ตอนที่ 27.2 : ก็คนมันขี้หึง “องศาทำไมไม่ให้บอกพี่ปิ๊กล่ะ” ปัตย์รีบถามทันทีที่มีโอกาสอยู่ด้วยกันสองคน เขาเดินตามองศามาเข้าห้องน้ำหลังจากถึงร้าน ปล่อยพี่ปิ๊กและพี่นัทให้อยู่ในความดูแลของฟ้าใส
“อ้วนรู้แล้วเหรอว่ายูกับพี่ปราณคบกันหรือเปล่า” ปัตย์ตาโต ใช่ เขาก็ลืมคิดไป
“บางอย่างถึงการกระทำจะชัดเจนยังไงก็ต้องพูดออกมารู้ไหม คนอื่นถึงจะรู้ว่ามันจริงหรือไม่จริง”
“อืม” ปัตย์พยักหน้าแข็งขัน “จริงด้วย ถ้าพูดไปว่าใช่น้องยูก็จะเสียหายเปล่าๆ ผมยังไม่รู้เลยว่าน้องคิดยังไงกับปราณ”
“ที่พูดนี่เข้าใจไหมอ้วน”
“เข้าใจสิ”
“เฮ้อ” องศาถอนใจออกมาดังๆ
“นี่องศากำลังพูดถึงปราณอยุ่ใช่ไหม” ปัตย์เงยหน้าขึ้นมองร่างสูง สีหน้าหงุดหงิดขององศาทำให้เขาเริ่มงง
“อืม” องศาพูดเรื่องของปราณจริงแต่ในนั้นก็มีเรื่องของเขาปนอยู่ด้วย “เข้าห้องน้ำเถอะ” เมื่อไม่รู้จะจัดการความซื่อของกระต่ายอ้วนอย่างไร องศาจึงคิดจะปล่อยเรื่องนี้ไปก่อน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ไม่ชวนพี่เขามานั่งโต๊ะเดียวกันล่ะครับ” ครามถามเมื่อฟ้าใสเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ หลังจากไปคุยอยู่โต๊ะรุ่นพี่พักใหญ่
“ไม่เป็นไร เกรงใจพวกนายเดี๋ยวไม่สนุก อีกอย่างวันนี้องศาก็เลี้ยงด้วย”
“ผมไม่มีปัญหาเลยพี่ ภาคกับองศาล่ะพวกมึงว่าไง”
“กูไม่มีปัญหา”
“......”
“มึงว่าไงองศา” ครามถามย้ำเมื่อเห็นองศาเงียบ ไม่แน่ใจว่าเพื่อนไม่ทันฟังเขากับพี่ฟ้าใสคุยกันหรือเปล่า
“แล้วแต่พวกมึง”
“อ้าวก็มึงเลี้ยง เงินมึงจะมาแล้วแต่พวกกูได้ยังไงวะ”
“พี่ว่ามื้อนี้อย่าเพิ่งเลี้ยงเลยคนเยอะเอาไว้วันหลังก็ได้” ณดลออกความคิดเห็น เขาไม่อยากเอาเปรียบรุ่นน้อง
“ปราณไม่ให้องศาเลี้ยงจริงๆ หรอกเดี๋ยวก็หารกัน ไม่ต้องเป็นห่วง” ปัตย์พูดเสียงใสเขารู้จักฝาแฝดดี
“เสียใจ คราวนี้เราพูดจริง” ปัตย์หันไปมองน้องชายด้วยสีหน้าแปลกใจ พอสบตากับอีกฝ่ายก็รู้ว่าปราณพูดจริง
“ทำไมล่ะ”
“อย่ารู้เลย” ปราณตอบยิ้มๆ ตวัดสายตาไปมองว่าที่พี่เขย สบตาอย่างรู้กัน
“อ้วนไม่ต้องห่วง ผมบอกแล้วว่าผมเลี้ยงไหว” องศาพาดมือไปบนเก้าอี้ของปัตย์ ถ้ามหาลัยมีรับน้องนี่ก็คงไม่ต่างกัน แค่นี้ถือว่าปราณใจดีกับเขาแล้ว
“ตามใจองศาแล้วกัน”
“ถ้าอย่างนั้นก็นั่งแยกโต๊ะแบบนี้แหละพี่ตัดสินใจให้” ณดลไม่อยากให้รุ่นน้องเสียเงินเกินจำเป็น
“เออปัตย์ลืมไปเลย พี่ปิ๊กบอกว่าถ้ามาจากห้องน้ำให้แวะไปหาที่โต๊ะด้วย”
“อ้าวเหรอ ได้สิ” ปัยต์ชะโงกตัวมองโต๊ะของรุ่นพี่ที่อยู่ห่างออกไป “สงสัยเรื่องยูแน่เลย” ปัตย์บ่นเบาๆ คล้ายกับพึมพำกับตัวเองมากกว่า
“เรื่องผมเหรอครับ” ยูถามขึ้นเมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง
“อืม ดูเหมือนพี่ปิ๊กอยากจีบยู เห็นพูดๆ เหมือนว่าสนใจ”
“ไม่ตอบอะไรแปลว่ารู้อยู่แล้ว” ปราณหันไปถามเจ้าของประเด็นด้วยสีหน้าคาดโทษ
“ก็สงสัยอยู่ครับ แต่ผมไม่ค่อยสนิทกับพี่ปิ๊ก สนิทกับพี่นัทมากกว่าเลยไม่แน่ใจ”
“อยากให้พี่ตอบว่ายังไงถ้าพี่ปิ๊กถามเรื่องยู” ปัตย์ตัดสินใจถามรุ่นน้องออกไปตรงๆ เขาเองก็อยากรู้คำตอบ
“บอกว่าผมมีคนที่ชอบแล้วครับ” ยูตอบด้วยรอยยิ้มอ่อน ปราณเป็นนายแบบการจะเอ่ยถึงกับคนภายนอก บางทีก็ต้องคอยระวัง พี่ปิ๊กเป็นคนช่างพูด หากบอกว่ามีแฟนแล้วเกิดถามต่อว่าเป็นใคร เขาไม่อยากให้กระทบกับปราณ
“บอกไปเลยว่ามีแฟนแล้ว ถ้าอยากรู้ว่าคนไหนก็บอกไปว่าเรา” ปราณฝากข้อความพี่ชายไปบอกรุ่นพี่
“เดี๋ยว นี่ตกลงคบกันแล้วเหรอ” ฟ้าใสเบิกตากว้าง สีหน้าตื่นเต้นกับข่าวใหม่
“อืม”
“อะไรไม่เห็นบอกกันบ้าง”
“เพิ่งคบกันเป็นทางการ”
“เมื่อไหร่”
“ในโรงหนัง”
“หะ!” อย่าว่าแต่ฟ้าใสตกใจเลยแม้แต่ปัตย์ผู้เป็นพี่ชายก็ตกใจไม่ต่างกัน
“ไม่ต้องมองแบบนั้น เรื่องนี้เราไม่เล่า” ปัตย์ยู่ปากใส่น้องชาย เกริ่นมาแบบนี้แล้วทำอมพะนำให้คนอยากรู้น่าตีนัก
“นายไม่บอกไม่เป็นไรเดี๋ยวเราจะแอบจับยูสัมภาษณ์ลับหลังเอง” ฟ้าใสทำสีหน้ามาดมั่นจนภาคอดหัวเราะขำไม่ได้
“พี่ฟ้าใสนี่นิสัยต่างจากภาพภายลักษณ์ภายนอกมากจริงๆ”
“ผู้หญิงก็หลอกตาแบบนี้แหละภาค”
“ไม่ใช่ทุกคนมั้ง” ณดลไม่เห็นด้วยกับเพื่อน “ดีๆ เขาก็มี แต่นี่มันนายไงเลย...”
“เลยอะไร” ฟ้าใสหันไปจ้องตากดดันเพื่อน
“เลยน่ารัก” เสียงพูดไม่ใช่ของณดล ทุกสายตาเบือนไปมองเจ้าของคำพูด ภาคมองตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มปกติ
“เดี๋ยวนะนี้ชมจริงๆ หรือแค่อยากเข้าข้าง” ฟ้าใสต้องถามให้แน่ใจ
“ทั้งสองอย่างครับ”
“อย่าบอกนะว่าภาคจะจีบพี่” ฟ้าใสแซ็วรุ่นน้องกะเอาขำโดยไม่ได้คิดอะไร
“ใช่ครับ”
“หะ!” ฟ้าใสตาเหลือกเมื่อเจอคำตอบไม่คาดฝันเข้า
“ฮ่าๆ” ณดลหลุดหัวเราะเสียงดัง จริงๆ เขาก็สังเกตมาสักพักหนึ่งแล้วแต่ไม่คิดว่าจะจริง “ไงเพื่อน จะตอบน้องมันว่ายังไง” ฟ้าใสหน้าแดง เกิดอาการเงอะงะขึ้นมาทันที
“ทำไมนะไม่แปลกใจล่ะ หรือมีเราแปลกใจอยู่คนเดียว” ปัตย์มองไปรอบโต๊ะ ทำไมทุกคนเอาแต่ยิ้มๆ มีแค่เขากับฟ้าใสที่ตกใจกันอยู่สองคน
“ใครมีตาก็ดูออกไหม เล่นตามองศามาคณะเราเกือบทุกวัน เดินตามต้อยๆ ไม่พูดไม่บ่น ผู้ชายถ้าไม่สนใจไม่มีใครทำหรอก”
“จริงครับ” ภาครับหน้าตาเฉย
“เอ้า นั่งอึ้งอยู่นั่นแหละ ตอบน้องมันไปสิว่าจีบได้ไหมหรือไม่ได้” ณดลกระทุ้งสีข้างเพื่อน
“บ้า” ฟ้าใสพูดออกมาคำเดียวแล้วเบือนสายตาไปมองทางอื่น แก้มขึ้นสีชมพูเรื่อ ณดลหัวเราะหึๆ เขารู้จักเพื่อนดี ถ้าแบบนี้แปลว่าฟ้าใสก็ต้องถูกใจภาคระดับหนึ่ง เจอคนจีบจริงๆ เข้าหน่อยเงียบไปเลย
“อย่าให้ต้องแปลความหมายให้ฟัง คิดเอาเอง” ณดลพูดกลั้วหัวเราะ มองดวงตาหมายมาดของภาคแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานเขาคงกลายเป็นคนโสดคนเดียวในกลุ่มแน่ๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“คิดอยู่แล้วเชียวเห็นปราณจับมือยู ยังคิดอยู่ว่าถึงสนิทกันแค่ไหนก็ไม่น่าจับมือกันเดิน” นัทเข้าใจทันที หลังจากปัตย์มานั่งที่โต๊ะและถูกเพื่อนของเขาขอให้เป็นสะพานเชื่อมรักให้ คำตอบที่ได้เข้าใจไม่ยากเย็น
“ขอโทษนะครับพี่ปิ๊ก ผมก็เพิ่งถามน้องให้แน่ใจ เมื่อกี้ไม่กล้าพูดเพราะผมเป็นพี่ของปราณจะทึกทักเอาเองก็ไม่ได้ เผื่อน้องผมชอบอยู่ฝ่ายเดียว”
“เฮ้ยไม่เป็นไร ขอบใจมากที่เป็นธุระให้”
“ตัดใจเถอะมึง เทียบมึงกับปราณเป็นกูกูก็เลือกปราณ”
“ขอบใจมากสำหรับกำลังใจของมึง” ปิ๊กมองค้อนเพื่อน ต่อให้ไม่พูดเขาก็รู้
“ฮ่าๆ กูไม่ให้กำลังใจให้เสียเวลา ไม่อยากหลอกมึงว่ะ”
“เออ กูรู้แล้ว” ปิ๊กมองเพื่อนตาคว่ำ อกหักยังไม่เท่าถูกเพื่อนกระหน่ำ เขาถูกใจหน้าตาและนิสัยของยูแต่ยังไม่ได้รัก จึงไม่เจ็บมากมายอะไรนอกจากเสียดายที่มาช้าไป
“ปัตย์ก็กลับโต๊ะเถอะ เดี๋ยวพี่ดื่มปลอบใจไอ้ปิ๊กเอง”
“ไม่เป็นไรพี่ ผมนั่งเป็นเพื่อนพี่ปิ๊กอีกหน่อยก็ได้” ปัตย์เป็นคนส่งสารจึงรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบช่วยปลอบใจ
“อย่าเลยแฟนเรามองมาหลายทีแล้วสายตาชักน่ากลัว”
“ไม่หรอกครับ” ปัตย์หันกลับไปมองที่โต๊ะสบตาเข้ากับองศาพอดี
“เชื่อพี่เถอะว่าหึง ขืนเราไม่กลับไปพี่กลัวโดนดักเตะ ไอ้ปิ๊กก็เล่นไม่รู้จักคิด กูซวยขึ้นมาจะมาเตะมึงต่อ”
“อ้าว กูจะรู้ไหมก็นึกว่ารับมุกกูได้ก็เห็นนั่งฟังเงียบดี อย่างปัตย์จะหึงทำไม”
“ไอ้ปิ๊ก!”
“เฮ้ย พี่ไมได้หมายถึงเราไม่น่าหึงนะ คือ..” จริงๆ เขาหมายถึงแบบนั้นแต่เพิ่งนึกได้ว่าคำพูดมันทำร้ายจิตใจรุ่นน้องเกินไป
“คือก็เห็นกันอยู่ว่าปัตย์รักแฟน พี่ก็เลยนึกว่าจะรู้ว่าพี่แซ็วเล่นไม่คิดว่าจะหึง”
“องศาไม่หึงหรอกครับ” ปัตย์ยังยืนยันความคิดตัวเอง
“ตอนแรกพี่ก็คิดว่าไม่แต่ตอนนี้โคตรมั่นใจว่าใช่ ปัตย์อาจไม่ได้คิดอะไรเพราะรู้ว่าพี่ไม่ได้คิดกับเราแบบนั้น และรู้ด้วยว่าพี่รู้แล้วว่าเราเป็นแฟนกับองศา แต่กับคนที่เขาไม่รู้เขาก็คิดไปได้สารพัด กังวลได้ทุกอย่างนั้นแหละ การพูดคุยกันดีที่สุด”
“ครับ” ปัตย์ย้อนกลับไปคิดถึงคำพูดขององศา ตอนนี้เขาเข้าใจความหมายที่องศาต้องการสื่อแล้ว
“รีบกลับไปบอกเถอะว่าพี่ไม่เกี่ยว ถ้าอยากกระทืบใครสักคนให้มากระทืบไอ้ปิ๊ก โทษฐานทำให้หงุดหงิด”
“อ้าว ตกลงวันนี้กูอกหักไม่พอยังต้องโดนกระทืบอีกเหรอวะ”
“ใช่ เพราะปากมึงไง ฮ่าๆ” ปัตย์พลอยหัวเราะตามไปด้วย สายตาเบือนกลับไปสบเข้ากับสายตาขององศาที่มองมา รู้แล้วว่าตัวเองพลาดอะไรไปบ้าง ขอโทษนะองศา ผมจะทำให้องศาสบายใจเอง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“หายไปนานเลย” องศาพยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติ ไม่อยากให้กระต่ายอ้วนจับได้ว่าเขาหงุดหงิด
“คุยเรื่องยูกับปราณน่ะ บอกเรียบร้อยแล้วนะพี่เขาเข้าใจดี” ปัตย์หันไปบอกปราณกับยูในเรื่องที่ไปคุยมา
“ตอนอยู่คณะฝากดูยูให้ด้วย” ปราณยังไม่วางใจจึงฝากฝังเพื่อนๆ ของพี่ชาย การที่รู้ว่ามีแฟนแล้วไม่ได้แปลว่าผู้ชายทุกคนจะหยุด
“ไม่มีปัญหา จะเฝ้าแบบมดไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมเลย” ฟ้าใสรับปาก
“ไม่เชื่อใจผมเหรอครับ” ยูถามด้วยรอยยิ้ม ต้องการแซ็วอีกฝ่ายเสียมากกว่า
“เปล่า ไม่เชื่อใจผู้ชายที่เข้ามา”
“ถูกต้องครับพี่ปราณ ของแบบนี้เราไว้ใจไม่ได้ หน้าตาดีซะด้วย”
“กูว่ามึงแดกเหล้าไปดีกว่า อย่าเสือกเรื่องพี่เขา” ภาคยกแก้วเหล้าครามขึ้นจ่อปากจนเจ้าตัวต้องรีบจับแก้วเอาไว้ก่อนจะหก
“กูหวังดี แฟนพี่ก็เหมือนแฟนเราต้องช่วยปกป้อง”
“เกือบดีแล้วคราม แต่ถ้าแฟนพี่ยังเหมือนแฟนเราอีกทีครามจะได้หล่อกว่านี้แน่ เดี๋ยวพี่ช่วยจัดปากกับจมูกให้เข้าที่ให้”
“แหะๆ ผมดื่มดีกว่าครับ” ครามรีบกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก แกล้งทำท่าหงอเรียกเสียงหัวเราะจากคนอื่น
“เราอยากร้องเพลง” จู่ๆ ปัตย์ก็พูดทะลุกลางปล้องขึ้นมา ณดลถึงกับสำลักเหล้าที่เพิ่งยกขึ้นดื่ม
“อะไรนะปัตย์” ฟ้าใสตาค้าง หน้าตื่นเหมือนเจอผี
“เราบอกว่าเราอยากร้องเพลง ขอพี่ชาติได้ไหม”
“เอาสิเดี๋ยวขอให้” องศาหันไปมองรอบๆ หาเจ้าของร้านแต่ต้องสะดุ้งเมื่อฟ้าใสร้องเสียงหลง
“อย่า!”
“ทำไมพี่ฟ้าใสต้องตกใจขนาดนั้น” ภาคเห็นปฏิกิริยาของฟ้าใสกับณดลพลอยงงไปด้วยอีกคน
“ปัตย์ร้องเพลงผิดคีย์ อย่าให้ขึ้นไปร้องเลย” ปราณเป็นคนตอบเสียเอง
“ผมก็ร้องไม่เป๊ะ” องศาเข้าข้างกระต่ายอ้วน เขาไม่ใช่มืออาชีพแค่พอร้องได้เท่านั้น
“เพลงเดียว” ปัตย์ยกนิ้วชี้ขึ้น หันไปทำตาอ้อนปราณ อีกฝ่ายถอนใจเฮือก
“เดี๋ยวเอาไว้ไปคาราโอเกะกันวันหลัง”
“ก็ได้” ปัตย์หน้าหงอย เขาอยากร้องเพลงให้องศาฟังแต่ดันถูกขัดขวาง ถ้าอย่างนั้นมีอย่างเดียวเท่านั้นที่เขาทำได้ และเป็นสิ่งที่ควรทำ นั่นคือจับเข่าคุยกับองศาตรงๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“อ้วนมีอะไรหรือเปล่า” องศาแปลกใจเพราะปัตย์เป็นคนเอ่ยปากขอให้เขาไปส่ง ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจจะทำอยู่แล้วแต่โดยส่วนใหญ่ปัตย์มักพยายามปฏิเสธ บอกว่าจะกลับพร้อมปราณเลยเพื่อไม่ให้เขาลำบากขับไปขับกลับ
“ผมมีเรื่องจะคุยกับองศา หาที่จอดรถคุยกันเงียบๆ ก่อนได้ไหม”
“ได้สิ” องศาคุ้นกับเส้นทางดี จึงตบไฟเลี้ยวเข้าซ้าย หาทำเลจอดที่ดูปลอดภัยสำหรับยามค่ำคืน
“อ้วนมีอะไรไหนว่ามาสิ” องศาดับไฟหน้ารถปลดเข็มขัดนิรภัยออก หันไปมองหน้ากระต่ายอ้วน
“องศา..”ปัตย์ก้มหน้านิดหนึ่งก่อนเงยขึ้น สองแก้มแดงระเรื่อ “องศาหึงผมกับพี่นัทเหรอ”
“หือ?” ปัตย์ใจหล่นวูบเมื่อเห็นองศาเลิกคิ้วขึ้น ไม่น่าเชื่อพี่นัทเลย องศาไม่ได้รู้สึกอะไรอย่างที่เขาคิดจริงๆ ด้วย
“อ้วนรู้ด้วยเหรอ”
“องศาหึงจริงๆ ด้วย” ปัตย์ตาโตมองคนทำหน้ากวนๆ ด้วยความแปลกใจ ต่อให้รู้มาบ้างแล้วก็ไม่เหมือนได้ยินกับหูของตัวเอง
“อืม” องศาพยักหน้า
“ทำไมถึงหึงล่ะ โธ่จะหึงทำไม ไม่เห็นมีอะไรเลย องศาคิดมากไปแล้ว องศา..”
“เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ หายใจเข้าลึกๆ” องศายิ้มขำ กระต่ายอ้วนตื่นเต้นทีไรรัวเป็นชุดทุกที ปัตยหายใจเข้าออกยาวๆ ก่อนเริ่มถามใหม่
“องศาจะหึงทำไมไม่เห็นมีอะไรน่าหึงเลย”
“คำตอบง่ายมากก็รักไง ผมรักอ้วนถึงหึง” ปัตย์หน้าแดงก่ำ ไปต่อไม่ถูกเพราะอีกฝ่ายเอาแต่หวานใส่ด้วยน้ำเสียงกวนประสาทนี่แหละ
“อ้วนไม่เคยรู้ตัวเวลาใครเข้ามาชอบ หรือเอาตัวเข้ามาอยู่ใกล้ๆ ผมถึงเป็นห่วง รู้แบบนั้นมันก็อดหึงหวงไม่ได้”
“ผมไมได้ซื่อขนาดนั้นสักหน่อย” ปัตย์ตีหน้ายุ่งใส่
“จริงเหรอ ผมจีบอ้วนอ้วนยังไม่รู้ตัวเลย”
“โธ่มันไม่เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนตรงไหน ไหนว่ามา”
“ก็เพราะองศาคือคนที่ผมชอบไง คือคนที่ผมรู้สึกว่าอยู่ไกลผมมาก ผมเลยบอกตัวเองเสมอว่าให้ทำใจ ให้พอใจกับการได้มององศาก็พอ เพราะสั่งตัวเองให้คิดแบบนั้นมาตลอดถึงไม่เคยคิดว่าองศาจะมาชอบผมได้”
“อ้วน” องศาดึงปัตย์เข้ามากอด เพราะเขาไม่เคยอยู่จุดเดียวกับปัตย์จึงไม่เคยเข้าใจความคิดของอีกฝ่าย
“ผมอ้วน เตี้ย ทำอะไรก็ไม่เก่ง ไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลยเมื่อเทียบกับปราณ ผมไม่ได้อิจฉาน้อง ดีใจกับปราณด้วยซ้ำ แต่ลึกๆ ผมก็คงรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยเอาไหนเพราะมีแต่คนคอยเปรียบเทียบ พอมาชอบองศามันก็เลยเอาความรู้สึกมาปนกัน ว่าอย่างผมไม่ได้หรอก ไม่ใช่หรอก ไม่มีทางเป็นไปได้ มันก็เลยไม่เคยคิด คิดไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“เข้าใจแล้ว ขอโทษนะ” องศาลูบหลังให้ปัตย์ช้าๆ แตะริมฝีปากลงบนขมับเพื่อเป็นการปลอบขวัญ
“แต่เรื่องพี่นัทผมรู้สิว่ามันไม่ใช่ หรือถ้ามีอะไรแปลกๆ จริง ณดลกับฟ้าใสก็ต้องบอกผมแล้ว สองคนนี้ไวจะตาย อีกอย่างพี่ปิ๊กก็พูดเล่นไปอย่างนั้นเอง สองคนนั้นรู้ว่าผมเป็นแฟนองศา”
“หือ? รู้เหรอ” องศาถอยหน้าออกห่างเพื่อมองหน้าให้ชัดๆ แต่ยังคงกอดกระต่ายอ้วนไว้หลวมๆ
“รู้ โธ่องศาดังขนาดนั้น ยิ่งเกิดเรื่องคราวก่อนใครจะไม่รู้บ้าง อาจไม่ใช่ทุกคนที่คณะแต่พี่ปิ๊กกับพี่นัทรู้จักกับพวกผมก็ต้องรู้อยู่แล้ว”
“ก็ไม่รู้นี่” องศาพูดแก้เก้อ นึกละอายใจขึ้นมาที่เขาก็ทำไม่ถูก ควรให้เกียรติรุ่นพี่ของปัตย์มากกว่านี้
“องศาไม่ผิดหรอกเพราะผมไม่พูดอะไรเอง ไม่เคยพูดแนะนำว่าองศาเป็นอะไรกับผมให้องศาได้ยิน องศาเลยกังวลใช่ไหม”
“อืม” คิดๆ ดูแล้วเขาก็งี่เง่า ถ้าเป็นคนอื่นทำแบบนี้เขาคงด่าไปแล้ว แต่พอเป็นตัวเองดันทำเสียได้
“ต่อไปผมจะระวังนะ ผมเอาแต่คิดว่าอย่างองศาไม่มีอะไรให้หึงผมหรอก ผมอ้วนแบบนี้ไม่มีใครมาจีบให้กลุ้มใจหรอก คิดแต่ว่ามีแค่ผมเท่านั้นแหละที่ต้องรู้สึก บอกตัวเองว่าต้องไม่หึงนะ ต้องไม่หวง ต้องไม่ทำให้องศาลำบากใจ ผมเลยไม่เคยกล้าแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าขององศาออกมา กลัวว่าผมจะทำให้องศาอึดอัด ทำให้คนมององศาไม่ดี”
“โธ่ อ้วน” องศาอดใจไม่ไหว จับคางของปัตย์เชยขึ้น ประทับริมฝีปากร้อนลงไปหา อยากให้กระต่ายอ้วนรู้ว่าเขารักมากแค่ไหน
“หึงได้ หวงได้ แสดงออกได้เต็มที่ ผมชอบให้อ้วนทำแบบนั้น ชอบที่จะได้รู้ว่าอ้วนรักผม”
“อืม ต่อไปนะจะไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เลย” ปัตย์ทำหน้ามุ่งมั่นจนองศาหัวเราะออกมา
“ให้จริงเถอะ”
“ไม่จริงหรอก ผมพูดไปอย่างนั้นเอง” ปัตย์ทำตัวเหี่ยวลง “องศาก็รู้ผมสู้รบตบมือกับใครที่ไหน”
“ไม่ต้องสู้ ผมไม่มีวันทำให้อ้วนต้องวุ่นวายใจ”
“ผมก็ไม่มีวันทำให้องศาต้องหึง โธ่รักมานานขนาดนี้ คิดว่าเหลือสายตามองใครเหรอ” ปัตย์กอดอกแสร้งตีหน้ามุ่ย
“หวานก็เป็นนะเรา” มือใหญ่จับหัวกลมโยกไปมา
“หวานที่ไหน” ปัตย์ไม่ยอมรับเพราะเขิน วิธีการอาจไม่หวานแต่คำพูดที่พูดออกไปไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะกล้าพูด
“แค่นี้ก็หวานแล้ว”
“ต่อไปองศามีอะไรต้องบอกผมนะ ผมอาจจะซื่อไปบ้าง มองในมุมตัวเองไปบ้างเลยไม่รู้ว่าทำให้องศาไม่สบายใจ”
“เหมือนกัน อ้วนมีอะไรต้องบอกผมอย่าเก็บเอาไว้ อย่าเอาแต่คิดว่าตัวเองไม่น่าสนใจ อ้วนน่ารักให้จำคำผมเอาไว้ ถ้าไม่น่ารักจะรักเหรอ”
“อืม” ปัตย์พยักหน้า รอยยิ้มกว้างทำให้องศาพลอยยิ้มตามไปด้วย
“เข้าใจกันแล้วนะ”
“หึ” องศาหัวเราะออกมาเบาๆ แทนคำตอบ มั่นเขี้ยวแก้มกลมที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มดีใจ จนต้องหอมลงไปฟอดใหญ่
“ถ้าอย่างนั้นกลับคอนโดกันเถอะ”
“ได้” องศาสตาร์ทรถก่อนชะงัก หันกลับไปมองหน้ากระต่ายอ้วนอีกครั้งให้แน่ใจ
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ” ปัตย์ยิ้มแก้มตุ่ย ดวงตาแพรวพราว ก่อนพูดเสียงดังฟังชัดออกมา
“กลับคอนโดองศากัน ขอปราณแล้ว ปราณบอกว่าได้แต่คราวหน้าจะให้เลี้ยงอาหารโรงแรม”
“อ้วน”
“หือ?”
“กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวไปส่ง”
“องศา~”
“ฮ่าๆ” องศาหัวเราะลั่น เคลื่อนรถออกจากลานจอดสู่ถนนใหญ่
“ขอบคุณครับสำหรับของรางวัลปลอบใจ” ปัตย์ยิ้มเขิน รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“โอ๊ะ!” กระต่ายอ้วนอุทานออกมาดังลั่น องศาเกือบเหยียบเบรกดีที่ตั้งสติทัน
“อะไรอ้วน ร้องซะตกใจ”
“ผมลืมไป”
“ลืมอะไร”
“ผมอยากร้องเพลงให้องศาฟัง” รอยยิ้มเอาใจของปัตย์ แม้ยังไม่ได้ฟังองศาก็มีความสุขแล้ว
“เอาสิ ผมอยากฟัง”
“อะแฮ่ม” ปัตย์กระแอมเรียกเสียง ร้องเพลงที่คิดมาอย่างดีว่าเนื้อหาเข้ากับความรู้สึกของเขาตอนนี้เหลือเกิน
ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ ดวงดาวจะหายไปไหน ฉันไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ท้องฟ้าจะเป็นเช่นไร
แต่ฉันก็รู้หัวใจของฉัน...
จะมีเพียงเธอรักเพียงแต่เธอ โอบกอดเธอด้วยรัก รักที่ห่วงใย
ใจฉันให้เธอมันเป็นของเธอรู้ไหม ทุกคำมันกลั่นออกมาจากหัวใจ
เราจะลอยข้ามฟ้าท่ามกลางหมู่ดาว จะไม่มีความเหงาเข้ามากล้ำกราย
เพลงนี้เพื่อเธอมันเป็นของเธอรู้ไหม สัญญาจะดูแลเธอจากนี้ ตลอดไป “เดี๋ยวๆ ฮ่าๆ” องศารีบยกมือข้างหนึ่งห้าม ละสายตาจากถนนมามองหน้าคนร้อง
“ถ้ามันลำบากเปิดต้นฉบับให้ฟังก็ได้นะ”
“องศา~” ปัตย์ทำปากยื่น งอนจนตาคว่ำ หยุดร้อง กออดอกแน่นหันไปมองนอกหน้าต่าง
“โอ๋ อย่างอนน่า เข้าใจความหมายที่อ้วนอยากบอกแล้ว ขอบคุณมากครับ” องศาดึงมือของปัตย์ข้างนึงที่กอดกันไว้แน่นออกมาจนได้ เขาจับมากุมไว้บนหน้าขาตัวเอง นิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนหัวเราะออกมาดังลั่นเพราะทนไม่ไหวจริงๆ เขาเข้าใจฟ้าใส ณดลกับปราณแล้ว กระต่ายอ้วนไม่ได้ร้องผิดคีย์แต่กระต่ายอ้วนกำลังท่องอาขยานให้ฟังต่างหาก
“ฮ่าๆ”
“องศา~ ไปส่งผมที่บ้านเลย”
“เสียใจ กระต่ายเข้าถ้ำเสือแล้วใครจะปล่อยไปง่ายๆ คืนนี้จะจับกินทั้งตัว”
“....” ปัตย์หน้าแดงก่ำเลิกโต้เถียง ในใจคิดอย่างเดียว โธ่ เขาไม่น่าใส่กางเกงในตัวเก่ามาเลย
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ขอบคุณเพลง “ลูกอม” ศิลปิน วัชราวลี
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 458298 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก