ตอนที่ 10 : ไล่จนกว่าจะรักเสียงถอนใจยาวไม่ได้ทำให้ใบหน้าระรื่นของเด็กเพี้ยนสลดลงสักนิด ยังคงยิ้มแป้นแล้น นั่งเท้าคางมองหน้าเขา
“ไม่มีอะไรทำหรือไง”
“มีครับ” คนตอบพยักหน้า “สำคัญด้วย”
“มีก็ไปทำ”
“ทำอยู่นี่ไง” รหัสสบตากับดวงตาใสแจ๋วคู่นั้น เขาจ้องนิ่งโดยไม่โต้ตอบ
“ไม่ถามเหรอว่าผมทำอะไร” คนรออดรนทนไม่ไหวต้องถามขึ้นมาเอง
“ไม่” รหัสปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด
“โธ่ รู้งี้พูดไปเลยดีกว่า” เสียงบ่นพึมพำมาพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น ดูเหมือนเจ้าตัวกำลังผิดหวังอย่างหนักจนรหัสต้องถอนใจออกมาเฮือกใหญ่
“พูดมา”
“ผมเอาหน้ามาให้พี่รหัสดูตามสัญญาไง” ผิดจากเขาที่คิดเสียเมื่อไหร่ เจ้าตัวดียิ้มหน้าบานดีใจที่ได้พูดต่อจนจบ ดูมันภูมิใจกับมุกของมันมาก
“ถามหรือเปล่าว่าพี่อยากเห็นไหม”
“อู้ แรงง” เจ้าตัวดีตาโต “แต่ผมไม่ถามเสียอย่าง มโนเอาก็ได้ว่าอยากเห็น” เอากับไอ้เด็กบ้า ตกลงมันซื่อ มันเพี้ยน หรือมันเจ้าเล่ห์กันแน่ รหัสชักไม่แน่ใจ
“เรามันเหลือเกิน ตื้อเก่งจริงๆ”
“ไม่ใช่นะ”
”ไม่ใช่อะไร”
“ที่บ้านผมไม่เรียกตื้อ”
“.....”
“เขาเรียกว่าจีบ” เด็กเพี้ยนส่งสายตาหวานมาให้ รหัสสบตานิ่งโดยไม่พูด ก่อนยื่นมือเข้าไปหาใบหน้านั้นช้าๆ
“โอ๊ย!เอ็บๆ” คนโปรดพูดอู้อี้เมื่อมุมปากถูกดึงขึ้นสูง
“ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ”
“อะไอเอ้า”
“ยังกล้าถาม เห็นไม่ทำอะไรชักเอาใหญ่นะไอ้เด็กบ๊อง”
“เอ็บบ” ดวงตาที่มองมาบอกไม่ถูกว่ากำลังอ้อนหรือตัดพ้อกันแน่ แต่รหัสก็ยอมปล่อยมือให้ เจ้าตัวดียกมือขึ้นลูบแก้มแถมส่งสายตามามองค้อนเขา
“ก็แล้วจะให้ทำยังไง ถ้าผมไม่จีบพี่รหัสจะจีบผมเหรอ”
“ใครจะไปจีบวะ”
“นั่นไง! ผมถึงต้องจีบก็ถูกแล้ว” รหัสนั่งอึ้ง ไม่ใช่เพราะตามไม่ทัน แต่ไม่คิดว่าเด็กเพี้ยนจะเล่นวิธีกำปั้นทุบดินแบบนี้
“อยู่เฉยๆ ก็แห้วสิ คนเราต้องมีความพยายามใช่ไหม ไม่อย่างนั้นเขาจะตั้งสุภาษิตมาทำไมว่าความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น หรือพี่รหัสจะบอกผมว่าสุภาษิตเขาสอนมาผิด คนเราไม่ควรมีความพยายาม” รหัสทึ่งระบบความคิดของคนตรงหน้ามาก มันไปของมันได้ยังไงวะ เอามารวมกันจนได้ แล้วที่สำคัญเขาเถียงมันไม่ออกด้วย ต้องตั้งสติอยู่ครู่ใหญ่ถึงคิดได้
“แล้วเคยได้ยินไหมว่าถ้าไม่มีทางอย่าดันทุรังเดินไป”
“พี่รหัสมีแฟนหรือยังครับ” แทนที่ไอ้ตัวดีมันจะสลด มีหน้ามาเท้าคางกับโต๊ะเอียงหน้ามองเขาแล้วถามคำถามกลับโดยไม่ยอมตอบ
“เห็นหรือเปล่าล่ะ”
“มีคนที่ชอบหรือยัง”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย”
“แปลว่าไม่มี เห็นไหมทางออกจะโล่ง อย่ามาโม้เลยว่าไม่มีทาง”
“....” นอกจากมันไม่จะเข้าใจที่เขาพูดแล้ว ยังทำสีหน้าว่าเขาขี้โม้อีกด้วย
“พี่ไม่ชอบผู้ชาย”
“พี่เคยลองเหรอ”
“ไอ้เด็กเวร! ไม่ชอบแล้วใครจะไปลองวะ”
“ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไงว่าชอบไม่ชอบ”
“ถามจริงๆ เถอะ คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะมีหวังเหรอ” รหัสถามด้วยสีหน้าปลงอนิจจา
“ไม่คิด”
“ไม่คิด?”
“อืม ผมบ้าแต่ก็ไม่โง่นะจะได้คิดว่ามีความหวัง แต่ถ้าผมไม่ทำอะไรเลยจะเสียใจมากกว่า อย่างน้อยผมก็ได้พยายามเพื่อความสุขของตัวเองแล้ว ผลมันจะออกมาเป็นยังไงก็ช่างมัน” รหัสอดยิ้มตามรอยยิ้มจริงใจของคนตรงหน้าไม่ได้ ไม่ใช่จริงใจกับเขาแต่จริงใจกับตัวเอง
“มีใครบอกไหมว่าเรามันเกินคำบรรยาย”
“ไม่มี ส่วนใหญ่บรรยายได้ โดยเฉพาะไทยมันด่าผมได้ทั้งวันไม่ซ้ำคำ”
“หึๆ”
“พี่รหัสครับ”
“หือ?”
“ถ้ารำคาญก็บอก เบื่อผมก็บอก ไม่ชอบใจก็บอกผมได้นะ”
“จะเลิกตาม?”
“เปล่าจะได้เปลี่ยนมุกมาใหม่”
“หึๆ”
“โธ่พี่ทนผมปีเดียวเอง ปีหน้าพี่รหัสก็จบแล้ว ถือเสียว่าทำบุญให้เด็กตาดำๆ มันยิ้มได้สักคน”
“ชอบพี่ขนาดนั้น”
“โห รักเลยดีกว่า” คนตัวเล็กทำหน้าเหมือนเขาช่างไม่รู้อะไรเสียเลย
“ทำไมถึงชอบ มีเหตุผลไหม”
“แป๊บๆ” รหัสขมวดคิ้วเมื่อเห็นเด็กบ๊องก้มหน้าลงควานหาของในกระเป๋าเป้ ก่อนหยิบสมุดเล่มเล็กออกมา
“พูดเองเดี๋ยวไม่ครบ” เจ้าตัวดีกางสมุดเล่มเล็กออก “อะแฮ่ม วันที่ 5 ของการเข้ามาเป็นนิสิตผมเจอพี่ครั้งแรก ผมเดินชนพี่แล้วพี่สั่งให้ผมเก็บหนังสือคืน”
“นั่นเขาเรียกความประทับใจเหรอ”
“ไม่มีใครดีร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกผมรับได้ เล่าต่อนะ” เจ้าเด็กบ๊องมีหน้ามาปลอบเขา “เพื่อนๆ กรี๊ดพี่กันใหญ่ ทำเหมือนเป็นบุญของผมที่ได้ชนพี่ได้พูดกับพี่ ผมเลยถามว่าใครเขาบอกชื่อพี่รหัส ดังมาก หลังจากนั้น...” คนโปรดพลิกไปหน้าถัดไป “อีกสองวันผมเจอพี่อีก ผมยิ้มทักรีบโบกมือให้ นึกว่าพี่จะจำผมได้แต่พี่เดินผ่านผมไปเฉยเลย”
“พอๆ ไม่ต้องเล่าแล้ว” รหัสมองสมุด ถึงจะเป็นสมุดเล่มเล็กแต่คนโปรดเพิ่งอ่านไปได้สองหน้า ขืนต้องฟังทั้งหมดคงอีกนาน
“ทำไมล่ะครับ” คนกำลังเล่าเพลินถามด้วยความเสียดาย
“ไม่อยากรู้แล้ว”
“เซ็งเลย นี่ยังไม่ถึงตอนสำคัญเลยนะ” รหัสคิดว่าเขาโชคดีแล้วที่เบรกเจ้าเด็กบ๊องเสียก่อน
“เอาเป็นว่าเพราะพี่เป็นแบบนั้นผมเลยสนใจ สงสัยผมชอบเป็นหมามองเครื่องบิน”
“อย่าพูดถึงตัวเองแบบนั้น” เสียงดุๆ ของรหัสทำให้คนโปรดยิ้มกว้าง “นี่ไง เพราะพี่เป็นแบบนี้ด้วยผมถึงชอบ แกล้งดุไปอย่างนั้นเองแต่จริงๆ ใจดี”
“แน่ใจเหรอว่าพี่ใจดี”
“แน่ใจครับพี่รหัสใจดี ใจดีมากด้วย” คนโปรดพยักหน้า กี่ครั้งแล้วที่อีกฝ่ายทำเหมือนไม่สนใจเขาแต่สุดท้ายกับช่วยดูแลอย่างดี
“หึ”
“อยู่นี่เอง กูนึกว่ามึงหมายถึงโต๊ะประจำ” เสียงบ่นมาถึงก่อนตัว สายฟ้าทิ้งตัวลงนั่งข้างคนโปรดตรงข้ามกับรหัส “เพื่อนเราไปไหนหมด”
“ไปประชุมพี่ นี่ผมก็กำลังจะไป แต่เดินมาเจอพี่รหัสนั่งอยู่เลยแวะก่อน” เรื่องอะไรเขาจะบอกว่าเพื่อนไปก่อนเพราะอยากเปิดโอกาสให้เขาได้คุยกับรหัสองคน
“ประชุมอะไร”
“ประชุมอาสาสมัครไปจัดกิจกรรมที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ต่างจังหวัดไงพี่ ของชมรมพี่เดือนนั่นแหละแกชวนไว้ตั้งแต่วันนั้น ตะวันมันเป็นประเภทอะไรที่เกี่ยวกับเด็กไม่เคยพลาดอยู่แล้ว นี่ยังว่ามันมาเรียนผิดคณะน่าจะไปเรียนคุรุให้สิ้นเรื่อง” คนโปรดแซวเพื่อน เรื่องเด็กขอให้บอก
“วันนั้นได้ยินจิ๊บชวนอยู่ มึงตอบไปหรือยังวะ”
“อย่าไปเลยพี่” คนโปรดรีบห้าม พูดอย่างเดียวไม่พอยกมือขึ้นห้ามด้วย “เดี๋ยวผมทำบุญเผื่อเอง”
“ทำไมไม่ให้ไป” สายฟ้าถามด้วยความข้องใจ
“ก็ชมรมนั้นมีแต่ผู้หญิงสวย” เสียงคนโปรดอ่อยลง
“ฮ่าๆ ว่าไงวะรหัสมีคนหึงว่ะ”
“ก็ไป”
“ว่าแล้ว” คนโปรดคอตก แต่พักเดียวก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มได้ “คิดในแง่ดีก็ดีเหมือนกัน ได้ค้างคืนกับพี่รหัสตั้งหนึ่งคืน ได้เจอกันยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย”
“เป็นจริงเป็นจังมาก พี่แค่แซวเล่นโว้ย” สายฟ้าหัวเราะขำท่าทางเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของคนโปรด
“แต่ผมพูดจริง ก็พูดจริงมาตลอดแหละ ทำไมคนชอบหาว่าผมพูดเล่นก็ไม่รู้”
“ก็เราเป็นเด็กตลก”
“เพี้ยนมากกว่า”
“คำก็บ๊อง สองคำก็เพี้ยน ระวังจะตกหลุมรักเด็กเพี้ยนอย่างผมเข้าก็แล้วกัน”
“หึ”
“ผมไปดีกว่าป่านนี้พวกนั้นรอแล้ว จะได้ไปคิดแผนด้วยว่าจะทำยังไงถึงจะได้อยู่ใกล้ๆ พี่”
“พูดขนาดนี้ไม่ถามมันไปเลยว่าอยู่ด้วยได้ไหม” สายฟ้าพูดเหมือนแซวแต่แอบปูทางให้รุ่นน้อง
“ไม่ถามหรอกพี่ ถามผมก็โดนพี่รหัสปฏิเสธสิ ไม่เอาด้วยหรอก”
“จะไปก็รีบไป”
“ไล่อีกแล้ว” คนตัวเล็กหน้ามุ่ยแต่ก็ยอมลุกขึ้นยืน “ผมไปก่อนครับแล้วจะกลับมาให้ไล่ใหม่”
“ฮ่าๆ เชื่อแล้วว่าเอ็งเพี้ยนจริงๆ ” สายฟ้าหัวเราะด้วยความเอ็นดู “แต่ก็น่ารักดี”
“ผมถือคติยอมให้ไล่จนกว่าจะรัก ไล่บ่อยๆ เดี๋ยวก็รักกันไปเอง”
“โทษว่ะรหัสแต่กูไม่ไหวแล้ว” สายฟ้าขอโทษเพื่อนก่อนปล่อยเสียงหัวเราะดังลั่นแบบกลั้นไม่อยู่
“จะเดินไปดีๆ หรือ...”
“ไปแล้วคร้าบบบ” คนโปรดยกมือขึ้นไหว้เมื่อเห็นสีหน้าของคนพูดและเท้าที่เริ่มขยับ คนตัวเล็กลดมือลงส่งยิ้มแฉ่งให้ก่อนโกยอ้าวแบบไม่คิดชีวิต
“ฮ่าๆ ทำไมมึงไม่ชอบวะ ออกจะน่ารัก” สายฟ้ายังหัวเราะไม่เลิก
“มึงก็ลองมาเป็นกูสิ แม่งเอ๊ย” คนโดนก่อกวนหัวเสียแต่หน้าดันมีรอยยิ้มขำ
“รหัส”
“ว่า”
“ไหนมึงบอกว่าจะไม่ไป ที่กูถามเมื่อกี้กูหมายถึงมึงปฏิเสธจิ๊บไปหรือยัง”
“กูเปลี่ยนใจ”
“มีเหตุผลไหม”
“แกล้งเด็กบ้านั่นสนุกดี”
“แกล้ง?”
“ก็เห็นไม่อยากให้ไปดีนัก”
“อ๋อออ” สายฟ้าแกล้งลากเสียงยาว “มึงไปเพราะอยากแกล้งนี่เองกูเข้าใจแล้ว ไม่ใช่เพราะอยากไปกับน้องมัน”
“สมองว่างมากเหรอมึง”
“แซวนิดแซวหน่อยน่า ว่าแต่...” สายฟ้ายิ้มเจ้าเล่ห์ หรี่ตามองหน้าเพื่อน
“อะไร” คนถูกมองลงเสียงหนัก ใช้สายตาดุๆ มองตอบ
“นี่มึงไม่ได้มานั่งอ่อยน้องมันใช่ไหม ถึงไม่ไปนั่งที่โต๊ะประจำ”
“มึงเพี้ยนตามเด็กนั่นหรือไงวะ”
“ฮ่าๆ” สายฟ้ามองเพื่อนตาพราว กูก็อยากรู้เหมือนกันว่ามึงจะทนความน่ารักของน้องมันไปได้นานแค่ไหนไอ้ขี้เก๊ก
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ต่อจากตอนนี้จะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ นะคะ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 333147 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก