ตอนที่ 11 : เตรียมตัวมาอย่างดี “นั่งด้วย” รอยยิ้มซื่อๆ รออยู่แล้วเมื่อรหัสเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นไปมองเจ้าของเสียง รถโดยสารคันใหญ่ถูกจับจองที่นั่งไปมากแล้วจากนักศึกษาที่ร่วมเดินทาง
“ที่นั่งสายฟ้า”
“แลกแล้ว พี่สายฟ้าไปนั่งกับพี่แป๊ะบอกว่าจะคุยเรื่องฟุตบอลกัน ฝากให้ผมบอกพี่รหัสด้วย” คนตอบลดตัวลงนั่งใบหน้ายังยิ้มแฉ่ง กระเป๋าใบใหญ่วางอยู่บนตัก
“จะไปเป็นปีหรือไง”
“ของฝากทั้งนั้น”
“ฝากเด็ก?”
“เปล่าครับ ฝากท้องตัวเองนี่แหละ”
“กลัวอดตายเหรอ ชมรมเขาไม่ปล่อยให้หิวโซหรอกนะ”
“ชมรมนี้มีแต่สาวๆ หนังหน้าอย่างผมอาจอดอยากได้ แต่ถ้ารู้ว่าจะได้นั่งข้างพี่รหัสนะไม่ซื้อมาให้เปลืองตังค์ตะวันมันหรอก ของกินเพียบแน่เลย”
“หึ”
“คนโปรด” มีเสียงเรียกดังแทรกขึ้นมา
“คร้าบบ” เสียงตอบเหมือนเด็กเล็ก แถมด้วยรอยยิ้มกว้างดวงตาใสแจ๋วที่หันไปมองคนเรียก
“กินขนมเร็วพี่แบ่งมาให้” รหัสเหลือบตามองคนพูดที่ยืนอยู่ข้างเบาะ เห็นสายตาเอ็นดูที่มองคนนั่งข้างเขา
“ฮือ พี่แป้งน่ารักที่สุด ผมรักพี่แป้งที่สุดเลย”
“ไม่ต้องมาประจบ ไปเที่ยวนี้อย่าซนให้มากล่ะ คราวก่อนพี่ยังเข็ดไม่หายที่ต้องพาเราไปโรงพยาบาลเย็บแผล”
“แหะๆ เที่ยวนี้ไม่ซนแล้ว”
“จ้า ให้มันจริงเถอะ” คนพูดหัวเราะอย่างรู้ทัน ก่อนจะเดินกลับที่นั่งตนเอง
“พี่แป้งเป็นประธานชมรม พี่รหัสรู้จักไหมครับ นิสัยดี้ดีเลี้ยงผมเป็นน้องเลย”
“อืม” รหัสตอบรับในคอ เขาไม่สนิทกับประธานชมรมนักเพราะอยู่คนละคณะ แต่เคยคุยกันบ้าง
“อร่อย!” คนพูดยื่นถุงขนมที่เพิ่งได้รับมาตรงหน้าเขา รหัสส่ายหน้า ยังไม่ทันพูดอะไรเพราะมีคนหยุดทักเสียก่อน
“ตัวเล็กไปนั่งกับพวกพี่ไหม ทำไมไม่นั่งกับเพื่อน” คราวนี้เป็นเสียงของสาวมาดเท่ห์ ท่าทางเอาเรื่อง
“ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งตรงนี้ก็ได้”
“เหงาๆ ก็เดินไปหานะ พวกพี่อยู่หลังรถ”
“ครับผม”
“ไหนว่าไม่มีคนสนใจ” รหัสรอให้คนทักทายเดินผ่านไปแล้วจึงพูดขึ้น ดูเหมือนไอ้ตัวดีจะรู้จักเขาไปทั่ว
“สาวๆ ไม่สนใจผมจริงๆ มีแต่พี่ๆ คอยดูแล” คนพูดยังยิ้มแต่จู่ๆ ก็หุบลง สีหน้าเปลี่ยนเป็นซึมเล็กๆ “พูดถึงสาวสาวก็มาเลย”
“รหัส นึกว่านั่งกับสายฟ้า”
“เปล่า”
“รู้อย่างนี้จิ๊บมานั่งด้วยดีกว่า เสียดายจัง น้อง? ชื่ออะไรนะคะ” ใบหน้าหวานหันมาทางเขาแทน
“คนโปรดครับ”
“เปลี่ยนที่กับพี่ได้ไหมเอ่ย”
“อ่า..” คุณโปรดยิ้มแหย เขาแพ้คนพูดดีด้วยยิ่งเป็นผู้หญิงยิ่งปฏิเสธยาก แต่ก็ไม่อยากไปสักนิด “คือ..ผมเพิ่งแลกที่นั่งมาเหมือนกันครับ ขอโทษด้วยนะครับ”
“แลกที่นั่งมา?” สีหน้าที่มองเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและสงสัย “แลกมานั่งกับรหัสเหรอ”
“ครับ”
“อืม งั้นไม่เป็นไรจ้ะ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความผิดหวัง “งั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันนะคะรหัส”
“ครับ”
คนโปรดถอนใจออกมาเมื่อร่างสมส่วนเดินจากไป เขาทิ้งตัวลงนั่งพิงเบาะก่อนถอนใจซ้ำอีกครั้ง
“เป็นอะไร”
“ผมไม่อยากถามแบบนี้เลยแต่ก็ต้องถาม”
“ถามใคร พี่เหรอ”
“ครับ” คนพูดหันมาสบตากับเขาด้วยดวงตาจริงจัง “พี่รหัสอยากให้ผมเปลี่ยนที่หรือเปล่า เมื่อกี้ผมไม่ได้ถามเพราะไม่อยากให้ใครหน้าแตกทั้งนั้น ไม่ว่าตัวผมเองหรือพี่คนสวย”
“หึๆ”
“อยากไหมครับ” คนถามเสียงหงอย รหัสนึกอยากแกล้งพอๆ กับอยากเอามือไปลูบหัวเล็กๆ ให้เลิกจ๋อยเสียที
“ไปแลกคืนกับสายฟ้าไป” มือใหญ่ผลักหัวเล็กจนหงายหลัง ไอ้ตัวดียิ้มทะเล้นเลิกจ๋อยได้อย่างรวดเร็ว
“ไม่แลกหรอกพี่สายฟ้าเป็นเพื่อน”
“แล้วถ้าพี่อยากนั่งกับเพื่อน”
“แต่ผมอยากนั่งกับพี่ หนึ่งต่อหนึ่งไม่มีใครชนะต้องเป่ายิ้งฉุบเอา แต่ผมง่วงแล้วไม่เล่นด้วยหรอก” คนไม่เล่นด้วยค้นหนังสือกับถุงขนมออกมาจากกระเป๋า ก่อนกางหนังสือออกอ่านอย่างสบายใจ
“ไหนว่าง่วง”
“ผมพูดเพื่อไม่ให้กวนหรอกแค่นี้พี่รหัสต้องรู้สิ ฉลาดจริงเปล่าเนี่ย”
“ไอ้เด็กเวร” รหัสเคาะหัวเล็กไม่เบานักก่อนหันมานั่งตัวตรง ยกโทรศัพท์ในมือขึ้นมาดู เลิกสนใจคนข้างๆ เหมือนกัน
“หือ?” รหัสหันไปมองเมื่อรับรู้ถึงน้ำหนักที่ทับลงมาบนบ่า เด็กซนสิ้นฤทธิ์คอพับคออ่อนอยู่บนไหล่ของเขา ตัวก็เตี้ยเป็นลูกหมา พาดมาแบบนี้มันจะสบายได้ยังไง ยุ่งจริงๆ
รหัสถอนใจยาว ก่อนเลื่อนตัวลงช้าๆ จนศีรษะเล็กพิงลงมาบนบ่าเขาได้เต็มที่ เจ้าตัวดีขยับนิดๆ พอหาตำแหน่งสบายได้ก็เงียบไป นอนยังยิ้มสมกับเป็นเด็กเพี้ยนจริงๆ
“วุ่นวายชะมัด” รหัสพูดออกมาเบาๆ ก่อนละสายตาจากใบหน้าเล็กมองออกไปนอกหน้าต่างรถ รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารด จังหวะหายใจที่ขยับขึ้นลงสม่ำเสมอ ไหนว่าอยากนั่งกับเขามันอยากนอนเสียมากกว่ามั้ง
“คนโปรด โอ๊ะ” คนเรียกยิ้มแห้งเมื่อเห็นเขามองด้วยสายตานิ่ง รหัสต้องส่งยิ้มมุมปากเพื่อให้รุ่นน้องรู้ว่าเขาไม่ได้ว่าอะไรที่ส่งเสียงรบกวน
“จะมาตามลงไปเหรอ”
“ครับ” ไทยพยักหน้า รถจอดให้ผู้ร่วมทางแวะเข้าห้องน้ำ ซื้อของกันตามอัธยาศัย เขากับตะวันจึงมาตามคนโปรดให้ลงไปด้วยกัน แต่มาเจอภาพเพื่อนนอนซบไหล่ของรหัสอยู่
“ตื่น” รหัสเรียกเสียงดุ
“อื้อ” นอกจากไม่ยอมลืมตาแล้ว ไอ้ตัวดียังซุกหน้าเข้ากับซอกคอเขาเพื่อไม่ให้รบกวน รหัสขยับไหล่ออกจนหัวเล็กตกวูบ เจ้าตัวงัวเงียขึ้นมามองด้วยสีหน้างุนงง
“เพื่อนมาตาม”
“เพื่อน? อ๋อ” คนโปรดหันไปมองเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ก็ยิ้มกว้างออกมา
“มึงจะเข้าห้องน้ำไหม กูกับตะวันจะลงไป”
“ไปๆ “ คนโปรดบิดขี้เกียจก่อนลุกขึ้นยืน “พี่รหัสไปไหมครับ”
“ไม่”
“เอาอะไรหรือเปล่าเดี๋ยวผมซื้อมาฝาก น้ำไหมครับ”
“ไม่”
“เอาดอกพิกุลละกันเนอะ ที่มีอยู่สงสัยจะน้อยหวงจัง พูดเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงเลย” รอยยิ้มทะเล้นทำให้โกรธไม่ลง รหัสนึกสงสัยว่าไอ้เด็กบ๊องนี่ชอบเขาจริงหรือเปล่า เพราะดูเหมือนการได้กัดเขาเล็กๆ น้อยๆ จะเป็นความสุขอย่างหนึ่งของมัน
“ซื้อไม้หน้าสามมาให้ก็ดีถ้ามีขาย”
“ผมไม่ใช่เพื่อนมันครับ” ไทยผลักคนโปรดเซไปสองก้าว ยิ้มประจบรหัส สมแล้วที่อยู่ด้วยกันได้
“ลงไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทันรถออก” ตะวันสะกิดเพื่อน เพราะเกรงใจรหัสด้วย
“จริงด้วย!” คนโปรดตาโต “พี่รหัสให้รถรอผมด้วยนะ ห้ามทิ้งผม ห้ามเร่งให้รถออกก่อน ห้ามหนีผมด้วย”
“ตะวันพี่จะขอบใจมากถ้าช่วย..” รหัสไม่พูดต่อแต่ใช้สายตาอิดหนาระอาใจมองไปทางเพื่อนสนิทของตะวัน
“ได้ครับ ไปได้แล้ว” ตะวันยิ้มน้อยๆ ก่อนดึงแขนเพื่อนให้ออกเดิน รหัสส่ายหัวแต่สุดท้ายก็หัวเราะออกมาเบาๆ สงสารคนเรียบร้อยคนเดียวของกลุ่ม ต้องใจนิ่งขนาดไหนถึงจะอยู่กับพวกนี้ได้
“มาแล้ว....” คนโปรดหน้าเจื่อน เก็บคำพูดกลับเข้าคอ เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของเขา รุ่นพี่คนสวยหันมายิ้มให้แต่ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้น ไม่น่าเลย น่าจะอั้นฉี่ไว้ลุกไปเสียม้าจนได้กู
“โทษทีนะพี่ยังคุยติดพันอยู่เลย” น้ำเสียงรื่นหู ใบหน้าหวานที่มาพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ ทำให้คนโปรดได้แต่ยิ้มแหยๆ
“อ่า..ครับ”
“ไงเราที่นั่งหายเหรอ” น้ำเสียงอารมณ์ดีมาพร้อมกับมือที่วางลงบนศีรษะ คนโปรดแหงนหน้าขึ้นมองก่อนยิ้มกว้าง
“พี่โช มาด้วยเหรอครับผมไม่ยักเห็น”
“ไม่สนใจพี่ก็บอก”
“โธ่อย่าพูดแบบนั้นสิครับ พี่ทั้งคน” คนโปรดยิ้มประจบรุ่นพี่ต่างคณะ เขาสนิทกับพี่เดือนจึงพลอยสนิทกับพี่ๆ ในชมรมไปด้วย
“ไปนั่งกับพี่ไหม”
“มีที่เหรอครับ”
“ไม่มี”
“อ้าว”
“สำหรับเราเดี๋ยวก็มี”
“โห รู้สึกเป็นคนสำคัญเลยนะเนี่ย” คนโปรดยิ้มทะเล้น
“รถจะออกแล้ว” เสียงเรียบๆ ไม่บอกอารมณ์ดังขัดขึ้น “เอาไว้คุยกันใหม่นะจิ๊บ”
“คะ?!! อ๋อ ได้ค่ะ เดี๋ยวถึงโน้นแล้วคุยกัน” คนพูดลุกขึ้นยืนด้วยความเสียดาย
“ครับ” น้ำเสียงคนตอบคล้ายไม่รับรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร มีเพียงรอยยิ้มมุมปากที่ยกขึ้น
“จะยืนค้ำหัวอีกนานไหม”
“หมายถึงกู” โชถามด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี
“มึงนั่งตรงนี้เหรอวะ”
“ไล่กูทางอ้อมนะมึง ไปนั่งกับพี่ไหม” ดวงตาของโชอ่อนแสงลงเมื่อหันไปมองคนโปรด รหัสมองนิ่ง
“ขอบคุณครับพี่โช แต่ผมอยากนั่งตรงนี้”
“ตามใจเรา” มือใหญ่ยีผมของคนโปรดเบาๆ รอยยิ้มอ่อนโยน “เบื่อก็ไปหา”
“ครับ” คนโปรดพยักหน้ารับ คิดในใจว่าเขาไม่มีทางเบื่อที่ตรงนี้แน่ๆ ไม่ใช่แค่ไม่เบื่อต่อไปไม่กล้าลุกไปไหนแล้วด้วย
“พี่รหัสรู้จักพี่โชเหรอครับ” คนโปรดถามเมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว
“อืม”
“ผมก็ลืมไป คนดังเหมือนกันต้องเคยเจอกันตามงานของมหาลัยอยู่แล้ว แหมทริปนี้ครึกครื้นดีจัง มาช่วยกันเพียบเลย เด่นๆ ทั้งนั้น”
“พูดพอหรือยัง” เสียงดุๆ ทำให้คนโปรดแอบยู่ปาก “ไม่พูดแล้วก็ได้ครับ”
“ดี รู้ไหมว่าก่อนนายลงไปทำอะไรเอาไว้” น้ำเสียงหาเรื่องพอๆ กับหน้าตา ทำให้คนโปรดลอบกลืนน้ำลายลงคอ ทำอะไรวะ เผลอป่ายแขนป่ายขาไปโดนหรือเปล่าเขายิ่งชอบนอนดิ้นอยู่ด้วย หรือว่า !!
“ผมกรนเหรอพี่ โทษคร้าบบ” คนโปรดยกมือขึ้นไหว้ “เวลาผมเหนื่อยๆ หรือเพลียผมชอบกรน แต่ปกติไม่กรนนะครับ” ต้องรีบแก้ตัวเดี๋ยวจะเสียคะแนนไปมากกว่านี้ “เมื่อคืนผมนอนไม่หลับ มันตื่นเต้นจะได้ไปต่างจังหวัดกับพี่รหัส เช้ามาเลยเพลียๆ อย่าโกรธเลยนะ นะ” คนโปรดยื่นนิ้วก้อยไปให้ เห็นสีหน้าเอือมแต่ดวงตากลับเต้นระยับด้วยความขำแล้วได้ใจ เขารีบยื่นมือเข้าไปใกล้อีกนิด “สัญญาเอ้าว่าจะไม่หลับจนถึงโน้นเลย”
“ไม่ต้อง”
“อย่าโกรธสิครับก็ผมไม่รู้ตัวนี่ คนไม่รู้ตัวจะให้ทำยังไง พี่รัหสน่าจะปลุกผล”
“ใครได้พูดอะไรหรือยัง โวยวายไปได้ น่ารำคาญ”
“อ้าว” คนโปรดคอตกเมื่อโดนอีกฝ่ายดุ
“ไม่ได้พูดสักคำว่าเรากรน”
“งั้นผมทำอะไรครับ”
“นั่งดีๆ “
“ครับๆ ไม่กวนแล้วก็ได้” คนโปรดเอนตัวกลับไปนั่ง เข้าใกล้นิดเข้าใกล้หน่อยไม่ได้เลย ทำอย่างกับเขาจะปล้ำ
“ดี”
!! คนโปรดตาโต เมื่อศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีดำเข้มวางลงมาบนไหล่ หัวใจของเขาเต้นแรง ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อย มือกอดอกไว้หลวมๆ หลับตาสนิท
“นั่งนิ่งๆ ไม่เป็นหรือไง” คนโปรดเม้มปากหยุดเคลื่อนไหวร่างกายทันที เขาเอาแต่พยายามเอี้ยวตัวไปดูหน้าของรหัส ทำให้ร่างกายขยับไปมา
“นายรบกวนฉันมาครึ่งทาง ครึ่งหลังก็ควรใช้คืน” คนโปรดเกร็งตัวนิ่ง หัวใจราวกับจะกระดอนออกมานอกอก เขานอนพิงพี่รหัสเหรอ! แล้วตอนนี้พี่รหัสก็นอนซบไหล่เขาอยู่ด้วย โอ๊ยจะมีใครสุขกว่าเขาอีกไหม
“ห้ามถ่าย” คนโปรดรีบลดโทรศัพท์ลง รู้ได้ไงว้า นึกว่าหลับไปแล้วเสียอีก นิดเดียวเป็นที่ระลึกก็ไม่ได้ รอให้หลับลึกอีกนิด มันต้องได้สักรูปล่ะน่า คนโปรดยอมนั่งนิ่ง แต่ตาแอบเหลือบมองว่าเมื่อไหร่อีกฝ่ายจะหลับสนิท
เสียงถอนใจหนักๆ ดังขึ้น พร้อมกับหัวที่เอนออก โทรศัพท์ในมือถูกแย่งไป ก่อนที่ร่างสูงจะเปิดหน้าจอขึ้นดู
“ผมยังไมได้ถ่ายครับ” คนโปรดรีบบอกเพราะคิดว่ารหัสจะเข้าไปลบภาพข้างใน “โอ๊ะ!” ไหล่ของเขาถูกดึงให้เอนเข้าไปหา แก้มแตะกับไหล่ของอีกฝ่ายก่อนที่เสียงชัตเตอร์จะดังขึ้น
“ทีนี้จะปล่อยให้ฉันนอนได้หรือยัง” โทรศัพท์ถูกยื่นมาให้ คนโปรดเงอะงะกว่าจะเอื้อมมือไปรับมาถือไว้ได้ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เลือดลมสูบฉีดไปทั่วตัวกาย
“ดะ..ได้ ได้แล้วครับ”
“ก็แค่นั้น” ร่างสูงทิ้งตัวลงพิงพนักเก้าอี้ ก่อนศีรษะจะตกลงบนไหล่ของเขาอีกครั้ง คนโปรดมองภาพที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ตาไม่กระพริบ ตาย..ตาย ลูกตายตาหลับแล้วทริปนี้ สมกับที่ไหว้พระขอพรมาเช้าเย็น ได้ผลทันตาจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ลูกขอแบบนี้ทั้งทริปเลยนะครับ สาธุ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ตอนนี้ขอเกริ่นเปิดตัวละครใหม่ก่อนนะคะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 332653 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก