ตอนที่ 7 : Miss Youปัตย์ได้แต่นั่งถอนใจ สองวันแล้วที่เขาไม่ได้เจอหน้าองศา นี่คือข้อเสียของการรู้จักกันเป็นการส่วนตัว เขาต้องทิ้งระยะห่างเพื่อไม่ให้น่าสงสัย ไม่เหมือนเมื่อก่อนเขาเจอองศาได้บ่อยเท่าที่ต้องการ แลกกับการที่องศาไม่เคยหันมามองเลย
ปัตย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเข้าแกลลอรี่ โทรศัพท์เครื่องนี้เต็มไปด้วยรูปขององศา ปราณเคยแกล้งจะลบรูปทิ้งจนโดนเขาโกรธไปหลายวัน กว่าจะได้มาแต่ละรูปไม่ใช่ง่ายๆ มันมีค่ากับเขามาก
ป่านนี้องศาจะอยู่ที่ร้านอบอุ่นหรือเปล่า ปัตย์เลื่อนมือไปจนเจอภาพองศานั่งอยู่ในร้านกาแฟสุดโปรด เฮ้อ เห็นแล้วคิดถึงจัง มือไวเท่าความคิดปัตย์จัดการปรับแสงและโพสต์รูปที่เลือกลงอินสตาแกรม เขียนคำบรรยายที่เข้ากับความรู้สึกของเขาตอนนี้ที่มากสุด Miss You #Appleofmyeye
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
องศามองรูปตัวเองที่ถูกโพสต์ไม่นาทีที่ผ่านมา เขาเปิดการแจ้งเตือนโพสต์ของrabbitboyเอาไว้ จึงรู้ทันทีเมื่ออีกฝ่ายมีการเคลื่อนไหว
“ไม่ใช่รูปวันนี้นี่” ครามมั่นใจเพราะวันนี้องศาไม่ได้เอากระเป๋าคอมพิวเตอร์มาแต่ในรูปมีวางอยู่บนโต๊ะ
“ถ้ารูปวันนี้เขาจะลงว่าคิดถึงไหม” ภาคไม่เห็นความจำเป็นต้องพิจารณารูป อ่านคำบรรยายก็รู้แล้ว
“เขาอาจจะคิดถึงทั้งที่เพิ่งเจอหน้าก็ได้ มึงมันไม่โรแมนติก” ครามหันไปใช้สายตาถากถางภาค ทื่อแบบนี้ถึงโดนสาวบอกเลิก
“ว่าแต่มึงจะไม่ตอบอะไรหน่อยเหรอ อย่างขอบคุณครับหรือหน้ายิ้มก็ยังดี”
“กูมีความคิดที่ดีกว่านั้น” องศายิ้มอย่างมีเลศนัย เขาปิดหน้าจอโทรศัพท์โดยไม่ทำอะไรเลย
“อะไรวะ”
“มึงอย่าเพิ่งถามรีบแดกให้เสร็จ กูมีที่อยากแวะไปก่อนเข้าเรียน”
“จะไปไหนของมึง มีเวลาไม่ถึงชั่วโมง”
“เดี๋ยวมึงก็รู้”
“ลับลมคมในฉิบหาย ไม่น่าสนใจพ่อจะเตะถวาย” ครามยกกาแฟขึ้นดื่ม บ่นพึมพำเมื่อเพื่อนไม่ยอมให้ความกระจ่าง
“กูว่าไอ้องศาคิดจะไปจับกระต่าย” ของแบบนี้เดาได้ง่ายนิดเดียว ภาคมั่นใจเกินเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ว่าคำตอบของเขาถูกต้อง
“มึงจะไปจับที่ไหน อย่าบอกว่ามึงยังไม่เลิกปักใจว่าเป็นพี่ปัตย์” ครามชักเห็นด้วยกับภาคว่าต้องเกี่ยวกับrabbitboy แน่ๆ
“ใครบอกว่ากูจะไปจับกระต่าย”
“อ้าวแล้วมึงจะไปไหน” ภาคแปลกใจที่ตัวเองคิดผิด
“คณะสถาปัตย์ฯ”
“ไอ้เหี้ย” ภาคชมความกวนประสาทของเพื่อนด้วยถ้อยคำที่คิดว่าเหมาะสมที่สุด เอาไงเอากัน จะว่าไปเขาเองก็ยังคาใจว่าrabbitboyใช่พี่ปัตย์หรือเปล่า สืบให้รู้ไปเลยก็ดีเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่จะได้ตัดออกจากรายชื่อผู้ต้องสงสัยที่มีอยู่เพียงชื่อเดียว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เจริญล่ะกูนึกว่ามึงมีเบอร์โทรหรือไลน์พี่ปัตย์ ดุ่มๆ มาอย่างนี้จะเจอไหม”
“เจอ”
“คณะโคตรกว้างจะหายังไงวะ”
“ถ่ายรูป” องศาตอบสั้นๆ
“อะไรของมันวะ” ครามบ่นเบาๆ มององศาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยกขึ้นถ่ายตัวอาคารที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า
“เรียบร้อย” องศาจัดการโพสต์รูปลงอินสตาแกรมส่วนตัวพร้อมคำบรรยาย “อ้วนมาเรียนหรือเปล่า ลงมาหาหน่อยรออยู่ข้างล่างตรงหน้าบันได”
“เอางี้เลยเหรอวะ” องศายักคิ้วให้คราม ไม่มั่นใจแต่หวังลึกๆ ว่าปัตย์จะลงมา
“อ้วนเอิ้นอะไรกัน” ปัตย์หอบแฮกๆ เพราะต้องวิ่งลงมาสี่ชั้น เขาไม่อยากรอลิฟท์รู้สึกว่ามันนานเกินไป
“รู้ได้ไงว่าผมหมายถึงปัตย์”
“ไม่ใช่เหรอ” ปัตย์หน้าเหวอ แย่แล้วหรือเขาเข้าข้างตัวเองเกินไปองศาอาจไม่ได้หมายถึงเขาก็ได้ “อ่า..ขอโทษทีงั้นผมกลับขึ้นไปเรียนก่อน”
“จะไปไหน” องศาคว้าไหล่ของปัตย์ไว้ก่อนที่กระต่ายอ้วนจะวิ่งกลับขึ้นบันได “ถูกคนแล้ว”
“องศาเรียกผมลงมาทำไม มีอะไรหรือเปล่า”
“พักนี้ไม่เห็นไปสนามฟุตบอล”
“ก็..” ปัตย์อยากไปใจจะขาดแต่ใครจะกล้าบอก “ไม่ค่อยว่างช่วงนี้งานเยอะ”
“วันนี้ไปหรือเปล่า”
“ต้องถามพวกนั้นก่อน” ปัตย์โบ้ยไปที่เพื่อน เขาลงมาคนเดียวเพราะยังอยู่ในเวลาเรียน
“ฝากพี่ปัตย์บอกพี่ฟ้าใสทีครับว่าวันนี้ห้ามพลาดเป็นอันขาด ผมรับประกันคุณภาพ ต้องมีถูกใจสักคนแน่นอน”
“ถ้าอย่างนั้นคงไปมั้ง” ไปไม่ไปเขาก็จะลากไป องศามาชวนถึงคณะปัตย์ไม่อยากเชื่อหูเชื่อสายตาตัวเองว่ามันจะเป็นความจริง
“ขอโทรศัพท์หน่อย” องศาแบมือไปตรงหน้าปัตย์ กระดิกนิ้วเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องมือเขา
“องศาจะเอาไปทำไม” ปัตย์รีบซ่อนโทรศัพท์ไว้ข้างหลัง ให้ดูไม่ได้เป็นอันขาดเพราะเขาไม่ได้ล็อครหัสไว้
“หวงจริงๆ เครื่องนี้ คราวก่อนก็ไม่ให้จับ” องศาหรี่ตามองสีหน้าคุกคามจนปัตย์เผลอผงะหน้าหนี
“เปล่าสักหน่อย” คนเปล่าสักหน่อยรีบยัดโทรศัพท์ตัวเองลงในกระเป๋ากางเกง
“งั้นเอาของผมไป” องศาส่งโทรศัพท์ของตัวเองให้ปัตย์
“ให้เอามาทำอะไร” ปัตย์มองโทรศัพท์ที่ถูกยัดใส่มืองงๆ
“ให้ยืมใช้มั้ง”
“อืม ขอบใจ” ปัตย์จัดการยัดโทรศัพท์ใส่กางเกงอีกข้างเสียเลย ถามดีๆ อยากกวนเขาดีนัก
“ฮ่าๆ เป็นไงมึงโดนเสียบ้าง เอาให้หนักเลยครับพี่ปัตย์พวกผมเชียร์อยู่” ภาคหัวเราะถูกใจนานๆ ทีจะเห็นฤทธิ์ของพี่ปัตย์ ถือว่าใช่ย่อย
“แสบเหมือนกันนะเรา” องศาบีบจมูกของปัตย์ สายตาจับจ้องไปที่สีหน้าของอีกฝ่าย
“อะไอเอ้า อ้อองอ๋าไอ้เอง” (อะไรเล่าก็องศาให้เอง)
“พูดอะไรนะ” องศาเอียงหน้าเข้าไปใกล้ๆ แกล้งทำท่าพยายามฟังแต่มือกลับไม่ยอมปล่อยจากจมูกของปัตย์
“ปล่อยผมก่อนสิ” ปัตย์ปัดมือขององศาออก ป่านนี้จมูกแดงหมดแล้วบีบลงมาได้
“ก็องศาบอกให้ผมยืมเอง ผมเชื่อผิดตรงไหน”
“ถูกต้องครับพี่ปัตย์ผมเป็นพยานได้” ครามพร้อมเป็นพยานให้รุ่นพี่ เรื่องสนุกๆ แบบนี้เขาไม่พลาด
“มึงหยุดเสือกสักครู่กูจะคุยกับปัตย์”
“ อ้าวไอ้เหี้ย” ครามบ่นแต่ก็ยอมล่าถอยมายืนข้างภาค
“เร็วผมต้องรีบกลับไปเรียน” องศาเร่งปัตย์จึงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง “จะให้ทำอะไร”
“เบอร์ ไลน์ด้วย” ปัตย์ตาโต มันดูงี่เง่าไปไหมถ้าเขาจะบอกว่าเขาไม่รู้จริงๆ ว่าองศาจะขอเบอร์ เพราะปัตย์ไม่คิดแม้แต่น้อยว่าองศาจะสนใจรุ่นพี่ตัวกลมอย่างเขา
“เอา..เอาไปทำไม”
“คนเขาเอาเบอร์โทรกับไลน์ไปทำอะไรล่ะ เอาไปซื้อหวยมั้ง”
“ไม่ออกหรอก แม่ซื้อตั้งหลายงวดแล้วเสียเงินเปล่าๆ มะ..มองอะไร” ปัตย์ขยับเท้านี้เมื่อองศาขยับหน้าเข้ามาใกล้
“พูดเก่งกว่าที่คิดแฮะเห็นทุกทีเอาแต่เงียบ”
“องศาก็อย่าแกล้งผมสิ”
“แบบนี้ดีแล้ว ดีกว่าพูดด้วยแล้วไม่ยอมตอบเป็นไหนๆ ตกลงจะให้เบอร์หรือเปล่าจะได้ไม่ต้องถ่อมาถึงนี่”
“องศาตั้งใจมาหาผมเหรอ” ปัตย์ตาโต องศาพูดจริงหรือเปล่า องศามาที่คณะเพื่อมาเจอเขา
“เบอร์”
“อะอืม” ปัตย์พิมพ์เบอร์ลงในเครื่องขององศา เขาลังเลว่าจะกดโทรออกดีไหม ปัตย์อยากได้เบอร์ขององศาแต่ไม่กล้า จนมือใหญ่เอื้อมมากดปุ่มโทรออกให้
“บันทึกเบอร์ผมไว้ด้วย อย่าลืมแอดไลน์”
“อืม” ปัตย์เปิดเข้าโปรแกรมไลน์จัดการแอดชื่อของเขาเข้าไป โชคดีที่ปัตย์ใช้ชื่อเล่นผสมชื่อจริงจึงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับrabbitboy
“เรียบร้อย” ปัตย์ส่งโทรศัพท์คืนให้องศา “ตกลงองศามาหาผมถึงคณะเพราะเรื่องนี้เหรอ”
“เปล่า แวะมาหาเพื่อน” ภาคกับครามลอบสบตากัน เล่นตัวเสียด้วยเพื่อนกู
“จำได้ว่าปัตย์อยู่คณะนี้ ไหนๆ ก็มาแล้วเลยลองเรียกดู”
“อ๋อ” ปัตย์หน้าจ๋อยนิดๆ เกือบเข้าข้างตัวเองแล้วไหมล่ะ
“ว่าแต่..” องศาทิ้งช่วงซ่อนความเจ้าเล่ห์ไว้ในสีหน้า “ปัตย์ตามอินสตาแกรมผมด้วยเหรอ”
“เปล่าๆ ไม่ได้ตาม” ปัตย์ปฏิเสธเป็นพัลวัน เขาใช้rabbitboyตามองศาจะให้ยอมรับได้อย่างไร จะใช้แอคเค้าท์หลักตามเขาก็ไม่กล้า เป็นรุ่นพี่ต่างคณะแถมเป็นผู้ชาย ไม่รู้จักกันสักนิดไปตามอินสตาแกรมรุ่นน้องมันดูแปลกๆ ปัตย์จึงใช้ rabbitboy ตามแทน
“อ้าว!” องศาแสร้งทำหน้าแปลกใจ “แล้วปัตย์รู้ได้ยังไงว่าผมมา”
“หะ! อ๋อ..คือ..เอ่อ..” ปัตย์ยกมือขึ้นเกาหัว ปกติมีฟ้าใสกับณดลมาด้วยเขายังมีคนคอยช่วย แต่ตอนนี้เขาคิดไม่ออกจริงๆ
“หรือพี่ฟ้าใสตามผม” องศาแอบยิ้มขำท่าทางเงอะงะของปัตย์ เขาจึงช่วยหาทางออกให้เสียเอง
“ใช่ๆ” ปัตย์หัวเราะแหะๆ ขอโทษนะฟ้าใสเขาคิดอะไรไม่ออกจริงๆ
“ก็คิดอยู่ว่าอย่างผมน่าจะหล่อเตะตาพี่ฟ้าใสบ้าง”
“หลงตัวเอง”
“เปล่า คนอื่นหลงผมมากกว่า” ดวงตาวิบวับที่มองมาทำให้ปัตย์เก้อเขิน
“นั่นแหละเขาเรียกหลงตัวเอง” ปัตย์หลุบตาลงต่ำไม่กล้าสู้สายตาขององศา มันแพรวพราวจนเขารู้สึกเหมือนโดนสะกด
“เย็นนี้เจอกัน”
“อืม ถ้าไปได้จะไป ต้องถามพวกนั้นก่อน”
“ไปเถอะจะรอ” ตึกๆ ตึกๆ ใจของปัตย์เต้นแรง ตาพร่าไปกับดวงตาคมเข้ม สีหน้าองศาจริงจังไร้แววล้อเล่นเหมือนเช่นเคย ปัตย์อยากเชื่อว่าเพราะองศาอยากให้เขาไปจริงๆ
“ผม..ผมขึ้นไปเรียนก่อน” ปัตย์เงอะงะทำหน้าไม่ถูก เขายกมือโบกให้ภาคกับคราม ส่งยิ้มจืดๆ ให้องศาก่อนหันหน้ากลับเข้าตึก เตรียมออกสตาร์ทเหมือนขามา
“อ้วนอย่าวิ่ง” ปัตย์ชะงักฝีเท้า
“ค่อยๆ เดิน”
“ผมเป็นพี่” ปัตย์พูดคำเดิมซ้ำทุกครั้งที่เจอกันเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ต้องพูดอีกครั้งองศาถึงจะเรียกเขาว่าพี่
“ไปได้แล้ว” องศาโบกมือให้ปัตย์กลับขึ้นตึก ปัตย์ยอมหมุนตัวกลับแต่โดยดี เขารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าแววตาขององศาคล้ายกำลังเอ็นดูเขา เหมือนมองน้องชายตัวเล็กๆ บ้า เล็กที่ไหนกันเล่าอ้วนจนจะกลิ้งได้อยู่แล้ว ปัตย์ยิ้มเขินเดินขาแทบปัด
“อ้วนเสา!”
โป๊ก!! หน้าของปัตย์อัดเข้ากับเสาต้นใหญ่เต็มๆ บ้าเอ๊ย! ปัตย์อยากจะเอาหัวโขกเสาให้ตายกันไปข้าง ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งขึ้นบันไดมา
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า ผมสบายดี” ปัตย์เอามือป้ายเลือดกำเดาที่ไหลออกจากจมูก รีบซ่อนมือไปข้างหลังเมื่อองศาเดินถึงตัว
“ไหนผมขอดูหน่อย” องศาจับคางปัตย์ให้เงยขึ้น ใช้มือเช็ดเลือดใต้จมูกของปัตย์
“มีทิชชู่ไหม”
“ผมมีผ้าเช็ดหน้า” ปัตย์อายแต่ต้องดึงออกมาเพราะเลือดไหลมากกว่าที่เขาคิด สมัยนี้ใครยังพกผ้าเช็ดหน้าอีกบ้าง
องศาแย่งผ้าเช็ดหน้าจากมือของปัตย์ไปเช็ดให้ ดูจนแน่ใจว่านอกจากจมูกแล้วใบหน้าของปัตย์ไม่มีรอยฟกช้ำอื่นอีก “ดีขึ้นไหม”
“ดีแล้ว”
“ซุ่มซ่ามจริงๆ”
“อย่าดุสิ” ปัตย์ทำหน้ามุ่ย ทำไมวันนี้องศาเหมือนปราณชะมัด เอะอะก็ดุเขาเป็นเด็กๆ
“แน่ใจนะว่าไม่เป็นไรอะไร”
“อืม อายหน่อยเดียว”
“ฮ่าๆ ไม่หน่อยมั้ง ซัดเข้าไปเต็มๆ ขนาดนั้น”
“องศา! อย่าแซวผมสิ”
“ครับๆ ไปเรียนได้แล้วคราวนี้เดินดีๆ มองทางด้วย”
“รู้น่า”
“รู้ทุกที” องศาวางมือลงบนศีรษะของปัตย์ “อย่าให้เป็นห่วง”
“อะ..อืม” ปัตย์หน้าแดงแจ๋ หลงรักองศาเพิ่มมากขึ้นอีกสิบเท่า
“ถ้าไหวเย็นนี้ก็แวะไปที่สนามด้วย”
“ไปก็ได้”
“ดีมาก” องศาลูบมือบนผมนิ่มเบาๆ ก่อนปล่อยมือลง “ไปล่ะ ปัตย์ก็ไปได้แล้ว”
“ก็จะไปอยู่นี่ไง” ปัตย์เขินที่องศาต้องเป็นคนออกปากเพราะเขาไม่ยอมไปเสียที ปัตย์รีบหันหลังเดินดุ่มๆ เข้าตึก มีสายตาขององศามองตามด้วยความเป็นห่วง ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไปสะดุดอะไรอีกไหม
“ไหนมึงว่าไม่ได้มาจับกระต่าย กูเห็นมึงซักเอาๆ จนกูสงสารพี่ปัตย์” ครามรอจนพวกเขาเดินพ้นคณะสถาปัตย์แล้วจึงถามขึ้นมา
“กูถามเพราะมันมีช่อง ถ้ากูตั้งใจมาจับกระต่ายรับรองว่าไม่ใช่แค่นี้”
“ครับคุณองศา ระวังเถอะกระต่ายมึงผิดตัวขึ้นมากูจะหัวเราะให้ฟันหัก”
“ฟันมึงอยู่ครบแน่ไม่เชื่อก็คอยดู” องศายังมั่นใจในความคิดตัวเอง “เดี๋ยวนะ” องศาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู “พี่ชาติโทรมาว่ะ”
“เออมึงคุยเถอะ บอกด้วยว่ามะรืนนี้จะแวะไปถล่มร้าน” ภาคฝากข้อความถึงรุ่นพี่เจ้าของร้านเหล้าที่องศาเคยไปช่วยร้องเพลง
“มึงคิดเหมือนกูใช่ไหม องศาแม่งตั้งใจมาจับกระต่ายเห็นๆ” ครามเดินข้างภาคตามหลังองศาไปช้าๆ
“ทีแรกกูคิดแต่ตอนนี้กูว่าไม่ใช่”
“ไม่ใช่แล้วมันจะลงทุนมาหาพี่ปัตย์ถึงคณะทำไมวะ”
“มันมาให้คนคิดถึงหายคิดถึง”
“พูดอะไรของมึงวะ”
“หึหึ ไหนมึงบอกว่ากูไม่โรแมนติก มึงนั่นแหละไม่ได้เรื่อง”
“เดี๋ยวสิวะมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” ครามตะโกนตามหลังเพื่อน เมื่อภาคเร่งฝีเท้าขึ้นไปเทียบกับองศาที่คุยโทรศัพท์เสร็จพอดี
“อะไรของมันวะ มาให้คนคิดถึงหายคิดถึง” ครามขมวดคิ้วพยายามทำความเข้าใจคำพูดของภาค
“คิดถึง? เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า..” ครามเบิกตากว้าง ฮ่าๆ ไอ้องศาถ้าเป็นอย่างที่ไอ้ภาคคิดมึงไม่รอดแน่ๆ งานนี้สนุกอย่าบอกใคร คิดจะดักกระต่ายสุดท้ายโดนกระต่ายดัก หึหึ ฟันกูยังอยู่ครบแน่ แต่หัวใจมึงจะอยู่กับตัวหรือเปล่าองศา กูอยากรู้นัก
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ใครชอบพระเอกขี้หึง เรื่องนี้รับประกันว่ามาเต็มค่ะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458316 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก