ตอนที่ 5 : ครอบครัวคือความสุขี
“ถ้ามีอาการลงแดงอีกบอกเบิ้มหรือผมได้นะครับ”
คุณสันกำชับผมหลังนั่งรถมาส่งโดยมีพี่เบิ้มกับน้องชายไม่ก็พี่ชายของเขาเป็นคนขับรถ เกือบจะเข้างานไม่ทันแล้วเชียว สาเหตุจากการนอนหลับยาวหลังออกอาการลงแดงในช่วงเช้าล้วนๆ
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วง” ผมยกมือไหว้ตามประสาคนมือไม้อ่อน เล่นเอาคุณสันร้องห้ามแทบไม่ทัน
“ผมทำตามคำสั่งเสี่ย อย่าไหว้ผมเลยครับ”
พูดถึงเสี่ย ภาพสิบแปดบวกก็ปรากฏวาบ ผมเบะปาก รู้สึกบัดซบตัวเองไม่หายที่ดันเคลิ้มกับจูบเสี่ย
“คุณสันครับ...เสี่ยมีจิระเป็นเด็กเลี้ยงคนเดียวเหรอครับ”
คุณสันตอบกลับมาแทบจะในทันที “นอกจากคุณจิระแล้ว ท่านยังมีเด็กเลี้ยงอีกสามคน แต่คุณจิระเป็นคนโปรดครับ”
เสี่ยโกหกผม*!!!*
ไอ้จิตรินน้ำตาจะไหล ลอบด่าทอในใจด้วยความอัดอั้นตันใจเป็นล้นพ้น ให้ตายเถอะ คนอะไรโกหกหน้าตาออดอ้อนเหลือเกิน เห็นปกติชอบทำขรึมตามองอากาศ ใครเลยจะคิดว่าแท้จริงแล้วเป็นเสือซ่อนเล็บชัดๆ
มิน่าล่ะถึงตกเด็กเลี้ยงได้หลายคน สงสัยไม่ใช่เพราะเงินและหน้าตา
...แต่เพราะมารยาด้วย*!*
“ขอบคุณครับที่ทำให้ผมตาสว่าง” ผมยกมือไหว้คุณสันอีกรอบ “เดินทางกลับดีๆ นะครับ”
คุณสันยิ้มแห้งให้ผมเหมือนรู้ว่าเสี่ยมักพูดปดเป็นนิสัยในการหลอกฟัน
รถสีดำขับออกไป ทิ้งให้ผมกับพี่เบิ้มยืนอยู่ข้างฟุตบาทซึ่งฝั่งตรงข้ามคือร้านเหล้าโอบีวาย แต่ไม่ทันจะหันไปทักทายบอดี้การ์ดจำเป็น ร่างบึกบึนก็ทิ้งเพียงเงาร่างจางๆ ประหนึ่งวิชานินจาที่ซอยเท้าเร็วเกินไปจนทิ้งภาพติดตาทั้งที่จริงแล้วมีเพียงความเปล่า เพราะพี่เบิ้มตัวจริงเสียจริงนั้นไปยืนหลบอยู่หลังเสาแทนแล้ว!
นี่มันยอดฝีมือชัดๆ*!*
ผมมองอีกฝ่ายอย่างชื่นชม คนอะไรตัวก็ใหญ่ กล้ามก็แน่น แต่กลับว่องไวลิ่วลอยลม ฝีเท้าเบากริบ อยากจะขอไปร่ำเรียนด้วยสักวิชา แต่ไม่รู้ว่าจะโดนรังเกียจรึเปล่า
ผมถอนหายใจเฮือก รู้สึกว่าวันนี้เรื่องเยอะจริงๆ แต่พอเดินเข้ามาในร้าน พี่สมพงศ์ก็รีบถลาหาผมหน้าตาตื่น
“หายไปไหนมา โทรไปก็ไม่รับ!”
ผมกะพริบตางุนงง พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถึงเพิ่งเห็นว่าถูกปิดเครื่อง ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือคุณสันหรือเสี่ยกันแน่
“มีคนมาหาเราตั้งแต่บ่ายแล้ว ไปเจอสิ! ”
พยักหน้าเออออและเดินไปยังที่นั่งด้านในร้าน ใจผมเต้นตึกตัก เพราะแม้จะเห็นแค่แผ่นหลังก็จำได้ดีว่าร่างนั้นคือ...
“แม่...”
ร่างนั้นหันขวับ เผยใบหน้าของหญิงวัยกลางคนที่แก่ตัวเพราะทำงานหนักมาเกือบทั้งชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นก็มีดวงตาที่อ่อนโยน แม้ว่ารอบดวงตาของเธอจะมีรอยดำคล้ำคล้ายคนนอนไม่หลับหรือร้องไห้เป็นเวลานานก็ตาม เป็นสิ่งที่ไม่ควรปรากฏบนใบหน้าของคนที่มักแย้มยิ้มอย่างอบอุ่นอ่อนหวานเลยสักนิด
เมื่อเห็นผมในร่างของจิระ แม่ชะงักเล็กน้อยคล้ายยังไม่คุ้นชิน แต่สุดท้ายก็เดินมาหยุดตรงหน้า ยกมือหยาบสากเต็มไปด้วยรอยแผลเล็กๆ เพราะรับจ้างตัดเย็บเพื่อเลี้ยงลูกชายสองคนขึ้นลูบแก้มขาวใสเบาๆ อย่างไม่รังเกียจ
“จิตรินใช่มั้ยลูก”
“ครับแม่” ผมทาบมือนั้นพลางเอียงคอรับสัมผัสอย่างดีใจที่แม่เชื่อผม เพราะมืออีกข้างของท่านถือจดหมายที่ผมเขียนไว้แน่นราวกับเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจตอนนี้ได้ สภาพของแม่...ดูเหนื่อยเหลือเกิน แม้จะโศกเศร้าแค่ไหนแต่ในแววตาของแม่ตอนนี้มีประกายของความหวัง “ลูกชายของแม่ยังดวงแข็ง หนีมาสิงร่างคนอื่นไม่พอ ยังเลือกร่างที่หน้าตาดีกว่าตัวเองอีกสิบเท่า ผิวก็ขาวกว่าเดิมอีกร้อยเท่า แม่ว่าผมเลือกเก่งมั้ย”
แม่ยิ้มกับคำหยอกกระเซ้านั้น แต่ไม่ทันได้พูดกันมากไปกว่านี้พี่สมพงศ์ก็เรียกให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะใกล้เวลาเปิดร้านแล้ว และที่พี่สมพงศ์ต้อนรับแม่อย่างดี ก็เพราะสมัยก่อนครอบครัวผมมักแวะมาที่ร้านเพื่อดูว่าผมจะทำอะไรเปิ่นๆ รึเปล่า พี่แกชอบชมผมบ่อยๆ ว่ามีครอบครัวที่ดีจนน่าอิจฉาเลยล่ะ
“งั้นจิเอาเบอร์มาให้แม่ก่อน”
ถ้าเป็นเรื่องงานแม่มักเข้มงวด แม้จะมีเรื่องสำคัญก็ยอมรอได้
“ผมไม่รู้เบอร์อ่ะแม่...” ผมยิ้มแห้ง ก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์ของแม่ที่จำได้ขึ้นใจ “แม่เซฟเบอร์ล่าสุดไว้แล้วกัน นี่เป็นโทรศัพท์ของจิระ ผมยืมมาใช้ชั่วคราวจนกว่าจะกลับร่างเดิมได้”
“เลิกงานแล้วเก็บของกลับบ้านเรานะลูก แม่จะรอที่นั่น”
“ครับแม่”
แม้ตอนเช้าจะวุ่นไปสักหน่อย แต่เมื่อเจอแม่ ทุกอย่างก็ช่างราบรื่นชื่นบานเหมือนเติมพลังงานเต็มเปี่ยม
ถึงวันนี้จะมีลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ อย่างกับมาเพื่อรอดูน้ำหน้าผมโดยเฉพาะก็เถอะ!
“หูวว ยิ้มแล้วน่ารักว่ะ”
“ดูดีกว่าในรูปอีก”
“เธอๆ ดูนั่นสิ ผู้ชายอะไรน่าเอ็นดู๊น่าเอ็นดู อยากให้แม่เปย์มั้ยลูก”
“อื้อหือ ขนาดกูไม่ใช่เกย์เห็นแล้วยังยอมแพ้”
“ดูข้อมือเล็กๆ นั่นสิ ถือถาดสั่นหงึกๆ เชียว พี่ช่วยมั้ยจ๊ะน้องจ๋า”
เรื่องของเรื่องก็คือ...มีคนถ่ายรูปผมแล้วลงในเพจร้านโอบีวาย
จะเป็นใครล่ะครับถ้าไม่ใช่พี่สมพงศ์!
“เอาน่า ลูกค้าเยอะก็ทิปเยอะไง”
“แต่ผมเหนื่อยจนไม่ไหวแล้วนะพี่” ผมที่กำลังนั่งพักชั่วคราวเพราะปวดแขนปวดมือไปหมดนั่งเอาน้ำแข็งประคบไปพลางๆ ด้วยความที่ไม่ได้เสแสร้งและมีอุบัติเหตุเมื่อวานเป็นพยาน ต่อให้แอบอู้ก็ไม่มีใครกล้าว่าจิระ เพราะนอกจากผมจะได้ทิปเยอะขึ้นแล้ว คนอื่นก็รับผลพลอยได้ไปตามๆ กัน
“ไม่ต้องไปเก็บโต๊ะหรอก” พี่สมพงศ์ยกจานและแก้วที่ซ้อนเป็นชั้นๆ บนถาดของผมออกมาวางไว้ข้างๆ “เดินให้ทั่วร้านหน่อยแล้วกัน โดยเฉพาะตรงแถวๆ ประตูหน้าร้านน่ะ แวะให้บ่อยๆ หน่อย”
“อ้าว แบบนี้ก็ทำงานไม่คุ้มค่าจ้างสิครับ”
“ไม่เป็นไรน่า” พี่สมพงศ์ขยี้หัวผมจนยุ่งเหยิง แต่เชื่อเถอะ ด้วยหน้าตาของจิระ เกรงว่าจะทำให้ดูเซ็กซี่มากกว่า “เอ้า ออกไปทั้งแบบนี้แหละ คอยรับออเดอร์พอ เสิร์ฟก็ไม่ต้องเสิร์ฟแล้ว”
ผมพยักหน้าหงึกหงักอย่างว่าง่าย เจ้าของว่าไงก็ว่างั้น หลังจากนั้นเลยได้วิ่งวุ่นสมใจ คอยรับออเดอร์โต๊ะนั้นเวียนโต๊ะนี้ เสียอย่างเดียว พอต้องปฏิสัมพันธ์กับลูกค้าแล้วมักถูกชวนคุยออกทะเลอยู่เรื่อย หาทางเลี่ยงยากกว่าเดิมอีก!
“อายุเท่าไหร่น่ะเรา”
“ยี่สิบสองครับ เอ่อ ผมจะขอทวนรายการ มีเบียร์สองถัง...”
“แล้วมีแฟนรึยัง”
“ยังครับ เอ่อ...โค๊กหนึ่งเหยือก แล้วก็...”
“แล้วสเปกแบบไหนจ๊ะ ข้างหน้ากับข้างหลังชอบอย่างไหนมากกว่ากัน”
“ผมเป็นโรคไอ้จ้อนไม่สู้ เสื่อมสมรรถภาพแต่เกิดครับ”
ประโยคเดียว ตัดจบทุกปัญหายิ่งกว่าเรื่องเข้าห้องน้ำไม่ล้างมือซะอีก ผมขอโทษขอโพยจิระในใจ แต่โดนแทะโลมขนาดนี้ ต่อให้ผมอยากจะสู้ก็สู้ไม่ไหว อารมณ์เหี่ยวหมดแล้ว!
โชคดีเพียงอย่างเดียวคือผมเป็นคนอารมณ์ดี ไม่ชอบมีปัญหา และมองทุกคนอย่างเท่าเทียม ต่อให้เพลียเหนื่อยแค่ไหนก็ยังมีรอยยิ้มประดับบนหน้าเสมอ จะโดนหยอกโดนล้อโดนแกล้งก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไร ตอบรับทุกๆ คนโดยไม่แสดงอาการงุ่นง่านรำคาญ จนทำให้คนที่ชวนคุยสัปดนทั้งหลายเริ่มเงียบกันไปเอง และกลายเป็นชื่นชมผมซะนี่
แต่มีคนหนึ่งที่ดูจะมีปัญหามากกว่าผม
“ปล่อยนะ!”
“กลับบ้านไปซะ พี่บอกแล้วไงว่าไม่ให้มา!”
“แต่หนูจะมาหาจิระ!”
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกเรียกชื่อ ชะโงกมองไปทางหน้าร้าน ก่อนจะเห็นว่ามีชายหญิงสองคนกำลังฉุดกระชากลากถูกันอยู่ ผู้ชายคือไข่เจียว ส่วนผู้หญิงคือใครนั้น ผมไม่รู้จัก
แต่เธอกลับรู้จักจิระ
เหมือนที่ไข่เจียวคล้ายจะรู้จักผม
แล้วทำไมไข่เจียวถึงต้องพยายามกีดกันเธอไม่ให้มาหาผมด้วยล่ะ หรือว่า...นี่จะเป็นรักสามเส้า!?
ผมไม่กล้ายื่นหน้าออกไปเพราะกลัวฝ่ายหญิงเห็นเข้าแล้วจะถลากอดจิระทันที เธอดูแปลกๆ ชอบกล ผมเองก็อธิบายไม่ถูก แต่สัญชาตญาณบางอย่างบอกเตือนว่าให้ถอยห่างไว้ก่อนจะดีกว่า
สุดท้ายไข่เจียวก็ยัดร่างผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถแท็กซี่กลับออกไปจนได้ ก่อนจะแทบร้องลั่นอย่างตกใจเมื่อเห็นผมเกาะอยู่ตรงประตูร้านด้านใน ไม่ปิดบังสักนิดว่าเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ทั้งหมด
“เอ่อ...”
“ครับ?” ผมยิ้มใสซื่อ ทำเหมือนไม่เกี่ยวข้องด้วย...ซึ่งก็เป็นความจริงนะ แต่สำหรับไข่เจียวที่โดนจิระจ้องด้วยดวงตาใสแป๋วขนาดนั้น คงเหมือนมีชนักติดหลัง สุดท้ายเลยยอมสารภาพออกมา
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันกันน้องสาวให้นายได้”
“น้องสาว?”
“ใช่ ยัยข้าวสวยเป็นน้องสาวฉันเอง ที่ฉันรู้จักนายก็เพราะยัยนั่นเอารูปมาอวด เธอเรียนกับนายด้วยกันที่มหาลัย แล้วก็ดรอปเรียนพร้อมๆ กันเพราะปัญหาเรื่อง...เฮ้อ เอาเป็นว่าฉันจะกันให้ นายก็พยายามหลบๆ หน่อยแล้วกัน”
ที่แท้ไข่เจียวก็รู้จักผมผ่านน้องสาวนี่เอง
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันเองก็ทำเพื่อครอบครัวตัวเองด้วย อุตส่าห์พยายามรักษากันมาขนาดนี้แล้ว ถ้าเจอนายขึ้นมายัยนั่นต้อง...” ไข่เจียวถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในร้านเพราะยิ่งดึกคนก็เริ่มเยอะ อีกอย่าง มีหลายคนมองมาทางเขากับจิระ ถ้าคุยกับผมนานกว่านี้อาจจะโดนเข้าใจผิดเอาได้
“รับออเดอร์ด้วยครับ!”
“คร้าบ!” ส่วนผมเองก็สลัดข้อสงสัยในใจทิ้ง อดีตของจิระจะไม่ยุ่ง ขอมุ่งมั่นทำงานอย่างตั้งใจก่อนดีกว่า
ก็วันนี้ผมจะกลับบ้านแล้วนี่นา!
หลังเลิกงาน ผมเดินไปบอกพี่สมพงศ์ว่าจะขอย้ายออกจากหอพัก ไข่เจียวต้นหอมจะได้ไม่ต้องนอนเบียดกับพนักงานคนอื่น ไม่รู้ว่าพี่สมพงศ์คิดยังไง ถึงได้ตบไหล่ผมแปะๆ บอกให้ดูแลรับใช้เสี่ยให้ดีๆ เอ่อ...ผมไม่ได้ไปอยู่กับเสี่ยนะพี่!!
แต่ถ้าบอกว่าไปอยู่บ้านของจิตรินคงยิ่งน่าสงสัย ผมเลยปล่อยให้เข้าใจผิดต่อไป ก่อนจะเก็บของใส่เป้แล้วขึ้นรถเมล์กลับบ้าน แน่นอนว่าเงาร่างนินจาเนียนตามมาด้วย
พอได้ยืนอยู่ตึกแถวสามชั้นอันเป็นมรดกเก่าเพียงหนึ่งเดียวจากรุ่นทวด สภาพเก่าโทรมไปตามเวลาแต่ช่างคุ้นเคยและโหยหา ผมก็รู้สึกดีใจจนน้ำตาล้นเอ่อ ไม่รู้ว่าดึกป่านนี้คนอื่นๆ จะนอนรึยัง ผมกดกริ่งเพราะไม่มีกุญแจ ไม่นานไอ้น้องชายตัวเล็กวัยสิบหกปีในชุดเสื้อยืดกางเกงบอลก็วิ่งลงมาเปิด ท่าทางง่วงนอนผมกระเซิง แต่พอเห็นผมก็ขมวดคิ้ว จ้องสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า
“นี่พี่จิตรินจริงๆ เหรอ”
“เออดิวะไอ้เจ” ผมล็อกคอน้องชาย เมื่อก่อนชอบเล่นจับอุ้มพาดบ่าแล้ววิ่งวนเป็นวงกลมให้มึนหัวเล่น แต่ร่างจิระตอนนี้ไม่อำนวยสุดขีด เลยทำได้แต่โยกตัวไปมา
“แหวะ เหม็นเหล้าชะมัด” น้องผมย่นหน้า แสดงอาการเกินจริง
“แล้วพ่อกับแม่ล่ะ”
“รออยู่ข้างใน พ่อยังไม่ค่อยอยากเชื่อเลย”
“แล้วเอ็งเชื่อพี่มั้ยล่ะ”
“ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ พี่ชายผมดูดีกว่าเดิมตั้งเยอะ ก้ามปูก็หายไปแล้ว ดีใจสุดๆ!”
“ไอ้น้องเวร!” ผมล็อกคอเจตริน น้องชายสุดที่รักเข้าบ้านทั้งรอยยิ้มขำ พ่อกับแม่นั่งรออยู่ข้างใน แม้ตาจะปรือปรอยไปบ้างแต่ก็ยังฝืนรอ
“พ่อครับ แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว” ผมยกมือไหว้ทั้งคู่ด้วยความตื้นตัน คลานเข่าเข้าไปเกาะทั้งสองท่านคนละทีด้วยความคิดถึงคะนึงหาเป็นล้นพ้น “ผมจิตรินจริงๆ ครับ จะให้พิสูจน์ลายมือ เล่าเรื่องสมัยเด็ก หรือเล่าเรื่องน่าอายของไอ้เจก็เล่าได้ทั้งนั้น”
“พี่จิ!” เจตรินโวยวายเสียงหลง
“เห็นมั้ยคะคุณ นี่คือลูกเราจริงๆ นะ ไม่งั้นเจที่เข้ากับใครไม่ค่อยได้คงไม่ตะโกนขนาดนั้นหรอก
ความจริงครอบครัวผมค่อนข้างใจดี มองโลกแง่บวก มีน้ำใจใฝ่คุณธรรมนะครับ แต่ไม่รู้ทำไม ไอ้เจตรินน้องผมมันถึงได้แหกคอก อยู่บ้านพูดจ้อไม่หยุด แต่พออยู่ข้างนอกล่ะเงียบกริบ ไม่ค่อยเข้าหาใคร ไม่ยอมยุ่งกับใคร เอาแต่เก็บตัวอยู่คนเดียว ชอบหาว่าพวกผมน่ะคิดน้อยเกินไป เลยต้องมีมันไว้คอยถ่วงสมดุลบ้าง เอ้อ เอากับมันสิ อายุสิบหกเองแท้ๆ แต่ชอบวางตัวเป็นผู้ใหญ่ พวกเราเลยมักมองแบบขำๆ ไม่ได้ห้ามปรามอะไรมากแม้จะแซวกันบ้างก็ตาม
“แล้วลูกไปอยู่ร่างนั้นได้ยังไง” พ่อที่ยังทำใจไม่ได้เต็มร้อยแต่ก็ยอมเชื่อถามผมอย่างสงสัยสุดขีด
“เอ่อ...ผมก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาในร่างนี้แล้วอ่ะพ่อ”
“งั้นพรุ่งนี้ไปถามพระกันมั้ย”
เรื่องชักจะเหนือธรรมชาติขึ้นทุกที แต่สำหรับครอบครัวผมที่ค่อนข้างธรรมะธรรมโม ตั้งบาตรเกือบทุกเช้า เข้าวัดอาทิตย์ละครั้ง เหตุการณ์ที่ไม่สามารถถามใครได้แบบนี้หันหน้าหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์อาจบังเกิดผลแจ่มแจ้งก็เป็นได้
มั้ง
“ก็ได้ครับ ผมยังไม่เคยลองเหมือนกัน แล้วนี่แม่เอาขนมไปให้ไอ้ส้มยัง ตั้งแต่อยู่ร่างนี้ผมยังไม่ได้เจอมันเลย”
“เจเขาทำแทนแล้ว คนที่เจอจดหมายคนแรกก็ไอ้ตัวเล็กนี่ล่ะ เชื่อสุดใจเลยว่าเป็นลูกจริงๆ”
“ขนาดจะอธิบายแต่ยังพล่ามไร้สาระเรื่อยเปื่อยจนกระดาษหมดก็มีแต่พี่เท่านั้นแหละ” เจตรินทำหน้าเอือม
“แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายล่ะ” พ่อถามน้ำเสียงจริงจัง อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่าครอบครัวเราไม่ได้มีเงินเก็บมากมายขนาดนั้น
“เสี่ยจะออกให้ครับ”
“แล้วทำไมถึงเกี่ยวกับเสี่ยได้ล่ะ” พ่อขมวดคิ้ว เหมือนไม่อยากให้ผมไปติดหนี้บุญคุณคนไม่รู้จัก
“เอ่อ...เพราะว่าจิระเป็นคนของเสี่ย เขาเลยอยากรับผิดชอบแทน”
“รับผิดชอบแทนอะไรเพิ่งมาเสนอตัวหลังผ่านไปเป็นวันๆ” เจตรินพูดพลางหยิบกระดาษจดหมายขึ้นอ่าน “เขาให้ผมรับปากว่าจะต้องดูแลรักษาร่างกายนี้จนกว่าจะได้กลับร่างเดิม ระหว่างนั้นเขาก็จะดูแลรักษาร่างกายผมเป็นการตอบแทน เนี่ย พี่เขียนมาแบบนี้ แล้วทำไมเสี่ยถึงต้องหวงร่างกายจิระด้วย คิดไปคิดมาก็มีอยู่อย่างเดียว...พี่จิ พี่คงไม่ใช่สวมรอยเป็นเด็กเลี้ยงเสี่ยแทนจิระหรอกนะ”
“เด็กเลี้ยง!” ทั้งพ่อทั้งแม่ผุดลุกอย่างตื่นตูม ไม่มีใครคิดไกลเท่าไอ้น้องชายของผมสักคน
“ไม่ใช่ครับไม่ใช่” ผมรีบปฏิเสธ ส่ายหน้าถี่รัว “เสี่ยรู้ว่าผมไม่ใช่จิระ ฉะนั้นผมไม่ถือว่าเป็นเด็กเลี้ยงเสี่ย พวกเราแค่ตกลงกันจนกว่าผมจะกลับร่างเดิมสำเร็จ จากนั้นผมก็ใช้ชีวิตของผม ส่วนเสี่ยก็ได้เด็กของเขาคืนไป”
“นั่นสินะ ต่อให้หน้าตาดีแค่ไหนแต่ข้างในเป็นพี่จิ ใครจะมีอารมณ์”
“เดี๋ยวเถอะไอ้เจ อย่างน้อยพี่น่ะ...!!!” หุบปากแทบไม่ทัน จะบอกได้ยังไงว่าต่อให้ข้างในเป็นจิตริน ผู้ชายมาดแมนก้ามปู แต่ก็ทำให้เสี่ยเสร็จไปหนึ่งน้ำได้นะโว้ย แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะอวด และผมไม่ควรจะภูมิใจด้วยเฮ้ย!
“อย่างน้อยพี่ก็...?” ไอ้น้องเวรหรี่ตาคาดคั้น มองสำรวจเสียทั่วก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาถลกเสื้อผมขึ้น
“เฮ้ย!”
“เฮ้ยย!!”
เสี่ยงแรกน่ะของผม ส่วนเสียงหลังคือไอ้เจ ไม่นับพ่อกับแม่ของผมที่ตาโตเมื่อเห็นรอยจูบตรงไหปลาร้า
“ไม่นะพี่จิ...”
“ยังไม่เสียตัวโว้ย!” ผมเขกกะโหลกน้องชายที่ทำเสียงเหมือนใจสลาย “พ่อครับแม่ครับ ผมไม่ใช่เด็กเลี้ยงของเสี่ยแน่นอนครับ รอยนี้คืออุบัติเหตุเฉยๆ รับรองว่าจะไม่มีอะไรเกิดเลยกว่านี้อีก ยังไงผมก็คือจิตรินลูกแม่นะครับ”
“โอ๊ยๆ อย่ามาบีบน้ำตาใส่นะ แม่เห็นแล้วใจเต้น ไม่ได้ฟังเลยว่าพูดอะไร”
แม่ครับ นี่ลูกนะ*!*
“พ่อ...”
“อย่าหันมาทางนี้ พ่อยังไม่อยากมีประสบการณ์ตามรอยแม่ ถ้าค้นพบเส้นทางใหม่เอาตอนแก่ขึ้นมาแล้วจะยุ่ง”
ผมมองแม่ที่กุมแก้มเขินอาย มองพ่อที่หลับตาหันหน้าหนี มองไอ้น้องชายที่ทาบอกตัวเองด้วยความพรั่นพรึงเหมือนยังไม่เชื่อแล้วชักอยากจะร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ ก็ตอนนี้
“ผมว่าพวกเราไปนอนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ไปหาพระแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะทำยังไง”
ทุกคนพยักหน้ารับพร้อมเพรียง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ไอ้เจตรินมันกลายเป็นผู้นำของบ้าน คงเพราะทั้งพ่อทั้งแม่และผมเองต่างเป็นพวกสบายๆ ยังไงก็ได้
ผมอาบน้ำเปลี่ยนเป็นเสื้อของจิตริน หรือก็คือเสื้อยืดลายการ์ตูนและกางเกงบอล แต่ปรากฏว่าเสื้อหลวมโพรก ไหล่ร่นมาถึงต้นแขน ดูเซ็กซี่น่าจู่โจมเป็นที่สุด ผมมองสภาพตัวเองในกระจกแล้วรู้สึกกระอักกระอ่วนสุดขีด มือหนึ่งรั้งเสื้ออีกมือรั้งกางเกงแล้วเดินออกจากห้องน้ำเรียกน้องชายเสียงอ่อน
“เจ...ขอยืมชุดหน่อยสิ”
เจตรินที่กำลังนอนอ่านหนังสือตามประสาเด็กตั้งใจเรียนจนคว้าทุนได้ตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ไม่ยักเหมือนพี่ชายซึ่งแทบจะเกือบถูกซ้ำชั้นสามปีซ้อนเลิกคิ้ว ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อนอนตัวเองให้อย่างว่าง่าย ความจริงชุดของมันก็คือเสื้อผมสมัยเด็ก สมัยที่ยังไม่บึกบึนก้ามปูแบบในปัจจุบัน
“ทำท่าอะไรของพี่เนี่ย เมื่อก่อนยังเดินแก้ผ้าออกมาได้เลย”
“ก็นี่มันร่างกายจิระ เจไม่อายแต่พี่อายแทน” ต่อให้เมื่อก่อนนอนแก้ผ้าเปลือยอก แต่ในเมื่อไม่อาจรักษาคำที่เสี่ยไม่อยากให้จิระนอนคลุกกับชายอื่น อย่างน้อยใส่เสื้อให้ครบๆ หน่อยก็ยังดี
“คงไม่ใช่มีรอยจูบที่อื่นอีกหรอกนะ”
“ไม่ใช่โว้ย!”
น้องชายใครเนี่ยทำไมถึงช่างจับผิดอย่างกับเป็นแม่คนที่สอง ผมรีบรับชุดจากเจตรินแล้วปิดประตูห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อ คราวนี้ค่อยยังชั่วหน่อย เสื้อยืดเนื้อนุ่มผ่านการซักมาหลายครั้ง กับกางเกงบอลขากว้าง เข้ากับบรรยากาศห้องพัดลม ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก นี่สินะที่เขาเรียกกันว่า ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่าบ้านเรา
พอผมทิ้งตัวนอนเตรียมหลับ ไอ้เจก็เก็บหนังสือแล้วปิดไฟอย่างรู้งาน พวกเรานอนกันคนละฝากของเตียง ห่มผ้าแพรคนละผืน ไอ้เจมันชอบหาว่าผมนอนดิ้น เลยพยายามไล่ให้ผมเว้นที่ไว้เยอะๆ หน่อยจนกลายเป็นนิสัยไปแล้วว่าต้องตะแคงตัวชิดขอบให้มากที่สุด
“พี่จิ”
น้องชายของผมพลิกตัวเข้าหา พวกเรานอนเตียงเดียวกันตั้งแต่มันยังตัวเท่าฝาหอย
“สรุปแล้วพี่ยังไม่ถูกเสี่ยกินจริงๆ ใช่มั้ย”
“ก็จริงน่ะสิ!” ผมที่กำลังเคลิ้มๆ ใกล้จะหลับรีบตอบทันที ตาสว่างขึ้นมาเลยปัดโธ่!
“ผมเชื่อพี่ เพราะพี่โกหกไม่เก่ง” ไอ้เจพูด มันดูจะเคร่งเครียดกับเรื่องนี้มาก ราวกับว่าผมเป็นเด็กน้อยที่อยู่ในเงื้อมมือของสิงโต ไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องราวอะไร “แต่ผมไม่ไว้ใจเสี่ย พี่สัญญากับผมนะว่าต้องพยายามถอยห่างจากเขา”
ผมลำบากใจ เพราะยังต้องไปฉีดยาหากอาการลงแดงกำเริบที่บ้านเสี่ย แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่กล้าพูดกับครอบครัว กลัวว่าพวกเขาจะเป็นห่วงเกินกว่าเหตุ เพราะยาเสพติดถือเป็นเรื่องร้ายแรงมาก
“พี่จะพยายามแล้วกัน”
“อย่าเออออคล้อยตามคนง่ายๆ!”
“เออน่า”
“อย่ารับปากผมแบบให้ผ่านๆ ไปสิ!”
“ด้วยเกียรติของจิตรินในร่างของจิระ ขอสาบานว่าจะพยายามถอยห่างจากเสี่ยให้มากที่สุด เพื่อไม่ให้คุณเจตรินเป็นกังวลว่าพี่ชายจะถูกงาบ พอใจมั้ยครับ”
“ดีมาก” ไอ้เจยิ้มกว้าง ก่อนจะพลิกตัวหันหลังแล้วนอนกรนครอกๆ อย่างสบายใจ
บางทีก็ชวนสับสนนะว่าใครพี่ใครน้องกันแน่วะ
-------------------------
แต่งนายเอกมีปัญหาด้านครอบครัวมาสามเรื่องแล้ว มาเรื่องนี้เลยขอแนวครอบครัวอบอุ่นสุขสันต์บ้างค่ะ
ส่วนนิสัยของเจเนี่ย..คิดว่าน่าจะพอเดาได้ น้องเห็นพ่อแม่พี่คุยเฮฮาไม่คิดไรมากก็เลยกังวลว่าจะถูกเอาเปรียบ ก็เลยยึดมั่นว่าจะต้องปกป้องทุกคนไห้ได้ จนกลายเป็นวางมาดสร้างภาพลักษณ์ต่อหน้าคนอื่นๆ แบบห่ามๆ แต่พออยู่กับครอบครัวก็น่ารักสมวัยค่ะ
ขอฝากครอบครัวนี้ด้วยน้า
คิดแทกใหม่ได้อีกแล้ว #เสี่ยขี้มโนกับนายฝอยหนักมาก
ปล.ขอย้ำว่าฝอยหนักมากไม่ใช่ฝอยขัดหม้อ ตึงโปะ!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
