ตอนที่ 22.2 : ก้อนกลม “ขอบคุณมาก” ปัตย์ขอบคุณองศาเมื่อรถมาจอดหน้ารั้วบ้าน
“เมื่อไหร่อ้วนจะให้ผมเข้าบ้าน ไม่เห็นแนะนำผมกับพ่อแม่อ้วน ผมยังไม่เคยสวัสดีพวกท่านเลย”
“ไม่มีใครอยู่ แม่ผมขึ้นไปคุมพ่อ กว่าจะมาอีกทีน่าจะอาทิตย์หน้า”
“คุม” องศาหัวเราะเมื่อปัตย์ใช้คำแปลกๆ
“อืม แม่บอกว่าต้องขึ้นไปคุมบ้างจะได้ไม่คิดเกเร” ปัตย์อมยิ้มเมื่อพูดถึงมารดา เขาสนิทกับแม่มาก สนิทจนเหมือนเพื่อนกนมากกว่า เขาคุยกับแม่ได้ทุกเรื่องแม้กระทั่งเรื่องขององศา
“แม่ผมไปๆ มาๆ น่ะ” ปัตย์อธิบายเมื่อเห็นองศาทำสีหน้าแปลกใจ “พ่อผมทำไร่อยู่ทางเหนือ ไม่ได้ลงมาอยู่ด้วย นานๆ ถึงแวะมาพักผ่อน ส่วนแม่ผมก็อยู่กับลูกทีอยู่กับสามีที ไปๆ มาๆ อย่างที่บอก”
“เคยได้ยินเหมือนกันว่าพี่ปราณเป็นลูกชายเจ้าของไร่ใหญ่ เห็นสาวๆ เขาอยากเป็นสะใภ้เจ้าของไร่กัน”
“ก็พูดกันไป ไม่ใหญ่หรอกแค่พอหาเลี้ยงคนงานกับครอบครัว”
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้อ้วนก็อยู่บ้านคนเดียว” ดวงตาวิบวับขององศาทำเอาปัตย์ตาโต ระล่ำระลักปฏิเสธ
“ไม่ใช่ มี..มีพี่จินอยู่ พี่จินเคยเป็นคนงานที่ไร่ แต่แม่ให้มาช่วยดูแลพวกผมดูแลบ้านที่นี่แทน กลัวว่าผมกับปราณอยู่ด้วยกันสองคนแล้วจะทำบ้านรก โอ๊ะ..ไม่ใช่ผมสกปรกชอบทำรกนะ แต่แม่ผมเป็นคนเนี้ยบไง เป็นแม่บ้านขนานแท้บ้านช่องต้องสะอาดทุกตารางนิ้ว แม่เลยต้องหาคนมาช่วยเพราะ..”
“อ้วน” องศาลากเสียงยาว มองเขาด้วยดวงตาอ่อนแสง
“อื้อ”
“ลนทำไม กลัวอะไรผมเหรอ”
“ปะ..เปล่า ใครลน ผมไม่ได้ลนผมแค่เล่าให้องศาฟัง” ปัตย์กลืนน้ำลายลงคอ ยิ้มแหยๆ ออกมา “แต่เล่ายาวไปนิดเดียว”
“ไม่นิดแล้ว ฮ่าๆ” องศาหัวเราะเสียงดัง แต่จู่ๆ ก็หยุด มองหน้าเขาด้วยสายตาชวนหนาวๆ ร้อนๆ “อ้วน”
“อะไร”
“ผมเข้าไปด้วยนะ”
“เข้า..เข้าไปไหน ไปบ้านผมเหรอ!” กระต่ายอ้วนตื่นตูมขั้นสุด องศายกนิ้วขึ้นจิ้มศีรษะของปัตย์เบาๆ
“คิดอะไรอยู่ คิดลามกกับผมเหรอ”
“ใครคิด! ผมไม่ได้คิด ผม..ผมหมายถึงจะเข้าบ้านผมใช่ไหม ผมถามให้เคลียร์ไง องศาพูดไม่ชัด”
“หึหึ ได้ เอที่อ้วนสบายใจ”
“ก็มันเรื่องจริง” ปัตย์ทำหน้ามุ่ย องศาชอบหัวเราะเขาอยู่เรื่อย รู้อยู่ว่าเขาโก๊ะกังก็ชอบแหย่เขาจัง
“อ้าวอ้วนจะไปไหน แค่นี้ต้องงอนด้วยเหรอ” องศาขำเมื่อกระต่ายอ้วนหันมามองค้อนเขาวงใหญ่ก่อนเปิดประตูรถลงไป
“ผมไม่ได้งอน ตกลงจะเข้าไปหรือเปล่า ไม่เข้าผมจะได้ไม่ต้องรอ”
“อย่าเพิ่งฉุนสิอ้วนจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้แหละ” องศาดับเครื่องยนต์ก่อนก้าวลงจากรถ ในที่สุดเขาก็จะได้เห็นบ้านของกระต่ายอ้วน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“จริงสิ ผมอยากให้องศาเห็นบางอย่าง”
“อะไรเหรอ” ปัตย์วางกระเป๋าลงบนโต๊ะรับแขก เดินนำองศาไปยังห้องเอนกประสงค์ที่อยู่ด้านหลังห้องครัว
“นี่ไง” ปัตย์หันไปส่งยิ้มให้ ชี้มือไปทางกรงขนาดใหญ่ ข้างในมีกระต่ายตัวอ้วนกลมสีขาว มองมาทางเขาด้วยตาใสแจ๋ว
“กระต่าย?” องศาทำหน้าแปลกใจก่อนนึกขึ้นได้เมื่อพิจารณาดีๆ
“นี่ใช่ตัวที่ปัตย์ใช้เป็นรูปโปรไฟลหรือเปล่า”
“ใช่ แต่ผมไม่ได้พาองศามาดูหน้าน้องเพราะเรื่องนั้นหรอก” องศาเผลอยิ้มตามเมื่อปัตย์เรียกกระต่ายว่าน้อง
“ที่ผมพามาเพราะองศาเคยถามผมไม่ใช่เหรอว่ามันแกวคืออะไร”
“ใช่”
“มันแกวก็คือชื่อของกระต่ายตัวนี้ไง” องศาเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เอง โธ่อ้วนช่างคิดได้ มันแกวกระโดดก็คือกระต่ายกระโดดนั่นเอง
“ผมเลี้ยงมันมานานแล้ว เด็กๆ ผมอุทานคำอื่น แต่พอเลี้ยงเจ้ามันแกวก็เปลี่ยนเป็นคำที่องศาได้ยิน”
“อ้วนครีเอทมากรู้ไหม ฟังทีแรกพวกผมถึงกับมึน” องศาหัวเราะเมื่อย้อนคิดถึงครั้งแรกที่พวกเขาได้ยินปัตย์อุทาน
“ก็ผมชอบเล่นกับเจ้ามันแกว เอามันออกจากกรง เอาโน้นเอานี่มาวางกั้นแล้วก็ชอบเรียกให้มันกระโดด บอกมันแกวกระโดดเลย กระโดดสิ ทำไปทำมาพอตกใจก็เผลอพูดมันแกวกระโดดทุกที”
“หึหึ” องศาหัวเราะขำ ถ้าไม่ใช่กระต่ายอ้วนจะมีใครคิดได้ไหม
“อย่าถามต่อนะว่าหมาแมวมาจากไหน ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” ปัตย์รีบดักคอ รู้ว่าเดี๋ยวองศาต้องถาม
“ไม่ถามหรอก ชินแล้ว”
“องศาอะ” ปัตย์ทำหน้างอน ก้มลงไปทักทายมันแกวพอให้หายคิดถึงก่อนลุกขึ้นยืน
“องศาไปนั่งรอที่ห้องรับแขกนะเดี๋ยวผมเอาผลไม้กับน้ำไปให้ รอแป๊บเดียว”
“ไปห้องอ้วนไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้!” ปัตย์ตกใจปฏิเสธออกไปเสียงดัง
“ทำไมไม่ได้ อ้วนจะปล้ำผมหรือไงผมจะได้ระวังตัว” องศาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่าปัตย์กลัวอะไร
“ใครจะไปปล้ำองศากันเล่า” ปัตย์พูดอุบอิบอยู่ในคอแต่แก้มแดงปลั่ง
“ไม่ปล้ำก็พาไปหน่อย ผมอยากเห็นห้องอ้วน” ปัตย์ลังเลเล็กน้อยก่อนพยักหน้า
“ก็ได้ งั้นองศารอแป๊บหนึ่ง” ปัตย์เดินเข้าไปหยิบผลไม้และขวดน้ำในตู้เย็น เขาวางมันบนถาดก่อนถือเดินนำหน้าองศาขึ้นชั้นสอง องศเดินตามปัตย์ไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดหรือทักอะไรขึ้นมาเพราะกลัวว่ากระต่ายอ้วนจะตื่นตูม จนได้เข้าห้องของคนรักสมใจ เขาจึงเริ่มบทสนทนาอีกครั้ง
“มานั่งด้วยกัน” องศาถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงของปัตย์ เขาตบมือลงข้างตัวเรียกให้เจ้าของห้องมานั่ง
“ห้องผมหรอก”
“รู้” คนตอบรับไม่สะทกสะท้าน รอจนปัตย์ย้ายมานั่งลงข้างกัน
“เล่าให้ฟังหน่อยว่าทำไมอ้วนถึงชอบผม”
“ไม่เอา” ปัตย์เขินหน้าแดงอายม้วนต้วน ทำท่าจะลุกหนี
“จะไปไหน” องศาตวัดแขนรอบเอวดึงปัตย์ให้กลับลงมานั่ง “เล่าหน่อยน่าผมอยากรู้ อ้วนเจอผมที่ไหน ทำไมถึงชอบ” ปัตย์ก้มหน้างุด แก้มกลมแต้มสีแดงสุกปลั่ง
“ก็องศาหล่อ”
“แค่นั้น!”
“อืม” ปัตย์พยักหน้า
“ไม่มีเหตุการณ์ประทับใจเลยเหรอ อย่างผมช่วยอ้วนไม่ให้ล้ม หรือผมช่วยเก็บหนังสือให้อ้วน อะไรแบบนั้น”
“ไม่มี” ปัตย์ส่ายหน้าปฏิเสธ
“หึ” องศาทำเสียงหึในลำคอ สีหน้าขัดใจ ใบหน้าซื่อๆ มองมาเหมือนอยากถามเขาว่าแล้วมันต้องมีด้วยหรือ
“ผมไปกินข้าวกับปราณที่คณะ เจอองศามากับเพื่อน เรานั่งใกล้ๆ กันแต่องศาคงไม่ได้สังเกตผม วันนั้นองศายังทักปราณอยู่เลย”
“ก็ตอนนั้น..” องศาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกผิดขึ้นมา คงเพราะรอยยิ้มอ่อนของกระต่ายอ้วน
“ไม่เป็นไร ผมรู้ ถ้าผมอยู่กับปราณไม่มีใครมองผมหรอก แต่ถึงอยู่กับคนอื่นก็ไม่มีใครมองผมอยู่ดี ฮ่าๆ”
“อ้วน” องศาดึงปัตย์เข้ามากอด ปัตย์ของเขาน่ารัก คนไม่มองคือพวกตาไม่ถึงรวมทั้งเขาด้วย ดีที่เขาตาสว่างก่อนใคร
“ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงสนใจองศา มันบอกไม่ถูกรู้แต่ว่ามันละสายตาไม่ได้ อาจจะเพราะท่าทางร้ายๆ นั่นมั้ง วิธีหัวเราะวิธีพูดมันมีเสน่ห์ วันนั้นผมนั่งมองจนองศาลุกออกไป หลังจากนั้นผมก็มองแต่องศาคนเดียว” ปัตย์ยิ้มอายๆ เลยได้รางวัลเป็นจูบเบาๆ ที่ขมับ
“แล้วองศาล่ะทำไมถึงมาชอบผม”
“จะให้เล่าจริงๆ เหรอ” คนพูดยิ้มเจ้าเล่ห์ดวงตาวาววับ ปัตย์รีบส่ายหน้าเสียงหลง
“ไม่เอา ไม่อยากรู้แล้ว”
“แต่ผมอยากบอก” คนขี้แกล้งก็ยังคงเป็นคนขี้แกล้งวันยังค่ำ “ผมชอบอ้วนเพราะอ้วนซุ่มซ่าม อ้วนตลก อ้วนโก๊ะ อ้วนตามใครไม่ทัน อ้วน..”
“พอๆ หยุดเลย ผมจะงอนองศาแล้วนะ“ ปัตย์รีบยกมือขึ้นปิดปากองศาไว้ไม่ให้พูดต่อ เขาคิดอยู่แล้วเชียวว่าต้องพูดแบบนี้
องศาจับมือปัตย์ออกจากปาก มองดวงหน้ากลมด้วยสายตารักใคร่ “แต่อ้วนน่ารักที่สุดในโลก” ก่อนจรดริมฝีปากกดลงกลางฝ่ามือนุ่ม “ผมรักอ้วน”
ปัตย์พูดอะไรไม่ออกได้แต่ยิ้มเขินอาย เปิดโอกาสให้องศาดึงเข้าไปกอดได้อย่างง่ายดาย ริมฝีปากร้อนประทับลงมาบดเบียน ลิ้มชิมรสชาติหวานจากปากอิ่ม ปัตย์เผยอปากออกด้วยความเคลิบเคลิ้ม ท้องไส้ของเขาปั่นป่วนไปหมดเมื่อมือขององศาสอดผ่านรอยแยกของเสื้อเข้ามาสัมผัสกับผิวกาย ปลายนิ้วเกลี่ยช้าๆ จนปัตย์อ่อนระทวย
“ปัตย์ลืมหยิบกระเป๋าขึ้นมาอีกแล้ว” เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมเสียงของปราณ ปัตย์ผละหน้าออกแทบไม่ทัน ใบหน้าแดงก่ำมีพิรุธจนปราณชะงัก ยืนมองคู่แฝดกับรุ่นน้องอยู่ที่ประตู
“ไง” ปราณเอนตัวพิงกรอบประตูห้อง สายตาเข้มมองตรงไปยังองศา
“กลับมาแล้วเหรอครับ” องศาทักตอบด้วยเสียงสบายๆ สองหนุ่มสบตากันนิ่ง “ไปส่งยูเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่”
“ปราณเอากระเป๋าขึ้นมาให้เหรอขอบใจนะ” ปัตย์พูดกับน้องชายเสียงอ้อน ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนแอบแม่กินขนมแล้วโดนจับได้
“ไปล้างหน้าก่อนไป๊” ปราณโบกมือไล่พี่ชาย ปัตย์หันขวับมามององศาตาโต
“หึๆ ไม่มีอะไร ปกติดี”
“ปราณ~” ปัตย์หน้ามุ่ยงอนที่ถูกแกล้ง แล้วดูสองคนพากันหัวเราะขำเขา ปัตย์ลุกขึ้นยืนมองค้อนทั้งคู่ก่อนเดินตุ้บตั้บเข้าห้องน้ำ หันมาแลบลิ้นให้อีกทีก่อนปิดประตู คุยกันให้สบายเลยเขาจะไม่ยอมออกจากห้องน้ำเป็นอันขาด ขี้แกล้งกันนัก โกรธทั้งสองคน
“ปัตย์”
“อ้วน ออกมาเถอะ”
“ไม่” ปัตย์ตะโกนออกไป นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนชักโครก ร้อยไม่ออกพันไม่ออก
“คงไม่ออกมาง่ายๆ ถ้าอย่างนั้นลงไปข้างล่างกันเถอะ พี่ซื้อไอศกรีมร้านโปรดมาฝากปัตย์สงสัยจะไม่กิน” ปัตย์หูผึ่งเมื่อได้ยินคำว่าไอศกรีมร้านโปรด
“เดี๋ยว~รอด้วย” ปัตย์โผล่พรวดออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะทำหน้าเอ๋อ เมื่อเจอว่าหนุ่มทั้งสองยังนั่งและยืนอยู่ที่เดิม
“ฮ่าๆ”
“ปราณ! องศา! ป้ตย์งอนตุ๊บป่องเดินปึงปังลงไปชั้นล่าง เผื่อว่าปราณจะซื้อมาจริงๆ แต่บอกไว้ก่อนว่าเขายังไม่หายโกรธง่ายๆ หรอก ต่อให้ได้กินไอศกรีมก็ช่าง เขางอนจริงๆ แล้ว โกรธร้อยปีแต่พรุ่งนี้มาง้อด้วย ทั้งคู่นั่นแหละ
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ขออภัยที่กระต่ายอ้วนยังไม่ถูกกิน มันก็ต้องผลัดกันเป็นก้างชิ้นใหญ่บ้าง ^^
สปอยว่ารออีกแป๊บเดียว ><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458189 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก