ตอนที่60 พิเศษ ปานกะแสบ<ห่างหาย>
หลังจากที่พี่ข้าวว่าพี่แสบเสร็จ พี่ข้าวก็มาส่งผมที่บ้านครับ โดยเอารถพี่ป๊อดมาส่งผม แล้วบอกให้พี่ป๊อดรอไอ้พี่แสบอยู่ที่โรงเรียนครับ
“เป็นไงบ้าง..”พี่ข้าวพูดขึ้นขณะขับรถมอไซด์พี่ป๊อดอยู่ครับ
“ก็ดีขึ้นแล้วฮะ.”พี่ข้าวคงถามเรื่องผมร้องไห้แหละครับ ผมคิดว่านะ
“อืม...เอาไงต่อไปละ”พี่ข้าวถาม
“ไม่รู้ฮะ..ก็ปานบอกพี่แสบไปแล้วว่าอย่ามายุ่งกับปานอีก..แต่พี่แสบก็เป็นอะไรไม่รู้ฮะ..มาวุ่นวายกับปานอยู่ได้”ผมบอกพี่ข้าว พี่ข้าวชะลอความเร็วลงครับ
“อ่าว..แล้วปานยังชอบแสบอยู่รึป่าวละ”พี่ข้าวหันมาถาม แล้วหันกลับไปมองที่ถนน
“ชอบสิฮะ...”ผมตอบเสียงเบาๆ
“หึหึ..”แต่พี่ข้าวดันหัวเราะในลำคอ
“คิดว่าไอ้แสบมันจะจบแค่นี้รึป่าวละ..ไอ้ห่านั่นเอาแต่ใจจะตายไป..”พี่ข้าวพูดหันมายิ้มๆให้ผม ผมก็พยักหน้า
“ปานรู้ฮะ...แต่ให้ทำไงอะ..ปานสู้พี่แสบไม่ไหวนิ”ผมบอกไปตามความจริง
“เอางี้...ดัดสันดารมัน..ไม่พูด ไม่คุย มันอยากทำอะไรให้มันทำไป ไม่สู้ ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ เงียบ ไม่ว่ามันจะด่า จะโกรธ จะว่ายังไงให้เงียบไว้..เข้าใจป่ะ”พี่ข้าวพูด เหมือนเพิ่งคิดได้นะครับ
“ทำไมอะ”ผมก็งงๆ
“ก็ไอ้ห่านั่นนะ..ยิ่งเถียงมันมันจะยิ่งของขึ้น..พอมันของขึ้นแล้วปานสู้มันไหวหรอครับ..แล้วอีกอย่างนะ..เมื่อกี้พี่บอกมันไปแล้วว่าถ้ายังทำตัวเหมือนเดิมมันจะไม่ได้เจอปานอีก..พี่ก็จะดูสิว่ามันจะทำยังไง..ตอนแรกพี่คุยกับมันรู้เรื่องแล้วนะ..เพิ่งคุยกันวันนี้เอง วันที่เจอน้องเมื่อเช้าไง.พี่บอกมันว่ามีไรให้พูดกับปานดีๆ..มันก็พยักหน้ารับคำดีแล้ว..แล้วทำไมมันไปทำกับปานแบบนั้นอีกพี่ก็งงกับอารมณ์มันจริงๆ”พี่ข้าวบ่นๆครับ
“อืม..ก็ดีฮะ”ผมตอบ
“จะได้ดูแระว่ามันจะอดทนสูงไม่พูดความในใจได้เท่าไหร่กันเชียว”พี่ข้าวบอก ผมก็ใช่ คิดว่าอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ยังไงผมก็หนีพี่แสบไม่พ้นอยู่แล้ว เงียบนี่แหละครับดีที่สุด
พี่ข้าวมาส่งผมถึงหน้าบ้าน ผมยกมือไหว้ขอบคุณ แล้วพี่ข้าวก็ย้ำเรื่องที่คุยกันเมื่อกี้อีกครับ แถมพี่ข้าวยังให้เบอร์มาด้วยคราบ โอ้ยยย นอนหลับฝันดีแน่กรู หล่อจังเลยน้า ผมนึกในใจคนเดียว กร๊ากก แล้วพี่ข้าวก็ขับกลับไป ผมขึ้นมาบนห้อง ตอนนี้พี่ปอยยังไม่กลับครับ เรียนพิเศษ แต่พ่อกับแม่อยู่ข้างล่าง ผมขึ้นมาบนบ้านได้ก็เก็บหนังสือเข้าที่ แล้วก็อาบน้ำ นอนสักหน่อยครับ แล้วค่อยลุกขึ้นมาอ่านหนังสือ ทำการบ้าน
“อือ....”ผมก็ต้องปัดมือออกเพราะมีมือใครไม่รู้ครับมาลูบแก้มผม
“จะนอน”ผมก็พูดไป ไม่ได้คิดอะไร ตอนนั้น คือนอนครับ แต่มือนั้นยังลูบไม่หยุด จนผมต้องหรี่ตามองขึ้น
ผมถึงกับตาค้างเลยครับ ห้องไม่ได้มืดนะครับ ก็ผมเปิดไฟไว้อ่า พี่แสบนั่งอยู่บนเตียงอีกฟากข้างๆผมครับ หน้าพี่แสบนิ่งมาก ไม่รู้แสดงอารมณ์ไหนเลยครับ ผมเงียบ แล้วหันหน้าหนี พี่แสบก็หยุดมือ ผมเงียบ พี่แสบก็เงียบครับ จนผมพลิกตัวหันหลังให้อีกฝ่าย แล้วนอนนิ่ง ไม่ขยับ ขอบอกนะครับ ว่าเมื่อยมากครับ แต่ว่าขยับไม่ได้ครับ เดี๋ยวเค้ารู้หมดว่าเมื่อย สักพักพี่แสบก็เดินออกไปครับ ไม่พูดไม่จา ผมก็งงครับ งงมากมาย นอนอยู่สักพัก ให้แน่ใจว่าพี่แสบไปแล้วครับ ผมจึงลุกขึ้น แล้วเดินลงไปข้างล่าง
“อ่าว..เมื่อกี้มีรุ่นพี่มาหานิ.”แม่ผมทัก
“อ่อ..รู้แล้วฮะ..”ผมบอก แม่ก็พยักหน้า
“หิวอะม๊า”ผมบอกพร้อมกับลูบท้อง ก็ตั้งแต่กลับมานอนไปยกนึง ก็ต้องหิวสิครับ
“ข้าวอยู่ในครัว ไปตักเอาสิ..จะให้ป้อนเลยมั้ยค่ะคุณชาย”แม่ผมแซวๆครับ ผมนะ กินอาหารฝีมือคนอื่นไม่ได้หรอกครับ คือแบบว่าแม่ทำรู้ใจผมที่สุด ถ้ากินที่อื่นต้องร้านประจำมากๆเลยครับ ถึงจะกินได้ ผมนะถ้าไม่อร่อยละก็ลองครั้งเดียวรอบเดียวเลิกครับ
ผมก็เดินเข้าไปในครัว ขี้เกียจฟังแม่บ่น ตักกับข้าวแล้วเอามานั่งอยู่ตรงโซฟาห้องรับแขก พ่อดูหนังจีนอยู่ครับ ผมเลยต้องดูด้วย กินไปดูไป คุยกับพ่อกับแม่ไปครับ
“กินยาก่อนอาหารรึยัง”แม่ผมทัก อ่าว ลืมอะ ผมเริ่มหน้าเหวอหวาแล้วครับ เพราะว่าผมเป็นโรคกระเพาะขั้นรุงแรงมากเลยครับ เคยมีอยู่ครั้งหนึ่ง นอนอยู่บ้านคนเดียว แล้วมันกำเริบหนักมากครับ นอนร้องไห้ พลิกตัวก็ไม่ได้ครับ เพราะมันเจ็บสะท้านไปทั้งท้องเลยครับ จนต้องไปส่องกระเพาะ ตั้งแต่รู้ตัวว่าเป็นกระเพาะแล้วครับ แต่คิดว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก เลยไม่ได้ไปหาหมอ แต่พอเป็นมากๆขึ้น ก็ไปหานะครับ แต่ว่าไม่หาย เหมือนหมอเลี้ยงไข้ โทษหมอซะงั้น จนวันนั้นแหละครับ ปวดมากจนร้องไห้ กลัวตายขึ้นมาทันทีเลยครับเจ็บจนบอกไม่ถูก ต้องเข้าโรงพยาบาลใหญ่ทันทีครับ เดินแทบจะไม่ไหว ตัวงอไปหมดเลยครับ ขอบอกทรมานสุดๆครับ ตอนนี้หมอเลยงดทุกอย่าง เหล้า น้ำอัดลม ของเผ็ดทุกชนิด หมอบอกว่าต้มจืดสนิทเลยยิ่งดี โอ้ย ขนาดนั้น ก็กินน้ำปล่าวกับข้าวเลยดีมั้ยหมอ แต่ผมก็หยุดนะครับน้ำอัดลม อยากกินก็กินบ้างบางครั้ง แต่พอกินทีไร กระเพาะเจ็บขึ้นทุกทีแหละครับ เหล้านี่นานๆที ไม่บ่อยครับ ผมไม่ใช่พวกชอบกินอยู่แล้วครับ สรุปตอนนี้ยาผมนี่อย่ากับคนแก่ครับ ทั้งๆที่อายุไม่เท่าไหร่เองครับ ดีนะครับพ่อแม่รับราชการไม่งั้นตาย ค่ายานี่เป็นหมื่นๆเลยครับ แม่นี่บ่นหูจะฉีกเลยครับ ว่าผมไม่ดูแลตัวเอง ต้องมาเสียเงินกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง อะไรอะ รัฐบาลเค้าจ่ายไม่ใช่แม่สักหน่อย
“ยางอะ..ลืม”ผมบอก
“หนูก็อย่างเนี้ย..ยากินไม่ตรงเวลา..แล้วเมื่อไหร่มันจะหายลูก..ข้าวปลาก็กินไม่ตรงเวลาจะให้ม๊าพูดอะไรนักหนา..ตัวก็ตัวหนู ทำไมไม่รักษาสุขภาพตัวเองซะบ้าง”แม่ผมเริ่มแล้วครับ ผมก็โอ้ย..อยากกินสงบๆอะ แม่
“แล้วก็อยากเป็นหมอ..สุขภาพตัวเองยังดูแลไม่ได้เลย..แล้วอย่างนี้จะไปดูใครเค้าได้”นั่นครับ พูดตอกย้ำผมอีกอะ
“ม๊าอะ..เดี๋ยวหนูรีบกินยาหลังอาหารเลย..ม๊าเลิกบ่นได้แล้ว.หนูจะดูไซอิ๋ว”ผมบอก ก็ผมติดเหมือนกันนะเรื่องนี้อะ ช่องสาม กร๊ากก
“ม๊าพูดเตือนก็หาว่าม๊าบ่น..ไอ้ลูกคนนี้นิ”แม่ผมว่าอีกครับ แฮะๆ ผมก็ไม่ฟังแล้วครับ หูทวนลม ดูไซอิ๋วจบก็เก็บจาน แล้วกองไว้ แฮะๆ ไม่ล้างหรอกครับ รอให้พี่ปอยกลับมาล้าง กิ้วๆ แต่แม่บ้านจะมาทำความสะอาดทุกวันอยู่แล้วแหละครับ จ้างไปกลับ บางทีแม่ผมเหนื่อย ก็ทำงานบ้านไม่ไหว ก็เลยจ้างแม่บ้านมาทุกวันครับ ป้าสายแกก็คิดไม่แพงครับ เพราะว่าแกก็อยากมีรายได้
...................................
1วันผ่านไป
2วันผ่านไป
3วันผ่านไป
4วันผ่านไป
ไม่มีการตอบรับใดๆจากพี่แสบครับ ไม่เจอหน้า ไม่มากวนตีน ไม่มาวุ่นวาย ไม่มีโทรศัพท์ ก็ดีเหมือนกัน ดีแล้วไม่ใช่หรอ ผมคิดคนเดียวครับ
เราเป็นคนบอกให้พี่แสบไปเองนิ.. แล้วจะมานั่งคิดทำไม ผมเริ่มว้าวุ่นใจครับ อีกใจก็ดีเหมือนกันที่พี่แสบไม่มายุ่ง อีกใจก็ตกลง พี่แสบจะหยุดแล้วจริงๆหรอ คิดขัดกันไปมา ก็ดีแล้วนิ เค้าไม่ได้ชอบมึงนิไอ้ปาน ผมเริ่มตอกย้ำตัวเองครับ
ผมนั่งนึกสถานการณ์ต่างๆ หรือว่าพี่แสบมีคนที่ชอบแล้วจริงๆ แล้วเห็นเราเป็นของเล่น โอ้ย พี่แกก็พูดอยู่พร่ำเพื่อว่ามึงเป็นของเล่น มึงนี่โง่เนอะ อ่าว ด่ากรูหรอ ก็กรูรักอะ อ่าว ตกลงเอาไง ในหัวผมมันตีกันไปมาครับ เหมือนมันหาจุดจบไม่ได้ครับ
“นี่ๆ....วันศุกร์นี้มีงานวิชาการโรงเรียน..ห้องเราต้องจัดขายอาหารอะมึงว่าทำไรดีวะ”จูนมันพูดหน้าตาระรื่นมาครับ
“อีกแระ..กรูเบื่อวะ.แม่งไม่มาโรงเรียนดีกว่า”ผมบอก เพราะผมเกลียดกิจกรรมมากเลยครับ คือกิจกรรมโรงเรียนอะไรอย่างนี้นะผมไม่ชอบจัด เพราะผมไม่ชอบลำบากครับ ขอบอกตามตรง ชอบไปแข่งขันอะไรอย่างนี้มากกว่าครับ
“ไรวะ.มาให้ครบดิวะ..แม่งในกลุ่มขาด กรูจะมาไมวะ..ไม่สนุก”ไอ้จูนมันบ่น
“ร้อนก็ร้อน..ก็มีอะไรเดิมๆแหละมึง..ร้านอาหาร เกมส์..ดนตรี..การแสดงแค่เนี้ย..”ผมบอก หน้าตาคิ้วย่นแล้วครับ
“โห..มึงอะ..มึงก็มาให้สนุกดิวะ..หาไรกินถูกๆเยอะแยะ..มาเหอะมึง”จูนมันบอก ยิ่งวันศุกร์ด้วยนะ เสาร์แล้วก็อาทิตย์ โอ้ย เหมือนปิดสามวันเลยคราบ พี่น้อง
“ไม่เอาหรอกมาเดี๋ยวก็ไม่มีที่สิงสถิต แล้วทีนี้ก็อยากกลับบ้าน..พอจะกลับก็ไม่ให้ออกนอกโรงเรียน..กรูไม่คลั่งตายหรอวะ”ผมบอก ก็จริงมั้ยละครับ เข้ามาในโรงเรียนแล้วผมไม่เคยอยากออกเลยสักครั้งนอกจากมีแรงจูงใจ แล้วจะให้ผมโดดประตูรั้วหรอ ไม่เอาอะ กลัวครับ กลัวในที่นี้คือกลัวความสูง แล้วก็กลัวจับได้ครับ
“มาเหอะๆ..นะมึง..”ไอ้จูนมันอ้อนวอนครับ
“มีไรกันวะ”ไอ้นัทเดินมาพอดี
“ก็เหี้ยปานดิ..แม่งจะไม่มาวันศุกร์”ไอ้จูนหันไปบอก
“อ่าว.ไมอะมึง..มาดิ..มาช่วยกันขายของ”ไอ้นัทมันบอก
“กรูขี้เกียจ..”ผมบอกหน้าเริ่มย่นและงอแล้วครับ
“โห..แค่ขายเองมึง..มึงไม่ต้องเก็บ แค่เอาหน้าตาดีๆของมึงไปไว้หน้าร้าน..ส่วนเรื่องเก็บของเรื่องที่ต้องใช้กำลังนะ..เดี๋ยวมีคนทำ”ไอ้นัทมันบอก
“มึงอะชอบบังคับกรู”ผมบ่น
“เออ..มาเหอะ..เพื่อนๆเยอะแยะ..มาถ่ายรูปกัน”ไอ้นัทมันบอก เอ๊ะ ถ่ายรูป มาก็ได้ แฮะๆ ไม่ค่อยบ้ากล้องเลยผม ก็อยากมาถ่ายกับเพื่อนๆเยอะๆอะครับ
“ว้ายยย.......”เสียงอีวิวแจ๋นมาแต่ไกลครับ ผมรู้เลยครับว่าเสียงมัน
“แหม..ติ่งสั่นรึไงย้า”เสียงป้ามัท กระเทยในห้องครับ เราเรียกว่าป้า แฮะๆ แซวกัดๆวิว เพราะวิวมันแรงครับ แต่ว่าก็รักกันนะครับ
“ปาน..เรื่องใหญ่..ข่าวใหญ่มาแรง..”เสียงวิวตื่นเต้น เพราะกับเหนื่อยหอบเล็กน้อง
“อะไรวะ..”ไอ้นัทตอบแทนผม ที่นั่งรอฟังคำตอบอยู่
“คือว่า....”วิวมันทำหน้าเหมือนไม่อยากเล่าซะงั้น
“ไรวะ..เล่ามาดิ”ผมบอกอีก เพราะวิวเริ่มมีพิรุธครับ
“ทำใจดีๆนะปาน..”ไอ้วิวมันทำหน้าสงสารผมทันทีครับ
“อืม..เรื่องไรละ”ในใจผมตอนนั้นคือเรื่องเดียวครับ พี่แสบ คือไม่รู้ว่ายัง ถึงต้องคิดว่าเป็นพี่แสบด้วยครับ แต่มันคิดไปเองโดยอัตโนมัติ
“พี่แสบ...เป็นแฟนพี่แยม.ม.5ห้อง6อะ คนที่เป็นหลีดสีฟ้าปีที่แล้วไง”วิวมันพูดหมดเลยครับว่าแยมไหน ทำผมถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ผมเงียบ เพื่อนๆที่อยู่ตรงหน้าผมก็เงียบครับ
“มึงไปเอามาจากไหนวะ”ไอ้นัทมันถามทันที
“ก็เมื่อกี้กรูไปห้องน้ำมา..แล้วคราวนี้กรูฉี่อยู่ใช่ปะ นอกห้องน้ำกรูได้ยินเสียงพี่แยมคุยกับเพื่อนๆประมาณว่าอีแยม แสบกับมึงไปถึงไหนกันแล้ววะ. แล้วพี่แยมก็บอกว่า..เพิ่งคบกันเองจะให้ไปถึงไหนละ..แล้วพี่คนนั้นก็ถามอีกว่าใครขอคบวะ..พี่แยมก็ตอบอีกว่า..พี่แสบขอ..คราวนี้กรูรีบฉี่เลยคร้า พอออกมานอกห้องน้ำนะ พี่แยมจริงๆด้วย อยู่กับพี่แอ้ห้อง8อะ กรูเลยขอแรดนิสนึง ทำเป็นทักพี่แยมทันที แล้วก็ไปกบดารอยู่กับกลุ่มพี่แก พวกพี่แกก็เมาส์กันนะ..หมดเปลือกเลย”อีวิวมันเล่าซะยาวแถวยังออกรสชาติสุดๆครับมันแรดมากมาย แต่หารู้ไม่ครับ ผมนะโคตรเจ็บเลยครับ น้ำตาเริ่มเอ่ออยู่ตรงเป้าตา ผมพยายามกลั้นไม่ให้ร้องออกมาครับ เพราะว่าเพื่อนๆอยู่เต็มห้องเลยครับ ไอ้จูน ไอ้นัท กับวิวเริ่มหน้าเสียทันที
“หึ..กรูถึงว่า..ออกจากชีวิตกรูได้เพราะเรื่องนี้สินะ”ผมพูดแล้วยิ้มให้กับตัวเองที่น่าสมเพศมารอคนที่เค้าไม่ได้คิดอยากจะมาง้อเลยสักนิดครับ อย่าร้องนะมึง ไอ้ปาน ห้ามร้องเด็ดขาด ผมพูดกับตัวเองซ้ำๆครับ แล้วยิ้ม น้ำตามันก็หายไปเองครับ ผมนั่งทำใจสักพัก ไอ้วิว ไอ้นัท ไอ้จูน แล้วก็เคที่เพิ่งมาเมื่อกี้ มันนั่งล้อมผมไว้หมดครับ เหมือนถ้าผมร้องไห้มันจะบังไว้ให้
“..อย่าคิดมากนะมึง..”ไอ้วิวมันบอก
“..อืม..”ผมตอบไปคำเดียว พี่แยม คนที่โทรมาวันนั้นสินะ... ผมนึกในใจ
“ดีแล้วมึง..กรูจะได้ตัดใจง่ายๆไง..หึหึ”ผมหัวเราะเบาๆ
“..โหมึง.เดี๋ยวพี่แสบก็เลิก คนอย่างพี่แสบอะนะ..กรูดูไว้ไม่ผิดหรอก...จะไปชอบอะไรกับพี่แยมวะ..หน้าตาก็งั้นๆอะ..แค่ขาว หุ่นดีกรูยังมองไม่เห็นเสน่ห์ของพี่แยมสักนิด”จูนมันบอก คือจูนนะครับ เป็นคนที่ดูผู้หญิงไม่ผิดหรอกครับ เพราะแฟนคนปัจจุบันผมยอมรับเลยครับ เป็นคนที่เซ็กซี่มากๆครับ มันมองคนไม่เคยพลาดเลยครับ ว่าใครสวยไม่สวย
“เอาน่ามึง...ใจเย็นๆก่อน..นะมึง..กรูไม่ชอบตอนมึงร้องไห้วะ..เพราะตอนมึงร้องไห้แล้วมันขี้เหล่”เคแม่งยังมากวนตีนผมอีกครับ
“สัด..”ผมด่ามันแล้วยิ้ม เพื่อนๆผมเลยยิ้มตาม
อาจารย์ก็ขึ้นมาสอนพอดีครับ พวกผมเลยวงแตก ผมที่นั่งกับวิวด้านหน้าสุด กับเคแล้วก็นัทนั่งแถวถัดไป จูนนั่งกับกระเทยควายอยู่แถวที่สามครับ
วันนี้เลิกเรียนผมก็มาถามการบ้านอาจารย์ที่รักของผมครับ อาจารย์นก ที่ห้องภาษาไทย แล้วก็สอนเรื่องเรียนนิดหน่อย จนเกือบห้าโมงเย็น ผมก็เดินลงมา โทรบอกให้พ่อมารับครับ
ผมเดินลงมา พอถึงใต้ตึก ผมก็วางรองเท้าแล้วใส่ หันไปด้านขวาก็เห็นพี่แสบนั่งอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งครับ พี่แยมนั้นเองครับ พี่แสบไม่เห็นผมหรอกครับ เพราะว่านั่งหันข้าง ตรงด้านล่างตึกตรงนี้มันเป็นที่นั่งสำหรับนักเรียนมานั่งเล่นกันนะครับ ผมเลยทำตัวไม่ถูกเลยครับว่าจะเดินไปทางซ้าย เพื่อไม่ให้พี่แสบเห็นดี แต่มันอ้อมอะ หรือว่าเดินไปทางขวาดี ไม่อ้อมด้วยนะ แต่ว่าพี่แสบต้องเห็นดิ เพราะว่าพี่แสบหันหน้าให้กับถนนครับ แต่ไม่ทันแล้วครับ ระหว่างที่ผมตัดสินใจ หางตาผมก็เห็นว่าพี่แสบกับพี่แยมลุกขึ้นแล้วครับ ผมเลยแกล้งเอาหนังสือขึ้นมาดูนิดนึง แล้วก็ใส่รองเท้าเสร็จเรียบร้อย ทำเหมือนไม่เห็นพี่แสบเลยครับ แล้วเดินไปทางขวา ซึ่งนั่นดีที่สุดแล้วครับ จะได้รู้กันไปว่าเราอยู่ได้ถ้าต้องอยู่ร่วมสังคมกับพี่แก ผมจะไม่หลับหน้าเด็ดขาดครับ
...
ประมาณว่ารู้สึกว่าเมื่อไหร่แสบกับปานจะจบ
แต่ว่าอย่าเพิ่งจบดีกว่า
เพราะว่าข้าวกับตาร์ ยังมีเรื่องอีกเยอะ
ที่ผู้เขียนยังไม่อยากเขียนแต่ไม่อยากให้มันถึง
เอิ้กๆ
เพราะมันยาวเกินไป
ไปแระค่ะ
คราวนี้รอบสุดท้าย เจอกันตอนเช้าพรุ่งนี้นะค่ะ
จุ๊บๆ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ
รักผู้อ่านทุกคนค่ะ
ฝานดีค่ะ
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2485663 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก