ท่ามกลางซอยเปลี่ยวยามพลบค่ำที่ตะวันเพิ่งลาลับข้ามฟ้าได้ไม่นานนัก และความมืดก็เริ่มโรยตัวในอากาศก็มีรถสีดำทรงยุโรปคันใหญ่เคลื่อนที่เชื้องช้าเอื่อยเฉื่อยตามเส้นทางเปลี่ยวที่ผู้เป็นคนขับไม่คุ้นชินเท่าไหร่นักเพราะเส้นทางที่เขาขับผ่านประจำทุกวันมันเป็นอีกเส้นทางนึงซึ่งเส้นทางนั้นเป็นเส้นทางหลวงและปลอดภัยกว่าเส้นนี้มาก เพราะเส้นทางนี้ที่กำลังผ่านเป็นเส้นทางของชุมชนแถวชุมชนนี้ก็เพิ่งกลายเป็นชุมชนร้างมาเมื่อวันก่อนเพราะจู่ๆก็เกิดไฟไหม้คนตายกันทั้งชุมชนไม่มีใครเหลือรอดสักคน
คือกลัวก็กลัวอ่ะแต่ตัดใจขับรถย้อนกลับไม่ได้ไงเพราะเจ้านายตัวน้อยวัย 7 ขวบจะมา = =’ แถมดูอยากมากด้วย
‘พื้นที่ที่เพิ่งร้างแบบนี้มันคงเป็นอะไรที่เดอะแมคทริกมากเลย!ถ้าเรามาประเดิมการล้าท้าผี!
พื้นที่ยังใหม่ไม่เก่ามากเพราะฉะนั้นผีมีก็ไม่มากัด!!’
ฟังแล้วเขาก็อยากตะคอกกลับไปเหลือเกินว่า...ตรรกะบ้าอะไรของมึง!!...
[/i]
แต่เจ้านายไงจะขัดใจก็กลัวความเป็นลูกน้องมันค้ำคอ เกิดคุณหนูร้องไห้เพราะโดนขัดใจถึงบ้านคนจะตายคงเป็นเขา เพราะนายใหญ่ที่เป็นพี่ชายของคุณหนูคงหยิบปืนแล้วเป่าหัวเขากระจุยซะก่อน ถึงคุณหนูจะไม่เคยเอาแต่ใจร้องไห้แหกปากกระเชอก็เถอะ
ท่ามกลางบรรยากาศความเงียบสงัดอึดอัดจนเขานึกอยากกัดลิ้นให้ขาดใจตายลงตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด คือคุณหนูของเขาไหลตายไปแล้วรึอะไรปกติพูดมากแหกปากไม่หยุดจนเขานึกอยากตบปากเป็นร้อยๆรอบต่อวันแต่คือตอนนี้กริบ.. คิดแล้วเขาก็รู้สึกขนลุกขนชันนึกหวาดกลัวขึ้นมาเลยเหลือบตามองไปรอบๆอย่างนึกระแวง ระแวงชนิดที่ว่ากระจกหลังยังไม่กล้ามองกลัวเกิดมโนภาพหลอนเห็นคุณหนูที่นั่งอยู่ข้างหลังคนเดียวเป็นผีแล้วเกิดขับรถแหกโค้งด้วยความกลัว
แม่งจะมีผีร้ายหรือวิญญาณอาฆาตโผล่มาขวางหน้ารถป่ะวะ -0-
ไม่โผล่ก็ดี แต่เกิดโผล่มาจริงๆแล้วกระโดดเล่นท่ายากหน้ากระจกปานผีสไปเดอร์แมนกลับชาติมาเกิดนี่กูช็อคตายเลย
[/i]
ไอลำพังตัวเขาคนเดียวอ่ะมันไม่เท่าไหร่แต่นี่มีคุณหนูตัวเล็กที่นั่งยิ้มไม่รู้ชะตากรรมอยู่ด้านหลังด้วยนี่สิ เกิดพาคุณหนูแหกโค้งขึ้นมานี่จบเห่เลยนะถ้าไหลตายตามคุณหนูไปเลยก็ดี เกิดไม่ตายชีวิตเขาก็คงอยู่เหมือนตายทั้งเป็นเพราะเจ้านายอีกคนที่เป็นพี่ชายจอมเห่อน้องคงกดขี่ข่มเหงเขาจนตาย ฮือออ ลำพังอายุแค่ 15 แล้วโดนบังคับให้มาขับรถยนต์ส่งคุณหนูเช้าเย็นก็นั่งเกร็งจนเยี่ยวเหนียวไปหมดแล้ว รู้ถึงความลำบากของคนตัวเล็กแต่ต้องหัดขับรถยนต์แบบนอนสต็อปเลือดตาแทบกระเด็นด้วยคลาสหฤโหดบ้างมั๊ย T^T
ขับมาได้สักพักเส้นทางก็เริ่มเปลี่ยนจากสองข้างทางที่มีป่าใบหญ้าสูงน่ากลัวก็เปลี่ยนไป...เป็นป่าสูงโคตรน่ากลัวเช่นเคย! แต่เพิ่มเติมคือเนินทางขึ้นและมีด้านหลังของตึกร้างขนาดใหญ่น่าขนลุกตั้งอยู่บนนั้นที่ด้านซ้ายมือแทน
“ว้าววว..ฮานาโกะ ดูสิตึกร้างโคตรคลาสสิคเลย! โคตรคิ้ววว น่าอยู่โคตร!!”เสียงเล็กพูดอย่างตื่นเต้นสองฝ่ามือเล็กตบแปะๆอย่างชอบใจ ก่อนจะยกแบะที่กระจกขยับมามองข้างทางตาเป็นประกายจนคนขับรถกิตติมาศักดิ์ยิ้มอ่อนอย่างละเหี่ยใจ
..ฮือออ กูชื่อฮานะ ไม่ใช่ฮานาโกะ เรียกซะกูเป็นผีญี่ปุ่นเลย ถ้ากูชื่อสึนะคงได้เป็นสึนามิสินะ T^T
แล้วคิ้วๆอะไร คิ้วบิดาเธอสิ..
[/i]
“เอิ่ม ผมว่า..มันไม่ค่อยจะคิ้วเท่าไหร่นะครับท่านจูโกะ..”
“บู้วว ฮานาโกะตาถั่ว..”แกสิตาถั่ว! อิหนูจูจุ๊บจุ๊บ!!
คนขับรถร่างบางวัย 15 ปียิ้มรับน้ำตาคลอแทบอยากจะร้องไห้กับรสนิยมชอบของแปลกของเจ้านายตัวเล็ก แต่จากที่ดูตึกคร่าวๆพอนึกดูแล้วระหว่างตึกร้างกับตุ๊กตาคู่ใจแช็กกี้ยอดรักที่คุณหนูรักนักรักหนาแล้ว เจ้าตึกร้างน่าขนลุกนี้เทียบไม่ติดฝุ่นจนเขาเริ่มใจชื้นขึ้นมานิดนึง ถ้านี่น่าขนลุกแล้วคลอเลคชั่นแช็กกี้ก็คงน่าสยดสยองแบบสุดขั้ว ร่างบางเบะปากหัวสมองตอนนี้เริ่มเห็นภาพบรรดาแช็กกี้ในรีแอ็คชั่นต่างๆที่เรียงอยู่ในห้องนอนของคุณหนูตั้งแต่รุ่นออริจินอลยันสั่งทำพิเศษผุดขึ้นมาให้สะดุ้งเล่นๆ แต่ที่พิสดารที่สุดก็คงเป็นตัวที่นายใหญ่ให้สั่งทำแช็กกี้แบบใส่ชุดว่ายน้ำทูพีชลายเสือ เซ็กซี่มั๊ยล่ะมึงเขาล่ะนึกสงสารแช็กกี้ตัวนั้นจับใจ ความสัปดนนี่มีตั้งแต่พี่ยันน้องของตระกูลนี่จริงๆ
เรียวแขนบางขยับหมุนพวงมาลัยเลี้ยวตามเส้นทางจนขับมาถึงด้านหน้าของตึกร้าง ดวงตาสวยก็กวาดมองตึกตรงหน้าอย่างรู้สึกขนลุกแปลกๆ ฉับพลันก็มีสิ่งปริศนาปรากฏขึ้นในครรลองสายตามันทำให้เขาชักรู้สึกอยากเอามือตบเป้าตาตัวเองให้แตกไม่ก็เอาหน้ากระแทกพวงมาลัยให้ตาบอดกันไปข้างกระแทกๆให้สมองไหลไปเลยยิ่งดี เอ่อแต่มันก็แค่ความคิดไงความเป็นจริงเขาก็แค่หดคอเม้นปากและหันขวับมาตั้งสติแขนเกร็งจับพวงมาลัยไว้แน่นและเพิ่มเติมคือจิกพวงมาลัยจนมือซีดขาวเนี่ยแหละ สงสัยก็สงสัยอ่ะนะแต่จะให้เขาเพ่งมองเพื่อหาความจริงเขาก็ไม่เอาเหมือนกัน!
ฮืออออ มันจะวิ่งติดสปีดปานเดอะแฟลชมาเกาะข้างรถไหมอ่ะ T^T
[/i]
แต่เสี้ยววินาทีต่อมาเขาก็ต้องสะดุ้งหนักขึ้นเมื่อนึกไปถึงสิ่งที่อันตรายกับชีวิตเขามากที่สุด อันตรายชนิดที่ว่าเขาอยากจะเหยียบคันเร่งให้มิดเท้าแล้วเหาะแหกโค้งลงข้างทางไปเลยก็ดี รู้สึกอยากเฟดตัวเองจากคนขับมือใหม่เป็นนักซิ่งตีนผีก็วันนี้ เขาจะซิ่งทะลุนรกเตลิดสะเทินน้ำสะเทินบกยันชาติหน้าเลยมึง อะไรมันจะน่ากลัวไปกว่าอิเจ้านายหายนะข้างหลังนู่นล่ะ ก่อนที่นางจะเห็นเขาต้องรีบเหยียบวิถีสปาตั้นเอาให้มิดไมล์ระดับฝีเท้าไฮสปีดเทอร์โบไปข้าง
“อ่ะ..เดี๋ยวๆฮานาโกะ จอดก่อนๆ”เสียงเล็กน่ารักที่เป็นเหมือนระฆังแก้วดังขึ้นจากด้านหลัง เอาจริงๆไอเสียงระฆังแก้วที่ว่ามันเหมือนเสียงระฆังปิดชีวิตของเขาเสียมากกว่า มาสั่งให้จอดทำอะไรตอนนี้! ร่างบางที่คิดจะเหยียบคันเร่งให้มิดไมล์ยื่นเท้าเล็กแตะเบรกด้วยความท้อแท้ใจ ก่อนจะกั้นใจหันหลังมายิ้มอ่อนให้เจ้านายน้อยที่นั่งมองตอบกลับมาด้วยดวงตาใสแจ๋วที่พอเขาเห็นก็ชักจะรู้สึกตะหงิดๆเหมือนมีลางสังหรแปลกๆจนเหงื่อเล็กๆเริ่มผุดขึ้นที่ข้างขมับ
ฮือออ อย่ามองด้วยแววตาแบบนั้นได้ไหม เดี๋ยวปั๊ดจิ้มตาแตก T-T
“ครับ
’”
“มีเด็กนั่งอยู่ใต้ตึกด้วยล่ะ”ชักเริ่มรู้สึกถึงชะตากรรมความเป็นตัวตายตัวแทน
เกิดความเงียบชั่วอึดใจระหว่างนายกับบ่าวผู้มีอายุห่างกัน 6-7 ปี สารถีร่างบางยิ้มค้างมองเจ้านายที่ทำตาใสแจ๋วเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆแล้วรู้สึกเหมือนกำลังโดนคนเอาเชือกมารัดคอจนเริ่มรู้สึกเหมือนคนกำลังจะจมน้ำเพราะขาดอากาศหายใจ เขารู้สึกมวนๆมันหน่วงๆระคนโหวงๆก่อนจะเหลือบตามองไปใต้ตึกตำแหน่งเดิมที่เขาเห็น อืม..ยังอยู่ที่เดิมเด๊ะๆเป๊ะๆเป็นเด็กผู้ชายผมกระเซิงรุงรังใส่เสื้อผ้าสกปรกมอมแมมกำลังนั่งก้มหน้าหลังพิงเสา สงบ นิ่ง จนแทบไม่รู้สึกของการหายใจ ฮืออออ นี่มันผีแน่ๆแล้ว T^T
“ลงไปดูให้ที ถ้าเป็นผีเด็กจูโกะจะเอามาเป็นสัตว์เลี้ยง!”พอได้ยินคำพูดที่เป็นเหมือนปรากาศิตแล้วเขารู้สึกเหมือนว่าการกั้นหายใจนานๆไม่ใช่อุปสรรคอีกต่อไป หน้าเขาซีดแล้วซีดอีกในหัวผุดภาพที่เขากำลังกระชากชุดที่ตัวเองสวมใส่แล้วปาลงพื้นแรงๆจากนั้นก็กระโดดเหยียบชุด เหยียบๆๆเป็นการระบายอารมณ์ เหยียบเสร็จก็หยิบชุดจากพื้นแล้วปาใส่หน้ามัน! มันตรงหน้าเนี่ย! TOT ฮือออ
ดูปากฮานะจังนะคะ..ลงไปเองสิว้อยยยย !!=O=
[/i]
แต่คือชีวิตลูกน้อง ลูกจ้าง ขี้ข้าไง ในใจโมโหแค่ไหนแต่เอาเข้าจริงเขาก็ต้องลงมาเดินขาสั่นพรั่บๆท่ามกลางความมืดและความเย็นที่กำลังโรยตัวอยู่หน้าตึกร้างนี่ไง ฮือออ ใครก็ได้ไปตามทีมงานคนอวดผีมาให้เขาทีได้มั๊ย! การเดินหานรกไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเผชิญหรอก อีเจ้านายตัวดีมันผลักไสเขามาหลายครั้งแล้วเมื่อครั้งที่เจ้านายน้อยยังไม่รู้จักแช็กกี้มือเสียบตัวนั้นใครอีกล่ะถ้าไม่ใช่เขา ชอบแช็กกี้คุณตุ๊กตาผีแต่ไม่ดูเอง!ทิ้งเขาให้นั่งดูอิแช็กกี้ท่ามกลางห้องมืดๆกับจอใหญ่ยักษ์ส่วนตัวเองไปนอนแล้วบอกให้เขามาเล่าให้ฟัง!เพื่อ! คิดถึงอดีตด้วยความเจ็บปวดสองขาก็เดินสั่นพรั่บๆยกมือขึ้นกอดตัวเองไม่พอแค่นั้นยังมีเสียงฟันจากปากตัวเองกระทบกันเพิ่มความหลอนเป็นฉากประกอบ
สองขายืนจังก้าต่อหน้าร่างเล็กๆที่ยังนั่งก้มหน้าแบบเดิมเด๊ะๆเป๊ะๆนิ่งสงบขนาดลมพัดผมยังไม่กระดิกด้วยความพยายามทำใจสู้แม้ขาจะสั่นจนเข่าแทบอ่อนก็ตาม ฮือออ ดูแล้วไม่มีการจะหายใจโชว์ด้วยซ้ำ นี่ผีนะ นี่ผีไง มีอย่างที่ไหนไม่วิ่งหนีแต่เจือกเดินหาเพราะเจ้านายอยากได้สัตว์เลี้ยงเป็นผี!
ฮือออ ฮานะเป็นคนไง ฮานะไม่ใช่หมอผี! T^T
[/i]
ร่างบางสารถีคนเดิมขยับพยายามย่อกระดึ้บๆด้วยท่าประหลาดเก้ๆกังๆแต่เจ้าตัวก็ยังคิดว่ามันคือท่าสายย่อในตำนาน มือข้างที่ว่างก็ชูขึ้นเหนือหัวแล้วเบี่ยงไปข้างหลังซึ่งตัวเขาก็ไม่รู้จะชูไว้หาแสงเลเซอร์อะไร ส่วนอีกข้างก็ถือกิ่งไม้ที่หยิบติดมือมาด้วยแล้วจิ้มแขนเล็กจึ้กๆ ฮือออ จิ้มผีเสมือนกำลังจิ้มขี้ ปลื้มปลิ่มจนน้ำตาแทบหลาก พอคิดแบบนั้นพลางเผลอบ่นเบาๆว่าขี้หน่อยๆสายตาคมจากร่างเล็กก็ตวัดขึ้นมองแรง
“วรั๊ย ผี!”
สะดุ้งสุดตัวแถมร้องเสียงดังเมื่อเห็นร่างเล็กจะพุ่งเข้ามาด้วยจิตสังหารรุนแรงแต่ตัวบางดันไม่วิ่งหนี แต่ร่างกายดันเลือกโยนไม้ทิ้งแล้วโผล่เข้ากอดเด็กตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัวเต็มลักส่งผลให้เด็กน้อยวัย 10 ขวบนิ่งไปอย่างตกตะลึง
“...”อ้อมกอดนุ่มนิ่มอบอุ่นตรงหน้าทำให้ร่างเล็กยืนนิ่งอย่างไม่เข้าใจ แต่กลิ่นหอมจากกายบางที่โชยเข้าจมูกกลับทำให้เด็กน้อยรู้สึกผ่อนคลายและอบอุ่นแปลกๆจนคลายจิตสังหารอย่างที่ไม่เคยเป็น
อ้อมกอด..อ้อมกอดที่ได้รับจากคนอื่นนอกจากของแม่
[/i]
“อ้ากก ขอโทษผีน้อย!”ร่างบางที่ขมวดคิ้วงุนงงกับความเงียบที่โรยตัวนานเกินไปก่อนจะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นว่าตัวเขาเผลอไปโผล่กอดใครด้วยความตกใจเข้า ฮานะรีบกระเด็นตัวสองมือบางจับแขนเด็กในอ้อมแขนผละออกทันควันก่อนจะกระพริบตาปริบๆเมื่อรู้สึกถึงอะไรที่ผิดปกติจากที่ได้ยินมาเมื่อมือบางสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิจากแขนเล็กตรงหน้าถึงร่างเล็กจะตัวเย็นจะด้วยจากลมเย็นตอนกลางคืนหรือเย็นด้วยอะไรก็ตาม แต่พอจับจนชินก็จะรู้สึกถึงอุณหภูมิจากเด็กตัวเล็กอยู่ดี เขาว่าผีตัวจะเย็นแต่เด็กคนนี้ตัวอุ่นแหะ! เอ๊ะ..รึผีไม่สบายก็เป็น =_=
“เธอเป็นคนรึป่าวนี่!O_O!”ทำตาโตตกใจก่อนจะจับๆจิ้มๆตัวของเด็กน้อยตรงหน้าทั้งพลิกหน้ากลับหลังดูวุ่นวายซะจนเด็กน้อยตรงหน้าปัดมือออกหรี่ตาพูดก่อนจะนั่งลงพิงเสาตามเดิม
“ยุ่งน่ะ ช่างผมเถอะ”
“...”ร่างบางหรี่ตาตอบปากพองลมอย่างขัดใจก่อนจะขยับตัวนั่งยองๆตรงหน้าของร่างเล็กๆก่อนจะตวัดตามองทั้งตัวของเด็กน้อย อืม...เยินน่าดู แผลทั้งตัวถึงบางส่วนจะหายแล้วแต่ก็เยอะอยู่ดีเสื้อผ้าก็สกปรกมอมแมม “นี่..”
“ไปกับฉันเถอะ”พูดพลางยิ้มแฉ่งจนเด็กน้อยพูดไม่ออก
อืม...มันก็แค่คำพูดเดียวอ่ะ แต่เป็นคำพูดที่มีดาเมจแรงจนร่างเล็กๆของเด็กน้อยก้าวขาขึ้นมานั่งบนรถอย่างมึนๆ เออ เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำตามเลยต้องมานั่งเกร็งด้วยความไม่เคยนั่งยานพาหนะด้วยเนี่ย
“โธ่ ฮานาโกะมาแย่งสัตว์เลี้ยงเราเฉยเลย”นี่ก็อีกคนสัตว์เลี้ยงอะไร ฮะ? คงไม่ใช่เขาใช่ไหม! เด็กน้อยผู้เป็นคนแปลกหน้าในรถเหลือบมองเด็กตัวขาวที่ดูๆแล้วอายุน่าจะเท่าๆเขาไม่ก็น้อยกว่าเขาแต่ตัวโตกว่า ก็นะ เขาตัวเล็กกว่าเพื่อนวัยเดียวกันนี่นา เขามองเด็กคนนั้นอย่างงงๆเจ้าตัวกำลังนั่งพองลมอย่างงอนๆที่เบาะหลัง
“^-^’”ฮานะหันไปหาเจ้านายตัวน้อยแล้วยิ้มให้นิดๆ อืม.. ปล่อยให้คิดไปแบบนั้นก็แล้วกัน น่าจะสงบกว่าถ้าเกิดอธิบายออกไป
นั่งมาสักพักรถก็จอดที่หน้ารั้วประตูบ้านหลังหนึ่ง ในขณะรอประตูเปิดเด็กแปลกหน้าผู้มาใหม่อย่างงงๆก็เงยหน้ามอง ‘บ้าน’ ตรงหน้า เอิ่ม..ไม่ๆนั่นไม่ใช่บ้านมันใหญ่ชนิดที่ว่าเขาไม่เคยเห็นบ้านใหญ่ขนาดนี้มาก่อน พอรถเคลื่อนที่เข้าไปจอดในโรงรถเด็กตัวขาวก็เดินลงแล้วเลี่ยงไปอีกทาง ส่วนเขาก็เดินตามร่างบางตรงหน้าที่จูงมือเขาเดินงกๆเข้ามาอีกทางหนึ่งเหมือนกัน พอเข้ามาในบ้านเขาก็โดนจูงมานั่งตาปริบๆอยู่กลางห้อง แล้วเดี๋ยวนะ คนปกติเขาเชิญคนที่เป็นใครก็ไม่รู้เข้ามานั่งหัวโด่โต่งๆอยู่ในห้องด้วยเรอะ
“เอ่อ นี่..”
“...”เด็กร่างเล็กตวับตามองสบตาสวยอย่างนึกลำคาญเมื่อได้ยินเสียงเรียกก่อนชะงักเบิกตาค้างเมื่อเจอรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ร่างบางตรงหน้าจงใจมอบส่งให้ “เดี๋ยวมา แปบนึง..ลืมของ”จากนั้นร่างบางก็ลุกขึ้นแล้วก้าวขาออกไปท่ามกลางสายตาเล็กที่มองค้าง
ร่างบางวิ่งกลับมาที่รถแล้วกระวีกระวาดหาของที่วางระเกะระกะอยู่บริเวณด้านข้างคนขับท่ามกลางเสียงร้องถามของเจ้านายตัวเล็ก ไม่ว่าจะผ้าขาวสะอาด น้ำขวดใหญ่ อุปกรณ์ทำแผลทุกอย่างมีครบ เขาเตรียมไว้พร้อมทุกครั้งก่อนออกจากบ้านและชอบลืมเลยมักจะไว้ในรถเพราะเวลาออกไปไหนเจ้านายตัวน้อยก็มักชอบทำให้เขามีแผลกลับบ้านทุกครั้ง ก่อนจะเหลือบตาเห็นขนมปังฟาร์มเฮาส์ห่อใหญ่เลยหยิบขึ้นติดลงไปด้วย ดูเวลาแล้วในครัวคงไม่มีอะไรเหลือแล้วแน่ๆ ก่อนจะปิดรถก็ไม่ลืมธูปไปเผื่อ คือในรถเขาก็มีธูปไงเพราะเขามักจะจุดบอกแม่ย่านางทุกครั้งด้วยความกลัวตาย
สักพักร่างบางก็กลับมายืนต่อหน้าร่างเล็กๆของเด็กตัวเล็กอีกครั้งพร้อมนั่งยองๆลงตรงหน้าพรางยื่นขนมปังให้ก่อนจะขยับลงนั่งขัตมาท
“เอ้า ขอโทษนะที่มีของที่กินได้อยู่แค่นี้”ร่างเล็กตรงหน้าไม่ได้พูดอะไรแต่มองขนมปังในมือด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
“...”ก่อนเสียงหวานจะพูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
“อ๊ะ ต้องจุดธูปอัญเชิญ”พูดพรางขยับจุดธูปแล้วปักใส่ถุงขนมปังอย่างขะมักเขม้นท่ามกลางสายตาของเด็กตัวเล็กที่มองเงียบๆไม่ได้พูดอะไร ก่อนมือเรียวจะหันมาหยิบขวดน้ำแล้วเทน้ำใส่ผ้าขาวบิดหมาดๆแล้วเอื้อมมาหวังจะเช็ดตัวให้อย่างหวังดี
“ไม่ต้องน่า”ร่างเล็กพูดพลางขยับหนีอย่างเขินๆ
“นั่งเงียบๆน่า”ร่างบางยกนิ้วขึ้นมาชีแล้วพูดดุๆตาสวยดูจริงจัง จนเด็กตัวเล็กไม่กล้าที่จะเถียงอะไรแล้วนั่งเงียบจริงๆอย่างที่ร่างบางตรงหน้าต้องการ ขนาดเจ้าของร่างกายยังไม่เข้าใจตัวเอง
ผ่านไปหลายนาทีกับการเช็ดตัวก่อนจะหันมาตระเตรียมเอาสำลีใส่แอลกอฮอล์อีกแล้วเอื้อมมาเช็ดที่แผลเบา
“อดทนนิดนะ”
ความเงียบเริ่มโรยตัวถ้าเป็นเวลาปกติแต่น่าแปลกที่ร่างสองร่างที่นั่งอยู่ด้วยกันกับไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรมันก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆเด็กน้อยที่นั่งนิ่งๆกับนึกชอบด้วยซ้ำถ้าให้นั่งแบบนี้ตลอดชีวิตแล้วล่ะก็เขาว่าเขาทำได้แน่นอน
เขาไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนที่ผ่านมา
“เธอชื่ออะไร ฉันชื่อฮานะ”เจ้าของชื่อหันมายิ้มพิมพ์ใจแบบที่ชอบทำประจำให้เด็กน้อยตรงหน้า
“ผมไม่มี” ทิ้งมันไปแล้ว
“หือ? เธอไม่มีชื่อ”
“อือ..”
“งั้น...วาบิ”
“ฮะ?”เด็กตัวน้อยหันมองกลับอย่างงงๆ
“ชื่อของเธอไง จากนี้นั่นคือชื่อของเธอ”ฮานะพูดพลางหันกลับมามองเด็กน้อยข้างๆเล็กน้อยก่อนจะยิ้ม
“ข….” ร่างบางครางหืออย่างไม่แน่ใจเพราะเสียงที่ออกมาจากปากเล็กมันเบาซะจนเขายังไม่แน่ใจว่าร่างตรงหน้าได้พูดอะไรมาจริงมั๊ย “ขอบคุณ..” เสียงเล็กพูดออกมาด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิมแต่มันก็เบาอยู่เจ้าตัวเลยหลบตาแต่ริ้วแดงๆเริ่มขึ้นพาดบนแก้มยุ้ยๆเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากคนที่นั่งข้างๆก่อนเสียงหวานจะตอบรับเพราะรับรู้ได้แล้วนั่นเอง
“กิกิ อื้ม..”ฮานะพูดเสียงหวานน่ารักพลางหันกลับมามองเด็กน้อยข้างๆเล็กน้อยก่อนจะยิ้มยิงฟันโชว์เขี้ยวเล็กๆที่มุมปาก ทำเอาร่างเล็กมองตะลึงตาค้าง “นี่..” เสียงหวานก็เรียกขึ้นอีกทั้งที่ยังไม่ได้คลายรอยยิ้ม
“ห..หือ..”
“เธอจะเป็นผีหรือคนก็ช่างเถอะ แต่ถ้าเป็นผีก็เป็นผีที่ดีนะ”ร่างเล็กที่ยังคงค้างด้วยความตกตะลึง ความรู้สึกตอนนี้เหมือนเขาเดินอยู่ดีๆก่อนจะเจอหลุมอะไรสักอย่างขนาดใหญ่ พยายามไม่สนใจแต่อยู่ๆเผลอก้าวขาพลาดขณะกำลังจะล่วงแบบกึ่งตกกึ่งปีนได้อยู่ร่างบางตรงหน้าก็ยกมือลูบหัวของเขาก่อนจะถอนมือออกไปในขณะที่เด็กน้อยสูดหายใจเข้าเพราะได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากมือบาง
“แต่ถ้าเป็นคนก็เป็นคนที่น่ารักมากนะ”เด็กน้อยมองตนตรงหน้าไม่วางตาเขาว่ามันไม่ใช่หลุม แต่มันคือหน้าผาที่สูงชันมีลมพัดเอื่อยๆแต่ทว่ามันแรงในความรู้สึกเมื่อมันทำให้เขาที่อยากจะปีนขึ้นต้องปล่อยมือและยอมล่วงลงที่ห้วงลึกตามแรงโน้มถ่วงรู้ตัวอีกที
เขาก็ไม่สามารถปีนขึ้นมาได้อีกเลย
[/i]
ท่ามกลางความมืดในห้องที่ใหญ่ในความรู้สึกของเด็กตัวเล็กคนนึง ร่างเล็กๆของเด็กตัวเล็กก็ขยับลุกขึ้นแล้วมองคนที่กำลังหลับลึกอยู่ข้างๆปากอิ่มเผยอผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอ สองตาเรียวเล็กแต่คมกริบเหม่อมองใบหน้าสวยของเด็กที่เพิ่งเข้าสู่ความเป็นวัยรุ่นด้วยสายตาที่แฝงเปลวไฟลุ่มลึกมันเริ่มก่อความร้อนขึ้นมาบางเบา มองไปมองมาก็ชักรู้สึกซาบซ่าน ริมฝีปากมันแหบแห้งจนต้องค่อยๆแลบลิ้นเลียเบาๆ อา..นี่สินะความรู้สึกของผู้ใหญ่ คุณเป็นคนปลุกมันขึ้นมาเองนะคนสวย รับผิดชอบด้วยการให้ผมบดขยี้ ผมอยากจะบดขยี้คุณให้จมเตียง อยากจะบดขยี้ปากสวยๆของคุณให้บวมช้ำ อยากจะบดขยี้ให้ร่างบอบบางของคุณนั้นแดดิ้นร่ำร้องอยู่ใต้ร่าง บดขยี้ส่วนลึกเอาให้น้ำตาคุณนั้นไหลเอ่ออย่างทรมาน เรียกร้องจนเสียงแหบพร่า เพรียกหากรีดร้องอย่างลุ่มหลง เสพสมและเสพติดแต่ผม อา..แค่คิดก็รู้สึกซาบซ่านจนเขี้ยวมันงอกออกมาที่มุมปาก เด็กน้อยปีนขึ้นไปนั่งคร่อมช่วงอกของร่างบางที่หลับไม่รู้เรื่องราวและเมียงมอด้วยสายตาคมกริบเขี้ยวคมที่งอกออกมาครั้งแรกทำให้ปากเล็กปิดไม่สนิท สองตาก็กวาดมองทั่วหน้าหวานจนอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลงไปสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่ข้างขมับ แต่กลิ่นหอมๆที่ว่าก็ดันเหมือนยิ่งปลุกกำหนัดยิ่งรู้สึกจนร่างเล็กหายใจหอบแลบลิ้นเลียไปตามเขี้ยวคมพรางซี๊ดปากเหมือนโดนของเผ็ดร้อนจนน้ำลายมันไหลย้อยมาข้างมุมปาก แล้วหยดลงบนแก้มเนียนเขามองตามหยดน้ำด้วยสายตาพร่ามัวมันไหลกลิ้งมาตามลำคอจนเขาอดไม่ได้ที่จะหลับตาก้มหน้าแล้วแลบลิ้นเลียที่ข้างแก้มเนียนสัมผัสเนื้อหวานละมุนเขาก็ยิ่งลุ่มหลงจนอยากกัดให้จมเขี้ยว คิดได้ดังนั้นก็ค่อยๆใช้เขี้ยวไถลงตามเนื้อแถวต้นคอพรางแลบลิ้นเลียขึ้นลงไปจนร่างบางครางอือ
ได้ยินแบบนั้นร่างเล็กก็ลืมตาค่อยลุกขึ้นจากกายบาง ค่อยๆผ่อนลมหายใจให้มันเป็นปกติถึงลมหายใจยังหอบและร้อนผ่าวอยู่ก็ตาม ร่างเล็กก้มหน้าแลบลิ้นเลียไปตามใบหูเล็กก่อนจะพูดเบาๆ
“คุณไม่ใช่...”ไม่ใช่แบบคนพวกนั้น“ผมจะกลับมาเมื่อพร้อมกว่านี้”พูดจบก็ลุกจากกายบางค่อยๆขยับลงจากเตียงและค่อยๆเดินหายไปในความมืด
“กลับมาทำให้คุณเป็นของผมคนเดียว ..ตลอดไป...และตลอดกาล”
[/i]
.............................................................
มาประเดิมทักทายด้วยเรื่องแรกค่ะ 5555 ได้แต่อ่านของคนอื่นเลยอยากลองแต่งเองบ้าง
ความจริงจะบอกว่าเป็นเรื่องสั้นตอนเดียวจบก็ไม่จริงเท่าไหร่ คือความจริงมันเป็นเรื่องยาวค่ะ
แต่มาทดลองภาษากลัวภาษาจะยังไม่ดีหรือแต่ไม่รู้เรื่อง เราเลยแต่งจบแบบปลายเปิดให้นักอ่านมโนต่อกันไปได้เองค่ะ
จัดไปยาวๆ (นอกจากว่ามีเสียงเรียกร้องขอเป็นเรื่องยาวมากันเยอะเราก็จะจัดให้ตามคำนักอ่านค่ะ!)
หัวข้อ: คลั่งคุณ ...๛ (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ) 17.06.60 UP.8:36 (อ่าน 1966 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก