ตอนที่ 16: กระโดดกาแฟสำหรับคนพิเศษ #กำลังเดินทางไป ปัตย์จ้องมองภาพแก้วกาแฟที่ถูกโพสต์ลงอินตาแกรมขององศา พร้อมกับคอมเม้นท์ที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเจ้าของอินตาแกรมหมายถึงใคร
“มีเพื่อนเป็นคนพิเศษก็ดีแบบนี้เราพลอยได้อานิสงส์ไปด้วย” ณดลแซ็วเพื่อน เพราะในรูปมีกาแฟสามแก้ว
“แน่ใจนะว่ากาแฟในรูปเป็นของพวกเรา ไม่ใช่องศาเอามาให้น้องยูแล้วค่อยแวะเอามาให้ปัตย์แก้วหนึ่งเหรอ”
“ฟ้าใส” ณดลทำเสียงดุเมื่อเพื่อนพูดจาไม่ระวัง แค่นี้ปัตย์ก็คิดไปไกลมากแล้ว
“ก็มันจริงนี่” ฟ้าใสตาคว่ำ เธอไม่อยากเห็นเพื่อนช้ำอีก
“เราควรทำยังไงดี” ปัตย์เงยหน้าขึ้นสบตากับณดล หัวใจมันกำลังเล่นตลกกับเขา สมองสั่งให้ถอยห่างแต่หัวใจกับสร้างความหวังขึ้นมาอีกครั้งเพราะข้อความสั้นๆ แค่นี้
“รอดู ไม่มีอะไรเห็นชัดไปกว่าการกระทำและคำพูด”
“ใช่” ฟ้าใสพยักหน้า
“ไหนบอกให้ปัตย์ถอยห่าง” ณดลปวดหัวกับความคิดกลับไปกลับมาของฟ้าใส
“ก็ถอยไงถอยมาตั้งหลัก โธ่นะจะเอาอะไรกับเราคนมันโมโหก็พูดไปอย่างนั้นเอง ดูหน้าเพื่อนเราซะก่อนจะกล้าบอกให้ตัดใจไหม” ฟ้าใสพยักพเยิดให้ณดลมองหน้าปัตย์ ไม่ต้องพูดอะไรออกมาพวกเขาก็เข้าใจตรงกัน ไม่ว่าอย่างไรองศาก็ยังเป็น apple of my eye สำหรับปัตย์เสมอ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ขอบใจนะ” ฟ้าใสรับแก้วกาแฟมาจากองศา ลอบสบตากับณดล แก้วกาแฟสามใบเดินทางมาถึงอย่างครบถ้วน
“วันหลังไม่ต้องซื้อเผื่อพวกพี่ก็ได้เกรงใจ”
“ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจ อ้วนกาแฟ” องศายื่นแก้วกาแฟให้ปัตย์ มือกลมป้อมเอื้อมไปรับแต่อีกฝ่ายกลับชักมือหนี ปัตย์หน้าง้ำแก้มป่องหดมือกลับ
“ผมไม่กินก็ได้” เขาไม่ง้อหรอกคนขี้แกล้ง
“ให้กำลังใจคนซื้อก่อน”
“กำลังใจอะไร”
“ก็อย่างองศาคนดี หรือองศาของผมน่ารักที่สุด” ปัตย์หน้าแดงกับคำว่าของผมแถมสายตาคนพูดก็แพรวพราวเหลือเกิน
“องศามีน้ำใจ” ปัตย์เลี่ยงไปพูดคำอื่น ใครจะกล้าพูดคำว่าองศาของผม เขาคนหนึ่งล่ะที่ไม่กล้าขี้ตู่แบบนั้น
“ห่างเหินชะมัด” คนพูดทำหน้าเซ็งยื่นแก้วกาแฟมาให้ พอเขาไม่รับก็จับมือมาถือบังคับให้รับมาจนได้
“วันนี้พี่ฟ้าใสกับพี่นะว่างหรือเปล่าครับไปกินข้าวเย็นด้วยกัน พี่ชาติบ่นคิดถึง” องศาทำเป็นลืมว่าปัตย์บอกเขาว่างานยุ่งไม่มีเวลาว่าง
“คิดถึงพวกพี่?” ณดลเลิกคิ้วสีหน้าแปลกใจ เขาไม่สนิทกับเจ้าของร้านพอที่จะคิดถึงกันได้
“เปล่าครับ แกคิดถึงลูกค้าหาคนช่วยอุดหนุนร้าน”
“อ๋อ ฮ่าๆ” ณดลหัวเราะเพิ่งเข้าใจมุกขององศา “เอาสิ โอ๊ะ!” ณดลยังพูดไม่จบประโยคก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนฟ้าใสกระทุ้งเข้าที่สีข้าง
“โทษทีนะองศาพอดีช่วงนี้พวกพี่มีงานต้องเร่งส่ง” ฟ้าใสเป็นคนปฏิเสธให้ปัตย์ เพราะรู้ใจเพื่อนดีว่าอยากคิดให้ตกก่อน
“ได้ครับ ถ้าว่างกันเมื่อไหร่บอกผมด้วย จะรอ” ดวงตาที่มองมาออดอ้อนจนปัตย์ไม่กล้าสู้สายตา เขาหลุบตาลงมองแก้วกาแฟในมือ
“อืม”
“เป็นอะไรเหนื่อยเหรอ” มือใหญ่ลูบลงบนผมนุ่มของเขาแผ่วเบา “ถึงงานเยอะก็ต้องพักบ้างอย่าหักโหมให้มาก” ถ้อยคำอ่อนโยนขององศามันทำให้ปัตย์รู้สึกอบอุ่น เขาอดช้อนตาขึ้นมองอีกฝ่ายไม่ได้
“ผมเป็นห่วง” หัวใจของปัตย์อ่อนยวบ น้ำเสียงละมุนหูราวกับไม่ใช่องศา ดวงตาที่มองมาเว้าวอน
“ขะ..ขอบใจ องศากลับเถอะพวกผมต้องขึ้นเรียนแล้ว” ปัตย์พูดตะกุกตะกัก ตามจังหวะหัวใจที่เต้นไม่สม่ำเสมอ
“ตั้งใจเรียนล่ะ พรุ่งนี้ผมเอากาแฟมาให้”
“ไม่ต้องๆ” ปัตย์รีบปฏิเสธ แค่วันนี้ก็พอแล้วขืนองศาใจดีกับเขาทุกวันหัวใจคงล้มเหลวก่อน
“ทำไม ปัตย์ไมอยากเจอผมเหรอ” สายตาตัดพ้อขององศาเป็นสิ่งที่ปัตย์ไม่คิดว่าจะได้เห็น
“ไม่ใช่อย่างนั้น ผมเกรงใจ” ปัตย์ตอบเสียงอ่อย
“ถ้าเกรงใจ วันนี้ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน”
“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย” ปัตย์ประท้วงเมื่อเจ้าของกาแฟวนกลับไปเรื่องนัดกินข้าวจนได้
“ไม่อยากเจอผมจริงๆ สินะ” น้ำเสียงและใบหน้าที่ขรึมลงทันทีขององศาทำปัตย์ใจแป้ว
“มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“พรุ่งนี้เจอกัน” ปัตย์หงอยเมื่อเห็นรอยยิ้มเศร้าๆ ขององศา ได้แต่มองตามร่างสูงที่เดินจากไป เขาควรทำอย่างไรดี
“เฮ้อ” ไม่ใช่เสียงถอนใจของปัตย์แต่เป็นของฟ้าใส ทันที่องศาเดินลับตา “เล่นเอาเราเป็นอากาศธาตุ ไม่กล้าพูดอะไรเลย”
“ปัตย์แน่ใจแล้วเหรอ” ณดลมองตามหลังองศาด้วยสายตาครุ่นคิด
“ตอนแรกแน่ใจ แต่ตอนนี้ไม่รู้เหมือนกัน”
“เราไม่รู้ว่าองศาคิดยังไงกับปัตย์แต่ที่รู้คือตอนนี้องศากำลังง้อปัตย์อยู่เห็นๆ คงรู้สึกผิดที่ผิดนัดวันนั้น” ณดลมั่นใจในสิ่งที่เขาเห็น
“นั่นสิ” ฟ้าใสเห็นด้วยกับณดล “ทีแรกก็หมั่นไส้แต่ทำไมตอนนี้เราสงสารก็ไม่รู้ ตกลงใครกำลังเสียใจอยู่กันแน่ ปัตย์หรือองศา”
“บ้า องศาจะเสียใจทำไม”
“เสียใจไม่เสียใจก็เดินหน้าขรึมกลับคณะไปโน้นแล้ว” ฟ้าใสดูดกาแฟที่องศาเอามาให้ เธอเห็นใจหน้าซึมๆ หรอกนะถึงช่วยพูดไม่เกี่ยวกับของเซ่นที่อยู่ในมือ
“ลองอีกทีดีไหมปัตย์อย่าเพิ่งตัดใจ บางทีมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่ปัตย์คิดก็ได้ ให้โอกาสหัวใจตัวเองดู”
“อึ๋ย!” ฟ้าใสทำท่าขนลุกขนพอง
“เป็นอะไรกาแฟมันเย็นเกินเหรอ” ณดลหันไปถามพื่อนที่ร้องขัดจังหวะขึ้นมา
“เปล่าขนลุก นานๆ จะได้ยินนะพูดอะไรเลี่ยนหูสักครั้งแต่ก็เห็นด้วยนะ ปัตย์ล่ะว่ายังไง” ฟ้าใสถามความคิดเห็นต้นเรื่อง
“ว่าเราควรขึ้นเรียนได้แล้ว ขืนช้ากว่านี้ถูกเช็คขาด”
“เฮ้ย!จริงด้วย” ฟ้าใสรีบคว้าข้าวของบนโต๊ะ ดูดกาแฟส่งท้ายก่อนวางลง รีบเดินตามหลังเพื่อนไปติดๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เป็นไงมึง”
“หน้าเรียบอย่างกับถูกรีดมาแบบนี้มึงจะถามทำไม” ครามไม่เห็นว่าต้องถามให้เสียเวลา สีหน้าขององศาตอนนี้ถ้าไม่สนิทจริงคงไม่มีใครอยากเข้าใกล้
“อ้วนต้องเข้าใจกูผิดแน่” องศาทิ้งตัวลงนั่งข้างภาค ถอนใจออกมายาวๆ ด้วยความเหนื่อยใจ
“อ้าวมึงก็รู้นี่แล้วทำไมไม่รีบอธิบายวะ”
“กูจะเอาเวลาที่ไหนไปอธิบายไปถึงอ้วนก็ต้องขึ้นเรียนแล้ว พี่นะพี่ฟ้าใสก็อยู่กันครบ ขอนัดเจอก็ปฏิเสธ”
“สิ้นท่าเลยนะมึง ไม่สมกับเป็นองศาหนุ่มร้ายนี่หว่า”
“แล้วมึงจะเอาไงต่อ” ภาคยัดมันฝรั่งทอดเข้าปากครามไม่ให้พูดอะไรไม่สร้างสรรค์ออกมาอีก
“ไม่น่าถาม กูก็ต้องหาทางคืนดีกับอ้วนให้ได้สิวะ”
“มึงจะใช้วิธีไหน”
“กูมีวิธีแล้ว พรุ่งนี้พวกมึงทำตัวให้ว่างก็พอ จองโต๊ะที่ร้านพี่ชาติให้กูที”
“แค่นั้นกูทำให้ได้อยู่แล้วแต่มึงจะมีปัญญานัดพี่ปัตย์มาเหรอวะ” ดูจากวันนี้แล้วภาคชักไม่แน่ใจ
“ไม่เห็นยาก พรุ่งนี้ไม่มาก็มะรืนนี้ มะรืนนี้ไม่มาก็วันถัดไป”
“วันถัดไปไม่มาเพื่อนมึงคงแดกแกลบ” ครามขัดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “มึงซื้อต่อร้านพี่ชาติเลยไหมถ้าอย่างนั้น”
“ก็ดีนะมึงโทรถามราคาพี่ชาติให้กูด้วย”
“ไอ้เหี้ย”
องศาหัวเราะออกมาเบาๆ เขาเพิ่งรู้ว่าการทุรนทุรายเพราะคนๆ หนึ่งเป็นอย่างไร เขาเอาแต่คิดถึงกระต่ายอ้วน เข้าไปดูรูปในอินสตาแกรม rabbitboy ซ้ำๆ ย้อนกลับไปดูตั้งแต่รูปแรกที่โพสต์ กระต่ายอ้วนชอบเขามานานแล้วโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิด หวังว่ามันคงไม่นานเกินไปจนอีกฝ่ายถอดใจ เขาอาจจะรู้ช้าแต่จะไม่ยอมปล่อยมือจากกระตายอ้วนเป็นอันขาด
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ทำไมหายไปเลย
องศาตัดสินใจส่งข้อความส่วนตัวผ่านทางอินสตาแกรมไปหาrabbitboy ปลายทางเงียบสนิทจนเขาร้อนรน
มีอะไรหรือเปล่าครับในที่สุดก็มีข้อความตอบกลับมา องศาถอนใจด้วยความโล่งอก
เห็นเงียบไป ไม่โพสต์รูปหลายวันแล้ว
ผมไมได้ไปถ่ายรูปเลยครับ องศามีแฟนแล้วผมเลยไม่อยากไปกวนผมยังไม่มีแฟน
อ้าวเกิดอะไรขึ้น ไหนว่าจะไปสารภาพรักโดนโกรธอยู่
โกรธเรื่องอะไรเข้าใจผิดกันน่ะ
ไม่อธิบายล่ะครับกำลังพยายามแต่ไม่มีโอกาส
ผมเอาใจช่วยนะคำว่าเอาใจช่วยทำให้องศาใจฝ่อ อ้วนไม่เอะใจสงสัยสักนิดว่าเขาชอบใคร หรือว่าจะถอดใจจากเขาแล้ว องศาเพิ่งเข้าใจคำว่าอกร้อนเป็นไฟก็วันนี้
กระต่ายยังชอบผมอยู่หรือเปล่า
ความเงียบทำให้เวลาแต่ละวินาทีดูยาวนาน เขาจ้องหน้าจอโดยไม่ยอมละสายตา
ทำไมถามแบบนั้นครับกลัวจะเปลี่ยนเป็นเกลียดแทน
ไม่ได้เกลียดครับ ค่อยยังชั่ว
หืม? ทำไมองศาพิมพ์แปลกๆดีใจน่ะ
ดีใจอะไร นึกว่าเกลียดกันแล้ว
เพราะผมไม่โพสต์รูปแค่นี้เหรออืม
เป็นคนดีจังผมไม่ใช่คนดี นิสัยแย่ด้วยซ้ำถึงไม่รู้ว่าทำให้คนอื่นเสียใจ
อย่างน้อยก็รู้ตัวแล้ว ขอให้ง้อสำเร็จเร็วๆ นะครับ คำอวยพรอย่างจริงใจของปัตย์ทำให้องศาถอนใจยาว
กระต่าย
ครับ?ผมเคยบอกว่าถ้าผมสารภาพแล้วผมจะบอกว่าเป็นใคร จำได้ไหม
จำได้ครับพรุ่งนี้ผมจะบอก ผมสัญญา
ไม่เป็นไรครับไม่ต้องบอกก็ได้ผมอยากบอก
ก็ได้ครับ ฝันดีนะกระต่ายอ้วน
ฝันดีครับองศาผมอยากเป็นแอปเปิ้ลมากกว่า
: ) รอยยิ้มส่งท้าย ไม่มีคำว่าแอปเปิ้ล ไม่มีสุดที่รักของผม ความรู้สึกโหวงในใจกำลังเล่นงานองศา เขา ทิ้งตัวลงนอนบนเตียง สายตาจับจ้องบทสนทนาบนหน้าจอ กระต่ายอ้วนกำลังกระโดดอยู่ใช่ไหม อย่าไปไกลมากนะเขากลัว
ได้โปรดอย่าหายไป
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ตอนหน้าจิกลับมาน่ารักเหมือนเดิม ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458353 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก