บทที่ 10: นมจืดกับพระเอกคนใหม่ [100%]
โทรศัพท์สั่นครืดๆบนโต๊ะเรียนทำให้เจ้าของเครื่องต้องหยิบขึ้นมาดู
พระเอกหล่อฉิบหาย
‘ไอ้เตี้ยหมาตื่น’
คิ้วเล็กขมวดมุ่น แต่มือก็กดปุ่มยุกยิก ต้องรีบพิมพ์ไม่งั้นเดี๋ยวจดเลคเชอร์ไม่ทัน
‘ว่าไงเหรอพระเอก?’
แอพพลิเคชั่นสีเขียวเด้งข้อความไปหาอีกฝ่าย เอาตามจริงนะ...ตั้งแต่ที่พระเอกเคยบอกว่าจะมาตามทวงเงินถ้าเขาไม่จ่ายเงินค่าอาหารที่พระเอกเคยออกให้ก่อน แต่จนบัดนี้สรุปแล้วนมจืดยังคงไม่ได้คืนเงินอีกฝ่ายสักกะแดงเดียวเลย พอเจอกันก็ไม่ยอมเอาเงินแถมชอบทำเสียงดังใส่ นมจืดกลัวหัวหด
คนที่เคยบอกว่าจะมาตามทวงหนี้ เอาเข้าจริงไม่เห็นจะเคยไลน์มาเรื่องทวงเงินเลยสักครั้งเดียว มีแต่ส่งสติกเกอร์หน้าตาน่ากลัวมาให้ ส่งลิงค์หนังโป๊มาให้บ้างล่ะ นมจืดแทบจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ฮือ...บางทีชอบส่งคลิปสยองขวัญมาให้บ้างล่ะ
‘เมื่อไรมึงจะคืนบัตรคอนโดกู?’
คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงในใจ ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่งมาก รีพอร์ทหลายตัวเลย ทำให้ลืมไปเลยว่าเคยเอาบัตรคอนโดของอีกฝ่ายมาแล้วยังไม่ได้ไปคืนเลย
‘เย้ย...เราลืมไปเลยอะพระเอก’
‘นึกว่าจะเก็บไว้ยกเค้าคอนโดกู’
‘ฮื้อ...เราไม่ทำน้า...’
‘วันนี้เรามีเรียนครึ่งวัน เดี๋ยวเราไปคืนที่คณะนะ’
‘วันนี้กูไม่ได้เข้ามอเว้ย’
‘อ้าวโดดเรียนเหรอ? ไม่ดีเลยนะ ต้องตั้งใจเรียนสิ’
อีกฝากของโทรศัพท์แทบเบ้ปากมองบนใส่โทรศัพท์
‘เสือก!’
นมจืดเป็นฝ่ายหน้าม่อยบ้าง
‘พูดไม่เพราะอีกแล้ว’
‘เออ เรื่องของกู’
‘งั้นพรุ่งนี้เราค่อยคืนได้ไหม?’
‘แต่กูอยากได้วันนี้’
‘อ่า...งั้น...เราเอาไปให้ที่คอนโดก็ได้’
‘เออ’
‘โอเคเลย
อีกฝ่ายหายไปพักหนึ่ง นมจืดก็กลับไปสนใจบทเรียนตรงหน้ายิ่งปราบหันมามองเขาตาขวางด้วยแล้วนมจืดยิ่งรีบเก็บโทรศัพท์ลง ไม่รู้ทำไมปราบถึงทำหน้ายักษ์ขนาดนั้น เขาทำอะไรผิดเหรอ? แต่คนตัวเล็กก็ยังทันเห็นข้อความสุดท้ายก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า
‘ไอ้หมาตื่นนั่งแท็กซี่มาล่ะ เดี๋ยวเสือกเสร่อมาไม่ถูก ยิ่งโง่ๆอยู่’
พออาจารย์ปล่อยปุ๊บนมจืดก็เก็บของใส่กระเป๋าแต่ยังไม่ทันจะสะพายขึ้นไหล่ก็โดนหนีบคอไว้เสียกอน
“มึงจะไปไหนไอ้นม” เสียงเย็นๆจนนมจืดขนลุกซู่ ค่อยๆหันไปมอง
“แหะๆ ปราบ” คนหนีบคอเสื้อคือป้อมปราบ แถมยังอีกคนตีหน้ายักษ์มาอย่างศัตรูพ่ายมายืนอยู่ข้างๆ
ร่างสูงสองคนมองใบหน้าขาวเกือบซีดที่ส่งยิ้มแห้งมาให้แล้วหมั่นเขี้ยว อยากขยี้ผมนุ่มๆให้หัวฟูฟ่อง
“ว่าไง จะไปไหน” ทำเสียงขู่
นมจืดทำตาหลุกหลิก แต่แค่นี้เพื่อนก็รู้แล้วว่ากำลังปิดยังอะไรอยู่ คือมันไม่กล้าบอกเพราะนมจืดกลัวว่าเพื่อนทั้งสองคนจะไม่ได้ให้ไปอะ ปราบกับพ่ายดูท่าทางแล้วไม่ค่อยชอบพระเอกแถมชอบแยกเขี้ยวแง่งๆใส่กันอีกด้วย
“ฮื้อ...กลับบ้านไง”
ดูมัน!! เดี๋ยวนี้ไอ้นมมันกล้าโกหกผู้ปกครองเหรอวะ เดี๋ยวตีตูดลายเลย
“หลอกเด็กสามขวบเถอะไอ้นม” ศัตรูพ่ายเดินตีหน้าเข้ามาอีกคนเป็นทัพเสริม
คนตัวเล็กที่โดนหิ้วเหมือนแมวก็ทำหน้าจ๋อย ยอมตอบความจริง
“เราแค่...จะเอาของไปคืนพระเอก”
“คืนอะไร ที่ไหน เมื่อไร บอกมา”
“คืนบัตรคอนโดพระเอก สถานที่ที่คอนโดพระเอก เวลาคือตอนนี้เลย” นมจืดตอบหมดทุกคำถามที่เพื่อนถามมา แต่ทำไมถึงยิ่งเห็นหน้าเพื่อนร่างสูงทั้งสองคนยิ่งทะมึึนเข้าไปใหญ่เลยล่ะ
“มึงไปเอาบัตรมันมาเมื่อไร” อย่าบอกนะว่า…
“คือ...วันก่อนนู้นนนนนง่ะ” แม่งวันไหนวะ??? “คือ...พระเอกเขาไม่ค่อยสบายไง เราเลยพาไปส่งที่คอนโดพระเอกมา”
ไปส่ง!!!!!
เดี๋ยวนี้ไอ้นมมันอาจหาญชาญชัยไปส่งชาวบ้านเขาถึงคอนโด ทั้งที่ตัวเองมึงเอาให้รอดก่อนเถอะ จะโดนแม่งแดกอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก
โอ๊ยยยยย...พวกกูสองคนจะบ้าตาย ทำไมเพื่อนเตี้ยมันถึงได้เอ๋อ เด๋อ เซ่อ อย่างนี้วะ
“เอาไปฝากเพื่อนที่คณะมันไว้สิ” เรื่องอะไรต้องถ่อไปถึงรังของมัน
นมจืดตาโตส่ายหน้า “พระเอกบอกให้เอาไปให้ที่คอนโดอะ”
“ไม่ให้ไป”
“ฮื้อ ทำไม เราไม่หลงทางหรอกนะ” ตบอกตัวเองปุๆ “เราไม่หลงทางแน่นอน”
โว๊ยยยยย มันใช่เรื่องนั้นที่ไหนล่ะ อยากกรอกยาฆ่าหญ้าให้ตายไปซะ
“คือยังไงก็จะไป?” ใครว่าไอ้นมมันเชื่อฟัง
แม่ง! โคตรคิดผิด!!
มันเหมือนจะเชื่อฟังแต่ก็เหมือนไม่ มันก็คล้ายๆเหมือนแบบว่าบางทีมันเหมือนไม่ได้กวนตีนแต่ว่าบางครั้งมันพูดทีตีนก็กระตุกยิกๆได้เหมือนกัน
นั่นแหละ...อารมณ์เดียวกัน
“ก็เอาของเขามา เราต้องเอาไปคืน”
แล้วก็นะ มันเป็นคนที่เถรตรงที่สุดที่เคยเจอมา
ป้อมปราบหันไปถอนหายใจกับศัตรูพ่าย
“เออจะไปก็ไป” นมตืดยิ่มตาหยีเมื่อผู้ปกครอง เอ๊ย...เพื่อนอนุญาต “แต่พวกกูจะไปด้วย!”
หา?????
หลังหนุ่มคณะวิทยาศาตร์ปีสามทั้งสามคนโบกแท็กซี่ได้เรียบร้อย ก็จับยัดคนตัวเล็กไปนั่งด้านหลังประกบด้วยร่างสูงของศัตรูพ่าย ป้อมปราบเสียสละไปนั่งด้านหน้าแทนเพราะถ้านั่งสามคนข้างหลังจะเบียดไปหน่อย
“ปราบ พ่าย ไม่ต้องมากับเราก็ได้” เสียงเล็กเอ่ยท่ามกลางบรรยากาศในรถที่ออกจะร้อนระอุเพราะแสงอาทิตย์ที่ส่องจนแสบตา ขนาดรถเปิดแอร์จนเย็นสุดก็ยังไม่ได้ช่วยอะไร
อีกอย่างนมจืดเกรงใจเพื่อนทั้งสองคนแทนที่เจ้าตัวจะได้ไปกินข้าวกลับต้องมานั่งรถไปเป็นเพื่อนเขา
“เออน่า...รีบไปคืนเสร็จรีีบกลับ” แน่นอนว่าไม่มีทางอยู่นาน
นมจืดหดคอกลับมานั่งเงียบๆของตัวเอง เห็นทีว่าจะเพื่อนคงจะไม่ยอมแน่นอน
พอรถแท็กซี่มาถึงที่หมาย ป้อมปราบก็จ่ายเงินเรียบร้อย ทั้งสามคนก็มาหยุดยืนหน้าปากทางเข้าคอนโด
ร่างสูงทั้งสองคนยืนแหงนหน้ามองตึกคอนโดหรูสูงเสียดฟ้าแล้วอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
แม่ง...ไอ้นมมันพามาผิดที่เปล่าวะ
“ไอ้นม มั่นใจนะว่าพามาถูกที่” บางทีไอ้นมมันอาจจะบอกว่าจะไปสะพานพุดแต่ว่ามันบอกผิดเลยมาโผล่ที่นี่แทน
นมจืดดันแว่นขึ้น เช็ดเหงื่อที่ขมับ “อื้อๆ ใช่สิ ไม่ผิดแน่นอน” ถึงวันนั้นนมจืดนึกว่าพระเอกจะอยู่มารวยแมนชั่นก็เถอะ
นมจืดก้มมองโทรศัพท์ว่าจะไลน์มาบอกเจ้าของห้องให้ลงมาเอาบัตรที่เคาน์เตอร์ไม่ก็ให้ลงมาเอาเพราะว่าถ้านมจืดขึ้นไปอีก พระเอกก็ต้องลงมาส่งอีกเพราะไม่มีบัตรติ๊ดเข้าลิฟท์
ร่างเล็กเดินที่เคาน์เตอร์ที่มีเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์แต่ยังไม่เดินถึงก็มีคนมาเดินโฉบผ่านหน้าไป
“กูถึงแล้วนี่ ลงมาดิ เออแค่นี่นะ”
นมจืดหูกระดิก เสียงคุ้นหู เลยรีบเดินเลียบๆเคียงๆเข้าไป ร่างสูงที่เห็นแต่ด้านหลังก็ดูคุ้นๆ ตัดสินใจเอานิ้วจิ้มจึกๆ
“นี่ๆ”
คนถูกสะกิดหันกลับมามอง เจ้าตัวลดโทรศัพท์ลงมาถือไว้ คิ้วเข้มที่พาดเหนือดวงตาขมวดมุ่นเล็กน้อยเมื่อเห็นคนเรียก
แต่คนตัวเล็กกลับทำตาโตจนเท่าไข่ห่าน
“พระเอกไปทำอะไรมา?????”
-----------------------------------------100% ------------------------------------------
สวัสดีค่า เอาน้องนมอีกครึ่งตอนมาส่งค่า ตอนนี้เจอนังพระเวอร์ใหม่แล้ว แต่ยังไม่เห็นหน้าเนอะๆ ฮ่าๆ ตอนแรกว่าจะตอนนี้แหละค่ะ แต่ว่ามันยาวเกินไปเลยต้องตัด เพราะงั้นตอนนี้ให้คุณปราบกับพ่ายเขาเด่นไปก่อนนะคะ ฮ่าๆ
อ่านแล้วฟีดแบ็คกันได้นะคะ คอมเม้นมาไได้เลยค่า หรือจะทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 345151 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก