ตอนที่ 19 : ปราณ&ยู (1) “จะนั่งมองผมอ่านหนังสืออยู่แบบนี้เหรอครับ” ชฎายุเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ อดถามไม่ได้เมื่อปราณนั่งมองเขาอ่านหนังสือเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรมากว่าครึ่งชั่วโมง
“ผิดกฎข้อไหน? หรือถ้าไม่อ่านหนังสือเขาห้ามเข้าห้องสมุด” คนพูดเหยียดขายาวใต้โต๊ะ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทีเกียจคร้าน
“ไม่ผิดครับ” ชฎายุถอนใจ อาทิตย์นี้ปราณมาหาเขาทุกวัน วันไหนมีงานปราณจะแวะมาครู่เดียวแต่ถ้าวันไหนว่างอย่างเช่นวันนี้ก็จะเป็นอย่างที่เห็น
“ผมได้ข่าวว่าพี่ปัตย์กับองศาเป็นแฟนกันแล้ว” ชฎายุตัดสินใจพูดออกมา
“อืม” เสียงตอบรับในลำคอเหมือนเจ้าตัวไม่ใส่ใจ
“ถ้าอย่างนั้นพี่ปราณก็ไม่ต้องตามเฝ้าผมแล้วก็ได้นี่ครับ” ปราณเลิกคิ้วมองหน้าคนพูดด้วยความสนใจ
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”
“องศาบอกผมมาหลายวันแล้วครับ ว่าพี่ปัตย์น่าจะเข้าใจผิดเรื่องของผมกับองศา เห็นว่าเมื่อคืนเคลียร์กันเรียบร้อย”
“รู้เรื่องนั้นด้วยเหรอ”
“รู้ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็รู้ใช่ไหมว่าผมเข้าหายูทำไม”
“รู้ครับ” ชฎายุพยักหน้า พอองศาเล่าเรื่องพี่ปัตย์เข้าใจผิดเขาก็เดาได้ไม่ยาก
“ไม่เห็นพูดอะไร”
“ไม่มีอะไรต้องพูดนี่ครับ เรื่องของพี่ปัตย์ต้องให้องศาจัดการเอง ผมไปก้าวก่ายเรื่องของคนสองคนไม่ได้ ส่วนพี่ปราณผมคิดว่าเดี๋ยวถ้าองศาอธิบายให้พี่ปัตย์เข้าใจเรียบร้อยแล้ว พี่ปราณคงหายไปเอง”
“หึหึ” ปราณมองคนตรงหน้าด้วยแววตาถูกใจ เห็นนิ่งๆ เรียบร้อย กลับมีเรื่องให้เขาประหลาดใจไม่ยุด
“ทำไมถึงไม่หายครับ”
“ทำไมต้องหาย” ปราณย้อมถาม รอยยิ้มยั่วเย้าปรากฎอยู่บนใบหน้า
“เพราะผมไม่ใช่คนที่พี่ปราณต้องคอยระวังแล้วนี่ครับ” ชฎายุตอบด้วยน้ำเสียงธรรมดา สีหน้าไม่มีร่องรอยของความโกรธเคียง ยังคงมีรอยยิ้มอ่อนๆ อย่างเคย
“โกรธไหม”
“ไม่โกรธครับ ผมเข้าใจว่าพี่ปราณคงอยากกันผมให้ห่างจากองศาเพื่อพี่ปัตย์”
“เก่ง” ปราณไม่โกหก เมื่ออีกฝ่ายพูดได้ตรงราวกับนั่งอยู่ในความคิดเขา
“และผมก็รู้ด้วยว่างานนี้พี่ปัตย์ไม่รู้เรื่อง อย่างพี่ปัตย์ไม่ขอให้น้องชายทำแบบนี้หรอกครับ” ชฎายุยิ้มอ่อนโยนเมื่อพูดถึงรุ่นพี่ตัวกลม “แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือทำไมวันนี้พี่ปราณยังมาหาผมอีก”
“ถามเพราะอยากได้คำตอบหรือเพราะไม่อยากให้มา”
“ถ้าไม่อยากให้มาคงพูดไปนานแล้วครับ”
“แปลว่าอยากให้มาหา”
“ไม่เกี่ยวกับอยากหรือไม่อยากครับ ผมหมายถึงพี่ปราณมาก็ไม่ได้แกล้งหรือทำอะไรให้ผมเสียหาย ดังนั้นมาหรือไม่มาก็ไม่เป็นไรผมถึงไม่พูดออกไป รอให้พี่ปราณจบมันเองเหมือนที่เป็นคนเริ่มเอง”
“แล้วถ้าผมไม่อยากจบ”
“มีเหตุผลไหมครับ”
“ไม่มี”
“งั้นผมคงตอบไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าทำไมพี่ปราณถึงไม่อยากจบ”
“แล้วถ้าผมบอกว่าผมสนใจยูขึ้นมาจริงๆ ”
“ก็ต้องบอกว่าเป็นการจีบที่ไม่เข้าท่าเลยครับ”
“หึหึ ผมชอบยู” ยิ่งได้คุยกันปราณยิ่งถูกใจ เขาเคยนึกว่าเด็กคนนี้ต้องน่าเบื่อ เรียบร้อยเกินไป นิ่งเกินไป ชีวิตคงไม่รู้จักสีสัน แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด ในความเรียบง่ายไม่ซับซ้อนกลับทำให้ปราณรู้สึกสงบและสบายใจ
“พูดได้ง่ายๆ แบบนี้เลยหรือครับ” ชฎายุสบตาปราณโดยไม่หลบ ตั้งใจรอคำตอบจากอีกฝ่าย
“แล้วมันยากตรงไหน ถ้าไม่ชอบจะตามมานั่งเฝ้าอย่างนี้เหรอ”
“แบบนั้นเขาเรียกว่าพึงใจครับ ถูกใจ ต้องตาต้องใจ ยังไม่ใช่รักหรือชอบ”
“พึงใจก็ได้เอ้า” ชฎายุนิ่งไปชั่วครู่ เอียงหน้าน้อยๆ มองเขาเหมือนกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง
“ช่วงนี้อกหักอยู่หรือเปล่าครับ ผมไม่ค่อยได้ตามข่าวคนดังดาราหรือนายแบบเสียด้วย”
“ฮ่าๆ” ปราณหัวเราะเสียงดังแต่ต้องรีบเบาเสียงลง เมื่อชฎายุยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากเป็นเชิงห้ามให้รู้ว่าพวกเขายังอยู่ในห้องสมุด
“เปล่า ยังฮอตเสมอต้นเสมอปลายดี”
“ก็แล้วไป ผมนึกว่าพี่ปราณเสียศูนย์จนมองทุกอย่างผิดเพี้ยนไปหมด มีหลายคนนะครับที่ตัดสินใจพลาดเพราะอารมณ์ชั่ววูบ”
“แล้วเคยได้ยินคำว่ารักแรกพบไหม ไม่คิดว่าผมจะเป็นแบบนั้นเหรอ”
“พี่ปราณควรเชื่อก่อนไหมครับว่ามันมีอยู่จริงแล้วค่อยมาถามผม”
“รู้ได้ยังไงว่าพี่ไม่เชื่อ”
“ถ้าพี่ปราณเชื่อเรื่องพวกนั้นป่านนี้มีแฟนไปนานแล้ว ไม่คบใครผิวเผินแบบนี้หรอกครับ”
“ไหนว่าไม่ได้ตามเรื่องผม” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จุดขึ้นที่ริมฝีปาก ปราณรู้สึกครึ้มอกครึ้มใจที่ครั้งนี้เขาจับผิดชฎายุได้ แต่เสียงถอนใจเบาๆ ของชฎายุเล่นเอาปราณลังเล
”ก็เมื่อกี้พี่ปราณเพิ่งบอกผมเองนี่ครับว่าไม่ได้อกหัก ยังฮอตเหมือนเดิมก็ต้องแปลว่ายังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนไม่ใช่เหรอครับ”
“ยู” ปราณขยับตัวขึ้นนั่งหลังตรงก่อนเอนตัวไปข้างหน้า ตั้งใจให้ใบหน้าห่างกันแค่ฝ่ามือกั้น แต่ชฎายุกลับไม่หลบเขาแม้แต่น้อย
“ครับ”
“มีใครบอกไหมว่าเราเถียงเก่ง”
“มีแต่คนบอกว่าผมเรียบร้อยครับ”
“หึ อยากเห็นหน้าจริงๆ ว่าใครพูด”
“น่าจะเห็นบ่อยนะครับเพราะพี่ปัตย์เป็นคนชมผมเอง”
“กวนผมเหรอ”
“ผมว่าถ้าพี่ปราณจะชวนผมคุยไม่หยุดแบบนี้เราออกจากห้องสมุดกันเถอะครับ รบกวนคนอื่นเขา” ปราณยิ้มตาพราว ดูเหมือนชฎายุพูดอะไรก็ถูกใจเขาไปหมด ปราณไม่ได้เจอคนแบบนี้บ่อยนักหรือเรียกว่าไม่เคยเจอเลยก็ได้
“อ่านหนังสือไปเถอะผมไม่กวน”
“ขอบคุณครับ” แล้วชฎายุก็ก้มหน้าอ่านหนังสือโดยไม่สนใจเขาอีกเลย คล้ายหมดข้อข้องใจแล้ว ปราณเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ยืดขาออกตามสบาย เขามองชฎายุได้ไม่เบื่อ แน่นอนว่าเพราะอีกฝ่ายหน้าตาดี หล่อปนสวยชนิดที่ผู้หญิงบางคนต้องยอมถอยให้ แต่เหนือสิ่งอื่นใดปราณชอบความฉลาดของชฎายุ ชอบความเป็นธรรมชาติไม่ปรุงแต่ง และชอบรอยยิ้มอ่อนๆ ที่เจ้าของมีให้เขาเสมอ เห็นทีเขาต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่คนเรียบร้อยไม่ใช่คนน่าเบื่อเสมอไป โดยเฉพาะผู้ชายคนนี้
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“พรุ่งนี้ผมติดงานทั้งวัน”
“ครับ”
“มะรืนจะแวะไปกินข้าวเที่ยงด้วย”
“ตกลงพี่ปราณจะจีบผมหรือครับ” ชฎายุเริ่มเชื่อเมื่อปราณรอเขาอ่านหนังสือจนเสร็จ พาไปทานข้าวแล้วขับรถมาส่งถึงบ้านเหมือนทุกครั้งที่อีกฝ่ายว่าง
“ใช่” ปราณปลดเข็มขัดของตัวเองออก ก่อนเอื้อมมือไปปลดให้กับชฎายุ
“ไม่ใช่เพราะพี่ปัตย์กับองศาใช่ไหมครับ”
“ไม่ใช่”
“ครับ” ชฎายุพยักหน้าเบาๆ เขาเพียงถามย้ำให้แน่ใจ
“อาจจะไม่ใช่ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้”
“เอ๋” คราวนี้ชฎายุเป็นคนแปลกใจเสียเอง “หมายความว่ายังไงครับ”
“ไม่มีอะไรเข้าบ้านเถอะ”
“ขอบคุณครับที่มาส่ง”
“ยู”
“ครับ” ยูชะงักมือที่เตรียมเปิดประตูค้าง หันกลับไปมองคนเรียก
“พี่ชอบยู”
“พี่หรือครับ” ชฎายุยิ้มออกมาน้อยๆ ขำที่อีกฝ่ายเปลี่ยนสรรพนามเรียกขาน
“ใช่พี่”
“เพราะดีนะครับ”
“อย่าเฉไฉตอบพี่มา”
“ขอบคุณครับ แต่ผมยังไม่ชอบพี่ปราณครับ”
“ไม่เป็นไรพี่จะทำให้ยูชอบพี่เอง” ปราณยิ้มดวงตาวาววับอย่าคิดว่าเขาจะถอย
“ขับรถกลับบ้านดีๆ นะครับ”
“ถ้ามีต่อท้ายว่าผมเป็นห่วงได้จะดีมาก”
“ไม่ห่วงหรอกครับ พี่ปราณขับรถไม่ประมาทอยู่แล้ว ผมนั่งมาหลายวันรู้ดี”
“หึหึ” ปราณหัวเราะออกมาเบาๆ รู้สึกสนุกกับการพูดคุย เวลาเดินผ่านไปเร็วเมื่อเขาอยู่กับชฎายุ
“พี่กลับล่ะแล้วเจอกัน”
“ครับ” ชฎายุลงไปยืนส่งปราณอยู่ข้างรถ เขารอจนไฟท้ายห่างออกไปจึงเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน ชฎายุยกมือขึ้นแตะหัวใจของตัวเอง ยิ้มน้อยๆ ออกมาด้วยความโล่งอก เขาไม่ต้องห้ามใจตัวเองอีกต่อไปแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
**ครึ่งหนึ่งก่อนนะคะ ปั่นมิทันจริงๆ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458333 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก