ตอนที่ 22.1 : ก้อนกลม“ปราณทำอย่างนี้ไม่ถูก” องศาชำเลืองมองกระต่ายอ้วนที่บ่นไม่หยุดตั้งแต่ออกมาจากหอศิลป์ เมื่อน้องชายฝาแฝดชิงตัวยูไปต่อหน้าต่อตา ปล่อยให้กระต่ายอ้วนยืนอ้าปากค้างมองรุ่นน้องปลิวตามมือของปราณไป โดยมีเขากอดไหล่เอาไว้ไม่ให้ตามไปได้
“หึหึ”
“ไม่ต้องหัวเราะเลยองศาก็ทำไม่ถูก” ปัตย์หน้ามุ่ย หันไปมองคนขับด้วยสายตาเคืองๆ แก้มกลมป่องอออก ปากเชิดขึ้นสูง
“มารับแฟนผิดตรงไหน”
“มารับที่ไหนเล่าแบบนี้เรียกมาก่อกวนมากกว่า ผมยังดูไม่ทั่วเลย” เสียงคนพูดงอนจนถึงไม่หันไปมององศายังรู้ได้
“ดูตั้งสองชั่วโมง พอแล้ว”
“นี่ไงผมกับยูถึงไม่พาองศากับปราณมาด้วย”
“เพราะไม่พามาด้วยไงเลยได้ดูแค่สองชั่วโมง”
“องศา~”
“เอาน่าเดี๋ยวจะพามาดูใหม่ สัญญาว่าจะเดินตามโดยไม่บ่น”
“ไม่ดูแล้ว แล้วองศารู้หรือเปล่าว่าปราณพายูไปไหน โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย มาฉุดยูไปเฉยเลย”
“ใช่คำนี้เข้าท่าดี ผมฉุดอ้วนบ้างไหม”
“องศา~”
“อ้วนขยันเรียกชื่อผมจริง คิดถึงผมมากเหรอ”
“อง...” ปัตย์รีบกัดปากตัวเอง เกือบแล้วเขาเกือบหลุดชื่อองศาออกไป
“หึหึ อยากเรียกก็เรียกไปเถอะผมชอบให้อ้วนคิดถึง”
“ใครคิดถึง หลงตัวเอง” ปัตย์ยู่หน้า “ผมกับยูกำลังเพลิน ไม่คิดถึงสักนิด” เขาไม่พูดหรอกเดี๋ยวคนขี้แกล้งจะได้ใจ
“นั่นสิ ทีนี้ได้คำตอบหรือยังว่าทำไมถึงต้องถูกลักพาตัว”
“เห็นไหม! ปัตย์ตาโต ชี้นิ้วไปตรงหน้าองศา “องศายอมรับแล้วใช่ไหม” เขารู้อยู่แล้ว ปราณกับองศาเกเร
“อ้วน”
“หื้อ?” ปัตย์เลิกคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อเสียงขององศาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมลง
“ทำไมเดี๋ยวนี้เล่นตัว”
“ใคร? ผมเหรอ ผมเล่นตัวที่ไหน”
“ก็ตั้งแต่เป็นแฟนกัน ตอนเรายังไม่ตกหลุมตามเราต้อยๆ ตอนนี้อยากไปด้วยยังไม่ให้ไป” ปัตย์อ้าปากค้าง กระพริบตาปริบๆ ไม่คิดว่าประโยคเหล่านี้จะหลุดออกมาจากปากผู้ชายอย่างองศาได้
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย” ปัตย์เสียงอ่อย เริ่มคิดว่าหรือเขาจะทำองศาน้อยใจจริงๆ
“รู้หรือเปล่าว่าอ้วนไม่โพสต์รูปผมลงrabbitboyนานแล้ว”
“รู้ ก็เดี๋ยวนี้เราเจอกันเกือบทุกวัน”
“เมื่อก่อนอ้วนก็ตามผมทุกวันยังลงรูปได้”
“มันไม่เหมือนกัน ก็ตอนนั้นองศาไม่รู้จักผม ไม่เคยได้คุยกัน”
“เบื่อแล้วว่างั้น”
“เปล่าสักหน่อย” กระต่ายอ้วนร้อนตัว องศาซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ มองตรงไปยังถนนเบื้องหน้า
“ไม่เชื่อ เดี๋ยวนี้ผมไม่ใช่แอปเปิ้ลของอ้วน”
“โธ่ จริงๆ นะ เดี๋ยววันนี้ผมลงรูปองศารัวๆ เลยก็ได้” ปัตย์พยายามเอาใจ
“ลงเพราะผมพูดจะมีความหมายอะไร ถ้าผมไม่พูดอ้วนก็คงไม่ลง”
“องศา” ปัตย์ลากเสียงอ่อนใจ วันนี้องศาเป็นอะไร ทำไมงอแงเหลือเกิน
“อะไร” น้ำเสียงคนพูดสะบัดนิดๆ
“ทำไมถึงขี้น้อยใจเหมือนผู้หญิงแบบนี้” องศาเหลือบตาไปมอง กระต่ายอ้วนทำตาดุๆ กอดอกแน่นจ้องหน้าเขาเขม็ง
“ใครทำล่ะ”
“งอนจริงเหรอ” กระต่ายอ้วนชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ เอียงคอยิ้มหวานเอาใจเขา องศาเกือบหลุดยิ้มตาม ดีที่มีสติพอจึงเก๊กหน้าเอาไว้ได้
“.....”
“ตอบหน่อยสิ” ปัตย์จิ้มนิ้วลงบนต้นแขนแข็งแรง
“.....”
“องศา” เสียงเรียกออดอ้อน ถ้าไม่รอคอยบางอย่างองศาคงยอมแพ้ไปแล้ว สายตาแบบนี้น้ำเสียงแบบนี้ ใครจะต้านทานกระต่ายอ้วนไหว
“อืม” เสียงตอบรับในคอ สายตามองตรงไปข้างหน้า กระต่ายอ้วนถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอนตัวมาแนบแก้มกลมลงบนต้นแขนของเขา องศาทำรถสะบัดก่อนควบคุมเอาไว้ได้ ทำตัวน่ารักเกินไปแล้วกระต่ายอ้วน
“องศาอยากกินอะไร อยากไปดูหนังไหมผมเลี้ยง”
“ตามใจอ้วน” เสียงตอบยังคงรักษาความราบเรียบเอาไว้ ปัตย์ช้อนตาขึ้นมองทำไมองศาถึงงอแงนัก เอาใจยากจริงๆ
“ก็ได้ ต่อไปจะชวนองศาไปด้วยนะ ไปด้วยกันทุกที่เลย”
“หึหึ พูดแล้วนะ” สายตาที่มองมาทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งแพรวพราว อารมณ์คนพูดต่างกันกับสิบวินาทีก่อนราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ
“องศา~” กระต่ายอ้วนขยับศีรษะออกอุทานเสียงหลง รู้แล้วว่าโดนคนขี้แกล้งหลอก
“แกล้งผมอีกแล้ว”
“แกล้งที่ไหน ไม่ใช่แค่ผมนะพี่ปราณก็งอนอ้วน”
“ผมสิต้องงอนองศากับปราณ เข้าขากันดีนัก”
“เขาเรียกว่ารวมกันเฉพาะกิจ”
“ยังจะพูด” กระต่ายอ้วนหน้ามุ่ย เอนศีรษะพิงกระจกเมินออกไปมองนอกหน้าต่าง องศาใจเย็นรอจนรถติดไฟแดง จึงชะโงกตัวเข้าไปหา กดจมูกลงบนแก้มนุ่ม สูดกลิ่นหอมเข้าไปเต็มปอด
กระต่ายอ้วนหันกลับมามองตาโต ริมฝีปากอิ่มโดนริมฝีปากของเขาประกบอย่างรวดเร็ว เสียดายที่อยู่กลางถนนไม่อย่างนั้นเขาจะเก็บความหวานให้นานกว่านี้
องศาถอยกลับมานั่งตัวตรง กระต่ายอ้วนตาเบิกกว้าง หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก ปากอิ่มเผยอน้อยๆ จนองศาอดใจไม่ไหวต้องเคลื่อนหน้าเข้าหาอีกครั้ง
“อ้วน!! ฮ่าๆ” องศาหงายหน้าหัวเราะเสียงดัง “ในรถก็ทำได้เหรอ” เขาไม่อยากเชื่อสายตา กระต่ายอ้วนปลดเข็มขัดทรุดตัวลงไปนั่งบริเวณที่วางเท้าอย่างรวดเร็ว กอดขาเอาหน้าซุกกับหัวเข่าแน่น
“อ้วนครับ” ไม่มีเสียงตอบรับ
“ลุกขึ้นมานั่งเร็วจะไฟเขียวแล้ว”
“รอไฟเขียวก่อน องศาขับไปไกลๆ เลย” เสียงอู้อี้ดังมาจากก้อนกลม
“ขึ้นมาเถอะ ไม่มีใครเห็นหรอก”
“ไม่เอา”
“รถผมติดฟิล์ม”
“บาง มองมาก็เห็น”
“หึหึ”
“องศาห้ามทำอีกนะ มันไม่ดี”
“ขอโทษ ก็อ้วนน่ารักผมอดใจไม่ไหว”
“โทษผมอีก”
“เรื่องจริง แต่ถ้าอ้วนไม่ชอบสัญญาว่าจะไม่ทำประเจิดประเจ้ออีก”
“ห้ามผิดคำพูดนะ” ปัตย์เงยหน้าขึ้นมอง
“ครับผม ขึ้นมาเถอะรถจะออกแล้ว”
“เดี๋ยวก็ได้ให้รถออกก่อน” ปัตย์ไม่อยากสบตากับคนขับรถคันข้างๆ เห็นไม่เห็นไม่รู้แต่เขาอาย
“ไม่อึดอัดเหรอ”
“อึดอัด แต่ทนได้ผมอาย”
“ขอโทษ ต่อไปจะระวังให้มากกว่านี้”
“อื้อ” ปัตย์ซ่อนหน้าลงกับเข่าอีกครั้ง นอกจากอายคนขับรถข้างๆ แล้วเขายังอายองศาอกด้วย อายที่หัวใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำ ร่างกายร้อนวูบวาบ ท้องไส้ปั่นป่วน โธ่ ถ้าองศารู้ว่าจูบแค่นี้เขาดันมีอารมณ์ขึ้นมาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ซ่อนหน้าเอาไว้ซ่อนตัวเอาไว้ด้วยองศาจะได้ไม่เห็น
ถึงแม้ว่าจะผ่านไฟเขียวไปแล้ว ก้อนกลมๆ ก็ยังอยู่บริเวณที่วางเท้าต่อไป
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
มาครึ่งหนึ่งให้หายคิดถึงกระต่ายอ้วนก่อนนะคะ อีกครึ่งเดี๋ยวตามมา ว่าแต่เอ้วนคนซื่อจะโดนองศาหากำไรมากกว่านี้ไหมน้า ><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458415 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก