ตอนที่ 26.1: คำตอบที่รอคอย“มีคนถามไหมว่ายูกับพี่เป็นอะไรกัน” ยูหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างคนถาม ปราณขับรถมารับเขาที่บ้านในตอนสายของวันอาทิตย์ เพื่อไปเจอกับกลุ่มของปัตย์และองศาที่ห้างแห่งหนึ่ง
“ทำไมอยู่ๆ ถึงถามขึ้นมาครับ”
“อยากรู้ เห็นเรื่องของปัตย์กับองศาแล้วปวดหัว น่ารำคาญ”
“กลัวว่าผมจะโดนบ้างเหรอครับ”
“อืม ยูกลัวหรือเปล่า” น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยทำให้ยูยิ้มน้อยๆ ออกมา
“ไม่ถึงกับกลัวครับแต่ก็กังวลบ้าง พี่ปราณมีคนชอบเยอะผมคงโดนอยู่ไม่น้อย”
“ยูอยากให้พี่ประกาศออกไปไหมหรืออยากให้ปิดเป็นความลับ” ยูนิ่งไปชั่วครู่ เขาทบทวนความคิดและความรู้สึกของตัวเอง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากเขาจึงต้องใช้สติให้มากเช่นกัน
“เอาที่พี่ปราณอยากทำดีกว่าครับ ส่วนผมจะใช้ชีวิตตามปกติไม่ได้ปิดและไม่ได้เปิด” ปราณเบือนสายตาจากถนนไปมองคนพูด เขาชอบยูก็ตรงนี้ ภายนอกเหมือนเป็นคนคนละขั้วกับเขา แต่ความคิดกลับไปด้วยกันได้ดี
“แปลว่าตกลงเป็นแฟนกับพี่แล้ว”
“เอ๋?” ยูหน้าแดงซ่าน เขาลืมไปเลยว่ายังไม่ได้ตอบรับปราณ สิ่งที่พูดออกมาเขาพูดจากความรู้สึก
“ผม..ผม..”
“หึหึ” ปราณหัวเราะในลำคอ ไม่บ่อยหรอกที่จะได้เห็นยูพูดอึกอัก ทำสีหน้าไม่ถูก ไปไม่เป็นแบบนี้
“ยูชอบพี่หรือเปล่า” คำถามที่ปราณยังไม่ได้รับคำตอบ วันนี้ถูกหยิบยกขึ้นมาถามอีกครั้ง
“เราเพิ่งรู้จักกันไม่นาน” ยูรู้ตัวดีว่าเขาชอบปราณ แต่ความชอบไม่ใช่ทุกสิ่งเขายังรู้จักปราณน้อยมาก
“ยูไม่แน่ใจตัวเองหรือไม่แน่ใจพี่”
“ผมไม่แน่ใจความสัมพันธ์มากกว่าครับ คนรักกันใช่ว่าจะอยู่ด้วยกันได้ทุกคู่”
“กลัวเราเข้ากันไม่ได้เหรอ”
“ครับ ผมอยากค่อยเป็นค่อยไปให้มั่นใจก่อน”
“ยุติธรรมดี เพียงแต่...”
“อะไรครับ”
“พี่คิดว่ายูคงต้องจับจองพี่ไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย”
“จับจอง?” ยูเลิกคิ้วขึ้นสูงกับข้อเสนอชวนประหลาดใจ
“ใช่ พี่เคยบอกแล้วนี่ว่าพี่ฮอตไม่จองไว้ระวังจะพลาด”
“หึหึ มีคำแนะนำไหมครับว่าผมควรทำยังไง” ยูเล่นไปตามน้ำ อยากรู้ว่าคนเจ้าเล่ห์จะทำอะไร
“มันก็ยากนิดแต่เอาเถอะพี่จะหาวิธีช่วย” คนพูดสีหน้าจริงจัง ทำเหมือนไม่ใช่เรื่องของตนเอง “อืม พี่ว่ายูต้องยั่วนิดๆ หน่อยๆ จะได้หลงจนโงหัวไม่ขึ้น”
“ผมไม่ชอบยั่ว ไม่เคยยั่วใคร” ยูพยายามกลั้นขำ ดูเถอะเสนอออกมาได้หน้าตาเฉย
“พี่สอนให้รับรองได้ผล” สายตาของคนพูดวาววับ ยูรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ความช่วยเหลือแบบนี้น่ากลัวเกินไป
“หรือไม่อย่างนั้นก็ตามไปทำงานด้วย ไปช่วยดูแลกึ่งๆ ไปแสดงตัวแบบไม่พูด”
“ผมคิดว่าเขาน่าจะนึกว่าผมเป็นผู้จัดการคนใหม่มากกว่า”
“จริงสิ อย่าเลย” ยูคิดว่าปราณเห็นด้วยกับคำพูดเขา มารู้ว่าคิดผิดเมื่ออีกฝ่ายพูดออกมา
“เดี๋ยวช่วงพี่ทำงานมีใครมาจีบ วงการนี้ยิ่งไว้ใจไม่ได้”
“อ้าว!”
“พี่เปลี่ยนใจแล้ว วิธีแรกดีที่สุด”
“เอาเถอะครับแล้วผมจะเก็บเอาไปคิด”
“คิดทำไมเสียเวลา ไม่มีใครรู้จักพี่ดีเท่ากับตัวพี่เอง”
“คิดว่าหรือผมจะสู้ไม่ไหว ถอยน่าจะดีกว่า ท่าทางจะดูแลยากเกิน”
“แปลว่าถ้าง่ายจะยอมดูแลใช่ไหม”
“ผมเคยคิดว่าพี่ปราณเป็นคนเท่ๆ ไว้มาด ไม่ค่อยพูดเสียอีก”
“แต่พี่คิดเสมอว่ายูเป็นเด็กฉลาด ดังนั้นอย่าคิดจะแกล้งเปลี่ยนเรื่องให้ยากพี่รู้ทัน ตอบพี่มาก่อน”
“ถ้าง่ายก็น่าสนใจครับ ผมไม่ชอบอะไรซับซ้อนผมชอบอย่างพี่ปัตย์”
“พี่กับปัตย์เป็นฝาแฝดกัน”
“แต่ไม่เหมือนกันนี่ครับ พี่ปัตย์น่ารัก” ยูคิดถึงรุ่นพี่ตัวกลมแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้
“อย่ไปเจอปัตย์เลยพี่ชักไม่ไว้ใจ” คนพูดทำท่าจะเปลี่ยนเลนรถทั้งที่อีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะถึงแล้ว
“ไม่ได้ครับ! เดี๋ยวพี่ปัตย์รอ”
“คำก็ปัตย์สองคำก็ปัตย์พี่เริ่มคิดล่ะนะ คราวก่อนก็ตัวติดกันมันชักจะยังไง”
“ผมก็เริ่มคิดเหมือนกันครับ ว่าพี่ปราณกับองศาก็ชักเหมือนกันเข้าไปทุกที งอแงเก่งเหลือเกิน”
“รู้ว่าพี่งอนยูก็ต้องง้อ เอาใจพี่ให้เยอะๆ”
“ผมไม่ชอบเลี้ยงเด็กแบบตามใจ ถ้าดื้อก็ต้องตี”
“เอาสิพี่อยากเตะองศาอยู่พอดี ยูตีได้ตามสบายถ้ากล้าหือพี่จัดการให้เอง”
“พี่ปราณด้วยครับไม่ใช่เฉพาะองศา ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าครับ” ยูขมวดคิ้วไม่แน่ใจว่าปราณล้อเล่นหรือไม่เรื่องที่อยากเตะองศาจึงถามออกไปให้แน่นอน
“หึๆ อย่ารู้เลยเดี๋ยวใจแตก” ใบหน้าของเขาแดงซ่าน ต่อให้ไม่รู้ก็พอเดาได้ว่าเพื่อนสมัยเด็กของเขาต้องรังแกพี่ปัตย์เข้าแล้วแน่ๆ ไม่มากก็น้อย
“ว่าแต่ถ้าพี่อยากโดนองศาเตะบ้างยูช่วยพี่ได้ไหม” คนพูดยิ้มกรุ่มกริ่มคนฟังเลยต้องเบือนหน้าหนี ทำทีเลื่อนหาเพลงที่ถูกใจฟัง
“ว่าไงครับ” คนถามยังไม่ละความพยายาม น้ำเสียงยั่วเย้าจนยูนึกหมั่นไส้
“ถ้าแค่อยากโดนเตะทำไมผมจะช่วยไม่ได้ครับ รับปากเลยว่าไปถึงผมจะรีบบอกองศาให้เตะพี่ปราณ”
“หึๆ คงกล้า พี่มีปัตย์เป็นตัวประกันทั้งคน”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกพี่ปัตย์ว่าพี่ปราณบอกผมเรื่องใจแตก”
“เดี๋ยวนะ พี่ไมได้พูด”
“พูดครับถึงจะทางอ้อมก็เถอะ ผมไมได้โกหก พี่ปราณโดนพี่ปัตย์โกรธแน่ๆ” เขาไม่คิดจะเอาไปพูดหรอกแค่อยากแกล้งเท่านั้น
“ยูครับ” เสียงทุ่มนุ่มพยายามเอาใจ ตาเขาหัวเราะบ้าง รู้หรอกว่าอีกฝ่ายรักพี่ชายฝาแฝดแค่ไหน ขืนโดนพี่ปัตย์โกรธรับรองนั่งไม่ติด
“ยู” เสียงอ่อนๆ เล่นเอาใจหวิว ยูต้องหันไปมองนอกหน้าต่างเพื่อซ่อนความเขินในสายตา
“โกรธอะไรพี่” เสียงคนพูดอ่อนโยน พร้อมกับมือที่ละจากพวงมาลัยมาจับมือของเขาไปกุมไว้บนตัก
“ไม่ได้โกรธนี่ครับ” ยูก้มหน้าต่ำ นี่ขนาดอีกฝ่ายขับรถไม่ได้มองมาเขายังเขิน แค่น้ำเสียงของปราณก็ทำให้หน้าแดงได้
“พี่คิดอยู่แล้วว่ายูไม่มีทางบอกปัตย์” คนพูดรวบรัดเอาเสียดื้อๆ รอยยิ้มพรายบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้จ๋อยอย่างที่แสดงออกมาเมื่อครู่
“ทำไมพี่ปราณร้ายแบบนี้ครับ”
“พี่ไม่เคยบอกว่าพี่เป็นคนดี” น้ำเสียงคนพูดกลั้วหัวเราะ ปราณเลี้ยวรถวนขึ้นลานจอดรถของห้าง ยูอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายพุ่งความสนใจไปที่การขับรถลอบมองใบหน้าหล่อเหลาจากด้านข้าง รอยยิ้มร้ายๆ สายตารู้ทันคนของปราณคือสิ่งที่ดึงดูความสนใจของเขา หรือเป็นเพราะชีวิตของเขาเรียบเกินไปจึงต้องการสีสันเข้ามาแต่งเติม บางทีคนที่เขาอยากอยู่เคียงข้างอาจไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน สีเดียวกัน และไม่ใช่สีที่ต่างกันมากจนกลืนเขาไปสิ้น แต่เป็นสีที่ทำให้เขาสดใสขึ้น ในขณะเดียวกันก็ทำให้สีที่เข้ามานั้นอ่อนโยนลง เหมือนที่ปราณกำลังทำอยู่ตอนนี้
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“มาช้า”
“มาถึงก็บ่นเลย” ปราณจับหัวพี่ชายตัวเองโยกไปมามั่นเขี้ยวคนทำปากยื่น
“หิวน่ะครับไม่มีอะไรหรอก”
“แน้องศา~” ปัตย์หันไปทำตาโตใส่ คนพูดหัวเราะชอบใจ ดูเหมือนการได้แหย่กระต่ายอ้วนเล็กๆ น้อยๆ จะเป็นความสุขขององศา
“ว่าไง”
“สบายดี” ยูนั่งลงข้างปัตย์ส่งยิ้มให้สายตาล้อเลียนของเพื่อน ทำเป็นรู้ไม่ทันคำถามเสีย
“เดี๋ยวแนะนำให้รู้จักกันก่อน นี่ครามกับภาค ส่วนนี่ยู”
“สวัสีดครับ” ยูยิ้มอ่อนๆ ค้อมศีรษะทักทายเพื่อนใหม่
“สวัสดีครับ” ครามยิ้มหวาน กระดี๊กระด๊าออกนอกหน้า รีบยื่นมือไปจับกับยู แต่เสียงกระแอมกระไอดุๆ ดังขึ้นจึงต้องรีบชักมือกลับ หันไปทำหน้าจ๋อยใส่ปราณ
“หาเรื่องซวยแล้วมึง” ภาคหัวเราะเยาะเพื่อน ได้ทีต้องทับถม
“ใช่ มันเกินไปไหม รู้จักกันตั้งนานเคยขอจับมือพี่สักครั้งหรือเปล่า” ฟ้าใสบ่นอุบ สาวสวยอย่างเธอนั่งอยู่ทั้งคนไม่เห็นมีหนุ่มคนไหนดีใจ
“โอ้ย ผมไม่กล้าขอจับหรอกครับกลัวจะโดนเตะเอา”
“หือ?” ฟ้าใสเลิกคิ้วมองครามด้วยสีหน้าแปลกใจปนตามไม่ทันว่าพูดถึงใครหรืออะไร
“ราหูกำลังเข้าพี่ฟ้าใสผมทำนายให้ ต่อไปต้องระวังตัวให้ดี”
“จริงเหรอ” ฟ้าใสตาโต ก่อนจะยิ้มออกมา “เอาแบบเข้าแล้วไม่ออกนะ เข้าๆ ออกๆ ไม่ชอบ”
“ฟ้าใส~” ปัตย์หันไปฟาดมือลงบนแขนเพื่อน
“โธ่ปัตย์จะมารักษาภาพพจน์อะไรตอนนี้ ไม่ทันแล้ว” ฟ้าใสลูบแขนป้อยๆ
“ไปหาอะไรกินดีกว่ามาครบแล้วนี่” ปัตย์ลุกขึ้นยืน ส่งค้อนให้องศาที่ทำหน้าขำเขา
“ผมไม่ได้หิว ถ้าหิวก็ชวนไปกินก่อนแล้วสิ”
“คร้าบ” องศาลากเสียงยาว “อ้วนไม่หิวหรอก อ้วนแค่กินข้าวตรงเวลาเนอะ”
“ใช่” ปัตย์พยักหน้า
“พวกมึงก็ลุกเร็ว เดี๋ยวอ้วนกูไม่มีแรงเดิน”
“องศา~” ปัตย์หน้าแดงแป๊ด เรียกเสียงหัวเราะจากทุกๆ คนแม้กระทั่งยูที่ปกติมักยิ้มอ่อนมากกว่าหัวเราะเสียงดัง เขาเพิ่งเข้ามาร่วมกลุ่มเป็นครั้งแรกแต่กลับไม่รู้สึกขวยเขินสักนิด เป็นกลุ่มคนที่หลากหลายแต่กลับเข้ากันได้อย่างลงตัว
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
เอาครึ่งแรกมาให้อ่านก่อนนะคะ ปั่นไม่ทันจริงๆ รอลุ้นต่อครึ่งหลังว่าปราณจะได้คำตอบอย่างไร แล้วยูจะยอมยั่วไหม ><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458736 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก