ตอนที่ 15 : ถอยและก้าว “อยากทานอะไร” ปราณเอ่ยปากถามเมื่อเดินถึงตัวคนที่นั่งรออยู่
“ไม่ทานครับ” ชฎายุลุกขึ้นยืน เขาต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตา
“ไม่ทาน?”
“ครับ ผมไม่ได้นัดทานข้าวเสียหน่อยพี่ปราณบอกว่าจะแวะมาเห็นหน้า ผมปฏิเสธไม่สำเร็จก็อยู่รอ” ท่าทางสุภาพเรียบร้อย ใบหน้าติดรอยยิ้มอ่อน ปราณชักสงสัยว่าเด็กนี่กำลังอธิบายคำตอบหรือกำลังกวนประสาทเขาอยู่กันแน่ แปลกที่คราวนี้เขากลับแยกมันไม่ออก
“พี่ปราณเห็นหน้าผมแล้ว ผมกลับได้แล้วใช่ไหมครับ” ร่างโปร่งหยิบหนังสือขึ้นมากอด ปราณยิ้มเย็น ยกมือขึ้นกดไหล่อีกฝ่ายให้นั่งลง
“ยัง”
“มีอะไรครับ”
“ผมยังเห็นหน้าไม่เต็มอิ่ม” ปราณนั่งลงฝั่งตรงข้าม ดวงตาลุ่มลึกจ้องเข้ามาในดวงตาของเขา รอยยิ้มมุมปากหยักลึกได้รูปสวย ชฎายุหัวใจเต้นแรง เขาพยายามไม่ละสายตาหนี
“อีกนานไหมครับ”
“รีบ? หรือกลัวอะไร” รอยยิ้มขำคล้ายคนรู้ทัน ชฎายุส่ายหน้าเบาๆ หยิบหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่งชูขึ้นให้ปราณดู
“เปล่าครับ ถ้านานผมจะได้อ่านหนังสือไปด้วย พี่ปราณแค่มองหน้าไม่ใช่เหรอครับ” ชฎายุเปิดหนังสือในมือ เขาก้มหน้าลงอ่าน พยายามทำทุกอย่างให้เหมือนว่าเขาไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ใจเต้นรัว สายตาของผู้ชายคนนี้พร้อมจะสะกดทุกคน
“ยูมีคนที่ชอบไหม” น้ำเสียงเนิบนาบถามราวกับกำลังเกียจคร้าน ชฎายุเหลือบสายตาขึ้นมองก่อนรีบซ่อนลง
“ไม่มีครับ”
“ตกลงยังไม่มีแฟน”
“ครับ”
“ตอบตรงดี”
“แล้วจะให้ผมโกหกหรือครับ” หนังสือในมือถูกมือใหญ่กดลง ชฎายุเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือโดยอัตโนมัติ
“ยูรู้จักผมได้ยังไง”
“ถามเพราะอยากให้ผมชมหรือถามเพราะไม่รู้ตัวจริงๆ ว่าพี่ปราณเป็นนายแบบและดังในมหาลัยพอสมควรครับ”
“ถามเพราะอยากรู้ว่ายูสนใจผมบ้างหรือเปล่า”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็จะตอบตรงๆ ว่าที่ผมยังนั่งรออยู่เพราะพี่ปราณเป็นน้องของพี่ปัตย์ครับ”
“รู้ด้วยเหรอ?” ปราณปล่อยมือจากหนังสือ เขาเอนหลังกลับพิงพนักเก้าอี้ กอดอกไว้หลวมๆ มองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยความรู้สึกถูกใจ
“รู้ครับ ได้ยินพวกเพื่อนพูดกัน”
“แต่ที่คณะผมไม่เห็นมีคนรู้เท่าไหร่”
“จะบอกว่าพวกผมช่างนินทาเหรอครับ มันไม่เหมือนกัน พี่ปัตย์ไม่ได้มีชื่อเสียงเหมือนพี่ปราณบอกไปคนก็นึกหน้าไม่ออกจำชื่อไม่ได้ แต่ที่คณะพอบอกว่าพี่ปัตย์เป็นพี่ของพี่ปราณที่เป็นนายแบบคนก็นึกออกทันที”
“มีเหตุผล”
“ผมถามบ้างได้ไหมครับ”
“ถามมาสิ”
“พี่ปราณเอ่อ..สนใจผมจริงๆ หรือมีอย่างอื่นแอบแฝงครับ ถ้ามีก็บอกผมมาตรงๆ ดีกว่าครับ”
“ทำไมถามแบบนั้น”
“มันแปลกนี่ครับ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนและพี่ปราณก็มีสาวๆ รุมล้อม มีข่าวกับนางแบบกับดารา ไม่เห็นเคยมีข่าวซุบซิบกับผู้ชาย”
“เชื่ออะไรกับข่าวพวกนั้น ไม่คิดเหรอว่าผมอาจปิดเก่งก็ได้”
“พี่ปราณไม่ได้กำลังจีบผมให้เพื่อนใช่ไหมครับ” คำพูดที่โพล่งออกมากับสายตาหวาดระแวงราวกับลูกกวางน้อยทำให้ปราณมองด้วยความสนใจ
“หึหึ ทำไมคิดแบบนั้น”
“ไม่มีอะไรครับ แค่คิดขึ้นมาเฉยๆ”
“โดนจีบบ่อยสินะเรา”
“ก็มีบ้างครับ”
“ถ้าให้เดาผู้ชายเป็นส่วนใหญ่ใช่ไหม ยูดูไม่ค่อยตกใจที่ผมทัก” ชฎายุอยากขอบคุณตัวเองที่เขาเก็บอาการไว้ได้มิดชิดจนปราณไม่สังเกต จริงอยู่ที่เขาชินกับการโดนผู้ชายจีบแต่ไม่ใช่กับผู้ชายคนนี้
“ก็ใช่ครับ”
“องศาด้วยหรือเปล่า” ชฎายุชะงักเมื่อชื่อของเพื่อนวัยเด็กโผล่ขึ้นมา เขามองปราณด้วยสายตาแปลกใจ
“ทำไมถึง...”
“ทำไมถึงถามใช่ไหม” ปราณแทรกขึ้นมาก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ “เมื่อวานผมมาหาปัตย์ที่นี่ เห็นองศายืนอยู่กับยูท่าทางสนิทสนมเลยต้องถามให้แน่ใจ องศาเป็นรุ่นน้องที่คณะ ถึงไม่ใช่กลุ่มเดียวกันแต่ถ้าจีบอยู่ผมก็ไม่ควรยุ่ง” ปราณตั้งใจโกหกว่าเจอ เขาอยากแน่ใจว่าชฎายุกับองศาเป็นอย่างที่ปัตย์กังวลจริงหรือไม่
“ก็..เป็นเพื่อนกัน” ชฎายุอึกอัก เขาหลบตาปราณนั่นทำให้อีกฝ่ายหรี่ตามองอย่างข้องจ ชฎายุไม่ทันคิดอะไรเขามัวแต่กังวลว่าจะเผยความลับของเพื่อนออกมา องศาให้เขาบอกคนที่คณะว่าจีบปัตย์ แต่เขาไม่เคยถามว่าให้ปราณรู้ได้ไหม ได้ข่าวว่าปราณหวงพี่ชายมากเสียด้วย
“ถ้าเป็นเพื่อนกันอย่างนั้นผมไม่เกรงใจ” ปราณลุกขึ้นยืน ส่งยิ้มมุมปากให้กับคนที่เงยหน้าขึ้นมอง “กลับบ้านดีๆ อยากไปส่งแต่คงไม่ให้ไปใช่ไหม” ชฎายุพยักหน้า
“ขับรถมาหรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
“ถึงบ้านแล้วโทรบอกผมด้วยว่าปลอดภัยดี”
“ปลอดภัยอยู่แล้วครับไม่ต้องโทรก็ได้”
“หรือยูอยากให้ผมดื้อไปส่ง”
“โทรก็ได้ครับ” ชฎายุรีบบอก เขายังไม่พร้อมรับมือกับปราณตอนนี้ มือใหญ่วางลงบนศีรษะของเขาลูบเบาๆ คล้ายเอ็นดู ชฎายุเงยหน้าขึ้นสบตา
“อย่ามองใครด้วยสายตาแบบนี้มันอันตราย” สายตาแบบไหน เขาเผลอแสดงสีหน้แบบไหนออกไปอย่างนั้นหรือ ชฎายุตกใจจนเผลอทำหน้าเหวอ ปากอ้าออกน้อยๆ ตาเบิกโต
“หึหึ แล้วเจอกัน” คนพูดหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ดวงตาเต้นระยิบระยับด้วยความขำ ยืดตัวขึ้นยืนตรงเต็มความสูง สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ยิ้มพรายก่อนเดินจากไป
ชฎายุปิดหนังสือในมือ ปล่อยตัวให้ลู่ลง เขาแทบจะหมดแรงกับเวลาแค่ไม่กี่นาที เขาควรจะโทรไปปรึกษาองศาบ้างดีไหม ว่าทำไมหัวใจถึงได้ทำงานหนักขนาดนี้
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ถ้ามึงกังวลมากทำไมมึงไม่ไปหาพี่ปัตย์อีกรอบวะ” ภาคหมดความอดทนเมื่อเห็นเพื่อนไม่มีสมาธิกับงานที่กองอยู่ตรงหน้า พวกเขาหอบงานที่ต้องส่งอาจารย์มานั่งทำที่คอนโดขององศา
“อ้วนมีธุระ ไม่ว่าง” องศาย้อนคิดถึงช่วงบ่าย เขาแวะไปหาปัตย์ที่คณะแม้อีกฝ่ายจะบอกว่าไม่ต้องมาก็ตาม
“อ้วน” องศารีบเรียกไว้เมื่อเห็นปัตย์เดินมากับฟ้าใสและณดล
“องศามีอะไรหรือเปล่า” ปัตย์รู้ว่าองศามารออยู่เพราะได้รับข้อความส่งมาบอก
“พี่นะพี่ฟ้าใสผมขอคุยกับปัตย์สักครู่ได้ไหมครับ”
ฟ้าใสสบตากับณดล ยอมพยักหน้าตกลงเมื่อณดลส่งสัญญาให้ “ก็ได้ ปัตย์เรารอที่โรงอาหารนะ”
“อืม”
องศารอจนฟ้าใสกับณดลเดินห่างออกไปพอสมควร จึงยื่นมือไปจับแขนของปัตย์ไว้กันไม่ให้หนี
“ไหนอ้วนบอกว่ามีธุระไม่ให้ผมมา”
“ผมมีธุระจริงๆ “ ปัตย์ถือว่าตัวเองไม่ได้โกหก เขามีธุระกับการจัดการปัญหาของหัวใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
“มีธุระแล้วทำไมพี่ฟ้าใสไปรอที่โรงอาหาร” ปัตย์ชะงักเขาก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปสนิทใจ
“ไป..ไปนั่งรอเพื่อนเฉยๆ ผมนัดไว้จะออกไปกินข้าวข้างนอกกัน” ปัตย์คิดอะไรไม่ออกจึงแก้ตัวไปเท่าที่พอนึกได้ “ผมไปด้วย”
“อย่าเลย”
“อ้วนโกรธเรื่องเมื่อวานหรือเปล่าที่ผมผิดนัด ผมขอโทษ”
“เปล่า องศาก็บอกแล้วนี่ว่ามีธุระผมจะโกรธทำไม”
“อ้วนอย่าหลบตาผม” ปัตย์เอาแต่ก้มหน้ามองต่ำ เขาไม่อยากสบตากับองศากลัวว่าจะเผลอแสดงความรู้สึกออกมา
“ไม่โกรธจริงๆ องศาไม่ต้องกังวล ไม่ต้องขอโทษด้วยผมเข้าใจ” เรื่องของความรักปัตย์เข้าใจดี หากมีโอกาสได้อยู่กับคนที่ชอบใครจะไม่คว้าโอกาสไว้ เขาเองยังทำบ่อยๆ ขอแค่ได้อยู่ใกล้องศาเขาทำมาแล้วตั้งหลายอย่าง ดังนั้นหากองศาอยากอยู่ใกล้น้องยูเขาย่อมเข้าใจดี
“ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ไปกินข้าวกัน ผมเลี้ยงข้าวอ้วนเองหรือดูหนังก็ได้ ไปดูหนังกันไหม”
“ผม..ผมติดธุระ” ปัตย์ไม่อยากให้องศารู้สึกผิดและรู้สึกว่าต้องชดเชยให้เขา มันไม่ใช่ความผิดขององศาเลยสักนิด
“อ้วน”
“ถ้าองศามาเรื่องเมื่อวานสบายใจได้เลย แค่ตามมาขอโทษถึงคณะก็ซาบซึ้งมากแล้ว” ปัตย์พยายามยิ้มให้องศาแม้มันจะดูแหยแค่ไหนก็ตาม “ผมไปก่อนนะเพื่อนน่าจะมารอแล้ว”
“เดี๋ยวสิ” องศาไม่ยอมปล่อยมือจากแขนของปัตย์ “ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้อ้วนงอนอะไร ทำไมถึงทำท่าทางแปลกๆ”
“เปล่า” ปัตย์สั่นหน้า แก้มกลมขึ้นสีแดงเรื่องเพราะแดดที่ส่องมา เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตามไรผม
“ร้อนเหรอ มานี่มา” องศาดึงแขนปัตย์ให้เดินตาม จากจุดเดิมที่ยืนคุยกันอยู่ไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่
“ไม่เป็นไรองศา ไม่ต้อง” ปัตย์รีบร้องห้ามเมื่อองศาใช้มือเช็ดไปตามไรผมให้เขา
“แก้มแดงหมดแล้ว” มือใหญ่ไล้ไปตามแก้มสีแดงราวกับลูกตำลึง ความนุ่มใต้นิ้วทำให้องศาไม่อยากละมือออก
“ก็ผมอ้วน” ปัตย์บอกเสียงอ่อย เขาทั้งขาวทั้งอ้วนมันเลยเป็นอย่างที่เห็น
“น่ารักดี” รอยยิ้มอ่อนปรากฏขึ้นบนใบหน้าขององศาแทนรอยยิ้มยั่วเย้าที่เขาเห็นเป็นประจำ มันทำให้ปัตย์ใจหวิว องศาในมุมนี้อ่อนโยนนัก
“โกรธอะไร”
“เปล่า” ปัตย์พูดซ้ำคำเดิมๆ เหมือนแผ่นเสียงตกร่อง
“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้”
“ช่วงนี้ผมยุ่งมาก”
“อ้วนไม่อยากเจอผมเหรอ” ดวงตาตัดพ้อ สีหน้าร้อนรนขององศาทำให้ปัตย์ร้าวราน เขาต้องสั่งตัวเองว่าอย่ายึดความใจดีของคนอื่นเป็นความรักเพราะมันไม่ใช่
“พูดอะไรแบบนั้น ผมยุ่งจริงๆ งานเขียนแบบกว่าจะเสร็จแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน” ปัตย์หัวเราะออกมาเบาๆ อยากให้องศาเชื่อถือ
“งานยุ่งมากสินะ”
“อืม” ปัตย์ลอบถอนใจเมื่องศายอมเชื่อในสิ่งที่เขาพูด
“งั้นพรุ่งนี้ผมเอากาแฟมาให้ ส่งตรงจากร้านอบอุ่นอ้วนจะได้มีแรงทำงาน”
“ไม่..”
“อ้วน” สีหน้าจริงจังขององศาทำให้ปัตย์พูดต่อไม่ออกได้แต่นิ่งฟังอีกฝ่าย “อย่าปฏิเสธผมทั้งหมด ไม่อย่างนั้นผมจะคิดว่าอ้วนโกรธผมเรื่องใดเรื่องหนึ่งอยู่”
“เปล่า ผมจะบอกว่าอย่าเลยเดี๋ยวโดนฟ้าใสกับณดลงอนที่ไม่ซื้อมาให้ แต่ขืนซื้อครบทุกคนก็เปลืองเปล่าๆ พวกผมดื่มทุกเช้าที่โรงอาหารอยู่แล้ว”
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผม พรุ่งนี้เช้าเจอกัน”
“.......”
“อ้วน”
“ได้สิ งั้นผมไปก่อนนะช้าไปมากแล้วไม่อยากให้คนอื่นรอนาน” แม้จะตัดใจยากลำบากแต่ปัตย์รู้ดีว่าเขาไม่ควรยืนอยู่ต่อไป เพราะมีแต่จะทำให้เขาถอนใจไม่ขึ้น
“อืม ไปเถอะ” องศามองตามร่างกลมป้อมที่เร่งรีบเดินออกไป เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่รู้ว่ามันผิดปกติแน่นอน กระต่ายอ้วนพยายามหลบหน้าหลบตาเขา อินสตาแกรมrabbitboyไม่โพสต์รูปของเขาอีกเลย ทุกอย่างเงียบเชียบ เขายังเป็น apple of my eye ของกระต่ายอ้วนอยู่ไหม จู่ๆ องศาก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา
“พี่เขาไม่ว่างหรือไม่อยากเจอมึง” เสียงถามของภาคดึงสติเขององศากลับคืน
“ไอ้เหี้ย” องศาสรรเสริญเพื่อน เมื่ออีกฝ่ายพูดสิ่งที่ใจเขากังวลออกมา
“แล้วมึงไม่รู้เลยเหรอวะว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ปัตย์ถึงทำตัวแปลกๆ”
“ถ้ามันรู้มันจะนั่งทำหน้าเป็นหมาถูกทิ้งอยู่แบบนี้เหรอวะ” ภาคหัวเราะหึๆ ตอบคำถามครามเสียเอง
“เออ เหมือนจริงๆ ว่ะ”
“ไม่ชอบอยู่แบบครบสามสิบสองกันใช่ไหม” องศายกมือจับต้นคอคราม บีบมือลงไปหนักๆ
“ดุเหี้ยๆ “ ครามสะบัดคอออกจากมือเพื่อน “แกล้งพี่เขาไว้มากเป็นไงล่ะมึง”
“กูแกล้งอ้วนที่ไหน ไม่เคย”
“มึงไม่แกล้งเลย ดักซ้ายดักขวาจนพี่เขาขวัญหนีดีฟ่อหมดแล้ว”
“เขาเรียกว่าเอ็นดู”
“คร้าบคุณองศาเอ็นดูจนกระต่ายหลุดมือ กูโคตรสมน้ำหน้า มั่นใจดีนักว่าจับกระต่ายได้แล้ว ยังไงมึง พี่เขาชอบมึง มึงสนใจพี่เขาแล้วทำไมเป็นแบบนี้ได้วะ”
“มึงพูดผิดแล้วภาค ไอ้องศาไม่ได้สนใจพี่ปัตย์” ภาคแย้งด้วยสีหน้าขรึม
“ไม่สนใจเหี้ยอะไร มึงดูมันตอนนี้” องศาปัดมือครามที่ชี้มาเกือบโดนหน้าเขา
“มันไม่ได้สนใจ มันรักเข้าให้แล้วต่างหาก หรือมึงจะเถียงกูไอ้องศา” องศายักไหล่ ทำไมเขาต้องเถียงในเมื่อมันเป็นเรื่องจริง
“ฉิบ มึงไม่แย้งสักคำ จริงหรือวะ”
“มีมึงคนเดียวนั่นแหละที่โง่” ภาคได้ทีทับถมคราม
“ผิด ถ้ามึงว่ากูโง่ พี่ปัตย์ก็โง่เหมือนกูล่ะวะ รายนั้นป่านนี้ก็ยังไม่รู้ตัวมั้ง”
“อย่าว่าอ้วนโง่” มือที่ตบลงมาบนต้นคอบวกกับเสียงคุกคาม ทำให้ครามมองเพื่อนด้วยสายตาแสร้งตัดพ้อ
“ไม่ทันไรมึงก็รักพี่ปัตย์มากกว่ากู”
“ของมันแน่อยู่แล้ว มึงน่ารักให้เท่าอ้วนก่อนค่อยมาทำสายตาแบบนี้”
“ภาคมึงพูดผิดแล้ว” ครามหันไปตบหลังภาค ความแรงสูสีกับน้ำหนักมือขอองศา
“ผิดตรงไหน”
“อย่างไอ้องศาไม่เรียกว่ารัก ต้องเรียกว่าหลงหัวปักหัวปำถึงจะถูก“
“เออ อันนี้กูเห็นด้วย”
“พวกมึงเลิกเห่าได้หรือยัง มาช่วยกูคิดก่อน อ้วนเป็นอะไรวะโกรธอะไรกู”
“เฮ้อ พวกกูจะรู้ไหม” ภาคสงสารเพื่อนแต่ก็อดสมน้ำหน้าไม่ได้ ยึกยักท่ามากแล้วเป็นอย่างไร
“มึงนึกดีๆ สิวะ ครั้งสุดท้ายที่คุยแล้วพี่ปัตย์ยังอารมณ์ดีคือตอนไหน แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง” องศาถอนใจยาว เขาพยายามลำดับเหตุการณ์อีกครั้ง
“ก็มีเรื่องเดียวเรื่องที่กูไม่ไปตามนัด แต่อ้วนบอกว่าไม่ใช่ ซึ่งกูเชื่อเพราะอ้วนไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล”
“แล้วเพราะอะไรมึงถึงไม่ไปตามนัด” ภาคช่วยซักถาม เผื่อจะเจอเรื่องที่องศาหลงลืมไป
“ก็อย่างที่เล่าไป กูเจอยูเพื่อนข้างบ้านสมัยเด็ก ไม่ได้เจอกันนานมากเลยไปทานข้าวด้วยกันถามสารทุกข์สุขดิบตามประสา แล้วก็ฝากฝังให้ช่วยดูเหลือบไรไม่ให้เข้าใกล้ปัตย์ เป็นหูเป็นตาให้กู”
“แล้วมีอะไรอีกไหม”
“ไม่มี”
“หรือมีข่าวมึงกับผู้หญิงลงเพจไหนอีกหรือเปล่าวะ มีรูปมึงคู่ๆ กับสาวๆ โผล่มาหรือเปล่า”
“ไม่มีเมื่อคืนกูลองเช็คแล้ว”
“โอ้!” ครามอุทานอย่างทึ่งๆ “ร้อยวันพันปีมึงไม่เคยเข้าเพจ ไม่เคยสนใจไม่เคยแคร์ข่าวอะไร นี่ถึงกับส่องเองเลยเหรอวะ”
“มันใช่เวลามาแปลกใจไหม”
“เออ โทษที” ครามยกมือขึ้นข้างหนึ่งเพื่อเป็นการขอโทษ
“เดี๋ยวนะ” ภาคทำหน้าจริงจัง ระหว่างที่เพื่อนคุยกันเขาคิดบางอย่างขึ้นมาได้
“อะไรวะ”
“มึงเจอน้องข้างบ้านที่ไหน”
“ที่คณะอ้วน กูเดินไปถึงคณะแล้วเจอยูพอดี”
“แล้วมึงสนิมสนมกันแค่ไหน”
“สนิทมาก ถึงไม่ได้เจอกันเกือบสิบปีแต่ยังไงมันก็เหมือนน้องกู เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก....” องศาพูดแล้วชะงัก เขาเอียงคอเล็กน้อยมองหน้าภาค
“ชัวร์ เห็นหน้ามึงกูรู้เลย”
“มึงพูดอะไรกันวะ” ครามยังพยายามตามเพื่อนให้ทัน
“ถามมันเอง” ภาคโบ้ยให้องศาเป็นคนตอบ
“ว่าไงมึงไปทำอะไรเข้า”
“กูว่า..” องศาหน้าเจื่อนงานเข้าเขาแล้วไหมล่ะ “อ้วนต้องเข้าใจผิดเรื่องกูกับยูอยู่แน่เลยว่ะ”
“เหี้ยแล้วมึง” ครามถึงบางอ้อ ไม่ต้องให้เพื่อนบรรยายภาพเขาก็นึกออก เวลาองศาอยู่กับญาติพี่น้อง จะกลายเป็นคนใจดี อ่อนโยน ทำตัวเป็นพี่ชายคนโตขึ้นมาทันที “รีบง้อเลยก่อนที่พี่ปัตย์จะงอนไปมากกว่านี้”
“งอนกูไม่กลัว กูกลัวอ้วนไม่ยุ่งแล้วหายไปเลยมากกว่าว่ะ” องศาเพิ่งเจอปัตย์ไม่นานแต่เขารู้อีกฝ่ายคิดอะไร อ้วนของเขาเป็นคนถ่อมตัว จิตใจดี มีหรือจะยุ่งกับคนที่คิดว่ามีเจ้าของ
“แล้วมึงจะเอายังไง ให้ช่วยอะไรไหม” ภาคเอ่ยปากอาสา
“ไม่ต้อง คราวนี้กูต้องจัดการเอง”
“มึงพูดเหมือนรู้แล้วว่าจะทำยังไง”
“ยัง กูยังไม่รู้ แต่ที่กูรู้แน่ๆ คือกูรักอ้วน กูไม่มีวันปล่อยกระต่ายอ้วนไปเด็ดขาด”
“ถ้ามึงชัดเจนแบบนี้กูว่าก็คงไม่ยาก พยายามเข้ากูเอาใจช่วย” ภาคตบบ่าขององศา เขาไม่เคยเห็นเพื่อนมุ่งมั่นเรื่องความารักขนาดนี้มาก่อน
“กูด้วย พี่ปัตย์เป็นคนน่ารักมาก ถ้าเป็นคนนี้กูเชียร์มึงเต็มที่”
“มึงไม่ต้องชมอ้วนบ่อยๆ กูชมของกูเองได้”
“อะไรของมึง” ครามทั้งขำทั้งระอาใจ หวงกระทั่งเขาไม่ไหวแล้วเพื่อนกู
“อะไรของกูเหรอ” องศายักคิ้วให้เพื่อน “อ้วนไงของกู”
“ไอ้เหี้ย” ครามด่าพร้อมกับหัวเราะออกมาดังๆ “ของมึงที่ไหน”
“เดี๋ยวก็ใช่ พรุ่งนี้กูจะจีบอ้วนเป็นแฟน” น้ำเสียงมุ่งมั่นของเพื่อนทำให้ครามกับภาคอึ้งและทึ่งจนพูดไม่ออกได้แต่พากันกรอกตาไปมา งานนี้ไม่รู้ว่าจะเห็นใจองศาหรือพี่ปัตย์ดี แต่ที่แน่ๆ รีบคืนดีกันเถอะ ก่อนที่พวกเขาจะโดนหางเลขไปมากกว่านี้
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
เรื่องนี้นั้นนอกจากมีตัวร้ายสองคนแล้ว ยังมีคนขี้หึงขี้หวงสองอัตรา
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 457714 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก