ตอนที่ 26.2: คำตอบที่รอคอย“เอาไงต่อ ดูหนัง เดินเล่นหรือจะแยกย้าย” ณดลถามเมื่อเห็นว่าทุกคนอิ่มหมีพีมันกันถ้วนหน้าแล้ว
“อ้วนอยากไปไหน” องศาหันไปถามกระต่ายอ้วน เจ้าตัวส่ายหน้าทำตาปริบๆ ให้รู้ว่าไม่มีไอเดียมานำเสนอ
“มึงรู้จักหมาหัวเน่าไหม” ครามสะกิดถามภาค ที่นั่งยิ้มไม่ออกความคิดเห็นใดๆ
“รูจัก” ภาคทิ่มนิ้วไปบนหัวเพื่อน “มึงไง เรียกร้องความสนใจเหลือเกิน”
“เออ กูไม่ปฏิเสธ แต่กูก็มีเพื่อนล่ะวะ”
“อย่ามองพี่ พี่ยังไม่เน่าเพิ่งสระผมมา” ฟ้าใสไม่ขอเข้าพวกด้วย ถึงเธอจะไร้คู่แต่มั่นใจว่าไม่ไร้คนจีบ
“พี่นะ” ภาคหันไปทางคนเดียวที่ยังไม่มีคู่ ณดลหัวเราะหึๆ ยิ้มอมภูมิไม่ยอมตอบ
“ทำหน้าแบบนี้แปลว่ามีแล้ว ใครพี่ สวยหรือเปล่าไม่เห็นเล่าสู่กันฟัง” ครามตาลุกวาว ความรู้รอบตัวเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากพลาด
“เข้าใจคำว่าวางท่ากลบเกลื่อนไหมคราม ถ้ามีจะเหลือเวลาให้เพื่อนเหรอ จริงไหมคะพี่นะ” ฟ้าใสทำเสียงเล็กเสียงน้อยหยอกเพื่อน
“แต่วันก่อนเห็นนะเดินกับผู้หญิงนี่” ปราณพูดเสียงเนิบๆ
“วันไหน!” ฟ้าใสกับปัตย์ตาลุกวาว มองหน้าปราณกับณดลสลับกัน
“ไม่ทักล่ะปราณ”
“ไม่อยากขัดจังหวะ” ปราณสบตากับณดล ทำท่ารู้เรื่องกันอยู่สองคน
“อะไรอะ ทำไมนะมีความลับกับเรา” ฟ้าใสหันไปงอแงกับเพื่อน งอนที่ตนเองตกข่าว ไม่รู้เรื่องสำคัญแบบนี้
“ปิดเงียบเลย” ปัตย์บ่น ใบหน้าเง้า จนคนชอบแกล้งอดยื่นมือมาดึงแก้มปองๆ เล่นไม่ได้
“ซวยแล้วพี่นะ” ครามผู้เป็นคนเปิดประเด็นหัวเราะถูกใจ อยากรู้ว่ารุ่นพี่จะหาทางออกอย่างไร
“วันไหนปราณสารภาพมา ต้องเป็นวันที่บอกเราว่าจะรีบกลับบ้านไปทำธุระให้แม่แน่เลย” ฟ้าใสหรี่ตามองหน้าเพื่อนด้วยสายตาหาเรื่อง
“ไม่ใช่”
“เมื่อสองวันก่อน” ปราณเฉลยให้
“สองวันก่อนเหรอ” ฟ้าใสพยายามนึก สองวันก่อนมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง “เดี๋ยว สองวันก่อนนะไปดูหนังกับเรานี่”
“ก็ใช่ไง” ณดลหัวเราะ ขำจนกลั้นไม่อยู่
“อ้าว! แล้ว...” ฟ้าใสทำหน้าเหวอก่อนจะคิดขึ้นได้
“ปราณ~”
“ฮ่าๆ” ปราณหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อแกล้งแหย่เพื่อนของพี่ชายได้สำเร็จ “ไม่ได้พูดนะว่าใคร หรือฟ้าใสไม่ใช่ผู้หญิง”
“ใช่ เราเป็นผู้หญิง แต่มีอีกอย่างที่เราเป็นแล้วปราณลืมคิดถึงไป”
“อะไร” ปราณพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ยิ่งเห็นท่าทางกระฟัดกระเฟียดของฟ้าใสก็ยิ่งขำเข้าไปใหญ่ คนโดนหัวเราะหน้ามุ่ยก่อนยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นที่มุมปาก หรี่ตามองหน้าปราณก่อนชี้ที่ปากของตัวเอง
“ฟังพี่นะคะน้องปราณ พี่น่ะนอกจากจะเป็นผู้หญิงแล้วยังเป็นรุ่นพี่ของยูอีกด้วย หึๆ” ครามกลืนน้ำลายเอื๊อก เขาบอกแล้วว่าพี่ฟ้าใสน่ากลัว อยากสะกิดถามเพื่อนเหลือเกินว่าแน่ใจแล้วหรือ
“น้องยูเดี๋ยววันนี้ไปกับพี่ ห้ามออกเดทกับปราณหนึ่งวัน นี่เป็นคำสั่งของรุ่นพี่ห้ามฝ่าฝืน”
“ได้ครับ” ยูรับปาก ยิ้มตาพราวชอบใจวิธีเอาคืนของฟ้าใส จึงพร้อมจะให้ความร่วมมือด้วยเต็มที่
“แต่พี่ไม่รับงานเพราะอยากมีเวลาอยู่กับยู” ปราณยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ใกล้จนยูหน้าแดงเรื่อเมื่อสบตาเข้ากับดวงตาคู่คม
“ผมเป็นรุ่นน้องขัดคำสั่งรุ่นพี่ไม่ได้”
“ตกลง” ยูแปลกใจที่ปราณยอมรับโดยง่าย ใจเขาร่วงหล่นเมื่อคิดว่าเดี๋ยวต้องแยกกันจริงๆ แต่เพราะพูดไปแล้วจึงเอาคืนไม่ได้
“ครับ” ยูพยักหน้า พยายามบังคับไม่ให้น้ำเสียงมีร่องรอยของความผิดหวัง ปราณยิ้มให้เขาก่อนขยับตัวกลับไปนั่งตามเดิม
“เสนอมา” ปราณปล่อยตัวตามสบาย เอนหลังพิงพนัก มองตรงไปยังฟ้าใสที่นั่งอยู่ตรงข้าม ยูเลิกคิ้วสงสัยในคำพูดที่ได้ยิน
“ดูหนัง” ฟ้าใสยิ้มกริ่ม
“ได้” ปราณพยักหน้า ใช้นิ้วเคาะลงบนเตาะเบาๆ
“โรงเฟิร์สคลาส” เมื่อรู้ว่าเป็นต่อก็ต้องใช้สิทธิ์ให้เต็มที่
“ได้”
“เลี้ยงทุกคน”
“ได้”
“ดิว” ฟ้าใสพอใจกับข้อเสนอ ถ้ารู้ว่าปราณจะตกลงง่ายอย่างนี้น่าจะขอมื้อเย็นด้วยอีกสักมื้อ
“เยส นึกว่าพี่ฟ้าใสลืมพวกผมแล้ว” ครามยิ้มแฉ่ง ทำท่าซูฮกผู้มีพระคุณ ฟ้าใสทำหน้าภาคภูมิใจในตัวเองก่อนเหลือบสายตามองณดล เธอรู้แล้วว่าใครควรจ่ายมื้อเย็น แกล้งเพื่อนดีนักต้องโดน
“ค่าตัวแพงนะเรา” ปราณเอนตัวไปกระซิบคนข้างๆ เป็นเชิงหยอกเย้า อาศัยจังหวะที่ฟ้าใสกำลังขอให้ณดลรับผิดชอบที่หลอกเธอด้วยการพาทุกคนไปเลี้ยงข้าวเย็น โดยมีครามกับปัตย์ช่วยสนับสนุน มีองศากับภาคนั่งมองด้วยสายตาเอ็นดู
“ผมอยากช่วยจ่าย”
“ยู” เสียงเรียกดุแบบที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน
“ผมอยากช่วยจริงๆ ครับ”
“อยากให้พี่โกรธเหรอ” สีหน้าของปราณจริงจัง ทำให้รู้ว่าคนพูดไม่ได้ล้อเล่น
“อย่าโกรธผมเลยครับ ผมแค่ไม่อยากให้พี่ปราณออกคนเดียว ผมก็มีส่วนทำให้พี่ปราณต้องเลี้ยง”
“พี่เลี้ยงได้ ฟ้าใสก็รู้ไม่อย่างนั้นคงไม่ขอ”
“ผมก็รู้ครับว่าพี่ปราณมีเงินพอ แต่ที่ผมอยากช่วยมันไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน”
“แล้วมันเรื่องอะไร” เสียงคนถามดุจนยูต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอ
“ผมอยากช่วยเพราะผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องของเรา” ปราณได้แต่มองหน้าคนพูดนิ่ง เขาเคยฟังคำพูดหวานๆ มาก็มาก แต่คำพูดที่เพิ่งได้ยินทำให้หัวใจของเขาเต็มตื้น มันอิ่มและอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“เรื่องของเรา?” ปราณเลิกคิ้ว รอยยิ้มพอใจปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก
“ครับ เรื่องของเรา” ทุกคำที่เขาพูดออกมาจากความรู้สึกจากใจและสมองที่คิดดีแล้ว ยูจึงมั่นใจในทุกคำพูดของตนเอง
“อะแฮ่ม” เสียงกระแอมเบาๆ ของฟ้าใสตามด้วยเสียงหัวเราะ ทำให้ยูรีบหันไปมอง เขาถึงเห็นว่าคนอื่นหยุดคุยกันแล้ว ใบหน้าที่มักมีรอยยิ้มอ่อนขึ้นสีแดงซ่าน เขาก็อายเป็นเหมือนกัน
“ไม่ต้องเถียงกันให้ลำบากพี่ตัดสินให้เอง” ณดลพูดยิ้มๆ มองหน้ารุ่นน้อง นานๆ จะได้เห็นเจ้าตัวเขินเสียที
“ปราณเลี้ยงหนัง ยูเลี้ยงน้ำกับขนม จบ ลงตัว”
“เห็นด้วย พอดูหนังจบนะก็เลี้ยงข้าวเย็นต่อ นี่ยิ่งกว่าลงตัว”
“ไปเอาความงกมาจากไหนฟ้าใส” ณดลส่ายหัว พักนี้เพื่อนของเขาชักหัวการค้าขึ้นทุกวัน
“นะไม่ต้องเลี้ยง”
“พูดอย่างนี้ปราณจะเลี้ยงเหรอ” ฟ้าใสหันไปมองน้องชายฝาแฝดของเพื่อนที่เอ่ยปากห้ามไม่ให้ณดลเลี้ยง
“เปล่า องศาจะเลี้ยง”
“ผม?” องศาชี้มือเข้าหาตัวเอง นั่งเล่นผมกระต่ายอ้วนอยู่ดีๆ ก็โดนดึงเข้าไปมีส่วนร่วมในรายชื่อเจ้าภาพ
“ใช่” รอยยิ้มเย็นของปราณทำเอาองศาฝืดคอ ระหว่างโดนกระทึบกับกระเป๋าเงินฉีกอย่างหลังน่าจะดีกว่า เขากับปราณไม่เคยคุยกันเรื่องนี้ แต่การที่เขาไปส่งกระต่ายอ้วนตอนตีสอง พร้อมกับอาการเดินประหลาดๆ ของเจ้าตัวก็ทำให้สายตาของปราณที่มองเขาวาววับ และเต็มไปด้วยการคาดโทษ คิดเสียว่าโดนแค่นี้ก็ยังดีกว่าที่คิด
“ตกลงครับ ไปร้านพี่ชาติแล้วกันตกลงไหม”
“มึงจะไปร้องเพลงจีบพี่ปัตย์อีกหรือไงวะ” ภาคแซ็วเพื่อนขำๆ เพราะมีรุ่นพี่ไปด้วยครั้งใดองศาขึ้นร้องเพลงทุกทีไป
“เปล่า เผื่อตังค์กูไม่พอจ่ายจะได้ขอติดพี่ชาติไว้ก่อน” องศาพูดหน้าตาย แต่คนซื่อตาโต
“ผมช่วยเอง ผมช่วยองศาจ่ายเอง” กระต่ายอ้วนตื่นตูมมองเขาด้วยสายตาเป็นห่วง องศายิ้มอ่อน ไม่มีใครน่ารักไปกว่ากระต่ายอ้วนของเขาอีกแล้ว
“อ้วนเอ๊ย” องศาอดไม่ได้จริงๆ แม้จะรู้ว่าอยู่กันหลายคน เขายกมือขึ้นจับศีรษะกลมโยกไปมาเบาๆ ด้วยความเอ็นดู “ไม่ต้องผมไหว ถ้าแค่นี้ไม่ไหวจะเลี้ยงอ้วนได้ยังไง”
“องศา~” ปัตย์ยิ้มหวานขวยเขิน ก่อนตาจะโตเป็นไข่ห่านเมื่อคิดได้
“องศาหาว่าผมกินเท่า 8 คนเหรอ!!”
“ฮ่าๆ” ปัตย์หน้าง้ำ อย่าให้บอกเลยว่าเสียงหัวเราะเป็นของใครบ้าง เพราะแม้แต่น้องยูผู้น่ารักยังกลั้นขำไม่ได้ องศานะองศา แกล้งเขาตลอดเลย
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ยู”
“ครับ” ยูหันไปมองคนที่เข้าแถวเป็นเพื่อนเขาซื้อป๊อบคอร์น ความโดนเด่นของปราณนั้นไม่ต้องพูดถึง เสียงชัตเตอร์กล้องมือถือดังเป็นระยะ ไม่นับรวมคนที่เข้ามาขอถ่ายรูปด้วย
“วันหลังนัดเพื่อนยูมาเที่ยวด้วยกัน ถ้าไม่สะดวกมากับกลุ่มของปัตย์กับองศามาเฉพาะในกลุ่มของยูก็ได้” ยูมองใบหน้าคม เขารับรู้ถึงความเอาใจใส่ที่อีกฝ่ายมีให้แม้ไม่ได้พูดออกมา
“ผมมีเพื่อนไม่เยอะครับ คงเพราะผมชอบอยู่เงียบๆ”
“แต่ก็มีใช่ไหมพี่เคยเห็น”
“ครับ”
“นัดออกมาเจอกันพี่อยากทำความรู้จัก แล้วพี่จะนัดเพื่อนๆ พี่มาเจอยูด้วย”
“ได้ครับ” บทสนทนาสั้นๆ ระหว่างเข้าแถว อาจไม่มีอะไรมากมายสำหรับคนอื่น แต่สำหรับยู ผู้ชายคนนี้กำลังแสดงให้เห็นว่าให้เกียรติเขาแค่ไหน ความจริงแค่มายืนเป็นเพื่อน ช่วยเขาถือของ แตะแขนแตะบ่าโดยไม่สนใจสายตารอบข้าง แค่นี้ยูก็เชื่อใจปราณมากแล้วว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้หลอกหรือไม่จริงใจกับเขา ปราณแสดงออกให้เห็นแล้วว่าเขามั่นใจได้ว่าชอบคนไม่ผิด
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
โรงภาพยนตร์แบบเฟิร์สคลาสจัดที่นั่งเป็นคู่ ยูนั่งข้างปราณ ห่างกับเก้าอี้ตัวอื่นพอสมควร ไฟในโรงสลัว ภาพยนตร์เริ่มฉายไปได้สักระยะ สายตาคนส่วนใหญ่จึงจับจ้องตรงไปที่ด้านหน้า
ยูชะโงกตัวไปหาปราณ สบตากับดวงตาวาววับที่มองมา อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นแทนคำถามว่าเขาต้องการอะไร ยูไม่ตอบในทันที เขาเอนศีรษะเข้าไปใกล้ร่างสูง กระซิบเบาๆ ข้างหู
“ผมชอบพี่ปราณครับ เราเป็นแฟนกันนะ” ยูถอยหน้าออก ยิ้มน้อยๆ ที่ริมฝีปาก ก่อนกลับมานั่งที่ของตัวเอง ตาจับจ้องมองจออย่างเพลินเพลิน ได้ยินเสียงปราณเรียกเขาเบาๆ
“ยู”
“ยูครับ”
“หันมาหาพี่หน่อย”
“ออกไปข้างนอกกัน” มือใหญ่กระตุกแขนเขาเบาๆ ยูหันไปยิ้มให้ก่อนยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปาก ทำเสียงชู่วเบาๆ ให้รู้ว่าห้ามใช้เสียง ในแสงสลัวเขาเห็นสีหน้าขัดใจของอีกฝ่ายได้ชัดเจน ปราณฮึดฮัดอยู่ชั่วครู่ก่อนยอมรามือจากเขา ยูได้ยินเสียงบ่นพึมพำเบาๆ
“พี่ไม่ได้บอกให้เรายั่วแบบนี้”
ยูแอบซ่อนรอยยิ้ม ขำความงอแงของอีกฝ่าย โธ่เขาไม่ได้ตั้งใจยั่วเสียหน่อย ใจมันสั่งให้เขาบอกความรู้สึกตัวเองออกไปเมื่อไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกแล้ว แต่ถ้ามันเป็นการยั่วโดยไม่ได้ตั้งใจเขาก็ยินดี
ปราณมองใบหน้าสวยของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เอื้อมมือไปคว้ามือของยูมาจับ เจ้าตัวหันมายิ้มอ่อนๆ ให้เขาแต่ไม่ดึงมือออก ตอนนี้ก็คงได้แค่นี้ ปราณถอนใจเบาๆ ใครบอกว่ายูเงียบๆ เรียบร้อย เขาคนหนึ่งล่ะค้านหัวชนฝา ยั่วเขาได้แสบจริงๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ถ้ามีชื่อสลับเดี๋ยวมาตามแก้ให้นะคะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 457622 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก