ตอนที่ 6 : เบคอน“หิวหรือยัง” องศามองท่าทางอ่อนระโหยโรยแรงของปัตย์ พวกเขาเพิ่งซ้อมฟุตบอลเสร็จ จะมีการแข่งขันระหว่างคณะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้ จึงต้องซ้อมจริงจังกว่าทุกครั้ง
“ไม่หิว” ฟ้าใสมองแรงใส่เพื่อน ไม่หิวแล้วเมื่อกี้ใครบ่น สุดที่รักก็อยากดูท้องก็เรียกร้องความสนใจ สุดท้ายมาโอดครวญกับเพื่อน
“แน่นะ”
“อืม” ปัตย์พยักหน้า “สบายๆ” โครก~ ปัตย์ตาโตยกมือขึ้นจับท้องตัวเอง เงยหน้ามององศาด้วยสายตาของคนทำผิดแล้วถูกจับได้
“นิดหนึ่ง” ปัตย์ยังพยายามแก้ตวัว โครก~~ เสียงประท้วงไม่เห็นด้วยดังชัดกว่าเดิม ปัตย์ยิ้มเขินก่อนหัวเราะแห้งๆ ออกมา “มันเพิ่งหิวเดี๋ยวนี้เอง” องศาอยากจะปล่อยก๊าก กระต่ายอ้วนเอ๊ยหิวแล้วยังทำเป็นเก๊ก
“กินอะไรดีครับ” ภาคให้กลุ่มรุ่นพี่เป็นคนตัดสินใจพวกเขาอย่างไรก็ได้
“อยากกินอะไรกัน” ณดลหันไปขอความคิดเห็นเพื่อน
“เห็นปัตย์อยากกินปิ้งย่างร้านหลังมอไม่ใช่เหรอ” ฟ้าใสจำได้ว่าปัตย์บ่นอยากไปกินซ้ำอีกครั้ง เพราะวันที่เจอองศาแทบไม่ได้กิน
“ไม่เป็นไรกินอยางอื่นก็ได้” ปัตย์รีบปฏิเสธ
“เอาร้านนี้ก็ได้ครับง่ายดี” องศาเลือกร้านตามที่ฟ้าใสเสนอ
“เห็นด้วย เตะบอลมาเหนื่อยๆ ได้โปรตีนมาซ่อมแซมร่างกายหน่อยก็ดี”
“มึงออกแรงมากเลยนะไอ้คราม กูเห็นมึงยืนบื้อปล่อยให้ลูกผ่านหน้า”
“อ้าวไอ้นี่ใส่ร้ายกู” ครามโวยวายเมื่อถูกภาคแฉ “อย่าไปเชื่อมันครับผมเป็นกองหลังที่ดีที่สุดของทีม”
“พี่เขามีตาไหม นั่งดูตั้งแต่ต้นจนจบคงเชื่อมึงหรอก”
“พี่ฟ้าใสเชื่อผมไหม” ครามหันมามองฟ้าใส ทำสายตาสื่อความนัยว่าได้โปรดเชื่อผมเถอะ
“อืม...” ฟ้าใสทำท่าคิด “มื้อนี้ครามจะเลี้ยงพี่ไหมล่ะ”
“ฮ่าๆ” ภาคหัวเราะถูกอกถูกใจ “ว่าไงมึงตอบพี่เขาไปสิ”
“ได้ครับ ทั้งเนื้อทั้งตัวผมมีพันห้าผมทุ่มให้พี่สุดตัว”
“บุฟเฟ่ต์หัวละห้าร้อยบาทสองหัวพันหนึ่ง” ฟ้าใสทำท่าคิด “ครามเหลือกลับบ้านห้าร้อยไม่หมดตัวหรอก”
“โหพี่ฟ้าใสใจร้าย แต่ผมพูดแล้วไม่คืนคำ องศาจากนี้ถึงสิ้นเดือนมึงเลี้ยงกูด้วย”
“เกี่ยวอะไรกับกู”
“เพราะกูเป็นเพื่อนมึงไง” ปัตย์นั่งฟังการถกเถียงเพลินๆ ถึงกับสะดุ้งเมื่อองศาคว้าแขนของเขาดึงให้ลุกขึ้นยืน
“ไปกันเถอะเบื่อเสียงนกเสียงกา” ดวงตาคู่โตเบิกโพลง มือ!..มือ! มือองศากำลังจับแขนเขา ไม่อยากเชื่อเลยองศากำแขนเขาได้รอบด้วย
“เดินสิอ้วนยืนอยู่ทำไม”
“หะ! อะ..อืม” ปัตย์พยักหน้า ขาสั้นป้อมก้าวตามร่างสูงใบหน้ากลมแดงปลั่ง สติของปัตย์กระเจิดกระเจิง ตามองแต่มือขององศาที่กุมอยู่รอบแขนเขา
“เดี๋ยวสิวะมาตกลงกันก่อน เอารถใครไป” เสียงครามตะโกนตามหลัง ปัตย์ละล้าละลังหันไปมอง คนเดินนำหยุดเดินก้มหน้าลงมองเขา
“อ้วนเอารถมาหรือเปล่า”
“เปล่า” ปัตย์ส่ายหน้า ที่บ้านไม่ให้เขาขับรถโดยเฉพาะปราณสั่งห้ามไว้เด็ดขาด เพราะกลัวปัตย์ตกใจเหยียบคันเร่งเป็นเบรค
“เจอกันที่ร้าน ปัตย์ไปกับกู” องศาหันไปตะโกนบอกเพื่อน ปัตย์ตกใจหันไปมองหน้าฟ้าใสแต่อีกฝ่ายโบกมือไล่ให้เขาไปกับองศาได้เลย
“หิวไม่ใช่เหรอไปได้แล้ว” องศาเร่งเมื่อปัตย์เอาแต่ละล้าละลังรอเพื่อน
“ก็บอกว่าหิวนิดเดียว”
“เหอะ ระวังท้องอ้วนมันจะร้องประท้วงขึ้นมาอีก”
“เดี๋ยวนะ องศาเรียกผมว่าอะไร” ปัตย์ทำหน้านิ่ว เมื่อกี้เขาไม่มีสติแต่ตอนนี้ได้ยินชัดเต็มสองหู
“ปัตย์”
“ไม่ใช่สักหน่อยเมื่อกี้องศาเรียกผมว่า...” ปัตย์ชะงักไม่อยากพูดคำที่ได้ยินออกมา
“เรียกว่าอะไร?” เสียงติดขำกับหูตาแพรวพราวขององศาทำเอาปัตย์หน้ามุ่ย คนอะไรขี้แกล้ง
“องศาพูดเองต้องรู้สิ”
“รู้ ก็บอกว่าเรียกปัตย์”
“ไม่จริงเสียหน่อย ผมไม่พูดกับองศาแล้ว” ปัตย์เผลอทำหน้ามุ่ย งอนที่อีกฝ่ายเอาแต่ล้อเขาเล่น
“เป็นอะไร” องศามองปากยื่นๆ แล้วนึกอยากดึงเล่น “โมโหหิวเหรอ” ปัตย์ตวัดตาค้อน ใช่ที่ไหนเล่า
“งั้นก็รีบไป เดี๋ยวจะพาไปกิน” ปัตย์อยากร้องโว้ยออกมาดังๆ เมื่อองศาปล่อยแขนและย้ายตัวเองไปอยู่ข้างหลังเขา สองมือยกขึ้นแตะไหล่ดันให้ออกเดิน
“ใจเย็นๆ หายใจเข้าหายใจออก ท่องไว้ยุบหนอพองหนอรอหน่อยเดี๋ยวก็ได้กิน”
“องศาจะให้ผมพูดกี่ทีว่าผมเป็นพี่” ปัตย์พยายามหยุดเดินแต่สู้แรงที่ผลักอยู่บนไหล่ไม่ได้
“แน่ใจเหรอว่าอยากเป็นพี่ผม”
!!! ปัตย์ใจหายวาบ หมายความว่ายังไงหรือว่าความแตกแล้ว! องศารู้แล้วว่าrabbitboyเป็นเขา
“ทำไมไม่ตอบ” โธ่เอ๊ยจะให้ตอบอะไรเล่า แข้งขาปัตย์อ่อนไปหมด ตายแน่ๆ เขาต้องตายแน่ๆ
“ไม่ตอบแปลว่ารู้ตัวดีว่าเป็นพี่ผมไมได้ อ้วนเอ๊ยตัวแค่นี้แค่นจะมาเป็นพี่” ปัตย์อยากลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นด้วยความโล่งอก องศานะองศาปล่อยให้เขาคิดไปไกล ใช่สิใครจะตัวโตเหมือนนายแต่อย่างน้อยเขาก็อ้วนกว่าล่ะน่า..อ้วน!! ปัตย์ตาโตเป็นไข่ห่าน
“องศา!”
“ฮ่าๆ คิดช้าจริงคนเรา” องศาหัวเราะร่วน เปลี่ยนมาพาดแขนลงบนไหล่ของปัตย์ ความสูงของอีกฝ่ายเป็นที่พักแขนของเขาได้สบาย “ช้าแล้วยังเตี้ยอีก”
“มันเกี่ยวกันที่ไหนเล่า พูดอีกทีผมจะโกรธองศาจริงๆ”
“โกรธทำไม อ้วนก็ไม่เห็นเสียหาย คนอ้วนแล้วน่ารักมีออกเยอะแยะไป”
“องศาก็ลองอ้วนดูบ้างสิจะได้รู้ว่าเป็นอะไรไหม”
“ไม่ล่ะ ผมอ้วนไม่น่ารักเท่าปัตย์” คนพูด ๆ ด้วยน้ำเสียงธรรมดาแต่คนฟังเหมือนโดนทิ้งระเบิดลูกใหญ่ ปัตย์หน้าแดงซ่านไปถึงใบหู เขาพยายามเก็บอาการแต่มันทั้งเขินทั้งดีใจจนซ่อนไม่อยู่ เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าองศาชมว่าเขาอ้วนน่ารัก
องศาลอบมองใบหน้าด้านข้างของปัตย์ ตกลงกระต่ายอ้วนจะยิ้มหรือจะร้องไห้ ใบหน้ากลมดูประหลาดชอบกลจนเขาต้องกลั้นขำ อ้วนเอ๊ยน่ารักดีว่ะ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“สั่งเลยครับผมหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว” ครามบ่น ร้านอยู่ใกล้นิดเดียวแต่รถติดอย่างไม่น่าเชื่อ
“แยกสั่งหรือสั่งรวมกันไปเลย” ฟ้าใสถามเพราะเป็นบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่างจึงสั่งได้ไม่จำกัด
“สั่งรวมเลยก็ได้ครับ ใครอยากกินอะไรนอกเหนือจากที่สั่งก็บอกพนักงานเพิ่ม”
“โอเค เดี๋ยวพี่จัดการให้” ฟ้าใสสั่งไล่ไปตามเมนู เธอกะปริมาณให้เพียงพอสำหรับหกคน
“แล้วก็ขอเบคอน..”
“พี่ฟ้าใสกินมันด้วยเหรอครับ” ภาคถามด้วยความแปลกใจ เขาไม่เคยเห็นสาวคนไหนชอบทาน
“เปล่า สั่งให้ปัตย์” ทุกสายตาหันมามองปัตย์เป็นตาเดียว “หึหึ” องศาหัวเราะอยู่ในลำคอ ปัตย์ต้องรีบอ้อมแอ้มแก้ตัว “กินแต่แค่นิดๆ หน่อยๆ” โธ่องศาเพิ่งเรียกเขาว่าอ้วน ขืนกินเบคอนโชว์เป็นจานๆ เขาคงโดนล้อหนักกว่านี้
“นิดๆ หน่อยๆ?” ณดลขึ้นเสียงสูง จึงโดนปัตย์หยิกหมับเข้าที่ต้นขา
“โอ๊ะ!” “เป็นอะไรพี่”
“ไม่มีอะไร ฟ้าใสสั่งต่อเลย” ณดลปฏิเสธคราม อยากบอกว่าเขาโดนหมีกระทืบก็เกรงใจ
“เอาเบคอนหนึ่งค่ะแค่นั้นพอ” ฟ้าใสส่งเมนูคืนให้พนักงาน ลอบสบตากับปัตย์เพื่อถามเพื่อนว่าแน่ใจหรือ ปัตย์ชอบกินเบคอนมาก ถ้าเป็นร้านหมูกระทะก็ต้องตักสามชั้นมาพูนจาน เรียกว่าหมูติดมันเยอะๆ คือความสุขของปัตย์ก็ว่าได้
“มาแล้ว” ครามรับจานต่อจากพนักงานจัดเรียงวางบนโต๊ะโดยมีฟ้าใสคอยช่วย “ลุยได้เลย” ฟ้าใสให้สัญญาณเมื่อทุกอย่างพร้อม
“พวกพี่เพิ่งมาสนิทกันตอนเรียนมหา’ลัยหรือรู้จักกันมาก่อน” ครามชวนคุยระหว่างรอเนื้อชุดแรกสุก
“ฟ้าใสกับพี่เรียนมัธยมมาด้วยกันแต่คนละห้องไม่สนิทกันเท่าไหร่ ส่วนปัตย์เพิ่งมารู้จักตอนเรียนมหา’ลัย” ณดลให้ความกระจ่าง
“แปลว่าพวกพี่เพิ่งมาสนิทกัน”
“ใช่ ตอนปีหนึ่ง” ณดลคีบหมูชิ้นบางเข้าปาก “พวกเรานั่งข้างกัน ฟ้าใสทักพี่กับปัตย์ก่อน ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัว” ณดลแกล้งเย้าเพื่อน
“ย่ะถ้าหน้าตาหล่อๆ เราคงกล้าทักหรอก นี่เห็นว่าหน้าตาบ้านๆ น่าจะเป็นเพื่อนกันได้”
“โอ~” ครามกับภาคลุ้นราวกับกำลังดูมวยอยู่ แถมเป็นมวยถูกคู่เสียด้วย
“ว่าไงปัตย์จะยอมรับเหรอ” ปัตย์หันไปมองณดลที่นั่งอยู่ติดกัน เขากำลังเคี้ยวแก้มตุ่ยปากยังไม่ว่างเถียงกับเพื่อน
“อื้อ” ปัตย์พยักหน้ายอมรับ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองหล่ออยู่แล้ว ยิ่งเทียบกับปราณยิ่งไม่ต้องพูดถึง
“กินช้าๆ ก็ได้ไม่มีใครแย่ง” องศาชะโงกตัวข้ามโต๊ะ ใช้นิ้วแตะเม็ดข้าวที่ติดอยู่มุมปากของปัตย์ออกให้ ปัตย์ตกใจปล่อยตะเกียบร่วงลงจากมือ ลนลานเก็บตะเกียบขึ้นมาใบหน้าแดงซ่าน
“ตกใจหมด” เสียงพูดพึมพำ ไม่บอกชัดว่าเจ้าตัวกำลังต่อว่าเขาหรือแค่บ่นกับตัวเอง
“คราวนี้ไม่อุทานเหรอ” องศาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ตาจับจ้องมองใบหน้าของกระต่ายอ้วน
“องศาตั้งใจจะแกล้งผมเหรอ” ปัตย์เผลอสบตากับองศาก่อนจะรีบเบือนสายตาหนี ใจของเขาเต้นแรง ไออุ่นจากมือองศายังเหมือนสัมผัสอยู่บนแก้ม
“ผมแกล้งที่ไหน เห็นทุกทีชอบอุทานเลยทักดู”
“พี่ปัตย์อย่าไปเชื่อมันครับ ไอ้นี่มันชอบแกล้งอยู่ด้วยต้องคอยระวัง” ภาคเอาความจริงมาใส่ไฟเพื่อน องศาชอบแกล้งเพียงแต่เขาไม่รู้ว่าครั้งนี้ใช่ไหม ดังนั้นควรบอกว่าใช่ไว้ก่อน
“พี่ดูก็รู้”
“ดูอะไร ดูเมื่อไหร่ ผมเพิ่งเคยเจอปัตย์ไม่กี่ครั้งเอง”
“ดู..ดูหน้า หน้าตาองศากวน” ปัตย์รู้สึกปลื้มปริ่มกับตัวเองที่ครั้งนี้เขาเอาตัวรอดไปได้
“เหรอ”
“ใช่สิ” ปัตย์ยื่นหน้าเข้าไปกลางโต๊ะ เพื่อพยักหน้าหนักแน่นให้องศาเห็นว่าเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ
“ช่วยไม่ได้ก็ปัตย์น่าแกล้ง” จู่ๆ หน้าคมเข้มก็ยื่นเข้ามาใกล้ ปัตย์ผงะหน้าหนีทันที โอ๊ยหัวใจจะวาย จมูกองศาอยู่ห่างจากจมูกของเขานิดเดียว
“หึหึ” เสียงหัวเราะในลำคอทำให้ปัตย์รู้ว่าเขาโดนอีกแล้ว องศาตั้งใจยื่นหน้าเข้ามาเพื่อให้เขาตกใจ ปัตย์เม้มปากตวัดตามององศา หน้ามุ่ยจนองศาหัวเราะออกมา ทำหน้าแบบนี้ใครจะไม่อยากแกล้ง
“นิสัยไม่ดี” ปัตย์จิ้มตะเกียบลงบนเบคอน ปากบ่นแต่ใจกลับพองโต เขาได้คุยกับองศา ได้กินข้าวกับองศา และตอนนี้องศากำลังมองมาที่เขา กี่ครั้งแล้วที่องศาเคยมองมายังทิศที่เขายืนอยู่ กี่ครั้งแล้วที่ปัตย์ส่งยิ้มอายๆ ไปให้แต่องศามองผ่าน กี่ครั้งที่เดินสวนกันแต่องศาไม่เคยรู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น วันนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
องศามองรอยยิ้มมีความสุขที่แตะแต้มอยู่บนใบหน้าของปัตย์ เขาชักอยากรู้ว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่ เปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วจริงๆ
“ใครเอาอะไรเพิ่มไหม” ภาคกวักมือเรียกพนักงานเมื่อจานตรงหน้าว่างเปล่าเกือบทุกใบ ปัตย์มองจานเบคอนตาละห้อย เผลอกลืนน้ำลายลงคอ เขาอยากกินอีก กินเนื้อไม่ติดมันไม่เห็นอร่อยตรงไหนมันฝืดคอ
“ปัตย์เอาอะไรเพิ่มไหม” ฟ้าใสถามเพื่อนอย่างรู้ใจ ถ้ากลุ่มเธอมากันเองป่านนี้ปัตย์คงสั่งรอบที่สามไปแล้ว
“ไม่เอา” ปัตย์กัดฟันตอบ เขาไม่อยากกินเหมือนยัดต่อหน้าองศา อย่างน้อยก็อยากให้คนที่เขาแอบชอบเห็นเขาในแง่มุมที่ดูดีบ้าง
“ขอเบคอนสองที่ครับ” องศาหันไปสั่งพนักงาน
“มึงกินด้วยเหรอวะ” ภาคทักเพื่อนด้วยความแปลกใจ องศาไม่เคยสั่งเนื้อติดมันแม้แต่ครั้งเดียว
“กิน” คำตอบสั้นๆ ทำให้ภาคเลิกคิ้วแต่ฉลาดพอที่จะไม่ทักอะไรออกมา “งั้นก็ตามนั้นครับ ขอบคุณครับ”
ปัตย์มองเบคอนบนเตา ถึงแม้เขาพยายามถอนสายตาไปมองเนื้อชิ้นอื่นแต่ตาเจ้ากรรมเอาแต่กลับมามองที่เดิม หอม~ กลิ่นเบคอนย่างลอยเข้าจมูก ปัตย์มองตามตะเกียบขององศาที่คีบเบคอนตาละห้อย เขากลืนน้ำลายตามตอนที่องศาส่งมันเข้าปาก
“ไม่น่าลองเลย” องศาพูดหลังจากเคี้ยวเบคอนคำแรกหมด “ปัตย์ทานเบคอนได้ใช่ไหม”
“อืม พอทานได้” ปัตย์ไว้มาด เขาไม่บอกหรอกว่านั่นของโปรด ยิ่งชิ้นที่มีแต่มันไม่มีเนื้อเขายิ่งชอบ
“ช่วยหน่อยสิ ทิ้งไว้จะโดนร้านคิดเงินเพิ่ม” องศาชี้ไปที่ป้ายเรื่องกฎการทานบุฟเฟ่ต์ ปัตย์ตาวาวพยายามสะกดกลั้นความดีใจไม่ให้ออกมานอกหน้า
“ผมอิ่มแล้วแต่จะช่วยก็ได้ไม่อยากให้ร้านปรับ” ปัตย์ทำท่าอิดออดไม่อยากกินเท่าไหร่ องศาต้องเบือนหน้าหนี อ้วนเอ๊ยอยากกินจนตาละห้อยยังจะเล่นตัว
ปัตย์ใช้เวลาไม่นานในการจัดการเบคอนสองจานใหญ่ องศามองอย่างทึ่งๆ กระต่ายอะไรจะกินน่าอร่อยขนาดนั้น
“อิ่มแล้ว” ปัตย์ยกมือลูบท้อง เผลอยิ้มกว้างอย่างพอใจออกมา ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ขอถ่ายซากอารยธรรมไว้หน่อย” องศายกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปจานเบคอนที่ว่างเปล่า จัดการโพสต์ขึ้นอินสตาแกรมของตัวเอง ติดชื่อ rabbitboy กลางรูป ก่อนใส่คำบรรยาย “อยู่ร้านเดียวกันหรือเปล่า” คนนั่งตรงข้ามไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ไม่มีเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ให้ได้ยิน หรือว่าจะไม่ใช่ องศานิ่วหน้า ไม่หรอกเขาคิดว่าน่าจะจะปิดเสียงมากกว่า สัญญาณชาติบอกเขาว่าอย่างไรปัตย์ก็คือกระต่ายตาแป๋ว rabbitboy แน่นอน เนียนขึ้นเยอะนะกระต่ายอ้วน องศายิ้มด้วยความพอใจ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“โอกาสมาแล้วทำไมไม่ให้องศาไปส่ง” ฟ้าใสบ่นเพื่อน เมื่อปัตย์เลือกกลับพร้อมเธอ โดยมีณดลเป็นสารถีพาไปส่ง
“ไม่เอา แค่นี้ก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว” ปัตย์ส่ายหน้า วันนี้หัวใจของเขาทำงานหนักกว่าปกติ ขืนหนักกว่านี้เขากลัวจะหัวใจวายตายไปก่อน
“เสียดาย” ฟ้าใสยังบ่นไม่เลิก ปัตย์หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง
“โอ๊ะ!”
“อะไร” ฟ้าใสนั่งเบาะหน้าคู่กับณดล หันกลับมาถามเมื่อได้ยินปัตย์อุทานเสียงตกใจ
“ไอจีขึ้นเตือนเพียบเลย” ปัตย์เปิดเข้าไปดูรายงานแจ้งเตือน “ทำไมมีคนแอดเราเข้ามาเยอะจัง”
“จริงเหรอ ไหนดูสิ” ฟ้าใสหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเปิดเข้าแอฟพลิเคชั่นอินสตาแกรม เธอไม่ได้ติดตามแอคเค้าท์rabbitboyจึงต้องใช้วิธีค้นหาจากชื่อ เนื่องจากปัตย์ไม่ต้องการให้ใครสืบหาจากรายชื่อคนติดตามได้
“จริงด้วยขึ้นมาเกือบสองร้อย เกิดอะไรขึ้น” ฟ้าใสงงพอๆ กับปัตย์
“เรารู้แล้ว” ปัตย์เลื่อนตัวไปข้างหน้า ส่งโทรศัพท์ตัวเองให้เพื่อนดู “องศาแท็กชื่อเราในรูป”
“โอ~” ฟ้าใสรับไปดู “แย่แล้วปัตย์”
“อะไรแย่” ณดลไม่เห็นว่าแค่มีคนกดติดตามจะแย่ตรงไหน ถ้าองศาจับได้สิถึงจะเรียกว่าแย่ของจริง
“อ้าวทำไมจะไม่แย่ นี่แหละน้าพวกผู้ชายคิดแบบผู้ชาย เห็นไหมคนกดติดตามมีแต่ผู้หญิง มาจากอินสตาแกรมขององศาแน่ๆ แล้วคิดว่าผู้หญิงกลุ่มนี้ทำไมถึงตามมาล่ะ”
“แฟนคลับองศา” ณดลตอบได้ทันที
“ถูกต้อง”
“เขาอาจจะเอาไว้เข้ามาเซฟรูปองศาหรือเปล่า เราถ่ายสวยอยู่นะ” ปัตย์ยังคิดในแง่ดี
“ค่ะคุณrabbitboy คุณลืมหรือเปล่าคะว่าคุณใช้แฮซแท็กอะไร” ปัตย์ตาเหลือก #appleofmyeye สุดที่รักของผม
“ไงล่ะทีนี้ยังคิดว่าเขาตามมาชื่นชมอยู่ไหม”
“ทำไมผู้หญิงน่ากลัว” ปัตย์บ่นอุบอิบ
“บอกแล้วให้ล็อค” ณดลเคยเตือนปัตย์แล้วว่าให้ตั้งเป็นส่วนตัวแต่ปัตย์คิดว่าไม่น่ามีใครเข้ามาเห็น แต่สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เขาคิด
“ล็อคตอนนี้ทันไหม” ปัตย์มองโทรศัพท์อย่างชั่งใจ
“ไม่ทันแต่ก็ยังดีกว่ามีมาเพิ่มมากกว่านี้” ฟ้าใสให้คำปรึกษา “อีกอย่างองศาก็กดติดตามแล้วไม่จำเป็นต้องเปิดเป็นสาธารณะ”
“เราไม่ได้อยากให้องศามากดติดตาม” ปัตย์รีบแก้ตัว เขาตกใจจนเกือบช็อควันที่รู้ว่าองศาเจอrabbitboy
“เชื่อจ้า แต่ลึกๆ เราว่าปัตย์อาจอยากให้องศาเจอ ไม่งั้นตั้งเป็นส่วนตัวไปแล้ว”
“เห็นด้วย” ณดลคิดเหมือนฟ้าใส ไม่มีใครอยากอยู่นอกสายตาคนที่รัก ถึงคิดว่าไม่มีหวังแต่คนเรามักหวังลึกๆ โดยไม่รู้ตัว
“อาจจะจริง” ปัตย์ยอมรับ เหมือนที่วันนี้เขาดีใจที่ได้ไปกินข้าวกับองศา แม้จะรู้ว่ามันไม่ได้ทำให้ความรักของเขามีความหวังขึ้นมา แต่แค่ได้ไปด้วยกันมันก็ทำให้เขามีความสุขแล้ว
“จะตอบองศาไหม” ณดลถามเมื่อเห็นว่าปัตย์นั่งเงียบไป
“กำลังคิดอยู่” ปัตย์อ่านข้อความขององศาซ้ำๆ เขาควรตอบหรือทำเฉยๆ เสีย
“ตอบไปสิองศาจะได้คิดว่าเป็นคนละคนกัน” ณดลไม่อยากให้องศาจับได้ว่าปัตย์คือrabbitboy ตอนนี้ปัตย์กับองศารู้จักกันมากขึ้น เขาไม่อยากให้เพื่อนสูญเสียความสัมพันธ์ที่ดีนี้ไป
“อืม” ปัตย์จิ้มนิ้วลงบนแป้นพิมพ์
rabbitboy: @360ong_saa ไม่อยู่ ^^ ข้อความสั้นๆ ถูกส่งออกไป ปัตย์นั่งรอชั่วครู่เมื่อไม่มีข้อความตอบกลับ เขาจึงเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง
“อย่าทำหน้าแหยแบบนั้น เราว่าองศาก็ดูไม่ได้รังเกียจปัตย์นะเห็นชอบเล่นชอบแหย่ กับ rabbitboyก็เหมือนกันถ้ารังเกียจจะแท็กรูปหาเหรอ” ฟ้าใสวิเคราะห์ตามที่เห็น ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่เห็นว่าองศาจะรังเกียจอะไร
“ใช่ไหม เราก็คิดเหมือนกัน” ปัตย์ยิ้มออกมาได้ รู้สึกดีขึ้นมาเป็นกองที่อย่างน้อยเพื่อนก็คิดเหมือนเขา แค่นี้มันก็ดีมากแล้ว ปัตย์หวนคิดไปถึงมือที่จับอยู่บนแขน องศาไม่ชอบเขาตอบก็ไม่เป็นไร ขอแค่ไม่รังเกียจกันก็พอ
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
เรื่องนี้มีทั้งหมด 29 ตอนจบค่ะ มันก็จะรีบๆ หน่อย ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458289 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก