ตอนที่ 9 : จับ “ปราณแข่งด้วยเหรอ” ณดลมองน้องชายฝาแฝดของเพื่อนยืนคุยกับนักกีฬาคนอื่นอยู่ข้างสนาม
“อืม”
“ไม่เคยเห็นปราณมาซ้อม” ฟ้าใสจำได้แม่นว่าไม่เคยเห็นปราณซ้อมบอลมาก่อนและไม่เคยได้ยินปัตย์พูดถึงเรื่องนี้
“ปราณโทรมาบอกว่ารุ่นพี่ขอให้มาช่วยเรียกเสียงเชียร์หน่อย น่าจะลงไปเล่นแป๊บเดียวมั้ง อยู่ข้างสนามเสียมากกว่า”
“ก็น่าอยู่หรอกคงเรียกคะแนนได้มากโข” ณดลเข้าใจกลยุทธนี้ ผนึกกำลังระหว่างปราณกับองศา กองเชียร์คงเทใจให้คณะวิศวะไปกว่าครึ่ง
“วิทยาหล่อๆ ก็มีนี่” ฟ้าใสไม่เชิงเห็นด้วย เพราะเธอแอบเล็งหนุ่มวิทยาศาตร์ไว้หลายคนเหมือนกัน
“เพราะอย่างนั้นไงปราณถึงต้องมา” ใครจะเรียกคะแนนได้ดีไปกว่านายแบบที่กำลังมาแรงในขณะนี้
“แล้วทีนี้จะเชียร์ใคร น้องชายหรือสุดที่รัก” ฟ้าใสแหย่เพื่อน
“เชียร์ทั้งคู่” ปัตย์หน้าแดงเขินเวลามีคนเรียกองศาว่าสุดที่รักของตัวเองแต่ก็ไม่คิดจะปฏิเสธ
“ปัตย์” ปราณตะโกนพร้อมโบกไม้โบกมือมาจากขอบสนาม ปัตย์ยิ้มรับน้องชายที่เดินตรงดิ่งมาหา
“บอกว่าจะไปรับก็ไม่ฟัง”
“มากับนะสะดวกกว่า ปราณจะได้ไม่ต้องวนไปรับเรา”
“ไปนั่งข้างสนามเร็ว” ปราณดึงมือพี่ชายให้ลุกขึ้นยืนแต่ปัตย์ขืนตัวเองเอาไว้
“อย่าเลยมีแต่สาวๆ เราไม่อยากเข้าไปแย่งที่”
“กันไว้ให้แล้ว ไม่อยากดูสุดที่รักใกล้ๆ เหรอ”
“ไม่เอาเราเขิน”
“เขินทำไมใครถามก็บอกมาดูเรา มีข้ออ้างให้เข้าไปแล้วคราวหลังไม่มีโอกาสนะ”
“ก็จริงของปราณ ไปเถอะ” ฟ้าใสช่วยเชียร์อีกแรง มีปราณออกหน้าให้ก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว
“จะได้เห็นกล้ามผู้ชายใกล้ๆ ด้วยใช่ไหม” ณดลรู้ทันผลประโยชน์แอบแฝงของเพื่อน
“บ้า เขาแข่งจริงจังไม่ได้ถอดเสื้อเล่นเสียหน่อยจะได้เห็นกล้าม”
“สาบานว่าไม่คอยส่องนักกีฬาเปลื่อนเสื้อข้างสนาม” ฟ้าใสทำเสียงจิ๊กจั๊กอยู่ในคอ เกลียดคนรู้ทัน
“ไปเถอะ” ปราณพยักนหน้าเรียกความมั่นใจให้พี่ชาย
“ไปก็ไป” ใครว่าปัตย์ไม่อยากดูองศาใกล้ๆ เขาแค่ใจไม่กล้าและกลัวถูกจับได้เท่านั้น ในเมื่อทุกคนเห็นตรงกันว่าดีปัตย์ก็อุ่นใจ
“ไม่ใกล้ไปเหรอปราณ” ปัตย์มองที่นั่งบนอัฒจรรย์ด้วยสายตากังวล ณดลกับฟ้าใสกำลังแหวกกองกระเป๋ากีฬาที่กองอยู่หลายใบที่ปราณใช้จองที่นั่ง
“ดูทั้งที่มันก็ต้องที่นั่งริงไซด์”
“เราจะถ่ายรูปลำบาก”
“จะไปลำบากอะไร ปัตย์ทำเป็นถ่ายรูปเราก็สิ้นเรื่อง” ปราณวางมือลงบนศีรษะของพี่ชาย ลูบผมนุ่มเบาๆ ด้วยสายตาเอ็นดู
“สวัสดีครับพี่ปราณ”
“มันแกวกระโดด..ไหวไหว!!..” ปัตย์อุทานเสียงหลงเมื่อมีมือหนักวางลงบนไหล่ทั้งสองข้าง ก่อนดึงเขาเซไปด้านหลังทำให้มือของปราณหลุดออกจากศีรษะพี่ชาย
“กระโดดไหวด้วยเหรอ” องศาหัวเราะหึหึกับคำอุทานสุดพิลึกของกระต่ายอ้วน ก้มหน้าลงมองก้อนกลมจากทางด้านหลัง
“องศา!” ปัตย์ใจเต้นตึกตัก หลังของเขากำลังพิงอกขององศา ใบหน้าก้มลงมาใกล้กับแก้มของเขามากจนใจสั่น
“มองหาอยู่นึกว่านั่งที่เดิม”
“ปราณให้ผมย้ายมานั่งตรงนี้จะได้เชียร์ได้เต็มที่ จะได้ถ่ายรูปปราณด้วย” ปัตย์ก็ยังคงเป็นปัตย์ ตกใจจนควบคุมคำพูดไม่ได้ กลัวองศารู้ความจริงจนเผลอรัวคำแก้ตัวออกมาเป็นชุด
“มันแน่อยู่แล้ว จะลงวอร์มหรือยัง” ปราณดึงปัตย์กลับมายืนข้างๆ กอดไหล่พี่ชายไว้ สบตากับองศานิ่ง ปัตย์มองคนนั้นทีคนนี้ทีงงว่ารุ่นพี่รุ่นน้องจะจ้องตากันทำไม
“ครับ” เสียงตอบรับสั้นๆ ใบหน้าขององศาเรียบตึงไม่มีรอยยิ้มหัวเหมือนทุกครั้งทำเอาปัตย์ใจเสีย เป็นอะไรหนออารมณ์ไม่ดีมาจากไหน
“อ้วนฝากกระเป๋าหน่อย” องศาปลดกระเป๋าลงจากบ่าส่งให้ปัตย์ กระต่ายอ้วนยื่นมือมารับไปกอดไว้
“อ้วน?” ปราณหันมามองหน้าปัตย์ ปัตย์ทำตาโตเขาไม่เคยเล่าให้น้องชายฟังว่าองศาเรียกเขาว่าอ้วนพราะกลัวโดนล้อ
“หึหึ” เสียงหัวเราะและสายตาเอ็นดูของปราณที่มองกระต่ายอ้วนทำให้องศารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขายืนนิ่งมองทั้งคู่สนทนากัน
“ไปได้แล้ว” ปัตย์ไล่น้องชาย หน้าตากระเง้ากระงอดที่โดนปราณยิ้มล้อเลียน
“อย่างอนน่า” ปราณยีผมนุ่มของปัตย์ “เดี๋ยวเสร็จแล้วพาไปกินอะไรอร่อยๆ”
“ไม่ไปฉลองกับสาวๆ เหรอ”
“สาวที่ไหนจะสำคัญกว่าปัตย์”
“พูดเข้า” ปัตย์ยิ้มขำน้องชาย ทุกวันนี้ปัตย์มักจะบอกใครต่อใครว่าเขามีพ่อสองคนเพราะนับรวมปราณเข้าไปด้วย
“ไปล่ะ”
“อืม สู้ๆ นะเราเชียร์สุดใจ” ปัตย์โบกมือให้น้องชาย ปราณดูโดดเด่นเสมอไม่ว่าจะอยู่ในชุดไหน ปัตย์มองตามหลังน้องชายด้วยสายตาชื่นชม
“อุ้ย!” ปัตย์สะดุ้งโหยงเมื่อหันมาเจอสายตาขององศา ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึงดวงตาวาวโรจน์
“องศาไม่ลงไปวอร์มเหรอจะแข่งแล้ว” ปัตย์ถามด้วยความเป็นห่วงเพราะยังเห็นองศายืนนิ่ง
“กำลังจะไป” เสียงเย็นบ่งบองว่าคนพูดอารมณ์ไม่ค่อยดี ปัตย์เอียงคอมองด้วยความเป็นห่วงแต่ไม่กล้าถาม
“เดี๋ยวองศา” ปัตย์รีบเรียกไว้ก่อนที่องศาจะเดินกลับไปที่นั่งนักกีฬา เขาส่งกระเป๋าให้ณดลช่วยถือก่อนลดเป้ลงจากหลัง เปิดกระเป๋าและหยิบบางสิ่งออกมา
“อะ” ปัตย์ยื่นไปตรงหน้าองศา ใบหน้าบึ้งตึงปรากฏรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“ชาเขียว”
“ก็เมื่อวานองศาบอกให้ซื้อมาให้”
“ถูกรสด้วย” องศารับไปถือไว้ก่อนพลิกขวดด้านฉลากขึ้นมาดู
“มันไม่ได้จำยากนี่” ปัตย์ร้อนตัว รู้อย่างนี้แกล้งซื้อผิดรสมาก่อนก็ดี
“จะเชียร์ผมไหม”
“หือ?” ปัตย์ประหลาดใจกับคำถามแต่ก็รีบตอบรับ “เชียร์สิผมเชียร์วิศวะอยู่แล้วไม่อย่างนั้นจะนั่งฝั่งนี้เหรอ”
“ผมถามว่าอ้วนจะเชียร์ผมไหม”
“เชียร์” ปัตย์พยักหน้ารับ โธ่ที่มาดูแข่งวันนี้ก็เพราะใครล่ะ
“มานี่” องศาดึงปัตย์เข้าไปใกล้ วางมือลงบนผมยุ่งก่อนลูบผมเล่นเบาๆ
“ฝากบอกพี่นะด้วยว่าวันนี้ผมชนะแน่ อย่าลืมที่บอกว่าจะเลี้ยงข้าว” โธ่~ ปัตย์อุทานอยู่ในใจ นึกว่าเรื่องอะไรเกือบเข้าข้างตัวเองแล้วว่าองศายังยืนอยู่เพราะอยากคุยกับเขา ที่แท้แค่จะฝากทางณดล
“อืมเดี๋ยวบอกให้”
“ไปนะ”
“โชคดี” ปัตย์อยากพูดมากกว่านั้นแต่ต้องระงับใจไว้ไม่ให้เผลอทำอะไรออกนอกหน้าเกินไป สู้ๆ นะ ปัตย์บอกแผ่นหลังขององศา ขอให้ชนะด้วยเถิดเพี้ยงเย็นนี้จะได้กินข้าวด้วยกัน กินข้าวกับองศา! ปัตย์ตาโตหันไปมองที่นั่งริมสนาม เมื่อกี้เขานัดกับปราณไว้แล้วนี่ แย่แล้ว!!
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ปราณถึงไม่ใช่อัจฉริยะแต่ก็ใกล้เคียง ดูเถอะขนาดไม่ซ้อมยังเล่นได้โคตรรดีเก่งมันทุกเรื่อง” ฟ้าใสชมไม่ขาดปาก ปลื้มที่มีเพื่อนเก่ง
“อื้อ”
“ปราณเตะกรรมการ”
“อื้อ”
“ปัตย์!” ปัตย์ทำหน้างงๆ เมื่อฟ้าใสเสียงดังใส่ เขาละสายตาจากกล้องหันไปมองหน้าเพื่อน
“สนใจฟังกันบ้างไหม”
“ฟังสิ” ฟ้าใสถอนใจเฮือกใหญ่ เมื่อไหร่ก็ตามที่องศาอยู่ตรงหน้า ปัตย์จะเหมือนหลุดเข้าไปในภวังค์ไม่รับรู้สิ่งรอบข้าง
“ฟังแล้วได้ยินไหมว่าเราพูดอะไร”
“พูดว่า..หมาแมวมันแกวกระโดด!!” ปัตย์อุทานลั่นเมื่อลูกฟุตบอลพุ่งเข้ากระทบพื้นอัฒจรรย์ย่างจัง เฉียดขาของเขาไปนิดเดียว
“ปัตย์โดนไหม” ณดลตกใจรีบชะโงกหน้าดูเพื่อน
“เกือบโดนแต่ไม่โดน” นอกจากเผลออุทานแล้วปัตย์ไม่ได้รับอันตรายใดๆ ดีที่มือของเขาถือกล้องไว้มั่น
“ให้ตายเถอะ ปัตย์นี่ศูนย์รวมของอุบัติเหตุจริงๆ”
“เกินไป” ปัตย์พยายามมองหาลูกบอลแต่ไม่เจอ แรงกระแทกขนาดนั้นคงกระเด็นไปไกล
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงพูดปนหอบดังขึ้น ความเคยชินทำให้ปัตย์คิดว่าเป็นปราณ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าเป็นห่วงที่ลอยอยู่ตรงหน้ากลับเป็นขององศา ก่อนร่างสูงของปราณจะตามขึ้นมาติดๆ
“ปัตย์!”
“ไม่ต้องตกใจเราไม่เป็นอะไร” ปัตย์รีบยกมือสองข้างขึ้นห้ามแต่ไม่เป็นผล องศาคุกเข่าลงข้างๆ จับไหล่ของเขาไว้ใช้สายตาสำรวจดูให้แน่ใจ
“ผมไม่เป็นไรองศา” ปัตย์เขินจนแก้มแดง
“จริงๆ เลย” ปราณบ่นเบาๆ ปัตย์เป็นพี่ชายที่ทำให้เขาเป็นห่วงได้ตลอดเวลา
“ปราณ เราไม่ใช่ตัวเรียกอุบัติเหตุนะ” ปัตย์เงยหน้าขึ้นพูดเพราะปราณยืนจึงสูงกว่าเขา องศามองใบหน้าที่แหงนเงยของกระต่ายอ้วน ใช้สองมือประคองที่แก้มกลมจับพลิกซ้ายขวาเพื่อหารอยฟกช้ำ
“องศา~” ปัตย์ประท้วง ทำไมชอบทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวอยู่เรื่อย
“ไม่เป็นไรก็ดี” ปราณรับบอลจากคนดูที่ส่งต่อกันมา แตะมือลงบนไหล่องศาให้ลุกขึ้น
“ไปได้แล้ว” องศาลุกขึ้นยืน ปราณปล่อยให้องศาเดินนำลงไปก่อน เขามองตามแผ่นหลังหนาด้วยสายตาครุ่นคิด องศาไม่ใช่คนเตะลูกบอลลอยจากสนามแต่กลับเป็นคนแรกที่วิ่งออกมา ไหนจะสายตาแปลกๆ ที่มองเขา เป็นไปได้ไหมว่าองศาไม่พอใจความสนิทสนมระหว่างเขากับปัตย์ ปราณยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก หรือหมอนี่กำลังชอบปัตย์เข้าให้แล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ไปกินพร้อมกันเลยเราเลี้ยงเอง” ปราณสรุปง่ายๆ ไม่เห็นต้องคิดอะไรมาก พวกเขาชนะการแข่งขันสามต่อสอง ถือว่าเป็นตัวเลขกระชับมิตรระหว่างสองคณะ เขานัดเลี้ยงข้าวปัตย์ในขณะที่ณดลนัดเลี้ยงกลุ่มขององศา ปราณจึงชวนไปกินพร้อมกัน
“เป็นความคิดที่ดีมาก” ณดลสนับสนุนเต็มที่งานนี้สบายเขาเพราะไม่ต้องควักกระเป๋าเอง
“หารกันก็ได้ครับ” องศาพูดเสียงเรียบ
“ไม่เป็นไรพี่เลี้ยงเอง ปัตย์หยิบเสื้อให้หน่อย” ปราณถอดเสื้อบอลที่สวมอยู่ออก ปัตย์จัดการเปิดกระเป๋าปราณหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กให้น้องชายเช็ดก่อนส่งเสื้อยืดสีขาวสะอาดให้เปลี่ยน ปราณส่งเสื้อบอลกับผ้าขนหนูคืนให้ ปัตย์รับมาพับและเก็บเข้ากระเป๋าอย่างดี เขาไม่รู้ตัวว่าองศามองอยู่ทุกการกระทำ
“ไปร้านพี่ชาติดีไหม” ปราณถามความคิดเห็นรุ่นน้อง
“ก็ดีครับ” ภาคเห็นดีด้วยเพราะตั้งใจว่าจะหาเวลาแวะไปอุดหนุนรุ่นพี่อยู่แล้ว
“เดี๋ยวพี่โทรบอกพี่ชาติเอง ไปเจอกันที่ร้าน”
“ครับ”
“ไปได้แล้วปัตย์”
“อะ..อืม” ปัตย์ละล้าละลังแต่เห็นสายตาดุๆ ของปราณแล้วไม่กล้าขัดใจจึงยอมลุกขึ้นแต่โดยดี
“เดี๋ยวเจอกันครับพี่ปัตย์”
“เดี๋ยวเจอกัน” ปัตย์หน้าจ๋อย ครามยิ้มให้เขาแต่องศาไม่ยิ้มสักนิด ขนาดเดินผ่านหน้าเขายิ้มให้เสียกว้างเจ้าตัวก็ทำหน้าเหมือนไม่เห็น เป็นอะไรขององศา
“กำลังจะได้กินของอร่อยทำไมหน้ามุ่ย” ฟ้าใสสะกิดเพื่อน
“ไม่รู้องศาเป็นอะไร ดูท่าอารมณ์ไม่ค่อยดี”
“โดนใครกวนโมโหในสนามมั้ง” ณดลเดาตามเนื้อผ้า เสียงกรี๊ดให้ปราณกับองศาถือว่าสูสี เป็นเรื่องธรรมดาที่จะถูกหนุ่มๆ ในสนามหมั่นไส้ เขาเองเป็นเพื่อนและรุ่นพี่ยังอดอิจฉาทั้งสองคนไม่ได้
“มีเหรอปราณ”
“ก็น่าจะมี” ปราณตอบยิ้มๆ เขาไม่คิดจะบอกในสิ่งที่ตนเองสงสัยให้ปัตย์รู้
“สงสัยองศาโดนแกล้งขัดแข้งขัดขา ไม่ดีเลยเจ็บหรือเปล่าก็ไม่รู้” ปัตย์มองอยู่ตลอดแต่เวลาชุลมุนบางครั้งเราก็ดูไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่เจ็บนี่ แล้วมันก็เป็นเรื่องธรรมดา แข่งบอลก็ต้องเจอแบบนี้อยู่แล้วคิดอะไรมาก”
“โหปราณไม่น่าต้องถาม ก็นั่นสุดที่รักของปัตย์ทางนี้ก็ไม่อยากให้มีอะไรกวนใจ” ฟ้าใสตอบแทนได้สบาย ความคิดของปัตย์เพื่อนอย่างเธอรู้ดี
“แต่เราว่ามีอะไรกวนใจองศาหน่อยก็ดี”
“ดีตรงไหน” ฟ้าใสเข้าใจปัตย์แต่ไม่เข้าใจคู่แฝดอย่างปราณ
“เอาน่าอย่ารู้เลย” ปราณกอดบ่าพี่ชาย หัวเราะขำๆ แต่ไม่ยอมเฉลย หวังว่าเขาจะเดาไม่ผิด ปราณรู้ว่าปัตย์รักองศา เขาอยากเห็นปัตย์มีความสุขแต่ต้องเป็นความสุขที่แท้จริง ดังนั้นจึงเป็นหน้าที่น้องชายอย่างเขาที่ต้องจัดการ หวังว่านายจะชอบพี่ชายของฉันจริงๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“มึงยังแน่ใจอยู่ไหมว่าrabbitboyคือพี่ปัตย์เพราะกูชักไม่มั่นใจ” ภาคเหลือบตามองคนนั่งทำหน้าหงิกมาเกือบตลอดทาง องศาไม่ยอมขับรถจึงเป็นหน้าที่ของเขาต้องขับให้
“กูบอกแล้ว” ครามยื่นหน้ามาจากเบาะหลัง “มึงมีสิทธิจับกระต่ายผิดตัวสูงมาก ยิ่งกูเป็นพี่ปัตย์กับพี่ปราณวันนี้กูยิ่งมั่นใจ”
“เออกูก็ลังเลเพราะพี่ปราณ ดูสนิทสนมกันสุดๆ เลยว่ะ ถ้าระหว่างสองคนนี้มีอะไร พี่ปัตย์จะเป็นrabbitboyได้ยังไงวะ ในเมื่อrabbitboyชอบมึง”
“กูบอกแล้วไม่เชื่อ”
“กูยังไม่รู้แต่กูต้องรู้ให้ได้”
“มึงจะดักกระต่ายเหรอ”
“ใช่ คราวนี้กูจะทำให้แน่ใจว่ากระต่ายอ้วนจะไม่ดิ้นหลุดไปอีก”
“คืนนี้?”
“ยัง แต่เร็วๆ นี้แน่”
“อยากให้ช่วยอะไรก็บอก” ครามเองก็อยากรู้ให้ชัดเจนว่าระหว่างเขากับองศาใครทายถูกใครทายผิดกันแน่
“ถ้ามีเดี๋ยวกูบอกเอง” องศาจ้องมองรูปในโทรศัพท์ เสียงเตือนเพิ่งดังได้เพียงครู่ รูปของเขาถูกโพสต์ขึ้นอินสตาแกรมrabbitboy พร้อมคำบรรยาย
ดีใจที่ไม่เจ็บ #Apple of my eye ทำไมถึงคิดว่าเขาจะเจ็บ เป็นห่วงเขาใช่ไหม นั่งมองเขาใช่ไหม นายใช่ปัตย์หรือเปล่า
360ong_saa: @rabbitboy ขอบคุณที่เป็นห่วง ดูจนจบหรือเปล่า
องศารอเพียงไม่นาน ข้อความตอบกลับก็แจ้งเตือนขึ้น
rabbitboy: @360ong_saa ละสายตาไม่ได้เลย
ในรถเหลือเพียงความเงียบ สายตาขององศายังจับจ้องอยู่ที่ข้อความ เขากำลังถามตัวเองว่า..เขาคิดว่าrabbitboyคือปัตย์ หรือเขาอยากให้ปัตย์คือrabbitboy กันแน่ ระหว่างสองคำตอบความรู้สึกแตกต่างกันมากมายนัก บางทีเขาควรจับความรู้สึกตัวเองให้ได้เสียก่อน ก่อนที่จะลงมือจับกระต่ายตัวอ้วน
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ปล. มีคนถามว่าให้ใช้แฮชแท็กไหนดี เอาอันนี้ละกันค่า สิ้นคิดมาก 555
#กระต่ายอ้วนขององศาปล.1 ปัตย์อุทานว่า "อุ้ย" นะคะ ไม่ใช่ "อุ๊ย" นายเอกยังไม่แต๋วแตกน้า 555
** ใครรอองศาหึงรออีกนิดนะคะ เร็วไปคนเขียนจิถูกตำหนิได้ว่ายังไม่ทันไรจะหึงกันได้ไงงี้ ไปตามสเต็ปเนอะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 457721 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก