ตอนที่ 14 : คำตอบหุบยิ้มได้แล้วมึง
ก็กูดีใจ
มึงเงยหน้าขึ้นมองฝั่งตรงข้ามก่อน คนโปรดรีบเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์หลังตอบข้อความจากไทยที่นั่งอยู่ข้างกัน เพราะโต๊ะที่นั่งไม่ได้มีแต่พวกเขา จึงพูดบางเรื่องลำบาก
คนโปรดสะดุ้ง เมื่อเห็นดวงตาวาววับคล้ายโมโหผสมกับงอนของรุ่นพี่คนสวย เมื่อไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรคนโปรดจึงเพียงยิ้มแห้งๆ ให้อีกฝ่าย
“คนโปรด” แต่ดูเหมือนว่ารอยยิ้มของเขาจะไม่ช่วยอะไร
“ครับพี่จิ๊บ”
“พี่ถามจริงๆ...”
“ครับ?” ใจของเขาเต้นตึกตัก จะถามอะไรหนอ เขาไม่อยากโกหกพอๆ กับที่ไม่อยากบอก
“คิดอะไรกับรหัสเหรอ”
“จิ๊บ! ทำไมไปถามน้องอย่างนั้น” ฉัตรที่นั่งอยู่เก้าอี้ถัดไปมองเพื่อนตาโต
“ก็มันอดคิดไม่ได้ ถ้าไม่ชอบทำไมเอาแต่ยิ้มไม่เห็นหัวเสียเลย”
“ผมก็ไม่เห็นอีกสี่คู่ลงมาต่อยกันนะครับพี่จิ๊บ” คนโปรดตอบติดตลก ทำเอาหลายคนในโต๊ะหัวเราะขำ
“น้องมันพูดถูก” โชเป็นคนหนึ่งที่หัวเราะออกมาเบาๆ เขานั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน เป็นการรวมกลุ่มของบัดดี้ที่สลับคู่กันไปมา
“แต่มันก็ไม่มีคู่ไหนปากโดนกันจริงๆ ไม่ใช่เหรอ” คนถามยังงอแงไม่หาย
“พอๆ อิจฉาแล้วพาล อย่าไปหาเรื่องน้องมัน” ฉัตรปรามเพื่อนให้เลิกพูด
“ขอโทษ” คนโปรดยิ้มตอบรุ่นพี่ สองจิตสองใจว่าควรบอกความจริงไปเลยไหม แต่เมื่อสบตากับตะวันเห็นเพื่อนส่ายหน้าเบาๆ เขาจึงเงียบ คิดเสียว่าเขาไม่ได้ตอบรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ดังนั้นไม่ถือว่าโกหก
“รหัสมาช้าจัง” โชคดีที่เป้าหมายถูกเปลี่ยน คนที่เดินตามหลังเขามานั่งลง คนโปรดเพิ่งสังเกตว่ารหัสเดินมาพร้อมกับสายฟ้า ไม่รู้ว่าไปเจอกันตอนไหน
“ทำไมยังไม่เปิด” สายฟ้าคว้าขวดเหล้าที่วางอยู่ตรงหน้าเขาไป จัดการเปิดและรินลงแก้วของตัวเองเป็นใบแรก
“แบบนี้สิถึงจะเยี่ยม” เจ้าตัวพูดระหว่างเทโซดาผสม “ต้องขอบคุณจูบของพวกมึง กูเลยพลอยได้อานิสงส์กินของดีๆ ไปด้วย”
“จูบอะไรกัน มันก็แค่เกมกินป๊อกกี้ คู่นี้จะไปมีอะไร” เสียงงอนๆ เป็นของจิ๊บ ไม่ชอบใจที่ถูกสายฟ้าตอกย้ำ
“ถ้าคู่นี้ไม่มีอะไรเมื่อกี้พี่น่าจะขึ้นไปแทนรหัส เสียดาย” คนโปรดขมวดคิ้วมองรุ่นพี่ที่รู้จักกันมานาน เขาเจอเข้ากับรอยยิ้มทั้งปากและตาของโช มันดูกรุ่มกริ่มมากจนอดสงสัยไม่ได้
“พี่โช ผมถามอะไรอย่างได้ไหม”
“ได้สิ” โชพยักหน้าอนุญาต
“พี่พูดจริงพูดเล่นครับ เล่นบ่อยๆ ผมชักจะคิดแล้วนะ” คนโปรดทำหน้าจริงจัง คนตอบจะได้ไม่คิดว่าเขาถามเล่นๆ
“จริง” อะไรของพี่มันวะแล้วใครจะเชื่อลง พูดกับเขาแต่ตาดันหันไปมองทางอื่น อย่ามัวแต่ยิ้มให้พี่รหัสโว้ยพี่โช หันมาคุยกับผมก่อนนน
“พี่ชอบผมเหรอ” ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วถามมันให้ชัดๆ ไปเลย เขาเป็นพวกไม่ชอบเดา
“ใช่ เราคิดถูกแล้ว ว่าแต่...มีเจ้าของหรือยัง ถ้าไม่มีพี่จะได้จีบ” คราวนี้คนพูดยอมหันหน้ามาคุยกับเขา ดวงตาเจ้าชู้ชัดเจน
“เจ้าของที่แปลว่าแฟนยังไม่มีพี่ แต่เจ้าของใจน่ะมีแล้ว” คนโปรดสู้สายตาแพรวพราวของโชได้สบาย ก็เขาไม่ได้คิดอะไร
“หึๆ กำลังตีกันพี่หรือเปล่า”
“ใครว่าครับ เห็นตลกแบบนี้แต่ผมก็พูดจริงนะ รักจริงด้วย” คนโปรดเบนสายตาไปสบเข้ากับดวงตาสีเข้ม รอยยิ้มทะเล้นเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มซื่อๆ ที่เต็มไปด้วยความจริงใจ รหัสสบตาคู่นั้นนิ่ง
“พี่โช ถ้าคนโปรดมันไม่ว่างผมยกตะวันให้ก็ได้”
“ไทย!!” ตะวันเอ็ดเพื่อนสนิท “พี่โชอย่าไปฟังครับ ไทยพูดจาเรื่อยเปื่อย”
“พี่คงไม่กล้าจีบตะวัน เหมือนจะเอื้อมไม่ถึง”
“อ้าวว พูดงี้หมายความว่าไงครับพี่ มีเรื่องกันเลยดีกว่า” คนโปรดแสร้งดึงแขนเสื้อขึ้น ทำท่าท้าตีท้าต่อย
“ฮ่าๆ ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น เราก็น่ารัก เชื่อพี่สิ”
สายฟ้าใช้จังหวะนี้หันไปมองเพื่อนรัก รหัสยังมองตรงไปยังคนโปรดโดยไม่พูดอะไร สายตาของเพื่อนนิ่งจนเขาอยากรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จะทำอะไรก็รีบทำเข้าเถอะวะ ไม่เห็นเหรอว่าไอ้หมอนั่นมันเอาจริง คนรอเสียบมึงอยู่ใช่เล่นที่ไหน สายฟ้าเป็นห่วงจริงๆ เขากลัวว่าเพื่อนจะคิดช้าไป
รหัสอาบน้ำเป็นคนสุดท้ายของกลุ่ม เขาใช้เวลาอยู่เกือบยี่สิบนาที เพื่อนร่วมห้องนอนหมดสภาพกันถ้วนหน้าแล้วตอนที่เขาออกมา มีเพียงคนเดียวที่ยังตื่น เจ้าตัวดีนั่งกอดหมอนอยู่บนฟูกนอน มองตรงมาเหมือนรอเขาอยู่
“อาบน้ำนาน” คนพูดเอียงหน้าลงซบกับหมอนที่กอด
“ใครใช้ให้รอ” รหัสตอบเสียงเรียบ จัดการพาดผ้าเช็ดตัวบนกระเป๋า พับเสื้อผ้าที่ใส่แล้ววางข้างๆ
“ทำไมชอบดุ” เสียงที่ถามมีความอ้อแอ้อยู่พอประมาณ ทำให้รหัสรู้ว่าเจ้าตัวดีคงเมาอยู่ไม่น้อย
“ถ้าไม่น่าดุใครจะดุ”
“แล้วถ้าผมน่ารักจะรักไหม”
“เมาแล้วก็นอนไป”
“ผมไม่ได้เมา” รหัสเงยหน้าจากข้าวของส่วนตัวขึ้นมองคนไม่เมา เสียงอ้อแอ้ ตาเยิ้ม คอพับคออ่อนแล้วยังเถียง
“อยากให้พี่รหัสชอบผมบ้างต้องทำยังไง ผมพยายามทำทุกอย่าง พยายามทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีหวังสักนิด ” เสียงถอนใจเบาๆ ดังลอดออกมา “บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจตัวเองแล้ว”
“ว่าชอบพี่ไหมเหรอ”
“เปล่า” เจ้าตัวดีส่ายหน้า “ว่าผมเป็นคนซื่อตรงกับหัวใจตัวเองหรือเป็นคนโง่ที่อวดฉลาดกันแน่ คนรักจริงกับคนไม่เจียมตัวมันต่างกันไหม” น้ำเสียงเหนื่อยล้าของคนตัวเล็กทำให้รหัสรู้สึกสงสาร เขาเอื้อมมือไปหา จับหัวเล็กๆ เขย่าเบาๆ
“อย่าคิดมาก”
“ไม่คิดหรอก ถ้าคิดมากคงไม่ลุยดะแบบนี้ ไทยยังบอกเลยว่าผมมันพวกคิดน้อย” หน้าซึมมียิ้มบางเมื่อพูดถึงเพื่อนรัก
“คนโปรด”
“ครับ?”
“คิดยังไงกับโช”
“เอ๋?” คนกำลังมึนๆ งงเมื่อถูกเปลี่ยนเรื่อง เขาย่นจมูกน้อยๆ เมื่อคิดได้ เหอะ! ไม่อยากตอบล่ะสิว่าทำยังไงถึงจะชอบ รีบเปลี่ยนเรื่องเชียว
“ก็....” คนโปรดชะโงกหน้าไปมองฟูกนอนทางท้ายห้อง เมื่อเห็นว่าโชหลับสนิทดีจึงเอนตัวกลับมานั่งตามเดิม “พี่โชเป็นผู้ชายที่ดูดีมาก มากจนนึกอิจฉา ทั้งหน้าตา นิสัย เสน่ห์ ถ้าผมได้สักครึ่งก็คงดี”
“แบบนี้ดีแล้ว”
“ครับ?”
“เราตอบไม่ตรงคำถาม” คนโปรดอยากจะร้องอ้าว! ทีตัวเองยังไม่เห็นตอบคำถามเขาเลย ว่าแบบนี้ดีแล้วคืออะไร
“นี่ก็ตรงแล้วครับ พี่รหัสถามไม่ใช่เหรอว่าผมคิดยังไงกับพี่โช”
“โชชอบเรา”
“อ๋อเรื่องนั้น” รหัสนิ่วหน้าเมื่อเจ้าตัวดีเบือนสายตาหนีเขา ร่องรอยความน้อยใจปรากฏขึ้นทั้งในดวงตาและในรอยยิ้มฝืดเฝือน
“อย่าไล่ผมทางอ้อมเลยครับ ผมชอบพี่รหัส ไม่ได้ชอบพี่โช” คนพูดลดตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอ ก่อนพลิกตัวหันหลังให้เขา
รหัสจ้องมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กนิ่ง อยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายเขาเพียงทิ้งตัวลงนอน ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรตอนนี้
ตุ๊บ! รหัสลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักที่ตกลงบนหน้าอก ในแสงสลัวเขามองเห็นแขนข้างหนึ่งพาดอยู่ เมื่อเอนศีรษะไปดูถึงเห็นว่าคนที่นอนฟูกข้างๆ นอนหงายแผ่หราหัวเอนเข้ามาใกล้เขาแต่ขาชี้ไปอีกทาง รหัสผลักแขนข้างนั้นออก เจ้าตัวดีส่งเสียงอืออาก่อนหมุนตัวกลับขึ้นไปบนที่นอน
รหัสหลับตาลง เลิกสนใจเมื่อเห็นว่าคนข้างๆ นอนเรียบร้อยดีแล้ว แต่ยังไม่ทันหลับสนิทขาข้างหนึ่งก็ฟาดมาที่ต้นขาของเขา คราวนี้ไอ้ตัวดีหมุนหัวไปอีกทาง รหัสทั้งขำทั้งโมโห คืนนี้เขาจะได้นอนไหม
“คนโปรด” เขาเรียกเสียงไม่ดังนักเพราะเกรงใจคนอื่นที่หลับสนิทไปแล้ว ไม่มีเสียงตอบรับ ดูเหมือนไอ้ตัวดีจะหลับลึกจนไม่ได้ยินเสียงของเขา รหัสตัดสินใจผลักขาออกไปให้พ้นตัว ขยับตัวห่างอีกนิดให้แน่ใจว่าจะพ้นวิถีฟาดหัวฟาดขาของอีกฝ่าย
หมับ! รหัสถอนใจออกมายาวๆ โดยไม่ต้องลืมตาขึ้นดู เขารู้ได้โดยอัตโนมัติว่าคราวนี้ไอ้ตัวดีนอนซบเขาอยู่ ไม่ได้มาแค่แขนหรือขาเหมือนเดิม
เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายหนึ่งแกล้ง จากท่าทางนอนกางแขนกางขา ปากอ้าออกเล็กน้อย บ่งบอกว่าเจ้าตัวเหนื่อยและเมาจนหลับสนิทไปนานแล้ว
รหัสลืมตาขึ้นมอง ใบหน้าที่ซบอยู่บนอกแหงนเงยขึ้นเล็กน้อย ดวงตาหลับพริ้ม จะว่าไปหน้ามันเล็กนิดเดียว เขาลองกางมือออกทาบทับ อีกนิดเดียวฝ่ามือก็จะปิดได้มิด
อื้อ เสียงที่บ่งบอกถึงความรำคาญดังขึ้นเบาๆ เขาจึงยกมืออก ตามองริมฝีปากที่เปล่งเสียงออกมา ปากมันบางขนาดนี้เลยเหรอวะ ยิ่งเผยอออกน้อยๆ แบบนี้ยิ่งดู...
รหัสผงกศีรษะขึ้น แตะริมฝีปากเข้ากับเรียวปากสีแดงเรื่อ ดวงตาคู่โตลืมขึ้นมองเมื่อเขาผละหน้าออก สายตาสองคู่ประสานกันนิ่ง เจ้าตัวดีค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมาด้วยดวงตาหวานเชื่อม ก่อนเปลือกตาจะปิดลงช้าๆ รหัสเหมือนถูกดึงดูด เขาประกบริมฝีปากเข้าไปหาอีกครั้ง ดูดซับความหวานจากริมฝีปากชื้นก่อนคลายออกเมื่อคนตัวเล็กเริ่มอึดอัด
ชายหนุ่มจับบ่าเล็กเอาไว้ทั้งสองข้าง ดันตัวขึ้นนั่งก่อนช้อนอุ้มร่างเล็กไปวางบนฟูกของตัวเอง โชคดีที่เพื่อนร่วมห้องเพลียจากความเหนื่อยล้าและจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ไม่มีใครตื่นขึ้นมามอง
รหัสดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ มองใบหน้าเล็กอยู่นาน มันเป็นผู้ชาย แล้วมันก็เป็นเด็กบ้าที่ทำให้เขาปวดหัวได้ตลอดเวลา ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก อย่างที่สายฟ้าพูดเจ้าเด็กบ้านี่ยังรู้จักเขาไม่ดีพอ ไม่อย่างนั้นป่านนี้มันคงรู้แล้วว่าเขารู้สึกอย่างไร ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ย ทำสำเร็จแล้วยังไม่รู้ตัว
“เบาๆ” คนโปรดรีบยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก พวกเขาสุมหัวเข้าหากันระหว่างกินอาหารเช้า
“มึงนี่เป็นเอามาก ถึงกับเก็บเอาไปฝันเลยเหรอวะ” ไทยส่ายหัวเมื่อได้ฟังความฝันของเพื่อนจบ
“เออ กูแม่งโคตรบ้า ฝันเป็นตุเป็นตะว่าพี่รหัสจูบกูเฉย แถมจูบได้นุ่มนวลมากเลยมึง กูนี่เคลิ้มตื่นมาหน้ากูยังยิ้มไม่หุบ”
“ดีใจมั้งที่เมื่อวานได้เล่นเกมกับพี่รหัสเลยเอาเก็บไปฝันเพิ่ม” ตะวันเลี่ยงคำว่าจูบเสียเพราะอยู่ในที่สาธารณะ
“คงงั้น โอ๊ยย เขินฉิบหาย” คนโปรดก้มหน้าเอาหัวโขกโต๊ะ ความรู้สึกที่ทาบทับบนริมฝีปากราวกับเป็นเรื่องจริง
“เขินอะไรเรา” สายฟ้าวางจานข้าวลงบนโต๊ะ เขาเลือกนั่งข้างไทย
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรครับ” คนโปรดรีบเงยหน้าขึ้นมาปฏิเสธ
“อย่าไปเชื่อมันพี่” ไทยส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปหาเพื่อนเป็นจังหวะเดียวกับที่รหัสลงนั่งข้างสายฟ้าพอดี “เมื่อคืนมันฝัน”
“ฝัน? ฝันอะไร”
“มันฝันว่า....”
“ไอ้เหี้ยไทย!!” คนโปรดส่งสายตาอำมหิตให้เพื่อน ถึงจะเปิดเผยแค่ไหนแต่เรื่องนี้เล่าให้รหัสฟังไม่ได้เป็นอันขาด เกิดวิ่งหนีเขาไม่คิดชีวิต หาว่าเป็นโรคจิตจะทำยังไง
“ทำท่าแบบนี้กันพี่ชักอย่างรู้ เล่ามาเลยไทย”
“เมื่อคืนคนโปรดฝันว่า....” ไทยลากเสียงยาว “มีคนจูบมันพี่”
“จูบ?”
“ใช่พี่ มันฝันว่ามีคนจูบมัน เป็นผู้ชายด้วย” คนโปรดลอบพ่นลมหายใจออกมา ก็ยังดีวะ ดีที่ปิดชื่อไว้ให้เขา “อย่างนี้นี่เอง เราเลยเขินว่างั้น” สายฟ้าหันไปมองหน้ารุ่นน้องด้วยรอยยิ้มขำ
“ครับ” คนโปรดพยักหน้ายอมรับอายๆ
“แต่พี่ว่าไม่น่าจะใช่ฝันนะ” สายฟ้าเหลือบไปมองเพื่อนด้วยสายตารู้ทัน “น่าจะถูกผีอำมากกว่ามั้ง เห็นเขาว่าทีนี่ผีดุ หึๆ ”
“หา!! ที่นี้มีผีด้วยเหรอพี่ โหยไม่มีใครบอกพวกผมเลย ดีนะที่ลูกรอดมาได้” คนโปรดยกพระที่สวมอยู่บนคอขึ้นมาไหว้ท่วมหัว
“ฮ่าๆ” ไม่มีใครในกลุ่มรุ่นน้องสงสัยว่าสายฟ้าขำอะไร ทุกคนพุ่งเป้าไปที่เรื่องผีสาง เขาอาศัยจังหวะนี้หันไปยักคิ้วให้เพื่อนสนิท ร้ายนักนะมึงอย่านึกว่าเมื่อคืนกูไม่เห็น จากสายตาของเพื่อนที่มองตอบมา สายฟ้าพูดได้ประโยคเดียว มึงได้คำตอบแล้วสินะ!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 333284 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก