ตอนที่ 8 : ฉลาดมากหรือโง่เกินไป“ดีขึ้นแล้วเหรอ” สายฟ้าทักเมื่อคนโปรดเดินกระเผลกนิดๆ เข้ามาหาที่โต๊ะในโรงอาหาร
“ดีขึ้นแล้วพี่ ได้ยาดี” คนพูดส่งสายตาหวานไปให้คนที่นั่งข้างสายฟ้า
“พี่ถามจริงๆ เถอะ” สายฟ้ารอให้คนโปรดลงนั่งเสียก่อน และตามด้วยเพื่อนซี้อีกสองคนที่เพิ่งเดินมาถึง
“ถามอะไรพี่ ถ้าถามยืมตังค์ผมไม่มีนะ ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือพันเดียว นี่พูดจริง”
“เฮ้ย!จริงดิ พันเดียวแล้วเอ็งจะอยู่ยังไง” เดือนนี้ยังเหลืออีกสิบสองวัน สายฟ้านึกไม่ออกว่าคนพูดจะทำอย่างไรให้พ้นเดือน
“ก็พันแข้งพันขาเอาแถวนี้แหละพี่”
“กูให้พันขาได้แต่มึงคงเสียเวลาเปล่า เพราะกูมีมากกว่ามึงแค่ห้าร้อย” ไทยตอบตามจำนวนเงินในกระเป๋า
“เรามี เอาไปก่อนได้” ตะวันบอกด้วยความใจดี
“ไม่เอามึงจะเก็บไว้ไปเที่ยว ไม่เป็นไรกูพูดไปงั้นเองกูไหว” คนโปรดตักข้าวเข้าปาก อย่างมากก็พึ่งบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปพลางๆ ก่อนถึงสิ้นเดือน
“เอาที่พี่ไปก่อน พี่ให้ยืม” สายฟ้าบอกรุ่นน้องด้วยความใจดี
“ไม่เอาพี่ ไม่งั้นผมยืมตะวันมันก็ได้ ผมได้เงินมาแค่พอใช้ถ้ายืมเดี๋ยวสิ้นเดือนก็ต้องหายืมอีก อย่าดีกว่าครับ ผมไม่ระวังเรื่องเงินเองก็ต้องใช้ไปตามที่มี”
“ความคิดดี”
“ว่าแต่พี่สายฟ้าจะถามอะไรคนโปรดมันเหรอ ผมอยากรู้” ไทยดึงกลับเข้าเรื่องที่สายฟ้าพูดนำเอาไว้
“ไทย” ตะวันปรามเพื่อนเพราะกลัวจะเป็นการเสียมารยาท
“เอ้าก็กูอยากรู้” คนอยากรู้เสียงอ่อย ชีวิตนี้นอกจากพ่อแม่ครอบครัวก็เกรงใจเพื่อนคนนี้นี่แหละ
“อ๋อเรื่องนั้น” ดวงตาของสายฟ้าเปล่งประกายเจ้าเล่ห์ “พี่สงสัยมาสักพักแล้วอยากรู้จนต้องถาม เพราะเจ้าตัวมันไม่ยอมถามเอง”
“อะไรเหรอพี่” คนโปรดชักอยากรู้ขึ้นมาบ้าง สงสัยว่าจะเกี่ยวกับคนข้างๆ สายฟ้า
“ชอบรหัสมันเหรอ”
แค่กๆ ไทยสำลักผัดกระเพาะที่เพิ่งตักเข้าปาก แสบร้อนคอจนต้องรีบหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม
“ฮ่าๆ “ คนโปรดหัวเราะออกมาเสียงดัง ราวกับเป็นเรื่องตลกที่ขำที่สุด ก่อนหักมุมหน้าตาย “จริงพี่”
“หะ!”
“ตกใจอะไรก็พี่เป็นคนถามผมเอง ทำยังกับไม่ได้คิดมาก่อนถาม”
“อ้าวไอ้นี่หลอกด่าพี่ด่าเชื้อ ตกลงว่าชอบรหัส”
“ใช่ไงพี่”
“เอ็งล้อเล่น” สายฟ้าชี้หน้ายิ้มๆ ของคนโปรด
“อ้าวพี่สายฟ้า คิดมาเองถามเอง พอตอบดันไม่เชื่อซะงั้น” คนโปรดส่ายหัว
“ก็ดูท่าเอ็งสิใครจะไปเชื่อลงวะ หรือไงรหัสน้องมันชอบมึงจริงไหม”
“กูไม่ได้ชื่อคนโปรด ไม่ใช่ความรู้สึกกูกูจะรู้ได้ยังไง”
“เออดี ดูกูขี้เสือกไปเลย”
“ไม่เป็นไรพี่ ถ้าคุณชอบเสือกเราคือเพื่อนกัน” ไทยยิ้มแย้มรับความสอดรู้สอดเห็นของตัวเองอย่างหน้าชื่นตาบาน
“ขอบใจว่ะไทยแต่ทำไมพี่ถึงรู้สึกไม่ดีขึ้นวะ เหมือนถูกหลอกด่าว่ามึงเสือกจริงๆ นั่นแหละ”
“ฮ่าๆ” ไทยหัวเราะเสียงดัง แต่ไม่ยอมตอบรับหรือปฏิเสธข้อสงสัยของพายุ
“เอาเป็นพี่จะเก็บความเสือกของตัวเองเอาไว้เงียบๆ แล้วกันนะ ไอ้คนหนึ่งก็พูดหน้าตายอย่างกับโดนถามว่าวันนี้มีเรียนไหม ส่วนอีกคนก็แม่งไม่มีความอยากรู้อยากเห็นกับใครเขาเลย
“ดี ที่นี้มึงก็รีบกินให้เสร็จ เอาแต่พูดเรื่องไร้สาระ” คนโปรดฟังแล้วคอตก ต้องรีบซ่อนความจ๋อยเอาไว้ข้างใน ไม่กล้าแม้กระทั่งจะทำหน้าเจื่อนออกมาให้สายฟ้าและรหัสเห็น
“กินข้าวเถอะ” คนโปรดหันไปมองหน้าเพื่อน ตะวันส่งยิ้มมาให้กำลังใจด้วยความเข้าใจ คนโปรดยิ้มตอบเพื่อนก่อนก้มหน้าก้มตาทาน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
เสียงเคาะประตูดังหนักๆ คนโปรดย่นคิ้ว ใครมาหาเขาตอนนี้ “สักครู่ครับ” เขาคนโปรดตะโกนนำไปก่อน จัดการบันทึกข้อมูลกันการผิดพลาดก่อนลุกจากเก้าอี้ตรงไปที่ประตู
“.....”
“จะยืนจ้องตากันตรงนี้หรือจะให้พี่เข้าไป”
“ขะ..เข้าพี่ เข้ามาเลย” คนโปรดได้สติหลังจากยืนนิ่งเป็นก้อนหินอยู่นานหลายวินาที ใครไม่ช็อคบ้างเมื่อเปิดประตูออกไปเจอคนที่ชอบยืนรออยู่
“นั่งก่อนพี่” คนโปรดมองซ้ายมองขวา ก่อนตัดสินใจกวาดหนังสือและเอกสารที่กองพะเนินอยู่บนเตียงไปรวมกันไว้มุมหนึ่ง ใช้มือปัดอีกสองสามทีก่อนเชื้อเชิญให้รหัสนั่งลง
“พี่รหัสไม่โทรมาบอกผมก่อนล่ะครับ” จะได้จัดห้องทัน ประโยคหลังคือสิ่งที่เขาคิดจริงๆ ในใจ
“โทรไม่โทรก็เหมือนกัน”
“จะเหมือนได้ไง เกิดผมไม่อยู่ออกไปธุระหรือยังไม่กลับเข้ามาล่ะ ไม่อยากให้พี่มาเสียเที่ยว”
“หึ” น้ำเสียงหัวเราะของรหัสทำให้คนโปรดหน้าเหวอ เขาพูดผิดตรงไหนหว่า
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เมื่อไม่รู้ต้องถามให้แน่ใจ
“เราเพิ่งโพสต์รูปตัวเองกับกองงานไม่ใช่เหรอ” เออจริง เขาเพิ่งโพสต์บ่นไปไม่เกินครึ่งชั่วโมงว่าคืนนี้คงไม่ต้องนอนมันแล้ว
“ผมลืมไปครับ แหะๆ” คนโปรดยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ
“ไม่ต้องถามคนเขาก็รู้กันหมดว่านายอยู่ห้องแน่”
“อ๊ะ!” ตาของคนโปรดเบิกกว้าง ก่อนละล่ำละลักออกมาด้วยความดีใจ “พี่รหัสตามอินสตาแกรมผมด้วยเหรอครับ ทำไมผมไม่เห็น” คนถูกถามเบือนสายตาไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ ไม่รู้ว่าคนโปรดคิดไปเองไหมแต่เขาคิดว่าพี่รหัสหน้าแดง
“ของวิชาไหน”
“เดี๋ยวสิครับตอบผมก่อน” คนโปรดไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความสุข
“ตามผมใช่ไหมคับ ใช่ไหมเอ่ย”
“จะอยากรู้ไปทำไม”
“ต้องเป็นแอคเค้าท์ส่วนตัวแน่เลย ผมมั่นใจว่าไม่เห็นอันที่พี่รหัสใช้ประจำมากดติดตาม” คนโปรดกอดอกทำสีหน้าครุ่นคิด
“มัวแต่สงสัยอะไรไม่เข้าเรื่อง ไม่สงสัยเหรอว่าฉันมาทำไม” แม้คนโปรดจะรู้ว่ามันเป็นการเบี่ยงเบนความสนใจแต่แต่ก็ตกหลุมลงไปอยู่ดี
“อยากสิครับ พี่รหัสมาหาผมทำไมเหรอ”
“เห็นยังเดินกะเผลกอยู่พี่เลยแวะมาดู ยังไงก็ต้องรับผิดชอบ”
“โหยพี่รหัสนี่คนดีที่หนึ่งเลย” คนโปรดยกนิ้วโป้งให้ “แต่ทำไมวันนั้นถึงโยนผมลงไปนอนแอ้งแม้งก็ไม่รู้”
“หึๆ ตกลงนี่ยังผูกใจเจ็บฉันอยู่ใช่ไหม”
“เปล่าครับ ปากมันไวไปหน่อยแค่นั้นเอง” คนโปรดยกมือขึ้นตบปากตัวเอง “ก็บอกแล้วว่าผมชอบพี่ จะผูกใจเจ็บได้ยังไง”
“.....”
“ผมชอบพี่จริงๆ นะ” คนโปรดทำหน้าซื่อเมื่อรหัสไม่พูดอะไร มันต้องหมัดฮุกแบบนี้จะได้ตั้งตัวไม่ทันเผื่อจะเคลิ้ม
“....”
“ผมไมได้ล้อเล่น ไม่ได้พูดเอาฮาด้วย ไม่ได้จะ...”
“รู้แล้ว”
“หะ!” คนโปรดตาโตเป็นไข่ห่าน “รู้แล้ว! รู้เมื่อไหร่ รู้ได้ยังไง ใครบอกพี่รหัส” หรือไอ้คุณไทยจะหักหลังเขา
“ความจำเสื่อมหรือไงก็เราไม่ใช่เหรอที่เป็นคนบอก” ปากที่เผยออยู่แล้วกลายเป็นอ้าค้าง อะไรของพี่มันวะ ทีตอนพูดทำเป็นไม่สนใจ
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าเชื่อ” คนโปรดก้มหน้าทำเป็นบ่นกับตัวเองแต่ตั้งใจพูดออกมาดังๆ ให้อีกคนได้ยิน
“ทำไมถึงจะไม่เชื่อ บอกว่าชอบก็คือชอบ จะชอบจริงไม่จริงก็ไม่เกี่ยวกับพี่ มันเป็นความรู้สึกของเราเองต้องรู้ตัวเองสิ”
“โอ๊ย” คนโปรดยกมือขึ้นขยี้หัว “ตกลงเป็นเพราะพี่ฉลาดเกินไปพูดจาเลยเข้าใจยาก หรือเพราะผมโง่เกินไปกันแน่ครับถึงแปลไม่ออก”
“หึๆ พี่ชอบนะที่เราชมว่าพี่ฉลาด” นั่นไง มันก็คือด่าเขาว่าโง่นั่นแหละ
“แล้วนี่เรายังกินยาอยู่หรือเปล่า ยาทาหมดหรือยัง”
“ไม่ได้กินยาแล้วแต่ยังทายาอยู่” คนโปรดตอบไปแบบมึนๆ ได้แต่มองหน้าคนพูด เฮ้ยนี่เพิ่งสารภาพรักไปหมาดๆ นะ พี่จะพูดถึงดินฟ้าอากาศแบบนี้ไมได้~
“อืม ก็ถ้ามันยังไม่หายสนิทก็ทาไปก่อน ไม่ไหวก็ไปหาหมอ”
“ครับ” คนโปรดตอบรับสั้นๆ เผื่ออีกฝ่ายจะยอมพูดเรื่องนั้นต่อ
“ถ้างั้นพี่กลับล่ะ” แต่คนตัวใหญ่กลับลุกขึ้นยืน เหมือนหมดเรื่องกับเขาแล้วจริงๆ
“เดี๋ยวว” คนโปรดยื่นมือออกไปห้าม
“อะไร”
“พี่รหัสจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”
“เรื่องไหน”
“ก็เรื่องที่ผมชอบไง”
“ก็พูดไปแล้วนี่ พี่รู้แล้ว พอใจหรือยัง”
“ไม่ใช่สิครับ” คนโปรดอยากทึ้งหัวตัวเอง ชักไม่แน่ใจว่าอีกคนไม่รู้จริงๆ หรือตั้งใจจะแกล้งเขากันแน่ “คือแบบรู้แล้วพี่คิดยังไง ถ้ารู้แล้วทำไมถึงยังมาหาผม หรือว่า..” ตาของคนโปรดสว่างวาบ “พี่ก็มีใจให้ผม” เขาโผเข้าหาแต่โดนมือใหญ่ยื่นมายันหน้าเอาไว้
“มากไป”
“อ้าวก็ถ้าพี่ไม่ได้ชอบผมแล้วไม่รังเกียจผมเหรอ ผมเป็นผู้ชายนะ ปกติถ้าไม่ชอบมันต้องรังเกียจหรือหนีหน้าสิจะมาหาทำไม”
“ตกลงโง่จริงๆ ใช่ไหม พี่นึกว่าเมื่อกี้พูดเล่น”
“เอ๋?”
“เฮ้อ ไม่รู้จริงๆ สินะ ถ้าพี่ต้องหลบหน้าคนที่มาชอบป่านนี้คงเดินในมหาลัยไม่ได้แล้ว”
“....” คนโปรดได้แต่อ้าปากค้าง อึ้งกับคำตอบที่ได้รับ
“คือ พี่รหัสครับ” คนโปรดตัดสินใจเรียกออกไป
“ว่าไง”
“คือพี่รหัสหล่อจริงผมยอมรับ แต่มันจะหล่อขนาดนั้นเลยเหรอครับ อันนี้ผมยังข้องใจ”
“ฮ่าๆ นี่นายพูดกับคนที่ชอบแบบนี้เหรอ”
“เฮ้ย! ผมลืมไป” คนโปรดตาโต “พี่รหัสพูดถูกที่สุดครับ ผมเห็นด้วย”
“หึๆ ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ย”
“ไม่ทันใช่ไหมครับ” คนโปรดถามให้แน่ใจ
“อืม”
“ผมก็ว่าแล้ว” คนโปรดถือวิสาสะลงไปนั่งบนเตียงข้างรหัส มองด้วยสายตาอ้อนปนซื่อ
“หักผมสักแค่ห้าคะแนนได้ไหม แค่นี้ก็ตามคนอื่นไม่ทันแล้ว”
“หึ” คนโปรดรู้สึกได้ว่าคนที่นั่งอยู่ด้วยกันพยายามทำหน้าบึ้งแต่ไม่สำเร็จ ใจของเขาชื้นขึ้นมาเป็นกอง
“เนอะๆ”
“เล่นเป็นเด็ก”
“ช่าย” คนโปรดพยักหน้ารับอย่างยินดี “เป็นเด็กของพี่ไง”
“พี่กลับล่ะ”
“อ้าว” มุกห้าบาทสิบบาทสงสัยจะไม่ได้ผลแฮะ นึกว่าจะได้คืนสักสองคะแนน “ทำไมรีบกลับล่ะครับเพิ่งมาเอง”
“มาหาเพราะธุระ ไม่ได้มาหาเพราะพิศวาส”
“ไม่ต้องเน้นก็ได้” คนโปรดทำปากยื่น
“ไปล่ะ”
“ครับ” เสียงหงอยไม่ช่วยอะไร คนตัวโตยังเดินตรงไปที่ประตู คนโปรดมองบนเตียง เฮ้ยลืมเอาถุงไป คนโปรดสองจิตสองใจว่าควรบอกหรือยึดไว้เป็นตัวประกันให้กลับมาใหม่ดี แต่กลัวอีกฝ่ายบอกทิ้งไว้นั่นแหละ บอกไปเลยน่าจะดีกว่า
“เดี๋ยวครับ”
“อะไร”
“พี่รหัสลืมถุง”
“เปล่า ของเรา”
“ของผม?”
“ใช่ ขากะเผลกแบบนั้นจะทำใจดำให้เดินกะเผลกลงไปหาอะไรกินได้ยังไง พี่เป็นคนทำเราเจ็บพี่ยังมีจิตสำนึกพอ”
“อ๋อเข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับ” คนโปรดยกมือไหว้
“ไม่มีอะไรข้องใจแล้วใช่ไหม พี่จะได้กลับจริงๆ สักที”
“ครับๆ ไม่เรียกแล้ว”
“หึๆ”
คนโปรดรอจนประตูปิดจึงเปิดถุงออกมาดู ลาภปากโว้ย ของดีๆ ทั้งนั้น ไหนดูอีกถุงสิ ของแห้งเพียบ เชื่อแล้วว่าไม่อยากให้เขาเดิน
คนโปรดกะเผลกเอาของไปเก็บเข้าตู้ อารมณ์สดชื่นจนลืมว่ามีงานค้างที่ต้องทำให้เสร็จ เขาฮัมเพลงไปเก็บของไป แหม มันน่าจะกะเผลกให้มากกว่านี้ แต่คงไม่น่าเชื่อมั้งถ้าเป็นเยอะจะไปมหาลัยได้ไง เขายิ่งลาบ่อยแล้ว คนโปรดคิดไปเรื่อยๆ ก่อนมือที่จัดของจะชะงัก หันขวับไปมองประตูที่คนตัวโตเดินผ่านไป
เดี๋ยว!..เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ขากะเผลกหรอก เขาไปมหาลัยได้ขนาดนั้นแล้วจะมาห่วงเรื่องลงไปซื้อข้าวทำไม นี่มัน...นี่มัน...
ฮือ รักพี่รหัสที่สุดในโลกเลย รอดตายแล้วโว้ยกู~
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 332433 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก