ตอนที่ 18 : เด็กชะมัด“เป็นอะไรของมึงวะ” สายฟ้าบอกได้ทันทีว่ามีเรื่องผิดปกติจากสีหน้าของเพื่อน เมื่อรหัสเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยใบหน้าที่พร้อมจะมีเรื่องกับทุกคน
“อย่าเพิ่งถาม”
“เรื่องคนโปรดชัวร์” ช่วงนี้จะมีอะไรที่ทำให้อารมณ์ของรหัสขึ้นๆ ลงๆ ได้นอกจากเรื่องเกี่ยวกับไอ้เด็กบ๊องของมัน ยิ่งสายตาเย็นๆ ที่ตวัดมามองยิ่งแทนคำตอบได้ดี “แปลว่ากูทายถูก ทำไมวะ น้องมันทำอะไร”
“ไม่มีอะไร”
“ไม่บอกก็ตามใจแต่ช่วยเย็นลงนิด บรรยากาศแม่งโคตรน่ากลัว กูเกือบหายใจไม่ออก”
“โทษว่ะกูหงุดหงิด” รหัสยกมือขึ้นเสยผมลวกๆ พยายามสงบสติอารมณ์
“ไม่เป็นไร เอ้าแดกก่อนเผื่อมึงจะใจเย็นขึ้น” สายฟ้ายกขวดน้ำให้เพื่อน มีเวลาอีกนิดหน่อยก่อนอาจารย์จะเข้าสอน
รหัสยกน้ำขึ้นดื่ม คนไม่เคยหัวเสียกับเรื่องไม่เป็นเรื่องหงุดหงิดตัวเอง “ซื่อบื้อ”
“กูเหรอ?” สายฟ้าหันมามองหน้าเมื่อเขาหลุดบางคำออกไป
“เปล่า” รหัสปฏิเสธ ไม่อยากยอมรับกับเพื่อนว่าเขากำลังหงุดหงิดกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แค่เห็นคนโปรดนั่งคุยอยู่กับเพื่อนร่วมชั้นปีอย่างโช แค่เห็นไอ้ตัวดีมันหัวเราะชอบใจ แค่เห็นมันยิ้มให้อีกฝ่ายแค่นั้นเขาก็ร้อนเป็นไฟ ไอ้เด็กซื่อบื้อเอ๊ย ไม่รู้เรื่องรู้ราวกับเขาสักอย่าง ยิ้มมันเข้าไป ทำตัวน่ารักเข้าไป ไม่รู้หรือไงว่ามันทำให้เขาหงุดหงิด
“พี่รหัสทางนี้ครับ” คนโปรดยกมือขึ้นโบกเมื่อเห็นรหัสมองมา พวกเขามาถึงโรงอาหารก่อนจึงจองโต๊ะและนั่งกินนั่งคุยกันไปเพลินๆ
“ไง” เสียงทักทำให้หน้าของรหัสยิ่งบึ้งตึง สายฟ้าลอบมองใบหน้าด้านข้างของเพื่อน เขาคิดว่าเขาพอเดาเรื่องออกบ้างแล้ว
“ไหนๆ ก็คุยกันเพลิน กูว่างอยู่เลยติดสอยห้อยตามน้องมากินข้าวด้วย”
“อืม” รหัสพยักหน้าแบบขอไปที เขาต้องแยกขึ้นเรียนเพียงคนเดียว ในขณะที่โชแวะทักคนโปรดกับเพื่อนๆ แต่กลับนั่งคุยยาว
“เป็นอะไรครับ” คนโปรดย้ายที่นั่งจากข้างโชมานั่งข้างเขา สายตาที่มองมาเป็นห่วงเป็นใย
“ปวดหัวนิดหน่อย” รหัสโกหกออกไปเต็มคำ เพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กกว่าจับความรู้สึกของเขาได้
“ปวดมากไหมครับ” มือของคนโปรดยื่นมาแตะลงบนหน้าผากของเขา ก่อนขยับไปแตะที่ลำคอ
“ตัวอุ่นๆ พี่รหัสทานยาหรือยัง” สีหน้าร้อนรนของคนโปรดช่วยทำให้เพื่อนของเขาเย็นลงได้อย่างรวดเร็ว สายฟ้าแอบขำ เออหนอไม่อยากเชื่อว่าคนโปรดจะมีอิทธิพลกับเพื่อนเขามากถึงเพียงนี้
“ไม่ต้องทาน”
“ไม่ได้ครับ ตะวันมียาพาราหรือเปล่า” คนโปรดหันไปถามเพื่อนที่คิดว่าน่าจะพกมาด้วย
“มี เดี๋ยวเราหยิบให้” ตะวันหยิบกระเป๋าใส่หนังสือขึ้นมาเปิดก่อนส่งยาให้เพื่อน
“นี่ครับทานก่อน” รหัสจำยอมหยิบยาที่เจ้าตัวดีส่งให้หย่อนลงคอ ตามด้วยน้ำเปล่าที่อีกฝ่ายถือรอ
“พี่รหัสทานอะไรดีเดี๋ยวผมไปซื้อให้”
“ไม่ต้องขนาดนั้นพี่ไปซื้อเอง” รหัสยิ้มให้กับความวุ่นวายของไอ้ตัวเล็ก อารมณ์ขุ่นมัวที่ค้างอยู่ในใจหายไปเกือบหมด
“งั้นไปพร้อมกันครับ ผมไปด้วย”
“กินข้าวไปเถอะเดี๋ยวก็ชืดหมด” รหัสเห็นว่าคนโปรดทานไปบ้างแล้วจึงไม่อยากให้ขาดตอน
“ไม่เอาเดี๋ยวเป็นลมล้มคว่ำ”
“ไอ้เด็กบ๊อง เกินไปพี่ไม่ได้ป่วย”
“ไม่รู้ล่ะครับ ผมไปด้วย”
“ตามใจเรา” รหัสยอมแพ้
“ไปครับ” คนโปรดลุกขึ้นยืนก่อน เกือบเข้าไปประคองแขนถ้าไม่เห็นสายตาดุๆ ปนขำมองมา ก็คนมันเป็นห่วง รหัสไม่เคยบ่นเรื่องพวกนี้ ถ้าพูดออกมาแปลว่าต้องปวดหัวมากแน่แต่อาจเก๊กไว้ เขามั่นใจอย่างนั้น
“เรียนเสร็จแล้วรอพี่ด้วย” รหัสบอกก่อนที่จะแยกย้าย “ผมกลับเอง พี่รหัสจะได้กลับบ้านไปพัก”
“ไม่เป็นไรพี่ดีขึ้นแล้ว”
“กูไปส่งให้เองถ้ามึงเป็นห่วงน้อง” รหัสจ้องตากับคนพูด ใบหน้าคนหนึ่งยิ้มแย้มอีกคนเรียบตึง
“ขอบใจแต่กูคงไม่ต้องรบกวนมึง คนโปรด..” รหัสเบนสายตาไปมองคนโปรด
“ครับ?”
“อย่าดื้อพี่บอกให้รอก็รอ”
“ครับ รอก็รอ” คนโปรดแอบหน้ามุ่ย เขาพูดเพราะเป็นห่วง อยากให้พักมากกว่า ทำไมไม่เข้าใจกันบ้าง อีกอย่างหอเขาก็อยู่แค่นี้ ไปกลับเองจะเป็นปี มันไม่ได้ลำบากตรงไหน ไม่เห็นต้องมีใครไปส่งเขาก็กลับเองได้
“เด็กดี” แค่คำพูดเสียงอ่อนโยน รอยยิ้มบางๆ กับมือที่วางลงบนศีรษะ คนโปรดก็ลืมสิ้นว่าเมื่อครู่คิดอะไรอยู่
“พี่โชขอบคุณมาก” คนโปรดไม่ลืมหันไปขอบคุณคนรับอาสาไปส่ง เขายิ้มให้อีกฝ่ายตามปกติ
“ไม่มีปัญหา เปลี่ยนใจยังไงก็โทรหาพี่ได้ สำหรับเราได้เสมอ”
“ครับ”
สายฟ้ามองตามแผ่นหลังกว้าง เวรเอ๊ย ไอ้หมอนี่มันดูไม่ออกเหรอวะว่าชะตากำลังตกอยู่ในอันตราย สงสัยต้องแนะนำให้ไปทำบุญ ดูสายตาของเพื่อนรักเขาเสียก่อน เจอแบบนี้แม้แต่เขายังไม่กล้าแหยม
“ขอบคุณครับ” คนโปรดเตรียมเปิดประตูลงรถหลังรหัสมาส่งที่หน้าหอพัก เขาไม่ยึกยักเหมือนทุกวัน เพราะอยากให้รหัสรีบกลับ
“เดี๋ยว ทำไมวันนี้รีบลง ปกติหาเรื่องคุยในรถเป็นครึ่งค่อนชั่วโมง”
“ก็พี่รหัสไม่สบายนี่ครับ ผมเลยไม่อยากกวน” รหัสเกือบลืมไปแล้วว่าเขาอ้างเรื่องนี้ขึ้นมา
“อืมม” เขาเงียบไปครู่หนึ่งระหว่างปล่อยให้สมองทำงาน “ยังปวดอยู่นิดหน่อย มึนๆ”
“เห็นไหม! ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องมาส่งผม งั้นรีบกลับเลยครับ ขับไหวหรือเปล่า ให้ผมนั่งไปเป็นเพื่อนไหม เดี๋ยวผมขึ้นรถเมล์กลับมาเอง”
“ไม่ต้อง พี่ขอนอนพักตาสักเดี๋ยวก็หาย ให้ขับกลับตอนนี้คงไม่ไหว” รหัสปรับเบาะให้เอนลง ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อหาตำแหน่งที่พอดี
“นอนในรถมันจะไม่สบายน่ะสิครับ พี่รหัสขึ้นไปนอนบนห้องผมก่อนดีกว่า”
“ก็ดีเหมือนกันพี่ปวดคอ”
“งั้นลงมาเลยครับ” คนโปรดกุลีกุจอเปิดประตูลงไปยืนรอ รหัสรู้สึกผิดนิดๆ ที่ใช้ความเป็นห่วงให้เป็นประโยชน์ แต่เขายังไม่อยากกลับ ยังไม่อยากไปไหน อยากอยู่กับคนตัวเล็กอีกสักพักหนึ่ง
“แป๊บนะครับ” รหัสเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นเจ้าตัวดีใช้มือกวาดข้าวของลงจากเตียง ก่อนรีบทำหน้าขรึมเมื่อถูกมอง
“เรียบร้อยครับ ผ้าปูผมเพิ่งเปลี่ยนเมื่อวาน นอนได้ไม่คัน”
“หึๆ แปลว่าปกติทิ้งไว้จนคันใช่ไหม”
“เปล่านะครับ!” คนโปรดขึ้นเสียงสูง ใครจะไปยอมรับว่าซกหมกถึงขนาดนั้น ถึงมันจะมีบ้างก็เถอะ
“งั้นพี่ไม่เกรงใจล่ะนะ” รหัสนอนลงบนเตียง มองเจ้าตัวยุ่งเดินเก็บโน้นเก็บนี่โยนเข้าตู้
“เรียบร้อย พี่รหัสหิวไหมครับ วันนี้ผมไม่ได้ชวนแวะกินข้าวเพราะกะจะให้พี่รหัสไปพักอย่างเดียวเลย”
“ยังไม่หิว”
“ไม่อึดอัดเหรอครับ” คนโปรดนั่งลงตรงขอบเตียง มองร่างสูงใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงของเขา
“นิดหน่อย”
“ดึงเสื้อออกจากเข็มขัดก่อนไม่ดีเหรอครับ” ปากพูดมือก็ดึงเสื้อออกให้
“ปลดกระดุมสักเม็ดนะครับจะได้สบาย” เพราะคิดแค่ว่าคนตัวโตไม่สบาย คนโปรดจึงขมีขมันดูแลโดยไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น
“หึๆ”
“อะไรครับ”
“พี่ไม่สบายอยู่นะ”
“ก็ใช่สิครับ”
“อย่าเพิ่งคิดจะปล้ำ” คนโปรดตาโต หน้าขึ้นสีแดงเป็นลูกตำลึกสุก รีบชักมือออก โว้ยนี่เขาทำอะไรลงไป
“ฮ่าๆ พี่แค่แซ็วเล่น ทำไปเถอะ กำลังสบาย”
“ไม่ทำแล้วครับ พี่รหัสทำเองเลย” พูดขนาดนี้ใครจะกล้าทำต่อ เห็นหนาๆ แบบนี้เขาก็เขินเป็นนะเฟ้ย
“รูปสวยดี”
“ครับ?” คนโปรดมัวแต่อายม้วนต้วน สติจึงยังกลับมาไม่ครบ
“นั่นน่ะ” รหัสชี้ขึ้นไปบนเพดาน ก่อนหน้านี้เขามาห้องคนโปรดนานๆ ครั้ง และอยู่ไม่นานจึงไม่เคยสังเกตเห็น พอนอนมองจากตรงนี้ถึงเห็นเต็มตา
“!!! อย่ามองครับ” คนโปรดใช้มือปิดตาของรหัส เขาทำลงไปเพราะความตกใจ ตายๆ พี่รหัสจะหาว่าเขาเป็นโรคจิตไหม ติดรูปไว้เต็มไปหมด
“อย่ายุ่ง” รหัสจับมือของคนโปรดดึงมาวางไว้บนอก เขากุมมือไว้แบบนั้น มองรูปจนพอใจแล้วถึงเบือนสายตาไปจับจ้องใบหน้าสีแดงเรื่อ
“ชอบพี่ขนาดนั้นเลย”
“ยังจะถามอีกเหรอครับหลักฐานออกเต็มตา แกล้งให้ผมเขินสนุกใช่ไหมครับ”
“ไม่สนุก แต่..” รหัสยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “เพลินดี”
“ตามใจครับอยากแซ็วก็ตามใจ ผมเขินแต่ไม่อายหรอก ถ้าอายจะจีบพี่รหัสเหรอครับ”
“แบบนั้นเขาไม่เรียกจีบ”
“เรียก!” คนจีบค้านหัวชนฝา อุตส่าห์คิดมาแต่ละวิธี จีบอยู่นานสองนาน จะไม่เรียกว่าจีบได้อย่างไร
“อย่างเราเขาเรียกตัวยุ่ง วุ่นวาย ไม่ได้เรื่อง”
“ถามจริง ผมมีอะไรดีบ้างไหม” คนโดนกระหน่ำชักงอน
“มี”
“อะไรบ้างครับ”
“ก็ทั้งหมดที่พูดมา ถ้าไม่ดีพี่จะชอบเราเหรอ”
!!!
“หึๆ” รหัสยกมือคนโปรดขึ้นแตะริมฝีปาก เขายิ้มตาพราวเมื่อเห็นสีหน้าตกใจจนทำอะไรไม่ถูกของอีกฝ่าย
“พี่รักคนโปรดครับ เป็นแฟนพี่ได้ไหม”
“.......”
“ว่าไงครับ”
“เจ้าตัวยุ่ง”
รหัสขยับตัวขึ้นนั่งเมื่อคนถูกบอกรักนั่งแข็งทื่อเป็นหิน เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ
“คนโปรด” รหัสใช้สองมือประคองแก้มของคนโปรดบังคับให้สบตา “ได้ยินพี่พูดไหม”
“ได้ยินครับ”
“ไหนคำตอบพี่”
“ไม่ได้แกล้งผมใช่ไหมครับ” หลังจากตะลึงอยู่นาน สิ่งแรกที่คนโปรดคิดได้คือต้องถามให้แน่ใจก่อนว่าคนตัวโตจะไม่แกล้งเขาอีก
“แบบนี้ทำให้มั่นใจขึ้นบ้างไหม” รหัสแนบริมฝีปากลงไปทาบทับกับริมฝีปากของคนตัวเล็ก เขาดูดซับเบาๆ ก่อนถอนใบหน้าออก
“เชื่อพี่หรือยัง”
“ยะ..ยังครับ” คนโปรดไม่ยอมสบตา เขาส่ายหน้าน้อยๆ เพื่อยืนยันว่าไม่เชื่อ “ต้องอีกที”
“หึๆ เจ้าเด็กร้ายกาจ” รหัสกัดปลายจมูกเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว ก่อนประทับริมฝีปากลงไปอีกครั้ง คราวนี้ทวีความร้อนแรงมากขึ้น เขาขบเม้มทั้งริมฝีปากบนและริมฝีปากล่าง หยอกเย้า ล่อหลอกจนได้ยินเสียงครางแผ่วเบาหลุดรอดออกมา
“คราวนี้จะตอบพี่ได้หรือยัง” รหัสถามชิดริมฝีปาก
“ยังต้องตอบอีกหรือครับ”
“จะตอบไม่ตอบ”
“ตอบครับตอบ ตกลงครับ” คนโปรดรีบตอบเมื่อเห็นทีท่าคุกคามของอีกฝ่าย หน้าของเขาร้อนเห่อ ตัวเนื้อสั่นไปหมด เพิ่งรู้ว่าการจูบมันเป็นแบบนี้นี่เอง เขาเคลิ้ม ล่องลอย และร้อนไปทั้งตัว
“จากวันนี้ไปเรามีแฟนแล้ว เข้าใจไหม”
“พี่รหัสก็มีแฟนแล้วนะครับ เข้าใจไหม” คนโปรดทำใจกล้ายกนิ้วขึ้นเคาะจมูกของรหัส ทำให้ใบหน้าที่มีรอยยิ้มอ่อนๆ อยู่แล้วยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น
“หึๆ เข้าใจแล้ว” รหัสดึงคนโปรดเข้ามาซุกอก เขาเอนหลังพิงหัวเตียง แตะริมฝีปากลงบนกลุ่มผมนุ่ม
“แปลว่าก่อนหน้านี้พี่รหัสจีบผมใช่ไหมครับ”
“เพิ่งจะมาถาม” รหัสเขกหัวเด็กซื่อบื้อเบาๆ
“ก็ใครจะกล้าคิดละครับ ว่าคนที่ผมวิ่งตามแบบไม่เห็นจุดหมาย ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น วันหนึ่งจะตามผมบ้าง”
“แล้วชอบไหม”
“ที่สุดเลยครับ”
“ดีแล้ว พี่อยากให้เรามีความสุข”
“พี่รหัส” คนโปรดผละตัวออกเพื่อมองหน้าคนพูด
“พี่ชอบเรามาสักพักแล้ว ความจริงจะบอกชอบเลยก็ได้ แต่พี่อยากเห็นคนโปรดมีความสุข และสิ่งที่พี่ทำไปพี่เองก็มีความสุขที่ได้ทำด้วย”
“พี่รหัส~” คนโปรดตะกายขึ้นไปบนตัวของรหัส ใช้สองมือจับหน้า จูบหน้าผาก จูบแก้ม จูบริมฝีปาก มั่วไปหมด เสียงหัวเราะขำของรหัสดังกังวาน เขาต้องรวบเด็กบ๊องลงนั่งตัก รัดสองแขนไว้แน่นเพื่อไม่ให้ขยับได้อีก
“สงสัยต้องสอนกันอีกพักใหญ่ ไม่ได้เรื่อง” คนโปรดยิ้มเขิน ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ คนตัวโตฉลาดต้องรู้อยู่แล้วว่าเขาคิดอย่างไร
“คิดไปคิดมาผมชักเสียดายช่วงที่พี่รหัสจีบ อีกสักนิดก็ดีสิครับ” คนได้คืบชักอยากได้ศอก
“พี่ก็ไม่คิดจะบอกเราเร็วแบบนี้”
“อ้าว! แล้วทำไมเปลี่ยนใจล่ะครับ”
“ไม่ชอบเห็นแฟนตัวเองยิ้มให้คนอื่น”
“เอ๋?” คนโปรดดิ้นลงจากตักของรหัส เพราะอยากมองหน้าคนตัวโตให้ชัดๆ
“พี่โชเหรอครับ” คนโปรดตาโตเมื่อลำดับความได้แล้ว “พี่รหัสหึงผมกับพี่โชเหรอครับ”
“ขำนักหรือไง” เสียงหาเรื่องของคนตัวโต มาพร้อมกับใบหน้าที่แดงเรื่อ ยิ่งทำให้คนโปรดยิ้มกว้าง โอ๊ยทำไมพี่รหัสของเขาน่ารักแบบนี้
“พี่รหัสหึงผมจริงๆ ด้วย”
“เดี๋ยวเถอะ”
“รักผมมากเหรอครับ” คนโปรดได้ที หึๆ ชอบถามเขาแบบนี้ดีนัก โดนซะบ้าง
“.......”
“ไม่ตอบ แปลว่าไม่รัก ไปหาพี่โชดีกว่า”
“เดี๋ยวเราจะโดน” รหัสคว้าเด็กที่ลอยหน้าลอยตาแกล้งเขาเข้ามากอด สองร่างล้มกลิ้งไปด้วยกัน ก่อนที่ร่างสูงจะทาบทับกดคนตัวเล็กให้นอนราบไปกับเตียง
“เมื่อกี้พูดอะไร”
“ผมบอกว่า....” คนโปรดลากเสียง “รักแฟนตัวเองที่สุดเลยครับ”
“หึๆ เด็กดี” รหัสประทับริมฝากลงบนหน้าผาก ก่อนประกบเข้ากับริมฝีปากที่ได้ลิ้มรสไปแล้วกี่ครั้งก็ยังไม่เพียงพอ
“พี่รหัสครับ” เสียงเรียกเบาๆ ทำให้รหัสยอมหยุดรุกรานแก้มนุ่มของอีกฝ่าย
“หือ”
“ตกลงไม่ได้ป่วยใช่ไหมครับ”
“......”
“นี่อ้อนผมใช่ไหมครับ”
“.......”
ไอ้ตัวดียกมือขึ้นคล้องคอเขา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎขึ้น “พี่รหัสน่ารักนะเนี่ย เด็กจริงๆ เลย”
“ไอ้เด็กบ๊อง” รหัสดุเสียงดัง รู้ว่าเขารักชักเอาใหญ่ เห็นทีว่าต้องลงโทษให้รู้เสียบ้างว่าใครใหญ่กว่าใคร รหัสจู่โจมริมฝีปากที่อยู่ตรงหน้า จูบซับความหวานที่เขาพึงพอใจ
อืม แบบนี้ดีกว่าเยอะ ใครว่าคนตัวโตอย่างเขาเขินไม่เป็น โธ่เอ๊ยดันโดนเด็กจับได้ ขายหน้าชะมัด!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
❤ H ! Stranger ไง!คนแปลกหน้า ❤ Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 332414 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก