ตอนที่ 4 :ความบังเอิญคือพรหมลิขิต“ฮ้าดชิ้ว” เสียงจามดังมาก่อนตัว รหัสเงยหน้าขึ้นมองก่อนถอนใจออกมาดังๆ โรงอาหารออกจะกว้างต้องเจอไอ้เด็กประหลาดจนได้สิน่า
“เป็นหวัดเหรอเรา” สายฟ้าทักทายหนุ่มน้อยหูตาแดงที่นั่งลงตรงหน้า คนถูกถามตอบด้วยเสียงจามดังติดๆ กันสามสี่ครั้ง รหัสเลื่อนจานข้าวไปทางอื่น เลยได้รับค้อนวงใหญ่มาจากเจ้าของเสียงอู้อี้
“ผมปิดปาก” น้ำเสียงของเด็กต๊องงอนหนัก
“มือกางขนาดนั้นมันคงกันเชื้อโรคได้หรอกนะ”
“แทนที่จะห่วงผม” ดูมันยังมีหน้ามาทำปากยื่นปากยาวใส่เขา รหัสเลื่อนจานกลับมาไว้ตรงหน้าเหมือนเดิม แล้วจู่ๆ ก็ถูกมือดีขโมยไป
“เฮ้ย! ทำอะไรวะ” ไอ้เด็กต๊องเลื่อนจานข้าวเขาไปกินหน้าตาเฉย
“ก็ไหนบอกมันโดนเชื้อโรคแล้ว พี่กินต่อไม่ได้หรอก เชื้อโรคผม ผมรับผิดชอบเอง” เอากับมันสิ สวาปามข้าวของเขาโดยไม่ขอ แล้วยังมีหน้ามาพูดเหมือนเป็นภาระอันยิ่งใหญ่
“ฮ่าๆ” สายฟ้าหัวเราะเสียงดัง ให้ตายเถอะเขาสนุกจริงๆ ไม่เคยเห็นรหัสผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นรุ่นพี่สุดโหดจนแต้มแบบนี้มาก่อน
“ขำมากไหม” รหัสหันไปทำหน้าโหดเล่นงานเพื่อนรักแทน
“ก็เด็กมันพูดถูก” สายฟ้าพูดปนหัวเราะเพราะยังหยุดไม่ได้ เขาชอบสีหน้าของรหัสตอนนี้จริงๆ ชอบจนอยากถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก
“แล้วเราไปทำอีท่าไหนมาถึงเป็นหวัดงอมแงมขนาดนี้” สายฟ้าหันไปถามคนป่วย
“ถูกทิ้ง” รหัสมองหน้าคนพูด ดูมัน กินข้าวเขาตุ้ยๆ ยังมีหน้ามามองค้อนเหมือนเขาเป็นคนผิด
“หือ? ใครทิ้งเรา” อย่านึกว่าสายฟ้าไม่เห็นสายตางอนๆ ของคนโปรด แต่ยิ่งเห็นแบบนั้นเขาต้องยิ่งขยี้ บอกแล้วว่ามันสนุก
“ใครก็ไม่รู้หลอกให้ผมดีใจ นึกว่าจะมีคนสงสารเก็บลูกนกลูกกา....”
“ลูกหมามากกว่ามั้ง” รหัสขัดด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ ดูมันเล่าเอาเสียน่าสงสาร
“นั่นแหละ ที่เปียกน้ำป๋อมแป๋ม...”
“ไอ้นั่นเขาเรียกตกน้ำป๋อมแป๋ม” ไอ้เด็กประหลาดหยุดพูดทันที จ้องหน้าเขาเขม็งก่อนถอนใจออกมาดังๆ
“พี่จะเล่าเองเลยไหม”
“หึ” สายฟ้าต้องรีบกลั้นเสียงเอาไว้ เพราะดูท่าเพื่อนจะไม่สบอารมณ์เขาขึ้นมาจริงๆ ดูได้จากสายตาขวางๆ ที่มองมา
“ไม่เล่า แล้วนายก็ไม่ต้องเล่า ไปซื้อข้าวมาคืนพี่ไป”
“เดี๋ยวสิ ผมเป็นคนมีมารยาทคนถามก็ต้องตอบ จะลุกหนีพี่สายฟ้าไปเฉยๆ ได้ยังไง จริงไหมครับ” จู่ๆ สายฟ้าก็ต้องมาเป็นกรรมการตัดสิน เรียกว่าเลือกข้างไม่ถูกกันเลยทีเดียว เขาจึงยิ้มกว้างแทนคำตอบเพราะน่าจะดีที่สุด
“เห็นไหม พี่สายฟ้ายังเห็นด้วยกับผมเลย” แต่คนโปรดยึดรอยยิ้มเขาเป็นพวกไปเรียบร้อยแล้ว
“คืองี้เมื่อวานผมเปียกฝนแล้วมีคนใจดีรับขึ้นรถ แต่นั่งยังไม่ทันตูดหายเปียกเลยก็โดนคนใจร้ายไล่ลง”
“เดี๋ยวนะ” สายฟ้าขัดด้วยเสียงปนหัวเราะ “ตกลงคนใจดีหรือคนใจร้ายรับเราขึ้นรถเอาให้แน่”
“ตอนแรกใจดีไงแต่ตอนหลังใจร้าย”
“บ้านเด็กนี่มันคนละทางกับกู กูเลยจอดส่งตรงที่มันยืนรอรถได้” รหัสเป็นคนไม่ชอบอธิบายอะไรโดยเฉพาะเรื่องที่เห็นว่าไร้สาระ แต่ทำไมคราวนี้เขาร้อนตัวแปลกๆ อาจเป็นเพราะอาการพูดไปด้วยสูดน้ำมูกไปด้วยของไอ้เด็กต๊อง หรืออาจเพราะเสียงและสายตางอนๆ ที่มองมา มันทำให้เขานึกร้อนตัว
“ตกลงไอ้คนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายที่ว่าคือมึง”
“ใช่ครับ” ไอ้เด็กต๊องรีบตอบแทนเขา
“เล่าจบแล้วก็ไปซื้อข้าวซะที”
“อย่าเลยน้องมันป่วย” สายฟ้าเห็นหน้าคนโปรดแล้วนึกสงสาร ตาแดงจมูกแดง ฟึดฟัดอยู่ตลอดเวลา
“ไม่เป็นไรพี่ ผมฝากเพื่อนซื้อแล้วเดี๋ยวผมยกของผมให้ โน่นไงมาแล้ว” คนโปรดชี้มือไปทางไทยกับตะวันที่กำลังเดินตรงมาหา
“ผัดกะเพราะกับชาเย็น” ตะวันส่งจานให้เพื่อนก่อนนั่งลงข้างกัน
“ขอบใจ” คนโปรดรับจานมาจากตะวัน เขาเลื่อนมันไปข้างหน้า
“อะพี่ ผัดกะเพราทะเลแบบไล่หวัด กินแล้วสบายปากแต่ลำบากตูดนิดหน่อย” คนอธิบายยิ้มด้วยความภาคภูมิในในเมนูเด็ดของตัวเอง
“คนโปรด” เสียงเพื่อนไอ้เด็กต๊องดุเบาๆ ดูเหมือนจะทำให้สงบปากสงบคำลงได้
“นายกินเถอะ ฉันไม่ได้เป็นหวัด” รหัสมองผัดกะเพราะสีแดงด้วยสายตาไม่ไว้ใจ เขากินเผ็ดได้ระดับหนึ่งแต่ไม่คิดว่าตัวเองจะสู้พริกในจานไหว
“อร่อยนา” รหัสไม่ตอบ เขาลุกขึ้นยืน ไอ้เด็กต๊องรีบลุกตาม
“อ้าวพี่จะไปไหน”
“ไปซื้อข้าว” เขาตอบสั้นๆ
“เดี๋ยวพี่ เดี๋ยวผมไปซื้อให้เอง ฮัดชิ้ว” รหัสถอนใจเป็นครั้งที่ล้าน เขารอให้เจ้าตัวดีจามให้เสร็จเรียบร้อยจึงพูดขึ้น
“นายกินไปเถอะ จะเดินเอาเชื้อหวัดไปแพร่คนอื่นทำไม”
“อ่า..” รหัสไม่รอให้อีกฝ่ายค้านเขาเดินออกไปทันที ขืนมัวแต่รอเขาคงไม่ได้กิน
“กินเหมือนเดิมเลย” เสียงอู้อี้ที่พยายามพูดไม่เท่าตาที่จ้องเป๋งมาที่จานของเขา รหัสดึงจานเข้าหาตัวเอง
“โห ไม่แย่งหรอกผมมีจานนี้แล้ว” รหัสเพิ่งเห็นว่าคนโปรดยังกินข้าวของเขาอยู่ สลับไปมาระหว่างสองจาน
“รู้ตัวนี่ว่าแย่งจานนั้นพี่ไป ถ้าอย่างนั้นเอาชาเย็นของนายมาถือว่าหายกัน ยังไม่ได้กินใช่ไหม” รหัสดึงแก้วชาเย็นของอีกฝ่ายมาไว้ข้างจานข้าว
“งะ” สายตาที่มองตามเหมือนเด็กโดนแย่งขนม ก่อนเจ้าตัวดีจะเปลี่ยนมาส่งยิ้มกว้าง “ได้ๆ พี่รหัสขอผมให้อยู่แล้ว”
“เอานี่ไป” รหัสผลักขวดน้ำเปล่าไปตรงหน้าคนโปรด
“เอาวะ น้ำเปล่าก็ยังดี นึกว่าต้องเดินไปซื้อเอง” มันก็บ่นของมันไป แต่พอยื่นมือมาจับขวดเจ้าเด็กต๊องก็ขมวดคิ้ว
“โหพี่ไปซื้อร้านไหนมา แม่ค้าใจร้ายน้ำไม่เย็นสักนิด สงสัยยังไม่ได้เอาแช่ชัวร์”
“อืม ถึงแลก”
“ซื้อน้ำแข็งมาก็ได้นี่พี่ แก้วสองบาทเอง” ไอ้เด็กต๊องบ่นของมันไปเรื่อยเปื่อย รหัสไม่สนใจฟัง ตักข้าวเข้าปากเพื่อทำเวลาที่เสียไป มีเพียงตะวันที่หันไปสบตากับไทย สีหน้าของไทยดูตื่นเต้นตะวันจึงเบรกด้วยสายตาว่าไม่ให้พูดออกมา แค่เห็นสายตาเพื่อนตะวันก็รู้แล้วว่าไทยคิดเหมือนกับเขา พี่รหัสตั้งใจซื้อน้ำไม่เย็นมาให้คนโปรด นี่ถ้าเจ้าตัวรู้คงดีใจจนสติแตก ดังนั้นเขาคิดว่าไม่บอกน่าจะดีกว่า
“เราสองคนชื่ออะไร เจอกันหลายทีแล้วพี่ยังไม่รู้ชื่อเลย” ตะวันหันไปมองคนถาม สายฟ้าถามพวกเขาด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร
“ผมชื่อตะวันครับ”
“ผมชื่อไทย ไทยประเทศไทยน่ะพี่”
“พี่ชื่อสายฟ้า ส่วนคนนี้คงไม่ต้องแนะนำ” สายฟ้าพาดมือไปบนบ่าของรหัส
“ครับ” ตะวันส่งยิ้มอ่อน ไม่ได้บอกว่าพวกเขารู้จักชื่อของทั้งสองคนอยู่แล้ว
“รู้จักกันไว้จะได้เรียกถูก ไหนๆ ก็บังเอิญเจอกันบ่อยๆ”
“เขาเรียกพรหมลิขิต” คนโปรดยิ้มแป้น
“หรือไม่ก็แค่บังเอิญ” รหัสช่วยต่อให้
“โหย” คนโปรดลากเสียงยาว “ชอบขัดคอผมเรื่อยเลย”
“หึ”
“เออใช่ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไม่ต้องซื้อข้าวนะเดี๋ยวผมซื้อมาคืนให้แทนวันนี้” คนโปรดรีบบอกเพราะกลัวลืม
“ไม่ต้อง บอกแล้วว่าชาเย็นแก้วนี้ถือว่าหายกัน คงไม่บังเอิญเจอกันทุกวันมั้ง”
“พูดแบบนี้แปลว่าพี่จะนัดผมเหรอ”
“หะ!!” รหัสมองหน้าเจ้าเด็กต๊อง มึนกับความคิดรวบยอดของมัน
“อ้าวก็พี่บอกไม่บังเอิญ ไม่บังเอิญก็แปลว่านัดกันสิ” คนโปรดตีมึน มันก็จะอายๆ หน่อย แต่ชั่วโมงนี้อะไรคว้าได้เขาต้องรีบคว้าไว้ก่อน
“หึๆ” สายฟ้ายังเป็นผู้ชมและผู้ฟังที่ดี มีเพียงเขาคนเดียวที่กล้าหัวเราะออกมา อีกสองคนทำหน้าเหมือนโดนถูกบังคับให้กินยาขม
“ถามจริงเถอะ” รหัสวางช้อนลง ใช้สายตาจับจ้องอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้หลบหน้า “นายมีปัญหาอะไรกับพี่หรือเปล่า”
“ปัญหา? อะไรเอ่ยน่ะหรือพี่”
“ไอ้คนโปรด!” ไทยแทบจะถีบเพื่อนหล่นจากเก้าอี้ เวลาอย่างนี้มึงยังจะกล้าเล่น
“แหะๆ โทษทีพี่ผมลืมตัวไปนิด ไม่มี้..” คนโปรดขึ้นเสียงสูงเท่าที่เสียงอู้อี้จะขึ้นได้ “ผมไม่มีปัญหาอะไร”
“พี่ไมได้เป็นหนี้นายใช่ไหม”
“เปล่า” คนโปรดส่ายหน้า
“ไม่ได้ไปแย่งแฟนนายมา”
“พี่รหัสเคยแย่งแฟนคนอื่นด้วยเหรอ?” คนโปรดตาโต
“ตอบมา” เสียงดุๆ ทำให้เขาคอย่น
“ผมไม่มีแฟน” ตอบทั้งทีต้องมีประโยชน์ คนโปรดรีบบอกสถานภาพตัวเอง
“เราเคยผิดใจกันมาก่อนหรือเปล่า” คนโปรดส่ายหน้าเพราะต้องสูดน้ำมูก ผิดใจไม่มีมีแต่ผูกใจ ตอบได้ไหมวะ
“ถ้าอย่างนั้นบอกเหตุผลมาสักข้อ ว่าทำไมพักนี้นายถึงตามรังควานพี่”
“หา!” คนโปรดอ้าปากค้าง ได้ยินเสียงไทยพูดเบาๆ อยู่ในคอ “กูว่าแล้ว”
“ผมรังควานพี่เหรอ” เสียงอ่อยๆ บวกกับตาแดงๆ ที่ช้อนขึ้นมามองก่อนหลุบลงต่ำ ทำให้รหัสเริ่มคิดว่าหรือเขาจะใช้คำพูดแรงเกินไป
“ผมขอโทษ” เสียงคนพูดเบาราวกับหมดแรง
“มันก็ไม่ถึงขนาดนั้น แค่แปลกใจ อยู่ๆ ทำไมถึงวุ่นวายนัก..” รหัสเปลี่ยนคำพูด ยังแรงไปหรือเปล่าวะ ปกติเขาไม่เคยคิดมากแต่เห็นหน้าไอ้เด็กต๊องแล้วรู้สึกไม่แน่ใจขึ้นมา
“ก็พี่ฮอต”
“เกี่ยวอะไรกัน”
“ใครๆ ก็อยากรู้จัก”
“แค่นั้น?”
“ฮ้าดชิ้ววว”
“ช่างเถอะ” เห็นอาการน้ำมูกไหลของไอ้เด็กต๊องแล้วรหัสไม่อยากถามเอาความ มันไม่สบายอยู่ปล่อยมันไปก่อน “กินข้าวกินยาให้เสร็จ อย่ามัวแต่นั่งแพร่เชื้อโรค”
“อืม” มันมีหน้าจ้องเขาตาแป๋ว พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ใจดีเนอะ” ไอ้เด็กต๊องหันไปพยักพเยิดกับเพื่อน เดี๋ยว! มันเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าวะ เขาบ่นมันอยู่ไม่ได้กำลังเป็นห่วง
มือของสายฟ้าตบหนักๆ ลงบนบ่าเขา เมื่อหันไปมองก็เจอเข้ากับสายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มหัวของเพื่อน เพราะไอ้เด็กเอ๋อคนเดียว นี่ถ้าไม่เห็นว่าจะร้องไห้ ร้องไห้!...ขวับ..รหัสหันไปจ้องหน้าคนป่วยที่กินข้าวได้ราวกับไม่เจ็บไข้ ไอ้ตัวดีมีหน้าเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มแป้นให้เขา ตายังคงแดงก่ำ แน่ล่ะมันป่วยนี่หว่า รหัสถอนใจออกมาดังๆ ยอมรับแต่โดยดีว่าเขาเสียโง่ให้ไอ้เด็กต๊องเสียแล้ว
“กินช้าๆ” รหัสอดดุไม่ได้ เมื่อเจ้าตัวดีสวาปามข้าวสองจานแบบไม่พักหายใจ จนไอเสียงดังออกมา
“อืม” มันพยักหน้าให้เขา ก่อนเปลี่ยนมาค่อยๆ กิน รหัสก้มลงตักอาหารในจานของตัวเองบ้าง เขาลืมความหิวไปสนิท อยู่กับเด็กนี่ใช้สติอย่างเดียวคงไม่พอ ต้องขันติเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้ ไม่อย่างนั้นเขาคงปวดหัวทั้งวัน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“จ๊ะเอ๋” เสียงทักเหมือนคนเล่นซ่อนหาแล้วเจอดังขึ้น น้ำเสียงอู้อี้บอกได้ทันทีว่าใคร รหัสเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ในมือ มองใบหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
“อีกแล้ว” น้ำเสียงหน่ายของเขาไม่ได้ทำให้ไอ้เด็กต๊องสลด มันไถตัวลงนั่งตรงหน้าส่งยิ้มกว้างมาให้
“บังเอิญเนอะบอกแล้วว่าพรหมลิขิต”
รหัสก้มหน้าลงเหมือนเดิม ได้เรียนรู้แล้วว่าการไม่สนใจมันดีที่สุด
“พี่สายฟ้ายังไม่มาเหรอ” รหัสนั่งรอเวลาเข้าเรียน สายฟ้าไม่ได้ลงวิชาเดียวกันกับเขาจึงยังไม่มา
“ยัง” รหัสตอบให้สั้นเข้าไว้
“เหมือนกันเลย ตะวันกับไทยก็ยังไม่มา งั้นผมนั่งด้วยคนนะ”
“ที่ทำอยู่นั่นไม่เรียกว่านั่งเหรอ”
“เรียก” ไอ้เด็กต๊องรับหน้าตาเฉย จนเขาอดเงยหน้าขึ้นมองไม่ได้
“แต่ถ้าพี่รหัสเอ่ยปากอนุญาตจะอุ่นใจกว่า”
“แล้วถ้าไม่”
“ผมก็ลุก”
“งั้นก็ไม่”
“ได้ๆ ผมกินยาแป๊บนะเดี๋ยวลุก” ไอ้ตัวดีหยิบยาออกจากกระเป๋าเป้พร้อมขวดน้ำ มันบ่นของมันพึมพำมือก็แกะยาไปด้วย
“ไข้ก็ยังไม่หายเลย เดินนานๆ ก็เวียนหัว แถมวันนี้ไอด้วย แค่ก แค่ก” ไม่พูดเปล่ามันสาธิตด้วยเสร็จสรรพ ก่อนหย่อนยาเข้าปากตามด้วยน้ำ
“เป็นหวัดแล้วมันก็ง่วง เพื่อนก็ยังไม่มา..”
“พอๆ แค่ให้นั่งรอเพื่อนก็พอใช่ไหม” รหัสรีบห้ามก่อนที่ไอ้เด็กต๊องจะบ่นไปมากกว่านี้
“บอกแล้วพี่รหัสใจดี” หน้าหงอยๆ เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ รหัสได้แต่บอกตัวเองว่าเขาต้องจำไว้ให้ดี อย่าเผลอใจอ่อนอีกเป็นครั้งที่สาม
“นั่งได้แต่ห้ามพูด”
“หะ!!”
“จะนั่งไม่นั่ง”
“อั้งอะไอ้” รหัสขมวดคิ้ว ไอ้เด็กต๊องพูดอะไรบางอย่างที่เขาเดาไม่ออกเพราะเจ้าตัวไม่ยอมเปิดปาก
“อะไรนะ”
“อั้งอะไอ้”
“พูดดีๆ”
“ก็ไหนว่าห้ามพูด” ไอ้ตัวดีมองค้อนเขา สายตาราวกับต้องการบอกว่าพูดเองนะลืมหรือไง
“ไอ้เด็กเวรเอ๊ย”
“พูดไม่เพราะ”
“ใครให้พูด” รหัสเอ็ดออกไปไม่ดังนัก ใช้เสียงดุเข้าข่ม คราวนี้จึงมีเพียงสายตาที่เหลือบมองมาพร้อมกับปากที่เบ้ออกน้อยๆ สาบานว่าเขาเกือบได้ยินคำว่า”เหอะ”หลุดออกมา
รหัสถอนใจ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่พูดอะไรเขาจึงก้มลงสนใจสิ่งที่อ่านค้างในโทรศัพท์ แต่ไม่ถึงสิบนาทีเสียงเพลงก็ดังขึ้น
“พรหมลิขิตบันดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใด” รหัสตวัดสายตาดุๆ ขึ้นมอง เจ้าตัวดีหน้าตื่น รีบค้นหาอะไรบางอย่างจากกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะ หยิบสมุดกับปากกาออกมาแล้วเขียนอะไรบางอย่างลงไป
“ผมไม่ได้พูด ผมร้องเพลง” รหัสอ่านข้อความที่เด็กต๊องเขียน จะด่ามันก็ด่าได้ไม่เต็มปาก ได้แต่ยกนาฬิกาขึ้นดู เมื่อไหร่เพื่อนมันจะมา เมื่อไหร่จะถึงเวลาขึ้นเรียนเสียที ในระหว่างที่คิดเสียงเพลงก็ยังดำเนินต่อไป
“เราสองคนต้องเป็นเนื้อคู่ จึงชื่นชูรักใคร่บูชา
นี่เพราะว่าบุญหนุนพา พรหมลิขิตขีดเส้นมา
ชี้ชะตาให้มาร่วมกัน”
รหัสกรอกตาค่าที่เพลงช่างไพเราะ เพี้ยนระดับอาจารย์คนไหนก็คงไม่กล้ารับสอน เขาได้แต่ส่งสายตาเย็นเฉียบไปให้ ด้วยหวังว่าไอ้เด็กต๊องจะเข้าใจความหมายแล้วหยุดร้องเสียที ลืมไปว่าแค่เขาลุกขึ้นก็จบแล้ว ไม่จำเป็นต้องนั่งรอเป็นเพื่อนมันสักนิด แต่รหัสกลับไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย เขายังทนนั่งฟังต่อไป สิ่งเดียวที่รหัสคิดคือมันไม่มีเพลงใหม่กว่านี้ร้องแล้วเหรอวะ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
