ตอนที่ 11 : ไม่ได้การ “เป็นอะไร” องศาขำกระต่ายอ้วน ที่เดี๋ยวนั่งก้มหน้างุดเดี๋ยวยิ้มแก้มป่อง เดี๋ยวแอบมองเขาเดี๋ยวเบือนสายตาหนีไปมองนอกหน้าต่างรถ ขยับตัวหยุกหยิกอยู่ไม่นิ่ง
“ใครเป็นอะไร” ปัตย์ทำหน้ามึนเหมือนไม่รู้ว่าองศาพูดถึงตัวเอง ก็เขาไม่อยากตอบคำถามนี่
“ยังจะถามนั่งกันอยู่สองคนจะเป็นใครได้อีก”
“พูดถึงสองคน ทำไมองศาไม่ชวนเพื่อนมาด้วย” ปัตย์เปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นเสียจะได้ไม่เข้าตัว
“แล้วทำไมอ้วนมาคนเดียว”
“ผมชวนแล้วแต่ไม่มีใครว่าง” ปัตย์ไม่อยากมากับองศาแค่สองคนแต่ทั้งณดลและฟ้าใสไม่มีใครว่าง คนหนึ่งต้องไปทำธุระให้แม่ อีกคนนัดพี่ชายไปออกกำลังกาย
“คนเราก็ต้องมีธุระกันบ้าง”
“ครามกับภาคก็ติดธุระเหมือนกันเหรอ”
“เปล่าไม่ได้ชวน”
“อ้าว ทำไมองศาไม่ชวนเพื่อน” ปัตย์ทำหน้าแปลกใจ ปกติเห็นไปไหนมาไหนด้วยกันครบทีม
“สงสารคนเลี้ยง”
“ผมจ่ายไหว องศาโทรไปชวนสิ บอกให้ตามมาเดี๋ยวซื้อตั๋วรอ” ปัตย์พูดอย่างใจปล้ำ ความจริงคือเขาเขินที่จะอยู่กับองศาสองคน ที่สำคัญเขากลัวองศาไม่สนุก กลัวเบื่อ กังวลไปสารพัด ไม่อยากให้องศาเข็ดขยาด กลายเป็นนัดครั้งเดียวแล้วไม่กล้านัดเขาอีกเลย
“ไม่ล่ะ” ปัตย์มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนขับ แปลกใจยิ่งขึ้น อยากรู้ว่าทำไมองศาถึงตอบว่าไม่ ดูเหมือนคนถูกมองจะรู้ตัวจึงหันมาสบตา
“ไปกันสองคนดีแล้ว”
อะ..อืม” ปัตย์พยักหน้า เผลอยกมือขึ้นตบแก้มตัวเองเบาๆ หลายที องศาลอบมอง หึหึ อ้วนเอ๊ยแค่นี้ก็ต้องเขินด้วย
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เฮ้ยปัตย์” เสียงคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลัง ปัตย์หันไปมองเจอเข้ากับเพื่อนเก่าสมัยเรียนมัธยม
“พัช” ปัตย์ยิ้มกว้างทักทายเพื่อนที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานาน
“บังเอิญว่ะมาดูหนังเหรอ”
“อื้อ”
“มากับใคร”
“กับรุ่นน้อง” ปัตย์ชี้มือไปทางองศาที่ยืนซื้อตั๋วหนังอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เขาแยกไปเข้าห้องน้ำจึงยืนรออยู่นอกแถว
“ยังจ้ำม่ำเหมือนเดิมเลยว่ะ แล้วนี่มีแฟนหรือยัง”
“ถามเหมือนไม่รู้ หุ่นอย่างนี้จะหาแฟนได้ไหม” ปัตย์หัวเราะขำตัวเอง ผ่านไปกี่ปีเขาก็ยังอ้วนเหมือนเดิม
“ทำไมจะหาไม่ได้ปัตย์นิสัยดีออก มันต้องมีคนชอบหุ่นแบบนี้บ้างสิ” พัชบีบแก้มกลมของเพื่อนด้วยความมันเขี้ยวเหมือนที่ชอบทำในอดีต
“ปัตย์” แรงดึงจากทางด้านหลังทำให้ปัตย์สะดุ้งโหยง เผลออุทานคำติดปากออกมาจนได้ “มันแกวกระโดดกระโดด!” ปัตย์รีบตะครุบปากตัวเอง เอาอีกแล้ว
“ฮ่าๆ ยังอุทานเหมือนเดิมเลยนะปัตย์”
“อื้อ มันเลิกไม่ได้”
“ว่าแต่เจ้ามันแก...” เพื่อนของปัตย์ยังพูดไม่จบประโยคก็โดนกระต่ายอ้วนพุ่งเข้าใส่ มือหนึ่งเหนี่ยวคออีกมือปิดลงบนปาก ด้วยท่าทางสนิทชิดเชื้อ เสียงจุ๊ดังเบาๆ ตากลมโตเบิกกว้างเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายหยุดพูด คล้ายกับไม่ต้องการให้เขาได้ยิน องศาหรี่ตามอง เมื่อกี้เพื่อนของปัตย์พูดว่าอะไร เขาดันฟังไม่ชัด
“เฮ้ย มันเค็ม” ร่างสูงจับมือกระต่ายอ้วนออกจากปาก องศาเริ่มไม่ชอบใจกับภาพที่เห็นเพราะอีกฝ่ายจับมือกระต่ายอ้วนไม่ยอมปล่อย
“เค็มเหรอ แต่เราเพิ่งล้างมือมานะ” สีหน้าขอโทษขอโพยราวกับทำความผิดร้ายแรงของปัตย์ทำให้พัชยิ้มเอ็นดูเพื่อน ต่างกับองศาที่ใบหน้าเรียบสนิท
“ล้อเล่นน่า ว่าแต่จะไม่แนะนำเพื่อนให้ฉันรู้จักรึไง” พัชเตือนปัตย์เมื่อรับรู้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากข้างหลังเพื่อน
“โทษทีมัวแต่ตกใจ นี่พัชเป็นเพื่อนผมตั้งแต่เรียนมอต้น แล้วนี่องศาเป็นรุ่นน้องเรา”
“อ้อ รุ่นน้อง” พัชทวนคำด้วยเสียงปนหัวเราะ รอยยิ้มรู้ทันใครบางคนปรากฏขึ้นมุมปาก จ้องเขาตาขวางขนาดนี้คงไม่ใช่รุ่นน้องแล้วกระมัง
“สวัสดีครับ” องศาค้อมศีรษะให้พัช ถึงไม่ชอบขี้หน้าแต่เขาก็มีมารยาทพอ
“สวัสดี พวกนายมาดูกันสองคนเหรอ”
“ใช่” ปัตย์เป็นคนตอบคำถามเพื่อน “แล้วพัชมากับใคร”
"มากับ...รุ่นน้องน่ะ" พัชตอบรับพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก แววตาเป็นประกาย แต่น่าเสียดายที่ปัตย์ไม่ทันสังเกต ความจริงเขามากับคนที่กำลังจีบอยู่ แต่นึกอยากแกล้งรุ่นน้องของปัตย์จึงไม่บอกความจริง
“มาดูหนังเหมือนกันหรือเปล่า ดูพร้อมกันไหม”
“ไม่ล่ะ ฉันมีคนดูด้วยแล้ว” พัชอยากบอกเพื่อนว่าถามคนที่ยืนข้างหลังก่อนดีไหม อย่าบอกนะว่าเพื่อนของเขาไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร ปัตย์ก็ยังเป็นปัตย์คนเดิม สมกับเป็นเพื่อนที่ใสซื่อที่สุดของชั้นจริงๆ
“งั้นวันไหนว่างๆ ไปกินข้าวบ้านเราจะได้เจอปราณด้วย” ปัตย์เขม่ามือเพื่อนที่จับอยู่
“โอเค เดี๋ยวฉันโทรหานายอีกทีแล้วกัน”
“อืม อย่าลืมโทรมานะเราจะรอ”
“หึ แน่นอน” พัชล่ำลาเพื่อนด้วยรอยยิ้มขำ นึกอยากรู้ขึ้นมาจับใจว่าหลังจากแยกกันแล้วเพื่อนตัวอ้วนของเขาจะโดนทำโทษหรือไม่ โทษฐานที่นัดผู้ชายอื่นให้โทรหาแถมบอกว่าจะตั้งตารออีกด้วย งานนี้สงสัยต้องเคลียร์กันยาว
“นุ่มนิ่มอย่างนายระวังจะได้แฟนเป็นผู้ชาย” ไม่อยากเชื่อว่าประโยคที่เขาเคยล้อเพื่อนไว้ในอดีตจะเป็นจริง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เพื่อนสนิท?” องศามองตามหลังร่างสูงใหญ่ของพัช
“ก็สนิทพอสมควร ผมเรียนห้องเดียวกับพัชตั้งแต่มอต้นถึงมอปลาย เห็นหน้ากันหกปีเต็มถึงอยู่คนละกลุ่มก็ยังถือว่าสนิท”
“เป็นเกย์เหรอ”
“หะ?!!” ปัตย์ตาเหลือก ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ โธ่องศาจู่ๆ มาถามอะไรเขาแบบนี้ ปัตย์คิดหนักว่าควรตอบอย่างไรดีถ้าโกหกออกไปแล้วองศารู้ทีหลังจะไม่โกรธหรือ คิดสิปัตย์ คิด
“เป็น” “ตกลงเพื่อนเป็นหรือเปล่า” สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน ในขณะที่ปัตย์หลับหูหลับตาตอบองศาก็ถามซ้ำขึ้นมา ปัตย์อ้าปากค้างมององศาตาโต ถามถึงพัชหรอกเหรอนึกว่าถามถึงตัวเขาเอง
“คิดอยู่เหมือนกันว่าต้องเป็น” เวรแล้ว ขอโทษด้วยนะพัชเราไมได้ตั้งใจ ปัตย์ได้แต่ขอโทษเพื่อนอยู่ในใจ
“คือ..อาจจะเป็นหรือไม่เป็นก็ได้ผมก็ไม่แน่ใจ” ปัตย์อึกอักตอบ ไม่แก้ตัวให้เพื่อนเขาก็รู้สึกผิดอยู่ในใจ
“ไหนว่าสนิทกัน”
“ก็บอกแล้วว่าคนละกลุ่ม ผมไม่ได้แน่ใจหรือรู้จริง” ปัตย์อยากปฏิเสธให้เพื่อนเต็มคำแต่มันขัดกับคำตอบแรกที่เขาพูดออกไป จึงทำได้ดีที่สุดเพียงเท่านี้
องศาไม่รู้สึกดีขึ้น แววตากรุ่มกริ่มดวงตาเป็นประกายของพัชยังทำให้เขาหงุดหงิดไม่หาย กระต่ายอ้วนก็ใจดีกับเขาไปทั่ว ปล่อยให้จับมืออยู่ได้
“ไปซื้อน้ำกับป๊อปคอร์นกันไหม” ปัตย์ชวนเสียงอ่อย เมื่อเจอสายตาดุขององศาที่มองมา
“อืม”
“อื้อ” ปัตย์พยักหน้า เมื่อองศาไม่ยอมขยับเขาจึงต้องเดินนำ เป็นอะไรของเขาหนอจู่ๆ ก็หงุดหงิดขึ้นมา ทีแรกยังยิ้มแย้มอยู่เลย นอกจากขี้แกล้งแล้วยังขี้โมโหอีกด้วย
องศายืนต่อแถวอยู่หลังปัตย์ มองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าครุ่นคิด นึกหนักใจในความใสซื่อของกระต่ายอ้วน อย่างนี้ใครเข้ามาจีบจะรู้ตัวไหม น่ารักน่าฟัดขนาดนี้ใครเห็นก็ต้องชอบ ขนาดเขาไม่เคยสนใจผู้ชายมาก่อนยังหลง ยิ่งคิดองศายิ่งหงุดหงิด
“ป๊อปคอร์นไซซ์แอลสองครับแบบผสม เป๊บซี่สอง”
“เอาชุดเดียวก็พอ”
“เปลี่ยนไหมคะ” “ไม่ครับ” ปัตย์พยายามสะกิดองศาให้เปลี่ยนแต่เจ้าตัวไม่สนใจ
“ไม่น่าซื้อมาเยอะเลย” ปัตย์บ่นอุบเมื่อช่วยองศาถือออกมาจากเคาน์เตอร์
“อ้วนบอกอยากกินสองถัง”
“หือ?” ปัตย์ทำหน้าแปลกใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันที่นัดกันเขาพูดเล่นเอาไว้ “โอ๊ะ!ขอโทษ วันนั้นผมแซ็วองศาเล่น ไม่ได้คิดจะกินสองถังจริงๆ”
“กินไม่หมดก็ไม่เป็นไร”
“ขอบคุณนะที่จำได้” ปัตย์อดปลื้มไม่ได้ที่องศาจำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาพูดได้
“กับบางคนต้องจำแต่บางคนไม่ต้อง”
“องศา” ปัตย์เงยหน้าขึ้นสบตากับองศา สายตาของเขาเต็มไปด้วยคำถาม ร่างสูงยิ้มมุมปากก่อนเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาเรือนใหญ่ของทางโรงภาพยนตร์
“น่าจะเข้าได้แล้ว ไปกันเถอะ”
“อื้อ” ปัตย์อยากถาม อยากรู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร แต่สิ่งที่ทำได้คือเดินตามองศาไปต้อยๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“หนาวหรือเปล่า” เสียงถามเบาๆ เรียกให้ปัตย์หันไปมอง เขาส่ายหน้าปฏิเสธ อยากบอกว่าเขาจะหนาวได้อย่างไรในเมื่อกักตุนไขมันไว้จนตัวกลม ไหนจะเพิ่งกินป๊อบคอร์นไปเกือบหมดถังจนองศาต้องดึงเอาไปวางไว้ที่เก้าอี้ว่างข้างตัวเพราะกลัวเขาอิ่มเกิน
“หนาวเหรอ” ปัตย์เหวอเมื่อองศาเข้าใจว่าเขาหนาว ร่างสูงขยับเข้ามานั่งชิดจนไหล่ชน ดึงมือเขาไปถูให้ หรือองศาไม่เห็นว่าเขาส่ายหัว ปัตย์มั่นใจว่าแสงในโรงภาพยนตร์มีพอให้มองเห็น แต่อาจจะเป็นจังหวะที่จอมืดพอดีก็ได้ ปัตย์คิดในแง่ดี จึงเอนตัวไปทางองศาอีกนิดเพื่อกระซิบบอก
“ผมไม่หนาว”
“พิงมา” มือใหญ่เอื้อมมาจับศีรษะทุยของเขาให้ซบลงบนบ่า ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อยคล้ายเลื่อนตัวลงให้เขาพิงสบายยิ่งขึ้น
“ไม่เป็นไร” ปัตย์กลัวองศานั่งไม่สบายจึงขยับตัวออก แต่มือใหญ่รั้งศีรษะเขาให้กลับไปพิงเหมือนเดิม
“ดูหนังไป อย่าเสียงดัง” ปัตย์กระพริบตาปริบๆ เขาเสียงดังที่ไหน ตกลงเขาพูดไม่รู้เรื่องหรือองศาดื้อกันแน่
“ดื้อ” ปัตย์พึมพำออกมาเบาๆ แอบยู่ปากให้แม้รู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็น
“โอ๊ะ” ปัตย์อุทานออกมาเบาๆ เมื่องศาเคาะศีรษะเขาทีหนึ่ง ทีอย่างนี้ทำหูดี ปัตย์นินทาแอปเปิ้ลของเขาอยู่ในใจ
องศาลอบมองใบหน้าที่ซบอยู่บนบ่า ยอมรับว่าเขาเหลือบตามองกระต่ายอ้วนมากกว่าหนังที่ฉายอยู่บนจอเสียอีก เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าเขาไม่เคยให้เพื่อนผู้ชายที่ไหนพิงไหล่ดูหนัง นี่มันเรื่องธรรมดาที่ไหนกระต่ายอ้วนเอ๊ย บางทีองศาก็นึกอยากดึงแก้มกลมให้ยืดออกเพราะความหมั่นไส้ที่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย แต่..องศาถอนใจออกมาเบาๆ เมื่อนึกภาพกระต่ายอ้วนนั่งพิงเพื่อนอย่างณดล ก็กระต่ายอ้วนขี้อ้วนแบบนั้นคงไม่เห็นว่าของแบบนี้เป็นเรื่องแปลก
ไม่ได้การขืนปล่อยให้ไปทำตัวน่ารักกับใครเขาจะมีคู่แข่งไม่รู้ตัว เห็นทีต้องแปะป้ายมีเจ้าของแล้วเป็นยันต์กันผีไว้ก่อน เพราะไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่ากระต่ายอ้วนถึงจะรู้ตัวโดนว่าเขาจีบ
Rabbitboyจะใช่ปัตย์หรือไม่เป็นเรื่องที่เขายังอยากรู้ แต่ไม่ว่าจะคำตอบจะออกมาอย่างไร ปัตย์คือกระต่ายอ้วนของเขาคนเดียว
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
สปอยว่าจริงๆ ปัตย์เริ่มคิดแล้ว / คิดว่าองศาจะแปะป้ายวิธีไหน / ตอนหน้าจับกระต่ายกัน
ปล. ไซซ์ สะกดแบบนี้ถูกต้องแล้วนะคะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458763 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก