ตอนที่ 3 : จับกระต่าย “ผีเข้า เป็นไข้ หรือมึงเพี้ยนไปแล้ว” ครามเงยหน้าจากมือถือขึ้นมาถามองศาที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“ถามอะไรของมึงวะไอ้องศาก็ดูปกติดี” ภาคไม่เข้าใจสิ่งที่ครามพูด ในเมื่อนั่งทำรายงานกันอยู่เงียบๆ ไมมีใครลุกไปไหนมาเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม
“อยากรู้มึงก็ดูนี่” ครามยื่นโทรศัพท์ในมือให้ภาค
“เออว่ะ” ภาคเห็นด้วยกับครามทันที “ยังไงวะร้อยวันพันปีไม่เคยอัพไอจีโปรโมตตัวเองขนาดนี้ มึงกลัวแฟนคลับหายหรือไง” จะไม่ให้ภาคถามได้อย่างไร ในเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเพื่อนของเขาเพิ่งจะลงรูปร้านเหล้าแถมคำบรรยายที่บอกให้คนติดตามทราบว่าเย็นนี้จะไปช่วยร้องเพลงอยู่ที่ร้านของพี่สุชาติรุ่นพี่ที่คณะ
“กูไม่ได้เพี้ยน”
“แน่ใจเหรอ”
“แน่ใจ กูแค่จะจับกระต่าย”
“จับกระต่าย? อะไรของมึงวะ” ครามยังลำดับใจความไม่ได้ในขณะที่ภาคไวกว่า
“มึงรู้แล้วเหรอว่าrabbitboyเป็นใคร”
“ยัง กูแค่สงสัย”
“ใครวะ” ครามยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อน เพราะเขาไม่สงสัยใครเลย
“อย่าเพิ่งรู้เลย เอาไว้ให้กูแน่ใจแล้วกูจะบอก”
“ได้ แต่ตอบกูมาก่อนคำถามนึง” ครามพยักหน้ายอมรอแต่โดยดี แต่ขอถามบางอย่างที่เขาข้องใจก่อน
“อะไร”
“ไหนมึงทำท่าขนลุกขนพองไม่ค่อยชอบใจเที่มีแฟนบอย ทำไมตอนนี้เสือกยิ้ม หรือ..” ครามรีบชี้หน้าเพื่อน “rabbitboy ที่จริงเป็นผู้หญิง มึงถึงไม่ยอมบอกพวกกู”
“คิดได้นะมึง” องศาผลักหน้าครามออก ไม่ยอมเฉลยอะไรทั้งสิ้น หึหึ rabbitboy อย่างนั้นหรือ กระต่ายอ้วนๆ น่าจะเหมาะกว่ามั้ง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ฟ้าใส นะ” เสียงเรียกมาถึงก่อนเจ้าตัวเพราะขาที่สั้นป้อมจึงทำให้ปัตย์วิ่งไม่ทันใจตัวเอง
“ดีๆ ครับเพื่อน เดี๋ยวก็หน้าฟาดก่อนถึง” ณดลทักเมื่อเห็นความรีบร้อนและลนลานของปัตย์
“องศาจะไปร้องเพลง” สีหน้าตื่นเต้นของปัตย์ถ้าให้ฟ้าใสเปรียบเทียบก็เหมือนเพิ่งได้ข่าวว่าสอบได้ A
“ร้องเพลงอะไร”
“ไปช่วยร้องเพลงที่ร้านของพี่ที่คณะเย็นนี้” ปัตย์บอกเล่าตามข้อความที่องศาลงไว้
“ที่ตื่นเต้นคืออยากไป” ฟ้าใสดักคอเพื่อน
“อื้อ อื้อ” ปัตย์พยักหน้า แก้มกลมแดงปลั่งเพราะวิ่งมาตลอดทาง เขาแวะไปเอาของให้ปราณจึงมาช้ากว่าเพื่อน
“จำไม่ได้เหรอว่าปราณบอกว่าอย่าเพิ่งตาม”
“จำได้” ปัตย์คอตกหน้าหงอย ลดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวยาว เอียงหน้าไปซบลงบนไหล่ของฟ้าใสจนแก้มยุ้ยออกมา
“หยุด อย่ามาทำท่าหมดแรง ทำเป็นลูกบอลโดนปล่อยลมไปได้” ฟ้าใสดันหัวเพื่อนที่ซบอยู่ออก
“แต่เราว่าไม่น่าเป็นไรมั้ง” ณดลมองตามรูปการ องศาไม่น่าจะรู้ตัวหรือสงสัยปัตย์
“ใช่” ปัตย์พยักหน้า
“ถึงจะรู้จักชื่อกันแล้ว แต่ก็รู้จักกันเพราะความบังเอิญไม่ได้ตั้งใจ”
“จริง” ปัตย์พยักหน้าซ้ำ
“ใครจะคิดว่ารุ่นพี่อ้วนๆ แบบนี้จะแอบชอบ”
“ถูกต้อง!” ปัตย์เป็นลูกคู่ที่ดี เจ้าตัวพูดแล้วถึงนึกขึ้นได้ “นะว่าเราเหรอ”
“ฮ่าๆ ก็เห็นขานรับอย่างดีเลยอยากรู้ว่าจะตกหลุมไหม จนได้นะปัตย์”
“ก็เราซื่อ” ปัตย์แก้มตุ่ย งอนที่โดนเพื่อนแกล้ง
“ตกลงคือจะไป?” ฟ้าใสดึงกลับเข้าเรื่อง เห็นอาการอยากไปของเพื่อนแล้วยอมแพ้ไปมากกว่าครึ่ง
“ไปด้วยกันนะ” มีหรือฟ้าใสจะใจแข็งกับรอยยิ้มของปัตย์ได้ ยิ้มทีโลกสว่างไปจนถึงดาวอังคาร
“ไปก็ไป แต่ถ้าปราณจับได้ขึ้นมาตัวใครตัวมัน”
“ปราณไม่รู้เรื่องหรอกวันนี้โดดเรียนไปถ่ายแบบเลิกดึกโน้น บอกให้เรากลับเอง”
“งั้นก็ได้”
“ฟ้าใสสวยที่สุด”
“ไม่ต้องเลย” ฟ้าใสแกล้งทำหน้าบึ้ง แต่ได้เพียงครู่เดียว ใครเจอรอยยิ้มแก้มยุ้ยของปัตย์เข้าไปยังทำหน้าบึ้งได้ก็เก่งแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“จะมีโต๊ะว่างเหรอคนเยอะขนาดนี้” ณดลมองไปรอบๆ ร้าน กว่าปัตย์จะสืบมาได้ว่าร้านที่เห็นในภาพ ที่มีเจ้าของร้านชื่อชาติเป็นรุ่นพี่คณะวิศวะฯ คือร้านไหนก็ใช้เวลาไปไม่น้อย
“เอามุมๆ หรือไกลหน่อยก็ได้เราไม่อยากให้องศาเห็น” ปัตย์ไม่มองพื้นที่หน้าเวที เขาอยากนั่งมององศาเต็มๆ ตาอย่างปลอดภัยมากกว่า
“ตรงโน้น” ฟ้าใสชี้ไปทางโต๊ะที่ตั้งอยู่ห่างออกไป มีเสาต้นใหญ่บังอยู่ครึ่งๆ เป็นมุมบอดที่ไม่มีใครสนใจไปนั่ง ในขณะที่ปัตย์กลับตรงลิ่วไปจับจองก่อนจะโดนใครแย่งไป นี่แหละทำเลทองของเขา
“เราว่ามารอองศากันแน่เลย สาวๆ เกือบครึ่งร้าน” ฟ้าใสหันไปมองโต๊ะรอบๆ
“ลงไอจีขนาดนั้นไม่ใช่ก็แปลกแล้ว อย่าลืมสิว่านี่เป็นร้านของเด็กวิศวะ ถึงปราณจะฮอตมากแต่องศาก็ไม่น้อยหน้า” ณดลไม่แปลกใจสักนิดเขากลุ้มใจแทนมากกว่า ผู้ชายน้อยกว่าครึ่งเพื่อนของเขาจะถูกจับได้ไหม
“จะรอดหรือปัตย์”
“รอด เราไม่ทำตัวมีพิรุธ นั่งตรงนี้มีเสาบังเราแอบดูเอาไว้”
“ขออภัยที่ต้องบอกว่าไม่เชื่อ” ถ้าเพื่อนของเขาเก็บอาการเป็นก็ไม่ใช่ปัตย์ผู้น่ารักแล้ว
“ไม่มีอะไรหรอกมั้งคนเยอะแยะ”ฟ้าใสกวาดตาไปรอบๆ ซ้ำอีกครั้ง คนแน่นร้านขนาดนี้เดาออกก็เก่งเกินไปแล้ว
“ใช่เราเห็นด้วยกับฟ้าใส” เสียงสนับสนุนเป็นของปัตย์ ณดลอยากบอกว่าเพื่อนของเขายังอ่อนหัดนัก องศาเป็นพวกตัวแสบ ด้วยบุคลิคเท่ปนกวนนิดๆ ดวงตายาวเรียวที่มักฉายแววรู้ทันคนอื่นเสมอ รอยยิ้มมุมปาก ทั้งหมดนั้นบอกณดลว่าองศาไม่ใช่ผู้ชายโง่
“ก็ดูกันไป” ใช่ว่าเขาไม่อยากให้มันราบรื่น ณดลภาวนาเลยมากกว่าว่าขออย่าให้เพื่อนเขาออกอาการถูกจับได้เลย
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“องศามาแล้ว” ณดลเตือนปัตย์เมื่อเห็นองศาเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับเพื่อน สายตาที่กวาดมองไปรอบๆ ทำเอาปัตย์ร้อนตัวต้องรีบยกมือขึ้นบนโต๊ะ พยายามให้มือปิดแก้มกลมของตัวเองให้ได้มากที่สุด ใบหน้าก้มต่ำเข้าไว้ในขณะที่องศาเดินผ่านไป
“ดูเหมือนองศาจะไม่สงสัยปัตย์จริงๆ เดินผ่านไปเฉยๆ ไม่ได้มองมา” ฟ้าใสรู้สึกแบบนั้นเพราะถึงจะก้มหน้าก้มตาอย่างไรด้วยหุ่นและผมของปัตย์ถ้าสังเกตดีๆ ก็น่าจะจำได้
“เราบอกแล้ว วันนั้นมันบังเอิญองศาไม่ติดใจสงสัยอะไรหรอก” ปัตย์ใจชื้นขึ้นมา อย่างนี้เขาก็ตามองศาได้แล้วสินะ
“ปัตย์!ก้ม องศาเดินกลับมา” ยังหายใจไม่ทันโล่งอกดี ปัตย์ก็ต้องรีบก้มหน้างุดตามคำบอกของฟ้าใสอีกครั้ง เมื่อองศาเดินย้อนกลับมาอย่างรวดเร็ว
“อ๋อ เจอคนรู้จัก” ปัตย์ถอนใจเป็นครั้งที่สอง เมื่อเห็นองศายืนทักทายอยู่กับผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่นั่งอยู่กลางร้านถัดจากโต๊ะของเขาไปไม่ไกลนัก
“รีบกินให้เสร็จเถอะ ขืนก้มๆ เงยๆ อยู่แบบนี้ข้าวไม่ต้องกินกัน” ณดลบ่นปนสงสารเพื่อน เพราะพวกเขาเพิ่งกินข้าวกันได้ไม่กี่คำก่อนที่องศาจะมาถึง
“เมื่อบ่ายก็มัวแต่วุ่นหาข้อมูลร้านไม่กล้าถามปราณ เลยไม่ได้กินอะไรรองท้อง” ปกติปัตย์ต้องหาขนมกินมื้อบ่ายแต่วันนี้เขากินข้าวเที่ยงแล้วก็ยาวมาจนถึงมื้อเย็นเลย”
“หิวก็รีบกิน” ณดลเลื่อนจานอาหารไปตรงหน้าเพื่อน เวลาปัตย์หิวหน้าตาจะน่าสงสารมาก
“อืม” ปัตย์จับช้อนเตรียมตักอาหารเต็มที่ แต่คนที่คิดว่าไม่ได้สนใจโต๊ะของเขากลับหันขวับมามอง สายตาขององศาพุ่งตรงมายังปัตย์ราวกับมีใครชี้เป้า
“อะไร” ฟ้าใสถามเมื่อเห็นเพื่อนถือช้อนค้างดวงตาเบิกโต เธอมองตามสายตาเพื่อนไปจึงเห็นว่าองศายืนหันหน้ามองมาทางนี้ ฟ้าใสกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ เสร็จแน่ปัตย์เอย
แต่จู่ๆ องศาก็ยกมือขึ้นโบกและยิ้มกว้างทักทายใครบางคนที่ดูเหมือนจะอยู่เยื้องไปทางด้านหลังของปัตย์
“โอ๊ย! ขวัญกระเจิงหมด” ปัตย์ยกมือขึ้นลูบอก หน้าซีด ไม่แน่ใจว่าเขากลั้นหายใจไปกี่นาทีคงเท่าๆ กับเวลาที่องศามองจ้องมา
“เปลี่ยนมาถึงฝั่งเราก่อนไหมพอองศาขึ้นร้องเพลงปัตย์ค่อยกลับไปนั่งที่เดิม”
“เข้าท่าดี” ปัตย์ลุกขึ้นยืนเพื่อเปลี่ยนที่กับณดลที่นั่งหันหลังให้กับเวทีรวมถึงโต๊ะเพื่อนขององศา คราวนี้เขาสามารถกินข้าวได้จนอิ่ม ไม่ต้องระแวงกลัวองศาเห็นอีก
“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มและรอยยิ้มกวนๆ ขององศาที่นั่งอยู่บนเวที ทำให้ปัตย์อดไม่ได้ที่จะหยิบกล้องออกมา ดีที่วันนี้เขาพกกล้อง mirrorless ไม่ใช่ SLR เหมือนเช่นทุกครั้งจึงแอบถ่ายได้ไม่ยาก ปัตย์ดึงเก้าอี้ให้ถอยไปอยู่หลังเสา โผล่ออกมาแต่เลนส์และใบหน้าครึ่งหนึ่ง
เขากดถ่ายภาพไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มกับกีต้าร์ในแสงสลัว เสียงทุ้มกล่าวโต้ตอบกับแขกในร้านที่ตะโกนแซวนักร้องสมัครเล่นอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะเสียงของสาวๆ ที่ดังไม่ขาดระยะ
“ผมแวะมาแจมตามคำชวนของเจ้าของร้าน ถ้าร้องไม่เพราะอย่าเพิ่งปาขวดขึ้นมานะครับ เขียนใส่โน้ตมาดีๆ รับรองว่าผมจะรีบลง” ปัตย์นิ่งฟังทุกคำที่องศาพูดด้วยใบหน้ายิ้มน้อยๆ แค่ฟังองศาพูดเขาก็มีความสุขแล้วโชคดีจริงๆ ที่ได้มา
“เดี๋ยวครับเดี๋ยว ผมยังไม่ทันร้องก็อยากไล่ลงแล้วหรือครับ” องศาพูดกลั้วหัวเราะออกไมค์เมื่อพนักงานในร้านยื่นกระดาษแผ่นเล็กขึ้นไปให้
“ขอเพลงหรือเปล่า” ฟ้าใสเดาแต่ณดลกลับคิดไม่เหมือนเธอ
“องศายิ้มแบบนี้เบอร์โทรร้อยเปอร์เซ็นต์”
“หืม โต๊ะไหน” ฟ้าใสเป็นเดือดเป็นแค้นแทนเพื่อน “เอาไหมปัตย์เดี๋ยวเราเขียนไลน์ปัตย์ขึ้นไปให้ หมั่นไส้นัก”
“อย่า” ปัตย์รีบหันไปห้ามเพื่อน กลัวว่าฟ้าใสจะส่งขึ้นไปจริงๆ
“รู้หรอกน่าพูดไปอย่างนั้นเอง” ฟ้าใสยังทำหน้าไม่สบอารมณ์จนปัตย์ต้องเป็นคนปลอบ
“ใจเย็นๆ เราไม่คิดอะไรมาก องศามีคนชอบเยอะเรารู้อยู่แล้ว”
“ถ้าเป็นเรานะ...” ฟ้าใสยังอดทิ้งท้ายไม่ได้เพียงแต่เลือกที่จะไม่พูดจนจบ ให้เพื่อนคิดเอาเองว่าถ้าเป็นเธอจะทำอย่างไร
“ดนตรีขึ้นแล้ว” ณดลเตือนเพื่อนเมื่อปัตย์กัวฟ้าใสมัวแต่คุยกัน
“เพลงอะไร” ปัตย์หันกลับไปมอง เขานิ่วหน้าน้อยๆ พยายามคิดว่าองศาจะร้องเพลงอะไร ดนตรีคุ้นๆ
รู้ไหมว่ามันดียังไง และรู้ไหมว่าสุขใจเพียงใด
รู้ไหมว่าชีวิตเก่าๆ ของฉันนั้นเปลี่ยนไปเท่าไร
“โอ๊ยย เสียงโคตรน่าหลงรัก คนอะไรเสียงดีเป็นบ้า” ฟ้าใสคร่ำครวญเมื่อได้ยินเสียงละมุนหูขับขานเพลงเธอทั้งนั้นของวงgroove riders
ขอบคุณสรวงสวรรค์ ให้เราได้เจอกัน
ขอบคุณคนบนนั้นที่ทำให้ฉันได้พบเธอ
ขอบคุณทุกเรื่องราว ต้นเหตุที่ในวันนี้ฉันนั้นได้เจอเธอ
สุดที่รักปัตย์มององศาผ่านกล้อง เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าคนร้องไม่ได้ทำสายตาหวานซึ้งตามเนื้อหา หากแต่ดวงตาคู่นั้นกลับเต้นระยับ รอยยิ้มมีร่องรอยของความขบขัน โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายที่เพิ่งร้องจบไป “สุดที่รัก”
หลังจากนั้นองศายังร้องเพลงต่ออีกสองเพลง ก่อนจะขอบคุณแขกที่ทนฟังเขาจนจบ ฟ้าใสจากที่รู้สึกเฉยๆ กับองศายังถึงกับเคลิ้ม
“เราว่ากลับกันเลยดีกว่า เดี๋ยวคนน้อยลงองศาจะสังเกตเห็นปัตย์” ณดลเตือนเพื่อน เพราะคนหนึ่งเอาแต่มองตามองศาไม่วางตา อีกคนหันไปมองนักร้องคนใหม่ที่ขึ้นมาแทนองศาด้วยสายตาเคลิ้มพอๆ กัน
“อืม” ปัตย์พยักหน้าเห็นด้วย แค่ได้เห็นสุดที่รักของเขา ได้ยินเสียงเพราะๆ ร้องเพลงแค่นี้เขาก็พอใจแล้ว
“ได้รูปจุใจหรือยัง” ฟ้าใสแซวเพื่อน
“จุใจ” อะไรที่เกี่ยวกับองศาทำปัตย์ยิ้มกว้างได้ทั้งนั้น
“งั้นก็เช็คบิลแล้วกลับกัน”
“ทำอะไรของมึงวะ” ภาคมององศาที่หลบอยู่หลังเสาต้นใหญ่ภายในร้าน ยกกล้องในมือขึ้นถ่ายรูปด้วยความสงสัย มุมดีๆ เห็นเวทีมีเยอะแยะ จะมาหลบอยู่ในซอกหลืบทำไม
“ถ่ายรูป”
“เออ กูรู้แล้วว่ามึงถ่ายรูป แต่ไม่รู้ว่ามึงจะไปยืนลับๆ ล่อๆ อยู่ทำไม กลัวบังแขกคนอื่นเหรอ” โต๊ะที่องศายืนอยู่เป็นมุมอับจึงไม่มีแขกนั่ง ภาคจึงคิดหาคำตอบได้แค่นี้
“หึหึ”
“ไม่ตอบก็ตามใจ ความลับเยอะนักนะมึง” ภาคส่ายหัวแต่ไม่เซ้าซี้ อย่างองศาถ้าไม่บอกคือไม่บอกง้างปากไปก็เท่านั้น พร้อมจะบอกเมื่อไหร่เพื่อนคงเล่าให้เขาฟังเอง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“อัพไม่อัพ โพสต์ไม่โพสต์” ปัตย์จ้องรูปที่เขาแต่งภาพและสีไว้เรียบร้อย เหลือเพียงกดขั้นตอนสุดท้ายรูปก็จะถูกอัพโหลดขึ้นระบบและโชว์ในอินสตาแกรมของเขา
“โอ๊ย ไม่ต้องนั่งจ้องมือถือเป็นกระต่ายหิวผักบุ้งแบบนั้นหรอก ตาละห้อยเชียว อยากโพสต์ก็โพสต์ องศาไม่เห็นว่าปัตย์ไปเสียหน่อย ไม่รู้หรอก”
“จริง” ปัตย์ยิ้มจนตาหยี ดีใจที่มีเพื่อนให้ความมั่นใจ เขากดโพสต์รอจนรูปโชว์ขึ้นมา มองด้วยรอยยิ้มก่อนปิดหน้าจอลง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“หึหึ”
“หัวเราะอะไรของมึงวะ” ภาคคิดว่าอาการเพื่อนของเขาชักจะหนักขึ้นทุกวัน องศานั่งไถหน้าจอมือถือระหว่างกินข้าวที่โรงอาหาร จู่ๆ ก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง เจ้าตัวรีบหันไปหยิบเป้ที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมา หยิบกล้องตัวเดียวกับที่เขาเห็นเมื่อวานขึ้นมาเปิด สายตามองอย่างพิจารณาระหว่างภาพในมือถือและภาพในกล้อง
“กูจับกระต่ายได้แล้ว”
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
สปอย..
คิดว่าองศาตั้งใจเดินผ่านไหม 555 ตอนหน้ามาเฉลย
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
