ตอนที่ 23 : อ้วน “พี่ปัตย์ พี่ปัตย์เป็นแฟนกับองศาจริงๆ เหรอ” ปัตย์ชะงักมือ เช้านี้องศาไม่ได้แวะมาหา เขาจึงนั่งกินอาหารเช้าอยู่กับณดลและฟ้าใสที่โรงอาหารคณะ เมื่อรุ่นน้องพุ่งตรงเข้ามาตั้งคำถามแบบไม่คิดจะทักทายกันก่อน
“จริง” ฟ้าใสเป็นคนตอบเสียเองด้วยใบหน้าติดรอยยิ้ม ที่มีแต่เพื่อนสนิทอย่างณดลกับปัตย์เท่านั้นที่รู้ว่าฟ้าใสพร้อมตบมาก
“องศาที่อยู่คณะวิศวะปีเดียวกับหนูนะ” รอยยิ้มของฟ้าใสเพิ่มความน่ากลัวขึ้นอีกสิบเปอร์เซ็นต์จนปัตย์ต้องรีบชิงตอบตัดหน้า
“อืม คนเดียวกัน” ปัตย์ตอบเสียงเรียบ คิดว่าตอบไปจะได้จบ
“จริงอะ!”
“หนูไม่รู้จริงๆ ว่าคนเดียวกันหรือแซ็วเอาขำคะ พี่จะได้หัวเราะให้ถูก” ณดลกระทุ้งสีข้างของฟ้าใส เมื่อคนสวยเริ่มไม่ห่วงภาพพจน์
“อุ๊ยหนูขอโทษ หนูรู้แต่อยากถามให้แน่ใจ”
“ก็ตามนั้น” ปัตย์ยังคงยิ้มให้รุ่นน้อง เขาไม่คิดอะไรมากเป็นใครก็ต้องแปลกใจ ที่หนุ่มฮอตอย่างองศามาคบกับเขา
“เห็นพวกแฟนคลับองศาไม่พอใจกันใหญ่ วิจารณ์กันเละเทะ หนูอ่านมาก็คิดอยู่ว่าต้องใช่พี่ปัตย์แน่ เพราะเขาบอกว่า โคตรอ้วน หน้าอย่างกับซาลาเปา ไม่เหมาะกับองศาสักนิด” ปัตย์หน้าเสียแต่ฟ้าใสตาลุกวาว
“สงสัยผีเจาะปากมาพูด”
“พี่ฟ้าใสทำไมต้องมองหน้าหนูตอนพูดคะ หนูแค่เล่าให้ฟังหนูไม่ได้เป็นคนวิจารณ์ ไม่เชื่อพวกพี่ก็เข้าไปอ่านสิคะ มีแฮชแท็ก
”อ้วนแล้วไม่เจียม”ด้วย”
“อะไรนะ!” ฟ้าใสลุกพรวดขึ้นยืนสีหน้าโกรธจัด ณดลต้องปรามเพื่อนด้วยสายตาฟ้าใสจึงยอมนั่งลง
“ขอบใจนะที่บอก” ปัตย์ยังคงยิ้มแม้ข้างในเขาจะยิ้มไม่ออก ปัตย์จะมีความสุขกับตัวเองดี แต่เขาไม่ใช่คนมั่นใจในตัวเองจึงหวั่นไหวกับสิ่งที่ได้ยิน
“พี่ปัตย์ไม่ต้องคิดมากนะหนูเล่าให้ฟังเฉยๆ” ฟ้าใสเกลียดคนแบบนี้ที่สุด พูดสนุกปากแล้วจบด้วยคำว่าอย่าคิดมาก ถ้าไม่อยากให้คิดมากมึงก็ไม่ต้องบอก ปกติฟ้าใสไม่เคยขึ้นมึงขึ้นกูกับใคร แต่วันนี้ขอด่าในใจหน่อยเถอะ
“อืม พี่ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว” ปัตย์ยังรักษารอยยิ้มเอาไว้ได้
“ก็ดีค่ะ หนูมาถามแค่นี้แหละ” คนเล่าเริ่มไม่สนุกจึงขอตัวจากไป รอยยิ้มของปัตย์ค่อยๆ หายไปพร้อมกับไหล่ที่ลู่ลง
“ปัตย์” ณดลเรียกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“อื้อ” ปัตย์พยายามยิ้มให้เพื่อนแต่เป็นรอยยิ้มที่ยิ่งเห็นณดลยิ่งเป็นห่วง
“อย่าไปสนใจเลย”
“นั่นสิ ห้ามเข้าไปอ่านนะปัตย์เราขอสั่ง ไม่ต้องสนใจใครจะพูดยังไงก็ช่าง คนที่ได้องศามาครอบครองคือปัตย์ เป็นเราะนะจะหัวเราะให้ก้องโลกด้วยความสะใจ สวยแล้วไงย่ะสู้ฉันได้หรือเปล่า”
“หึหึ” ปัตย์หัวเราะออกมาได้เมื่อได้ยินสิ่งที่ฟ้าใสพูด “ลืมหรือเปล่าว่าฟ้าใสก็สวย”
“ก็ใช่ไง เราก็สู้ปัตย์ไม่ได้ อิจฉาอยู่ทุกวัน” ฟ้าใสย้ายที่นั่งเดินอ้อมโต๊ะมานั่งข้างปัตย์แทน ซบศีรษะลงบนไหล่กอดแขนของเพื่อนไว้ “ไม่มีใครที่ได้รู้จักปัตย์จริงๆ แล้วไม่หลงรักหรอก เชื่อเรา”
“ใช่” ณดลพยักหน้า
“ขอบใจ” ปัตย์แตะมือลงบนแขนของเพื่อน แม้จะรู้สึกดีขึ้นมากแต่ในใจเขายังซุกซ่อนความกังวลไว้เต็มเปี่ยม
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“อ้วนเป็นอะไร ทำไมเอาแต่ก้มมองพุงตัวเอง” องศาแวะมารับปัตย์ที่คณะ พวกเขากำลังเดินไปยังลานจอดรถ
“ไม่มีอะไร” ปัตย์รีบสั่นหน้า ไม่อยากให้องศารู้เรื่องที่เขากังวล
“ยังงอนเรื่องเมื่อวานอยู่เหรอ” องศาคว้ามือปัตย์มาจับแต่กระต่ายอ้วนกลับค่อยๆ ดึงออก
“เปล่า หายแล้ว”
“ไม่ได้งอนแล้วเป็นอะไร ทำไมอ้วนดูหงอยๆ” องศาโอบไหล่ปัตย์ดึงเข้ามาใกล้ ยกมือขึ้นแตะศีรษะอีกฝ่ายโยกไปมาเบาๆ
“คือผมกังวลเรื่องเรียนนิดหน่อย”
“งั้นไปหาอร่อยๆ กินกัน อ้วนอยากทานอะไรจะได้อารมณ์ดีขึ้น ปิ้งย่างแล้วต่อด้วยไอศกรีม หรืออยากกินพิซซ่าเห็นวันก่อนบ่ถึง”
“ไม่เอา” ปัตย์รีบปฏิเสธ องศาขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ กระต่ายอ้วนดูแปลกไปจนเขารู้สึกได้
“งั้นอยากกินอะไรเสนอมา”
“สุกี้ไหม ไปกินสุกี้กัน”
“เอาสิ เดี๋ยวผมสั่งเป็ดย่างจานใหญ่มาเอาใจ” เป็ดย่างคือของโปรดของปัตย์แต่คราวนี้เจ้าตัวกับส่ายหน้า
“แค่สุกี้ก็พอ”
“อ้วนแน่ใจนะว่าไม่ได้เป็นอะไร” องศาจับแขนปัตย์ให้หยุดเดิน มองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจัง
“แน่ใจ มันไม่ค่อยหิวน่ะอยากทานอะไรเบาท้อง”
“อืม ตามใจ” องศาไม่เซ้าซี้เขาเก็บความสงสัยไว้ในใจ กระต่ายอ้วนดูเซื่องซึมดังนั้นอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายสบายใจได้เขาก็จะทำ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“อ้วนกินอีกหน่อยสิ” องศาตักสุกี้ในหม้อหมายจะใส่เพิ่มลงไปในถ้วยของปัตย์ แต่กระต่ายอ้วนรีบขยับหนี
“พอแล้ว ผมอิ่มแล้ว”
“จะอิ่มได้ไง อ้วนเพิ่งทานไปนิดเดียว”
“อิ่มแล้วจริงๆ ผมว่าจะลดน้ำหนักด้วยชักเริ่มอึดอัด องศาทานเถอะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เรียกคิดเงินเลยผมอิ่มแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวอ้วนอยากไปไหน ไปเดินเล่นกันไหมหรืออยากดูหนัง”
“กลับบ้านก็ได้” ปัตย์ยังไม่อยากไปไหน เขากังวลกับการเดินข้างองศาในที่สาธารณะ ไม่อยากให้อีกฝ่ายถูกล้อถูกแซ็วหรือถูกว่าเพราะเขา
“อ้วนอยากพักเหรอ”
“อืม” ปัตย์พยักหน้า สีหน้าคล้ายคนหมดแรงของกระต่ายอ้วนทำให้องศาไม่อยากกวน เขาเรียกพนักงานมาคิดเงิน ก่อนพากระต่ายอ้วนไปส่งที่บ้านตามที่เจ้าตัวต้องการ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
องศาเลื่อนอ่านข้อความใน #อ้วนแล้วไม่เจียม ดวงตาของเขาวาวโรจน์ มือที่จับโทรศัพท์บีบแน่นราวกับกำลังบีบคอใครบางคน รูปของพวกเขาถูกนำไปลงโซเชียล แล้วปล่อยให้คนเข้ามาพิมพ์ข้อความกันสนุกมือ
ตุ่มต่อขายังดูดีกว่า #อ้วนแล้วไม่เจียม
คนหรือหมูวะ ขอขยี้ตาแป๊บ #อ้วนแล้วไม่เจียม
กูว่ากูอ้วนแล้ว เจอคนนี้เขาไปกูสวยขึ้นทันที #อ้วนแล้วไม่เจียม
สงสัยผู้ชายจะลืมตัดแว่น #อ้วนแล้วไม่เจียม
กูให้ไม่เกินอาทิตย์ ผู้ชายแบน 555 #อ้วนแล้วไม่เจียม
ความเหมาะสมเท่ากับศูนย์ กูยอมให้เป็นแฟนดาวคณะยังเฮิร์ทน้อยกว่า #อ้วนแล้วไม่เจียม
องศาโยนโทรศัพท์ลงบนเบาะรถ เขาโกรธเกินกว่าจะอ่านต่อได้ มิน่าล่ะอ้วนถึงดูเสียใจขนาดนั้น เขาคิดอยู่แล้วว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น จึงโทรหาฟ้าใสทันทีเพื่อถามเรื่องที่ข้องใจ ป่านนี้กระต่ายอ้วนของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง องศามองตรงไปยังตัวบ้านที่เขาจอดรถห่างออกไปด้วยสายตาเป็นห่วง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“น้องปัตย์มีคนมาหาค่ะ” เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้ปัตย์โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มที่ซุกตัวอยู่ ใคร? เขาไม่ได้นัดใครไว้นี่นา
“น้องปัตย์คะ”
“ได้ยินแล้วครับเดี๋ยวผมออกไป” ปัตย์ลุกขึ้นนั่ง รีบเช็ดหน้าเช็ดตา ดวงตาของเขาแดงช้ำ ต่อให้ไม่อยากอ่านเขาก็ทำไม่ได้
“องศา!” ปัตย์เบิกตากว้างด้วยความแปลกใจ เมื่อคนที่ยืนรออยู่หน้าบ้านคือองศา ที่น่าจะขับรถกลับบ้านไปตั้งแต่สามชั่วโมงก่อน
“มีอะไรหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้น” ปัตย์ถามด้วยความเป็นห่วง รีบเดินเข้าไปหา
องศาขยับตัวออกห่างจากรถ เขาประคองสองแก้มของปัตย์ไว้และยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยสายตาอ่อนโยน
“เปล่าไม่มีอะไร แค่คิดถึงอ้วนนะ”
“คิดถึงอะไรเล่าเพิ่งแยกกันเอง” ปัตย์ยิ้มน้อยๆ ด้วยความเขินอาย องศามองตาสีแดงก่ำของกระต่ายอ้วน เขากัดฟันเพื่อเก็บซ่อนอารมณ์โมโหเอาไว้
“เพิ่งแยกกันก็คิดถึงได้”
“เกินไปแล้ว” หัวใจของปัตย์พองฟูขึ้นมา เขารับรู้ได้ถึงความรักใคร่จากสายตาขององศา
“อ้วนไม่รู้ตัวเหรอว่าอ้วนมีความหมายกับผมแค่ไหน”
“ผม..” ปัตย์เงยหน้าขึ้นสบตา ริมฝีปากร้อนขององศาจรดลงมาบนหน้าผาก
“อ้วนมีความหมายกับผมมากกว่าที่อ้วนรู้ ไม่มีใครสำคัญสำหรับผมเท่าอ้วนอีกแล้ว”
“องศา” ปัตย์เรียกองศาเสียงแผ่ว ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะเคลื่อนลงมาสัมผัสกับริมฝีปากของเขา จูบขององศาต่างออกไป มันทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน
“ผมรักอ้วนมากนะ รู้ไหม”
“ผม..ผมก็รักองศา” ปัตย์อยากร้องไห้ องศาในตอนนี้อบอุ่นเหลือเกิน
“รอเดี๋ยวนะ” ปัตย์มองด้วยความแปลกใจ เมื่อองศาปล่อยมือจากเขาหันไปเปิดประตูรถฝั่งคนนั่ง
“องศา” ปัตย์อุทานเมื่อเห็นสิ่งที่องศาถือออกมา สองมือพะรุงพะรังไปด้วยถุงต่างๆ มากมาย
“ผมโทรไปถามพี่ปราณมา นี่ไอศกรีมรสโปรดของปัตย์ นี่ข้าวผัดปูร้านปูทิพย์ นี่แซลมอนซาซิมิร้านยูโทเปีย นี่โมจิชาเขียว นี่..” ปัตย์ตาโตเมื่อองศาบรรยายถึงของแต่ละถุงที่ซื้อมา
“องศาซื้อมาทำไมเยอะแยะ”
“ผมอยากให้อ้วนยิ้มเพราะมันทำให้ผมมีความสุข”
“แต่ผม..” ปัตย์หยุดพูด กัดปากด้วยสีหน้ากังวล “แต่ผมจะอ้วน”
“ดีแล้ว ผมชอบให้อ้วน ถ้าผอมกว่านี้ไม่รักนะ”
“องศาอะ” ปัตย์ทำเสียงงอน หน้ามุ่ยเมื่ออีกฝ่ายพูดว่าจะไม่รัก
“ฮ่าๆ รักสิจะอ้วนจะผอมก็รักทั้งนั้น ขอแค่เป็นปัตย์ก็พอ”
“องศา” ปัตย์เรียกชื่อองศาซ้ำๆ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะลืมเลือนความเศร้าเมื่อครู่ไปเกือบหมดสิ้น รอยยิ้มขององศา เสียงขององศาเยียวยาความรู้สึกของเขา
“เข้าไปข้างในกันเถอะ ก่อนที่ไอศกรีมจะละลาย”
“อืม” ปัตย์ยิ้มออกมาได้เป็นรอยยิ้มที่สว่างที่สุด ตั้งแต่ได้ฟังเรื่องร้อนหูมา
“ผมจะนั่งกินเป็นเพื่อนอ้วนเอง ถ้าอ้วนเราก็จะอ้วนไปด้วยกันดีไหม”
“ไม่ต้องพูดเลย องศากินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน” ปัตย์ทำหน้ายู่ องศายิ้มกว้าง กระต่ายอ้วนดีขึ้นแล้วเขารู้สึกได้
“ฝากเปิดประตูหลังหยิบของให้หน่อย ผมถือไม่ไหวแล้ว”
“ยังไม่หมดอีกเหรอ” ปัตย์ตาโต เดินไปเปิดประตูหลังโดยไม่คิดอะไร เห็นว่ามือทั้งสองข้างขององศาไม่มีที่ว่างให้ถือของเพิ่มตามที่พูดจริง
“......” ปัตย์หันกลับไปมององศา ตาที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างยิ่งขึ้น ช่อดอกกุหลาบหลากสีช่อใหญ่วางอยู่บนเบาะหลัง
“ขะ..ของผมเหรอ”
“เป็นแฟนผมหรือเปล่าล่ะ ถ้าเป็นก็ใช่”
“อะ..อื้อ..อื้อ” ปัตย์พูดไม่เป็นภาษา มือที่เอื้อมไปหยิบช่อดอกไม้สั่นน้อยๆ เขาเหมือนผู้ชายทั่วไปไม่ได้ชอบดอกไม้เป็นพิเศษ แต่ตอนนี้เขากลับคิดว่ามันเป็นของขวัญที่สวยงามที่สุดจนอยากร้องไห้ออกมาดังๆ
“เขาว่าดอกไม้ทำให้คนรู้สึกพิเศษ ผมอยากให้ปัตย์รู้สึกอย่างนั้นเพราะว่าปัตย์พิเศษสำหรับผม” เสียงอบอุ่นขององศาทำให้ปัตย์น้ำตาไหล่ จนต้องรีบซบหน้าลงกับดอกไม้เพื่อซ่อนใบหน้า
“ทำไมเป็นคนแบบนี้ทำผมร้องไห้แล้ว”
“ไม่ใช่ผม พี่ปราณต่างหาก พี่ปราณบอกให้ซื้อ” องศาพูดหน้าตาย
“หา!!” ปัตย์เงยหน้าขึ้นทันที หมดกันความโรแมนติก
“ฮ่าๆ หลอกง่ายจริงๆ เลยอ้วน ผมคิดเองซื้อเองร้อยเปอร์เซ็นต์”
“แกล้งผมอีกแล้ว” ปัตย์ทำแก้มป่อง มองค้อนองศา
“ไปได้แล้ว ขืนมัวแต่ทำตัวน่ารักแบบนี้นอกจากไอศรีมจะละลายแล้ว อาจจะไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว”
“ทำไมล่ะ” ปัตย์มองหน้างงๆ อย่างอื่นละลายไม่ได้เสียหน่อย
“เพราะผมจะทิ้งมันลงพื้นแล้วเข้าไปจูบอ้วนแทนไง” ปัตย์อ้าปากค้างเขินจนหน้าแดง เขากอดช่อดอกไม้ไว้เต็มอ้อมแขน รีบเดินนำเข้าบ้านโดยไม่พูดไม่จาและไม่รอคนซื้อ ได้ยินเสียงองศาตามหลังมาแว่วๆ
“อ้วนมากดปิดประตูรถให้ก่อน ฮ่าๆ”
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ตอนหน้ามาดูกันว่าองศาจะจัดการอย่างไร ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458319 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก