หัวข้อ: จับรัก❤︎ -ตอนที่10- llโดนทิ้งไว้กับพี่กรดll อัพ150% #กรดขิม [01-05-61] P.8

[hunya]

  รอตอนต่อไปจ้า

[Tawanwee]

เจอกันจะๆขนาดนั้น ยังไม่มองหน้าพี่เขาอีกหรอลูกกกก5555

[luklukky]

  เจอกันเหมือนไม่เจอ ทำไมไม่ยอมมองหน้าพี่เขาลูกกกก

[orayassa]

อยากให้เจอกันแบบจริงๆจังๆ 55555555
กรด ดูจะกวนๆ

[pipimSCHT]

- ۞ตอนที่สอง -
กลิ่นคุ้น

“ ไอ้พี่ ไอ้พี่กรดอะไรนี่ สนิทกะพี่รันหรอ? ”

“ ก็สนิทดิ  มากด้วย ( – w – ) ”

“ อือๆ ” ผมพยักหน้าแค่นั้น คิดไปคิดมาไม่หน้าเปิดประเด็นเลย พี่ผมหน้าหงิกอีกแล้ว

        ตอนนี้พวกผมอยู่ที่ห้างเพื่อมากินซูชิ ตามที่ผมมันบอกว่าจะเลี้ยงอะครับ เมื่อกี้ไม่น่าเปิดประเด็นเรื่องไอ้พี่กรดเลย ผมได้ยินพี่ผมมันพูดถึงพี่กรดบ่อย พอๆกับพูดเรื่องพี่รัน เพราะมันบอกว่าพี่กรดได้ใกล้ชิดกับพี่รันมากกว่ามัน ที่เป็นแค่เพื่อนร่วมคณะแค่นั้น แล้วอีกอย่างเมื่อกี้พวกผมยังเจอกับพวกพี่เขาแบบจะๆ

“ เห็นรันที่ไหน เห็นไอ้กรดที่นั้น ”

“ ก็คงจะใช่ เมื่อกี้ไง อยู่ดีๆสองคนนั้นแม่งก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ ”

“ แล้วพี่กรดนี่หน้าตายังไงหรอพี่ ”

“ เอ้าO.O เมื่อกี๊มึงไม่เห็น? ” มันถามตอนปูอัดเต็มปาก

“ เห็นไม่ชัดอะพี่ขลุ่ย ผมกับไอ้ขิมพยายามก้มหน้าอะ ไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกตัว รู้แค่ว่าพี่เขาสูง ฮ่ะๆๆ ” ไอ้ยิมตอบยิ้มๆ

“ มึงก็ด้วยหรอ ไอ้น้อง? ” ขลุ่ยถามผมบ้าง

“ อืม ไม่ได้สังเกตนี่หว่า ” ผมพยักหน้าตอบ

“ ฮ่ะๆๆ ไม่ได้สังเกตหรือไม่กล้ากันแน่”

“ หึยย ก็ไอ้บ้านั้นนะ จะมาจับให้พวกกูหันหน้าไปหาอีก กูก็เห็นหน้าแค่ลางๆ ไม่ชัดอะ ”

“ ใช่ครับ แล้วอีกอย่างเสียงพี่เขาโคตรดุ พวกผมนี่กลัวหัวหด ” ไอ้ยิมพยักหน้าเห็นด้วย ถึงแม้มันกำลังตั้งใจกิน แต่มันก็ตั้งใจฟังผมกับพี่คุยกันด้วย

“ กินคุ้มกว่ากูอีกนะ ฮ่ะๆๆ ” ผมผลักหัวมัน แล้วแกล้งคีบสาหร่ายในจานมันมากินก่อนหัวเราะซะใจที่มันเอาจานหนีไม่ทัน^^

“ ก็พี่ขลุ่ยเลี้ยง พูดต่อเลยพี่ๆๆ ” ไอ้ยิมเงยหน้ามองไอ้พี่เพราะอยากฟังต่อ

“ กลุ่มพวกไอ้กรดมันมีเพื่อนเยอะ เพื่อนคณะอื่นด้วย เลยกลุ่มใหญ่พอสมควร แต่เหมือนสองคนนั้นสนิทกันที่สุด ”

“ เสียดาย น่าจะหันไปดูหน้าพี่กรด ” ยิมหันมาพูดกับผม ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ เพราะไม่ได้อยากเห็น

        พอนึกถึงเมื่อกี้ ก็รู้สึกไม่ชอบขึ้นมาเลยแหะ คนอะไรกวนตีน นิสัยไม่ดี ชอบบังคับ ไม่น่าจะเป็นเพื่อนกับพี่รันได้

“ ไอ้น้อง มึงคิดอะไรอยู่ ”

“ อะ.. ป่าวๆ ฟังอยู่ๆ ” ส่งยิ้ม มองตาพี่ชายปริบๆๆ

“ มึงคงด่าพี่กรดอยู่ในใจนะสิ ” ยิมพูดติดตลก

“ ป๊าวววว! ” รู้ได้ไงงงงง

“ นี่ไอ้น้อง มึงไปแอบถ่ายรูปรันแต่ละที ไอ้กรดก็นั่งอยู่ด้วยไงเล่า มึงน่าจะเห็นนะ” ขลุ่ยทำหน้าครุ่นคิด

“ ก็กูถ่ายแล้วโฟกัสแค่พี่รันของมึงมั๊ยละ ” ผมหยักไหล่

“ แต่จะว่าไป กูก็อิจฉาไอ้กรด ” เอาอีกแหละ พูดอีกแล้ว ผมฟังจนเบื่อ

“ จะไปอิจฉาทำไม ” ผมถามประโยคนี้ทุกรอบที่มันพูดว่าอิจฉาไอ้พี่กรด

“ ก็ไอ้กรดมันได้อยู่ใกล้ๆรันไงเล่า ” และ ไอ้พี่มันก็ตอบแบบเดิม

 “ แค่เนี้ย? ไอ้พี่ มึงจะใกล้กว่านี้ถ้าจีบพี่รันสำเร็จ ”

“ กูกล้าที่ไหนล่ะ ”

“ พี่ขลุ่ย ผมว่าพี่ก็หน้าตาดี เรียนเก่ง แถมรวย พี่จีบพี่รันสำเร็จอยู่แล้วหน่า ” ไอ้ยิมพยายามให้กำลังใจ

“ พูดชมแบบนี้ อยากได้เพิ่มอีกกี่จาน สั่งเลยยิม ”

“ ฮ่ะๆๆๆ จริงอะพี่ ผมไม่ได้เหมือนไอ้ขิมนะโว้ย ”

“ แค่กๆ อ้าว กูนั่งกินของกูดีๆนะ! ” ผมหันไปแว้ดใส่ไอ้ยิม

“ อย่าว่าไอ้ขิมเห็นแก่กินเลย ”

“ ไอ้พี่! ไอ้ยิม มึงเล่นกูหรอ ” โบ้ยมาทำไม “ หนอยยย จะคว่ำโต๊ะให้ ถ้าไม่ติดว่าทั้งโต๊ะนี้มีซูชิชุดใหญ่อยู่นะ ”

“ เห็นแก่กินเอ๊ย! ” ไอ้พี่ และไอ้ยิมพูดใส่หน้าผมพร้อมกัน

“ เหอะ แดกๆไป ไม่แดก กูเหมาหมดนะ! ” ผมขู่ทั้งสอง ผมเห็นแก่กินแล้วไง อิ่มท้อง มีความสุขดีจะตาย -.-

“ ฮ่ะๆๆๆ เอี้ยกกกกกกO.O ” ขลุ่ยมันหัวเราะ แต่อยู่ๆเสียงหัวเราะก็ชะงักไป มันมองเหมือนตกใจอะไรสักอย่าง แล้วทำท่ารนรานรีบหยิบสมุดเมนูมาปิดหน้า

“ อะไร!! / อะไรพี่! ” ผมกับไอ้ยิมก้มหน้าลงแนบลงกับโต๊ะเพราะตกใจตาม ก่อนจะถามมัน เมื่อกี๊ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันตกใจอะไร ไม่รู้ล่ะวะ มันหลบ ผมก็ต้องหลบตามไปก่อน

“ ดูๆ ” ไอ้พี่มันชี้ ออกไปด้านนอกของร้าน

        พรึบ =.=  พรึบ O.o

        เอี้ยจริง!

        พวกผมหันหน้าไปมองตามที่พี่ผมชี้ แล้วรีบหันขวับกลับมาแบบไม่รีรอ ก่อนจะรีบก้มหัวก้มหน้าแนบกับโต๊ะอีกครั้ง หัวจุ่มซูชิก็ช่างมัน><

“ เอี้ยยยยย! พี่รันนี่หว่ามึง! ” ไอ้ยิมที่ก้มลงท่าเดี๋ยวกับผม มองหน้าผมแล้วพูดขึ้น

        ใช่ครับ พี่รันคนเดิม เพิ่มเติมคือกำลังเดินมาทางร้านที่พวกผมนั่งอยู่ไงเล่า!

“ พวกมึงหลบเร็ว! ” พี่ผมเอื้อมมากดหัวผมลงไปใต้โต๊ะ โอ้ยๆ คอกูไอ้พี่!

“ เอาไงพี่ๆ ” ตอนนี้เอาจริงๆแล้วโคตรรพิรุจ คนในร้านก็หันมามองงงๆ แต่ช่างมันก่อน

“ ชู่ววว ” พวกผมเงียบเสียง ไม่มีใครพูดอะไรต่อ รีบก้มลงโต้โต๊ะเหมือนหาของกันใหญ่ คิดในใจทำของตกค้าบ หาของแป๊บบบ><

        ที่ผมและพี่ต้องรีบหลบพี่รัน ก็เพราะว่าขลุ่ยกับพี่รันรู้จักกัน ถ้าพี่รันเห็นอาจมีการเดินเข้ามาทัก เพราะความอัธยาศัยดีของพี่แก แล้วยิ่งเมื่อกี้ดันมาเก็บกุญแจที่ห้อยน้องขำขาวของผมได้อีก เราเพิ่งเคยเจอกันจังๆสดๆร้อนๆ ถ้ามารู้ว่าผมกับไอ้พี่เป็นพี่น้องกัน มันจะยิ่งทำการอะไรต่อไปได้ยาก ผมคิดว่านะ!


“ ฮัลโล กรด มึงอยู่ไหนเนี่ย? อ่อ ซื้อรองเท้าหรอ ”

โธ่ จะคุยโทรศัพท์ ก็ไปคุยที่อื่นก็ได้พี่ อีกอย่างห้างมีตั้งเยอะ มาเจอกันอีกได้ไงอะ -///-

“ แล้วอีกนานป่ะ? อ่อๆ จะกินไร? ”

......อย่านะเว้ย ผมยังไม่อิ่มเลย ถ้าพี่รันเข้ามานั่งกินร้านนี่ พวกผมก็ต้องออกไปดิ!

       ผม ไอ้ยิม ไอ้พี่ มองหน้ากันแล้วได้แต่ภาวนาว่าพี่เขาจะไปเข้ามานั่งในร้านนี้นะ พวกผมนั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆกับประตูหน้าร้าน แล้วร้านก็เป็นกระจก ข้างนอกกับข้างในสามารถมองเห็นกันได้ ถึงไอ้พี่กำลังเอาเมนูอาหารบังหน้าตัวเอง ผมกับไอ้ยิมก้มลงใต้โต๊ะแต่ชุดนักศึกษาอาจจะทำให้พี่รันสังเกตเห็นก็ได้ -.-


“ ฮ่ะๆๆๆ หะ! อ่อ ป่าวๆ กูไม่ได้หัวเราะอะไร ฮ่ะๆ”

        พี่รันพูดกับโทรศํพท์ ว่าไม่ได้หัวเราะ ทั้งๆที่พี่เขาหัวเราะเนี่ยนะ แล้วหัวเราะอะไรหว่า..

“ กูอยู่หน้าร้านซูชิ กินป่ะ? ” พี่รันเหมือนจะมองเขามาในร้าน เหมือนหาที่นั่ง ขอให้มองผ่านพวกผมไปแบบไม่เห็นนะ

   O.O
“ เอ้ยย ไม่ได้นะพี่ ผมยังไม่อิ่มอะ ” ผมบ่นหน้าหงิก เอาหัวโขกกับเข่าตัวเองไปมา

“ มึงอย่าเพิ่งห่วงกิน ห่วงว่าพี่เขาจะเห็นพวกเรากับพี่มึงดีกว่ามั๊ย ” ไอ้ยิมตีแขนแล้วบ่นให้ผม

“ เออๆ หวังว่าพี่เขาจะไม่เข้ามาแล้วกัน ”

“ ไอ้น้อง มึงอย่าเพิ่งพูดกัน ชู่ววว ” พี่ห้ามผมอีกครั้ง ผมก็พยักหน้าหงึกๆให้


“ อ่อ ฮ่ะๆ อยากกินสเต็กกันหรอ ได้ๆ งั้นไปเจอกันหน้าร้าน โอเค ..”


“ ไปแล้วๆ ” พี่ผมมันค่อยๆเลื่อนสมุดเมนูลง แล้วมองไปรอบๆ เมื่อกี๊พวกผมทั้งนิ่งและลุ้นกันจนในที่สุดพี่รันก็เดินผ่านไป

“ เฮ้อ ไปแล้วๆ ”

“ เฮ้อจะได้กินซักที^^ ” หยิบตะเกียบ ขึ้นมาคีบซูชิหน้ากุ้งขึ้นมา แหมม มันน่ากินจริงๆ พี่จะกินแล้วนะ อ้ามมมมมม >O<

“ เฮ้ย! เหมือนใครวะนั้น.. อย่าเพิ่ง!! ไอ้กรดมันกำลังเดินมาทางนี้! ” เหมือนพี่ผมมันพรึมพำๆอะไรสักอย่าง ก่อนร้องขึ้นอีกครั้ง มันรีบรนรานเอาสมุดเมนูเล่มเดิมขึ้นมาปิดหน้าอีกครั้ง

“ O.O หา! แค่กๆ กรดไหน?? ”  โอย ไอ้พี่สัด กุ้งติดคอกู!

“ จะมีกรดไหนอีก ก็มีกรดเดี๋ยวที่มึงต้องหลบ ไอ้น้อง! ” พี่ผมมันพูด พร้อมกับกดหัวผมลงไปใต้โต๊ะอีกครั้ง ส่วนไอ้ยิมไม่ต้องห่วง มันหลบไปตั้งแต่ได้ยินพี่ผมร้องขึ้นแล้ว

“ โอย! พวกพี่เขา ไม่มีทางเดินอื่นแล้วรึไง กูจะได้กินซูชิซักทีมั๊ย ” บ่น กูจะบ่น! ทำไมมาขัดขวางการกินของกู๊! เนี่ย ในมือผมยังถือตะเกียบอยู่นะโว้ย

“ ชู่ว! ”

“ หึย! พี่มันมายัง? ”

“ กำลังๆ ใจเย็นไอ้น้อง ก้มหัวลงไป! ” พอผมจะเงยหน้าขึ้นพี่ผม ก็กดหัวลงอีกรอบ ตอนแรกไม่อยากรู้ว่าไอ้พี่กรดนี่หน้าตายังไง ตอนนี้ผมอยากรู้แหละ หึยยย โมโหหิวโว้ยยยย

“ มึงแกล้งทำเป็นหาของที่ตกพื้นไป ”

“ อื้อๆ ”

“ ขอโทษนะคะ คุณลูกค้าทำอะไรตกรึป่าวคะ ” ผมสบตากับพี่ผู้หญิงพนักงาน ที่เอียงคอมอง เหมือนต้องการจะให้ความช่วยเหลือ

“ >O< ”

“ เอ่อ ป่าวๆครับพี่สาว ” ผมส่ายหน้า แต่ยังก้มหน้าอยู่ เอื้อมมือไปสะกิดขาไอ้พี่เผื่อมันจะนึกอะไรออก แล้วช่วยพูด

“ ......... ” ไอ้พี่ช่วยด้วยยย

หงึกๆ

“ คือว่า พี่สาวครับ เห็นไอ้ผู้ชายหล่อๆ ที่มากับเพื่อนอีกสองคนนั้นรึป่าวครับ ” ขลุ่ยมันพยักหน้าให้ผม แล้วเรียกพี่พนักงานให้ก้มลงไปใกล้ๆ แล้วกระซิบบางอย่าง ก่อนชี้ๆออกไปนอกร้าน

“ ค่ะๆ คนนั้นหรอคะ เห็นค่ะๆ^^ ” พี่พนักงานมองตาม

“ มันเป็นแฟนน้องผม ” ชี้กู นี่แฟนกูหรอ?
 
“ ค่ะ? ” พี่พนักงานตกใจตาโตแล้วหันมามองหน้าผม

“ เฮ้ยยยย!!! ” >O< กูเนี่ยนะ! O-O


ชิ้ง! +.-
        ไอ้พี่มันขยิบตา เหมือนส่งสัญญาณให้ผมเงียบไว้ก่อน

        เออๆ ผมจะทำตามที่มันพูดไปก่อน เพื่อเอาชีวิตรอดจะได้กินซูชิต่อ

“ ครับๆ ไอ้หล่อๆนั้นแฟนเก่าน้องผม ” ยังจะยืนยัน แฟนที่ไหนไอ้พี่ หน้าตาก็เห็นไม่ชัด  รู้จักกัน..ก็ไม่

“ พวกผมหลบมันนะครับ ”

“ เออ คะ? ”

“ มันตามตื้อขอคืนดีน้องผม แต่น้องผมมันยังไม่พร้อม  ” ไปกันใหญ่ๆ

“ หา? ” พี่พนักงานหันมามองผม ด้วยสายตาที่ทำตัวไม่ถูก เหมือนพี่เขาคงไม่ได้อยากจะมายุ่งหรอก แต่ที่เข้ามาถามคงเพราะหวังดี

ชิ้ง! +.-

“ ....... ” เล่นตามแผนกูไปก่อน ไอ้พี่มันส่งสายตามาให้ผม

“ คะ.. ครับ ”

“ เออ พี่สาวช่วยมองมันไว้ให้หน่อยนะครับ ถ้ามันผ่านร้านไปแล้ว ช่วยบอกเราที พวกผมจะหลบ ” ขลุ่ยยกมือไหว้ มองพี่สาวตาปริบๆ

“ ได้เลยค่ะๆ ” พี่เขาหันมายิ้มแล้วพยักหน้าให้ผม

“ ....... ” ^^

“ ขอบคุณครับ^^ ”

“ ไอ้พี่! ” พอพี่พนักงานเดินไปที่ทางเข้าร้าน ผมก็เตรียมด่าไอ้พี่เลย

“ ชู่ววว! เดี๋ยวค่อยด่ากู ”

“ หึยยย ขออีกสองจานเลยนะมึงน่ะ! ไอ้พี่กรดนั้นใช่แฟนกูที่ไหน  ” ผมอดบ่นต่อไม่ได้

“ เอ่ๆ กูให้ 3 จานเลย! ”


“ น้องๆคะ น้องหล่อๆเขาเดินผ่านไปแล้วค่ะ ” ไม่นานพี่พนักงานก็เดินกลับมาบอก พวกผมเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็นว่าผู้ชายสามสี่คนนั้นได้เดินผ่านร้านนี้ไปค่อนข้างไกลแล้ว ก็เลยถอนหายใจโล่งอกหน่อยอะครับ

“ อ่อ ขอบคุณมากจริงๆนะครับพี่สาว ” ขลุ่ยพูดและยิ้มละลายใจส่งให้พี่พนักงาน

“ ค่ะ เชิญทานต่อนะคะ พี่ขอโทษที่เข้ามารบกวน น้องคงตกใจกัน ”

“ ไม่เลยครับ ถ้าไม่ได้พี่สาว พวกผมคงโดนจะ.. เอ้ย หมายถึง แฟนน้องผมมันคงจะตามตื้อน้องของผมหน่ะครับ ”

“ เนาะๆ  ขอบคุณพี่เขาสิ ไอ้น้อง ” แหนะ! ยังมาสะกิดอีก

“ ขอบคุณครับ ”

“ ถ้าน้องคืนดีกันแล้ว อย่าลืมพาแฟนมาทานซูชิที่ร้านเราอีกนะคะ ^=^ ” พี่พนักงานยิ้มให้ผม

“ อ่าาา ครับผม ”

        ไม่รู้พี่เขาจะรู้สึกยังไงนะครับ ถ้ารู้ว่าถูกพี่ชายผมหลอกว่าไอ้พี่กรดที่เดินผ่านไปนั้น อยู่ๆมาเป็นแฟนเก่าผมซะงั้น ส่วนถ้าถามผมนะ ผมอยากต่อยไอ้พี่ชายของผมซักครั้ง ยัดเยียดผมให้ผู้ชายไปได้ยังไง

....................

“ น้านวล คุณยายไปไหนแต่เช้าอะครับ ขิมลงมาไม่ทันอะ ” ผมกำลังตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปาก ก็เห็นน้านวลที่เป็นแม่บ้านที่ทำงานที่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่ผมเด็กๆ เลยถามน้านวลทันที

       ตอนนี้ก็เก้าโมงเช้าแล้ว หลายวันมานี้ผมเหนื่อยกับการทำงานทำการบ้านมากเลยละครับ พอทำวิชาหนึ่งเสร็จ อาจารย์วิชานั้นก็ต้องสั่งเพิ่มแน่นอน ทั้งงานเดียว งานกลุ่ม ทำกันไม่หวาดไม่ไหว นี่แค่ปีหนึ่งนะเฮ้ยย><

       วันนี้วันเสาร์ เป็นวันหยุดก็จริง แต่ก็ต้องเคลียร์งาน เคลียร์การบ้านอยู่ดี ซึ่งวันนี้ผมมีนัดที่หอของมิ่ง เพื่อนร้ากกก ใจดี ของผมเอง

“ คุณท่านไปบุญขึ้นบ้านใหม่ของคุณฉายค่ะ ”

“ ครับ แล้วพี่ขลุ่ยละครับ ลงมารึยัง ”

“ ยังเลยนะคะ ข้าวต้มเพิ่มมั๊ยค่ะ น้าไปตักให้เพิ่ม ”

“ ^//////^ เอาครับ แหะๆ ขอหมูสับเยอะๆหน่อยนะครับ ไม่เอาหอมผักชีนะครับ ” ผมยิ้มกว้าง แล้วหยิบถ้วยข้าวต้มถ้วยเดิมที่ตอนนี้เหลือแค่ผักชี ส่งให้น้านวล

“ ได้เลยค่า คุณหนูของน้า ” น้านวลเดินถือถ้วยกลับเข้าไปในครัว


“ ไอ้น้อง วันนี้มึงว่างป่ะ ” ผมนั่งรอข้าวต้มถ้วยที่สองอยู่ พี่ชายก็เดินลงมา ตอนนี้เหมือนมันเพิ่งอาบน้ำ สระผมเลย หน้าสดมาก แป้ง ครีมไม่ได้ทา แถมผมเผ้ายังไม่แห้งอีก 
 
“ ไม่ว่าง! ”
 
“ เดี๋ยว กูยังพูดไม่จบเลยมึงจะรีบตอบไปไหนเนี่ย ” มันนั่งลงตรงข้ามผม หน้าเหมือนยังไม่ตื่นดีเท่าไร
 
“ ไมอะ? ว่ามาๆ ”
 
“ เมื่อวานตอนเรียน กูได้ยินรันพูดว่าวันนี้รันมันจะไปอ่านหนังสือที่หอสมุดกลาง ”
 
“ งั้นดีเลยไอ้พี่ มึงก็ไปหอสมุดด้วยเลยดิวันนี้ ”
 
“ เอ้า กูจะให้มึงช่วยนะขิม ” ผมรู้อยู่แล้วล่ะ พี่ผมมันจะให้ผมไปตามถ่ายรูปพี่รันอีกอะ แต่วันนี้ผมไม่ว่างจริงๆ
 
“ ขลุ่ย คือวันนี้กูไม่ว่างนะสิ กูมีนัดกับเพื่อนแล้ว ไอ้มิ่งมันจะช่วยสอนการบ้านที่อาจารย์สั่งให้พวกกู ”
 
“ อะไรว่ะ กูแค่อยากได้รูปคู่กับขิมซักหน่อย ”
 
“ O.o? ว่าไงนะ ” รูปคู่หรอ?


“ ข้าวต้มของคุณขิม ได้แล้วค่ะ คุณขลุ่ยรับข้าวต้มมั๊ยคะ? ” น้านวล เดินถือถาดที่มีข้าวต้มส่งกลิ่นห๊อมหอม จนผมอดกลืนน้ำลายไม่ได้ ขนาดกินไปถ้วยหนึ่งแล้วนะเนี้ย><

“ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับน้านวล ”

“ ค่ะ^^ ”


“ ว่าไงต่อนะ ไอ้พี่? ” พอน้านวลเดินกลับเข้าครัว ผมก็ถามไอ้พี่อีกรอบ คนข้าวต้มเรื่อยๆเพื่อให้หายร้อน
 
“ กูก็ว่าจะไปหอสมุดนั้นแหละ แต่ว่าจะให้มึงไปแอบถ่ายภาพกูกับรันให้หน่อย ”
 
“ แอบถ่ายรูปมึงกับพี่รัน? ”
 
“ ใช่ๆ ก็กูไม่เคยมีรูปคู่กับรันเลยนะเว้ย แล้วนี่แหละ กูเห็นว่าเป็นโอกาส เพราะวันนี้รันไปคนเดียว โดยไม่มีไอ้กรด ” ถ้าถ่ายรูปมันกับพี่รันก็แสดงว่ามันจะไปนั่งกับพี่รันอะสิ

“ จะเขาไปตีสนิทว่างั้น? ”

“ ก็ประมาณนั้น (-+-) จะแกล้งเข้าไปหาหนังสือ แล้วขอนั่งอ่านโต๊ะเดียวกับรันอะนะ คิๆ ” เหอะๆ ฟังแผนการพี่ผมสิ

“ เออดี ใจกล้าๆไว้ เข้าไปคุยแล้วก็จีบซะที ”

“ กูก็อยากกล้า แต่กลัวสู้คนข้างๆรันอย่างไอ้กรดไม่ได้ ”

“ กรดอีกล่ะ ? จะไปกลัวอะไรพี่มันนักหนา ”

“ ขนาดมึงยังกลัวมันเลย ” อ้าวมีการย้อนผมอีก

“ ก็ตอนนั้นมันเรียกพวกกูเสียงดังอะ แค่ตกใจนิดๆหน่อยๆ ”
 
“ ไอ้น้องกูมีเรื่องจะปรึกษา ”

“ อะๆ ว่ามา ” ผมพูด เพื่อจะตั้งใจฟังมันดีๆ

“ กูมาคิดไปคิดมา กรดมันคงไม่ได้คิดกับรันแค่เพื่อนว่ะ กูว่ามันชอบรัน ”
 
“ หะ! ”
 
“ เออ ไม่ต้องตกใจ กูสังเกตหลายครั้งแล้วเว้ย เวลารันไปไหนจะมีมันไปด้วย แล้วถ้าเทียบกับเพื่อนคนอื่นแล้วรันไปกับไอ้กรดบ่อยที่สุด”

“ เอ้ย เขาก็เพื่อนกันป่ะ ” ผมรับดักความคิดพี่ ก่อนมันจะคิดไปเองมากกว่านี้

 “ กูว่ามีอะไรมากกว่านั้น แล้วอีกอย่างดูเหมือนไอ้กรด มันจะกันทุกคนที่มาจีบรันออกไปหมด แถมกรดมันหยอกล้อรันตลอดอะ รุ่นน้องผู้หญิงในคณะยังจิ้นไอ้กรดกับรันเลย กูเครียดดดดดด ” พี่ผมพูดหน้าหงอยๆ

“ แล้วพี่กรด กันท่ามึงด้วยหรอ ”

“ ไม่รู้ ก็ไม่ได้กันท่ากูนะ มันชวนกูไปคุย ทำงานคณะ ไปกินข้าว กินเหล้าด้วยซ้ำ เพราะกูพยายามคุยกับรันให้เหมือนเพื่อนปกติมั๊ง ไอ้กรดเลยไม่ได้กันท่าอะไรกูเท่าไหร่ ”
 
“ เขาเป็นเพื่อนกันหน่า กูว่า ”

“ ไม่รู้ละ กูก็ไม่ค่อยชอบเวลาที่รันอยู่กับไอ้กรดเท่าไหร่ แต่กูก็ไม่ได้เกลียดไอ้กรดนะเว้ย เพราะกับเพื่อนกับฝูงมันก็โอเค ”
 
“ ......... ”
 
“ แต่แค่ว่าตอนมันอยุ่กับรัน มัน..แค่ดูเหมาะสมกัน จนบางทีกูก็อยากกันไอ้กรดออกจากรัน ”

" ขี้อิจฉาาาาา >~< "

" ก็ดูดิมันเหมาะกันนี่หว่า กูมันแค่คนแอบรัก ”
 
“ เดี๋ยวๆ  แล้วไอ้พี่กรดนี่เป็นเกย์เหมือนมึงหรอ ”
 
“ เออว่ะ อันนี้ก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือผู้หญิงชอบมันเยอะ แม่งหล่อขนาดนั้น แต่ก็ไม่ผิดที่ผู้ชายก็มีโอกาสจะชอบมันได้เหมือนกัน ”
 
“ หล่อขนาดนั้นเลย? ไม่เชื่อได้ป่ะ คนหล่ออาจจะไม่มีเสน่ห์ก็ได้นะ ” ผมเบ้ปากเบาๆ หมั่นไส้คนที่ไม่เห็นหน้า ผิดมั๊ย ฮ่ะๆ

“ มันมี มีเยอะด้วยอะดิ มึงไม่ยอมมองมันเองวันนั้น ” ขลุ่ยพูดถึงหลายวันก่อนๆพี่รันเก็บพวงกุญแจของผมได้ แล้วพี่กรดก็มาตามพี่รัน วันนั้นควรเป็นวันที่ผมได้เห็นหน้าพี่กรดชัดๆ แต่ผมตั้งใจหลบและไม่มองเองนั้นแหละ จนตอนนี้ลืมเค้าโครงหน้าไอ้พี่กรดไปหมดแล้ว เพราะเห็นแค่ลางๆ

“ กูไม่เห็นหน้าพี่มันนี่หว่า เลยตัดสินไม่ได้ ”
 
“ ก็เดือนคณะอะ มึงคิดดูแล้วกัน แถมเรียนเก่งด้วย ” ใช่เรื่องที่จะไปชมเขามั๊ยนะ พี่ชาย
 
“ มึงกับมัน ใครเก่งกว่า? ”
 
“ ก็คิดว่าพอๆกัน  แต่กีฬามันก็เก่งนะเว้ย ”
 
“ มึงก็เก่ง พ่อแม่ภูมิใจมึงจะตาย มึงได้เหรียญทองกีฬาว่ายน้ำเลยนะ ” อันนี้ผมพยายามสรรหาคำมาปลอบใจมัน
 
“ มันทำอาหารเป็น เห็นเพื่อนในคณะพูดกัน ”
 
“ มึงก็ทำเป็นหนิ อร่อยด้วย กูคอนเฟิร์ม >~- ” ผมยกมือโอเคให้มันเพื่อยืนยัน

" มันรวยมาก ”

" เอ้า เราก็มีเหมือนกันนั้นแหละหน่า ” ครอบครัวผมทำกิจการหลายอย่างจะตาย ทั้งรีสอร์ท โรงแรง สปา
 
“ แต่มันอยู่ใกล้รันมากกว่า.. ”
 
“ เออ... อันนี้แพ้ราบคาบ ” ผมพิงตัวกับพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง ไม่สนับสนุนแล้ว คิดไม่ออก

“ ....... ”

“ แต่เฮ้ย ไอ้พี่ พวกพี่เขาอาจเป็นเพื่อนกันที่สนิทกันก็ได้นะเว้ย ” ผมรีบพูดต่อพอเห็นมันหน้าหงอยๆอีกครั้ง
 
“ อืม เฮ้อออ กูทำไมไม่ใจกล้ากว่านี้หน่อยวะ ทำไมไม่ลุยจีบรันไปเลย ”
 
“ เอ่อ กูก็คิดงั้น จะมาแอบมอง แอบให้กูถ่ายรูปเขาทำไมตั้งนานสองนาน ”

“ อืม แต่พี่ชายมึงไม่กล้าหนิไอ้น้อง ” มันว่าตัวเอง
 
“ มึงชอบเขามา จะสองปีแล้วไม่ใช่หรอ ”
 
“ ก็มันติดที่ข้างๆรัน มันมีไอ้กรดนี่หว่า ”
 
“ มึงยังไม่ลองเลย ”
 
“ ไอ้น้อง!! กูคิดออกแล้วๆๆๆ  มึงสนใจไอ้กรดมั๊ย ”
 
“ สนใจเหี้ยอะไร ไอ้พี่! มึงอย่ามายัดเหยียดผู้ชายให้กู กูชอบผู้หญิง สาวๆที่สวยๆรอกูจีบอยู่เยอะแยะ กูไม่มีทางไปเสียท่าให้ผู้ชายหรอกนะเว้ย ” ผมเอาช้อนชี้หน้ามัน อย่าคิดอะไรแผลงๆอีกได้ป่ะ!

“ เดี๋ยวๆ ไอ้น้อง มึงขึ้นเหี้ยกับกูเลยหรอเนี่ย>O< ”

“ กะ.. ก็ดูมึงพูดอะ! ”

“ ก็อยู่ดีๆ กูดันคิดออกมาได้อะ ”

“ มึงรู้มั๊ยพี่ชาย มึงชอบคิดอะไรแผลงๆอะ>- < ”

“ ไม่ขนาดนั้นซักหน่อย ”

“ เออ แต่ถึงยังไงก็อย่ามาพูดหรือยัดเยียดผู้ชายให้กู โอเค้! ”
 
“ แหม ไอน้องร้ากก ก็คนอย่างมึงนะไอ้น้องจีบคนไปทั่ว แล้วไหนล่ะคนที่จะคบกับมึงจริงจัง ” โอ๊ะ! จี้กูถูกจุดไปอีก><
 
“ ไอ้พี่ มึงเงียบไปเลย! ”
 
“ ฮ่ะๆๆๆ หน้าหงอยเลยเว้ยยย ” อุตส่าห์พูดให้กำลังใจ ไหงย้อนกลับมาเรื่องนี้วะไอ้พี่!
 
“ เฮ้อ พูดแล้วก็เศร้า กูไม่หล่อหรอว่ะ ถึงถูกบอกเลิกตลอด น้องส้มก็เพิ่งบอกเลิกกับกูไป บอกว่ากูน่ารักเกินไป เดือนที่แล้วจะจีบน้องแก้ม กูก็เลยลองทำเป็นเจ้าชู้ น้องแก้มก็ปฏิเสธตั้งแต่ยังไม่ได้จีบ ไหนเขาบอกว่าผู้หญิงชอบผู้ชายแบดบอยไง ” ผมอกหักบ่อย โดนบอกเลิกทั้งๆที่ยังไม่ได้คบ โดนปฏิเสธตั้งแต่ยังไม่ได้จีบ
 
“ ก็ว่ามึงแบดบอยไม่เหมือนวะ มึงคิวท์บอยๆมากกว่า”
 
 “ แต่ก็มีผู้หญิงชอบผู้ชายคิวท์ๆ ถ้ากูน่ารักแล้วทำไมเขาไม่ชอบว่ะ ”
 
“ เพราะเขาคงคิดว่ามึงเป็นพ่อพันธุ์ไม่ดี หรืออาจจะอยากให้มีผัวมากกว่านะสิ ”
 
“ ไอ้พี่ขลุ่ย ย้ากกก ไอ้พี่เหี้ย! ผัว เผออะไร ไม่มี้ เป็นไปไม่ได้ที่กูจะมี้ ” ผมด่าแล้วหลบตามัน ก้มหน้าก้มตาตักข้าวต้มกินไม่หยุดจนหมดถ้วย
 
 “ มาทำเป็นด่า แล้วยังมาเสียงสูงอีก ฮ่ะๆๆๆ กูว่ามึงหาผัวดีกว่า ไอ้น้อง อย่างเช่นไอ้กรดนี่ไง ”

“ ใครขอความคิดเห็นหะ ไม่มีทาง! ”

“ หน่าา ลองสนใจไอ้กรดหน่อย.. ”
 
“ ไม่เว้ย กูบอกแล้วไง ว่าอย่ามายัดเหยียดผู้ชายให้กู ” ผมลุกขึ้น ถือถ้วยแล้วเดินหนีมัน
 
“ แต่กูคิดว่านะ คนอย่างไอ้กรดนี่ปราบความเจ้าชู้มึงได้ชัวร์ๆ มันเอามึงอยู่ชัวร์ แล้วแถมมึงก็จะได้ใช่ความน่ารัก.. ” ขลุ่ยมันยังเดินตามมาพูดๆๆไม่หยุด
 
“ กูไม่ได้ต้องการให้ใครมาเอาไอ้เหี้ยพี่! ” ผมตีแขนมันแรงๆ
 
“ เอ้ย กูหมายถึงควบคุมมึงอยู่ เอาอยู่ ไม่ได้หมายถึงเอากันซักหน่อย มึงคิดอะไร ลามกเป็นนะน้องกูเนี่ย>< ”
 
“ หึยยย มึงไปเลยไป ไปหาอาบน้ำ แล้วไปหอสมุดได้แล้วไป ”
 
“ กูอาบแล้วนะ! ” มันพูดเสียงดังแล้วก้มดมรักแร้ตัวเองใหญ่เลย พอผมทำท่าปิดจมูก ฮ่ะๆ

“ งั้นก็ไปสักที ไปๆ ”

“ เออ กูไปดีกว่า ไปหารันที่น่ารักของกูดีกว่า ..แต่ถ้ามึงสนใจไอ้กรดเมื่อไร บอกกูเลยนะ ”

" ไอ้พี่! มึงจะหยุดพูดมั๊ย ”

" ฮ่ะๆๆๆ กูหยุดแล้วๆ ไปดีกว่าาา ” พอพี่ผมมันล้อผมเสร็จเรียบร้อย มันก็เดินผิวปากสบายใจเฉิบขึ้นห้องไป เหลือแต่ผมเนี้ย แม่งเอ้ย มาพูดอะไรก็ไม่รู้ ผมไปไม่เป็นเลยเนี่ย!
 
ต่อ
.
.

[pipimSCHT]

....................

“ มึงเป็นอะไร ไอ้ขิม หน้าหงิกตั้งแต่มาแล้ว ” ไอ้ยิมสะกิดผม มันกำลังนั่งขัดสมาธิบิดขี้เกียจไปมาอยู่บนเก้าอี้ข้างๆผม

        ตอนนี้ผมอยู่หอไอ้มิ่ง เมื่อเช้าไอ้เดย์ขับรถมันไปรับผมที่บ้าน ส่วนไอ้มิ่งออกไปรับยิมที่บ้านเองอะนะๆ ตอนนี้มิ่งมันกำลังอธิบายงานที่อาจารย์สั่งให้พวกผมฟัง แต่มันเหมือนจะไม่เข้าหัวผมเลยอะ
 
“ อืม หรือที่กูพูด มึงไม่รู้เรื่องหรอ ” ไอ้มิ่งกระตุกแว่น มองมาด้วยความสงสัย

“ กูงงอะ เริ่มใหม่ ” เดย์

“ ตรงนี้หมายความว่าไงอะ? ” ยิม

        อ่าาา ไม่ใช่ผมคนเดียวนะสิที่ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ละคนแม่งสะกิดไอ้มิ่งกันใหญ่พอมันเปิดโอกาสให้ถาม

“ เออออ แต่เอาไว้ก่อนก็ได้ มึงเป็นอะไรอะขิม ” ไอ้ยิม ไอ้เดย์วางปากกาเอาแขนค้ำโต๊ะพากันมองหน้าผม
 
“ ป่าวๆ ก็มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยนะ ”

“ ......... ” เพื่อนๆผมมันได้พูดอะไรต่อ ได้แต่มองหน้ากันไปมา

“ ทำหน้ายังกะอกหัก  แต่อยู่ดีๆก็ยิ้มๆ บางทีก็พึมพำๆอะไรคนเดียวอะ? ”

“ กูยิ้มหรอ ”

“ เออ แต่เมื่อกี้มึงก็หน้าอึนๆ ซึมๆ ทำไม? คิดถึงน้องแก้มหรอ ”

“ ย้ากกก อย่าพูดดิ เมื่อเช้าพี่กูก็พูดไปทีหนึ่งแล้ว>< ” ผมร้องใส่ไอ้เดย์
 
“ อ้าวๆ กูเดาถูกซะงั้นอะ ?  ” เดย์มองหน้ายิมกับมิ่งเลิกลัก เหมือนอึ้งๆงงๆ
 
“ หึยยยย ”

“ แต่เอาน่าา อย่าไปครงไปเครียด หา.. ”

“อย่าพูดนะไอ้เดย์! กูรู้ว่ามึงจะพูดอะไร ” ผมชี้หน้าให้มันหยุด >/////<

“ อะไร? มึงว่ากูจะพูดอะไร? ” O.o

“ มึงจะพูดว่าให้กูหาผัวใช่มั๊ย เหมือนพี่กูเด๊ะ! ”

( >O<)   ( =O=)   ( >O^)

“ เฮ้ยยย! ป่าวนะ กูจะบอกให้มึงไปหาอะไรกินต่างหาก ”

“ หะ? หรอ.. ”

“ นี่จริงหรอที่มึงพูด พี่ชายมึงบอกให้มึงหาผัวหรอ ฮ่ะๆๆๆๆ ”

“ เออสิ! อย่ามาหัวเราะนะ ” ผมห้ามพวกมัน ขนาดไอ้มิ่งที่นิ่งๆ มันยังกลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้ ห้ามเราะตามไอ้เดย์ไอ้ยิมจนได้

“ โอเคๆ ฮ่ะๆ กูขอโทษๆ ”

“ กูขอไปเซเว่นแป๊บนะ ไปซื้อของมากกินจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ”

“ กินเยอะๆเถอะมึงจะได้ไม่คิดมาก ฮ่ะๆๆ  ”

“ แล้วจะเอาอะไรมั๊ย ”
 
“ เอาขนมเยอะๆ ” เดย์

“ เอาชาเขียวปั่นให้กูด้วย เอาชีทไบท์ด้วยกูอยากกิน เอา.. ” ยิม
 
“ เออๆ ถ้าตังค์พอเดียวซื้อมา ”
 
        ผมถามพวกมัน ก่อนลุกขึ้นหยิบกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์เดินไปใส่รองเท้าหน้าห้องเพื่อจะลงไปซื้อของด้านล่าง

        อะไรว่ะเนี้ย แคคำพูดของพี่ผมมันล้างสมองจนทำให้ผมไม่มีสมาธิแล้วหรอเนี่ย!
 
        เฮ้ยยย ผมเป็นผู้ชายนะเว้ย จะไปมีผงมีผัวได้ไงเล่า แล้วถึงยังไงผมก็ไม่ยอมเป็นเมียด้วย ไอ้ขิมต้องเป็นผัวเท่านั้น
 

“ ลุงครับเอาชาเขียวปั่นแก้วหนึ่ง แล้วก็โกโก้ปั่น ใส่ไข่มุกด้วยนะครับ ” ผมเดินมาซื้อนมปั่นให้ไอ้ยิมและสั่งของตัวเองด้วย
 
“ ได้ลูก รอสักครู่ๆ ” ลุงเจ้าของร้านพยักหน้า
 
“ ^ - ^ งั้นเดี๋ยวผมมาเอานะครับ ไปซื้อของในเซเว่นใกล้ๆนี่แป๊บหนึ่ง ”
 
“ โอเคลูกๆ  ”



“ โอยดูสิ อยู่ดีๆ ข้างนอกก็ฝนตก  ” ผมเดินเข้ามาในเซเว่นก็เห็นพี่พนักงานที่เพิ่งเข้ามาใหม่ พูดกับเพื่อนพี่แก
 
“ หะ! ฝนตกหรอครับ ” ผมมองไปข้างนอกเริ่มมืดๆ ครึ้มๆ
 
“ อ่อ ใช่ค่ะน้อง นี่เพิ่งตกเลยนะ ยังตกไม่แรงเท่าไหร่ แต่ดูจากฟ้าครึ้มมาเลยละ ถ้าจะตกแรงด้วยสิ ”
 
“ อ่อ ขอบคุณครับ ”
 
        ผมได้ยินอย่างนั้น เลยรีบคว้าตะกร้าแล้วรีบวิ่งไปหยิบขนม หยิบๆ ใส่ตะกร้าจนเต็ม แล้วรีบเดินไปจ่ายตังค์ที่เคาน์เตอร์ทันที ถ้าตกแรงกว่านี้ คงได้เปียกก่อนถึงหอไอ้มิ่งแน่ๆ
 
“ ทั้งหมด 240 บาทค่ะ รับ..”
 
“ ไม่รับครับ นี่ครับ..” ผมรีบยืนแบงค์ห้าร้อยให้พี่แก ฝนตกแรงขนาดนี้ ยังจะให้ผมรับอะไรอีก ผมรีบนะพี่
 
“ ไม่รับร่มเพิ่มนะค่ะ ฝนท่าจะตกแรงนะ ” แหมการตลาดพี่เขาดีจริงๆ
 
“ ไม่เป็นไรครับ หอผมใกล้แค่นี้เอง ”
 
 
ซ่าๆๆๆๆๆๆ ซ่าๆๆๆๆ
 
        อ้าวไอ้สัด กูเพิ่งก้าวเท้าออกจากเซเว่นไม่กี่ก้าว ตกแรงกว่าเดิมอีก
 
        เออใช่สั่งน้ำปั่นไว้นี่หว่า ก่อนที่น้ำจะท่วมร้านลุงเขา ผมต้องรีบไปเอา
 
“ อ้าวไอ้หนู มาแล้ว แปบหนึ่งนะลูก อยู่ดีฝนก็ตกซะงั้นเลย ”
 
" ลุงกลางร่มก่อนก็ได้ครับ " ผมพูดกับลุงที่กำลังกางร่มใหญ่ๆอยู่หน้าร้านกลับผม

" อะๆ เสร็จเรียบร้อย " ลุงกลางร่มใหญ่หน้าร้านเสร็จ ก็เดินกลับมาที่รถน้ำ ยืนถุงที่ใส่แก้วชาเขียวและโกโก้ให้กับผม

“ ทั้งหมดเท่าไหร่ครับลุง ”
 
“ หกสิบบาทลูก ”
 
“ นี่ครับลุง ไม่ต้องทอน ” ผมยืนเงินให้ลุง ก่อนรับถุงมาถือ
 
“ หกสิบบาทเป๊ะ จะไปถอนอะไรล่ะไอ้หนู ”
 
“ ฮ่ะๆๆๆ ผมไปแล้วนะครับลุง ขายดีๆนะลุง^^ ”

“ โฮ๊ะๆ ขอบคุณๆ ” ผมยิ้มแล้วก้มหัวให้ลุงหน่อยๆ ก่อนเดินไปหน้าเซเว่นเหมือนเดิมเพื่อหลบฝน เพราะตอนนี้ฝนมันตกแรงขึ้น แถมลมเริ่มแรงขึ้น
 
 
“ จะตากฝนกลับเลยหรอวะ เฮ้อออ จะตกอีกนานมั๊ยเนี่ย! ”
 
“ โอย ฟ้าก็ร้อง ToT ”

“ ร่มก็ไม่มี (-.< ) ” แอบคิดนะเนี่ย พี่ในเซเว่นต้องหัวเราะเยาะผมแน่เลย ที่ผมไม่ซื้อร่มพี่แก ไม่งั้นได้กลับนานแล้ว
 

ฟิ้วววววว  !
 
“ เฮ้ยๆ นี่ร่มใครอะ ” เมื่อกี้เห็นว่ามันกางไว้อยู่หน้าประตูเซเว่นตั้งนาน ตั้งแต่ผมเข้าเซเว่นไปรอบแรกแล้ว แต่ตอนนี้มันปลิวมาหาผมอะ
 
        มองซ้าย (  o.-) มองขวา (-.o  )
 
        หรือไม่มีใครเป็นเจ้าของ แถมมันยังไถลมาหาผมตามลมอีก หรือนี่พระเจ้าจะสงสารผม แล้วส่งร่มมาให้

ฮ่าาา>O<
 
หมับ
 
“ เฮ้ย ! นั้นมึงทำอะไรน่ะ! ”

“ O.o ” เย้ยยยยย พอผมก้มลงไปจับร่มที่ไถลมาหยุดที่ข้างๆตัวผมปุ๊บ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นอะ

    เสียงใครว่ะ -_-

    ดุๆแบบนี้ มันคุ้นๆ

“ นั้นจะจะขโมยร่มกูหรอ ”

    ร่ม? ร่มในมือผมเนี่ยนะ
 
“ ป่าวๆ ป่าวขโมยนะ มันปลิวมาหากู ”
 
“ พูดกูกับใคร นี่ดูมึงยังเด็กอยู่นะ มอไหนเนี่ย ”

สูดๆ

        กลิ่นนี้.. มันคุ้นๆอะ

        ผมเงยหน้ามองคนที่สูงกว่า เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวปล่อยชายเสื้อหลุดออกมาจากกางเกงยีนส์สีเข้ม ผมสีดำออกน้ำตาลเข้มที่ไม่ได้เซ็ททรงถูกมือหน้าเสยขึ้นไปสองสามครั้งเพื่อไม่ให้ปกปิดบดบังใบหน้า คิ้วเข้มที่กระตุกขึ้นสองข้างไม่เท่ากัน รับกับดวงตาคมจ้องเขม็งเหมือนเขากำลังตกใจที่เห็นผม จมูกที่โด่งเป็นสันรับกับใบหน้าได้รูป ปากสีสวยไม่ซีดที่แต้มด้วยมีรอยยิ้มมุมปากบางๆเป็นบางครั้งคราว

        โคตรหล่ออะ หน้าตาแบบนี้ ผมที่เป็นผู้ชายด้วยกันยังต้องชม แต้เฮ้ย.. ไม่ได้ๆๆ >//////<

“ หึๆ ”

“ ...... ” O.O ผมต้องชะงักอีกครั้ง กับรอยยิ้มของเขาเมื่อกี้ มันเหมือนพอใจที่ผมตะลึงอะ!
 
“ กะ..กูจบมัธยมแล้วต่างหากเล่า แล้วนี่อีกอย่างนะ ไม่ได้คิดจะขโมยร่มมึงสักหน่อย คะ..แค่มันปลิวมากูเลยจับไว้ ”
 
“ อ่อหรอ ” มันทำหน้าไม่เชื่ออะ ทำไงๆ
 
“ เออสิ มึงควรขอบคุณกูนะ ที่จับไว้ให้ ไม่งั้นร่มมึงอะปลิวไปกลางถนนนั้นแล้ว ” ผมร้อนรน รีบทำเป็นอธิบาย แล้วชี้ๆไปที่ถนน
 
“ หึ โอเค ขอบคุณ แล้วปล่อยร่มกูได้ยัง ”

“ เออ ปล่อยๆ ปล่อยอยู่นี่ไง ”

หมับ

        ในตอนนี้ที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว มันเอื้อมมือใหญ่ๆมาจับมือผมที่กำลังจับคันร่มของมันไว้

“ เอ๊ะ! แล้วมึงจะมาจับมือกูไว้ทำไม ปล่อยเลยนะ!! ” ผมพยายามจะดึงมือออก แต่สู้กับแรงของมือคนที่จับผมไว้ไม่ได้ เพราะเขาไม่ยอมปล่อย
 
“ หึๆ ”
 
“ นี่ปล่อย! ” ผมเงยหน้ามองหน้ามัน สลับกับก้มมองมือ
 
“ หออยู่ไหน จะไปส่ง หรือต้องขึ้นรถไป ”
 
“ หะ? มะ..ไม่เป็นไร ( - .-) ” แรงกระตุกของมือมันทำให้ผมตอบออกไป ขอปฏิเสธแล้วกัน ..ก็คนมันไม่รู้จักกันอะ -//////-
 
“ บอกมา ไม่งั้นไม่ปล่อย ”
 
“ ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง หอเพื่อนกูอยู่ใกล้ๆนี่เอง ปล่อยได้แล้ว -//////////- ”

" หึๆ ไม่! "
 
“ เอ้! ” ผมพยายามดึงมือกลับอีกครั้งจนมันยอมปล่อย มืออีกข้างก็ถือของหนัก ทั้งน้ำทั้งขนมเนี้ย ยังจะมาทำวุ่นวาย><
 
“ จะไปส่ง ..เด็กดื้อ.. จะได้ไม่เปียกไง ”

“ หะ? ” เด็ก..อะไรนะ ได้ยินไม่ชัด

“ จะไปส่ง ของจะไอ้ไม่เปียก ” มันพูดอีกรอบ แล้วมองไปที่มืออีกข้างของผมที่ถือของหนักๆอยู่

ซ่าๆๆๆๆๆ

       เงยหนามองฟ้า มองคนข้างๆ เอิ่มมม ที่ไมรู้จัก สลับกับมองถุงขนมและน้ำปั่นในมือที่เริ่มจะละลายแล้ว

“ ว่าไง ยืนอยู่นี้มันรอนานนะ กว่าฝนจะหยุด หรือจะตากฝนหล่ะ? ”
 
“ เออๆ ” ผมพยักหน้า จะคิดว่าเป็นคนๆหนึ่งที่มีน้ำใจแล้วกัน

“ เออ นี่คือจะให้ไปส่งใช่มั๊ย ” มันก้มมามอง กระตุกคิ้วถามนิดๆ

หงึกๆ

“ ก็ทำเป็นมีน้ำใจ จะไปส่งเองหนิ ” ผมประชดกลับ แต่ไม่มองหน้ามัน

“ ดีกว่าคนจะขโมยร่ม แล้วปฏิเสธแล้วกัน ”

“ O.O ก็บอกว่าเปล่าขโมยไงเล่า มะ..มันปลิวมา ” ผมไม่ได้มีพิรุจใช่ป่ะ!

“ คิดว่าเชื่อ หึๆ ^ - ^ ”

“ จะไปส่งป่ะ ตกลง! ”

“ หึๆ ค้าบๆ งั้นบอกหอมา ”
 
“ หอนั้นอะ (//=_=) ” ผมชี้ข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม เดินเข้าไปไม่ไกลก็ถึงหอแล้ว
 
“ มา ”  มันดึงมือที่เพิ่งปล่อยผมไปไม่นานขึ้นมาจับอีกครั้ง ผมพยายามยื้อมือกลับแต่มันก็ไม่ยอมปล่อย
 
“ นี่ ไม่ต้องจับก็ได้ เดินเองได้-//////- ”

“ ไม่ไว้ใจ? ”

        เออสิ! ต่อให้หน้าตาหล่อ แต่งตัวดี คนมันก็ไม่รู้จักกันป่าววะ

“ เอาร่มมาก็ได้ เดี๋ยวกูถือให้เอง ” ผมแกล้งไม่สนใจคำถาม พยายามจะเอื้อมมือไปจับคันร่ม แต่มันไม่ยอม
 
“ ไม่ต้องเลย มึงเตี้ยกว่ากู ถ้าถือร่มก็ชนหัวกูสิ ”
 
“ หึยยยย ”
 
พรึบ หมับ
 
“ เอ้! ละ..แล้วๆ กอดกูทำไม ” ผมพยายามดึงมือออก เพราะอยู่ดีๆ ไอ้บ้านี่ก็จับมือผมไปเกาะเอวมันไว้ แถมยังเอามือที่ไม่ได้ถือร่มมากอดไหล่ผมไว้ซะแน่น ยิ่งใกล้มันยิ่งกลิ่นคุ้นๆอะ สูดๆๆ

“ กอดเอวกูไว้! ”
 
“ กอดบ้าอะไร ไม่เอา! ” มันทำเสียงดุอะ ผมเกร็งมือไว้ด้านหลัง ไม่ยอมกอดเอวมัน

    <3 <3 ตึกๆ ตึกๆ
    ใจผม -////////-
 
“ ก็จะได้ชิดๆไง จะได้ไม่เปียกไปกว่านี้ หึๆ ” ทำไมต้องทำเสียงเซ็กซี่ด้วยเล่า ขนลุก
 
“ แต่มึงกอดเอวกู แล้วกูรู้สึกยังไงไม่รู้ ”
 
“ ทำไม ฟู่ว ”
 
“ เหี้ย มาเป่าคอกูทำไมเนี้ย! ” ผมหดคอหนี เพราะอยู่ดีๆมันก็เป่าลมออกมาอะ
 
“ หึๆๆ ตื่นเต้นหรอ ”
 
“ ไม่เว้ย ตื่นเต้นบ้าอะไร ไม่ใช่สักหน่อย ” ผมพยายามผลักมันออก แต่มันติดหนึบอะ โธ่เอ้ย!

“ เห็นทำจมูกเหมือนดมๆอะไร ทำไม? หรือกลิ่นคุ้น? ”

“ บ้าหรอ! ไม่ได้ดมนะ ” ผมพยายามผละออก ไอ้บ้า.. พูดแต่ไม่ต้องดึงเข้าไปกอดก็ได้มั๊ยอะ -///////-
 
“ หึๆ งั้นก็รีบเดิน ก่อนฝนตกจะตกแรงกว่านี้ ”

“ เออ..  ”
 
“ หอนั้นใช่มั๊ย ”
 
“ อืม ”


    <3 <3 ตึกๆ ตึกๆ
    ใจผม -////////-

        จะมาเต้นแบบมั่วซั่วแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย น้องส้ม น้องแก้ม ยังไม่เห็นเต้นแรงขนาดนี้เลย
 
    อายหรอ

    หรือ ตื่นเต้น


        ไอ้เหี้ยยยยO.o ไม่ได้นะ จะมาตื่นเต้นอะไรเล่า ไอ้ขิม

        ไอ้ขลุ่ยได้ล้อตายแน่ ถ้ารู้ว่าผมใจเต้น เพราะโดนกอด แถมยังอยู่ในร่มคันเดียวกับผู้ชายที่ไม่รู้จักอะ>///////////<


         ผมพยายามรีบเดิน แต่กลับถูกคนข้างๆล็อคไว้ ให้เดินช้าลง คุณคิดยังไงล่ะครับ เห็นผู้ชายสองคนกอดเอวกัน เออ มีแค่มันนะที่กอดไหล่ผมอะ ผมนี่เกร็งมือสุดๆอะ แล้วยังมาอยู่ในร่มคันเดียวกัน แค่ผู้ชายเดินเบียดกันปกติ คนก็มองและสาวๆสมัยนี้เค้าก็คิดก็จิ้นไปทั่วแล้วอะครับ
 
 
“ ถึงล่ะ ” พอเดินเข้ามาใต้หอ ก่อนขึ้นบันไดเข้าหอมันก็หยุดเดิน และปล่อยมือออกจากเอวของผมเพื่องับร่มลง ผมเลยรีบผละแล้วขยับตัวหนีออกจากมันนิดหน่อย
 
“ ไม่ขอบคุณนะ เพราะไม่ได้ขอร้องให้มาส่ง ”
 
“ หึ ก็ไม่เป็นไร เพราะกูได้ของตอบแทนแล้ว ”

    ของตอบแทน???
 
“ อะไร กูยังไม่ได้ให้อะไรตอบแทนมึงสักหน่อย ” มันพูดอะไรให้งงเนี่ย!
 
“ หึ ไปๆ ขึ้นห้องไปได้แล้ว ” มันยิ้มกว้าง แล้วทำท่าสะบัดมือไล่ผม
 
“ เออ มึงก็ไปซักที ” ผมพูดเสร็จก็หันหลังให้มันแล้วเดินหนีขึ้นบันไดเพื่อเข้าหอทันที


        พอถึงลิฟต์หอที่ไม่ได้ไกลจากประตูทางเข้าหอมากนัก ผมหันออกไปมองข้างนอก ยังเห็นมันยืนอยู่ตรงที่เดิม และมองผมอยู่ก่อนแล้ว ผมเลยทำมือไล่มัน มันก็หัวเราะหน่อยๆ เท่านั้น
 

“ อ้าว พี่กรด.. ”
 
“ อ้าว ไอ้พัด? ”

“ พี่อยู่นี่เอง พี่ไปไหนมาเนี่ย ผมเอาของลงมาให้แล้ว แต่หาพี่ไม่เจอ ”

“ อืม กูไปข้างนอกมานะ.. ”


        หา? กรดเหรอ!

        มันชื่อกรดรึป่าวนะ เหมือนจะได้ยิน แต่ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ .. ทำไมชื่อกรดนี่มันชอบมาวนเวียนใกล้ผมบ่อยๆจังล่ะวะ

        นอกจากกลิ่นคุ้น เสียงคุ้น ชื่อยังคุ้นอีก คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอกนะ..
 
ติ๊ง!
 
“ อ้าวไอ้ขิม ! ”
 
        เหมือนมีเสียงเรียกสติให้กลับมา ในจังหวะที่ลิฟต์เปิด ผมก็เห็นไอ้ยิม ยืนอยู่ด้านในพร้อมกับถือร่มมาด้วย
 
“ มึงจะไปไหน ”
 
“ ป่าวๆ เข้ามาดิๆ ” มันกดปุ่มเพื่อเปิดลิฟต์ค้างไว้เพื่อให้ผมเดินเข้าไป
 
“ แล้วมึงลงมาทำไงอะ ”
 
“ ก็กูเห็นมึงออกมาได้ซักพัก ฝนมันตกเลยจะลงไปรับมึง กลัวมึงกลับมาไม่ได้ ”
 
“ อ่อ โอเค พอดีมีคนมาส่งอะ ”
 
“ ใครวะ ก็ถึงว่ามึงไม่เปียกเท่าไหร่ ”
 
“ ใครก็ไม่รู้ กูไม่รู้จักเหมือนกัน ”
 
“ โห เขาใจดีว่ะ ”
 
“ อืม คงงั้น ”ก็อยากจะชมเหมือนกัน ถ้าไม่ติดตรงที่ กูเกือบขโมยร่ม แล้วเขาจับได้นี่แหละ

-100%-

#จับรัก #กรดขิม

TBC.

[orayassa]

มาแล้วๆๆๆๆๆ

[fc_fic]

 

[Nadaii20]

  ชอบๆ อยากให้ขลุ่ยใจกล้ากว่านี้เยอะๆ สงสารขิม55555

[warin]

สนุก  กรดมีเสน่ห์มากนะ  อิอิ

[Yeewajj]

ตลกความคิดพี่น้องคู่นี้ ขลุ่ยขิมเนี่ยๆ
กรดจำขิมได้แน่ๆเลย

[hunya]

กรดมีการกอดเอวขิมมมมม >~<
เขินนนนนนนน

[papapajimin]

ขิมดมซะ ในหัวคนอ่านนี่ จมูกหมาชัดๆ 555555
แหมมมม กรด เอาซะคุ้มเลยนะคะ
ทั้งจับมือ โอบ กอด คุ้มจนไม่รู้จะคุ้มยังไงแล้วเด้อออ

[Tawanwee]

น่ารักจัง อ่านแล้วก็เขิน
กรดเนียนเกิ้นนนนน  ต้องรู้จักขิมมาก่อนแน่ๆ รอตอนต่อไปแล้วค่าาาา คนแต่ง^^

[luklukky]

กรดเนียนแต๊ะอั๊งอะ แต่ขิมจะขโมยร่มเขาจริงๆหรอลูก5555
สนุกๆ รอมาต่อนะคะ
 

[้ีืhunnaii]

น่าสนุกๆ

[pipimSCHT]

- ۞ตอนที่สาม -
ขี้โวยวาย

“ ไอ้เหี้ยเปรม ”

“ หึ ไงเพื่อนรัก ”

“ อย่ามาแตะกู! กูไม่ใช่เพื่อนมึง ” ผมผลักมันที่ทำท่าจะเข้ามากอดคอผม จนมันเซไปด้านหลัง แต่พอมันตั้งหลักได้ ก็ทำหนาแสยะยิ้มส่งมาให้ผม ทำให้ผมอารมณ์เสียขึ้นคูณสิบ

   เมื่อกี้ผมเอาเสื้อกันหนาวไปให้พี่ชายที่คณะของมัน และผมกำลังจะกลับคณะตัวเองโดยเลือกเดินมาเรื่อยๆ เพราะด้วยอากาศดีเลยไม่ขับรถมา ระหว่างทางดันมาเจอไอ้เปรม วันนี้มันวันเหี้ยอะไรของผมวะเนี้ย คือผมกับมันเคยเป็นเพื่อนกัน ย้ำว่าเคย เพราะตอนมัธยมเราเคยมีเรื่องกัน มันเป็นคนที่ทำให้ผมถูกคนอื่นมองว่าเหี้ย ทั้งๆที่มันนั้นแหละที่เหี้ย

“ อูยยย คำพูดคำจาแย่เหมือนเดิม แต่กูไม่เจ็บหรอกนะ ”

“ ก็เรื่องของมึง หลีกทาง ”

“ ทำไม จะรีบหนีไปไหนล่ะ ” มันก้าวเข้ามากันหน้าผม

“ ไปให้ไกลๆคนเหี้ยอย่างมึงไง ” ผมพยายามคุ้มเสียงให้นิ่งที่สุด

“ กูอุตส่าห์จะเข้ามาทักทาย มึงยังหน้าตาน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ ” มันจะเอื้อมมือมาจับ แต่ผมรีบปัดออกทันที

“ ไม่ต้องการ! ”

“ ยังไม่มีแฟนสินะ จะมีผู้หญิงคนไหนเขาเอามึงล่ะเนาะ ” มันพูดแล้วยิ้มแสยะ

“มันเรื่องของกู  มึงหุบปากให้เงียบๆไปเถอะ!” ผมเริ่มเสียงดัง ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงคุ้มสติไม่ได้ อาจเพราะความโกรธที่ผมมีต่อมัน

“ มึงนี่พูดแบบนี้กับเพื่อนเก่าได้ยังไง ”

“ มึงเป็นคนเลิกเป็นเพื่อนกับกูก่อน และตอนนี้กูก็ไม่อยากเจอหรืออยู่ใกล้กับคนเหี้ยอย่างมึง หลีก! ”  เหี้ยเอ้ย ผมก้าวไปทางไหนมันก็ก้าวตามมันตันทางอะ!

“ กูก็ไม่ได้อยากใกล้มึงนักหรอก.. บังเอิญเนาะ ”

“ เลิกกวนตีน แล้วหลีกทางให้กู ”

“ เดี๋ยวสิ เจอกันทั้งที มึงไม่อยากรู้เรื่องกะทิหรอ ”

“ ไม่! ไม่อยากรู้! และไม่ต้องพูดถึง กูลืมเรื่องนั้นไปแล้ว ”

“ มึงเจ็บสินะ .. ”

“ ........ ” กูแค่รู้สึกตัวเองโง่ที่มีเพื่อนอย่างมึงมากกว่า -_-

“ แต่กูสะใจ ” ไอ้เหี้ยเปรมมันพูดแล้วกระตุกยิ้มอย่างสะใจ

“ มึงอยากพูดอะไร มึงก็พูดไปเถอะ หลีก! ”

“ กะทิจะกลับมาจากเยอรมัน เดือนหน้า ”

“ อืม แล้วจะมาบอกกูทำไม ”

“ กะทิกับกูจะหมั้นกันนี่หว่า ”

“ ........ ”

“ ก็เผื่อมึงอยากแสดงความยินดีด้วยไง ”

“ เหอะ แต่กูอยากแสดงความเสียใจกับกะทิวะ ที่เลือกคบคนเหี้ย เล่นสกปรกอย่างมึง ”

“ ไอ้ขิม! ”

“ อะๆๆ ทำไมล่ะ ทำไม ด่าว่าเหี้ยแค่นี้โมโหแล้วหรอ ” กวนตีนมันหน่อยแล้วกัน ไอ้เพื่อนเหี้ย

“ ไอ้! หึ ช่างเหอะ คนเหี้ยอย่างกูก็ได้ทั้งใจทั้งตัวกะทิแล้วกัน ”

“ ไอ้เหี้ยเปรม! ” ผมทนไม่ไหว ผลักมันด้วยแรงทั้งหมดที่มีทันที แต่มันไม่ล้มหรอกเพราะมันก็ตัวใหญ่กว่าผมพอสมควร

“ ทำไมล่ะ ไอ้ขิม มึงโมโหอะไร อิจฉากูที่ได้กะทิก่อนมึงหรอ ”

“ กูเกลียดมึง กูไม่น่าคิดว่ามึงเป็นเพื่อนที่กูควรไว้ใจ ” ทั้งที่ผมคิดว่ามันเป็นเพื่อนมาโดยตลอด แต่มันกลับเล่นสกปรกเพื่อแย่งคนที่ผมชอบไป

   ผมไม่ได้โกรธถ้ามันรักกะทิจริงๆ แต่สิ่งที่มันทั้งตอนที่ทำเพื่อให้ได้กะทิ ทั้งสิ่งที่มันทำลับหลังกะทิหลังจากคบกัน ทั้งนอกใจ ทั้งเล่นยา การพนัน ผมคิดว่าคนอย่างมันไม่คู่ควร มันไม่ควรเป็นคนที่กะทิรัก

“ ไม่ต่างกันกับมึง เหี้ยดีหนิ ทำร้ายผู้หญิง ”

“ หึ! ถ้ากูมันเหี้ยหนัก มึงก็เหี้ย คนเหี้ยๆอย่างเราก็อย่ามาเจอกันอีกเลย มึงเลิกกวนประสาทกวนตีนกูสักที ถอยไป ” ผมเลือกที่จะเดินหนีออกมา ในเมื่อคนอย่างผมกับมัน ไม่ควรมีอะไรที่เกี่ยวข้อง แม้แต่คำว่าเพื่อน หรือเพื่อนเก่า ..



“ อ้าก ไอ้เหี้ย เหี้ยๆๆๆ ” ผมเดินออกมาไกลจากที่เจอมันพอสมควร ผมรู้มันเห็นผมและตั้งใจเข้ามาทักเพื่อกวนประสาท   อยู่ดีๆอารมณ์มันก็ขึ้นมาอะ หึยๆๆๆ โมโห ทำไมต้องมาเจอกันด้วยวะ

“ แม่งเอ้ย ! ขิม ทำไมมึงต้องมาเจอมันวะ? ทั้งที่วันนี้อากาศดี แต่กูกลับต้องอารมณ์ไม่ดี ไอ้เหี้ยเอ้ย! ”

“ เตะล้อรถก็จนพอใจรึยัง ? ”

“ อะ.. O.o ”

   ไอ้นี่อีกแล้ว..

   มันมาอยู่ที่นี้ได้ไงอะ เอ้ะ แต่งชุดนักศึกษามอผมหนิ เรียนที่นี้ด้วยหรอ?

   ยังหน้าหล่อเหมือนเดิม อิจฉาชะมัด!

“ ...... ”

“ ทำไม มองหน้านี่อึ้งในความหล่อหรอ ”

“ ...... ” ผมกรอกตาไปมาอย่างหน่ายเหนื่อยใจ ก่อนหันหน้าหนีอย่างไม่สนใจ ตอนนี้อารมณ์ไม่ดีนะโว้ย 

“ อะๆ จะไปไหน ล้อรถกูเบี้ยวแล้วมั๊ยนะ กูจะคิดค่าเสียหาย ” เพราะผมจะเดินหนี มันเลยเอาแขนของมันมากันไว้ ไม่ให้ผมเดินผ่านไปได้

“ มึงอีกแล้วนะ อะไรกับกูหนักหนา ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ อารมณ์ไม่ดี หงุดหงิด

“ ใช่ กูอีกแล้ว เป็นอะไร ทำไมหน้าบึ้งไม่สบอารมณ์ขนาดนั้น ”

“ อย่ายุ่งได้ป่ะ? ” ผมกรอกตาไปมา ตอนนี้ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้นอะ แถมเราไม่ได้รู้จักกันขนาดที่ว่าจะมาถามสารทุกข์สุขดิบ ( ->-)

“ ไม่ยุ่งได้ไง มึงหน้าหงิกแบบนี้ ไม่น่ารักเท่ายิ้มหวานๆหรอก ”

อะ!

..จะน่ารัก ไม่น่ารักก็ช่างผมสิ>/////<

“ ไหนยิ้มดิ ยิ้มมมม ”

“ โว๊ะ ไอ้นี่! พูดอะไรนักหนา กวนประสาทอีกคนหรือไง ” ผมร้องใส่มันเสียงดังกลบเกลื่อนความเขิน

“ คนบอกดีๆ ไม่ได้กวน ”  มันจิ้มหน้าผากจนผมหน้าหงาย กลับมามองมันด้วยสายตาโมโหอีกรอบ

“ วันนั้นว่าดื้อแล้ว วันนี้ดูดื้อกว่าเดิมนะ ”

“ อะ..อะไร หลีกๆเลย>< ”

 “ ไม่ หึๆ ครั้งก่อนก็จะขโมยร่ม ครั้งนี้ก็ยังเตะล้อรถกูอีก ” มันก้มหน้าลงมา พยายามจะมองหน้าผมให้ได้ แต่ผมปัดมือมันออกไม่ให้มาจับ แล้วหันหน้าหนี

“ กูไม่รู้ว่านี่คือรถมึง ถ้ากูรู้ กูคงเตะอัดเข้าที่ประตู ปีนขึ้นหลังคาแล้วกระโดดๆๆ จนหลังคายุบ เออ หน้ากระโปรงรถมึงด้วย ”

“ เดี๋ยวสิ มึงใจเย็น มึงไปโมโหอะไรจะมาลงกับรถกู ฮ่ะๆๆ ” เมื่อกี้มันคิดว่าผมพูดให้มันขำหรอ ผมพูดจริงนะ!

“ งั้นกูลงที่มึงได้มั๊ย กูต่อยมึงแทนได้มั๊ย! ”

“ นี่ มึงใจเย็นดิ มึงหัวร้อนแล้วโวยวายแบบนี้ กูจะรู้เรื่องมั๊ย ” จากที่มันยิ้มกวนตีนในตอนแรก เปลี่ยนเป็นคิ้วขมวดแทน คงเพราะคำพูดของผม

“ ก็เรื่องของกู กูก็เหี้ยในสายตาใครหลายๆคนอยู่แล้ว หลีก! ” ผมมีอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง จึงผลักมันออกไปเพื่อที่จะเดินหนี

หมับ

“ มึงขี้โวยวายวะ ” มันดึงผมให้หันไปเผชิญหน้ากับมันอีกครั้ง

“ ปล่อย! ”

“ ไม่ปล่อย ถ้ามึงยังอารมณ์ร้อนแล้วไปโวยวายใส่ใครที่ไม่ใช่กู มึงจะโดนเขาต่อยเอาน่ะสิ ” มันพูดเสียงอ่อนลง เอาจริงๆก็ทำผมแปลกใจจนอึ้งไปนิดหนึ่งเหมือนกัน

“ กูให้มันต่อยเลย ต่อยมากูก็ต่อยกลับ ปล่อย! ” ผมพูดท้าทายเสียงดังแล้วเชิดๆหน้าหน่อยๆ

“ หยุดขิม! ” มันกัดฟันพูด 

“ ปล่อย! ไอ้เหี้ย ปล่อยกู ” ผมพยายามสะบัดแขนให้หลุด เพราะจับต้นแขนผมแน่นขึ้นจนเจ็บไปหมด

“ กูบอกให้มึงหยุด! ”

ปริบๆ o.o

“ ......... ” ผมยอมนิ่ง แล้วมองหน้ามันแบบอึ้งๆ มะ..มันตะคอกผมมมม

“ ......... ”

“ หยุดแล้ว ตะ..แต่ทำไมต้องตะคอกกูอะ! ” ผมอดไม่ได้แล้วนะ ผมเลยตะคอกมันกลับแบบเสียงหงอยๆ หึยยย

“ มึง ไม่ยอมนิ่งสักที ถ้ากูปล่อยมึงไปมีหวังโดนคนอื่นเขาต่อยปากแตกจริงๆ ” มันพยายามดันหน้าผากผมขึ้นเพื่อจะมองหน้า แต่ผมไม่ยอมอะ เมื่อกี้มันทั้งตะคอก แล้วมันก็ทำเป็นเงียบไปนาน แบบนี้ใครจะกล้าสบตาอะ><

“ แล้วมึงมายุ่งกับกูทำไมเนี่ย ” ที่ผมพูดเสียงอ่อนลง ผมไม่ได้กลัวมันนะ เสียงตะคอกของมันไม่ได้ทำให้ผมกลัวเล้ย สักนิดก็ไม่ แค่เกรงนิดๆ นิดจริงๆ

“ ก็เป็นห่วง... ”

หะ?

“ ก็..มึงเตะล้อรถกู กูห่วงล้อรถ ” มันพูดต่อ หนอยยย -.-

“ ล้อรถมึงไม่เจ็บหรอกนะ มึงจะไปห่วงมันทำไม! ” ผมมองหน้ามันอย่างหาเรื่อง สลับกับรถของมัน แหม.. รถแพงซะด้วย แสดงว่ามันต้องรวยไม่เบาเลย งี้ต่อให้พังก็มีปัญญาซ่อมอยู่แล้ว จะมาเรียกร้องอะไรจากผมละวะ

“ กูก็รักรถของกูนะ ”

“ โว๊ะ! มึงต้องเป็นห่วงกูนี่ เท้ากูนี่ เตะจนมันเจ็บไปหมดแล้ว ” ผมยกเท้าขึ้นมานิดๆ และชี้ๆให้มันดู ไอ้บ้านั้นถึงกับหลุดยิ้ม แล้วส่ายหน้าไปมา

อะ.. ไอ้นี่ อยู่ดีๆก็ยิ้ม เป็นไบโพล่าหรือไง (-.< )

“ เหอะ! ให้มันได้แบบนี้ไอ้เด็กดื้อ ”

“ ....... ” ทำไมอะ ผมทำอะไรผิด ( พิพิม : น่ารักเกินไปไงลูกกกกก )

“ นี่อารมณ์ปกติแล้วสินะ ถึงกลับมากวนตีนได้ ” มันยื่นหน้ามามองใกล้ๆ แต่ผมหลบสายตามัน

“ กวนตีนอะไร เท้ากูเจ็บจริงๆ อย่ามาใกล้มากได้มั๊ยเล่า! ” ผลักๆๆ มันออกเบาๆ ไม่รู้แรงผมมันหายไปไหนหมดอะ

   ตอนหายใจผมได้กลิ่นของมันอะ กลิ่นมันติดจมูก

   อย่าว่ายังงั้นยังงี้เลยนะ ผมอะจมูกดีสุดๆเลยล่ะ พี่ผมยังบอกว่าผมเหมือนหมาน้อย เพราะขนาดอยู่ไกลๆแล้วได้กลิ่นอาหาร ยังเดินตามหากลิ่นจนเจอ

“ ทำจมูกเหมือนดมกูอีกแล้วนะ ”มันจะเอื้อมมือมาจับจมูก แต่ผมปัดออก

“ เฮ้ย เปล่านะ ปล่อยสักที! ”

“ เดี๋ยว จะไปไหนไอ้ขิม ” ผมสะบัดครั้งนี้ มันยอมปล่อย แต่เอาตัวมากัน ไม่ให้ผมเดินออกไปอยู่ดี

“ ไปไหนก็ได้ ทำไมกูต้องมาเจอมึงด้วยว่ะ ” ผมมองมันอย่างหาเรื่อง แล้วบ่นออกมาอย่างหัวเสีย

“ หึๆ ” มันยังยิ้มมาให้ และหัวเราะเบาๆอย่างพอใจ

“ เดี๋ยวO.o มึงรู้จักชื่อกูได้ไง? ” ผมฟังไม่ผิดนะ เมื่อกี้ เมื่อกี้เลยอะ มันเรียกชื่อผมจริงๆ

“ หึ ไม่บอก^^ ” มันส่ายหน้า ยิ้มกวนตีนอีก ยิ่งทำให้ผมอยากจะรู้นะเว้ย แต่ผมต้องเก็บอาการหน่อยๆ

“ ก็เราไม่รู้จักกัน แล้วมึงจะมารู้จักชื่อกูได้ยังไง ? ” ผมเก็กหน้านิ่งถามมัน

“ แล้วไม่อยากรู้หรอว่ากูชื่ออะไร? ”

“ ไม่! ” ผมตอบทันทีพอมันถามกลับ ไออยากก็นิดหนึ่งแหละ แต่ผมมันเป็นคนปากไวไง ปฏิเสธไปแล้วอะ

   แต่ก็ยังไม่คลายความสงสัย ผมแปลกใจนะ ที่อยู่ดีๆคนที่เคยเจอกันเป็นครั้งที่สองจะรู้จักชื่อของผมทั้งที่ไม่เคยถาม แถมยังเข้ามาพูดกวน มาจุ้นจาน วุ่นวายกับผมอีกอะ แบบนี้มันก็น่าสงสัยนิดๆนะ

“ หึ งั้นก็ไม่ต้องรู้แหละดีแล้ว ” มันเอื้อมมาขยี้หัวผม ผมตกใจหน่อยๆเลยรีบขยับออกไม่ให้มันจับ

“ อะ..อืม แล้วก็หลีกได้แล้ว กูจะได้ไปสักที ” ผมหลบสายตามมัน แล้วพูดเสียงเบา

“ มึงต้องบอกกูก่อนว่าหายหัวเสียแล้ว ” มันชี้ๆที่หน้าผม ผมมองนิ้วที่มันชี้มา ในใจตอนนี้มันแปลกๆอะ อะไรวะเนี่ย ผมต้องเชื่อฟังคนที่ไม่รู้จักด้วยหรอ

“ ........ ”

“ เร็ว บอกมาดิ ”

“ เออๆ กูใจเย็นลงแล้วโอเคม่ะ! ” ผมพูดแล้วปัดมือมันลง คนบ้าอะไร เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวกวนตีนอยู่ได้

“ หึ ดี แล้วนี้จะไปไหน? ” ผมจำได้ว่าครั้งที่แล้วมันก็ถามคำถามผมประมาณนี้

“ นี่ เราไม่ได้รู้จักกันป่ะ จะมาถามทำไม ปล่อย! ”

“ ถามแล้วก็ตอบดีๆ ยากตรงไหน? ” มันพูด แล้วเอามือเสยผม จังหวะนี่แหละ..

“ เออ ไป.. ”

ผลั๊ก!

“ แบร่ๆ ไปแล้วโว้ยยยย! ห้ามตามมานะๆ ” ผมสลัดมันออกจนได้ เลยรีบวิ่งหนีมันมาทันที หวังว่าจะไม่ต้องมาเจอกันอีกนะ

..........

“ ไอ้ขิม หัวเสียอะไรมาอีกละนั้น ” ยิมที่กวักมือเรียกผม ถามขึ้นพอผมนั่งลงข้างๆมัน

“ หัวเสียสองเรื่อง จะเอาหัวเสียเรื่องที่หนึ่ง หรือหัวเสียเรื่องที่สองก่อนละ ”

   พอผมวิ่งเข้ามาในคณะ ก็เห็นเพื่อนกำลังนั่งเล่นกันอยู่ที่ใต้ตึก ไอ้ยิมนั่งกินขนมแบ่งกันกินกับไอ้เดย์ที่นั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ตรงข้ามกัน ข้างๆไอ้เดย์ก็เป็นไอ้มิ่ง คนนี้เขาก็อ่านหนังสือแน่ๆอยู่แล้วละครับ

“ ไม่เอาสักอย่างอะ เดี๋ยวมึงพูดมึงก็จะมาอารมณ์ไม่ดีใส่พวกกูอีกอะ ” ไอ้เดย์พูดเสียงหมั่นไส้ แล้ววางโทรศัพท์ลงค่อนข้างแรงตามอารมณ์ คงแพ้เกมส์อีกตามเคย

   พอมองไปที่ไอ้ยิม มันก็หัวเราะในคำพูดของไอ้เดย์ แล้วพยักหน้ารัวๆเหมือนกับเห็นด้วยว่าไม่อยากรู้ พอสะกิดไอ้มิ่ง คนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เงยหน้ามองนิดๆแล้วส่ายหัวเบาๆ ก่อนก้มอ่านหนังสือต่อ ตามนั้น..

“ โอยยย กูอึดอัดถ้ากูไม่ได้พูดไง ทำไมครั้งนี้พวกมึงไม่อยากรู้อะ ” กลายเป็นผมที่โวยวายเพราะเพื่อนไม่อยากรู้อะ><

“ เหอะ อะไรของมันวะ ” ไอ้เดย์พูดแล้วหัวเราะกับไอ้ยิม

“ กูก็อยากเล่า กูอยากระบาย อึดอัด ” ผมตบโต๊ะ รัวๆ รัวๆ

“ ก็นั้นแหละ ถ้ามึงอยากเล่ามึงก็พูดเองอยู่แล้ว ” ไอ้ยิมระบายยิ้มออกมา ก่อนสะกิดมิ่ง ให้มิ่งปิดหนังสือที่มันอ่านแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมแทน มันก็ยอมทำตามที่ยิมบอก เงยหน้ามามองเหมือนรอฟังที่ผมจะพูดจริงๆ

“ อะๆ เล่ามา ตามสเต็ปเลย เอาหัวเสียเรื่องที่หนึ่งก่อน ” ไอ้เดย์เอานิ้วชี้จิ้มที่แก้มตัวเอง ผมก็พยายามดูให้น่ารักอะนะ แต่ไม่เลยเถอะ -=-

“ กูเจอไอ้เหี้ยเปรม ”

“ หะ! มันไม่ได้เรียนมอเราหนิ แล้วมันมาทำอะไรที่นี้ ” ยิมร้องเสียงดีง ตาโต

“ ไม่รู้เหมือนกัน ก็เจอกันเมื่อกี้ มันก็ไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาหรอก ”

“ แล้วมันทำอะไรมึงมั๊ย พูดอะไรเหี้ยๆอีกรึป่าว ” เดย์แตะๆ จับๆที่แขนผม

“ มันกวนประสาทกูเหมือนเดิม แล้วที่สำคัญมันกำลังจะหมั้นกับกะทิตอนที่กะทิกลับมา แต่มันกลับพูดดูถูกกะทิ ว่าได้ทั้งตัวได้ใจกะทิ  แล้วมันดูสิ่งที่มันทำลับหลังกะทิ โคตรเหี้ย ”

“ กะทิจะกลับมาแล้วหรอวะ ” ไอ้เดย์พูดขึ้น

   ตอนนี้พวกมันมองหน้าผมด้วยความตกใจ พวกมันเป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่เด็กๆ เราเรียนโรงเรียนเดียวกันตอนประถม แต่มีไอ้ยิมนี่แหละที่รู้จักผมตั้งแต่อนุบาล เราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ถึงจะอยู่คนละห้องในช่วงมอต้น แต่มอปลายเราก็ได้เรียนห้องเดียวกัน มันรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นครับ และมันเลือกที่จะอยู่ข้างผม และไอ้เปรมเป็นคนที่เลิกเป็นเพื่อนกับพวกผมไปเอง

“ อืม ”

   เรื่องที่เกิดขึ้นมันเริ่มต้นจากผมชอบกะทิ กะทิเด็กผู้หญิงน่ารักๆคนหนึ่ง เขาเป็นเพื่อนต่างห้องของผม เรารู้จักกันเพราะทำกิจกรรมโรงเรียนด้วยกัน ตอนนั้นเป็นช่วงมอสี่ กลุ่มพวกผมมี  ยิม เดย์ มิ่ง และไอ้เหี้ยเปรม แต่ผม ยิม เดย์ มิ่ง เราอยู่ห้องเดียวกัน ส่วนไอ้เปรมมันอยู่ห้องเดียวกับกะทิ

   พวกมันทุกคนรู้ว่าผมชอบกะทิ แต่เพราะผมยังไม่กล้าบอกความรู้สึกออกไป ผมเลยได้แอบชอบแอบทำอะไรให้กะทิอยู่ห่างๆ

   วันหนึ่งผมจะแอบเอากล่องจี้รูปดาวไปแอบไว้ใต้โต๊ะของกะทิและมีจดหมายที่ผมเขียนสารภาพรักและชื่อของตัวเองไว้ด้วย แต่วันนั้นพี่ชายผม มันดันไปมีเรื่องกับคู่อริของมัน แล้วผมต้องรีบไปดูมันที่ห้องพยาบาล ผมเลยฝากจี้ให้ไอ้เปรมไปไว้ที่โต๊ะของกะทิ แต่วันนั้นกลับกลายเป็นว่า กะทิไปเห็นมันพอดี ไอ้เปรมมันเลยแอบเอาจดหมายของผมออก แล้วรับสารภาพกับกะทิออกไปว่ามันชอบกะทิ ทั้งหมดที่ผมทำให้กะทิ มันกลับบอกว่ามันเป็นคนทำ และมันขอกะทิเป็นแฟนและกะทิก็ตกลง

“ กะทิเชื่อมันไปได้ยังไง กูอยากรู้ แถมยังรักมันด้วยหรอวะ ” ไอ้ยิมส่ายหัวไปมาเหมือนไม่เข้าใจ

“ ไอ้เหี้ยนั้นเจ้าชู้จะตาย ตอนกะทิไม่อยู่มันมีผู้หญิงอื่น กะทิจะไม่รู้จริงๆหรอว่ะ ” ไอ้เดย์พูดเสียงไม่พอใจต่อทันที

“ ไม่หรอก กะทิคงไม่รู้ว่าคนที่เขารักมันเหี้ยแค่ไหน เขาคงคิดว่ามีแค่กูที่เหี้ย เฮ้อ ” ผมพูดเพราะมันมีความโกรธปนความกังวลอยู่ในใจ

“ เออ ช่างแม่ง ไม่ต้องไปคิด ไม่ต้องไปพูดถึงมันแล้ว ” ไอ้ยิมตบหลังผมเบาๆ เชิงปลอบใจ

“ สักวันกะทิคงรู้ธาตุแท้ของไอ้เปรม ” ไอ้เดย์พูดหน้าจริงจังสุด

   พอหลังจากวันนั้นผมรู้ความจริง ความจริงที่ว่าคือ ลับหลังพวกผม ไอ้เปรมมันแสดงตัวจีบกะทิทันทีตั้งแต่ที่รู้ว่าผมชอบกะทิเหมือนกับมัน ทั้งชวนไปเที่ยว ไปรับไปส่งบ้าน โดยที่พวกผมไม่รู้ และเรื่องที่มันแอบอ้างและสวมรอยว่าเป็นผมด้วย

   ผมจำได้ไม่ลืมเหมือนกัน ผมโมโหมากสะกดอารมณ์ไว้ไม่ไว้จึงต่อยมันไปต่อหน้ากะทิ ไอ้เปรมมันไม่สู้ผม ผมรู้ถ้ามันต่อยกลับผมก็แพ้ สู้แรงมันไม่ได้หรอก สุดท้ายกะทิพยายามเข้ามาห้ามแต่กลับถูกแรงของผมผลักจนล้มและแขนหัก หลังจากนั้นกะทิไม่ชอบหน้าผมและไม่ยอมรับคำขอโทษจากผม ส่วนผมกับไอ้เปรมเรามีเรื่องกันวันนั้นจนมันกับผมไม่สามารถมองหน้ากันได้อีก ไอ้เปรมมันออกจากลุ่มเลิกเป็นเพื่อนกับผมและประกาศว่าผมกับมันเป็นศัตรูกัน แต่ไอ้ยิม ไอ้เดย์ ไอ้มิ่ง มันยังอยู่ข้างผม จนถึงตอนนี้

“ แต่..มึงโอเคมั๊ย ” ไอ้มิ่งที่นิ่งฟังอยู่นาน ถามขึ้น

“ ไอ้โอเค มันก็ควรจะโอเคตั้งนานแล้วล่ะ อีกอย่างกูแค่เป็นห่วงกะทิ เขาไม่ฟังกูเลยนี่หว่า กูเลยบอกเขาไม่ได้เรื่องไอ้เหี้ยเปรม ”

“ มึง ยังชอบกะทิอยู่รึป่าว? ” ไอ้ยิม ที่ถามผมคำถามนี้มาตลอด เวลาที่ผมเจอกับไอ้เปรม

“ กูคิดว่ากูตอบได้เต็มปากเลยนะ ว่าไม่ได้ชอบแล้ว กูแค่เป็นห่วงเขาในฐานะเพื่อน ถ้าเขายังให้กูเป็นแบบนั้น แต่แย่หน่อย แม้แต่คำว่าเพื่อน เขายังไม่ให้กูเลย ” ผมพูดแล้วก้มหน้าลง นึกถึงตอนนั้น ก็เศร้าดีเหมือนกัน หึ

“ กูยังจำได้เลย วันนั้นที่รู้ว่าไอ้เปรมคบกับกะทิ มึงเสียใจมากแค่ไหน โกรธ โมโหจนเดินไปต่อยไอ้เปรมที่ห้องเรียนมัน ”

“ หึๆ มึงไม่คิดว่ากูจะต่อยคนเป็นอะดิ^^ ” มีแต่คนบอกว่าผมผอมแห้งแรงน้อย แต่จริงๆแล้วอะ ผมกินเก่ง แล้วก็พอเป็นมวยอยู่บ้างนิดๆหน่อยๆนะบอกเลย

“ เออดิ ถ้าโดนเพื่อนห้องไอ้เปรมกระทืบ จะทำไง? ” เดย์พูดติดตลก

“ ฮ่ะๆๆ นั้นสินะ ” ผมหัวเราะออกมา พอได้ระบายออกไปกับเพื่อน มันก็รู้สึกดี และผ่อนคลายมากขึ้น

“ เห็นตอนนั้น ตัวเล็กๆผอมๆแต่กลับแรงเยอะมาก กูดึงมึงไว้ไม่ทัน เลยได้ดึงสองตัวนี้ไว้แทน ” มิ่งพูดกับผม แล้วไปชี้ ไอ้ยิมไอ้เดย์ที่ยิ้มแยะๆอยู่ คือตอนนั้นพวกมันเหมือนจะวิ่งเข้ามาช่วยผมต่อยไอ้เปรมอะครับ คิดดู ฮ่ะๆ

“ สองตัว? พูดซะก็ดูเป็นหมาเลยอะ กูจะวิ่งเข้าไปห้ามต่างหาก -.- ” ไอ้ยิมพูดหน้าหงิกใส่ไอ้มิ่ง

“ แต่กู..จะเข้าไปกระทืบไอ้เปรมช่วยมึงต่างหาก บอกเลยถ้าไอ้มิ่งไม่ห้ามกูไว้ก่อนอะ ” อันนี้ไอ้เดย์ มันพูดพร้อมกับเอากำปั้นทุบกับมือรัวๆ

“ นี่มึงดูโกรธมันกว่ากูอีกนะ ” ผมอดแซวไม่ได้ เพราะหน้าไอ้เดย์ กับไอ้ยิมจริงจังมากๆ

“ อ้าว ก็กูจริงจังนะสิ ”

“ ฮ่ะๆๆๆๆ ” ผมกับไอ้มิ่งมองหน้ากัน แล้วสุดท้ายก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน
   ผมเคยคิดนะ ถ้าไอ้เปรมมันยอมบอกผมก่อนดีๆ ว่ามันชอบกะทิ และจะจีบกะทิ ถ้ากะทิชอบมันจริงๆและเลือกมัน  โดยที่มันไม่ได้มาสวมรอยเป็นผม หรือแอบจีบกะทิลับหลัง ผมกับมันอาจจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่

“ โอย มึงงงงงง ไม่ต้องไปคิดมากแล้วนะ มีพวกกูอยู่นี่ไง เนาะๆๆ ” ไอ้ยิม กอดไหล่ผม แล้วโยกตัวไปมา เหมือนโอ๋เด็กน้อยเลยอะ^^

“ อืม^ - ^ ”


“ แล้วหัวเสียเรื่องที่สองคือ.. ” เดย์ถามแล้วชูสองนิ้วไปไว้บนหัว เหมือนหูกระต่าย อันนี้ก็ไม่ได้แบ๊วเล้ยยย >.>

“ อ่อ ..พอกูหนีไอ้เปรมได้ กูก็เจอไอ้.. ”

“ ไอ้? ” พวกมันทำหน้าลุ้น

“ ไอ้.. ” มันชื่ออะไรอะ ลืมไปว่าไม่ได้ถามมันนี่หว่า ดันปากไวไปบอกมันว่าไม่อยากรู้เองนี่เนาะ=.=

“ ไอ้ขิม! ทำไมไม่ตอบอะ ใครวะ? ” ไอ้เดย์ตบโต๊ะเบาๆ เพราะผมไม่พูดซักที ทำมันลุ้นจนตัวเกร็ง

“ ไม่รู้ๆ กูไม่รู้จักชื่อ ”

“ อ้าว ไอ้นี้ ” ไอ้เดย์ด่าหน้างงๆ

“ อะๆ เล่ามาดิ ” ยิมเร่งอีกครั้ง เพื่อนผมนี่เป็นนักฟังนักถามที่ดีเชียวล่ะครับ

“ ก็คือกูโมโหไอ้เปรมอยู่แล้ว แล้วก็ดันไปเตะล้อรถไอ้คนหนึ่งอะ มันก็เลยเข้ามาห้าม แล้วบอกว่าถ้าล้อเบี้ยวจะคิดค่าเสียหาย ”

“ อ้าว นี่ก็เลยไม่ชอบเขา? มึงก็ไปเตะล้อรถเขา มึงผิดอะ ” ยิมมันยังไม่เข้าข้างผมเล้ย ดูๆ

“ เดี๋ยวดิๆ จะบอกยังไงดีวะ ..ก็มันกวนตีน ทั้งยิ้มทั้งพูด แล้วพอกูจะเดินหนีมันก็กันกูไว้ด้วย ” > - <

“ เขารู้จักมึงหรอวะ ถึงกวนมึงได้เนี่ย? ” ไอ้ยิมถามหน้าตาสงสัย

“ กูกับมันเคยเจอกันมาครั้งหนึ่ง มึงจำได้มั๊ยอะ ตอนไปหอไอ้มิ่งแล้วฝนตก มันเป็นคนถือร่มมาส่งกู ”

“ อ้าว ถ้างั้นเขาก็เป็นคนดีอะดิ เขาถามมึงดีๆรึป่าว มึงอาจจะกวนเขาก่อน ”

“ มันเข้ามาถามว่ากูเป็นอะไรไง แล้วกูก็ไม่อยากบอกอะ กูก็เลยพูดงี่เง้าออกไป มันเลยตะคอกกูอะ กูก็เลยตกใจนิดหน่อย ไม่ชอบ>< ”

“ เขาตะคอกมึงว่ายังไง ” ยิมถามต่อ

“ หยุด.. ”

“ หา? แค่คำว่าหยุดเนี่ยนะ ? ”

“ เออ ก็อย่างที่บอกว่าคำพูดคำจามันกวนประสาท แล้วอีกอย่างมันก็หล่อกว่ากู ”

“ โว๊ะ-o- ใครๆ เขาก็หล่อกว่ามึงกันทั้งนั้นแหละ คิดมาก>.- ”

“ ไอ้เดย์! มึง.. ” ผมหันไปแว้ดใส่มันทันที

“ อะๆ ล้อเล่นๆๆๆ ” 

“ มึงหัวเสียแน่หรอ ทำไมมึงเล่าไป ยิ้มไปนะ ” มิ่งพูดแล้วสะกิดให้ไอ้ยิมดู

“ เออวะ มึงยิ้มจริงๆนะ ” ยิมเสริมแล้วหัวเราะพอใจที่เห็นไอ้มิ่งแซวผม

“ เฮ้ย กูไม่ได้ยิ้มนะ บ้าหรอ ไปๆๆ ขึ้นเรียนได้แล้ว ให้กูพูดมากอยู่ได้ ” ผมปฏิเสธทันที บ้าเหรอ ใครจะมายิ้มเล่า ก็ยังบอกว่าหัวเสีย รำคาญ ไม่ชอบ ผมเลยรีบเก็บของแล้วเดินนำพวกมันขึ้นอาคารเรียน


-100%-

#จับรัก #กรดขิม

TBC.

มาอัพแล้วค่าาาา เป็นยังไงบ้าง ติชมกันได้เน้อ
ขอกำลังใจเยอะๆ  เวลาอ่านคอมเม้นฟีดแบคของคนอ่านแล้ว
เรารู้สึกดีมีความสุขมากเลยอะ เหมือนมีกำลังใจขึ้นมา
****อีกเรื่องๆ
▼▼▼▼มีสารบัญแล้วน้าาา อยู่หน้าแรกเลย ▼▼▼▼

[Bronc]

 พี่กรด จับกดไปเลยค่ะ ดื้อนัก 5555

[sirin_chadada]

กรดกับรันต่างก็ชอบสองพี่น้องคู่นี้อยู่แล้วหรือเปล่า แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้งี้อะ

[Tawanwee]

ขิมน่ารักอะ
กรดก็ดี ชอบบบบบ

[warin]

น่ารักดีนะ

[papapajimin]

น่าร้ากกกกกก บอกได้คำเดียวจริงๆ

[funndee]

ทำไมมันน่ารักแบบนี้>~<
สนุกมากเลยค่าาาา

[Nadaii20]

อ่านแล้วก็ชอบ ทั้งขิม ทั้งกรด ทั้งเพื่อนๆของขิมก็ดูน่ารักอะ เข้าใจกันดี อยู่ข้างกัน แต่คนที่ชื่อว่าเปรมนี่แย่จริงๆ กะทิอีก อย่ามาเจอกันอีกเลยสงสารขิม

อยากอ่านต่อแล้วว

[iceman555]

ขิมสู้ๆๆ

[hunya]

คู่กรดขิมก็น่ารัก
เพื่อนๆก็น่ารัก คนแต่งสู้ๆ
อัพเรื่องเอื้อจีจี้ด้วยนะคะ รออ่านทั้งสองเรื่องจ้า5555 

[Tawanwee]

ชอบมากๆเลยค่ะ รอตอนต่อไปปปป

[orayassa]

ชอบ ชอบ ชอบ >~<
 

[้ีืhunnaii]

น่ารักอีกแล้ว 

[luklukky]

ชอบแบบนี้อะะะะะ อยากรู้แล้วว่าตอนไหนขิมจะรู้ว่าคนที่กวนตัวเองหลายๆครั้งนี้ คือพี่กรด