หัวข้อ: [END] Oh! God ผมโดนท่านเจ้าที่ตามรังควานครับ!:: จบแล้ว [22-08-2018]

[แฟนตาเซีย]

อยากรู้ชื่อท่านเจ้าที่

[Hazel_nut]

ตอนที่ 6

“เอ็งยังเข้าบ้านไม่ได้”

 

เวลาล่วงผ่านมาถึงวันอังคารซึ่งเป็นวันที่ผมต้องเข้างานกะบ่าย เลิกเรียนตอนสิบเอ็ดโมงครึ่งผมก็เลยหาข้าวกลางวันกินทันทีแล้วจึงรีบมาเข้างานเอาตอนเกือบบ่ายพอดิบพอดีเป๊ะ

หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จผมก็เจอเข้ากับพี่ซาซ่า พนักงานประจำของกะบ่าย เอ่ยทักทายกันเล็กน้อยพี่เขาก็ส่งใบเช็กสต็อกมาให้ผม “ไปตรวจบนเชลฟ์ทีนะแทงค์ว่าอะไรหมดบ้าง แล้วไปเบิกของในคลังมาเติมให้เต็มนะ ตั้งใจทำงานล่ะ”

“ครับพี่” ผมตอบรับก่อนจะเดินแยกออกมา ก้มมองใบสต็อกในมือไปด้วย อืม...ไปเช็กโซนผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดต่าง ๆ ก่อนแล้วกัน

ผมเลี้ยวเข้าช่องทางด้านขวามือ โซนนี้เป็นโซนของผงซักฟอก น้ำยาปรับผ้านุ่ม น้ำยาล้างจาน อะไรก็ตามที่ใช้ทำความสะอาดสารพัดอย่างนั่นล่ะครับ

แต่แล้วผมก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเจอไวท์ยืนอยู่โซนนี้ อีกฝ่ายกำลังยืนนิ่งมองแสตนดี้เท่าตัวคนอยู่

“อ้าว ทำไมยังอยู่อีกอ่ะไวท์ หมดกะแล้วไม่ใช่เหรอ?” ผมร้องทัก ไวท์หันมายิ้มให้ผม

“พอดีวันนี้พี่ดอลลี่ขอแลกกะกับเราน่ะ เราเลยมาทำกะนี้แทน” พี่ดอลลี่ที่ไวท์พูดถึงก็คือรุ่นพี่สาวประเภทสองสุดเซ็กซี่ของร้านนี้ ผมพยักหน้ารับว่าเข้าใจ จากนั้นไวท์ก็ชี้นิ้วไปที่แสตนดี้พลางว่า “เออนี่ เรากำลังดูน้ำยาปรับผ้านุ่มยี่ห้อใหม่อยู่น่ะ เราว่ามันน่าใช้มากเลยนะ”

แสตนดี้ที่วางโชว์อยู่เป็นรูปตัวการ์ตูนเสมือนจริงของชายหนุ่มคนหนึ่ง ใบหน้าของตัวการ์ตูนยิ้มกว้างจนตาหยี สวมเสื้อกล้ามสีขาวทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้าและกางเกงสีดำ มีเส้นผมสีดำตัดสั้น...ถ้าแสตนดี้นี่เป็นคนจริง ๆ เขาต้องหล่อมากแน่ ๆ ผมมั่นใจเลย หนุ่ม 2D นี่บางทีหล่อกว่าคนจริงอีกเถอะ ฮะ ๆ ๆ

เจ้าหนุ่มในแสตนดี้แบมือออกทั้งสองข้าง โดยมือหนึ่งมีน้ำยาปรับผ้านุ่มสีแดงวางอยู่หนึ่งถุง ส่วนมืออีกข้างเป็นขวดน้ำยาปรับผ้านุ่มสีน้ำเงิน...ผมอ่านคำโปรยที่ลอยอยู่ในฟองอากาศตรงด้านข้างของผลิตภัณฑ์ทั้งสองแบบ

หอมเซ็กซี่ชวนลุ่มหลง ด้วยกลิ่นกุหลาบแดงแห่งป่า

หอมหวานแสนบริสุทธิ์ ด้วยกลิ่นของดอกไฮเดรนเยีย

“อืม ก็น่าลองซื้อไปใช้ดูนะ”

“นั่นสิ เราว่าจะซื้อตอนเลิกกะแล้วน่ะ”

“ใช้แล้วเป็นไงมารีวิวให้ฟังด้วยนะไวท์ ฮ่า ๆ”

“ได้เลย ๆ” ไวท์ตอบรับก่อนจะเอ่ยขอตัวไปทำงาน “งั้นเราไปทำงานก่อนนะ ต้องไปเช็กสินค้าที่หลังร้านน่ะ”

“โอเค เราเองก็ต้องเช็กของบนเชลฟ์เหมือนกัน” พอไวท์เดินแยกออกไป ผมจึงได้เวลาทำงานของตัวเอง

เอาล่ะ ทำงาน ๆ ทำงานโว้ยไอ้แทงค์!

__________

สามทุ่มเลิกงาน ผมนี่แทบจะโห่ร้องด้วยความดีใจ วันนี้มันเหนื่อยมากแบบมากของมากของมากอ่ะครับ พี่ซาซ่าโดนวิญญาณอาฆาตเข้าสิงมาหรือไงก็ไม่รู้ ดูหงุดหงิดจนแผ่ออร่าออกมาชนิดที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรือไปพูดไม่เข้าหูให้พี่แกไม่พอใจเลยสักคน มารู้เอาตอนหลังว่าพี่เขาทะเลาะกับสามีเมื่อช่วงพักเบรกเลยอารมณ์ไม่ดีและพร้อมจะพาลใส่ทุกคน เหอ ๆ พวกผมเลยซวยโดนลูกหลงความโมโหไปด้วยอยู่หลายดอกเลย

“โอย เลิกงานสักที”

“ไหวไหมเนี่ยแทงค์ ว่าแต่วันนี้คนนั้นมารับอีกหรือเปล่าเอ่ย~”

“คนนั้น?” ผมขมวดคิ้วทวนถาม แต่พอเห็นสายตากรุ้มกริ่มกับรอยยิ้มล้อเลียนของไวท์ ผมก็เข้าใจในทันที “ไม่มาหรอกไอ้ท่านเจ้า...ไอ้คนนั้นที่ไวท์พูดถึงน่ะ”

เกือบหลุดปากเรียกท่านเจ้าที่ไปแล้วเชียว ดีนะเปลี่ยนคำทัน

“ตกลงนั่นแฟนแทงค์?”

“ก็บอกว่าไม่ใช่งายย” ผมกลอกตาทำหน้าเอือมใส่ ไวท์หัวเราะโดยไม่พูดอะไรอีก แต่เป็นผมที่พูดขึ้นแทนเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ “เออ ไวท์เรียน ’ถาปัตย์ใช่ป่ะ?”

“ใช่ ทำไมเหรอ?”

“คือเราอยากจะวานอะไรไวท์หน่อยน่ะ” ผมเกริ่นเข้าเรื่องอย่างไม่แน่ใจนัก อยากจะขอร้องให้เขาช่วยแต่ก็ไม่มีอะไรตอบแทนอ่ะ

อ๊ะ! จริง ๆ แล้วมันก็มีนี่นา เอาจากท่านเจ้าที่แล้วกัน

“อะไรเหรอ?” ไวท์เลิกคิ้วถาม

“เราอยากให้ไวท์มาช่วยเราทำ เอ่อ ศาลพระภูมิใหม่”

“ศาลพระภูมิ?”

“ใช่ แบบว่าท่านพระภูมิเจ้าที่ที่บ้านมาเข้าฝันเราแล้วบอกว่าอยากได้ศาลใหม่ แต่ไม่อยากได้แบบเดิม ๆ น่ะ ท่านอยากได้แบบ อืม...บ้านสไตล์โมเดิร์นเหมือนพวกโมเดลจำลองขายบ้านน่ะ เคยเห็นไหม?” ผมถามอย่างไม่แน่ใจ แต่นั่นเรียกเสียงหัวเราะของไวท์ให้ดังขึ้นทันที

“ต้องรู้จักสิ เราเรียน ‘ถาปัตย์จะไม่รู้จักได้ไง ทำโมเดลเองด้วยซ้ำนะ ฮะ ๆ ๆ”

“เออ นั่นสิเนอะ แล้ว...ไวท์พอจะช่วยเราหน่อยได้ไหม เราไม่อยากไปจ้างทำน่ะ ไม่ได้มีเงินเยอะแยะมากมายอะไร แต่ถ้าไวท์มาช่วยเรา เราก็พอจะมีค่าตอบแทนให้นะ ไม่ต้องกลัวว่าเราจะให้ช่วยทำฟรี ๆ หรอก” ผมรีบอธิบาย

“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก เราไม่ได้ซีเรียสอะไร เอาเป็นว่าเราจะช่วยแทงค์สร้างศาลพระภูมิใหม่ก็แล้วกัน แต่แปลกนะ พระภูมิเจ้าที่เข้าฝันเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ” ไวท์ว่าแต่ก็ดูไม่ติดใจอะไร ทั้งยังยิ้มให้ผมอีกต่างหาก นั่นทำให้ผมโล่งใจว่าคงไม่ต้องดั้นด้นหาวิธีทำเองทั้ง ๆ ที่ทำไม่เป็น หรือต้องมาคิดหนักเรื่องจ้างช่างที่มีความชำนาญมาทำแล้วเสียเงินเยอะเกินจำเป็นไป ถึงจะเป็นเงินของท่านเจ้าที่ออกเอง แต่ผมคิดว่าอะไรประหยัดได้ก็ควรประหยัดนะครับ

อ่า จะว่าไปมีอีกอย่างที่ต้องขอให้ไวท์ช่วยทำให้ด้วยนี่นา

“เอ่อ เราขอสระว่ายน้ำด้วยนะ...”

“ท่านพระภูมิอยากได้เหรอ?” ไวท์ทำหน้าแปลกใจอีกครั้ง ผมพยักหน้ารับ อีกฝ่ายหัวเราะขำเสียงดัง “ฮ่า ๆๆๆ ได้สิ เป็นงานที่ท้าทายดีนะเนี่ย งั้นพรุ่งนี้เรามาคุยรายละเอียดกัน เจอกันที่ม. ตรงประชาสัมพันธ์แล้วกันนะ”

“ได้เลย ขอบใจมากนะไวท์”

“ไม่เป็นไร เรายินดีช่วย โอเค เรากลับแล้วนะ แทงค์ก็กลับดี ๆ ล่ะ บ๊ายบาย~”

ผมโบกมือตอบอีกฝ่าย ก่อนจะหมุนตัวเดินไปเอามอ’ไซค์ของตัวเอง อดอมยิ้มไม่ได้กับเรื่องที่เพิ่งแก้ปัญหาสำเร็จ...ได้คนช่วยทำศาลให้ไอ้ท่านเจ้าที่แล้ว ทีนี้ก็สบายขึ้นหน่อย หลังจากนี้ก็แค่ต้องกลับไปเบิกงบประมาณกับท่านเจ้าที่ คำนวณดูแล้วต้องมีทั้งค่าวัสดุก่อสร้างและสินน้ำใจให้ไวท์ อ่า...แต่ผมก็ไม่รู้อีกแฮะว่าค่าอุปกรณ์ก่อสร้างมันเท่าไหร่

เอาเป็นว่าไปบอกท่านเจ้าที่ไว้ก่อนแล้วกันว่าให้เตรียมเงินไว้ล่วงหน้า เวลาจะใช้จริง ๆ ผมค่อยเบิกเงินจากเขามาจ่าย ตามนี้แล้วกันวะไอ้แทงค์ ส่วนตอนนี้ผมควรหามื้อเย็นประทังชีวิตได้แล้ว

“ป้าครับ เอาเส้นเล็กหมูลูกชิ้นน้ำตกถุงหนึ่งครับ” ผมแวะร้านอาหารแถว ๆ ซุปเปอร์ฯ ตั้งใจแล้วว่าจะซื้อก๋วยเตี๋ยวกลับไปกินที่บ้าน เอ้อ ของท่านเจ้าที่ด้วยนี่หว่า ลืมไปเลย “ป้าครับ ๆ เอาบะหมี่น้ำใสอีกหนึ่งครับ”

“ได้ลูก รอแป๊บหนึ่งนะ” ป้าแม่ค้ายิ้มให้ผม ผมก็เลยยิ้มตอบแล้วนั่งรอที่เก้าอี้ตัวหนึ่งที่ไม่มีลูกค้านั่งอยู่ ไม่นานก็ได้ก๋วยเตี๋ยวที่สั่ง จ่ายเงินเรียบร้อยผมก็พาตัวเองขี่รถกลับบ้าน อยากกินข้าวอาบน้ำนอนจะแย่แล้ว พรุ่งนี้ผมมีเรียนตั้งแต่สิบโมงถึงบ่ายสอง นอนตื่นสายได้ถึงเก้าโมงเอง

ผมขี่รถมาเรื่อย ๆ เข้าซอยบ้าน จะว่าไปซอยบ้านผมมันก็ลึกเข้ามาไม่น้อยเหมือนกันนะ แต่ไม่ได้มืดชวนวังเวงอะไร มีบ้านคนอยู่ตลอดทาง เพียงแต่มันห่างจากย่านคอนโดฯ กับซุปเปอร์ฯ ที่ผมทำงานเท่านั้นเอง มันก็เลยดูเงียบ ๆ

ผมชะลอรถเมื่อสายตามองเห็นร่างของใครคนหนึ่งยืนโบกมือมาทางผมเหมือนจะเรียกให้เข้าไปหา...ใครวะน่ะ? อยู่ไกลด้วย มองไม่ค่อยเห็นว่าหน้าตาเป็นยังไง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ตัดสินใจขี่รถเข้าไปใกล้ เพราะอีกฝ่ายยืนอยู่ในซอยเล็ก ๆ ที่แยกไปทางด้านซ้าย หากแต่ยังไม่ทันที่ผมจะเลี้ยวเข้าไป จู่ ๆ คนคนนั้นก็หายไปแล้ว

เอ๊า หายไปไหนวะ หรือว่ากูตาฝาด?

ผมงงอยู่นาทีหนึ่งเต็ม ๆ ก่อนสุดท้ายจะขี่รถกลับบ้าน เมื่อกี๊ผมอาจจะตาฝาดล่ะมั้ง แต่...มันเหมือนมีคนโบกมือเรียกผมจริง ๆ นะครับ

ดับเครื่องก่อนจะลงจากรถเพื่อไปเปิดประตูรั้วบ้าน กลับมาอีกทีตั้งใจจะเข็นรถเข้าไปจอดในโรงรถเล็ก ๆ ข้างบ้านก็กลับต้องชะงัก เพราะจู่ ๆ ไอ้ท่านเจ้าที่ดันโผล่มายืนขวางหน้าผมน่ะสิ!

“โฮ่! อะไรของท่านเจ้าที่เนี่ย มายืนขวางทำไมเล่า! หลบไปเลยผมจะเอารถไปเก็บ”

“ไม่” ท่านเจ้าที่ตอบเสียงแข็ง ยืนกอดอกมองผมด้วยสายตาดุดัน

“อะไรไม่?”

“เอ็งยังเข้าบ้านไม่ได้”

“เอ๊า! ทำไมอ่ะ!?” ผมย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ ตวัดเท้าไปเตะขาตั้งรถลง เพราะจะให้พยุงรถเอาไว้ตลอด โดยที่ไม่รู้ว่าไอ้ท่านเจ้าที่ชอบโชว์กล้ามท้องน่าลูบไล้ตรงหน้าผมจะให้เข้าบ้านเมื่อไหร่ มันก็ทำให้ผมหนักนะเว้ย!

ชักจะหงุดหงิดล่ะนะ จะแกล้งอะไรผมก็ได้ แต่ตอนนี้ไม่ได้เว้ย จะเข้าบ้าน อยากพักผ่อนแล้ว!

“อย่ามาแกล้งผมตอนนี้เลยนะท่านเจ้าที่ ผมหิวแล้วก็เหนื่อยมากด้วย ให้ผมเข้าบ้านเถ้อออ”

“เอ็งน่ะเข้ามาได้ไอ้แทงค์” ท่านเจ้าที่พูดขึ้นหลังจากมองหน้าผมอยู่เหมือนเดิมอีกราว ๆ นาทีหนึ่งได้ ก่อนจะเลื่อนสายตาผ่านผมไปที่ด้านหลัง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเหี้ยมเกรียมราวกับจะฆ่าคนว่า “แต่ไอ้ที่ตามมาน่ะ ห้ามเข้า!!!”

คือผมเข้าได้ แต่อีกคนห้ามเข้า...ผมเข้าใจถูกป่ะ?

แต่ผมมาคนเดียว แล้วอีกคนนี่มัน...ใครอ่ะ?

ผมทำหน้าเหลอหลาใส่ท่านเจ้าที่ ก่อนจะเอี้ยวตัวมองตามสายตาของอีกฝ่ายไปมองที่ด้านหลังของตัวเอง แล้วผมก็ได้เจอเข้ากับ...แขกแปลกหน้าที่ผมมั่นใจว่าไม่ได้เชิญมาแน่ ๆ

อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงสวมเสื้อผ้าขาดวิ่น มีรอยเลือดไหลเป็นทางจากหน้าผากอาบใบหน้าลงมาถึงปลายคาง ดวงตาลึกโบ๋ ริมฝีปากฉีกยิ้มแสยะจนน่าสยองขวัญสั่นประสาท

“อะ...ผะ ผี! ว้ากกกกกกกกก!!!!!!!!!!!”

ผมแหกปากลั่น นาทีนี้ไม่สนอะไรแล้วนอกจากวิ่งปรู๊ดไปหลบอยู่หลังท่านเจ้าที่ กูกอดเอวด้วยอ่ะเอาดิ ซุกหน้ากับหลังท่านเจ้าที่ด้วยอีกสเต็ป ดูดิว่าทำขนาดนี้อีผีมันจะตามมาจับมาหลอกมาหลอนกูได้ไหม!

อะ ไอ้เหี้ย! นี่กูโดนผีตามมาเหรอ!? กูโดนผีหลอกเหรอวะ!?

“กลับที่ของเอ็งไปซะ อย่ามาหลอกมาหลอนคนอื่นเขา คนตายก็ควรอยู่ส่วนของคนตาย อย่ามายุ่งกับคนเป็น! ไป!!” ท่านเจ้าที่สะบัดมือหนึ่งครั้ง วิญญาณผีผู้หญิงก็หายวับไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องแสบหู ผมที่ลอบมองอยู่ด้านหลังถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ไปแล้ว ฮื่อ! ไอ้เวร ทำไมจู่ ๆ กูเจอผีได้ทั้งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนวะ!

“มะ มันไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหมอ่ะท่านเจ้าที่” เพื่อความแน่ใจผมจึงถามย้ำ

“เออ มันไปแล้ว และมันก็เข้ามาในบ้านไม่ได้ด้วยเพราะข้าไม่อนุญาต ทีนี้เอ็งก็เลิกกอดข้าแล้วไปเก็บรถเข้ามาได้แล้วไป เร็ว ๆ ด้วย จะได้ไปกินข้าวอาบน้ำนอน” ท่านเจ้าที่สั่ง ๆ แล้วก็สะบัดตัวผมออก จากนั้นจึงหายวับไป ทิ้งให้ผมยืนอยู่คนเดียวหน้าบ้าน

เฮ้ย! ทำไมมาทิ้งกันอย่างนี้อ่ะ กลับมาก๊อนนน

อยากจะโวยวายใส่คนที่ทิ้งกันไว้กลางทางอยู่หรอกนะ แต่สิ่งที่ผมทำคือการรีบพุ่งออกไปเอารถกลับเข้ามาในรั้วบ้าน วิ่งเข็นมันไปจอดได้ก็คว้าถุงก๋วยเตี๋ยวแล้วถลันเข้าบ้านทันที

ใครมันจะไปอยู่ต่อเล่า! เกิดเจอผีบ้านั่นยืนอยู่นอกรั้วผมได้ประสาทหลอนตายกันพอดี เวรเอ๊ย!


__________

จริงๆ ต้องมาเมื่อวาน แต่เมื่อวานน็อคค่ะ เลิกงานกลับบ้าน ทำนั่นนี่เสร็จสักสี่ทุ่มว่าจะเปิดคอมฯ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เปิดค่ะ วูบหลับไปเลย แฮ่ๆ ขอโทษด้วยนะคะ ส่วนตอนนี้...เจอผีค่ะ แทงค์เอ๊ย ซวยจริงๆ 555 ดีนะท่านเจ้าที่เขาแรง ออกมาไล่ผีให้ถึงหน้าบ้าน ตอนหน้า...รอลุ้นแล้วกันเนอะ ฮ่าา แล้วเจอกันค่ะ

[แม้วธวัลหทัย]

ยังไม่จุใจเลยยยย
มาสั้นจังเลย
มาต่ออีกนะคะะะะ พลีสสส

[ommanymontra]

 

 

[แฟนตาเซีย]

รอออออ

[em1979]

แทงค์เอ๊ย น่าสงสารจริงๆ ดีนะมีท่านเจ้าที่ช่วยดูแลอยู่

[Hazel_nut]

ตอนที่ 7

"เอ็งหลอกข้านี่หว่า!"



“ท่านเจ้าที่ วันนี้มาอยู่เป็นเพื่อนผมเหอะนะ นะ ๆ ๆ”

ผมอ้อนวอนท่านเจ้าที่มานับชั่วโมงได้แล้วครับ แต่อีกฝ่ายก็เอาแต่กอดอกยกยิ้มมุมปากด้วยท่าทางเหนือกว่าผมโดยไม่คิดจะพูดอะไรออกมาสักคำ

เรื่องของเรื่องก็คือตั้งแต่ตอนที่ผมกลับมาแล้วเจอ...นั่นล่ะ ผมก็เลยไม่อยากอยู่คนเดียวอ่ะ ถึงท่านเจ้าที่จะบอกว่าไม่มีใครตามเข้ามาในบ้านนี้ได้หากเขาไม่อนุญาต แต่ผมก็ยังรู้สึกโหวง ๆ อยู่ดี ดังนั้นถ้ามีเขาอยู่ด้วยผมน่าจะอุ่นใจกว่า

แต่พยายามอ้อนวอนเท่าไหร่ ไอ้ท่านเจ้าที่ก็เอาแต่เงียบ ไม่ยอมตอบรับแต่ก็ไม่ยอมปฏิเสธ และอันที่จริงผมก็ไม่อยากได้รับคำปฏิเสธอยู่แล้วด้วย ผมอยากได้คำตอบรับโว้ย!

“ท่านเจ้าที่ ขอร้องล่ะ อยู่เป็นเพื่อนผมหน่อยเหอะนะ กราบล่ะ” ผมว่าพลางยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว

นาทีนี้ศักดิ์ศรีห่าไรกูทิ้งไปหมดละครับ เอาความอุ่นใจเป็นที่ตั้งก่อนล่ะเว้ย!

"เอ็งนี่นะ กลัวผีเป็นเด็ก ๆ ไปได้" อีกฝ่ายบ่น ทำหน้าเอือมระอาใส่ผมอีกต่างหาก

จะเด็กจะผู้ใหญ่มันไม่เกี่ยวกันมะ! โตแล้วก็กลัวผีได้ป้ะ!?

ผมกัดฟันกรอดด้วยอยากจะตะบันหน้าเจ้าที่โรคจิตสักทีสองที แต่ติดที่ทำไม่ได้เพราะเดี๋ยวนรกจะกินหัวเอา แต้มบาปเพิ่มขึ้นอีก 1% นี่คงไม่ดี เพราะทุกวันนี้แต้มบาปของผมก็มีเยอะมากพออยู่แล้ว อย่าให้มันมีมากไปกว่านี้เลย

"เออผมยอมรับ เพราะงั้นนะท่านเจ้าที่สุดหล่อ ได้โปรดมาอยู่เป็นเพื่อนผมเถอะ สงสารผมหน่อย...นะครับ" ทำหน้าอ้อนใส่เข้าไปด้วยเลยเอ้า ปกติผมไม่อ้อนใครนะเว้ย แมน ๆ แดกชานมเย็นอ่ะ เข้าใจ๊?

"เฮ้อ!! ก็ได้ ๆ ข้าจะไปอยู่เป็นเพื่อนเอ็ง เดี๋ยวข้าเอางานไปทำที่โต๊ะหนังสือห้องเอ็งแล้วกัน และจงสำนึกบุญคุณที่ข้ามีน้ำใจ แถมยังยอมเสียสละตัวเองไปนั่งเฝ้าเอ็งนอนเสียด้วยล่ะ"

ท่านเจ้าที่ถอนหายใจเหมือนหนักใจกับผมมากเสียเต็มประดา ก่อนจะบ่นยืดยาวประหนึ่งความยาวของแม่น้ำแม่กลอง แต่เนื้อความที่พูดออกมาชวนน่าหมั่นไส้ฉิบหาย วูบหนึ่งใจผมนี่อยากจะไล่ตะเพิดให้เขากลับเข้าศาลไปเหมือนกัน แต่ความกลัวผีมีมากกว่าไง เพราะงั้นยอมปล่อยผ่านก็ได้ ฮึ่ย ๆ หมั่นไส้ว่ะ!

"กราบขอบพระคุณมากเลยครับท่านเจ้าที่ผู้แสนดีที่หนึ่งในโลก" ผมตอบโดยพยายามไม่ทำน้ำเสียงประชด...หมั่นไส้จริง ๆ นะ วุ้ย!

"งั้นก็ขึ้นไปสิ เอ็งจะรออะไรอีกล่ะ ไปนอนได้แล้ว"

"คร้าบบบ"

ห้านาทีต่อมา ผมนอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม โดยมีท่านเจ้าที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ และกำลังจรดปากกาเขียนอะไรสักอย่างลงในเอกสารการทำงานของตัวเอง...ผมมองแผ่นหลังเปลือยของร่างสูง (เออ เมื่อไหร่เขาจะใส่เสื้อวะ เห็นบ่อย ๆ กิเลสเกิดง่ายนะเฮ้ย อยากลูบไล้—แค่ก ๆ ถือว่าผมไม่ได้พูดแล้วกันนะ) เพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายยังอยู่ ไม่ได้หายวับกลับศาลตัวเองไปแล้ว

ขณะที่เคลิ้ม ๆ กำลังจะหลับ ลมเย็นยะเยียบจากด้านนอกกลับพัดเข้ามาผ่านหน้าต่างที่ผมเปิดทิ้งไว้ แถมมาพร้อมกับกลิ่น...เหม็นเน่า

ผมสะดุ้งโหยง ลุกขึ้นนั่งพรึ่บ ตาสว่างทันที

กลิ่นนี้ต้องไม่ใช่กลิ่นธรรมดาแน่ ๆ ผมมั่นใจเลยล่ะ ไอ้เอี้ยยย มาอีกแล้วเหรอว้าา

ท่านเจ้าที่เองก็คงรู้สึกได้ แหงสิก็เขาเป็นเทวดาอารักษ์นี่...อีกฝ่ายหยุดมือลง หันมาสบตาผมก่อนจะหันไปมองที่ด้านนอกหน้าต่าง ใบหน้าคมคร้ามดุดันขึ้น พอทำหน้าอย่างนี้แล้วประกอบกับว่าเขามีไรหนวดขึ้นอยู่จาง ๆ ตามแนวกราม สีหน้าของเขาก็ยิ่งดูน่ากลัวมากขึ้น

ผมนั่งนิ่งไม่กล้าขยับ ขณะที่ท่านเจ้าที่เดินไปยังริมหน้าต่าง มองอะไรบางอย่างอยู่นานมาก แล้วเอ่ยเสียงก้องกังวานขึ้นว่า "ข้าบอกแล้วไงว่าไปให้พ้น!! อยากตายเรอะ!?!"

โอ้โห นี่ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นพระภูมิเจ้าที่ ผมคงคิดว่าอีกฝ่ายเป็นนักเลงทวงหนี้ไปแล้วอ่ะ อย่างโหด!

แต่หล่อ เข้ม ดุแบบนี้ เป็นผม...ผมก็ยอมให้ทวงหนี้ทั้งร่างกายและหัวใจนะครับ ฮ่าา

พอเลยไอ้แทงค์! นั่นเจ้าที่ที่โคตรกวนประสาทและโรคจิตเลยนะเว้ย! อย่าไปตกหลุมเสน่ห์สิไอ้บ้า!

ผมว่าผมเพ้อมาเยอะเกินไปละ สถานการณ์ตอนนี้คือกลิ่นเหม็นเน่าหายไปแล้ว และท่านเจ้าที่กำลังวาดมือไปในอากาศ ตามด้วยสะบัดมืออีกทีถึงจะเดินกลับมาที่โต๊ะเพื่อทำงานต่อ

"เมื่อกี้ท่านทำอะไร?" ผมถามอย่างสงสัย

"ส่งสาส์นไปถึงยมทูตที่ดูแลรับผิดชอบเขตนี้อยู่น่ะสิ ว่าให้มารับดวงวิญญาณนี่ไป อย่าให้มาก่อกวนกันอีก"

"อ้อ เหรอ" ผมพยักหน้าให้ ไม่คิดจะถามถึง เอ่อ ยมทูตอะไรนั่น คืออย่าไปสนใจเลยจะดีกว่านะผมว่า

ผมจับจ้องท่านเจ้าที่ตาละห้อย แล้วปากก็พูดออกไปโดยไม่ทันยั้งคิด "ท่านเจ้าที่ มานอนเป็นเพื่อนผมหน่อย"

"จะบ้าเรอะ! กลัวอะไรอีกเล่า ข้าก็ไล่มันไปแล้วไง" เทวดาถลึงตามองผม สายตาราวกับจะด่าว่าผมปัญญาอ่อนหรือไง อืม...หรือจริง ๆ คือกำลังด่าอยู่ล่ะมั้ง

"มันไม่วางใจอ่ะ แต่ถ้าท่านมานอนข้างผม ผมจะอุ่นใจกว่า...นะ ๆ ๆ สงสารผมเถอะนะครับ" ผมอ้อนอีกครั้ง ยื่นข้อเสนอด้วยเลยเอ้า! "ถ้าท่านยอมมานอนกับผม เอ๊ย! ยอมมานอนข้าง ๆ ผม พรุ่งนี้ผมจะทำเมนูโปรดให้ท่านเลยก็ได้ อ่ะบอกมาอยากกินอะไรครับ"

เกือบไปแล้วไงไอ้แทงค์ พูดอะไรออกไปวะ นอนกับผมนี่แม่งโคตรกำกวมเลย ดีนะแก้ทัน

"สปาเก็ตตี้คาโบนาร่า" ท่านเจ้าที่ตอบทันควันราวกับไม่ต้องคิดไตร่ตรองให้เสียเวลา

แหม่ ไอ้ท่านเจ้าที่ ล่อได้ด้วยของกินเหรอวะเนี่ย แถมยังกินของแพงทำยากอีกต่างหาก กรรม!

กรรมของกูนี่แหล่ะ ไม่ใช่กรรมของใคร ฟัค!

"ได้ ผมจะทำให้กินพรุ่งนี้ แต่ต้องเป็นตอนเย็นนะ"

"ตอนไหนก็ได้ แค่เอ็งสัญญาว่าจะทำให้กินจริง ๆ ก็พอ" คนฟังยักไหล่ก่อนจะหายวับไปแล้วมาโผล่อีกทีบนเตียง อีกฝ่ายเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ข้าง ๆ ผม เอี้ยวหน้ามามองแล้วยักคิ้วข้างเดียวให้ผมอีกสองที น่าหมั่นไส้ว่ะแม่งงง

แต่ถึงจะหมั่นไส้ยังไง สิ่งที่ผมแสดงออกก็คือการยิ้มจนหน้าบานแฉ่งให้เขา

"เล่านิทานให้ฟังด้วยได้ป่ะท่านเจ้าที่" ผมแกล้งถาม หากแต่ท่านเจ้าที่กลับสวนกลับมาด้วยประโยคที่ทำให้ผมกัดฟัดกรอดอีกรอบ

"โตกว่าควายแล้วยังต้องฟังนิทานอีกเรอะ? เอ็งนี่มันเด็กน้อยจริง ๆ"

กูแกล้งเล่นเถอะไอ้ท่านเจ้าที่! เทวดาปากเสีย! โว้ยยย

"จิ๊! งั้นผมเล่าให้ท่านฟังเองก็ได้"

"เอ็งจะเล่านิทานให้ข้าเนี่ยนะฟัง?" ท่านเจ้าที่ทำหน้างงใส่ผม ผมพยักหน้าหงึกหงัก ขยับนอนในท่าที่สบายที่สุด พยายามนึกถึงเรื่องที่อยากจะเล่า...ไม่ใช่นิทานหรอกนะ แต่เป็นเรื่องของผมเองต่างหากล่ะ

และผมว่าผมรู้แล้วแหล่ะว่าจะเล่าเรื่องอะไรดี หึ ๆ

"สมัยผมเรียนมัธยมปลาย..."

"อ้าว เรื่องของเอ็งหรอกหรือ ข้านึกว่าจะเล่านิทานจริง ๆ เสียอีก" ท่านเจ้าที่เอ่ยขัด เป็นเหตุให้ผมที่โดนขัดจังหวะกลอกตาขึ้นมองสบตาคนที่นั่งอยู่สูงกว่าเล็กน้อย อีกฝ่ายเหมือนรู้ตัว เลยผายมือเป็นเชิงบอกให้ผมเล่าต่อ

ผมกระแอมนิดนึงก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องอีกครั้ง...

"ตอนนั้นโรงเรียนพาไปทัศนศึกษาที่สวนสัตว์ ผมที่กำลังเดินผ่านกรงเสือขาว โดนเสือขาวตัวหนึ่งที่หลุดออกจากกรงกระโจนใส่ มันตะปบหัวผมหลุดเลยล่ะ"

"เฮ้ย!! แล้วเอ็งทำอย่างไรต่อล่ะวะ?!" ท่านเจ้าที่ตาโตอุทานลั่น

"ผมก็รีบงอกหัวใหม่อ่ะดิ" ผมตอบทั้ง ๆ ที่พยายามกลั้นขำสุดกำลัง

ท่านเจ้าที่มองหน้าผม...ผมก็เลยมองหน้าเขาตอบ

ท่านเจ้าที่ทำหน้าเอะใจ...ผมกะพริบตาปริบ ๆ แต่ริมฝีปากหลุดยิ้มเสียแล้ว

ท่านเจ้าที่ถลึงตาใส่ผมแล้วตวาดลั่น

"เอ็งหลอกข้านี่หว่า!"

...เท่านั้นล่ะผมก็หลุดหัวเราะลั่นห้องอย่างห้ามไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

"ฮ่า ๆๆๆๆ แต่เมื้อกี้...เมื่อกี้ท่านเชื่อผมด้วยอ่ะ ฮ่า ๆๆๆ จี้ว่ะ ก๊ากกกกก!"

โอเค ตอนนี้ผมหยุดขำไม่ได้แล้วครับ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ

คือมันควรเอะใจตั้งแต่ผมโดนตะปบหัวหลุดแล้วป่ะวะ ทำไมรู้สึกตัวช้าจัง ตลกว่ะแม่ง ก๊ากกกกกก!!!

"เอ็งมัน...ไอ้เด็กเวรรร!!!"

"อ๊าก! อ่าอิดแอ้มอ๋ม! (อย่าบิดแก้มผม!)"

หัวเราะได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องแหกปากร้องโอดโอยแทนเมื่อท่านเจ้าที่แก้แค้นด้วยการบิดแก้มผมจนเจ็บจี๊ดไปทั้งสองข้าง โอ๊ยยย เนื้อแก้มกูจะหลุดแล้วโว้ย ไอ้ท่านเจ้าที่หยู๊ดดด

"ข้าจะทำโทษเอ็ง! จงแก้มแดงด้วยอิทธิฤทธิ์มือของข้าซะ!"

เวรเอ๊ย! ทีหลังกูจะเตรียมตัวให้ดีก่อนแกล้งเทวดาโรคจิต! แทนที่จะได้แกล้งเขา ทำไมกูถึงกลายเป็นฝ่ายเจ็บตัวแทนล่ะวะ!? ว้ากกก!!!

 
__________

ตอนนี้สั้นมากเลยเนอะ แล้วก็...ชักเริ่มสงสัยว่าใครกันแน่กวนส้นมากกว่ากัน 555 งานนี้ท่านเจ้าที่เสียท่าเนอะ เชื่อเด็กมันเต็มๆ เจ้าแทงค์ก็นะ ไปหลอกเทวดาเสียได้ ฮ่าา เคยบอกไปแล้วเนอะว่าเรื่องนี้ไม่มีสาระ ก็จะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนจบแหล่ะค่ะ...หรือเปล่า? 55555

จริงๆ อยากติดแท็กเรื่องนี้ แต่คิดไม่ออกว่าจะเอาแท็กว่าอะไรดี อยากเล่นแท็กในทวิตเตอร์อ่ะ แต่คิดว่าคงไม่มีใครเล่นด้วย งือออ แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ ไปละ คำผิดจะแก้ทีหลังเน้อ

[ommanymontra]

 
 

[rockiidixon666]

เป็นการทำโทษที่มุ้งมิ้งมากค่ะ   

[sirin_chadada]

ถึงเนื้อถึงตัวกันจริงเชียว ฮา

[GBlk]

#เจ้าที่แรงมาก

[magarons]

ตลกอ่ะ มีเชื่อด้วย555. 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แทงค์ แก้มแด้ง แดง ไม่ต้องปัดบรัชออน
เพราะท่านเจ้าที่ 

[แฟนตาเซีย]

หลอกท่านเจ้าที่เนี่ย เปอร์เซ็นบาปขึ้นรึเปล่า ฮาาาา

[loveview]

โดนท่านเจ้าลงโทษฮ่าฮา

[เป็ดอนุบาล]

      สนุกมากเลยค่ะชอบมากอ่านคลายเครียดได้ดีจริงๆ
อ่านไปขำไปทั้งเจ้าที่ทั้งแทงค์
ที่บอกว่าจะสนุกตลอดจนจบนี่ไม่โมเมกันนะค่ะ
เราเคยอ่านนิยายประมาณนี้มาเรื่่องนึง
ตอนแรกสนุกมากขำไปตลอดเรื่องแต่ พอใกล้จะจบซิค่ะ
คดีพลิก ทั้งสองคนรักกันแต่ไม่สามารถที่จะอยู่ด้วยกันได้
คนนึงคนธรรมดาก็กลับไปใช้ชัวิตตามปกติ
ส่วนเทพที่เป็นสายลมก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง
ในเรื่องนักแต่งท่านนั้นพยายามจะบอกว่า ทุกอย่างตอนดำเนินต่อไปมั้ง555ในเรื่องฟิวของตัวละครทั้งสองตอนจบไม่เศร้า
พวกเค้าเข้าใจ และยินยอมกับการจากลา
แต่คนอ่านซิค่ะ อกหักเรานอยด์ไปหลายวันเลยหวังว่าเรื่องนี้จะสนุกและจบแบบไม่พลิกบทนะค่ะ
รออ่านค่ะเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

รอดูบ้านท่านเจ้าที่มาหลายต่อมากๆ 55555

[Hazel_nut]

ตอนที่ 8

“ไงครับที่รัก”

 

ตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นมา ผมก็ต้องแปลกใจที่ยังเห็นท่านเจ้าที่นั่งอยู่บนเตียงข้าง ๆ ผม ผมคิดว่าเขาจะไปหลังจากที่ผมหลับแล้วเสียอีก น่าแปลกแฮะที่อีกฝ่ายยังอยู่ที่เดิม ทั้งที่ผมก็ไม่ได้ขอให้ท่านเขารอจนกว่าผมจะตื่นด้วยซ้ำ

ว่าแต่เขาได้นอนหรือเปล่าอ่ะ? เป็นพระภูมิเจ้าที่นี่เขานอนกันไหม

“อื้อออ” แม้จะแปลกใจและสงสัย แต่ปฏิกิริยาของผมคือการบิดขี้เกียจแล้วแหงนหน้ามองร่างสูงใหญ่ของอีกฝ่ายแค่นั้น ท่านเจ้าที่กดตาลงมามองผม เรียวปากเหนือไรหนวดชวนจั๊กจี้นั่นแย้มออกเอ่ยคำถามกับผม

“ตื่นแล้วเรอะเอ็ง?”

“อื้ม” ผมตอบรับเสียงแหบแห้งด้วยเพราะเพิ่งตื่น “ทำไมท่านยังอยู่อ่ะ”

“ก็อยากจะกลับบ้านข้าอยู่หรอก แต่สงสารเด็ก กลัวจะผวาตื่นขึ้นมาเพราะกลัวผี หึ!” เทวดาหนุ่มเบือนสายตากลับไปมองแฟ้มเอกสารในมือต่อ

โอ้โห เกือบซึ้งใจแล้วถ้าไม่เหยียดยิ้มร้ายใส่กู ไอ้ท่านเจ้าที่!!

“เป็นพระคุณอย่างยิ่งเลยครับท่านครับ” ผมกลอกตาเบื่อหน่าย ก่อนจะผุดลุกขึ้นนั่งโงนเงนไปมา

ผมเหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียง ตอนนี้เจ็ดโมงเศษ ๆ ผมมีเรียนสิบโมง อ่า ยังมีเวลานอนอีกตั้งเกือบสองชั่วโมงแหน่ะ อยากนอนต่อว่ะ จะรีบตื่นขึ้นมาทำไมวะเนี่ยกู

ผมหาวหวอด หลับตาก้มหน้านิ่ง คือพร้อมเข้าสู่นิทราอีกรอบอ่ะบอกเลย ถึงจะเพิ่งตื่นก็เหอะ และดูเหมือนท่าทางของผมจะทำให้ท่านเจ้าที่รำคาญตาหรือไงไม่รู้ อีกฝ่ายถึงได้พูดขึ้นว่า...

“อยากนอนต่อก็นอนไปสิ เอ็งมีเรียนกี่โมงล่ะ ข้าจะได้ปลุกมาเตรียมตัวไปเรียนตอนใกล้ ๆ จะถึงเวลา”

ฮะ?! เมื่อกี้ผมฟังผิดเปล่าวะ ท่านเจ้าที่เขาว่าอะไรนะ?

“ท่านบอกว่าจะปลุกผมเหรอ?” ไม่แน่ใจก็ต้องถามเว้ย จากที่กำลังง่วง ๆ นี่ตาสว่างขึ้นมานิดนึงเลยครับ

“ก็เออสิวะไอ้เด็กนี่ ข้าพูดอะไรไปทำไมเอ็งชอบถามซ้ำ ข้าว่าข้าก็พูดชัดเจนแล้วนะ หรือเอ็งสมองช้า หูหนวก ปากหมา หน้าตา...”

“พอเลยพอ ท่านเจ้าที่ พอ! อย่ามาเนียนหลอกด่าผมนะ!” ผมรีบยกมือขึ้นเบรกอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนที่จะด่าผมมากไปกว่านี้ แค่ที่ด่ามานั่นก็เสียหมาฉิบหายแล้วเหอะ!

“รับความจริงเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้ก็ทำมาห้าม เหอะ อ่อนแอ”

เทวดาหน้าโหด(ไม่หล่อแล้วแม่ง ต้องโหด!)เบ้ปากมองผมด้วยหางตา อื้อหือ มึ้งงง ไอ้ท่านเจ้าที่ กูไม่ได้อ่อนแอโว้ยย แค่ไม่อยากฟัง มันน่ารำคาญ! เข้าใจใหม่เสียด้วย ฮึ่ย!

ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันจิกตามองท่านเจ้าที่อย่างอยากจะกินเลือดกินเนื้อ ถ้าไม่ติดว่าเป็นเทวดาอะไรนี่ล่ะก็นะ พ่อคงฟาดปากอีกฝ่ายด้วยเท้าไปแล้ว!

“ไม่อยากเถียงกับท่านหรอกนะท่านเจ้าที่ เบื่อแล้ว” ผมตัดบท ทำท่าจะลงจากเตียง แต่ร่างสูงกลับยื่นมือมารั้งต้นแขนของผมเอาไว้ก่อน ผมหันมาสบตาเขา ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจปนระแวง...จะด่าอะไรกูอีกป่ะว่ะ

“ตกลงเอ็งมีเรียนกี่โมง ตอบมาอย่าโยกโย้”

“ชิ! สิบโมง” ผมตอบอย่างเสียไม่ได้ เล่นมองมาตาเขม็งงั้นใครจะกล้าไม่ตอบวะ

“งั้นนอนต่อไปสิ เดี๋ยวข้าปลุกตอนเก้าโมง”

“มาไม้ไหนของท่านเนี่ย” ผมเขม่นตามองอย่างไม่ไว้ใจ จะแกล้งให้กูตื่นไปเรียนไม่ทันหรือเปล่าวะ

“เอ็งไม่ไว้ใจข้าเรอะ?!”

“ก็เอออ่ะดิ ใครจะไปกล้าไว้ใจคนที่บอกว่าจะตามราวีเราไม่เลิกวะท่านเจ้าที่ บ้าเหรอ!” ผมตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด รักษาน้ำใจอะไรนี่ไม่มีอ่ะ ตรง ๆ แมน ๆ แดกนมสดปั่น

แล้วกูจะโยงเข้าของกินทำไมอีกวะ หรือกูหิว?

โว๊ะ! ไร้สาระอีกแล้วกู กลับมาที่เรื่องเดิม!

“เอ็งนี่ไม่สำนึกบุญคุณที่ข้าช่วยเอ็งจากผีเมื่อคืนเลยสักนิดสินะ! ข้าก็ไม่ได้จ้องจะเล่นงานเอ็งตลอดเวลาเสียหน่อย ระแวงไปได้”

“ของแบบนี้ใครมันจะไปไว้ใจง่าย ๆ กันล่ะ”

“พอ ๆ ข้าไม่อยากเถียงกับเอ็งแล้ว นอนลงไปซะ” ไม่ว่าเปล่า หากแต่ท่านเจ้าที่ยังคว้าไหล่ผมกดให้เอนลงนอนอีกครั้งด้วย...แรก ๆ ผมก็พยายามฝืน แต่พออีกฝ่ายส่งสายตาดุใส่ แถมยังกดไหล่ผมแน่นกว่าเดิม สุดท้ายผมก็จำต้องยอมนอนนิ่งๆ เห็นอย่างนั้นท่านเจ้าที่ก็เลยสะบัดผ้าห่มห่มให้ผม

ผมว่าเขาผีเข้าอีกแล้วว่ะครับ หรือคิดจะแกล้งกันจริง ๆ เนี่ย!

"นี่ท่านคิดจะแกล้งผมใช่ป่ะ?" งานนี้ต้องถาม ถามไปเลยตรง ๆ

"แกล้งอะไร?"

"แกล้งไม่ปลุกผมไง ให้ผมไปเรียนไม่ทัน"

"ข้าไม่ใช่เด็กนะ จะได้แกล้งอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้น" ท่านเจ้าที่ถอนหายใจ ตามด้วยยกมือลูบหัวผมเบา ๆ สองสามทีก่อนจะมองสบตา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงอย่างที่ไม่เคยพูดแบบนี้กับผมมาก่อน "นอนซะ"

ขนลุกว่ะครับ ขนลุกที่ท่านเจ้าที่มาทำตัวอ่อนโยนใส่อ่ะ!

ผมกะพริบตาปริบ ๆ ยังงุนงงและรู้สึกแปลกประหลาด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับท่านเจ้าที่เขาวะ ผมงงไปหมดแล้วนะเนี่ย...แต่ช่างมันเถอะ นอนก็นอน จะโดนแกล้งหรือเปล่าตื่นมาเดี๋ยวก็รู้เองล่ะนะ

ผมปิดตาลง หากแต่นึกถึงเรื่องนึงขึ้นมาได้เสียก่อน จึงเอ่ยปากบอกท่านเจ้าที่ทั้งที่ยังหลับตาอยู่ "วันนี้ประมาณบ่ายสามเพื่อนผมจะมานะ มาคุยเรื่องทำศาลพระภูมิให้ท่านอ่ะ"

"งั้นรึ"

"อืม..." ผมตอบรับเสียงงัวเงียจวนจะหลับเต็มแก่ ก่อนจะหลับลงไปจริง ๆ ในเวลาต่อมา

__________

บ่ายสองเลิกเรียนแล้วผมก็มารอไวท์ที่หน้าประชาสัมพันธ์ของมหา'ลัยตามที่ได้นัดแนะกันเอาไว้เมื่อวาน ผมนัดกับไวท์เอาไว้ตอนบ่ายสองครึ่ง เพราะวันนี้อีกฝ่ายเลิกเรียนพร้อมกันกับผมพอดี เรานัดเวลาพบกันในไลน์กลุ่มน่ะครับ ไอ้ธีร์ก็เลยขอตามมาด้วย...มันโดดเรียนมาครับ โคตรเลวเลยเนอะ โดดด้วยเหตุผลที่ว่าอยากเจอเพื่อนบ้านของผม

จะใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่ท่านเจ้าที่

แต่จะว่าไปท่านเจ้าที่นี่แทบจะกินนอนอยู่บ้านผมมากกว่าศาลของตัวเองซะอีกนี่หว่า ควรเรียกว่าอยู่บ้านหลังเดียวกันไปเลยถึงจะถูก ซึ่งต่อให้เป็นอย่างนั้นจริงผมก็ไม่มีทางบอกเพื่อนคนไหนแน่ ไม่อยากฟังมันล้อ รำคาญนะ ไม่ใช่เขินบอกไว้ก่อน แล้วอีกอย่างถ้าขืนผมบอกออกไปว่าเพื่อนบ้านนี่ไม่ใช่บ้านหลังข้าง ๆ นะ แต่เป็นศาลพระภูมิในรั้วบ้านตัวเองนี่แหล่ะ คิดดูแล้วกันว่าไวท์กับธีร์จะมองผมยังไง

ก็มองเหมือนคนบ้าไง เหอ ๆ

พูดถึงท่านเจ้าที่แล้วนึกขึ้นได้ เมื่อช่วงสายที่ผมตื่นขึ้นมาอีกที เขาเป็นคนปลุกผมตามที่เขารับปากไว้จริงๆ ด้วยล่ะครับ ไม่ได้แกล้งผมแต่อย่างใด น่าแปลกมากกกก

ก่อนผมออกจากบ้านก็ถามแค่ว่าเพื่อนผมจะมาแน่ ๆ ใช่มั้ย พอผมตอบว่าใช่อีกฝ่ายก็แค่พยักหน้ารับแล้วหายวับไปเลย เอ๊อ วันนี้ท่านเจ้าที่เขาทำตัวแปลกไปจากปกติจริง ๆ นะครับ ผมล่ะงง?

“รอนานไหมแทงค์” ขณะที่กำลังคิดถึงเทวดาประหลาดที่บ้านเพลิน ๆ คนที่ผมรอก็มาถึง

“ไม่นานหรอก เราก็เพิ่งมาได้ไม่กี่นาที” ผมตอบพลางยกยิ้มให้ด้วย

ไวท์ยิ้มรับพลางเหลียวมองไปรอบ ๆ “แล้วธีร์ล่ะ?”

“ยังไม่เห็นเลย ไม่มาแล้วมั้ง”

“มาเว้ย!”

ผมเพิ่มพูดจบไปแหม่บ ๆ คนที่ถูกพูดถึงก็โผล่มาพร้อมกับชามะนาวแก้วหนึ่งในมือ ผมแย่งชาแก้วนั้นออกจากมือมันแล้วเอามาดื่มโดยที่เจ้าของไม่ได้ว่าอะไร...พวกผมสนิทกันจนถึงขั้นแย่งของกินออกจากปากก็ไม่โกรธอ่ะครับ ไม่น่าเชื่อเนอะ แต่มันจริงนะ เพราะว่าพวกเราสามคนรู้จักกันตั้งแต่สมัครเข้าทำงานพาร์ทไทม์ที่ดีซีซุปเปอร์ฯ ตั้งแต่ปีหนึ่ง ก็เลยสนิทกันง่ายถึงจะเรียนกันคนละคณะก็เถอะ

“รอตั้งนาน” ผมว่า

“น้อย ๆ หน่อยไอ้แทงค์ กูได้ยินนะว่าก่อนหน้านี้มึงบอกว่ารอไวท์ไม่นาน แต่พอกูมาทีหลังแค่ไม่ถึงสองนาทีมึงว่านาน พ่องมึงอ่ะเพื่อน” ไอ้ธีร์ด่า ยกมือผลักหัวผมอีกต่างหาก ขณะที่ไวท์เพียงแค่ยืนหัวเราะ

ผมปัดมือเด็กนิเทศออกจากหัวก่อนจะยื่นชามะนาวคืนให้มัน “พร้อมไปบ้านเราหรือยังไวท์ มึงล่ะไอ้ธีร์?”

“อื้ม!” ไวท์ตอบสั้น ๆ ส่วนไอ้ธีร์อ่ะเหรอ? “เร็ว ๆ ดิ อยากเจอหน้าผัวมึงแล้ว”

“ผัวบ้านมึงสิ ก็บอกว่าเพื่อนบ้าน กูขอให้เขามาช่วยดูแลความเรียบร้อยในบ้านให้ต่างหากเว้ย!” ผมเถียง ถลึงตามองมัน แต่มันกลับหัวเราะใส่

“อ่ะครับ ๆ เพื่อนบ้านก็เพื่อนบ้าน ไป ๆ รีบไปเหอะ” ไอ้ธีร์ดันไหล่ผมกับไวท์ให้ก้าวเท้าเดินจนมาถึงรถของมัน...วันนี้มันอาสาขับรถเป็นสารถีให้ครับ มันบอกผมตั้งแต่ในไลน์แล้วว่าวันนี้ให้นั่งรถเมล์มา ส่วนไวท์นี่ไม่จำเป็นเพราะหออยู่ข้างๆ มอ. นี่เอง เดินมาก็ถึงแล้วเลยไม่ต้องใช้รถ

ยี่สิบนาทีคือเวลาที่ใช้ในการเดินทาง รถติดนิดหน่อยไม่เหมือนทุกทีที่ติดนานมาก พวกผมเลยมาถึงเร็วกว่าปกติ...คือถ้าเป็นปกตินี่ผมใช้เวลาเดินทางไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าอ่ะครับ

มาถึงบ้านได้ผมก็พาเพื่อนทั้งสองไปนั่งที่ศาลาไม้ตรงสวนหน้าบ้าน มันอยู่ฝั่งมุมซ้ายมือติดกับรั้วบ้านพอดี ตรงนี้บรรยากาศดีเพราะว่าพ่อของผมปลูกต้นไม้พันธุ์สูงใหญ่เอาไว้ตั้งแต่ผมยังอยู่ในท้องแม่ ท่านบอกว่าจะให้มันโตขึ้นพร้อมกับผม และตอนนี้มันก็สูงใหญ่แผ่ร่มเงามอบความร่มรื่นให้ ส่วนตรงข้ามกันคือศาลพระภูมิของท่านเจ้าที่เขาอ่ะแหล่ะ ตั้งอยู่ข้าง ๆ ทางเข้าบ้านพอดี

ต่อให้ไม่อยากเห็นหลังคาบ้าน(ศาล)ยังไงก็ได้เห็นอ่ะ เดินผ่านทุกวัน พอเห็นแล้วก็นึกถึงหน้าเจ้าของศาลทุกวัน วุ้ย! ประสาทจะเสีย ไปนึกถึงทำไมก็ไม่รู้กูเนี่ย

"รอนี่แป๊บนึงนะ เดี๋ยวไปเอาน้ำกับขนมให้" ผมบอกกับพวกมันก่อนจะเดินผ่านแปลงดอกมะลิจนมาถึงประตูบ้าน พยายามชะเง้อชะแง้มองหาท่านเจ้าที่ไปด้วยแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา...หรือจะอยู่ในบ้านวะ?

แม้จะบอกว่าไม่อยากนึกถึง แต่คือผมต้องนัดแนะกับท่านเจ้าที่เขาก่อนอ่ะดิว่าถ้าจะปรากฏตัวให้เพื่อนของผมเห็นล่ะก็ อย่างน้อยช่วยใส่เสื้อผ้าให้มันครบชุดด้วย ไม่ใช่เปลือยท่อนบนออกไปเจอพวกมัน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นผมคงโดนล้อจนตายอ่ะ เดี๋ยวพวกแม่งก็ยิ่งคิดหรอกว่าผมกับเขาเป็นแฟนกัน เหอๆ

ผมไขประตูเข้าบ้าน เดินไปทางห้องครัวก็ไม่ลืมที่จะสอดส่องมองหาเทวดาหน้าหล่อไปด้วย แต่สุดท้ายก็ไม่เจออยู่ดี...ไปไหนของเขาวะ หรือหมกตัวอยู่ในศาลพระภูมิ วันนี้ไม่คิดจะออกมาไรงี้เหรอ?

เมื่อดู ๆ ไปแล้วเหมือนว่าเขาจะไม่อยู่ในบ้าน ผมก็เลยเลิกตามหา ช่างเขาแล้วกัน ผมว่าผมควรเอาน้ำเอาขนมไปให้เพื่อนแล้วเริ่มคุยรายละเอียดเกี่ยวกับที่จะสร้างศาลใหม่กับไวท์ดีกว่า ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้

ผมยกถาดใส่แก้วเปล่ากับขวดน้ำและโหลคุกกี้ออกมาจากบ้าน พอไอ้ธีร์เห็นก็ทำหน้าเหลือเชื่อใส่แล้วแกล้งแขวะ

"เอามาเสิร์ฟให้เหมือนในละครเลยว่ะ มีใส่ทงใส่ถาด เออ แต่จะว่าไปมึงก็หน้าตาเหมือนคนใช้พอดีเลยนี่หว่า เหมาะแล้ว ๆ"

"สัด!!!" ผมด่าคำเดียวเน้น ๆ ไวท์ถึงกับหัวเราะ ส่วนไอ้คนโดนด่าทำหน้าระรื่นไม่สะเทือนใด ๆ ทั้งสิ้น อยากตั๊นหน้ามันจริง ๆ “แดกเข้าไปไป๊ จะได้เลิกพูดมาก”

ผมว่าพลางหยิบคุกกี้ยัดปากมันตอนที่มันอ้าปากจะเถียงผมกลับมาพอดี มันไอค่อกแค่กมองผมตาเขียว ผมเลยเบ้ปากใส่มันแล้วหันมาคุยกับไวท์แทน “ไวท์จะกินก่อนไหม แล้วเราค่อยมาคุยรายละเอียดกัน”

“กินไปคุยไปก็ได้” ไวท์ตอบ ยื่นมือมาหยิบคุกกี้ กัดแล้วเคี้ยวสองสามทีก่อนจะเอ่ยต่อ “แทงค์อยากได้แบบไหน อธิบายรายละเอียดแบบชัด ๆ หน่อยนะ เดี๋ยวเราร่างแบบให้ดูไปด้วย”

“ได้ ๆ” ผมพยักหน้ารับ รอจนไวท์หยิบกระดาษร่างแบบกับดินสอขึ้นมาเรียบร้อยแล้วนั่นล่ะถึงจะว่าต่อ “อย่างที่เราเคยบอก เราอยากได้สไตล์เดียวกับพวกโมเดลจำลองขายบ้านที่...”

“ถ้าจะคุยเรื่องรายละเอียดบ้าน ให้ฉันอธิบายน่าจะดีกว่าไหม?”

ผมชะงักทุกคำพูดเมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น คอหันขวับอัตโนมัติไปมองยังทิศทางของเสียง ก่อนจะต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าคนที่ผมตามหาอยู่เมื่อกี้ ตอนนี้กำลังยืนอยู่ด้านหลังผม ก่อนอีกฝ่ายจะเดินมายืนที่ทางขึ้นศาลา...

เฮ้ย!!! คนตรงหน้าผมนี่ใช่ท่านเจ้าที่จริงๆ ป่ะวะ!?!

อีกฝ่ายมองหน้าผม ยกยิ้มมุมปากอย่างเท่แล้วเอ่ยขึ้นว่า...

“ไงครับที่รัก”

เฮ้ยยยยย !!!!!


__________

วันนี้ต้องอัพถูกมั้ย? หรือเรานับวันผิดคะ 555 อ่ะตอนนี้ยาว เกือบแปดหน้าแหน่ะ เอาจริงๆ นะ เราเองก็ไม่ได้กำหนดว่าแต่ละตอนมีกี่หน้า ฟีลว่าควรตัดจบตอนตรงไหนก็ตัดน่ะค่ะ แฮ่ เพราะงั้นบางตอนอาจจะสั้นยาวไม่เท่ากันเน้อ

อ้อ สรุปเรื่องนี้ติดแท็ก #เจ้าที่แซ่บแรงมาก นะคะ ไปเล่นกันเยอะๆ นะ เล่นกับเราหน่อยยย //ส่งท่านเจ้าที่ไปนอนอ่อย--- แค่กๆ อ้อนต่างหาก 55555

[rockiidixon666]

ย้ากกกก ค้างงงง อยากอ่านต่อออ     

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แน้ะๆ.......ท่านเจ้าที่ปรากฏกายให้เห็นไม่พอ
ยังแสดงความเป็นเจ้าของแทงค์
เรียกแทงค์ ที่รัก ซะด้วย สงสัยหวงแทงค์รึเปล่า
       
 

[แม้วธวัลหทัย]

ชอบบบบ มาต่ออีกนะคะ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ใส่เสื้อมาเปล่า

[ommanymontra]

 
 

[loveview]

อร๊ายยยย "ที่รัก"  แกล้งกันแน่ๆเลยท่าน

[winndy]

ท่านเจ้าที่สุดแซบ

[Bronc]

ทักซะเขินเลย เพื่อนๆฟินกระจาย อิอิ

[Pe_no]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว 

[แฟนตาเซีย]

เรียกเมียสิ ฮาาาา

[monetacaffeine]

โอยมาต่ออออ พีคคคค 5555555 ชอบมาก ท่านเจ้าที่โคตรฮา หลังจากนี้ก็มาอยู่กับน้องแทงค์ตลอดไปเลยน้า
น้องจะได้ไม่เหงาอีก ~

[เป็ดอนุบาล]