เพื่อนร่วมงานแบบที่ 18
“มีลูกชิ้นทอด แล้วก็เกี๊ยวน้ำ”
“มันฝรั่งเกลียวเสียบไม้ ไม่มีเหรอ”
“ยังไม่เห็นมานะคะ”
“อยากกินมันฝรั่งที่เป็นเกลียว ๆ โรยผงปาปริก้า”
ชยาทำหน้าเหมือนเสียใจมากที่ไม่มีมันฝรั่งเกลียวที่โรยด้วยผงปาปริก้ามาขาย และเบลที่เช็กสินค้าครบหมดแล้วก็แอบลอบมองชยาเล็กน้อย
“วันหลังขอเบอร์โทรศัพท์เขาไว้ดีมั้ย ถ้าเขามาแน่ ๆ จะได้รอ”
พักนี้คุณหนูเป็นอะไร ดูเหมือนอยู่ดี ๆ ก็เข้ากับพนักงานคนอื่น ๆ ได้ง่าย ๆ ทั้งที่เมื่อก่อนก็ดูเหมือนไว้ตัวอยู่ไม่น้อย แล้วตอนนี้เกิดเป็นอะไรขึ้นมา
ทำไมอยู่ ๆ ก็มนุษย์สัมพันธ์ดีเกินเหตุแบบนั้น
“ถ้ามันฝรั่งมาขาย เรียกผมด้วยนะ”
ยังไม่ยอมจบง่าย ๆ กับแค่เรื่องมันฝรั่งที่มาขายหน้าบริษัท และเบลที่เดินไปเช็กสินค้าที่เข้ามารอบใหม่ก็ไม่ได้สนใจชยาอีก ต่างคนต่างทำงานไป และเบลก็ลืมเรื่องมันฝรั่งที่ชยาอยากกินไปแล้วจนกระทั่งเลิกงาน
“พี่เบลผมกลับก่อนนะ พี่จะกลับเลยมั้ย”
เซียง พนักงานแผนกรับสินค้ากำลังจะกลับบ้านและเบลก็หันไปมองคนที่กำลังคีย์รับสินค้าและดูท่าคงอีกนานกว่าจะได้กลับบ้าน
“เออ เดี๋ยวทำอะไรอีกหน่อยก็จะกลับแล้วเหมือนกัน”
ที่จริงกลับไปเลยก็ได้ แต่ไม่รู้ทำไมถึงยังไม่ยอมกลับ พนักงานในแผนกรับสินค้าทยอยกลับบ้านเมื่อหมดเวลางาน มีแค่คนเดียวที่ยังยุ่งกับเอกสารที่กองอยู่เต็มตะกร้า และเบลก็เดินไปแบ่งเอกสารจากตะกร้าของชยาและแยกไปที่คอมพิวเตอร์อีกเครื่องที่อยู่ข้างกัน เข้ารหัสและคีย์รับสินค้าที่เข้ามา
ชยาหันไปมองคนที่หยิบเอกสารไปช่วยคีย์และหันกลับมาทำงานของตัวเองต่อ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาก็เห็นว่าเลยเวลางานมามากแล้ว แต่ชยาก็ยังไม่กลับบ้านถ้ายังทำงานไม่เสร็จ
ไม่ได้บ้างาน แต่อยากทำงานเพื่อตอบแทนบุญคุณสำหรับความเมตตาที่คุณอาวิษณุมีให้ พยายามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นเพื่อให้สมกับที่คุณอาวิษณุอุตส่าห์ให้ความช่วยเหลือมาตลอด
ชยาทำงานจนลืมเวลา ตั้งหน้าตั้งตาคีย์รับสินค้าเข้าระบบจนไม่รู้เลยว่าคนที่มาช่วยคีย์รับสินค้าหายไปไหน ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเองไปเรื่อย ๆ อยู่ดี ๆ ก็มีมันฝรั่งเกลียวเสียบไม้ยื่นมาให้และชยาก็เงยหน้าขึ้นมอง
“สองไม้พอป่ะ”
ไม่ทันได้ตอบแต่รับมันฝรั่งมาถือเอาไว้ และเบลก็เดินไปนั่งที่หน้าคอมพิวเตอร์ของตัวเองที่ยังเปิดค้างไว้ และชยาก็แตะมือไปที่กระเป๋าเสื้อและหยิบเศษเหรียญที่อยู่ในกระเป๋าออกมานับ
“ขาดสองบาท เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้”
“เอาไว้ก่อน”
เบลไม่ได้รับเหรียญที่ชยาส่งให้ และชยาก็เก็บเหรียญลงในกระเป๋าเสื้อเหมือนเดิม นั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้และกินมันฝรั่งเกลียวเสียบไม้ไปด้วยตอนที่คีย์งาน
พักนี้คุณหนูเริ่มจะทำตัวตามสบายมากเกินไปแล้ว มาดที่เคยมีฟอร์มที่เคยทำให้หมั่นไส้ดูเหมือนจะหายไปเกือบหมดไม่มีเหลือ ไม่ได้ชม แค่คิดว่าหลังจากอยู่ในแผนกรับสินค้ามาพักใหญ่ คุณหนูที่เคยทำงานไม่ได้ ตอนนี้ชักจะเก่งมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ต้องให้ใครบอกไม่มีใครสอน แต่รับผิดชอบงานของตัวเองและทำให้ตำแหน่งคิวเอ ที่ถูกตั้งขึ้นมาแต่ไม่เคยมีความสำคัญในแผนกมาก่อน เริ่มกลายเป็นตำแหน่งที่จำเป็นกับแผนกรับสินค้ามากขึ้นเรื่อย ๆ
จากที่ต้องรับสินค้าที่มาส่งและคีย์รับสินค้าให้ตรงตามบิลไปด้วยพร้อม ๆ กัน หัวปั่นทุกวันจนไม่มีเวลาพัก ตอนนี้กลายเป็นว่า มีคนช่วยตรวจเช็กสินค้าและยังทำให้ใบส่งของกับข้อมูลในระบบตรงกัน ไม่ปล่อยค้างเอาไว้เหมือนเมื่อก่อน เวลาที่ต้องการดูข้อมูลก็สามารถเปิดค้นหาได้เลยไม่ต้องรอเหมือนที่ผ่านมา และพักนี้ดูเหมือนพนักงานทั้งแผนกจะเข้าหาคุณหนูมากขึ้นด้วย ตั้งแต่กลับจากไปมิตติ้งด้วยกัน
“ที่จริงแกคุยง่ายนะ ไม่เห็นมีอะไรเลย แต่เมื่อก่อนเราอคติกับแกมากไปเลยไม่ค่อยอยากคุยด้วย”
“คุณน้องยาน่ารักอยู่นะ กินง่ายอยู่ง่าย ไม่เห็นเรื่องมากอย่างที่คิดเลย”
“คุณชยาจะว่าไปเขาก็ดีอยู่นะ ช่วยผมลากของเข้าไปเก็บด้วย”
“คุณชยายังไม่มีแฟนใช่มั้ยพี่เบล”
จะเรื่องอะไรที่ได้ยินเบลก็ได้แต่ฟังและไม่ได้คิดอะไร พนักงานในแผนกทำงานด้วยกันได้อย่างสงบราบรื่นมีความสุขก็พอแล้ว แต่คำถามล่าสุดที่เพิ่งได้ยินมันทำให้เบลสะดุดใจ
“มีหรือไม่มีแล้วจะทำไมวะ”
ถามออกไปด้วยความสงสัย และก็ได้รับคำตอบกลับมา
“พี่เบลว่าอย่างหนูเนี่ย พอจะมีสิทธิ์บ้างมั้ย”
“..........”
ไม่ได้ตอบ แต่เบลรู้สึกไม่ชอบใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“ทำงานด้วยกัน ถ้ามีเรื่องชู้สาวมันคงไม่ดีมั้ง”
แสดงความคิดเห็นไปตามความเป็นจริง และสาวน้อยร่วมแผนกที่ไปมิตติ้งด้วยกันก็ทำหน้ายุ่งเพราะคำตอบของเบล
“พี่เบลกับคุณชยาก็ดูสนิทกันดี คุณชยาเขาชอบแบบไหนพี่เบลลองถามให้หนูหน่อยไม่ได้เหรอ อยากรู้ว่าพอมีทางเป็นไปได้มั้ย”
คนถามไม่ละความพยายามในการถาม แต่เบลเลี่ยงที่จะตอบคำถามด้วยการเดินหนีไปที่รถที่มาลงสินค้า ทำเหมือนไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่ถูกถามอีก ทั้งที่ในใจลึก ๆ ก็ดูจะสนใจสิ่งที่ถูกถามไม่น้อย
เรื่องที่ถูกถามเมื่อวันก่อน มันทำให้เบลรู้สึกไม่ชอบใจแต่ก็ไม่ได้บอกใคร เบลนั่งมองคนที่ยังกัดมันฝรั่งเกลียวจากไม้ที่ถืออยู่ มีบางชิ้นที่กัดแล้วมันฝรั่งหล่นลงบนโต๊ะแต่คุณหนูก็สามารถหยิบขึ้นมากินได้ต่อหน้าตาเฉยและเบลที่ลอบมองอยู่ก็เมินหน้าหนีและหันมาคีย์งานที่ยังค้างอยู่ทำเหมือนไม่สนใจคนที่กินมันฝรั่งไปคีย์เอกสารไป
ชยากำลังจ้องมองไปที่หน้าคอมพิวเตอร์ มือหนึ่งคีย์รายละเอียดเข้าไปในระบบ อีกมือถือไม้ที่มีมันฝรั่งเกลียวและกินไปด้วย แล้วอยู่ดี ๆ ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้
หันไปมองคนที่กำลังคีย์รับสินค้าที่คอมพิวเตอร์อีกตัวด้วยความสงสัย อยากจะถามแต่ไม่ได้ถาม ชยาก็แค่สงสัยว่าเบลรู้ได้ยังไงว่าอยากกินมันฝรั่งเกลียวเสียบไม้ ทั้งที่ชยาไม่เคยบอกให้เบลรู้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
+++
“สงสัยคงต้องซื้ออะไรที่กินได้จริง ๆ มาติดไว้ในลิ้นชักบ้าง ไม่อย่างนั้นตอนที่เลิกดึกแล้วกลับไม่ได้ก็คงต้องทนหิวแบบนี้อีกแน่ ๆ”
ทั้งเบลและชยานั่งมองฝนที่กำลังตกหนักที่ลานรับสินค้า นั่งอยู่ที่เดิมที่เคยกินบะหมี่ถ้วยด้วยกันครั้งก่อน และครั้งนี้ก็ยังเหมือนเดิม ยังต้องแบ่งกันกินบะหมี่ถ้วยอีกเหมือนเดิมมีที่ต่างจากเดิมเล็กน้อยตรงที่เวลานี้เริ่มคุยกันมากขึ้น
“มิตติ้งอีกทีเมื่อไหร่เหรอ”
ชยายังคงถามคำถามเดิม ๆ และเบลก็หันมามอง ดูเหมือนคุณหนูจะติดใจการไปมิตติ้งไม่น้อย และเบลก็กำลังคิดว่าบางทีอาจจะต้องจัดมิตติ้งเร็ว ๆ นี้เพื่อคุณหนูโดยเฉพาะ
“ทำไม อยากกินเขียดทอดอีกหรือไง”
แกล้งถามและชยาก็พยักหน้ารับ
“อร่อยดี ไม่ได้กินนานแล้ว เคยกินตอนเด็ก ๆ”
นั่นไม่น่าใช่สิ่งที่ควรได้ยิน และเบลก็มองหน้าชยาด้วยความสงสัย
“คุณหนู พูดเป็นเล่นไปได้”
ชยาไม่ได้พูดเล่น และระหว่างที่มองฝนที่ยังตกหนักไปด้วยก็เริ่มยิ้มออกมา นึกถึงเรื่องราวสมัยเด็ก ๆ ที่แทบจะลืมเลือนไปแล้ว และเริ่มเล่าเรื่องที่ติดอยู่ในหัวให้เบลฟัง
“เมื่อก่อนตอนเด็ก ๆ ผมถูกส่งไปอยู่บ้านนอก ครอบครัวผมไม่ได้ร่ำรวยอะไร คุณแม่มาทำงานเป็นช่างทำผมจนกระทั่งได้มาเจอกับคุณพ่อ คุณแม่ก็เลยรับผมมาอยู่ด้วยกัน ตอนเด็ก ๆ ที่อยู่บ้านนอกกับคุณตาคุณยาย เป็นช่วงเวลาที่สนุกดีนะ มันก็ลำบาก แต่ในความลำบากก็มีความสนุกด้วย ที่จริงผมลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เพิ่งมานึกขึ้นได้เมื่อเร็ว ๆ นี้”
ชยาไม่น่าจะเล่าเรื่องราวสมัยเด็ก ๆ ให้เบลฟัง แต่อยู่ดี ๆ ก็เล่าและเบลก็นั่งฟังสิ่งที่ชยาเล่าอย่างตั้งใจ
“ถ้าไม่กลับมาลำบากอีกครั้ง ก็คงลืมไปแล้วว่าตัวเองก็เคยเป็นเด็กบ้านนอกมาก่อนเหมือนกัน”
ในรอยยิ้มมีความรู้สึกประชดประชันในโชคชะตาของตัวเองปะปนอยู่ และเบลที่อยากจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบใจชยาก็พูดไม่ออก
“คุณแม่คุณเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง”
เปลี่ยนเรื่องคุยทันที และชยาก็พยักหน้ารับ
“ความดันสูง มีอาการเครียดร่วมด้วย ผมก็เข้าใจว่าทำไมคุณแม่ถึงเครียด ท่านเคยมีทุกอย่าง ผมก็เคยมีทุกอย่างเหมือนกัน แต่ตอนนี้เราไม่มีอะไรเหลือแล้ว”
เบลไม่รู้ว่าชยาพูดเรื่องเหล่านี้ออกมาอย่างง่ายดายในวันหนึ่งได้ยังไงและเบลก็ได้แต่นั่งนิ่งไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก
“แต่ก็เท่านั้นแหละนะ จะมานั่งร้องไห้คร่ำครวญกับสิ่งที่มันผ่านไปแล้วก็เปล่าประโยชน์ ผมก็พยายามจะทำใจ แม้บางครั้งจะทำไม่ได้ แต่ผมก็จะพยายาม”
ในเวลาไม่นาน คนที่เคยน่ารังเกียจที่สุด หยิ่งยโสที่สุด อยู่ดี ๆ ก็เข้าใจชีวิตได้ง่าย ๆ จนเบลยังนึกแปลกใจ
“ผมไม่ได้คิดได้เองหรอก คุณอาวิษณุสอนผมแบบนั้น”
ชยาหันมามองคนที่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ ขยับแว่นสายตาที่สวมอยู่และยิ้มออกมาได้ รอยยิ้มหวาน ๆ ที่ชยาพยายามฝืนยิ้ม แม้จะมีความหม่นหมองอยู่บ้างแต่ในรอยยิ้มนั้นก็ดูมีความหวังและมันทำให้คนมองไม่สามารถละสายตาได้
“เป็นอะไรคุณเบล มองหน้าผมอยู่ได้”
ก็แค่มองเฉย ๆ ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น
“ไม่ให้มองหน้าจะให้ผมมองอะไร คุณนี่ถามอะไรไม่เข้าท่าเอาซะเลย”
เมินหน้าหนีหันไปมองฝนที่กำลังตกหนักและยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่าย ๆ และชยาก็พยักหน้าอย่างช้า ๆ
“นึกว่าจะตอบอะไรที่กวนประสาทมากกว่านี้ซะอีก”
คุณหนูนี่เป็นคนยังไง สงสัยพูดด้วยดี ๆ ด้วยคงไม่ค่อยชอบ
“ปากคุณนี่ ขยันหาเรื่องดีจังเลยนะคุณหนู”
แล้วชยาก็หัวเราะออกมาด้วยความขำเพราะสิ่งที่เบลพูด ต่อปากต่อคำไปอีกเล็กน้อยทั้งที่ยังไม่หยุดหัวเราะ
“ก็ไม่น้อยไปกว่าคุณก็แล้วกัน...คุณเบล”
TBC.
หัวข้อ: ► เพื่อนร่วมงาน･*:.★.:*･ by aoikyosuke 【แบบสุดท้าย หน้า 24】UP ( 27.01.2019 ) (อ่าน 174240 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก