ตอนที่ 16 : ต่างเล่มเกวียน“ยังไงมึง หน้าบานเป็นจานข้าวหมามาเลย” ไทยเหน็บเพื่อนเมื่อเห็นคนโปรดยิ้มหน้าบานมาแต่ไกล เขารู้ล่วงหน้าเพราะคนขี้อวดโทรมาเล่าให้ฟังตั้งแต่เมื่อคืน
“มันก็ต้องมีบ้าง” ไม่มีเสียหรอกที่คนอย่างคนโปรดจะถ่อมตัว เรื่องไหนจริงก็ว่าไปตามนั้น
“พี่เขาแค่ลืมของ” ไทยไม่ได้เชื่ออย่างที่พูด เขาแค่อยากแกล้งเพื่อนข้อหามีความสุขล้ำหน้าคนอื่น
“ตะวันยังเห็นด้วยกับกูว่าพี่รหัสตั้งใจ” คนโปรดเถียงหัวชนฝา เมื่อได้เสียงสนับสนุนจากเพื่อนตั้งแต่เมื่อคืน เขาตื่นเต้นจนเก็บเอาไว้ไม่ไหว ทันทีที่รหัสกลับไปเขาก็รีบประชุมสามสายกับเพื่อนทันที
“สรุปคือมึงคิดว่าพี่เขาจีบ”
“ใช่ ชัวร์ แน่นอน คอนเฟิร์ม มั่นใจ เพราะตะวันบอก”
“เราเปล่า เราบอกว่าพี่รหัสตั้งใจไปส่ง ตั้งใจไปรับ ยังไม่ได้พูดเลยนะว่าพี่เขาจีบ” อะไรที่ไม่ได้ยินจากปาก ตะวันไม่อยากตัดสินแม้ว่าจะมั่นใจ
“ก็นั่นแหละ นี่ก็จะมาเล่าเรื่องใหม่ สดๆ ร้อนๆ ตอนนั่งรถมาเลย”
“เอาสิ เราอยากฟัง” ตะวันอยากช่วยเพื่อนคิด อย่างน้อยสามหัวก็ยังดีกว่าหัวเดียว
“กูเดาอนาคตตัวเองได้เลย พักนี้กูต้องได้ยินคนโปรดเล่าเรื่องพี่รหัสจนหูชาไปข้าง เรื่องใหม่ เรื่องเก่า เล่าวนกันไป” ถึงจะบ่นเป็นหมีกินผึ้งแต่ไทยก็ไม่ได้ห้ามปรามเพื่อน ปากเขาก็เป็นแบบนี้แต่มีหรือจะไม่รับฟัง
“คืองี้...” คนโปรดขยับตัวเล็กน้อย หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มให้คอหายแห้งก่อนเริ่มเล่ายาว
รหัสขับรถมารับเขาที่หอแต่เช้า ยืนรอด้วยมาดเท่ๆ ตามสไตล์ ไม่ถึงกับเปิดประตูรถให้เขา แต่แค่ลงมายืนรอไม่ได้นั่งรอในรถ คนโปรดก็รู้สึกดีแล้ว
ระหว่างทางรหัสบอกให้เขาหยิบถุงมาจากเบาะหลัง ในนั้นมีกาแฟเย็นแก้วใหญ่แบบเดียวกับที่เขาเห็นวางในที่วางแก้วของคนขับ กับแซนวิชอีกหนึ่งชิ้น เป็นมื้อเช้าที่เรียบง่ายแต่มีความสุขมาก
“แค่นี้?” ไทยทำสีหน้าเหมือนถูกหลอกให้ฟัง
“ไทยอย่าไปแกล้งคนโปรด” ตะวันต้องคอยปรามเพราะบางครั้งไทยก็เล่นมากไป จนเขากลัวว่าคนโปรดจะคิดจริงขึ้นมา “แค่นี้ก็น่ารักแล้ว”
“ใช่ไหมๆ” สีหน้าตื่นเต้นดีใจของเพื่อน ทำให้ตะวันปลงว่าอาจมีแค่เขาก็ได้ที่คิดมากไปเอง
“เฮ้อ” แต่จู่ๆ คนหน้าบานก็ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ แถมทำท่าไหล่หอคอตก หมดแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“กูว่าแล้ว” ไทยตบเข่าดังฉาด “เรื่องมันต้องมีพลิกแน่ๆ“
“พลิกเพลิกอะไรไม่มี กูแค่คิดไม่ตกอยู่เรื่องหนึ่ง มันคาใจ”
“ว่ามาสิ” ตะวันเตรียมรับฟังเพื่อน ไม่อยากให้หงอยอย่างที่เป็นอยู่ คนโปรดเหมาะกับความสดใสร่าเริง
“ถ้าพี่รหัสจีบกูจริง จะจีบทำไมวะ?”
“อ้าวไอ้เหี้ย! กูรอฟังอยู่ตั้งนาน สับสนในตัวเองเหรอวะ คำถามมึงอ่ะ”
“กูไม่ได้สับสนตัวเองกูสับสนพี่รหัสต่างหาก มึงมันไม่เข้าใจ” อยู่ดีไม่ว่าดีไทยก็โดนเพื่อนค้อนตาคว่ำ ก่อนเจ้าตัวจะหันไปอ้อนตะวัน “ตะวันเข้าใจกูไหม”
“คิดว่านะ คนโปรดหมายถึงพี่รหัสจะจีบทำไมในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าคนโปรดชอบใช่ไหม”
“นั่นแหละๆ”
“มึงก็พูดให้รู้เรื่องเหมือนที่ตะวันมันพูดสิวะ” คนเข้าใจช้าสุดโบ้ยให้เป็นความผิดคนพูด
“คือสมมุติว่าพี่รหัสนึกชอบกูขึ้นมาแล้ว ก็แค่บอกว่าชอบก็ได้นี่จะจีบกูทำไม หรือไทยมันพูดถูก พี่รหัสไม่ได้ชอบกู”
“เฮ้ย กูพูดเล่น!” คนชอบขัดมันทุกประโยครีบกลับลำ ไม่น่าปากพล่อยเลยกู
“แต่ช่างเถอะ คิดไปก็เท่านั้น ไม่รู้วันนี้สักวันกูก็ต้องได้รู้ ใช้วันนี้ให้คุ้มค่าก็แล้วกัน”คนนอยเองปลงตกเอง
“ดีแล้วที่คิดแบบนี้” ตะวันสนับสนุนความคิดนี้ อย่างน้อยมันก็ทำให้เพื่อนของเขาหายหงอย
“ใช่ไหม กูมาคิดดูแล้วถึงพี่รหัสจีบหรือไม่จีบกู กูก็ยังไม่เลิกชอบอยู่ดี ไม่ใช่ว่าไม่ชอบปุ๊บกูจะชิ่งปั๊บเสียหน่อย ดังนั้นก็ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ เอาไว้พี่รหัสมีแฟนวันไหนค่อยว่ากัน ถึงวันนั้นกูค่อยถามให้ชัดเจนก็ยังไม่สาย”
“เอาตามใจมึงเลย เต็มที่” ไทยเหมือนพูดประชดแต่เขาหมายความตามนั้นจริงๆ ถ้าคนโปรดมีความสุขเขาก็ไม่อยากขัด แต่ถ้าทุกข์เมื่อไหร่ เมื่อนั้นเขาจะทำหน้าที่เพื่อนที่ดีเอง
“อยู่นี่เอง”คนโปรดมองจานข้าวที่วางลงด้านหน้า เขาเงยหน้าขึ้นถึงเห็นว่าคนที่มองหาตั้งนานยืนอยู่
“ผมนึกว่าพี่รหัสออกไปทานข้างนอกซะแล้ว”คนตัวเล็กกว่าพูดด้วยน้ำเสียงดีใจปนโล่งอก
“เปล่า”
“แล้วทำไมเพิ่งมาครับ”
“ก็แค่อยากรู้ว่าการต้องมองหาใครสักคนในที่ๆ คนเยอะๆ แบบนี้มันเป็นไง เก่งเหมือนกันนะเราหาพี่เจอทุกครั้ง”
“ของมันแน่อยู่แล้ว เรดาร์ผมดีมากถ้ามองหาพี่รหัสล่ะก็”คนโปรดยิ้มแป้น ภูมิใจที่ได้อวดความสามารถของตัวเอง
“หือ!!”คนพูดๆ อยู่หยุดกึก หูตาลุกนึกอะไรขึ้นมาได้
“ฮ่าๆ อย่าแปลกใจครับ เพื่อนผมมันช้าแบบนี้แหละ”ไม่ใช่ไทยคนเดียวที่ยิ้มขำความช้าของเพื่อน สายฟ้าที่ตามมานั่งด้วยเงียบๆ ยังหัวเราะออกมาเบาๆ
“พี่รหัสตามหาผมเหรอครับ! ตั้งใจตามหาผมเหรอ”
“ไม่ใช่มั้ง กินข้าวได้แล้ว เด็กอะไรพูดมากจริง”
“ก็ได้ครับ” คนโปรดหยิบช้อนที่วางทิ้งเมื่อครู่ขึ้นมา เขาตักข้าวเข้าปากได้คำสองคำก็อดพูดขึ้นมาอีกไม่ได้
“หาผมยากหรือเปล่า”
“.....”
“หานานไหมครับ”
“มีใครเคยบอกเราไหม ว่าเรามันจอมวุ่น”
“ไม่มีหรอกพี่” ไทยแย่งตอบแทนเพื่อน“ไม่ใช่มันไม่วุ่นวายนะแต่พี่รหัสใช้คำเพราะไป ถ้าเป็นพวกผม..”
“ไทย กูอ่ะเพื่อนมึง”คนโปรดส่งสายตาอาฆาตไปหาเพื่อน อย่านะมึงเดี๋ยวกูจะเผามึงกับคนที่มึงจีบอยู่บ้าง
“ฮ่าๆ ได้ๆ เชิญมึงคุยต่อเลย กูสัญญาว่าจะหุบปาก”
“กูไม่ถามแล้ว กูงอน”คนทะเล้นก็งอนเป็นเหมือนกัน
“ไม่นาน”เสียงเรียบพูดขึ้นลอยๆ แต่มันทำให้คนโปรดยิ้มได้ มีคนยอมง้อเขาด้วย
“สงสัยว่าเราจะสื่อถึงกัน” ไม่งั้นจะหากันเจอเร็วเหรอ นี่มันต้องพรหมลิขิตแน่ๆ
“เปล่า พี่เห็นตะวันก่อน”
“.......”
“ฮ่าๆ” คนโปรดหันขวับไปทำตาวาวๆ ใส่ไทย ถึงเพื่อนไม่พูดแต่เสียงหัวเราะก็แทนทุกอย่างได้ดี เมื่อเห็นว่าไทยยอมอยู่อย่างสงบแล้วเขาจึงหันกลับไปคุยต่อ
“พี่รหัส พี่สายฟ้า”คนโปรดทำใจกล้า “เย็นนี้ไปไหนกันหรือเปล่าครับ ไปดูหนังกันไหม”
“ว่าไงมึง”
“กูไม่ชอบดูหนัง”
“ไอ้ตัวเล็กอย่าทำคอตกสิ รหัสมันไม่ชอบดูจริงๆ พี่เป็นพยานได้”สายฟ้าเห็นอาการแห้งเหี่ยวของคนโปรดแล้วต้องช่วยคอนเฟิร์มอีกเสียง
“เข้าใจแล้วครับ”เสียงอ่อยๆ ยิ่งฟังดูน่าสงสารเข้าไปใหญ่
“จะหงอยไปทำไม มีใครปฏิเสธเราหรือยัง”
“แปลว่าพี่รหัสจะไปเหรอครับ!!”
“อืม ก็เราชวน ไม่ชอบแต่จะไป”ข้าวคืออะไรคนโปรดไม่สนใจอีกแล้ว ชั่วโมงนี้เขาอิ่มอกอิ่มใจจนพลอยอิ่มข้าวไปด้วย ร้ายกาจจริงๆ คนเรา ไม่รู้เหรอว่าทำแบบนี้มันยิ่งทำให้หัวใจของเขาพองโตกว่าการรับปากตั้งแต่แรกเสียอีก พี่รหัสไม่ชอบดูหนังแต่จะไปดูเพราะเขาเป็นคนชวน ฟินจนตัวจะแตกแล้วโว้ยย
“กูเชื่อพวกมึงแล้ว”ไทยพูดขึ้นมาลอยๆ รุ่นพี่อาจไม่รู้ความหมายของเขาแต่ไอ้เพื่อนตัวดียิ้มหน้าบาน สีหน้าดั่งผู้ชนะ และพร้อมจะประกาศว่าเห็นไหม พี่รหัสจีบกู
“มึง ทำยังไงกูถึงจะได้นั่งข้างพี่รหัสวะ”คนโปรดดึงไทยให้เดินช้าลง เขาคิดมาตั้งแต่ลงรถว่าสิทธิพิเศษนี้ต้องทำอย่างไรถึงจะได้มา
“มึงก็บอกพี่รหัสไปตรงๆ ตามสไตล์มึงเลย เชื่อกู”
“เออ กูก็มัวตื่นเต้นลืมคิดไป พี่รหัสคร้าบ~”ไทยกระพริบตาปริบๆ มองดูเพื่อนที่แล่นไปเดินเคียงข้างรุ่นพี่ เหี้ย กูหมายถึงบอกแบบมีมาดหน่อยโว้ยไอ้คนโปรด
“พี่รหัส~ ”เสียงลากยาวมาพร้อมสายตาประจบประแจง รหัสทำเป็นไม่เหมือนเสีย เขาชอบแหย่ไอ้ตัวเล็ก เวลามันอ้อนโคตรน่ารัก
“ผมนั่งข้างพี่รหัสได้ไหมครับ”
“ไม่ได้”
“งะ”
“เดี๋ยวพี่ดูหนังไม่รู้เรื่อง เรามันชอบเอาแต่จ้อง”
“ไม่ซี่”คนโปรดขึ้นเสียงสูง “มาดูหนังก็ต้องดูหนัง ผมไม่จ้องหน้าพี่รหัสหรอกรับรองด้วยเกียรติ”
“เกียรติของอะไร”
“เกียรติของคนแอบรัก”คำตอบนี้มันต้องโดนใจบ้างล่ะน่า
“ยิ่งเชื่อถือไม่ได้ใหญ่ คำตอบคือไม่”รหัสคิดว่าเดี๋ยวเจ้าตัวดีคงอ้อนเขาต่อ แต่คราวนี้กลับมาแปลก มันพยักหน้ารับ ถอยออกไปเดินห่างเขานิดหนึ่ง ไม่พูดไม่จาไปพักใหญ่
“ตังค์ก็ไม่ค่อยมี ยอมอดๆ ยากๆ จะได้ดูหนังกับคนที่ชอบ เขาก็ไม่สนใจเรา แอบมองอยู่ไกลๆ ก็ได้ แอบชอบมันก็เป็นแบบนี้แหละคนโปรดเอ๊ย”เสียงไอ้ตัวดีบ่นพึมพำกับตัวเอง หน้าไม่หันมาแต่ตาเหล่มองเขาชัดๆ
“ไหนเรารับรองด้วยเกียรติว่าจะไม่มอง”
“อุ๊บ!!” ฉิบหายแล้วกู ไซโคเพลินไปนิด คนโปรดหันไปหัวเราะแก้เก้อ ใช้รอยยิ้มเข้าสู้
“ผมติดสินบนได้เปล่า แบบว่าถ้าอยากนั่งข้างพี่รหัสต้องทำยังไง”
“หึๆ ลองว่ามา”จะมีกี่คนที่ถามเขาแบบนี้ ก็มีไอ้ตัวดีนี่แหละคนแรก
“ผมไม่กวนสองวันเลยเอ้า”
“ทำได้เหรอ”
“ได้ ผมทำได้”
“ไม่”
“ไม่เชื่อผมขนาดนั้นเลย งั้นเอาอย่างอื่นก็ได้”คนพูดทำหน้าคิดหนักว่าจะหาอะไรมาจูงใจเขาดี ไอ้ตัวดีมันไม่รู้จริงๆ เหรอว่าเขาพูดว่าไม่เพราะอะไร ใครจะไม่อยากเห็นหน้ามันสองวัน
“พอๆ ไม่ต้องเสนออะไรพิเรนทร์มาอีก อยากนั่งก็ตามใจ ค่าตั๋วเดี๋ยวจะจ่ายให้ไม่ต้องบ่น”
“อยากครับ อยากมากๆ โคตรดีใจ” ไม่น่าเชื่อว่ารอยยิ้มของใครบางคนจะทำให้เรามีความสุขได้ แค่เห็นมันมีรอยยิ้มเขาก็มีความสุขแล้ว
“ไหนบอกจะไม่มอง” รหัสพูดเสียงเบาโดยไม่ต้องหันไป คนข้างๆ มองหน้าเขาสลับกับจอภาพยนตร์ บ่อยเข้าก็เอนตัวไปพิงเบาะอีกข้าง มองหน้าเขาอย่างเดียวเสียอย่างนั้น
“ก็มันดีใจนี่ครับ ไม่อยากจะเชื่อเลย” คนโปรดเอนตัวเข้าหากระซิบเสียงเบา เพราะกลัวจะเป็นการรบกวนผู้อื่น
“แต่พี่ไม่มีสมาธิเวลามีคนจ้อง”
“ขอโทษครับ” คนโปรดขอโทษเสียงอ่อย ดึงตัวกลับมาที่นั่งของตัวเอง เขารู้ว่ารับปากไปแล้วแต่พอเข้ามานั่งจริงๆ ความรู้สึกเหมือนฝัน ไม่อยากเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริง มันทำให้อดมองไม่ได้ เขาอยากเก็บภาพวันนี้เอาไว้ เพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกมากน้อยแค่ไหน
เสียงถอนใจหนักๆ ดังเข้าหู มือใหญ่เอื้อมมาคว้าต้นคอเขาเอียงเข้าไปมา ก่อนเลื่อนมือขึ้นจับศีรษะของเขาเอนซบลงบนบ่า แตะมือไว้อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย
“แบบนี้จะได้เลิกมอง”
หน้าของเขาถูกบังคับให้มองไปทางจอภาพยนตร์ แต่คนโปรดไม่คิดจะขัดขืนเลยสักนิด ความอบอุ่นจากมือหนาแล่นตรงเข้าสู่หัวใจ อย่าถามว่าเขาดูภาพยนตร์รู้เรื่องไหม คำตอบคือไม่มีทาง
“เดี๋ยวกูไปส่งไทยกับตะวันให้เอง มึงไปส่งคนโปรดเถอะ” สายฟ้าเปิดทางให้เพื่อนเมื่อถึงเวลาแยกย้าย
“อืม”
“เจอกันพรุ่งนี้” คนโปรดโบกไม้โบกมือให้ตะวันกับไทย ไม่มีหรอกความคิดที่จะคัดค้าน พอๆ กับเพื่อนของเขาที่เปิดโอกาสให้เต็มที่เช่นกัน
“อยากให้ทางมันยาวออกไปอีก”
“ถามคนขับรถก่อนไหม”
“รู้หรอกว่าต้องพูดแบบนี้ถึงไม่ขอไง นี่ผมพูดกับตัวเองลอยๆ นะ ใครจะไปกล้าหวัง“ คนโปรดพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกนิดๆ ก่อนนึกอยากด่าตัวเอง เป็นบ้าอะไรของมึงวะพอเขาสนใจเข้าหน่อยจริตจะก้านมาเลย
“ขอโทษ ไม่น่ารักเลยเนอะ” คนงอนเองหายเอง ขอโทษเองเสร็จสรรพ
“พี่ไม่ได้ว่าอะไร”
“ผมว่าตัวเองให้แล้ว”
“หึๆ อยากงอนก็งอนไปสิ”
“เพราะพี่ไม่ง้อหรอกใช่เปล่า” คนโปรดต่อให้ “ฮ่าๆ ผมรู้ทันหรอกน่า มุกนี้ใช้ไมได้ผลแล้ว”
“เปล่า เพราะมันน่ารักดี” เสียงพูดเอื่อยๆ แต่เบรกคนโปรดจนหัวทิ่ม เล่นเอาพูดอะไรไม่ออก ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ
“แบบนี้ไง” รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากคนพูด เมื่อเห็นอาการปากอ้าตาค้างของเขา
“โธ่เอ๊ย” คนโดนหลอกหน้ามุ่ย แต่สุดท้ายก็ยิ้มออกเมื่อมือใหญ่ยื่นมาเขย่าศีรษะเบาๆ
“พี่รหัส”
“หือ?”
“แบบนี้มันดีจังเลยนะครับ”
“หมายถึงอะไร”
“ก็ที่เป็นอยู่ตอนนี้ ผมเคยคิดว่าถ้าผมจีบพี่รหัสติดคือที่สุด แต่ทำไมก็ไม่รู้ ผมถึงรู้สึกว่าเวลาแบบนี้มันดีจัง มันตื่นเต้น มันลุ้น มันเขิน มันจินตนาการไปไกล มันยิ้มได้ แล้วมันก็มีความสุขมากๆ ด้วย”
“ดีแล้ว” รหัสละสายตาจากถนนตรงหน้าหันไปมองคนตัวเล็กกว่า ดีใจที่เขาตัดสินใจไม่ผิด ดีที่ไม่ตอบรับรักอีกฝ่ายไปเลย เขาอยากให้คนโปรดรู้สึกเป็นคนสำคัญบ้าง ไม่ใช่คนที่ต้องวิ่งตามเขาอยู่ฝ่ายเดียว อยากให้รู้สึกดีเหมือนอย่างที่เจ้าตัวรู้สึกอยู่ตอนนี้
“พี่รหัส!จะเลยหอผมแล้ว” คนโปรดชี้ไม้ชี้มือเมื่อรถยังแล่นอยู่เลนขวา ไม่มีทีท่าว่าจะชะลอเข้าเลนซ้าย
“ลืมมอง”
“โห กลับรถไกลเลย”
“งั้นก็ขับไปเรื่อยๆ”
คนโปรดหันไปมองคนขับตาโต ขับไปเรื่อยๆ งั้นเหรอ แปลว่ารหัสไม่ได้ลืม แต่เพราะเขาบ่นอยากให้ถนนยาวออกไปใช่ไหม ฮือ ตอนนี้มันยาวออกไปตามที่ขอแล้ว
“พี่รหัส”
“อืม”
คนโปรดทำใจกล้า ยื่นมือไปแตะลงบนแผ่นอกของรหัสใกล้กับหัวใจ “ขอบคุณครับที่ตรงนี้ใจดีกับผม”
คนขับไม่ตอบโต้เขามีเพียงมือที่ละจากพวงมาลัยมาดึงมือของเขาออก คนโปรดใจหล่นวูบก่อนที่จะกลับมาพองฟูอีกครั้ง เมื่อมือนั้นวางลงบนหน้าขาของตัวเองโดยทับซ้อนมือของเขาไว้
ความเงียบเข้าปกคลุมภายในรถ แต่คนโปรดไม่อึดอัดแม้แต่น้อย ในความเงียบเขากลับไม่รู้สึกเหงาสักนิด มีเพียงความอบอุ่นที่ห้อมล้อมหัวใจของเขาอยู่ เวลาแบบนี้ช่างดีเหลือเกิน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ใครรอความชัดเจนของคู่นี้ ตอนหน้าเจอกันค่ะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 333087 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก