ตอนที่ 7 : พักยก “มีอะไรวะ” สายฟ้าถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองด้านหลัง
“ไม่มี กูหูแว่วนึกว่ามีคนเรียก”
“งั้นก็รีบไป อาจารย์อรรถยิ่งเพ่งเล็งกูอยู่ ไม่รู้เหม็นขี้หน้าอะไรกูหนักหนา”
“อืม” รหัสสาวเท้ายาวๆ ตามเพื่อน รู้สึกติดขัดในใจคล้ายกับลืมอะไรบางอย่าง แต่เขานึกไม่ออกว่าคืออะไร
“กินไรดี วันนี้บ่ายไม่มีเรียนออกไปกินข้างนอกกันไหม” สายฟ้าเก็บโน้ตบุ๊คเข้ากระเป๋าเมื่อหมดชั่วโมงเรียน
“โรงอาหารเถอะ” รหัสตอบเสียงเรียบ
“ตามใจ”
“มึงว่าวันนี้มันแปลกๆ ไหมวะ” สายฟ้าวางช้อนหลังจากกินอาหารเกลี้ยงจาน
“แปลกตรงไหน กูก็เห็นปกติดี” รหัสไม่ยอมบอกเพื่อนว่าเขาเองก็รู้สึกเช่นกัน
“นั่นสิ กูก็บอกไม่ถูก” สายฟ้านิ่วหน้าพยายามนึกว่ามันคืออะไร แต่สายตาเหลือบไปเห็นบางคนเข้าเสียก่อนจึงเลิกคิด
“ไทย ตะวัน” สายฟ้าเรียกรุ่นน้องที่กำลังจะเดินผ่านไป
“กินข้าวเสร็จแล้วเหรอ” เขาสังเกตจากจานในมืออีกฝ่าย
“ครับ”
“คนโปรดล่ะ” เมื่อเห็นแค่สองจึงต้องถามหาคนที่สาม
“วันนี้มันโดดพี่”
“อ้าวเป็นอะไร”
“มันเจ็บขาเดินไม่ได้ มาไม่ไหว โอ๊ย!” คนพูดหันไปมองหน้าเพื่อน สายฟ้าเห็นกับตาว่าตะวันหยิกไทย
“ไม่เป็นไรมากครับ เจ็บนิดหน่อย” ตะวันอธิบายต่อด้วยรอยยิ้ม
“งั้นเหรอ แล้วนี่จะไปไหนกัน พี่ไม่มีเรียนว่าจะไปสนามบอลไปด้วยกันไหม”
“พวกผมมีเรียนต่อครับ”
“งั้นไว้วันหลังเดี๋ยวพี่ชวน”
“ได้ครับ งั้นพวกผมไปก่อนเดี๋ยวไม่ทัน”
“ไปเถอะ”
รหัสนั่งฟังเงียบๆ โดยไม่ได้ซักถามอะไร ปล่อยให้สายฟ้าเป็นคนทักทายรุ่นน้องเพียงลำพัง
“กูรู้แล้ว” สายฟ้าหันมายักคิ้วให้เพื่อน เมื่อเห็นว่ารุ่นน้องเดินไปไกลพอสมควรแล้ว
“อะไร”
“เด็กแสบของมึงไงไม่เห็นหน้าทั้งวัน กูก็ว่าขาดอะไรไป ทุกทีเห็นมึงเป็นต้องโดดเข้าใส่อย่างกับใครติดแม่เหล็กขั้วบวกขั้วลบไว้”
“อืม” รหัสขานรับอยู่ในคอ ไม่มีสีหน้าแปลกใจ
“ตกลงมึงรู้อยู่แล้วแต่เสือกไม่พูดใช่ไหม ทำไม กลัวกูหาว่ามึงสนใจน้องมันเหรอ”
“แดกขนมไปเถอะ” รหัสเลื่อนถุงขนมของตัวเองที่เพิ่งรับมาจากรุ่นน้องผู้หญิงไปตรงหน้าเพื่อน
“ก็ได้ เห็นแก่ลาภปากกูจะไม่ซักมึง” สายฟ้ารีบตะครุบ มองไว้ตั้งแต่น้องเอามาให้แล้ว ของแพงเสียด้วย
“ว่าแต่” สายฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน ปากเคี้ยวขนมไปด้วย “คนโปรดเป็นไรมากหรือเปล่าวะ ปกติเห็นออกจะซ่า เจ็บนิดเจ็บหน่อยอย่างเด็กนั่นไม่น่าหยุด”
“เพื่อนบอกไม่เป็นอะไรมึงก็ได้ยิน”
“เออกูลืมไป คงอยากอู้มั้งถ้างั้นหรือไม่ก็ตื่นไม่ทัน”
“มึงจะแดกหรือจะพูดเอาซักอย่าง”
“ยุ่งกับกูจริง” สายฟ้าบ่นแต่ก็ยอมหยุดคุย หันมากินขนมไปเงียบๆ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“หยิกกูทำไมวะ” ไทยอดบ่นไม่ได้ อยู่ดีๆ ก็ต้องมาเจ็บตัว
“ไทยก็รู้ว่าพี่รหัสเป็นคนทำคนโปรดเจ็บตัว แล้วพูดห้วนๆ แบบนั้นเหมือนไปว่าพี่เขา”
“คิดมากไปแล้วไม่เห็นเหมือน” เขาไม่เห็นว่ามันจะเป็นอะไรก็เพื่อนเขาเจ็บจริงๆ
“ไทยคิดน้อยไปสิไม่ว่า เดี๋ยวพี่รหัสพาลไม่ชอบขี้หน้าพวกเราขึ้นมาจะลำบากถึงคนโปรด”
“ในหัวมีตะแกรงกี่ชั้นบอกมาเดี๋ยวนี้”
“ตะแกรงอะไรของไทย” ตะวันปัดมือเพื่อนออกจากหัว
“ไตร่ตรองเหลือเกิน ความคิดต้องตกตะกอนกี่ชั้นกว่าจะได้พูดแต่ละที ตะวันไม่คิดเหรอว่าอาจทำให้พี่รหัสเป็นห่วงคนโปรดขึ้นมาก็ได้ อาจจะไปดูแลเอาใจใส่งี้”
“มันก็จริง แต่ไทยคิดว่าพี่รหัสจะไปเหรอ”
“ไม่ไปชัวร์”
“นั่นไง”
“เฮ้อรักใครไม่รักดันไปรักพี่รหัส สงสารมันว่ะ” ไทยถอนใจเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึง
“อย่าไปสงสารเลย”
“ทำไม”
“ไทยเคยเห็นคนโปรดทำท่าน่าสงสารเหรอ เห็นมีความสุขจะตาย วันๆ เหมือนมีเรื่องให้ทำตลอดเห็นแล้วยังเหนื่อยแทน ดังนั้นไม่ต้องสงสารเหรอก”
“ตะแกรงถึงสิบชั้นไหม”
“ไทย~”
“ฮ่าๆ”
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“โอ๊ย!” เสียงที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์ทำให้รหัสนิ่วหน้า
“เกิดอะไรขึ้น”
“แหะๆ ไม่มีอะไรครับ ผมดีใจไปหน่อยไม่คิดว่าพี่รหัสจะโทรมา รีบรับขาเลยไปชนกับโต๊ะเข้า”
“ทำอะไรธรรมดาๆ เหมือนคนอื่นเป็นไหม” เสียงบ่นเนือยๆ แบบนี้นี่แหละรหัสตัวจริง คนโปรดปลื้มจนลืมเจ็บ
“ทำอะไรอยู่”
“นอนดูการ์ตูนครับ”
“หึๆ” รหัสอดหัวเราะไม่ได้ สมกับเป็นไอ้เด็กบ๊องจริงๆ
“พี่รหัสโทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ เกิดอะไรขึ้นไหม หรือผมจะช่วยอะไร เอ๊ย! หรือจะให้ผมช่วยอะไร” คนโปรดตื่นเต้นจนพูดมั่วไปหมด นี่เป็นครั้งแรกที่รหัสโทรหาเขา
“เห็นเพื่อนบอกว่าหยุดเรียน”
“อ๋อ เจอไทยกับตะวันเหรอครับ”
“อืม เจ็บขาใช่ไหม”
“ครับ”
“เป็นมากหรือเปล่า”
“ไม่มากครับ มันเดินลำบากนิดหนึ่งเลยไม่อยากไปเป็นภาระเพื่อน”
“ไม่เป็นอะไรมากก็ดี พี่จะได้กลับ”
“ใช่ครับไม่มาก........เฮ้ย! พี่รหัส เมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ” คนโปรดเผลออุทานเฮ้ยออกไปดังลั่น สมองดันประมวลผลช้าไปนิด
“พี่อยู่ข้างล่างหอเรา แวะมาดูว่าโยนเราแรงไปหรือเปล่า ถ้าไม่เป็นอะไรมากก็ดี.....”
“อย่าเพิ่งงงงง” รหัสยังไม่พูดไม่ทันจบ ปลายสายก็ร้องห้ามเขาเสียงหลง
“อะไร!”
“อย่าเพิ่งกลับ ผมปวดขึ้นมานิดๆ เนี่ยเพราะเตะโต๊ะเพิ่มเมื่อกี้แน่เลย”
“เราทำตัวเอง”
“ก็พี่รหัสเป็นคนโทรมาเพราะฉะนั้นพี่รหัสต้องเป็นคนทำสิครับ” เอากับเจ้าตัวแสบ มันก็หน้ามึนของมันไปได้
“จะเล่นอย่างนี้เลยเหรอ”
“โอ๊ยยย” เสียงร้องแบบไม่จริงใจสักนิด ทำให้คนอยากโกรธต้องยอมแพ้
“อยู่ห้องไหน ชั้นไหน”
“ชั้นสามครับ ห้อง 324” คำตอบเร็วเป็นรถด่วนเหมือนกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ
“อืม รอออยู่นั่น” รหัสกดตัดสาย ได้ยินเสียงเอะอะแว่วๆ ออกมา ก็คงโวยวายอะไรตามประสามัน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“จะลงมาทำไม” รหัสเอ็ดเมื่อเห็นเด็กบ๊องเดินกระเผลกๆ ลงบันไดมา
“ก็ผมกลัวพี่รหัสไม่ขึ้นไป” คนพูดยกขาข้างหนึ่งขึ้น มีผ้าพันไว้ที่ข้อเท้า ใช้มือจับราวบันไดเพื่อพยุงตัว
“ไม่ขึ้นไปจะถามเหรอ”
“ก็ผมใจร้อน” คนตอบเสียงอ่อย
“ทำอะไรคิดบ้างเถอะ ถ้าเจ็บมากขึ้นจะทำยังไง” รหัสใช้เสียงเข้มดุ แต่คนโดนดุดันยิ้มแฉ่ง มันฟังออกไหมว่าเขากำลังดุมันอยู่
“พี่รหัสเป็นห่วงผมด้วย หื้อ ดีใจ”
“ไอ้เด็กบ้า” รหัสเอ็ดเบาๆ แต่หน้าดันเผลอยิ้มตามมัน “แล้วนี่กินอะไรหรือยัง”
“กินไปนิ้ดเดียวแต่ตอนนี้หิวแล้ว” สายตาที่ตกลงมองมือเขาที่หอบหิ้วถุงมามากมายบอกให้รู้ถึงที่มาของคำตอบ
“เดินนำไปสิ” รหัสไม่พูดให้มากความ มันมองแค่นี้ก็ต้องรู้ว่าเขาซื้อมาฝาก
“เกาะหน่อยนะผมเดินไม่ไหว” คนเดิมไม่ไหวคว้าหมับเข้าที่แขนของเขาข้างที่ไม่ได้ถือของ ไม่มีทีท่าว่าจะเจ็บสักนิดมีเพียงสีหน้าปลาบปลื้มจนน่าหมั่นไส้ รหัสได้แต่ส่ายหัวกับความล้นของอีกฝ่าย
“ถึงแล้ว ห้องรกหน่อยนะครับ”
รหัสมองเขาไปในห้องก่อนหันไปมองเจ้าของที่ยังยืนยิ้มหน้าบานเกาะแขนเขาอยู่
“แน่ใจนะว่านี่ห้องพักไม่ใช่รังหนู”
“โหยมันไม่ได้เล็กขนาดนั้นสักหน่อย” คนโปรดโอด มันเล็กนั่นแหละเขารู้แต่ก็อยู่ได้สบาย
“ไม่ได้ว่าเล็กแต่มันโคตรรก” อื้อหือ คำว่าโคตรของอีกฝ่ายลงเสียงหนักจนหน้าหนาๆ อย่างเขารู้สึกอายขึ้นมา ต้องรีบกะเผลกเข้าไปในห้อง เปิดตู้เก็บของโกยทุกอย่างโยนเข้าไปแล้วใช้ตัวช่วยดันจนปิดสำเร็จ
“เรียบร้อย นั่งก่อนครับ” คนโปรดกวาดมือไปยังกองหนังสือที่วางอยู่บนเตียงจนเหลือที่ว่างให้พอนั่งได้ รหัสมองซ้ายมองขวาก่อนตัดสินใจวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะที่แยกไม่ออกว่ามันคือโต๊ะอาหารหรือโต๊ะทำงานเพราะมีทั้งถ้วยมาม่าและหนังสือ สมุดกองอยู่มากมาย
“ที่บอกว่ากินแล้วคือกินไอ้นี่เหรอ” รหัสยกถ้วยมาม่าขึ้นถาม
“แหะๆ ห้องผมมันไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่”
“อืม” รหัสเดินไปนั่งบนพื้นที่ว่างที่เจ้าของห้องเพิ่งกวาดของออกให้เมื่อครู่ พยักหน้าให้อีกฝ่ายตามลงมานั่งด้วย
“ขาบวมมากไหม”
“นิดหน่อยครับ”
“ขอดูหน่อย”
“เอ๋? ก็ได้ครับ” คนโปรดใช้มือสองข้างช่วยประคองขาขึ้นวางบนเตียง อดตกใจไม่ได้เมื่อรหัสยื่นมือมาจับดึงไปใกล้ตัวอีกนิด ก่อนคลายผ้าที่พันไว้ออก
“ไปหาหมอมาหรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
“ดื้อจริงๆ ทำไมถึงยอมไม่ไป”
“ไม่ดื้อนะ ยังไม่มีใครบอกให้ผมไปนี่”
“เรานี่มัน” รหัสนึกอยากเขกกะโหลกสักครั้งแต่สงสารว่าเจ็บตัวอยู่จึงเลิกคิด
“ถ้าพี่บอกให้ไป?”
“มันแพง เดือนนี้ผมเหลือเงินไม่มาก” ใครจะกล้าบอกว่าเขาเอาเงินไปทำอะไรมา
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น พี่ทำเราเจ็บพี่รับผิดชอบเอง” โอ๊ย! คนโปรดใจละลาย ชอบคำว่ารับผิดชอบมากเป็นพิเศษ อยากจะให้รับผิดชอบไปนานๆ เหลือเกิน
“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ เมื่อวานไทยซื้อยามาให้แล้ว ไทยเป็นนักกีฬารู้อาการพวกนี้ดี จัดยามาให้ครบ”
“อยู่ไหน”
“ครับ?”
“ยา”
“อ๋อ” คนโปรดเอี้ยวตัวไปหัวเตียงฝั่งชิดผนัง หยิบถุงยามาส่งให้รหัส
“นั่งดีๆ” เสียงดุแต่มือที่จับขาเขากลับอ่อนโยน คนโปรดยิ้มแล้วยิ้มอีก มันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“ทำเองใช่ไหม ห่วยชะมัด”
“ก็ตอนเช้าผมอาบน้ำเลยต้องทำใหม่เอง” คนโปรดแก้ตัวเสียงอ่อย
“มือไม่ได้เจ็บไม่ใช่เหรอ”
“โห พูดงี้ด่าผมเลยดีกว่า”
“ห่วย”
“.....” ไม่น่าไปท้าท่านเลย ท่านคงแยกไม่ออกว่าพูดไปงั้นกับให้ด่าจริงๆ ต่างกันยังไง
“เสร็จแล้ว” ไม่อยากเชื่อว่ามือใหญ่จะนุ่มนวลได้ถึงเพียงนี้ ยาถูกทาทั่วข้อเท้าอย่างเบามือ ผ้าพันไขว้อย่างสวยงาม ไม่รัดจนเกินไปเหมือนที่เขาทำ ช่วยให้สบายขาขึ้นมาก
“กำลังดีเลยครับ” คนโปรดเงยหน้าขึ้นยิ้มร่า ก่อนรีบยกสองมือขึ้นทำท่าห้าม
“หยุดด ผมรู้แล้วว่าผมทำห่วย ได้โปรดอย่าตอกย้ำ”
“หึๆ”
“ขอบคุณมากครับ สบายขึ้นเยอะเลย”
“อืม ฉันกลับล่ะ”
“อ้าว” คนโปรดงงเป็นไก่ตาแตกเมื่อคนพูดลุกขึ้นยืน ใจที่พองโตแฟบลง อะไรกันมาแค่แป๊บเดียวก็จะกลับแล้ว
“แค่มาดูว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า แต่เท่าที่ดูก็โอเคนี่ ยังเพี้ยนได้เหมือนเดิม”
“สมองมันไม่เกี่ยวกับขาสักหน่อย”
“หิวก็กินที่ซื้อมาให้ อย่าหาเรื่องลงไปซนให้เจ็บตัวอีก”
“คร้าบบ”
“หึๆ ไปล่ะ” คนโปรดมองรหัสเดินตรงไปที่ประตูห้องด้วยหัวใจอันเหี่ยวเฉา มาหาก็โคตรรดีใจ พอกลับไปก็โคตรจะคิดถึง เฮ้อ นี่ล่ะนะอารมณ์ของคนหลงรัก
“คนโปรด”
“ครับ?” คนโปรดไม่คิดว่ารหัสจะหันกลับมาจึงอดแปลกใจไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อเล่นเขา
“ถ้าต้องไปหาหมอ...ก็โทรมาบอก”
“.....” คนฟังดีใจจนเผลออ้าปากค้าง ลืมตอบโต้
“เข้าใจไหม”
“ขะ..เข้าใจครับ เข้าใจสุดๆ เลย”
“อืม” รหัสเปิดประตูออกไป ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่นออกมา แม้ประตูจะปิดสนิทแล้วก็ตาม
“ขอบคุณคร้าบบ ผมจะโทรไป จะโทรไปแน่ๆ”
ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ย มันต้องดีใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ ก็แค่มารับไปหาหมอมันจะดีใจอะไรนักหนา รหัสส่ายหัวเบาๆ สายตามองตรงไปข้างหน้า ไม่รู้เลยว่าใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม หึๆ เพี้ยนฉิบ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 333359 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก