ตอนที่ 9 : สู้ไม่ได้ต้องถอย“มีความสุข? พี่รหัสเห็นใจในความอดอยากของมึงหน่อยเดียวเพ้อไปไกลเชียวนะ” ไทยอดหมั่นไส้ท่าทางมีความสุขแบบเกินพอดีของคนโปรดไม่ได้ เอาแต่ร้องเพลงหงุงหงิงทั้งวัน
“มึงไม่รู้อะไรพี่รหัสเอ็นดูกู ไม่อย่างนั้นรู้ว่ากูชอบทำไมยังทำตัวปกติ”
“ก็พี่เขาบอกคนโปรดไม่ใช่เหรอว่าไม่จำเป็นต้องเกลียดกัน” ตะวันแปลความหมายจากคำพูดของรหัสที่คนโปรดเอามาเล่าให้ฟังอีกที
“เหอะ ข้ออ้างหรอกกูรู้” คนโปรดย่นจมูก ถ้าไม่ชอบจะเอาตัวมาใกล้ทำไมจริงไหม
“อย่าไปคุยกันมันเลยกูว่ากู่ไม่กลับแล้ว” ไทยหันไปบอกกับตะวัน
“มึงว่าพี่รหัสจะเริ่มชอบกูหรือเปล่าวะ แบบเอ็นดูความบ๊องของกูงี้” คนโปรดเอียงคอมองเพื่อน คิ้วขมวดเล็กๆ ด้วยความสงสัย
“เห็นไหมกูบอกแล้วว่ามันกู่ไม่กลับ” ไทยรีบฟ้อง เพราะพูดยังไม่ทันขาดคำคนโปรดก็ถามอะไรไม่เข้าท่าออกมา
“ก็มีสิทธินะอาจจะเอ็นดู”
“ตะวันอย่าไปให้ท้ายมัน”
“ก็เราพูดความจริง อาจไม่ถึงกับชอบแต่ก็ไม่ได้เกลียด ออกจะเอ็นดูด้วยซ้ำ ไม่อย่างนั้นแกล้งขนาดนั้นคงโกรธไปแล้ว” ตะวันหมายถึงเรื่องแมลงสาบที่สุดท้ายรหัสก็จับได้ว่าเป็นฝีมือคนโปรด
“ช่าย” คนเข้าข้างตัวเองอยู่แล้วยิ้มหน้าบาน มีความหวังเต็มเปี่ยม ไปหาถึงห้องจะให้เขาคิดเป็นอื่นได้อย่างไร
“เอาเถอะเอาที่มึงสบายใจ” ไทยยอดยกยกธงขาว ยอมแพ้ในพลังแห่งความรักอันเต็มเปี่ยมของเพื่อน
“แล้วคนโปรดจะเอาไงต่อ เลิกรุกพี่รหัสก่อนได้แล้วมั้ง จากนี้ก็วางฟอร์มดีๆ”
“ตะวันจะบอกว่าอยากให้มันเลิกทำอะไรไม่เข้าท่าก็พูดไปตรงๆ”
“เราเปล่า” ตะวันรีบปฏิเสธ
“ไม่ได้ๆ ปลายังไม่กินเหยื่อ กูต้องพยายามอีกนิด”
“มึงอยากโดนกินขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“อ้าว ถ้าไม่อยากกูจะพยายามทำไมวะ”
“คนโปรด~” ตะวันเรียกเสียงอ่อนใจ กับความเถรตรงของเพื่อน
“ตอนนี้พี่รหัสเห็นความน่ารักของกูแล้ว ต่อไปก็...”
“ความน่ารักหรือความบ้าเอาดีๆ” คนโปรดทำปากยื่นปากยาว มองค้อนเพื่อนรัก
“ขัดกูจริง พี่รหัสเรียกกูว่าเด็กบ๊องเว้ย น่ารักจะตาย”
“อยากตายไปให้พ้นๆ มากกว่ามั้ง”
“มึงนี่ ให้กำลังใจกูตลอดเวลาเลยนะ ขอบใจมากกก” คนโปรดลากเสียงยาวให้รู้ว่าประชด
“ไม่เป็นไรกูเต็มใจ” มีหรือเพื่อนอย่างไทยจะสะเทือน เขาสามารถยิ้มรับได้อย่างหน้าชื่นตาบาน
“พอๆ คนโปรดพูดต่อให้จบ เราเวียนหัว”
“เพราะมึงเลย”
“เพราะมึงสิ” สองคนโบ้ยให้กัน ก่อนรีบเงียบเสียงลงเมื่อสายตาอิดหนาระอาใจมองมา
“คือกูคิดเอาไว้เองนะว่าต่อไปกูก็จะทำให้พี่รหัสขาดกูไม่ได้ ขาดแล้วเหงาเศร้าอุรา เปล่าเปลี่ยวหัวใจ กินไม่ได้นอนไม่หลับ ไข้ขึ้น...”
“ตื่น!!” ไทยดีดนิ้วดังเปาะ เรียกสติเพื่อนให้กลับมา
“เอาเป็นแค่ทำให้คิดถึงก็พอไหม” ตะวันเช่วยเรียบเรียงคำพูดให้ใหม่
“เออๆ นั่นแหละ ตะวันรู้ใจกูที่สุด”
“ตะวันมันรู้ใจมึงที่สุดแต่กูรู้จริงที่สุด ถึงต้องคอยเบรกมึงไว้ มันต้องเอาความจริงมาพูดกัน เอาตามใจมึงไม่ได้”
“งั้นผ้าเบรกมึงคงแพงไป ซื้อถูกๆ ก็ได้นะ แม่งเล่นกูหัวทิ่มตลอด”
“ฮ่าๆ ไม่ได้โว้ยกูต้องติดอย่างดีเดี๋ยวเอามึงไม่อยู่”
“นั่นแหละๆ สรุปคือกูก็จะพันแข้งพันขาพี่รหัสไปอย่างนี้อีกสักพักให้เคยชินกับการมีกูอยู่ แต่เลิกเรียกร้องความสนใจแล้วเพราะพี่รหัสรู้แล้วว่ากูมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ “คนโปรดยิ้มปลื้ม “แต่วันนี้พวกมึงต้องไปเป็นเพื่อนกูนะ กูจะเอาหน้าไปเสนอให้พี่รหัสดู”
“มันวกเข้ามาเรื่องนี้ได้ไงวะ” ไทยเกาหัวตัวเอง ฟังอยู่ตั้งนานสุดท้ายคือจะหลอกให้ไปเป็นเพื่อน
“ไทยไม่รู้เหรอว่านี่แหละเรื่องหลักของคนโปรด” ตะวันหัวเราะเบาๆ “จะไปที่ไหน อย่าบอกว่าจะไปดักรอที่รถอีกนะ ถ้าใช่จะได้เอาหนังสือไปอ่านด้วย”
“ไม่ๆ ดีกว่าไปแกร่วคอยแบบนั้นเยอะ”
“กูว่าแย่กว่าแน่ๆ ดูรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มันสิ” ไทยดีดเปรี๊ยะเข้าที่หน้าผากของเพื่อน คนโปรดยกมือขึ้นลูบป้อยๆ
“ไม่แย่จริงๆ ก็นี่ไงรู้ใช่ไหมว่าเพื่อนพี่รหัสเขาเป็นตัวแทนมหาลัยไปแข่งแล้วได้รางวัลมา”
“อ๋อ ไอ้จัดประกวดวงประสานเสียงอะไรนั่นนะเหรอ”
“ช่าย ทีนี้เขาก็มีงานมอบรางวัลกับจัดเลี้ยงของชมรม พี่รหัสกับพี่สายฟ้าก็ไปด้วย”
“กูเข้าใจแล้ว แต่ที่กูไม่เข้าใจคือมึงจะไปได้ไงวะ ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาสักนิด”
“เกี่ยวสิวะพี่เดือนก็อยู่ชมรมนั้น กูก็จะพาพวกมึงไปแสดงความยินดีไง นี่พี่เดือนชวนกูเองเลยนะ”
“เขาชวนมึงเองหรือมึงไปป้วนเปี้ยนให้เขาชวน”
“เห็นไหมมึงรู้จักกูดีจริงๆ ด้วย” คนโปรดหัวเราะหน้าทะเล้น จนตะวันอดหัวเราะเบาๆ ตามไม่ได้ ส่วนไทยได้แต่ส่ายหัว
“เออ ไปก็ได้ กูเห็นแก่ความหน้าด้านของมึงนะ”
“มันต้องอย่างนี้ถึงจะรักกันจริง” คนโปรดยิ้มแฉ่ง เพื่อนด่าแปลว่าเพื่อนรักเขารู้
“อยู่ไหนหรือว่าไม่มา” คนโปรดมองไปรอบๆ ก่อนยิ้มกว้าง “นั่นไง” เรื่องออร่าความหล่อทิ่มตาขอให้บอก มองหาแป๊บเดียวก็เจอ
“อยู่กับใครวะ” ไทยขมวดคิ้ว เมื่อเห็นคนที่คุยอยู่กับรหัสไม่ถนัดตา
“พี่ฟางหรือเปล่า” ตะวันพยายามมอง ผู้หญิงผมยาวถึงกลางหลัง ผิวขาว รูปร่างสมส่วน
“ไม่ใช่ว่ะ ใครวะสวยเชียว” ไทยชมตามที่เห็น “มึงรู้จักหรือเปล่า” คราวนี้ไทยหันไปถามคนโปรดโดยเฉพาะ
“ไม่รู้” คนโปรดหยุดยืนนิ่งพลอยทำให้ตะวันกับไทยต้องหยุดตามไปด้วย “ตะวัน ไทย”
“อะไร”
“ประมาณกูนี้ ผู้หญิงเขาให้กี่คะแนนวะ” คนโปรดชี้นิ้วตั้งแต่ศีรษะลากลงไปถึงเอว
“ถามอะไรของมึง หกมั้ง” ไทยงงแต่ก็ยอมตอบ
“เจ็ด” ตะวันยิ้มให้เพื่อน
“ตะวันอย่าเพิ่มมูลค่าความเป็นเพื่อนกับนิสัยเข้าไป เอาหน้าตาล้วนๆ บอกมันตรงๆ”
“งั้นหกก็ได้” ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อน
“อืมกูก็ว่าประมาณนั้น ไปหาพี่เดือนกันเถอะ” คนโปรดยักไหล่แบบยอมรับความจริงได้
“อ้าว มึงไม่เข้าไปทักพี่รหัสเหรอ”
“เดี๋ยวก่อนก็ได้ ไปทักคนสำคัญของงานก่อน”
“คนโปรดพูดถูก ไปทักพี่เดือนก่อนก็ดีจะได้ไม่เสียมารยาท” ตะวันพยักหน้าเห็นด้วย
“เออจริง งั้นก็ไปกัน” ไทยดันหลังเพื่อนให้ออกเดิน เห็นสายตาของคนโปรดยังอดมองไปมองทางรหัสไม่ได้
“พี่รหัสเห็นเราแล้ว” ตะวันกระซิบบอกเพื่อนเบาๆ เมื่อสายตาสบเข้ากับรหัสโดยบังเอิญ
“เหรอ!” คนโปรดตาวาวรีบหันไปมอง แต่กลับเจอเข้ากับภาพเดิมที่ได้เห็นก่อนหน้านี้ เขาได้แต่ยิ้มทักรหัสก่อนที่อีกฝ่ายจะก้มหน้ามองคนที่ยกมือขึ้นแตะแขน เพื่อเรียกให้ฟังสิ่งที่คุย
“ยังคุยกันไม่เสร็จอีกเหรอวะ” ไทยถามเมื่อเห็นสิ่งเดียวกัน
“พูดเบาๆ “ ตะวันปราม
“มีอะไรหรือเปล่า” คนโปรดรีบหันไปยิ้มให้รุ่นพี่เมื่อเดือนขยับเข้ามาใกล้
“เปล่าพี่”
“มี” คนโปรดปฏิเสธแต่ไทยรีบพยักหน้า “คนนั้นใครพี่เดือน”
“ไหน” เดือนมองตามมือของไทย “อ๋อคนในวงนี่แหละ ทำไมเหรอ”
“สวยดี” ไทยตอบเลี่ยงๆ
“สนใจล่ะสิ แต่อย่าเลย”
“ทำไมล่ะพี่ อย่างผมไม่มีสิทธิ์เลยเหรอ หล่ออยู่นะ” ไทยพูดทีเล่นทีจริง
“เราก็หล่อดีแต่หล่อสู้รหัสได้ไหมล่ะ”
“เขาชอบพี่รหัสเหรอครับ” ตะวันเป็นคนถามบ้าง
“อืม ออกตัวชัดเชียวล่ะ มองคนอื่นเถอะสวยๆ ชมรมพี่มีอีกเพียบ ชอบคนไหนมาบอกเดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก”
“ขอบคุณคร้าบ” ไทยยกมือไหว้ท่วมหัว ทำหน้าทะเล้นใส่รุ่นพี่ จึงโดนหยิกแขนไปหนึ่งทีก่อนที่เดือนจะเดินไปหาเพื่อนคนอื่น
“เอาไงมึง เข้าไปตบเลยไหม” ไทยทำหน้าเหมือนเอาไงเอากัน
“มึงพูดเอาตลกใช่ไหมวะ ขำตายห่า”
“ฮ่าๆ ก็กูไม่อยากให้มึงเครียด” ไทยตบหลังเพื่อน
“กูเปล่า กลับกันเถอะ”
“หะ!!”
“พี่เดือนก็ทักทายแล้วนี่ ในงานก็ไม่มีอะไรเรากลับเลยก็ได้”
“คนโปรดจะกลับจริงๆ เหรอ” ตะวันถามด้วยสีหน้าไม่แน่ใจ
“จริง ไปเถอะ” คนโปรดโอบบ่าของตะวันดึงให้ออกเดิน
“อะไรของมึงวะ อุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว” ไทยเดินตามเพื่อนออกมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด เขาอยากให้เพื่อนเข้าไปหารหัสมากกว่า
“มึงสิไม่เห็นหรือไงวะ ถึงมาถามกูแบบนี้”
“เห็นอะไร”
“ก็เห็นเก้าเต็มสิบไงวะ”
“อะไรของมัน ตะวันเข้าใจไหม”
“เกี่ยวกับที่ถามคะแนนตัวเองเมื่อกี้ใช่ไหม”
“ตะวันฉลาดที่สุด มึงก็เห็นไอ้ไทยผู้หญิงที่ยืนคุยกับพี่รหัสอยู่สวยอย่างกับดารา แล้วมึงดูเพื่อนมึงนี่ นมก็ไม่มี” คนโปรดยกมือขึ้นจับหน้าอก “หน้าก็งั้นๆ” ตามด้วยจับแก้มของตัวเอง “สะโพกกูไม้บรรทัดยังอาย” คนโปรดลูบมือไปบนสะโพก
“ก็มึงไม่ใช่ผู้หญิง จะมีเอวมีสะโพกได้ไงวะ” นานๆ ไทยจะเข้าข้างเพื่อนเสียที ยังไงก็ต้องช่วยฟื้นฟูจิตใจเพื่อนไว้ก่อน
“นั่นก็ด้วย”
“เฮ้ย! กูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”
“ฮ่าๆ กูเข้าใจ มึงอย่าตกใจดิวะกูไม่เป็นอะไร” คนโปรดยิ้มแฉ่งให้เพื่อน “แต่ข้อนั้นมันก็ใช่จริงๆ กูไม่ใช่ผู้หญิง ในเมื่อกูสู้ไมได้สักทาง กูก็ถอยก่อนดีกว่า เรื่องอะไรจะไปยืนข้างๆ ให้พี่รหัสได้เปรียบเทียบวะ เราต้องเล่นทีเผลอดิ ตอนไม่มีใคร จะได้เห็นกูน่ารักคนเดียว”
“ฮ่าๆ ไอ้บ้าเอ๊ย” ไทยตบหลังคนโปรดดังอั๊กๆ โทษฐานที่พูดถูกใจรวมถึงทำให้โล่งอก “มึงก็ฉลาดเหมือนกันนี่หว่า”
“ชมกูตลอด”
“ของมันแน่นอนอยู่แล้ว ไปกูเลี้ยงข้าว”
“ตกลง แหมเมื่อกี้กูน่าจะบอกว่าเศร้านิดๆ มึงได้เลี้ยงแพงๆ หน่อย”
“ไอ้คนโปรด ฮ่าๆ”
“มึงหาอะไรวะ” สายฟ้าอดถามไมได้เมื่อเห็นรหัสมองไปรอบงานอยู่บ่อยครั้ง“ไม่มีอะไร กูเบื่อๆ ”
“เออกูเบื่อเหมือนกัน กลับเลยไหม” สายฟ้าลดเสียงลง ถ้าไม่เห็นแก่เพื่อนพวกเขาคงไม่มา
“อีกเดี๋ยว”
“อะไรของมึงวะเบื่อแต่ไม่อยากกลับ หรือมึงรอใครอยู่”
“จะรอใคร” รหัสพูดเสียงเรียบ
“ไม่มีก็ไม่มี ทำไมต้องอารมณ์เสียด้วยวะ กูไม่ถามแล้วก็ได้” สายฟ้ายักไหล่ เลิกสนใจหน้าบูดๆ ของเพื่อน
ซน คนโปรดหน้านิ่วคิ้วขมวดจ้องหน้าจอโทรศัพท์ ดีใจจนเกือบทำโทรศัพท์หล่นที่คนพิเศษส่งข้อความมาหา แต่เจอคำนี้เข้าไปก็เล่นเอาเขาตอบไม่ถูกเหมือนกัน ซนอะไรวะ เขาไมได้ทำอะไรผิดมาใช่ไหม คนโปรดชักไม่มั่นใจตัวเอง
ขาหายเจ็บแล้วเหรอถึงได้ออกไปซ่าได้อ๋ออ คนโปรดพยักหน้าอยู่คนเดียว เรื่องขาของเขานี่เอง สงสัยโมโหที่อุตส่าห์ช่วยดูแลแล้วมาเห็นเขาซ่าไปทั่ว
ใกล้หายแล้วครับ ผมไปได้สบายมาก
ถ้าสบายดีแล้วทำไมต้องหลบโอ๊ยยย เข้าใจผิดไปกันใหญ่ คนโปรดรีบพิมพ์ตอบทันที
หลบที่ไหนผมยังยิ้มทักพี่อยู่เลย ก็นึกว่าพี่รหัสเห็น ไม่ตอบ คนโปรดเกาหัว เอาไงดีวะ
ก็ว่าจะเข้าไปทัก แต่เห็นพี่รหัสคุอยู่กับเพื่อนผมเลยไม่อยากกวน
แค่นั้น?
ใช่สิครับ จะมีอะไรอีก
อืมอืม? อืมแล้วไงล่ะพี่ อย่าอืมแล้วหายไปสิวะ
พี่รหัส Read
ฮัลโหล Readอะไรวะ คุยๆ แล้วหายไปเลย ส่งมาถามแค่เนี่ย หรือว่า!! คนโปรดตาโต รีบพิมพ์จนมือไม้สั่น
คิดถึงผมเหรอ >< Read
คิดถึงผมแน่ๆ เลย Read
พรุ่งนี้จะรีบเอาหน้าไปให้ดู สัญญา Read
เพี้ยนให้มันน้อยๆ หน่อยคนโปรดชะงัก เฮ้อ สงสัยจะใช้ผ้าเบรกรุ่นเดียวกับไอ้ไทย เซ็งเลย
แค่เป็นห่วงเยสสส ก็ยังดีโว้ยย
ขอบคุณครับ ผมโคตรรักพี่รหัสเลย ใครว่าคนหน้าด้านอย่างเขาจะไม่อาย นี่พิมพ์ไปก็ใจเต้นไป อย่าถูกตอกหน้าหงายกลับมาเลย สาธุ
1 นาที
2 นาที
3 นาที
โอเค บางทีตอกหน้าหงายอาจจะยังดีกว่าจะได้อาศัยคุยต่อได้ อธิษฐานขอผิดไปนิดเดียวอดคุยเลยกู เฮ้อ
คนโปรดยอมวางโทรศัพท์ลงเมื่อผ่านไปเกินห้านาที แค่นี้ก็ถือว่าพัฒนาแล้วน่า การให้กำลังใจตัวเองนั้นเป็นสิ่งที่เขาถนัดที่สุด อาบน้ำดีกว่าจะได้สดชื่น
คนโปรดลุกขึ้นจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่เดินเข้าห้องน้ำ เสียงโทรศัพท์ดังแจ้งเตือนเบาๆ พร้อมกับข้อความสั้นๆ ที่เข้ามา
กู๊ดไนท์เด็กเพี้ยน✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 332569 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก