ตอนที่ 19 : เป็นแฟน“พวกมึงจะไม่ทักกูเลยเหรอ เจอหน้ากันหลายชั่วโมงแล้วนะ” ไทยละสายตาจากกระดาษในมือ เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนด้วยสายตาเบื่อหน่าย
“สวัสดี”
“ไม่ใช่โว้ย” คนรอให้เพื่อนทักทำหน้าเป็นตูด “กูหมายถึงไม่เห็นอะไรผิดสังเกตเลยเหรอ” คนโปรดแบมือออกสองข้าง หมุนซ้ายขวาให้เพื่อนดู
“มึงอ้วนขึ้น”
“เฮ้ยจริงดิ! แม่งสงสัยพักนี้กินของฟรีมากไปหน่อย” คนโปรดยกมือจับแก้มตัวเอง “ใช่ที่ไหนเล่า” เขาตวัดเท้าเตะขาเพื่อนใต้โต๊ะ
“กูไม่ต่างไปจากเมื่อวานเลยเหรอวะ แบบสีหน้ามีความสุข ดูเหมือนคนมีความรักงี้” เขาหรืออุตส่าห์อดใจไม่ยอมเล่าทางโทรศัพท์ หวังจะมาให้เพื่อนทัก
“คนโปรดเล่ามาเลย ก็รู้นิสัยไทยอยู่ ถึงรู้ก็แกล้งอยู่ดี”
“งี้แหละถึงยังหาแฟนไม่ได้ โดนเพื่อนแซงหน้าไปก่อน” คนโปรดยิ้มอมภูมิ ชอบจังหวะการเฉลยของตัวเอง
“นี่คนโปรดกับพี่รหัสเป็นแฟนกันแล้วเหรอ” ตะวันพลอยตื่นเต้นไปด้วย เขายิ้มดีใจไปกับเพื่อนที่สมหวังเสียที
“แหมเขิน” ไทยคันมือคันเท้ายิบๆ เห็นถ้าเขินของเพื่อนแล้วอยากถีบตกเก้าอี้ให้พ้นสายตา เพราะมันมีแต่ความขี้อวด โชว์เหนือ ไม่เห็นมีความเขินอย่างที่ว่าสักนิด
“มึงฝันไปหรือเปล่า แล้วตื่นขึ้นมาเชื่อเป็นตุเป็นตะ”
“เกรงใจเกรดเกือบสามกูหน่อย ไม่โง่ขนาดนั้น”
“เพื่อนกู~” ไทยยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเอง “ประโยคนนี้คนที่ใช้ได้ต้องเกรดเฉลี่ยสามเยอะๆ เกือบสี่โว้ย หรือไม่ก็ได้รางวัล เก่งวิชาใดวิชาหนึ่งเป็นพิเศษ ไม่ใช่ยังไม่ถึงสามแล้วแค่นจะคุย”
“ก็ได้ งั้นเอาใหม่” ไทยมองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เพื่อนส่งมาให้ “มึงจะพูดอะไรเกรงใจแฟนพี่รหัสหน่อย เป็นไงเก่งพอมะ”
“ไอ้เหี้ย!”
“หรือมึงคิดว่าการจีบพี่รหัส ใครๆ ก็ทำได้ง่ายๆ กูได้ของแรไอเทมของมหาลัยมาครอง เอามาการันตีความสามารตัวเองไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”
“เอาเป็นว่ากูยอมก็แล้วกัน ขี้เกียจเถียงกับมึง ดีใจด้วย” ไทยพูดด้วยความจริงใจ เขาขัดคอเพื่อนไปอย่างนั้น มีหรือเขาจะไม่ดีใจไปกับคนโปรด
“ตกลงกันเป็นเรื่องเป็นราวแล้วใช่ไหม” ตะวันถามซ้ำให้แน่ใจ ยังแอบกังวลกลัวเพื่อนเข้าใจอยู่ฝ่ายเดียว
“ช่าย พี่รหัสขอกูเป็นแฟนเมื่อคืน”
“ไม่ใช่มึงขอเหรอ อย่ามาโมเมเปลี่ยนเนื้อเรื่องเองนะเว้ย”
“โหยย มึงไม่รู้อะไร พี่รหัสหึงกูกับพี่โช กลัวโดนแย่งเลยรีบขอกูเป็นแฟน” คนโปรดพูดด้วยความภาคภูมิใจ
“กูว่าพี่รหัสต้องถูกคนโปรดป่วนจนสมองเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ น่าสงสารจัง”
“มึงงง”
“ฮ่าๆ กูล้อเล่น ก็เข้าเค้าอยู่ กูกับตะวันยังมองๆ ว่าไปเที่ยวนี้พี่รหัสดูหวงมึงชอบกล”
“อ้าว แล้วไม่เห็นมีใครบอกกู” คนโปรดทำหน้าเหรอหราที่ตัวเองไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว
“ไม่ดีหรือไง ขืนมึงรู้ก็รีบวิ่งไปแก้ตัวกับพี่รหัส แล้วเขาจะหึงมึงเหรอ”
“เออก็จริง”
“ต่อไปก็ไม่ต้องวิ่งตามแล้วนะ” ตะวันดีใจกับเรื่องนี้ที่สุด
“อืม” คนโปรดยิ้มกว้าง ไม่ต้องวิ่งเพราะความรักของเขาสมหวังแล้ว
“ไงมึง เพื่อนไปไหนหมด” คนโปรดหัวทิ่ม เมื่อมีมือหนักๆ ตบลงบนศีรษะจากทางด้านหลัง เขาหันไปมองเห็นเป็นรุ่นพี่ปีสามที่รู้จักกันดีจึงส่งยิ้มให้
“กลับไปแล้วพี่ วันนี้ไม่มีเรียนบ่าย”
”แล้วมึงไม่กลับเหรอ ไม่เคยเห็นฉายเดี่ยว” สายตาที่มองเขา มองเลยไปยังคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม “อ๋อ อยู่กับพี่รหัสนี่เอง ตามเป็นลูกกระจ๊อกเลยนะมึง ระวังพี่เขารำคาญ”
“ไม่รำคาญหรอก” คนโปรดรีบตอบ
“พี่รหัสอย่าถือสามันเลยนะ ไอ้นี่มันล้นแต่นิสัยดี” รหัสยิ้มแทนคำตอบ เขาไม่ใช่คนที่ชอบพูดเรื่องส่วนตัว
“กูไปล่ะ ว่างๆ ก็แวะไปที่ชมรมบ้าง เดี๋ยวนี้หายหัวไม่โผล่เลยนะมึง”
“ฮ่าๆ เดี๋ยวไปพี่ ขอโทษษ” เขายกมือไหว้ ชมรมที่ว่าเขาไม่ได้เป็นสมาชิกแต่ชอบแวะไปเที่ยวเล่นบ่อยๆ จนเหมือนเป็นสมาชิกคนหนึ่งไปแล้ว
“อย่าลืมล่ะ กูขี้เกียจฟังป้าแก่ๆ ที่ชมรมบ่นคิดถึงมึง”
“ครับผม”
“ถอนใจทำไม” คนโปรดเงยหน้าขึ้นมองรหัส ไม่รู้ตัวสักนิดว่าเผลอถอนใจออกมา
“ไม่มีอะไรครับ”
“ไม่มีอะไรก็รีบทานเถอะ พี่ต้องขึ้นเรียน”
“ครับ พี่รหัสเรียนเสร็จแล้วโทรหาผมนะ เดี๋ยวผมมาหาที่ตึก”
“เราจะไปรออยู่ที่ไหน จะกลับห้องก่อนไหม”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมไปหาพี่แป้งที่ชมรมดีกว่า เห็นแกส่งข้อความมาว่าได้ไฟล์รูปที่ออกค่ายมาแล้ว ถ้าอยากได้ให้แวะไปเอา แกจะก๊อบให้”
“งั้นก็รออยู่ที่นั่น”
“เอางั้นเหรอครับ ผมกลับมาก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไร พี่ไปหาเอง”
“ครับ” คนโปรดก้มหน้าทานต่อ ข้างในเขารู้สึกหนักๆ ตอบตัวเองไมได้เหมือนกันว่าเป็นอะไร เขายกมือขึ้นทุบอกเบาๆ ก่อนรีบเอาลงแล้วส่งยิ้มกว้างให้รหัสเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองมา จะได้รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร
“รหัส” คนโปรดเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียกด้วยความดีใจของจิ๊บ ถึงเห็นว่าแฟนหมาดๆ เดินเข้ามาในห้องชมรม
“แวะมาหาจิ๊บหรือเปล่าเอ่ย” เสียงคนพูดหยอดทีเล่นทีจริง
“ผมมาหาคนโปรด” แม้เสียงของรหัสจะเรียบนิ่งแต่ก็ทำให้คนโปรดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“มาเอาไฟล์รูปใช่ไหมคะ เดี๋ยวจิ๊บขอแป้งให้” เขาได้แต่มองตามหลัง ทำไมพี่จิ๊บถึงคิดอย่างนั้นหว่า แถมไม่ฟังอะไรอีกต่างหากเดินลิ่วไปหาพี่แป้งเลย
“เสร็จหรือยัง” คนโปรดหันกลับมามองพี่รหัส
“เรียบร้อยครับ ผมได้ไฟล์มาแล้ว แต่เขามีอัดรูปออกมาด้วย เห็นว่าจะเอาขึ้นบอร์ดกิจกรรมโปรโมตชมรม พี่รหัสจะดูก่อนไหมครับ รูปเยอะมาก พวกพี่แป้งกำลังเลือกกันอยู่ตรงโน้น” เขาบุ้ยใบ้ไปทางหลังห้อง ที่พี่จิ๊บเพิ่งเดินไป
“ไม่ล่ะ”
“คนโปรด”
“ครับพี่แป้ง”
“พี่ฝากไปซื้อแผ่นซีดีแบบไรท์ได้ให้หน่อยได้ไหม พวกนั้นยุ่งๆ กันอยู่ พี่เอามาไม่พอ ไม่ไกลหรอกร้านข้างตึกมี”
“ได้ครับ”
“รหัสรอเดี๋ยวนะ นั่งให้สาวๆ จีบไปพลางๆ ก่อนเดี๋ยวเราจัดการให้” ประธานชมรมแซ็วแขกรูปหล่อ ที่นานๆ จะแวะมาสักครั้ง คนโปรดฟังแล้วยิ้มฝืดเฝื่อน เขารู้แล้วว่าไอ้ความรู้สึกแปลกๆ ที่มันโผล่เข้ามาเป็นแว่บๆ คืออะไร
“ไม่เป็นไรแป้ง ขอบคุณมากแต่ไม่ต้องก็ได้” รหัสปฏิเสธหัวหน้าชมรม
“ไม่ได้ๆ มาถึงนี่แล้ว หรือรหัสมีแฟลชไดรฟ์ติดมาเดี๋ยวเราก๊อบให้”
“อยู่ที่รถ”
“อืม แต่ยังไงก็ต้องซื้ออยู่ดี เพราะเราต้องใช้อีกหลายแผ่น งั้นรอเอาแผ่นแล้วกันจะได้ไม่ต้องเดินกลับไปที่รถ ฝากด้วยนะคนโปรด”
“ได้ครับ” คนโปรดยิ้มให้รุ่นพี่ ก่อนถอนใจเบาๆ ออกมาเมื่อมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่เห็น เขาไมได้ถอนใจเพราะถูกใช้งาน แต่ถอนใจเพราะดูเหมือนว่าเขาคงไม่เหมาะสมกับรหัส นึกๆ ดูแล้วก็ไม่แปลกหรอกที่ไม่มีใครเอะใจ คนโปรดสูดลมหายใจเขาลึกๆ ก่อนยิ้มกว้างออกมา ไม่เป็นไร เขารู้ว่ามันเป็นยังไงก็พอแล้ว
“เดี๋ยวผมมานะครับพี่รหัส รอแป๊บเดียว”
“ไปเถอะ” รหัสไม่เอ่ยปากไปเป็นเพื่อน เขารอจนคนโปรดเดินออกประตูไปแล้ว จึงหันกลับมามองคนในชมรม
“ขอดูรูปได้ไหม” รหัสเดินไปรวมกลุ่มกับสมาชิกที่เหลือ จิ๊บรีบส่งกองรูปให้เขา รหัสเปิดดูไปเรื่อยๆ จนสะดุดตาเข้ากับภาพๆ หนึ่ง
“รูปนี้ผมขอได้ไหม คงไม่เหมาะกับเอาไปติดบอร์ด”
“อุ๊ย ใครอัดมา!” เสียงจิ๊บอุทานตกใจ รีบดึงรูปไปจากมือ มันเป็นรูปของเขากับคนโปรด ปากเกือบแตะปากในเกมแข่งกินป๊อกกี้
“ไหน” แป้งยื่นมือไปรับต่อจากจิ๊บ “อ๋อ เอาไปได้ แป้งให้อัดมาเก็บไว้ในชมรม รูปนี้ไม่ได้จะเอาขึ้นบอร์ดอยู่แล้ว รหัสไม่ต้องเป็นห่วง แต่ถ้าไม่อยากให้รูปมันมีออกมาก็ขอโทษด้วย” แป้งออกตัวขอโทษในฐานะประธานชมรม
“ผมไม่ได้ไม่พอใจ” รหัสพูดเสียงเรียบ เอื้อมมือไปรับรูปคืนมา “ที่ผมขอเพราะอยากเก็บรูปแฟนไว้”
“หะ!!” มีเพียงแป้งที่หลุดเสียงออกมา หลังจากนั้นห้องชมรมก็เงียบกริบราวกับไม่มีคนอยู่ แม้แต่จิ๊บเองยังได้แต่ยืนอ้าปากค้าง
“มาแล้วครับ” เสียงใสแจ๋วดังเข้ามาในห้องก่อนตัว คนโปรดเดินยิ้มร่าเข้ามาตามหลังด้วยโช “ไม่ต้องซื้อนะพี่แป้ง พี่โชเอามาเป็นกล่องเลย พร้อมแจกจ่าย เอ๋...” คนพูดยืนงง เมื่อเห็นปฏิกิริยาคนรอบข้าง “มีอะไรกันหรือเปล่าครับ ทำไมมองผมแปลกๆ แบบนั้น”
“อ๋อ ไม่มีอะไร” แป้งหัวเราะออกมาเป็นคนแรก “ขอบใจมากนะคนโปรด”
“ไม่เป็นไรพี่แป้ง ผมออกไปยังไม่พ้นตึกเลยเจอพี่โชเข้าพอดี” คนโปรดเดินไปหยุดยืนข้างรหัส
“กลับกันเถอะ”
“พี่รหัสไม่รอเอาแผ่นเหรอครับ”
“เราได้มาแล้วไม่ใช่เหรอ พี่กับเราแผ่นเดียวก็พอ”
“โอ้วว” คนโปรดหันไปมอง ทันเห็นแค่สายตาของบางคนที่รีบเบือนหนี เขาได้แต่นิ่วหน้า มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย
“งั้นกลับเลยก็ได้ครับครับ ผมหิวแล้วด้วย พี่แป้งใช้งานตัดกระดาษยิ่งกว่าเป็นทาสอีก”
“เดี๋ยวเถอะมาบ่นพี่”
“ฮ่าๆ ผมแซ็วเล่นครับ ไว้มีไรให้ช่วยตามได้นะพี่แป้ง พี่เดือนผมไปก่อนนะครับ” คนโปรดดินไปหยิบกระเป๋าที่วางไว้ก่อนโบกมือให้รุ่นพี่ร่วมคณะ อีกฝ่ายโบกตอบด้วยสีหน้าตื่นๆ
“ไปเถอะ”
“ครับ”
เขาเงยหน้าขึ้นมองรหัสด้วยสีหน้าแปลกใจ เมื่อมือใหญ่จับเข้าที่ข้อมือ คนตัวสูงมองลงมาด้วยดวงตาอ่อนโยน ก่อนหันกลับไปมองทางข้างหน้าแต่ไม่ปล่อยมือ
เสียงดังเซ็งแซ่ทันทีที่ประตูชมรมปิดลง จนคนโปรดต้องหันกลับไปมอง “เมื่อกี้มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มี หิวแล้วไม่ใช่เหรอ อยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้ครับ”
“คิดออกแล้วบอกพี่มา ให้เวลาจนถึงรถ”
“ไม่คิดไม่ได้เหรอครับ ตามใจพี่รหัสเลย ผมอะไรก็ได้”
“ไม่มีอะไรก็ได้” คนโปรดเกือบสะดุดเมื่อร่างสูงหยุดเดินกระทันหันก่อนหันมาเผชิญหน้ากับเขา “อยากได้อะไรต้องบอก ชอบไม่ชอบอะไรก็พูดออกมา”
“เอ๋” เขาชักงงๆ ว่าประโยคหลังมันมาได้ยังไง
“เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ” ตอบว่าเข้าใจไปก่อนก็แล้วกัน ถึงจะยังงงอยู่ก็เถอะ
มือข้างที่ว่างของรหัสถูกยกขึ้นมาวางบนศีรษะ “ดีแล้ว”
“ครับ” คนโปรดเดินตามแรงจูงของรหัสไปเรื่อยๆ สายตาตกลงมองมือใหญ่ที่กุมข้อมือไว้ มันอาจไม่ใช่การเดินจูงมือกันหวานแหวว แต่มันเต็มไปด้วยความอบอุ่น ความรู้สึกเศร้านิดๆ หายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น หัวใจของเขากลับมาพองฟูเหมือนเดิม
“พี่รหัสครับ”
“หือ”
“ผมบอกใครๆ ว่าพี่รหัสเป็นแฟนได้หรือเปล่าครับ” เขาทำใจกล้าถามออกไป รหัสหันมามอง ริมฝีปากยกยิ้มน้อยๆ
“จะบอกว่าเป็นเมียก็ได้ ตามใจ”
!! “พี่รหัส~” คนโปรดร้องเสียงหลง ใบหน้าแดงซ่าน เขินจนพูดต่อไม่ออก
“หึๆ แต่ตอนนี้เริ่มจากคิดร้านให้ออกก่อนเถอะว่าจะกินอะไร”
“เหอะ” เขาแอบเบ้ปากด้วยความขัดใจ “คนอะไรไม่รู้ชอบเปลี่ยนเรื่อง เสียอารมณ์หมด”
“หรือจะไม่กิน”
“กินคร้าบ” คนโปรดรีบยิ้มประจบจนตาหยีกลัวว่าจะอดกิน รหัสเห็นแล้วอดยิ้มตามไปด้วย ต้องแบบนี้สิถึงจะสมกับเป็นไอ้เด็กบ๊องของเขา เขาไม่ชอบให้เด็กบ๊องทำหน้าเศร้า เพราะมันทำให้ใจของเขาหายไปด้วย
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 332603 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก