ตอนที่ 25 : กระทืบปัตย์มองไปรอบๆ ห้องด้วยความสนใจ หลังแยกย้ายกับเพื่อนเขาแวะมาคอนโดขององศาจนได้ ไม่ได้ตกหลุมพรางแต่อย่างใด ใครบ้างไม่อยากมาห้องคนที่ชอบ โดยเฉพาะเขาที่ได้แต่แอบมององศามาเนิ่นนาน
“ชอบไหม” องศายืนพิงพนักโซฟา กอดอกหลวมๆ วางท่าผ่อนคลายเพราะไม่อยากให้กระต่ายอ้วนตื่นตูม
“แต่งสวยดี” ห้องขององศาเป็นแบบหนึ่งห้องนอน มีส่วนที่แยกเป็นห้องรับแขกเล็กๆ กับครัวให้ ตกแต่งในโทนขาวดำ ต้องยอมรับว่าเข้ากับบุคลิกขององศามาก
“รอคนเรียนมาด้านนี้แต่งให้น่าจะสวยกว่า” องศาพูดลอยๆ แต่ทำให้ปัตย์หน้าแดงได้ เขาเขินทุกครั้งที่องศาพูดราวกับว่าเขาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตอีกฝ่าย
“มานี่เถอะ” องศาเดินเข้าไปจูงมือปัตย์พาเดินไปยังห้องนอน เขาเลือกที่จะไม่เลื่อนปิดบานกระจกสีทึบ เพราะรู้ว่ากระต่ายอ้วนขี้ตกใจแค่ไหน
“ไหนๆ จะดูแล้วก็ดูให้ครบ”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละแต่งโทนเดียวกัน” ปัตย์มองไปทุกที่ยกเว้นเตียง
“อ้วนอยู่ได้ไหม”
“หะ!!” ปัตย์ตาลุกโต กระเด้งตัวออกห่างทันที
“คิดไปถึงไหน หมายถึงวันนี้อยู่ด้วยกันก่อนได้ไหม เดี๋ยวดึกๆ ไปส่ง”
“อะ..อ๋อ” ปัตย์เขินจนแก้มแดง โอ๊ยคิดไปถึงไหนเนี่ย บ้าจริง นึกว่าองศาชวนเขามาอยู่ด้วยเสียอีก
“หึๆ ห้องนี้ไม่ได้หรอกมันแคบไป ถึงวันนั้นจะซื้อบ้านดีๆ สักหลังให้อ้วนอยู่” ปัตย์อยากละลายลงไปกองเป็นก้อนอยู่กับพื้น เดี๋ยวนี้องศาชอบทำให้โรคหัวใจเขากำเริบ แม้ไม่ใช่คำพูดเลี่ยนหูแต่มันหวานมากสำหรับเขา
“องศาหาว่าผมอ้วนเหรอ ถึงต้องอยู่ที่กว้างๆ เล็กๆ ผมก็อยู่ได้” ปัตย์แสร้งทำสีหน้าเง้างอน ความจริงเขาอยากบอกองศาว่าที่ไหนเขาก็อยู่ได้ แต่ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ด้วยความอาย
“น่ารักแบบนี้จะไม่ให้รักได้ยังไง” องศาแตะนิ้วไล้บนแก้มนุ่ม กระต่ายอ้วนของเขาน่ารักเสมอ
“นี่ผมงอนองศาอยู่หรอก น่าร้งน่ารักอะไรกัน” ปัตย์ยู่ปาก ไม่ได้หรอกต้องกลบเกลื่อนเดี๋ยวองศารู้ว่าเขาดีใจแค่ไหน
“ยิ่งงอนยิ่งน่ารักไม่รู้ตัวเหรอ ผมถึงชอบแกล้งอ้วนไง”
“แน้!” ปัตย์ตาโต อย่างนี้ก็มีด้วย ตัวเองขี้แกล้งอยู่แล้วไม่ต้องมาโทษความน่ารักของเขาเลย
“ดูหนังกันไหม”
“ไม่ดู!” ปัตย์หน้าตาตื่นจนองศาตกใจ
“อะไรอ้วนเกิดอะไรขึ้น” เขาอดหัวเราะออกมาไม่ได้เมื่อกระต่ายอ้วนดูตื่นตูมขั้นสุด
“มะ..ไม่มีอะไร ทำอะไรก็ได้ไม่ดูหนัง” ปัตย์หน้าแดงแป๊ด ก็ฟ้าใสน่ะสิแอบกระซิบเขาก่อนมาว่าระวังองศาจะชวนดูหนังพอถึงฉากพระเอกจูบนางเองเขาไม่รอดแน่ พูดแบบนั้นใครจะกล้าดู
“ไม่ดูก็ไม่ดู งั้นอ้วนอยากทำอะไร”
“เล่นเกมไหม องศามีหรือเปล่าเรามานั่งเล่นเกมกัน”
“ไม่ไหว วันนี้เล่นเครื่องเล่นสวนสนุกมาทั้งวันอ้วนยังจะเล่นอีกเหรอ” องศาเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียง เอนหลังลงนอนเหยียดยาว
“อะ..องศาง่วงแล้วเหรอ งั้นผมกลับเลยดีกว่า ไม่ต้องไปส่งก็ได้ผมนั่งแท็กซี่กลับเอง” ปัตย์รัวเป็นชุด รู้สึกขึ้นมาทันทีว่าห้องนอนไม่ใช่โซนปลอดภัย
“มานั่งนี่” องศาตบมือลงข้างตัว ก่อนสอดแขนเข้าใต้คอ เอียงหน้ามองคนที่ยืนขาแข็งไม่ยอมขยับ
“อ้วน” ปัตย์หันรีหันขวาง ทำไมในห้องนอนถึงไม่มีเก้าอี้สักตัวเขาจะได้นั่ง
“มาเถอะครับ” องศาครับทีไรปัตย์ระทวยทุกที ได้แต่เดินเข้าไปหา นั่งลงตรงตำแหน่งที่อีกฝ่ายตบมือลงเมื่อครู่
“ขอหนุนตักหน่อยนะ” องศาเลื่อนตัวจนศีรษะวางอยู่บนตักของปัตย์ เขาจับมือป้อมขึ้นมาแตะริมฝีปากก่อนกุมไว้บนอก
“ผมนึกว่าองศาจะขี้แกล้งอย่างเดียวที่ไหนได้ขี้อ้อนกว่าผมอีก” ปัตย์ตบมือที่วางอยู่บนอกองศาเบาๆ เป็นเชิงล้อเลียน
“นั่นสิ” เจ้าตัวดันเห็นด้วยกับเขาหน้าตาเฉย “เมื่อก่อนไม่เป็นนะ พออยู่กับอ้วนทีไรอยากอ้อนทุกที”
“อยากอ้อนหรืออยากแกล้งพูดดีๆ”
“อยากทำทุกอย่าง” เจอสายตาวาบหวามที่มองขึ้นมาปัตย์ก็รู้ตัวแล้วว่าพลาด ไม่ควรประมาทความไหลลื่นขององศาเลย
“ผมเคยคิดว่าผมรู้จักองศาแค่จากสายตาที่เห็น วันหนึ่งถ้าได้รู้จักกันขึ้นมาจริงๆ ผมยังจะชอบอยู่ไหม”
“อ้วน!” เสียงอ่อนเสียงนุ่มที่เจ้าตัวใช้มาตลอดวันหายวับไปทันที หน้าตากลับมาเอาเรื่อง ดวงตาจ้องเขาเขม็ง จนปัตย์รู้สึกขำขึ้นมา
“หัวเราะอะไร” องศารู้สึกขัดใจที่กระต่ายอ้วนอมพะนำไม่ยอมพูดต่อ แถมหัวเราะออกมาราวกับกำลังสนุก
“ผมขำองศานั่นแหละ” ปัตย์พูดปนหัวเราะเพราะยังหยุดไม่ได้
“ขำอะไรบอกมา ไม่อย่างนั้น..” คนนอนตักพลิกตัวขึ้นนั่ง น้ำเสียงข่มขู่ “จะจั้กกะจี้ให้หายใจไม่ออก”
“บอกแล้วๆ” ปัตย์ยกมือขึ้นกันทันทีโดยสัญชาตญาณ “ก็องศาน่ะแกล้งผมได้ทุกเรื่อง ฉลาดกว่าผมทุกเรื่อง แต่มีเรื่องเดี๋ยวที่ผมชนะ”
“อะไร”
“องศาขี้หึง พอหึงทีไรกลายเป็นเด็กทุกที ขี้โวยวาย งอแง แพ้ผมราบคาบ”
“รู้หรือยังล่ะว่ารักมากแค่ไหน” แทนทีองศาจะหน้ามุ่ยกลายเป็นเขาที่พูดต่อไม่ออกเสียเองกับคำบอกรักแบบฮาร์ดคอร์
“ผมไม่ปฏิเสธหรอก บอกเลยว่าหึงมากหวงมาก อ้วนเป็นของผมคนเดียว ผมเป็นแอปเปิ้ลของอ้วนคนเดียว ขืนกินมากกว่าหนึ่งลูกโดนแน่”
“บ้าแล้วองศา ใครจะไปกิน” หน้าของปัตย์ร้อนผ่าไปหมด เมื่อไผล่ไปคิดถึงความหมายแบบสองแง่สองง่าม
“ใช่อ้วนไม่ควรกิน เพราะคนที่กินควรเป็นผม” ริมฝีปากขององศาเคลื่อนมาแตะริมฝีปากของเขาอย่างรวดเร็ว ปัตย์ไม่ทันระวังตัวจึงโดนผลักหงายล้มลงไปนอนราบกับที่นอน
ร่างกายกำยำทาบทับลงมาบนตัวเขา ริมฝีปากไล้แผ่วเบาราวกับหยอกล้อ แต้มรอยจูบไปทั่วหน้า ก่อนกลับมาบดเบียดลงบนปากนุ่ม ฝ่ามือร้อนสอดเข้ามาใต้เสื้อเชิ้ตที่เขาใส่อยู่ ลูบไล้จากเอวขึ้นสู่แผ่นอก ก่อนเลื่อนขึ้นไปสะกิดปลายยอดจนมันตั้งชูชัน องศาก้มลงใช้ปากครอบครองผ่านเนื้อผ้าจนเปียกชุ่ม
"อื้อ" ปัตย์ครางอย่างลืมตัวไปกับสัมผัสที่ได้รับ องศาเงยหน้าขึ้นสบตา ใช้นิ้วเกลี่ยติ่งไตบนเสื้อตัวบางสลับไปมาทั้งสองข้าง ปัตย์ได้แต่เผยอปากหายใจ หมดแรงต่อต้านปล่อยให้องศาถอดเสื้อเชิ้ตออกไปอย่างง่ายดาย
"อย่ามอง" ปัตย์รีบพลิกตัวลงนอนคว่ำเมื่อเสื้อหลุดพ้นตัว เขาอายพุงกลมๆ ของตัวเอง
"ปัตย์ครับ" ปัตย์ค่อยๆ หันหน้าไปมองเมื่อองศาเรียกชื่อเขาด้วยเสียงรักใคร่
"ผมอยากเห็น" น้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนมนต์สะกด ปัตย์ยอมหมุนตัวกลับมาแต่ใช้สองมือปิดพุงเอาไว้ องศายิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนก้มลงไปจูบบนมือคู่นั้น แตะริมฝีปากไปเรื่อยๆ จากกลางมือสู่นิ้วทีละนิ้ว ค่อยๆ เคลื่อนมือของปัตย์ออกทีละนิด จนเห็นผิวเนื้อขาวละลานตา
องศาแตะริมฝีปากแผ่วเบาลงบนร่างกายส่วนที่เจ้าของกังวล เขาแตะต้องมันอย่างรักใคร่ พรมจูบไปทั่วๆ จนปัตย์เริ่มผ่อนคลาย จึงขยับขึ้นไปหาใบหน้าของคนรัก บดเบียดริมฝีปากกับปากนุ่ม สอดลิ้นเข้าไปชิมรสหวานภายใน เกาะเกี่ยวดูดดึงปลายลิ้นชื้น ชักนำให้อีกฝ่ายคล้อยตามก่อนเลื่อนมือลงต่ำแตะลงบนหัวเข็มขัด
"อ๊ะ!" ปัตย์ตะครุบมือขององศา สบตากับดวงตาคมเข้มด้วยแววตาตื่น องศาแช่มือไว้โดยไม่ขยับ เขาก้มลงประทับจูบลงบนขมับชื้นเหงื่อ ค่อยๆแตะไล้ริมฝีปากลากไล้ลงมาจนถึงแก้มกลม
"ไว้ใจผมไหม" เสียงกระซิบแผ่วเบาทำให้ปัตย์ใจอ่อน ร่างกายตอบสนองต่อรอยยิ้มอ่อนโยนและน้ำเสียงนุ่มนวล หมดแรงห้ามปราม รู้ตัวอีกทีเสื้อผ้าก็หลุดออกไปจากร่างกายของเขาจนหมด
ริมฝีปากร้อนย้อนกลับมาประทับบดเบียดอีกครั้ง จากอ่อนโยนกลายเป็นเร่าร้อน มือใหญ่ลูบไล้ลงไปบนแก่นกายของเขา มันตื่นตัวขึ้นมาทันที
"อะ..อื้อ" ปัตย์แหงนเงยหน้าขึ้น ส่ายศีรษะไปมาเพื่อบรรเทาความรู้สึก ริมฝีปากร้อนขององศาค่อยๆ ลากผ่านลำคอลงไปเรื่อยๆ ปัตย์สะดุ้งเฮือกเมื่อมันแตะต้องยอดอกอีกครั้งโดยไม่มีเนื้อผ้ามาขวางกั้น
ปัตย์ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ สมองของเขาพร่าเลือน ได้แต่พยายามสะกดกลั้นเสียงร้องของตัว มือจิกลงบนไหล่ขององศาเพื่อระงับอาการเสียวซ่าน ทุกครั้งที่นิ้วขยับเข้าของในช่องทางของเขา
องศายกสะโพกของปัตย์ขึ้นเล็กน้อย ร่างกายเปลือยเปล่าเบียดเสียดเข้าหากันด้วยความต้องการ ปัตย์พยายามกลั้นเสียงน่าอายแต่ทำได้ยากเหลือเกิน ตัวของเขาไหวโอนไปตามจังหวะแนบชิด หวามหวานราวกับจะขาดใจ
"องศา..องศา" ปัตย์เรียกชื่อของคนรัก ก่อนที่ริมฝีปากจะถูกปิดด้วยริมฝีปากร้อนในจังหวะสุดท้าย ความรู้สึกราวกับพุ่งทะยานขึ้นที่สูงแล้วร่วงหล่นลงมา ปัตย์ทิ้งร่างลงกับที่นอนหายใจรวยริน องศายังเคลื่อนตัวเข้าแนบชิดในจังหวะกระแทกกระทั้น ก่อนร่างกายจะกระตุกเกร็ง ซบลงมานอนกอดเขา ริมฝีปากเคลียคลอไปทั่วใบหน้าราวกับต้องการปลอบประโลมและแสดงความรักใคร่ไปพร้อมกัน
“อ้วน” เสียงพูดที่พยายามกลั้นหัวเราะทำปัตย์หน้ามุ่ย
“ปัตย์” เสียงเรียกอ่อนลงมาอีกนิด แต่คราวนี้เขาไม่ยอมง่ายๆ หรอก
“ปัตย์ครับ” ฝันไปเถอะ
“ผมปิดแอร์นะ จะไม่ออกมาจริงเหรอ” องศามองก้อนกลมที่พันตัวเองยิ่งกว่ามัมมี่ ปัตย์เอาผ้าห่มที่เขาดึงขึ้นมาคลุมกายให้พันตัวเองจนมองไม่เห็นใบหน้า ทันทีที่สติสัมปชัญญะกลับมาครบถ้วน
“อายทำไมครับ ผมเห็นหมดทั้งตัวแล้ว”
“องศา~” ปัตย์โผล่หน้าออกมาร้องโวยวาย ไม่อยากให้องศาพูดถึงเรื่องที่ผ่านมา แต่พอเห็นรอยยิ้มแพรวพราวก็รู้ทันทีว่าโดนแกล้ง รีบตวัดผ้าห่มคลุมกลับเหมือนเดิม
“โอ๋ ใครทำอ้วนไหนบอกผมสิ” องศาดึงก้อนกลมเข้ามากอดแนบอกทั้งผ่าห่ม
“ยังจะถาม ผมโกรธองศาแล้ว” ปัตย์ยอมให้องศากอดแต่ไม่ยอมออกจากโปงผ้าห่ม หลุมหลบภัยโปรดของเขา
“อย่าโกรธเลย อ้วนไม่รู้เหรอว่าเวลาเราอยู่ใกล้คนที่รักมันเป็นยังไง”
“ผมไม่เห็นคิด”
“แน่นะ” ปัตย์แอบเขินเมื่อคิดไปถึงเหตุการณ์ในรถ จะดึงดันปฏิเสธเสียงแข็งก็ไม่เต็มปากจึงเลี่ยงที่จะไม่ตอบเสีย
“อ้วนไม่คิดแต่ผมคิด ผมอยากกอดอยากจูบ อยากแตะต้องไปทั้งตัว อยากให้อ้วนเป็นของผมคนเดียว”
“แต่ผมอ้วน ไม่เห็นน่ากอด” ปัตย์อดคิดถึงข้อความที่มีคนต่อว่าเขาไม่ได้ “เขาว่าถ้าผมทับองศาคงแบน”
“อ้วน” องศาใช้แรงที่มากกว่าดึงผ้าที่ปิดหน้าปัตย์ออกจนได้ “อ้วนเชื่อที่คำพูดหรือการกระทำ ถ้าอ้วนไม่น่ากอดผมจะกอดไหม ถ้าอ้วนไม่เหมาะสมผมจะเลือกไหม ถ้าอ้วนไม่น่ารักผมจะรักไหม ที่หลงหัวปักหัวปำอยู่นี่เพราะอะไร” องศาใช้มือข้างหนึ่งดันหน้าของปัตย์ให้แหงนเงยขึ้นสบตา
“อ้วนจะเชื่อคำพูดคนอื่นหรือเชื่อที่การกระทำของผม อะไรที่มันบอกอ้วนได้ชัดเจนกว่ากันว่าอ้วนน่ากอดหรือไม่น่ากอด อ้วนตอบผมมาสิ”
“การกระทำ” ปัตย์พึมพำตอบในลำคอ
“แล้วตอนนี้ผมทำอะไรอยู่”
“กอด”
“ทุกครั้งที่อ้วนคิดมากไม่ว่าจะเพราะคำพูดของใครให้นึกถึงการกระทำของผมเอาไว้ ต่อให้อีกสิบหรือร้อยปากก็ทำอ้วนเสียใจไม่ได้ อย่าให้คนอื่นทำร้ายเรา”
“อื้อ เข้าใจแล้ว” ปัตย์ยิ้มออกมาได้ องศาพูดถูกแล้ว เขาควรให้ความสำคัญกับคำพูดของคนที่อยู่ข้างกายไม่ใช่คนที่เขาไม่รู้จัก
“เดี๋ยวๆ!” ปัตย์กำลังคิดอะไรเพลินๆ เป็นอันต้องร้องเสียงหลงออกมา เมื่อคนพูดจาเป็นผู้ใหญ่อยู่เมื่อครู่แอบดึงผ้าห่มของเขาออกระหว่างเขากำลังใช้ความคิดตาม
“ไหนว่าเข้าใจแล้ว”
“ไม่เกี่ยวสักหน่อย องศาจะมาดึงผ้าผมออกทำไม”
“นี่มันผ้าห่มผม” เจ้าของห้องทวงของเอาดื้อๆ
“ไม่ให้”
“อ้วน” คนพูดเปลี่ยนมาออดอ้อน “เอาออกเถอะนะขอนอนกอดหน่อย กอดเฉยๆ ก็ได้” สายตาที่มองมาเว้าวอนจนปัตย์ชักใจอ่อน ยอมปล่อยให้องศาดึงผ้าห่มออกมาคลุมกายพวกเขาเข้าด้วยกัน ร่างเปลือยเปล่าตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง
“องศา~” ปัตย์ประท้วง เมื่อมือคนขอนอนกอดเฉยๆ เริ่มรุ่มร่าม ป่ายเปะไปทั่วแผ่นหลังของเขา
“ผมจะสาธิตให้ดูว่าอ้วนน่ากอดแค่ไหน อยู่ใกล้แล้วอดใจไม่ไหว”
“ไม่ต้องสาธิต ผมเข้าใจแจ่มแจ้ง จริงๆ นะ”
“ไม่ทันแล้ว ความผิดของอ้วนล้วนๆ อยากน่ารักเอง” ตาวาวๆ มองริมฝีปากของเขา ปัตย์กลืนน้ำลายลงคอ รีบยกมือขึ้นดันหน้าอกขององศา
“ไม่ได้ มัน..มัน..” ปัตย์หน้าแดงจู่ๆ ก็พูดต่อไม่ออก
“มันอะไร” ใบหน้าที่ก้มต่ำลงมาเรื่อยๆ ทำให้ปัตย์ระล่ำระลักบอกแทบไม่ทัน
“มันเจ็บ!” ปัตย์หลับตาปี๋ อายเมื่อองศาหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“ขอโทษ ไม่ได้หัวเราะที่อ้วนพูด หัวเราะเพราะอ้วนน่ารัก อยู่กับอ้วนแล้วผมอารมณ์ดี มีความสุข” องศาดึงปัตย์กลับเข้ามากอด รีบบอกก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าใจผิด
“รู้ องศาไม่ต้องขอโทษ” ปัตย์พยักหน้ารับกับอกขององศา
“งั้นอ้วนนอนพักเถอะ หลับเอาแรงสักตื่นเดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน”
“อื้อ” ปัตย์ไม่แน่ใจว่าคำพูดขององศามีมนต์สะกดหรือเปล่า เพราะจู่ๆ เขาก็ง่วงขึ้นมาทันที มือที่ลูบบนศีรษะทำให้รู้สึกสบายและอบอุ่น เปลือกตาของเขาหนักอึ้งเกินกว่าจะลืมได้ ปัตย์ตกอยู่ในความง่วงงุน ได้ยินเสียงองศาถอนใจออกมาเบาๆ ก่อนริมฝีปากร้อนจะแนบลงมาบนศีรษะของเขาอย่างอ่อนโยน
“งานนี้โดนพี่ปราณกระทืบแน่เลยกู”
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
เรื่องนี้ไม่เน้นหื่น ^^ ตอนหน้าปราณกับยูนะคะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458153 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก