Rule#4 Always know his whereabout.
จอมทัพกำลังอารมณ์เสียอย่างที่ไม่เคยเป็นในรอบหลายปี
ชายหนุ่มสะกดรอยตามเลขาของตนไปห่างๆ ขวัญข้าวเดินออกจากบริษัทแล้วเดินเลียบทางเท้าไปเรื่อยๆโดยมีเจ้านายผลุบโผล่ตามเสาไฟฟ้าและถังขยะประหนึ่งสตอล์กเกอร์โรคจิตอยู่ในระยะสายตา จอมทัพไม่เคยรู้เลยว่าแผ่นหลังของเลขาตัวน้อยของเขาจะดูบอบบางได้ขนาดนี้
ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ ถ้าเขาดึงดันจะไปส่งอีกฝ่ายแต่แรกคงไม่ต้องมานั่งกังวลใจแบบนี้
ร่างเล็กยืนนิ่งอยู่ที่หน้าปากซอยไม่ไกลจากบริษัท ขวัญข้าวหันซ้ายแลขวาเหมือนกับกำลังรอใครบางคนอยู่ จอมทัพโผล่หน้าขึ้นจากกองขยะเป็นระยะแต่ก็ยังไม่เห็นคนที่เลขาของตนกำลังรอ เห็นแค่ใบหน้าขาวเนียนที่เริ่มแดงก่ำจากไอแดด
จอมทัพทนรอจนรู้สึกว่าขวัญข้าวเริ่มจะไม่ไหวแล้ว ร่างสูงเกือบจะลุกขึ้นไปหาเลขาของตนแล้วหากไม่เห็นร่างโปร่งที่แสนคุ้นตาเสียก่อน
คุณหมอกมาทำอะไรตรงนี้?
ทั้งสองยืนคุยกันไม่กี่ประโยคขวัญข้าวก็รีบเดินหายเข้าไปในซอย จอมทัพใช้โอกาสนั้นผลุบเข้าไปซอยแคบข้างๆที่เชื่อมต่อกัน ในหัวของเขาแทบไม่มีเรื่องของมธุวัน แต่จอมทัพคิดว่านั่นแค่เป็นเพราะเขากำลังเป็นห่วงขวัญข้าวอยู่จึงไม่อยากเข้าไปทักทายก็เท่านั้น
เขาเห็นขวัญข้าวเดินเข้าไปในร้านกาแฟหน้าตาน่ารักที่จอมทัพจำได้ว่าพนักงานในบริษัทชอบแวะมาทาน ร่างสูงขมวดคิ้ว ขยับหลับหลังต้นไม้แล้วโผล่หน้าออกมา
ขวัญข้าวนั่งลงตรงข้ามกับผู้ชายคนหนึ่งที่ดูจะอายุพอๆกับร่างเล็ก จอมทัพไม่เคยเห็นอีกฝ่ายมาก่อน แต่แค่เห็นหน้าเขาก็รู้สึกแล้วว่าคนคนนี้ดูไม่น่าไว้วางใจ
ทำไมขวัญถึงชอบเอาตัวไปยุ่งเกี่ยวกับคนที่ดูไม่ใช่คนดีพวกนี้อยู่เรื่อยเลยนะ?!
ยิ่งเห็นขวัญข้าวหัวเราะส่อกระซิกกับคนที่นั่งตรงข้าม นั่งฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูดอย่างตั้งใจ เขายิ่งรู้สึกอยากตรงเข้าไปกระชากร่างเล็กออกมาจากตรงนั้นเสียเดี๋ยวนี้
จอมทัพลุกออกมาจากตรงนั้นก่อนที่เขาจะหัวร้อนไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มเดินกลับเข้ามาทางซอกซอยเล็กๆอีกด้านเพื่อไม่ให้ขวัญข้าวสังเกตเห็น ถึงจะดูไม่น่าไว้ใจ แต่เขาไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องอันตรายขนาดที่ต้องเฝ้าตลอด จอมทัพเดินผ่านร้านดอกไม้ร้านหนึ่งที่เขาไม่เคยรู้ว่ามีอยู่ ปกติเขาเวลาที่เขาซื้อดอกไม้มาให้มธุวัน เขาจะสั่งดอกไม้ช่อใหญ่จากร้านดอกไม้ชื่อดัง และให้ผู้เชี่ยวชาญของทางร้านคัดเลือกดอกไม้ที่ดีที่สุดจัดเป็นช่อสวยงามส่งมาให้ เขาเป็นคนเลือกดอกไม้ไม่เก่ง จึงไม่เคยคิดที่จะเลือกมันด้วยตัวเอง
แต่ครั้งนี้ชายหนุ่มกลับไม่ได้นึกถึงร่างโปร่งที่เขาตามเทียวไล้เทียวขื่อมานานร่วมปี ดอกไม้สีขาวสลับกับดอกสีม่วงหน้าตาน่ารักทำให้เขานึกถึงร่างเล็กที่มักจะมีดอกไม้ปลอมหน้าตาคล้ายคลึงกันวางอยู่บนโต๊ะ
ขวัญจะชอบมั้ยนะ?
จอมทัพเดินเข้าไปในร้านขายดอกไม้เล็กๆนั้นก่อนจะได้คำตอบเสียอีก
ถ้าเป็นเรื่องของขวัญข้าว เขามั่นใจว่าเขาเดาใจร่างเล็กได้แน่นอน
ขวัญข้าวกลับเข้ามาในบริษัททันเวลาเฉียดฉิว ร่างเล็กวิ่งกระหืดกระหอบกลับมานั่งที่โต๊ะประจำของตนแล้วเริ่มเปิดแฟ้มเอกสารเพื่อทำงานที่คั่งค้างไว้ต่อ
“ขวัญ เข้ามานี่หน่อย”
เสียงของจอมทัพดังขึ้นจากอินเตอร์คอม ขวัญข้าวลุกขึ้นจากโต๊ะของตนแล้วเดินไปเคาะประตูกระจกห้องทำงานของร่างสูง ก่อนจะเปิดเข้าไป
“คุณจอมทัพมีอะไรรึเปล่าครับ?”
“ไปไหนมา?”
เข้าสัมผัสได้ทันทีว่าร่างสูงกำลังอารมณ์เสีย ถึงแม้ขวัญข้าวจะไม่รู้ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
“ไปธุระครับ”
ไปกับใคร?ไปทำไม? ไอ้หมอนั่นมีความเกี่ยวข้องอะไรกับขวัญ?
แม้จะอยากถาม แต่นั่นอาจทำให้เรื่องที่เขาแอบตามอีกฝ่ายไปที่ร้านกาแฟแตกได้ ร่างสูงจึงเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เขาจะอารมณ์เสียใส่คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ชายหนุ่มก้มลงหยิบช่อดอกไม้ที่ซ่อนไว้ใต้โต๊ะออกมา ก่อนจะส่งให้ขวัญข้าวที่เอื้อมมือมารับโดยอัตโนมัติ
ดวงตาเป็นประกายและรอยยิ้มหวานละลายหัวใจของจอมทัพทุกครั้งที่มอง เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดูวีดีโอแมวเหมียวหรือลูกหมาที่กำลังทำอะไรน่ารักๆให้คนดูยิ้มตาม ขวัญข้าวมักจะยิ้มแบบนี้ทุกครั้งที่รับดอกไม้ที่เขาซื้อให้มธุวันมาอุ้มไว้ ดูท่าเจ้าตัวจะชอบดอกไม้มากจริงๆ
ส่วนจอมทัพ..เขาเริ่มจะไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองสั่งดอกไม้มาให้มธุวัน หรือสั่งมาเพื่อได้เห็นรอยยิ้มของเลขาตัวน้อยเวลาเห็นมันกันแน่
“ชอบมั้ย?”จอมทัพทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“สวยมากเลยครับ นี่เป็นช่อที่สวยที่สุดที่ผมเคยเห็นเลย” ขวัญข้าวยิ้มกว้าง โอบอุ้มช่อดอกไม้ในกระดาษห่อสีม่วงอ่อนอย่างทะนุถนอม
“ฉันเลือกเองกับมือเลยนะ”ชายหนุ่มอวดอย่างภูมิใจ แต่คำพูดนั้นกลับทำให้รอยยิ้มที่แต่งแต้มใบหน้าขาวแข็งค้างโดยไม่ทราบสาเหตุ แม้จะฉุกใจเล็กน้อย แต่จอมทัพคิดว่าอีกฝ่ายคงแค่ประหลาดใจที่เขาเลือกดอกไม้เองได้สวยขนาดนี้ “จริงสิ วันนี้ฉันมีประชุมข้างนอกต่อใช่มั้ย งั้นวันนี้ฉันคงไม่กลับเข้ามาแล้วล่ะ ที่เหลือฝากด้วยนะ”
จอมทัพหมายถึงเอกสารต่างๆที่เขายังสะสางไม่เสร็จ ขวัญข้าวพยักหน้า เดินกลับไปนั่งทำงานต่อพร้อมกับวางดอกไม้ช่อโตไว้บนโต๊ะ ร่างสูงมองตามแผ่นหลังบางไปอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะเก็บข้าวของแล้วออกไปจากห้องทำงานของตนก่อนที่จะสายไปมากกว่า
“เฮ้อ ลืมอะไรไม่ลืม ดันลืมโทรศัพท์ซะได้”
จอมทัพบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย ตอนที่เขาไปถึงสถานที่ประชุม ชายหนุ่มเพิ่งรู้ตัวว่าเขาลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่ห้อง เขาจึงตัดสินใจเข้าประชุมก่อน แต่การประชุมกลับใช้เวลายืดเยื้อจนตอนนี้ปาเข้าไปจะสองทุ่มแล้ว เขาเพิ่งเดินมาถึงลานจอดรถของบริษัท
รถคันหนึ่งขับผ่านเขาออกไปจากลานจอดรถ ตัวรถนั้นจอมทัพอาจจะไม่คุ้นเคย แต่คนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถนั้นเขารู้จักดี
ขวัญ...
ร่างเล็กกำลังก้มหน้า ทำให้เขามองไม่เห็นใบหน้้าของอีกฝ่าย แต่อะไรบางอย่างในหัวบอกเขาว่าร่างเล็กกำลังร้องไห้
บ้าแล้ว นี่เขากังวลมากเกินไปรึเปล่า
ชายหนุ่มสะบัดหัวเรียกสติกลับมา แล้วรีบไปที่ลิฟท์เพื่อไปเอาโทรศัพท์มือถือ เขาจะได้กลับห้องไปนอนเสียที
เมื่อเดินมาถึงห้องของเขาที่ถูกปิดไฟเรียบร้อย จอมทัพสังเกตเห็นมธุวันที่เดินถือดอกไม้ช่อใหญ่ที่แสนคุ้นตาตรงมาทางเขา
“คุณหมอก...”
จอมทัพมองช่อดอกไม้นั่นอย่างสับสน มธุวันที่เพิ่งสังเกตเห็นเขาถอนหายใจ ก่อนจะยัดช่อดอกไม้ใส่อกเขาด้วยแรงไม่เบานักจนกลีบดอกไม้บางส่วนร่วงหล่นลงบนพื้น
“ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าผมไม่ชอบ เลิกส่งของพรรค์มาให้ผมได้แล้วครับคุณจอมทัพ นอกจากจะเสียเงิน เสียเวลา แล้วยังทำให้คนของคุณ...” ร่างโปร่งดูเหมือนจะพูดอะไรบางแต่ยั้งปากของตัวเองไว้ได้ทัน “...เสียงานเสียการเอาของมาให้ผมอีก”
จอมทัพก้มลงมองช่อดอกไม้ในมือ ไม่เข้าใจว่าทำไมดอกไม้ที่เขาเลือกให้กับขวัญข้าวโดยเฉพาะถึงได้มาอยู่ในมือของมธุวัน และยิ่งไปกว่านั้น ไม่เข้าใจว่าทำไมนั่นถึงทำให้เขารู้สึกเจ็บในอกมากกว่าการถูกมธุวันต่อว่าอยู่ในตอนนี้
“ขอโทษครับคุณหมอก...”
“เลิกพยายามเถอะครับคุณจอมทัพ” เสียงที่มักจะเย็นเยียบอยู่เสมออ่อนลงเล็กน้อย “เรื่องของผมกับคุณมันไม่มีวันเป็นไปได้ แล้วถ้าคุณยังไม่เลิกไล่ความจับสิ่งที่ไม่มีตัวตนแล้วเห็นคุณค่าสิ่งที่คุณมีอยู่ ระวังคนที่เขาเห็นจะมาขโมยไปก่อนนะครับ”
จอมทัพยืนนิ่งงัน แต่ก่อนที่เขาจะได้ถามอะไรมากกว่านั้นมธุวันก็เดินจากไปเสียแล้ว ร่างสูงก้มลงมองช่อดอกไม้ที่เริ่มช้ำจากการถูกเปลี่ยนมือไปมา สิ่งแรกที่เขานึกถึงคือรอยยิ้มที่มักจะช่วยปลอบประโลมจิตใจที่ว้าวุ่นของเขาให้สงบลงได้เสมอ
คิดถึงขวัญจัง..
ชายหนุ่มถอนหายใจ ถ้าขวัญอยู่ตรงนี้ คงจะปลอบเขาที่โดนหักอกอย่างไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ได้แน่ๆ
ร่างสูงไม่ได้ฉุกคิดเลยว่า ที่เขารู้สึกเศร้า เป็นเพราะถูกมธุวันหักอก หรือเพราะขวัญข้าวไม่ได้อยู่กับเขาตรงนี้กันแน่
-------
อาทิตย์หน้าสอบบบบบ
ลาฮะ
หัวข้อ: [ตีพิมพ์แล้ว ]How to คู่มือการเป็นเลขาฉบับเกือบสมบูรณ์ แจ้งข่าวนิยายเล่มออกแล้วน้าาา (อ่าน 240747 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก