ตอนที่ 23 : กอด“จ๊ะเอ๋!” “คนโปรดทำอะไร” ตะวันหันไปมองเมื่อได้ยินเสียง และเจอเข้ากับหน้าประหลาดของเพื่อน
“เล่นกับเด็ก”
“ไหนเด็ก”
“วิ่งไปนู่นแล้ว” ตะวันมองตาม เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กผอมบางวิ่งไปหาผู้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ ดูเหมือนเด็กจะตกใจอยู่ไม่น้อย
“อ๋อ”
“รู้จักเหรอ”
“เปล่า เจอหน้ากันที่นี่บ้างบางครั้ง”
“อืม” คนโปรดพยักหน้า ทุกวันศุกร์ตะวันจะแวะมาที่ร้านหนังสือประจำ ได้หนังสือติดมือไปบ้างไม่ได้บ้าง เมื่อก่อนเขามาด้วยบ่อย แต่ตั้งแต่ตัดสินใจตามจีบรหัสก็ไม่ได้แวะมาอีกเลยจนถึงวันนี้
“รอเดี๋ยวนะเราไปจ่ายเงินก่อน”
“ไปเถอะ” คนโปรดไล่สายตาไปตามชั้นหนังสือ เขาอ่านหนังสือบ้างแต่ไม่ได้เป็นหนอนหนังสือเหมือนตะวัน เขาหยุดสายตาเมื่อเห็นเด็กชายตัวเล็กที่เขาพยามเล่นด้วยจูงมือผู้ชายร่างสูงเดินไปหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ข้างตะวัน คนโปรดอดยิ้มไมได้เมื่อเห็นเด็กน้อยแอบมองเพื่อนเขา เมื่อตะวันก้มลงมองเด็กน้อยก็ซบหน้าเข้ากับขาของผู้เป็นพ่อ คนโปรดเดาว่าน่าจะใช่
รอยยิ้มของตะวันที่มองไปยังเด็กน้อยทำให้คนโปรดพลอยยิ้มตาม นอกจากหนังสือแล้วก็มีเด็กนี่แหละที่ตะวันสนใจ เฮ้อแล้วอย่างนี้เมื่อไหร่เพื่อนของเขาถึงจะมีแฟน
“ทานอะไรดี หรือต้องรอพี่รหัส” ตะวันหันมาถามเมื่อพวกเขาเดินออกมาจากร้านหนังสือ
“ไม่ต้อง กินก่อนได้เลย”
“เดี๋ยวนี้ไม่สวีทแล้วเหรอ” ตะวันแหย่เพื่อนเล่นๆ ไม่คิดว่าคนโปรดจะชะงัก
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“พักนี้พี่รหัสยุ่งๆ นี่ก็บอกว่าจะมารับแต่ให้กินข้าวไปก่อนเลย” เสียงคนพูดหงอยเหงา
“พี่รหหัสจะจบแล้วก็ต้องยุ่งมากเป็นธรรมดา”
“อืม รู้” คนรู้แต่ไม่เลิกหงอย เสียงถอนใจดังออกมาเบาๆ
“กลุ้มใจอะไรเล่ามาสิ” ตะวันเป็นที่ปรึกษาให้เพื่อนเสมอไม่ว่าเวลาไหน
“มันโหวงๆ น่ะ พี่รหัสจะจบแล้ว ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันบ่อยๆ อีกไหม พอทำงานแล้วต้องเจอคนสวยเยอะแน่ๆ”
“คนโปรดไม่ไว้ใจพี่รหัสเหรอ”
“ไว้ใจ แต่มันก็อดคิดไม่ได้”
“อืมเราเข้าใจ แต่อย่าพูดบ่อยๆ นะ ระวังพี่รหัสจะรำคาญ”
“ไม่เคยพูด”
“คิดเสียว่าถ้าใช่เนื้อคู่ก็คือใช่ ถ้าไม่ใช่สักวันเราก็จะผลัดหลงกันอยู่ดี”
คนโปรดหันไปส่งยิ้มอ่อนให้ตะวัน “มุมมองความรักของเราต่างกัน ตะวันเชื่อในเรื่องของโชคชะตา พรหมลิขิต แต่ตรงนี้” คนโปรดแตะที่หัวใจของตัวเอง “บอกกูให้เชื่อในความพยายามของตัวเอง กูถึงตัดสินใจลุกขึ้นมาจีบพี่รหัส ถ้ามันจะผิดหวังอย่างน้อยกูก็ได้ลงมือทำแล้ว”
“แบบนั้นแหละสมกับเป็นคนโปรด” ตะวันเชื่อว่ามุมมองความรักของคนเราไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน เขานับถือความคิดของคนโปรด แต่ถ้าจะให้เขาไล่ตามความรักแบบนั้นเขาเองก็คงไม่ทำ
“อืม ดังนั้นกูจะพยายามรักษาความรักของกูไว้ให้ดีที่สุด ด้วยตัวของกูเอง”
“ดีแล้ว แต่เชื่อเราเถอะไม่มีอะไรอย่างที่กังวลหรอก พี่รหัสออกจะรักคนโปรดมาก ใครๆ ก็มองเห็น”
“สาธุ” คนโปรดยกมือไหว้ท่วมหัว เขาเองก็อยากให้มันเป็นอย่างนี้ตลอดไป
“เหนื่อยเหรอครับ” คนโปรดมองคนที่นอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียงของเขา รหัสแวะไปรับเกือบสี่ทุ่ม ท่าทางเหนื่อยล้า พอขึ้นมาถึงห้องก็ทิ้งตัวลงนอนนิ่ง
“อืม” เสียงตอบรับดังเบาๆ อยู่ในลำคอ
“อาบน้ำก่อนไหมครับ”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยววันนี้พี่ต้องกลับไปทำงานต่อให้เสร็จ” ถ้าต้องทำงานดึกดื่นรหัสจะไม่ค้างที่ห้องกับเขา เพราะเป็นห้องขนาดเล็ก รหัสกลัวจะทำเขานอนไม่หลับ เพราะเสียงและเพราะต้องเปิดไฟไว้ตลอดคืน ถึงจะบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เคยอยู่สักครั้ง
“วันหลังบอกผมได้นะครับ ไม่ต้องไปรับก็ได้ พี่รหัสจะได้กลับบ้านไปทำงาน”
“พี่อยากไป” แค่คำพูดสั้นๆ ก็ทำให้เขามีความสุข
“ผมนวดให้ครับ” คนโปรดลงนั่งบนเตียง ยกศีรษะของรหัสขึ้นมาวางบนตัก ค่อยๆ ไล้มือนวดไปตามไรผม ก่อนกลับขึ้นไปวนบนศีรษะ
“สบายไหมครับ”
“อืม”
“พี่รหัสหลับไปเลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมปลุก สักสิบห้านาทีดีไหม”
“ดีเหมือนกัน อย่าลืมปลุกพี่นะ นอนเพลินเดี๋ยวงานไม่เสร็จ”
“ได้ครับ” คนโปรดนวดไปเรื่อยๆ สายตาจับจ้องใบหน้าของรหัส บ่อยครั้งที่เขารู้สึกสับสนว่าเขาเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า รู้ว่ารหัสเหนื่อยก็ไม่เคยปฏิเสธแบบจริงจังสักครั้ง ปล่อยให้อีกฝ่ายคอยรับส่ง ดูแล
คนโปรดรู้ดีว่าความรักที่มาพร้อมความเหนื่อยจะเดินต่อได้ไม่ไกล ถ้าเขาอยากรักษาความรักครั้งนี้ไว้ เห็นทีต้องพยายามในส่วนของตัวเองให้มากกว่านี้
“ผมออกมาแล้วครับ พี่รหัสอยู่ทำงานต่อกับเพื่อนเลย ไม่ต้องเป็นห่วง....กำลังจะไปกินครับ..ครับเดี๋ยวถึงห้องแล้วผมส่งข้อความบอก” คนโปรดวางสายจากรหัส เอาหน้าซบลงกับโต๊ะ ถอนใจออกมายาวๆ หงอยจนไม่รู้ว่าจะหงอยยังไง เขาไมได้เจอรหัสแบบมีเวลาให้กันมาสี่ห้าวันแล้ว ได้แต่คุยกันทางโทรศัพท์กับเจอหน้ากันแป๊บๆ ที่คณะเท่านั้น”
“แน่ใจเหรอวะว่าจะเอาแบบนี้” ไทยถามเมื่อเห็นท่าทางซังกะตายของเพื่อน
“อืม เดี๋ยวพี่รหัสเสร็จงานแล้วค่อยเจอกันก็ได้”
“กูกลัวมึงจะหงอยตายเสียก่อนสิวะ”
“มึงก็อย่าทิ้งกูสิ” คนโปรดส่งสายตาอ้อนเพื่อน ไทยถอนใจยาว
“แล้วนี่จะเอาไง กลับกันเลยไหม” คนโปรดพยักหน้า พวกเขายังอยู่ที่คณะ ยังไมได้ออกไปไหนทั้งสิ้น ที่พูดแบบนั้นเพื่อไม่ให้รหัสต้องหยุดทำงานเพื่อขับรถไปส่งเขาที่ห้อง แล้วต้องขับกลับมาที่มหาลัยใหม่เพื่อทำงานต่อ ถึงมันจะใกล้ๆ ก็เถอะ
“ไป กูพาไปกินส้มตำ ชีวิตจะได้มีสีสันขึ้นมาบ้าง เห็นมึงหงอยแล้วกูแม่งหงอยแดกตาม”
“มึงรักกูก็บอก”
“เออ รักฉิบหาย” ไทยสบถ แต่ก็ทำให้คนโปรดยิ้มออกมาได้ ตะวันลอบมองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เวลาคนโปรดหงอยดูน่าสงสาร และเขาไม่อยากเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้
“พี่รหัส” คนโปรดมองตามสายตาของไทย นักศึกษากลุ่มหนึ่งกำลังนั่งคุยงานกันอยู่ สีหน้าของทุกคนตั้งใจและจริงจัง
“อยู่กันตรงนี้เอง” คนโปรดหลบหลังเสาที่อยู่ใกล้ที่สุด
“ไปกันเถอะ” ตะวันชวนเพื่อนออกเดินไปทางอื่น
“ขอกูแอบดูแป๊บหนึ่ง” ท่าเกาะเสาของคนโปรดทำให้ไทยถอนใจ ยิ่งเห็นสีหน้าของเพื่อนซีดลง เขาก็นึกอยากลากเพื่อนเข้าไปหาแฟนเสียตอนนี้
ตะวันรู้ว่าคนโปรดหน้าซีดเพราะอะไร เมื่อรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งชะโงกหน้าคุยกับพี่รหัสแบบใกล้ชิด แขนแนบแขน แม้จะรู้ว่าเป็นเรื่องเรียน แต่เขาเชื่อว่าคนโปรดคงอดรู้สึกกับภาพที่เห็นไม่ได้
“ไปกันเถอะ” เสียงหงอยๆ ของเพื่อนทำให้ไทยหมดความอดทน เขาแกล้งเตะก้อนหินที่ตกอยู่ใกล้ๆ อัดเข้ากับกำแพง ทำให้คนทั้งโต๊ะหันมามอง เป็นจังหวะที่คนโปรดเดินออกมาจากเสาที่กำบังอยู่พอดี
“คนโปรด” รหัสลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่าเป็นใคร เขาออกเดินเร็วๆ เข้าไปหา ในขณะที่คนโปรดหน้าซีด เงอะงะ มองซ้ายมองขวาเหมือนอยากหลบไปให้พ้น
“ไหนบอกพี่ว่ากลับแล้ว”
“มันไม่อยากรบกวนพี่รหัสครับ” ไทยพูดแทรก ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับสายตาของคนโปรด
“แล้วนี่จะไปไหนกัน”
“กำลังจะแยกกันกลับครับ” ตะวันตัดสินใจโกหกออกไปคำโต เขาไม่บอกว่ากำลังจะไปหาส้มตำกินกัน
“งั้นรอพี่แป๊บเดียว” รหัสเดินเร็วๆ กลับไปที่โต๊ะ คนโปรดกำลังจะตะโกนบอกว่าไม่เป็นไร แต่โดนไทยจับหมับเข้าที่แขน
“วันเดียวไม่เป็นไรน่า พี่รหัสเขาต้องรู้อยู่แล้วว่าควรเลือกอะไรก่อน อะไรทำได้ทำไม่ได้”
“แต่กูไม่อยากให้พี่รหัสเหนื่อย”
“มึงก็อย่าไปคิดแทนให้มากเลยวะ พวกกูกลับก่อนแล้วพรุ่งนี้เจอกัน” ไทยเห็นว่ารหัสเดินกลับมาแล้ว จึงรีบทิ้งเพื่อน
“แล้วเจอกัน” แม้แต่ตะวันก็ยังรีบเดินออกไป
“หิวไหม แวะกินอะไรกันก่อน” คนโปรดสบตากับรหัสเมื่ออีกฝ่ายละสายตาจากถนนมามอง“ไม่เป็นไรครับ พี่รหัสต้องกลับไปทำงานต่อ”
“แต่ก็ก็ต้องกินไม่ใช่เหรอ”
“ก็ได้ครับ งั้นทานอะไรง่ายๆ จะได้ไม่เสียเวลา”
“คนโปรด”
“ครับ?”
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่านี่ครับ” คนโปรดพยายามยิ้มเพื่อให้รหัสสบายใจ
“แน่ใจนะ”
“แน่สิครับ ผมแค่หิวเท่านั้นเอง” เขาแกล้งยกมือขึ้นลูบห้อง
“งั้นกินก๋วยเตี๋ยวดีไหมจะได้เร็ว”
“ดีเลยครับ หิวจนจะเป็นลมแล้ว” คนโปรดลอบถอนใจเมื่อทำให้รหัสเชื่อได้ ห้ามหงอยห้ามซึม อย่าทำให้พี่รหัสไม่สบายใจ คนโปรดบอกตัวเอง
“ขอบคุณครับ พี่รหัสขับรถดีๆ นะ” คนโปรดบอกเมื่อรถถึงหน้าหอพักของเขาแล้ว แต่รหัสกลับดับเครื่องยนต์
“พี่เปลี่ยนใจแล้วจะขึ้นไปด้วย”
“เอ๋? พี่รหัสต้องกลับไปทำงานไม่ใช่เหรอครับ”
“เดี๋ยวค่อยไป” คนโปรดได้แต่มองตามงงๆ เมื่อรหัสเปิดประตูลงไปยืนรอ โดยไม่ยอมให้เขาคัดค้าน
“มานี่” คนโปรดเดินเข้าไปหา มือของรหัสรั้งให้เขาขึ้นไปนั่งด้วยกันบนเตียง กอดเอาไว้หลวมๆ
“เป็นอะไร”
“เปล่าครับ”
“อย่าโกหกพี่”
“ผม..”
“บอกมาเร็ว”
“ผมคิดถึงแฟน” คนโปรดพูดเสียงเบา ตอนไม่เห็นหน้าก็คิดถึงมากแล้ว แต่พอได้กอดกันแบบนี้เขากลับอยากร้องไห้
“โธ่เอ๊ย” เสียงของรหัสทั้งเอ็นดูทั้งโล่งอก ดึงศีรษะเล็กให้ซบลงมาบนอกก่อนโยกตัวไปมาเบาๆ
“คิดถึงก็บอกสิพี่จะได้มาหา นี่จะมารับเราก็ไม่ให้มา จะมาส่งก็บอกว่าไม่เป็นไร”
“ผมไม่อยากให้พี่รหัสเหนื่อยนี่ครับ ไม่อยากทำตัวเป็นภาระ”
“พี่เคยพูดสักครั้งไหมว่าเราเป็นภาระ”
“แต่ถ้าพี่รหัสเหนื่อยมากๆ สักวันอาจจะคิดว่าทำไมต้องทำด้วย”
“มันก็เป็นไปได้” รหัสใช้มือเชยคางของคนโปรดขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายสบตา “ถ้าคนนั้นไม่ใช่คนที่เราคิดถึงอยู่เหมือนกัน”
“พี่รหัส~” คนโปรดน้ำตาซึม เขาสาบานว่าเขาไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน ไม่รู้ทำไมเขาถึงน้ำตาคลอตา
“คนโปรด”
“ครับ”
“ไม่คิดเหรอว่าพี่ก็รู้ว่าหอเราอยู่ใกล้แค่นี้ ไม่คิดเหรอว่าพี่ไม่ต้องเป็นห่วงเรามากก็ได้เพราะเราเป็นผู้ชาย ยังไงก็ดูแลตัวเองได้ เพื่อนที่เรามีก็ไว้ใจได้ทุกคน แต่ที่พี่ยังไปรับไปส่งทั้งๆ ที่ยุ่งมาก เคยคิดบ้างไหมว่าเพราะอะไร”
“เพราะอะไรครับ”
“เพราะแค่ได้เห็นหน้าเราได้กอดเราพี่ก็มีแรงสู้ต่อ เหนื่อยแค่ไหนก็ทนไหว หัวใจเป็นนายร่างกายเคยได้ยินหรือเปล่าเพราะแบบนี้พี่ถึงมา”
“พี่รหัส”
“ไม่เจอหน้าเราสี่ห้าวัน พี่หงุดหงิดง่าย ดุมากขึ้น คนเข้าหน้าไม่ค่อยติด สายฟ้าเองยังบ่นว่าพี่เหมือนหมีที่ขาดน้ำผึ้ง เมื่อกี้พอบอกจะมาส่งเรา โล่งอกกันทั้งกลุ่ม”
“ผมเป็นน้ำผึ้งของพี่รหัสเหรอครับ” พอหัวใจเบ่งบานคนโปรดคนเดิมก็กลับมา เสียงที่พูดออดอ้อน รอยยิ้มทะเล้น
“เปล่า เป็นแฟน” คนโปรดให้รางวัลคนตอบด้วยการแนบริมฝีปากเข้าหา เขากะจะแตะแค่นิดเดียว แต่ดูเหมือนคนตัวโตจะโหยหาสัมผัสไม่ต่างกัน กว่าริมฝีปากของเขาจะถูกปล่อย คนโปรดก็หายใจแทบไม่ออก
“ต่อไปอย่าคิดมากอีก ถ้าพี่ไม่ไหวพี่จะบอกเราเอง พี่บอกแน่เพราะพี่รู้ว่าคนโปรดจะเข้าใจ”
“ครับผมเข้าใจ พี่รหัสบอกผมได้เลยนะครับ ถ้าเหนื่อย ถ้าอยากพัก ถ้าไม่ไหว หรือ..” รอยยิ้มคนพูดออดอ้อน
“หรืออะไร”
“หรือถ้าพี่รหัสเหนื่อยแต่อยากเห็นหน้าผม แค่บอกมาคำเดียวผมจะไปหา”
“หึๆ ตกลง”
“ถ้าอย่างนั้นกอดกันอีกสักแป๊บหนึ่งได้ไหมครับ ขอผมเติมพลังให้เต็มก่อน”
“พูดแบบนี้พี่คิดนะ”
“พี่รหัส~” คนโปรดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย
“หึๆ “ รหัสกอดคนโปรดให้แน่นขึ้น ซบหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่ม “แบบนี้ดีไหม”
“ดีที่สุดเลยครับ”
คนโปรดซุกหน้าเข้ากับอกของรหัส เขาได้รู้แล้วว่าในขณะที่เขาคิดว่าเรากำลังพยายามอย่างหนักเพื่อใครคนหนึ่ง บางทีใครคนนั้นอาจอยากได้แค่รอยยิ้มเล็กๆ จากเรามากกว่า เขายังเชื่อว่าความพยายามเป็นสิ่งที่ดี แต่จะดีกว่าถ้าพยายามไปด้วยกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥ [End ] ❀ 18/02/2018✿ P:30 (อ่าน 333287 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก