโมโหและทะเลาะกันไปมา ทั้งเรื่องที่ผมมักบ่นเรื่องการทำงานที่ดูฝืนร่างกายมากเกินไป และทั้งเรื่อง...


“ติน...ข้าวกลางวันล่ะ”ผมเดินตามหลังตินออกมาจากห้างสรรพสินค้ายักษ์ใหญ่โดยมีกายและจิมเดินตามมาจากด้านหลัง


“เคเอฟซีถังนึงนั่นยังไม่อิ่มอีก?”ตินหยุดเท้าที่เดินก่อนจะหันกลับมาถาม


“ไม่อิ่ม...อ๊ะ...ไม่ใช่สิ...ที่ผมพูดคือข้าวกลางวันคุณต่างหาก”ผมเผลอหลุดปากว่าไม่อิ่มออกไปจนได้


ยังไงเทพอย่างพวกเราก็ไม่มีความรู้สึกอิ่มอยู่แล้วดังนั้นการจะกินหรือไม่กินมันไม่ใช่ปัญหา


แต่กลับตินที่เป็นมนุษย์


ขอย้ำว่าเป็นมนุษย์


มนุษย์ที่ทำตัวไม่เหมือนมนุษย์สักนิดเดียว!


ก่อนหน้านี้ผมยังรอตินอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวนิ่งๆจนถึงช่วงประมาณ11โมงกว่ากายก็เดินเข้ามาพร้อมกับถังไก่ทอด8ชิ้นและเครื่องเคียงอีกหลายอย่างที่วางลงตรงหน้าผม ตอนแรกผมก็ชวนตินแล้วแต่เขากลับบอกว่ามีงานต้องรีบจัดการเลยให้ผมกินก่อนซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะพึ่งบังคับให้ตินกินข้าวตอนเช้ามา อีกอย่างนี่ก็ยังไม่เที่ยงดีเลยยอมปล่อยผ่านจนไก่ทอดเหลือเพียงแค่ชิ้นเดียวตินก็ยังไม่ยอมมากิน


ผมรอให้อีกฝ่ายจัดการงานจนเสร็จแต่แทนที่ตินจะกินข้าวกลับเดินลงมาจนถึงชั้นล่างนี่แทน


แบบนี้จะไม่ให้บ่นได้ยังไง


มนุษย์อะไรไม่ยอมกินข้าวก็อยู่ได้เป็นวันๆ


กระเพาะเหล็กรึไง


ถ้าปวดท้องขึ้นมานอกจากผมจะไม่รักษาแล้วยังจะหัวเราะเยาะด้วยคอยดูสิ


“ข้าวเช้าฉันก็กินแล้วไง”


“มันคนละมื้อแล้ว”ไม่ต้องมาทำหน้าเหมือนเอือมผมแบบนั้นเลยนะ


ผมสิที่ควรเอือมคุณ


“ก็คนมันไม่หิว”


“ถึงไม่หิวก็ไม่ควรอด”ผมยืนเท้าเอวบ่นเสียงแข็ง


“ฉันก็อดของฉันมาเป็นสิบๆปียังไม่เป็นไรเลย”


“ตอนนั้นอาจไม่เป็นแต่ไม่แน่ว่าตอนนี้จะไม่เป็นนี่...กายกับจิมก็ด้วย”ผมบ่นตินเสร็จก็หันกลับไปบ่นบอดี้การ์ด2คนที่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกเรียก


“พวกเรากินมื้อกลางวันแล้วนะครับ...เนอะกาย”จิมพูดเสร็จก็ใช้ศอกสะกิดเพื่อนร่วมงาน


“อืม...พวกเราไปกินที่ฟู้ดคร์อดมา”กายรีบพยักหน้าก่อนจะตอบกลับมา


“เห็นไหม ขนาดกายกับจิมยังรู้เลยว่าควรกินแล้วทำไมคุณถึงไม่รู้กัน”อย่าให้ผมต้องบ่นไปมากกว่านี้นะมันเปลืองพลังงาน
รีบๆยอมแพ้ได้แล้ว


“เฮ้อ...ฉันมีงานต้องไปทำต่อ...”


“แล้วกายกับจิมน่ะ...ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่บังคับตินให้กินอะไรเลยล่ะ...รู้ไหมว่ากว่าจะยอมแตะได้แต่ละมื้อมันนานขนาดไหน”ผมไม่สนสิ่งที่ตินกำลังจะพูดแต่หันไปบอกกันบอดี้การ์ด2คนแทน


“พวกเราก็อยากให้คุณตินกินอยู่หรอก...แต่คุณตินไม่ยอมพวกเราก็ทำอะไรไม่ได้”จิมบอกกลับด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด


“ถ้าไม่ยอมก็ให้กายล๊อคตัวไว้แล้วจิมก็ยัดข้าวใส่ปากไปเลย”วันนี้แหละผมต้องพูดเรื่องนี้ให้จบสักที


การที่ต้องมาคอยบังคับให้กินข้าวทุกมื้อทุกวันนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายโดยเฉพาะฝ่ายที่ถูกบังคับนั้นเป็นติน


“ผมล๊อคคุณตินไม่ไหวหรอกครับ”กายบอกเสียงเบา


“...ผมก็ไม่กล้ายัดข้าวให้ปากคุณตินเหมือนกัน”จิมพูดต่อด้วยใบหน้าตื่นๆ


“งั้นจะปล่อยให้ตินติดนิสัยแบบนี้ต่อไปเหรอ”ผมถามพวกเขาทั้งคู่


ดูก็รู้แล้วว่านิสัยแบบนี้ต้องทำมาตั้งแต่เด็กจนกลายเป็นนิสัยเหมือนในปัจจุบันแต่ถ้ายังไม่แก้ไขซะต้องมีวันหนึ่งที่ตินได้ป่วยเพราะนิสัยนี่อย่างแน่นอน


“...พวกเราไม่อยากแต่...”


“แพน...ฉันไม่เป็นหรอก เลิกห่วงได้แล้ว”ตินพูดขัดขึ้นมาก่อนจะยกมือขึ้นขยี้เส้นผมสีเขียวเข้มของผมไปมา


“อย่ามาขยี้แบบนี้นะ...แล้วจะให้เลิกห่วงได้ยังไงกัน”ผมขยับตัวหนีจากการเล่นผมนั่นแล้วตอบกลับไป


“แพน...”


“ถ้าอยากให้เลิกห่วงก็หันกินข้าวให้ครบ3มื้อบ้างสิ”ถ้าไม่ได้ผมคอยบังคับวันนึงจะกินถึง2มื้อรึเปล่ายังไม่รู้เลย ถ้าให้ผมเดาก็ขอเดาว่าไม่มีทางที่ตินจะกินถึง2มื้อแน่นอน


แค่มื้อเดียวก็สุดยอดแล้ว


ยังดีที่ตินยังมีดื่มพวกชาหรือกาแฟตอนทำงานบ้างทำให้ไม่ต้องมาคอยบังคับอีกเรื่อง


“ห่วงมากไปแล้วแพน”


“ต้องห่วงมากๆสิ...ก็ติน...สำคัญนี่”ผมบอกพลางก้มหน้าลงเล็กน้อย แค่คำว่าสำคัญที่เอ่ยออกไปก็ทำเอาเขินขึ้นมาดื้อๆ


ไม่ว่ายังไงตินก็เป็นมนุษย์ที่สำคัญที่สุดสำหรับผม


เรื่องงานผมไม่อาจช่วยอะไรได้เพราะไม่มีความรู้ด้านนี้ เรื่องที่ทำได้เลยมีแค่การช่วยรักษาสุขภาพของเขาเท่านั้น


ในเมื่อมีแค่เรื่องนี้ที่ช่วยได้ผมก็จะพยายามให้ดีที่สุด


“...อืม...เข้าใจแล้ว...ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง”น้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิมมากดังขึ้นพร้อมกับฝ่ามืออุ่นๆที่ลูบเส้นผมสีเขียวเข้มของผมอย่างอ่อนโอน


“ติน...”


“มื้อกลางวัน...ไปกินอีกรอบไหวไหม”รอยยิ้มมุมปากของตินยกขึ้นหลังจากถามจบ รอยยิ้มนั้นทำให้ผมยิ้มกว้างผมกับพยักหน้าแรงๆแทนคำตอบ...


“แน่นอน”


“เอ่อ...คุณติน...แล้วกำหนดการณ์ที่จะไปพบ...”


“พวกนาย2คนไปแทนละกัน”ตินบอกทันทีราวกับคิดไว้ล่วงหน้าแล้ว


“งั้นก็ไม่มีคนคุ้มกันสิครับ”กายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่เห็นด้วยนัก


ก็จริงอย่างที่กายว่า ถ้าให้ไปทั้งคู่ตินก็จะไม่มีคนคอยคุ้มกันและถ้าเกิดอะไรขึ้นผมอาจช่วยไม่ได้มากเท่าบอดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนอย่างกายและจิม


ยิ่งช่วงนี้ชายที่ได้ชื่อว่าศัตรูของตินก็ไม่มีการเคลื่อนไหวยิ่งทำให้ต้องระวังเป็นพิเศษ ไม่แน่ว่าอาจรอจังหวะที่ตินออกห่างจากพวกบอดี้การ์ดก็เป็นได้


“ถ้ามื้อกลางวันให้ผมไปซื้อแล้วกินในรถไหมครับ”จิมเสนอความเห็น


“ไม่ล่ะ...กินทั้งที่ขอที่ร้านดีกว่า...ไม่ต้องห่วงหรอกฉันจะอยู่ในห้างนี่แหละ ถ้าจัดการเสร็จเมื่อไหร่ก็มารับฉันที่นี่”ตินบอกบอดี้การ์ดทั้ง2คน


“แต่ยังไงก็ไม่ค่อยปลอดภัยอยู่ดี”ดูกายจะเป็นห่วงตินมากทีเดียว


“ฉันไม่คิดว่าพวกมันจะกล้าทำอะไรในสถานที่ที่คนพลุกพล่านแบบนี้หรอกนะ”


“ก็จริงครับ...เข้าใจแล้ว พวกเราจะรีบจัดการธุระให้เสร็จแล้วรีบมานะครับ”ทั้งกายและขิมหันไปมองตากันสักพักก่อนที่กายจะตอบกลับมา


“อืม”


ผมมองกายและจิมไปจนสุดสายตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองตินที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดูเหมือนตินจะรู้ว่าถูกมองอยู่เลยหันมาจนดวงตาของเราประสานกันอย่างไม่ตั้งใจ


ดวงตาสีฟ้าสดที่จ้องมาแฝงไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ถูกส่งมา ตัวผมเองก็รับรู้ถึงมันได้แม้จะไม่อยากรับรู้ก็ตาม


ความรู้สึกของตินก่อนหน้านี้ผมเคยบอกว่าเขาชอบผม...แต่ในตอนนี้มันเลยคำว่าชอบไปแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรตินถึงเลือกที่จะไม่บอกแต่นั่นก็ทำให้ผมสบายใจเพราะถ้าเขาบอกออกมาผมก็คงไม่อาจตอบรับความรู้สึกนั้นได้แม้ว่าจะชอบตินมากก็ตาม


ฝ่ามืออุ่นๆที่เอื้อมมาสัมผัสใบหน้าผมแล้วลูบอย่างอ่อนทำเอาหัวใจเต้นถี่เร็วขึ้น ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มบางๆที่ส่งมาให้ยิ่งทำให้ผมต้องกำมือแน่นเพื่อข่มอารมณ์ไม่ให้เกิดอาการเขินอายขึ้น


“อยากกินอะไร”เสียงทุ้มของตินถามโดยที่มือยังลูบใบหน้าผมอยู่


“...ตินอยากกินอะไรล่ะ”


“หึ...สิ่งที่ฉันอยากกินตอนนี้ไม่ใช่อาหาร”


“หมายความว่ายังไง”ถ้าไม่ใช่อาหารแล้วทำไมถึงอยากกินล่ะ


ไม่เห็นเข้าใจเลย


“ถ้าถามมากๆจะกินจริงด้วย”พูดจบตินก็ก้าวขาเดินไปตามทางปล่อยให้ผมได้แต่ยืนขมวดคิ้วแน่นด้วยความไม่เข้าใจ


แม้จะไม่เข้าใจสิ่งที่ตินพูดแต่ผมก็วิ่งตามอีกฝ่ายไปจนถึงบันไดเลื่อนที่ยาวถึง10ชั้นบริเวณกลางห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าบันไดเลื่อนนี่ก็เป็นหนึ่งในจุดขายของที่นี่เลย ไม่ว่าใครที่มาก็มักจะขึ้นบันไดเลื่อนนี้ก่อนทั้งนั้น


“ตินเราไม่ไปกินข้าวเหรอ”ที่ถามเพราะร้านอาหารอยู่ชั้น8และ9


“ขึ้นไปชั้น10แล้วลงมามันใกล้กว่าค่อยๆชั้นทีละชั้น...อีกอย่างนายชอบบันไดเลื่อนนี่ไม่ใช่?”ใบหน้าที่หันมาถามนั้นนอกจากจะมีรอยยิ้มปรากฏอยู่แล้วยังเลิกคิ้วขึ้นราวกับจะบอกว่ายังไงสิ่งที่พูดก็เป็นความจริง


“...รู้ใจจริงๆ”ผมบอกพร้อมยกยิ้มขึ้น ผมชอบบันไดเลื่อนนี่มากเมื่อก่อนก็ชอบจะขึ้นๆลงๆอยู่หลายรอบ การที่ค่อยๆขึ้นไปสูงเรื่อยๆแบบนั้นมันให้ความรู้สึกดีมากเลยแต่ตอนขาลงออกจะเสียวๆอยู่หน่อยถ้าไม่จับราวไว้


“ก็แฟนทั้งคน”


“คิก...”ผมหลุดขำกับคำพูดนั่น


แฟนเหรอ...


คำที่ใช้เรียกคนที่มีความรู้สึกตรงกันของมนุษย์ไม่ว่าจะเป็น สนใจ ชอบหรือรัก


ก็จริงที่ผมทั้งสนใจและชอบติน


แต่มันก็แค่นั้นไม่ใช่รัก


ไม่สิ...


ผมพยายามทำให้มันไม่ใช่รัก


เพราะถ้าใช่...


ผมก็คง...


“แพน...เป็นอะไร”ตินถามพลางจับไหล่ผมเขย่าไปมา


“ฮะ?...อ้อ...โทษทีเหม่อไปหน่อย”


“อย่าเหม่อสิเดี๋ยวตกลงไปหรอก”


“ไม่ตกหรอกน่า...เฮ้ย...”ผมถึงกับอุทานเสียงดังเมื่ออยู่ขาผมก็เหมือนมีแรงลมมาวนๆรอบร่างกายก่อนจะดึงจนหงายลงไปจากบันไดเลื่อนที่สูงถึง10ชั้น


“แพน!!”เสียงตะโกนของตินดังขึ้นก่อนจะเอื้อมมือมาหมายจะคว้าตัวผมไว้แต่ก็ไม่ทัน


“ว้าย!”


“เฮ้ย!”


เสียงร้องของลูกค้าที่มาใช้บริการดังระงมเมื่อเห็นคนตกลงไป


“อึก...อะไรกัน”ทำไมถึงรู้สึกเหมือนขยับตัวไม่ได้


“แพน!”


หมับ!


ตุบ!


แขนข้างหนึ่งของผมถูกใครสักคนจับไว้ก่อนจะดึงร่างผมให้เข้าไปหาจนเกิดเสียงดังตุบ สัมผัสและกลิ่นที่คุ้นเคยทำให้ดวงตาสีเขียวอ่อนของผมเบิกกว้างขึ้นพร้อมกับเงยหน้าไปมองผู้ช่วยชีวิตตัวเองไว้


หมวกสีเข้มกับแว่นกันแดดที่ใส่อยู่ไม่สามารถปกปิดเส้นผมสีน้ำตาลกับดวงตาเรียวสีทองสว่างที่ซ่อนอยู่ได้เลย รอยยิ้มขี้เล่นกับลักยิ้มแก้มขวาอันเป็นเอกลักษณ์กับผิวสีน้ำผึ้งนั่นดูราวกับเทวดาบนสวรรค์ที่ลงมาเดินบนพื้นดิน ซึ่งในความเป็นจริงก็ใกล้เคียงเพียงแต่ไม่ใช่เทวดาแต่เป็นเทพเจ้าต่างหาก


เพื่อนสนิทของผมตอนอยู่ที่ญี่ปุ่น...


“เซ็น...”ทำไมถึงมาอยู่นี่


“ไง...ไม่เจอกันสักพักใหญ่เลยนะจิน”นำเสียงออกแนวเพลย์บอยดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง


จินที่ว่าย่อมากจากคุคุโนจินที่คนในศาลเจ้าใช้เรียกผมนั่นเอง


ว่าแต่เซ็นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง


แถมยังในร่างของมนุษย์


ไม่สิ


อย่าบอกนะว่า...


“นี่เซ็น...”


“แพน!”เสียงของตินเรียกชื่อผมดังลั่น เมื่อมองไปก็เจอกับตินที่ลงมาหาผมจากด้านบนของบันไดเลื่อน ตินหันไปมองคนที่กอดผมไว้ดวงแววตาไม่พอใจพร้อมกับมือข้างนึงที่เอื้อมมาดึงตัวผมให้ไปหาเขาแทนแต่เพราะเซ็นเองก็ไม่ยอมทำให้ตอนนี้ร่างผมอยู่ระหว่างขั้นบันไดเลื่อนทั้ง2ขั้น


“โอ้ย...อย่าดึง”ผมพยายามบอกทั้งคู่ที่ต่างออกแรงดึงแขนผมคนละข้าง สภาพตอนนี้คงเหมือนเด็ก2คนที่ยื้อแย่งตุ๊กตาตัวเดียวกัน จุดจบของตุ๊กตาตัวนั้นคือขาดครึ่งไม่ก็แขนขาด แน่นอนว่าผมไม่ยอมมีจุดจบแบบนั้นแน่


“ปล่อย”ตินมองไปยังเซ็นด้วยแววตาแข็ง


“นายสิปล่อย”เซ็นเองก็ไม่ต่างกันเลย


ทั้งคู่ต่างดึงผมไปมาท่ามกลางสายตาของผู้คนที่มองมาราวกับเจอเรื่องสนุก บางคนถึงกับหลุดหัวเราะออกมาในขณะที่บางคนยกกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่าย แม้จะขึ้นมาจนถึงชั้น10แล้วทั้งคู่ก็ยังไม่ยอมปล่อยผม


ตอนนี้แขนทั้ง2ข้างเจ็บไปหมดแล้ว


ไม่ไหวแล้วนะ


“พอสักที...ผมเจ็บนะ”สุดท้ายผมก็สะบัดมือของทั้งสองคนทิ้งแล้วหยุดยืนนิ่งๆอยู่ตรงกลางของพวกเขาทั้งคู่


“แพน...โทษที...ขอฉันดู...”


“เฮ้ยๆ...ถอยไปเลย...เดี๋ยวฉันดูเอง”เซ็นที่เห็นตินจะเข้ามาใกล้ก็รีบใช้มือดันตินให้ถอยห่างไป การกระทำนั่นทำให้ตินทำตาขว้างทันที


“นายไปใคร”ตินถามขี้นด้วยเสียงแข็งๆ


“แล้วนายล่ะเป็นใคร”


“ฉันถามก่อน”


“ถามหลังแล้วตอบก่อนไม่ได้รึไง”


“พอๆ...พอทั้งคู่เลย”ผมรีบจัดการดันทั้งคู่ที่ทำท่าเหมือนจะกัดกันอยู่รอมร่อให้แยกกันยืนคนละฝั่ง


“หมอนี่เป็นใคร?!”ทั้งตินและเซ็นต่างตะโกนประโยคเดียวกันออกมา


ผมละอยากกลับร่างเทพแล้วหนีไปตั้งหลักที่ไหนสัก3ชั่วโมงจริงๆ


“เดี๋ยวผมจะแนะนำให้รู้จักกันแต่ตอนนี้เราเปลี่ยนที่กันก่อนเถอะ”ผมรีบบอกเพราะรอบๆมีคนจำนวนไม่น้อยเลยที่สนใจเหตุการณ์นี้จนหยุดยืนดูห่างๆ


ผมไม่อยากเป็นจุดสนใจหรอกนะ


“ชิ...”


“ฉันสิต้องชิ”


“เซ็นอย่าหาเรื่อง”ผมหันไปตบหลังเซ็นแรงๆเป็นการเตือน


พึ่งหยุดได้ไม่ถึง10วิก็จะทะเลาะกันต่ออีกแล้ว


“...ก็ได้”


“เฮ้อ”ผมถอนหายใจยาวก่อนจะเดินทั้งคู่ลงมายังชั้น9ที่มีร้านอาหารมากมายเปิดให้บริการอยู่


ถึงจะอยากหันไปถามตินว่าจะกินอะไรแต่อารมณ์ในตอนนี้คงไม่ตอบกลับมาเป็นแน่เพราะงั้นผมเลยขอเลือกร้านอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ใกล้ที่สุดเลยล่ะกัน ยิ่งเดินไปไกลก็คงมีแต่คนมอง


ที่มองไม่ใช่เพราะทั้งคู่ทำท่าเขม่นใส่กันตลอดเวลาแต่เป็นเพราะหน้าตาของทั้งคู่ที่ดูดีมากไปนิดผู้หญิงที่เดินผ่านเลยเหลียวหลังกลับมามองจนตาแทบทะหลน


เซ็นที่รู้ตัวว่ามีผู้หญิงหลายคนมองก็หันไปส่งรอยยิ้มหวานๆให้ผิดกับตินที่ทำหน้าตึงราวกับกำลังโกรธแค้นใครมาสักพันปีเศษได้


“อิราไซมาเซ ยินดีต้อนรับคะ...มากี่ท่านคะ?”พนักงานสาวหน้าร้านเอ่ยต้อนรับด้วยรอยยิ้มหวาน


“3ครับ”ผมตอบด้วยส่งยิ้มสั่นไปให้


“3ท่านนะคะ...เชิญทางนี้เลยค่ะ...”


“เอ่อ...ขอโต๊ะด้านในสุดได้ไหมครับ”ผมเอ่ยถามไปเพาะอยากได้โต๊ะที่เป็นส่วนตัวหน่อยไม่ใช่หน้าร้านแบบนี้


“โซนด้านในยังไม่เปิดให้บริการค่ะ...ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณลูกค้า”พนักงานสาวบอก


“ผู้จัดการร้านอยู่ไหน”นี่ไม่ใช่เสียงผมแต่เป็นตินที่พูดขึ้นพลางมองไปรอบๆร้าน


“คะ?...ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไร...”


“คุณคณาธิป?!”เสียงตกใจของชายหนุ่มที่มีป้ายบนหน้าอกเขียนว่าผู้จัดการเดินตรงมาหาตินด้วยความนอบน้อม


“ฉันขอนั่งโต๊ะที่อยู่โซนในสุด”แม้ในประโยคจะมีคำว่าแต่ดูจากหน้าตาเหมือนออกคำสั่งอยู่กลายๆ


“ได้แน่นอนครับ”


“แล้วก็ห้ามให้ใครเข้ามาในโซนนั้นระหว่างที่ฉันยังอยู่”ตินพูดต่อ


“ครับ...เข้าใจแล้วครับ”ผู้จัดการร้านรับคำก่อนจะนำพวกเราไปยังโต๊ะด้านใน


โต๊ะยาวสำหรับนั่ง4คนถูกตินและเซ็นแยกกันนั่งคนละฝั่งพร้อมกับสายตาของทั้งคู่ที่มองมายังผมราวกับจะบอกว่ามานั่งข้างฉันซะ
โอ้ย...ทำไมผมต้องมาเจอบรรยากาศแบบนี้ด้วยเนี่ย


“จิน...มานั่งนี่”เซ็นพูดพลางใช้มือตบที่ว่างด้านข้างเบาๆ


“แพน”ไม่มีคำพูดนอกจากน้ำเสียงที่ดูจะสื่อความหมายได้ไม่แพ้ประโยคที่ยาวกว่า100ตัวอักษร


ผมละปวดหัวจริงๆ


ดวงตาสีเขียวอ่อนของผมหันไปสบกับดวงตาสีทองสว่างของเซนสลับกับดวงตาสีฟ้าสดของตินอย่างครุ่นคิด ไม่ว่าจะนั่งฝั่งไหนก็คงจะโดนอีกฝั่งไม่พอใจแน่


สำหรับตอนนี้ผมควรจะเลือกติน เอ๊ะ ไม่สิ ถ้าผมนั่งกับตินเซ็นต้องไม่พอใจแน่ และด้วยพลังที่เซ็นมีอาจสร้างปัญหาให้เกิดขึ้นได้ งั้นทางเลือกที่ดีที่สุดก็คงต้องนั่งกับเซ็นสินะ


“ขอโทษนะติน”ผมเอ่ยเสียงสำนึกผิดก่อนจะนั่งลงข้างเซ็นที่ทำหน้ากวนๆส่งให้ติน


“แพน...”


“ดีมากจิน...แบบนี้สิสมกับความสัมพันธ์ที่มีมายาวนานของเรา”เซ็นพูดพร้อมกับสวมกอดผมที่นั่งอยู่แน่น


“ปล่อยเดี๋ยวนี้”ตินที่เห็นผมโดนกอดก็เริ่มมีน้ำโห


“ทำไม?...ถ้าฉันไม่ปล่อยนายจะทำไม”ไม่เพียงแค่พูดแต่เซ็นยังดึงตัวผมเข้ามากอดไว้แน่นกว่าเดิมอีก


“ปล่อยเซ็น...ผมไม่เล่นนะ”ผมรีบผลักคนข้างกายออกไปเพราะรู้ว่าสายตาของตินที่ส่งมามันไม่เล่นแล้ว


ผมไม่อยากให้ตินโกรธ


และไม่อยากให้เข้าใจผิดด้วย




(มีต่อค่ะ)

[nicedog]

(ต่อนะคะ)




“เอ่อ...เมนูค่ะ”พนักงานสาวที่อยู่ดูด้านหลังดูจะได้โอกาสในการยื่นเมนูหลังจากที่ต้องยืนเงียบมาสักพักใหญ่


พวกเราทั้งสามใช้เวลาไม่นานในการตัดสินใจว่าจะสั่งอะไร บรรยากาศเงียบๆยังคงเงียบต่อไปจนกระทั่งขอที่สั่งมาเสิร์ฟหมดทุกอย่างแล้ว


“หมอนั่นเป็นใคร”ทันทีที่พนักงานเสิร์ฟเสร็จตินก็เปิดประเด็นทันที


“อ่า...งั้นขอแนะนำนะ...นี่เซ็นเง็น...เป็น...”


“เซ็นเง็น เทพีแห่งฤดูใบไม้ผลิ...ถึงจะได้ชื่อว่าเทพีแต่ก็เป็นผู้ชายอย่างที่เห็น เรียกว่าเทพแห่งฤดูใบไม้ผลิจะเหมาะกว่า ฉันกับจินเป็นเพื่อนสนิทที่คบกันมากว่า220ปีแล้ว...พวกเราต่างรู้จักกันดีกว่าใครๆไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม ฉันแนะนำตัวแล้วต่อไปก็ตานาย...บอกมาซะว่าเป็นใคร”แนะนำตัวเสร็จเซ็นก็มองไปยังตินที่อยู่ฝั่งตรงข้าม


การที่เซ็นแนะนำว่าตัวเองไม่ใช่มนุษย์แปลว่ารู้แล้วสินะว่าผมช่วยมนุษย์คนนี้ไว้ จะว่าไปก็คงเดาไม่อยากหรอกสำหรับคนที่รู้จักกันมานานอย่างเซ็น


“ฉันคณาธิป ชื่อเล่นติน...เป็นเจ้าของห้างนี้...”


“ฮือ?...เจ้าของ?”เซ็นถึงกับเบิกตากว้างเมื่อได้ยินว่าตินเป็นเจ้าของห้าง


“ใช่...ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ ส่วนแพน...เป็นแฟนฉัน”ประโยคสุดท้ายตินพูดขึ้นหลังจากหันมาสบตาผมสักพัก


“หา...แฟน? อุ๊บ ฮะฮะฮะ...โอ้ย เป็นมุกที่จี้ชะมัดเลย เป็นแฟนงั้นเหรอ ฮะฮะฮะ”เซ็นหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นพร้อมกับมือที่ตบโต๊ะเสียงดังปาบๆ


“ขำอะไร”


“เซ็น...หยุดขำได้แล้ว”ผมหันไปสะกิดเพื่อนตัวเองที่หัวเราะไม่หยุดเบาๆ


“ก็มันน่าขำนี่ คิก...มนุษย์นี่นะเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกชะมัด...แค่รู้สึกสนใจหรือชอบก็โมเมว่าเป็นความรักและคบกัน พอรู้ถึงข้อเสียต่างก็เลิกกันด้วยเหตุผลที่ว่าเข้ากันไม่ได้ทั้งที่ไม่เคยลองปรับตัวหรือเข้าหากันอย่างจริงจังด้วยซ้ำ...”


“แถมพอเลิกกันก็เอาแต่บอกว่าอีกฝ่ายไม่ดีอย่างงั้นไม่ดีอย่างนู้นโดยไม่ดูตัวเองเลย...นั่นคือคำว่าแฟนที่นายพูดถึงเหรอคุณเจ้าของห้าง”เซ็นนั่งเท้าค้างยกยิ้มมองไปยังตินที่ขมวดคิ้วกับคำถามนั้น


“หมายความว่ายังไง”


“อธิบายง่ายๆก็อย่าเอาพวกเราไปรวมกับมนุษย์ที่มีอารมณ์และความรู้สึกที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาแบบนั้น นายบอกว่าเป็นแฟนกับจินสินะ?”


“จิน?...เขาชื่อแพนนี่”ตินดูจะขมวดคิ้วหนักเข้าไปใหญ่


“จินที่ว่าย่อมาจากคุคุโนจินน่ะ...จำที่ไดจิกับมิกะเรียกผมได้ใช่ไหมล่ะ คนที่ประเทศญี่ปุ่นส่วนมากจะเรียกผมด้วยชื่อนั้นด้วยความที่คุคุโนจินมันยาวไปเซ็นเลยย่อเหลือแค่จิน”ผมอธิบายให้ตินฟัง


“อืม...ฉันเป็นแฟนกับแพนแล้วทำไม”ตินหันไปถามเซ็นต่อ


“ที่เรียกว่าแฟนนี่คือสนใจหรือชอบกันล่ะ”


“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย”


“อืม...ก็ไม่เกี่ยวหรอกแค่อยากบอกไว้ว่าถ้าเพียงแค่สนใจหรือชอบก็อย่าคิดเอาเองว่ามันเพียงพอที่จะเป็นแฟน...เทพอย่างพวกเราไม่มีหรอกที่เรียกว่าคบหาดูใจหรือแฟนน่ะ เนอะจิน”พูดจบเซ็นก็หันมาขอความเห็นผม


“อืม...ไม่มีหรอกคำบ่งชี้ถึงจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ ถ้าเทพ2องค์มีความรู้สึกเหนือคำว่าชอบหรือก็คือมีความรู้สึกรัก ทั้งคู่ก็จะเป็นคนรักกันทันที ไม่มีหรอกการทดลองคบหรือเป็นแฟนเพราะเมื่อรักไปแล้วก็จะไม่มีการเปลี่ยนความรู้สึกเหมือนมนุษย์”ผมพูดต่อด้วยรอยยิ้มบางๆ


“แปลว่าถ้าเป็นเทพก็ไม่มีการแย่งคนรักกันสินะ”


“อืม...อย่าถามอะไรอยากๆสิ...พวกเราก็ไม่รู้หรอก ที่รู้มีแค่คำว่ารักเป็นสิ่งที่มีค่ามากและสามารถพูดได้กับคนเพียงคนเดียวเท่านั้น”เซ็นยกมือขึ้นเกาหัวเล็กน้อยเมื่อเจอคำถามของติน


“แล้วถ้าบอกรักไปแล้วเทพองค์นั้นไม่รักตอบล่ะ”ตินยังคงถามต่อ


“...จิน ตอบสิ”อยู่ๆเซ็นก็สะกิดผมที่ยกแก้วชาเขียวขึ้นมาดื่ม


“ฮะ?...ทำไมโยนเล่า”


“ก็ฉันไม่รู้นี่...เรื่องรักๆนี่ก็ได้ยินตั้งแต่จำความได้แล้ว”


“ผมก็เหมือนกันแหละน่า...เอางี้นะติน พวกเราก็ไม่รู้เรื่องยากๆแบบนั้นหรอก...แต่ที่แน่ๆคือคำว่ารักมันมีความหมายและสำคัญมาก ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะบอกออกไปเหมือนอย่างมนุษย์”


“แล้วที่อธิบายมาทั้งหมดนี่ต้องการสื่ออะไร”ตินมองหาเซ็นอย่างต้องการคำตอบ


“ถ้าแค่ชอบหรือสนใจจินแล้วบอกว่าเป็นแฟนก็เลิกซะเถอะ...ถึงชีวิตมนุษย์จะสั้นแต่เทพอย่างเราก็ไม่มีเวลามาแสดงละครเป็นแฟนใครหรอกนะ หน้าตาอย่างนายคงไม่อยากที่จะหาคนคบนี่...ลองหาสักคนแล้วเลิกสนใจจินได้แล้ว”


“เพราะเลิกสนไม่ได้ถึงได้เป็นแบบนี้ไง”ตินบอกเสียงเบา


“ติน...”


“มันไม่ใช่แค่ความสนใจหรือชอบ...ฉันรักแพน”คำสารภาพรักของตินดังขึ้นพร้อมกับดวงตาสีฟ้าสดที่มองมา


“ติน...”ทำไมต้องพูดมันออกมาด้วย


คำว่ารักนั่นน่ะ


แบบนี้ผมจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ต่อไปได้ยังไงกัน


“หึ...คำพูดของมนุษย์มันเชื่อไม่ได้หรอก...ใช่ไหมจิน”


“...อืม”ผมก้มหน้าลงก่อนจะตอบออกไปเสียงเบา


ใช่...เชื่อไม่ได้


ทั้งที่บอกตัวเองมาตลอดแต่ภายในใจลึกๆมันกลับบอกว่าคำพูดของตินเป็นความจริงที่สามารถเชื่อได้


“จิน?...เป็นอะไร...นี่จิน”ใบหน้าผมถูกเซ็นบังคับให้เงยขึ้นไปสบกับดวงตาสีทองสว่างนั่น เพียงแค่อีกฝ่ายเห็นหน้าและสบตาผมเขาก็เบิกตากว้างขึ้นอย่างรวดเร็ว


“เซ็น...”


“นี่มันเรื่องบ้าอะไรจิน?!”เซ็นถามเสียงแข็งพลางจ้องมาที่ผมเขม็ง นั่นทำให้ผมมั่นใจว่าเซ็นรู้แล้วถึงความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายในใจนี้


ความรู้สึกที่อยากลบมันออกไปให้มากที่สุด


ไม่อยากยอมรับมันเลย


แต่ว่า...


“เซ็น...ผม...”


“นี่แกทำอะไรจิน!”เซ็นปล่อยผมแล้วลุกขึ้นไปคว้าคอเสื้อตินดึงเข้าหาตัวจนใบหน้าของทั้งคู่เข้าใกล้กันมากขึ้น


“พูดเรื่องอะไร”


“ฉันไม่สนว่าจินจะช่วยมนุษย์ที่ใกล้ตายหรือเรื่องที่มนุษย์คนนั้นสามารถมองเห็นเทพได้ ไม่สนแม้กระทั่งการที่จินจะปรากฏตัวในร่างมนุษย์ด้วยสาเหตุอะไร ที่ฉันสนคือแกทำอะไรจินเขาถึงได้...”


“เซ็นพอเถอะ”ผมรีบดึงเซ็นไว้ก่อนที่คำต้องห้ามนั่นจะหลุดออกมา


“แต่ว่า...”


“นี่มันเรื่องอะไรกัน”ตินดูเหมือนจะเป็นฝ่ายที่งงที่สุดเพราะไม่รู้เรื่องอะไรเลย


“เรื่องอะไรงั้นเหรอ ฉันต่างหากที่อยากจะถามแกว่านี่มันเรื่องอะไรกัน จินที่ออกเดินทางมาไม่ถึงปีกลับมา...หลงรักมนุษย์อย่างแก”


“เซ็น!!”ผมเรียกอีกฝ่ายเสียงดังลั่น


ทำไมถึงพูดมันออกไปกัน


“...แพน...รักฉัน...จริงเหรอแพน?”ตินดูจะสับสนกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นมาพอสมควร


“ไม่...ยังไม่ได้รัก ยังไม่ได้รักสักหน่อยแค่ชอบเท่านั้นเอง”ผมหันไปบอกเซ็นเสียงดัง


“แค่ชอบ? แน่ใจเหรอที่พูดออกมาน่ะ...คงเข้าใจใช่ไหมว่าชอบกับรักแม้จะใกล้เคียงกันแต่ความหมายของมันต่างกันมากขนาดไหนน่ะ”


“ผมรู้...”เพราะรู้ถึงได้พยายามให้มันหยุดอยู่แค่คำว่าชอบไง


“นี่มันเรื่องอะไร...ใครสักคนอธิบายมาสักทีสิ”ตินที่อยู่อีกฝั่งถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่คล้ายคลึงกับคำสั่ง


“อยากรู้เหรอ”


“เซ็น!”อย่านะ


คิดจะบอกตินเรื่องนั้นงั้นเหรอ


“อยากสิ”ตินพยักหน้า


“ฉันไม่คิดจะปิดหมอนี่เพื่อนายหรอกนะจิน...ให้รู้ไปเลยถึงข้อห้ามของพวกเราน่ะ”


“ข้อห้ามอะไร”ตินถามพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเน่น


“เซ็น...ไม่นะ...”ผมไม่อยากให้ตินรู้


ขอแค่เรื่องนี้


“ถ้าเทพอย่างพวกเราตกหลุมรักมนุษย์ เทพองค์นั้นจะหายไป”


“...”คำพูดของเซ็นทำเอาดวงตาสีฟ้าสดของตินเบิกกว้างขึ้น ผมเองก็ได้แต่เม้มปากแน่นที่ไม่สามารถหยุดเซ็นไม่ให้บอกเรื่องนี้ออกไปได้


อย่างที่เซ็นว่า...


ข้อห้ามเพียงข้อเดียวของพวกเราคือห้ามหลงรักมนุษย์


เทพที่หลงรักมนุษย์จะหายไป


“ถ้าไม่อยากให้จินหายไปเพราะความรู้สึกเล่นๆนั่นก็เข้าใจนะว่าควรจะทำยังไงต่อไป”เซ็นบอกกับตินต่ออีก


“จริงเหรอแพน”


“ติน...”


“จริงเหรอที่ถ้ารักมนุษย์แล้วจะหายไปน่ะ!”น้ำเสียงที่ถามคำถามนั่นดูวิงวอนมากจนผมต้องพยักหน้าส่งไปให้พร้อมกับน้ำตาลที่ค่อยๆไหลลงมาตัวผมรู้มานานแล้วว่าตินไม่ใช่แค่ชอบแต่รักผม


และผมเองก็อาจจะรู้สึกไม่ต่างกัน


ทุกๆวันที่ได้อยู่ด้วยกัน


ได้ทะเลาะและกวนโมโห


ทุกช่วงเวลามันทำให้ผมมีความสุขอย่างที่ไม่เคย


ใช่...เพราะมีความสุขมากผมถึงปล่อยให้ความรู้สึกตัวเองเกินเลยมาจนถึงตอนนี้...


ชอบ


ผมพยายามหยุดความรู้สึกตัวเองให้อยู่ที่คำนี้


ไม่ให้มันเลื่อนขั้นเป็นอีกคำที่เหนือกว่า


ผมยังอยากอยู่กับติน


ยังไม่อยากหายไป


“จิน...มนุษย์กับเทพ...ไม่ใช่สิ่งที่สามารถรักกันได้”เซ็นนั่งลงก่อนจะสัมผัสที่ไหล่ผมเบาๆ


“อืม...ผมรู้...ผมไม่ได้รัก...”ไม่ได้รัก


“แน่ใจว่าสามารถหยุดมันได้”


“...เซ็น”ที่ว่าหยุดหมายถึงความรู้สึกนี้น่ะเหรอ


ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจมั่นใจว่าสามารถหยุดมันได้


แต่ตอนนี้ผมไม่มั่นใจเลยสักนิด


คำว่ารักที่ตินพูดยังวนเวียนอยู่ภายในหัวอยู่เลย


“ฉันไม่อยากให้นายหายไป”


“อืม...”ผมก็ไม่อยากหายไป


“สัญญากับฉันว่านายจะไม่หายไป”


“เซ็น...”ดวงตาสีเขียวอ่อนของผมเงยขึ้นไปสบกับดวงตาสีทองสว่างตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสนไปหมด


สัญญานั่นผมอยากทำตาม


แต่ว่า...


“เฮ้อ...เอาเถอะ เรื่องพวกนายก็ให้พวกนายจัดการเอาเองละกัน ฉันมานี่เพื่อมาเจอนายแต่ดีแล้วที่ได้มา ถ้าฉันไม่มานายก็จะปิดหมอนี่ต่อไปงั้นสิ”


“ก็มัน...”ไม่อยากให้ตินรู้นี่


ถ้าตินรู้ทุกอย่างมันจะเปลี่ยนไป


มันจะไม่มีอะไรที่เหมือนเดิมอีกต่อไป


“ฉันต้องไปแล้ว...ขอโทษที่ใช้พลังดึงขานายลงมานะ”เซ็นพูดพลางขยี้เส้นผมสีเขียวเข้มของผมแรงๆ ถ้าเป็นปกติผมคงปัดป้องแต่ในตอนนี้ในหัวผมมันเต็มไปด้วยเรื่องของติน


“อืม...”


“ไปล่ะ”พูดจบร่างของมนุษย์ก็หายไปอย่างรวดเร็ว เซ็นในร่างเทพมองมายังผมอย่างห่วงๆก่อนจะจากไปพร้อมรอยยิ้มให้กำลังใจ
บรรยากาศเงียบที่มีเพียงพวกเรามันอึดอัดจนน้ำตาลที่ไหลอยู่ไม่อาจหยุดลงได้ ทั้งที่ผมไม่ใช่พวกขี้แยแท้ๆทำไมถึงร้องไห้ได้ขนาดนี้นะ


เพียงแค่คิดถึงตินน้ำตาลมันก็ไหลลงมา


“แพน...”


“อึก...อืม”ผมขานรับเสียงเรียกโดยที่ยังก้มหน้าอยู่


“อย่าร้องไห้...ทั้งหมดเป็นความผิดฉันเอง”ตินขยับตัวมานั่งฝั่งเดียวกับผมก่อนจะใช้มือค่อยๆเงยหน้าผมขึ้นอย่างอ่อนโยน


“ตินไม่ผิด...ไม่ผิดสักนิด”


“ทำไมไม่บอกเรื่องนี้กับฉัน”ตินถามพลางเกลี่ยน้ำตาลที่ไหลอาบแก้มให้


“...ผมไม่อยากให้ติน...เปลี่ยนไป”ทั้งความรู้สึกห่วง


ทั้งความรู้สึกหวง


หรือแม้แต่ความรู้สึกรัก


ผมรู้สึกดีที่ตินมอบความรู้สึกเหล่านี้ให้


“แพน...”


“ผมรู้ว่าความรู้สึกที่ตินมีให้มันมากกว่าชอบ...ตินเองก็รู้ใช่ไหมถึงความรู้สึกของผม...”ผมเงยหน้าสบตากับดวงตาสีฟ้าตรงหน้าอย่างสื่อความรู้สึก


ผมไม่คิดว่าตินจะไม่รู้หรอกนะ


ความรู้สึกของผมน่ะ


“แพน”ฝ่ามือที่เกลี่ยน้ำตาให้เปลี่ยนมาดึงร่างผมให้เข้าไปแนบชิดแผ่นอกนั่นพร้อมกับกระชับอ้อมกอดแน่น


“ติน”


“ฉันรักนาย....รักที่สุด...ความรู้สึกนี้มันไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบแต่เป็นความรู้สึกของฉันจริงๆ”


“อืม...ผมรู้”อ้อมกอดอุ่นๆนี่ทำให้ผมต้องซุกตัวเข้าหามากขึ้น


“แต่ฉันไม่อยากให้นายหายไป”เสียงของตินกระซิบเสียงเบาโดยที่กระชับอ้อมกอดให้พวกเราแนบสนิทกันมากขึ้นราวกับเขากำลังกลัวว่าผมจะหายไป


“ผมก็ไม่อยากหายไป...”อยากอยู่กับติน


อยากอยู่ไปนานๆ


ถ้ายอมรับความรู้สึกนี้ก็เท่ากับผมจะหายไป


“อย่ารักฉัน...เข้าใจนะแพน”


“ติน...”


“เข้าใจไหมแพน”ตินถามย้ำ


“อืม...”จะไม่รัก


ต่อให้อยากรักแทบขาดใจก็จะไม่รัก


ถ้าการที่รักจะทำให้ไม่สามารถอยู่กับตินได้ผมก็จะไม่รัก


ต่อให้มันจะทรมานขนาดไหนก็ตาม
.................................................................

มาต่อแล้วค่าาา

ตอนนี้มาแบบมาม่าเล็กๆ แต่พวกแนวนี้ไม่ค่อยเก่งแต่เรื่องนี้เราวางไว้แล้วว่าก่อนจบต้องมีฉากประมาณนี้

นักอ่านทุกท่านก็อย่าเครียดไปนะคะ 555 ถือเป็นหนึ่งในอรรถรสเวลาอ่านละกันค่า

ค่อยๆสนุกไปกับเนื้อเรื่องต่อจากนี้ไปถึงตอนจบด้วยนะ

อีกไม่กี่ตอนเรื่องนี้ก็จะจบลงแล้ว และแน่นอนว่าเรายังแต่งไม่จบ //หัวเราะทั้งน้ำตา

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังที่มีให้แม้ว่าเราจะติดภารกิจทำให้มาอัพได้ช้ามากก็ตาม

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ

บ๊ายบาย

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪

[FeaRes]

ฮรืออออ หนักหน่วงงงง แพนห้ามหายไปนะ Q A Q
 

[sirin_chadada]

อ้าว ของอย่างนี้มันห้ามกันได้ด้วยเรอะ

[เป็ดอนุบาล]

    มาม่าหวาน

[tonnum18]

ความรู้สึกเหมือนกัน แต่ไม่สามารถรักกันได้  สงสารจัง

[fc_fic]

 

[swoooaa]

สงสารทั้งคู่เลย จะทำยังต่อไปล่ะเนี่ย

[КίmY]

ม่ายยยยย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฮือออออ 

[ommanymontra]

 

 

[่jum]

 

[shoi_toei]

มันต้องมีทางสิ

[Nunng]

รู้สึกเครียดแทน

[catka12]

  oh nooooo no drama  .... แล้วทีนี้จะรักกันยังไงหละเนี้ย 

[Pisoi]

แล้วเขาจะรักกันยังไง 

[panpang]

อยากจะรัก แต่รักไม่ได้

[uyong]

โอ้ยยยยยยย เครียด

[lizzii]

แพนจะหายไปแบบไหนอ่าาา
ถ้าหายไปพร้อมตินหมดอายุไขมันก็ไม่เศร้ากับคนอ่านเท่าไหร่นะ
แต่อยากให้ตินกะแพนอยู่ด้วยกันตลอดไปมากกว่า แบบเป็นเทพไปด้วยเลยอะไรแบบนั้น

[hoihak]

อื้อออ ร้องไห้ ทำไงดีอะ แพนจะหายไปไม่ได้น้าาา ฮื่อออ เเต่เทพกับมนุษย์ มันเป้นไปได้แน่หรอ ฮื่อ กลัว