ตอนที่ 11 : โฆษณาตัวแรกไม่ง่ายอย่างที่คิด
และแล้วก็มาถึงวันถ่ายโฆษณา
ผมนั่งรออยู่ที่ห้องแต่งตัวแสนคุ้นเคย เพราะบริษัทเครื่องนอนนั้นไม่มีห้องสำหรับถ่ายโฆษณาจึงขอเช่าที่ในการถ่ายทำครั้งนี้โดยอาศัยฉากจากสตูดิโอชั้นสี่ซึ่งเซ็ทเป็นห้องนอนของมิสเตอร์เอสไว้อยู่แล้ว แต่ที่แตกต่างจากเดิม คือผมต้องใส่เสื้อคอกลมแขนยาวสีขาว กางเกงขายาวสีขาวสะอาดสะอ้าน แทนที่จะเป็นเสื้อยับย่นเหมือนหยิบมาสวมแบบส่งๆ
“หนึ่ง...สอง...สาม”
แชะ!
พี่เบิ้มส่งโทรศัพท์กลับมาให้ผมที่กำลังส่งภาพถ่ายเต็มตัวให้คุณสันผ่านไลน์ เพราะโดนกำชับว่าหากมีอะไรผิดจากที่ตกลงต้องสอบถามเขาก่อน
ไม่ถึงนาทีคุณสันก็โทรกลับมา
(( ทำไมถึงไม่ใส่ชุดที่ทางสตูฯเตรียมไว้ล่ะครับคุณจิ ))
“คือ...ทางลูกค้าเขาอยากให้ภาพออกมาเหมือนกับเทวดากำลังหลับใหลอย่างแสนสบายจนไม่อยากปลุกน่ะครับ” ผมตอบตามที่ได้ฟังมาเป๊ะๆ พูดแล้วก็กระดากปากเอง เพราะสาเหตุที่ทำให้ทางตัวแทนเปลี่ยนคอนเซปใหม่กะทันหันคงมาจากการพบหน้ากันในวันเซ็นสัญญา
(( อืม...ฟังแล้วน่าจะส่งผลดีมากกว่า ผมอนุมัติ ))
“ขอบคุณครับ”
ผมวางสายแล้วส่งสัญญาณมือว่าโอเคให้พี่เบิ้ม จากนั้นผู้จัดการที่ทำหน้าเครียดมาตลอดนับตั้งแต่เห็นผมเปลี่ยนเสื้อก็คลายความกังวลลง เขากลัวคุณสันจะตามมาตำหนิภายหลังเอามากๆ เลย
ไม่ทันจะฝากโทรศัพท์ให้กับผู้จัดการเพื่อเตรียมถ่ายทำ เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น ผมรับมาเปิดดู ก่อนจะทำหน้าไปไม่เป็นเมื่อเห็นว่ามาจากแอพพิเคชั่นสารพัดชนิดที่คุณสันสมัครให้ผมแล้วตั้งเป็นแอคเคาท์ร่วม แน่นอนว่าคนที่คอยอัพเดตน่ะคือคุณสัน ผมไม่เคยแตะต้องไอดีของจิระเลยสักครั้งเดียว
- ผมจะเหมาะกับบทเทวดามั้ยนะ –
ทวิตเตอร์ที่เพิ่งอัพเดตใหม่ด้วยประโยคสั้นๆ ถูกรีอย่างรวดเร็วพร้อมคำสนับสนุนของแฟนคลับที่กำลังคาดเดาไปต่างๆ นาๆ ว่าผมจะทำอะไร แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องตอบ เพราะเมื่อโฆษณาออกฉาย เมื่อนั้นเหล่าแฟนคลับที่น่ารักของผมก็จะรู้เอง
ผมกดปิดเสียงแล้วฝากโทรศัพท์กับพี่เบิ้ม ก่อนจะเดินออกไปด้านนอกซึ่งเป็นฉากที่ถูกเซ็ทใหม่ จากห้องเล็กแคบของมิสเตอร์เอสซึ่งมักมีแค่คอมพิวเตอร์ ตู้หนังสือรกๆ และโซฟาหนึ่งตัว ตอนนี้มีเตียงเพิ่มเข้ามาและปูด้วยผ้าสีขาวสะอาด ดูเรียบร้อยจนน่ากลัวว่าจะทำให้จิระในชุดสีเดียวกันนี้กลมกลืนไปรึเปล่า
“ไม่ต้องห่วง คุณทำได้” ตัวแทนบริษัทให้ความเชื่อมั่นผมอย่างเต็มเปี่ยม “จำคิวได้นะครับคุณจิระ”
“ครับ”
หน้าที่ของผมง่ายมาก เพียงแค่นั่งอยู่หน้าจอแล้วทำหน้าคล้ายกำลังสัปหงกด้วยความง่วง ก็เลยปิดคอมแล้วเดินเอื่อยมายังโซฟา แต่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนก็ชะงักเหมือนคิดอะไรได้ เดินผ่านโซฟาไปยังเตียงนอนสีขาวสะอาดที่แตกต่างจากห้องรกๆ โดยสิ้นเชิง
มิสเตอร์เอสจะต้องเดินสโหลสเหลแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง ครับ ทิ้งตัวแบบตูมลงไปเลยน่ะ จากนั้นก็บิดตัวน้อยๆ เพื่อขยับท่าทางให้นอนสบายที่สุด ผมต้องหลับตาพริ้มเอาหน้าไถกับหมอน แล้วอมยิ้มน้อยๆ กึ่งเคลิ้มอย่างเผลอตัว
กล้องจะจับภาพตรงนี้นานมากเพราะจะขึ้นชื่อสินค้าในขณะที่ผมกำลังนอนเพลิน
ไม่รู้ว่าไอ้ท่าทางแบบนั้นมันจะเป็น ‘เทวดากำลังหลับใหลอย่างแสนสบายจนไม่อยากปลุก’ ได้ยังไง
“ลองจับเวลาคร่าวๆ ก่อนนะครับคุณจิ ยังไม่ต้องเล่นจริง”
“ได้ครับ”
หลังซ้อมจนได้จังหวะตามที่ลูกค้าต้องการ กล้องก็เริ่มถ่าย
และแล้วคนที่บอกกับผมว่า ‘ไม่ต้องห่วง คุณทำได้’ ก็กลับคำพูด
“ไม่ใช่! ไม่ใช่แบบนี้!”
หลังได้ภาพที่ต้องการตามคอนเซปงาน พวกเราก็รวมตัวมาดูผ่านจอด้วยกัน ทุกคนให้ผ่าน มีแค่ตัวแทนเท่านั้นที่ไม่ยอม
“แต่แบบนี้ก็สวยแล้วนะครับ เขาดูเหมือนเทวดาเลย”
ใช่ครับ จิระที่ใส่ชุดขาวสีเดียวกับเครื่องนอนนั้น แทนที่จะดูกลืน กลับทำให้เขาโดดเด่นเปล่งประกายออกมาอย่างกับเทวดาตัวน้อยที่กำลังหลับใหล ใบหน้างามหมดจด ไม่ว่าจะเอียงซ้ายเอียงขวาก็สวยงามไปทุกสัดส่วน ยิ่งซูมเห็นแพขนตา ก็ยิ่งทำให้งานออกมาเหมือนต้องมนตร์
“แต่ผมไม่ต้องการแบบนี้ ผมต้องการ ‘เทวดากำลังหลับใหลอย่างแสนสบายจนไม่อยากปลุก’ ต่างหาก!”
“แต่นี่พวกเราก็ไม่กล้าปลุกแล้วนะ” คนในกองช่วยเสริม ต่างคนต่างไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
“ไม่ใช่ๆ!” ตัวแทนแทบจะทึ้งหัวตัวเอง ราวกับหาคำอธิบายตรงใจไม่ได้ “นี่น่ะ...เหมือนกับภาพวาดศิลปะ ที่มองอย่างชื่นชมไม่กล้าแตะต้อง แต่ที่ผมต้องการ คือเทวดาตัวน้อยที่น่าทะนุถนอมดูเข้าใกล้ได้ง่ายกว่านี้ อยากปกป้องนิทราของเขาจนไม่อยากปลุก ไม่ใช่ดูเหมือนเอื้อมไม่ถึงจนปลุกไม่ได้!”
พวกเราต่างงงกันเป็นไก่ตาแตก คำเปรียบเปรยที่ค่อนข้างเป็นนามธรรมนั้นทำเอาผมเริ่มเหงื่อตก
“งั้นก็ลองดูอีกครั้งแล้วกันนะจิระ” คนอื่นช่วยปลอบผม เลือกประนีประนอมยอมลงครึ่งทาง
“ครับ” ผมไม่กล้าปฏิเสธหรอก ลูกค้าเล่นคัดค้านรุนแรงขนาดนี้ยิ่งทำให้ต้องพยายามมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ คราวนี้ผมพยายามทำตัวให้ผ่อนคลาย หลับตาพริ้มให้ดูน่า...เอ่อ...น่าปกป้อง?
“ไม่ใช่แบบนี้!”
“ลองอีกครั้งนะ”
“ได้ครับ”
“ไม่ใช่! ยังไงก็ไม่ใช่!! ทำยังไงดี อา...มีใครเข้าใจบ้างมั้ย ที่ต้องการน่ะคือ...”
ทุกอย่างวนไปวนมา ผมไม่เข้าใจตัวแทน คนอื่นคล้ายจะจับจุดได้แต่ก็ยังไม่ตรงประเด็น บรรยากาศในกองถ่ายเริ่มเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะตัวแทนที่ยิ่งลนลานไม่ได้ดั่งใจ เสียงตะโกนอย่างหงุดหงิดดังขึ้นทุกที
ต่อให้ผมจะเป็นคนไม่คิดมาก แต่โดนปฏิเสธติดต่อกันด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นเรื่อยๆ ก็เริ่มหน้าเสีย
ผมต้องทำยังไง ต้องแสดงออกมาแบบไหน นอนหลับตาก็คือการนอนหลับไม่ใช่เหรอ แล้วเขาต้องการอะไร...ผมไม่เข้าใจเลย
เหมือนจมอยู่ในทางตันที่หาทางออกไม่ได้ สีหน้าผมคงแสดงออกชัดเจนคนในกองจึงขอให้พักก่อนชั่วคราวเพื่อให้ต่างคนต่างไปสงบสติ
ผมเดินคอตกหน้าเจื่อนหาผู้จัดการ
“หลับไปเลยสิ แบบวันนั้นน่ะ”
“จะไปหลับได้ไงล่ะครับ” ผมกระซิบกับพี่เบิ้มที่ให้คำแนะนำได้ห้วนสั้นเกินไป “ยิ่งในสถานการณ์กดดันขนาดนี้...ผมยิ่งหลับไม่ลง”
เป็นครั้งแรกที่ผมจนปัญญา ก่อนหน้านี้เวลาถ่ายทำซีรี่ส์ บทบาทของมิสเตอร์เอสนั้นไม่ต้องแสดงสีหน้ามาก เวลามีฉากที่ต้องแสดงอารมณ์ ก็จะมีคนช่วยประคับประคองหรือส่งอินเนอร์มาให้จนพอกลมกลืนไปได้ ไม่สิ จะเอามาเทียบกันก็ไม่ถูก ในเมื่อที่ผ่านมาหน้าตาจิระล้วนเป็นใบผ่านทาง แต่ครั้งนี้...ความสวยงามของเขากลับไม่โดนใจลูกค้า
พี่เบิ้มตัดสินใจโทรหาคุณสัน
“เดี๋ยวเขาจะมาหา”
ผมเริ่มใจชื้น วาดหวังว่าถ้าคุณสันมาช่วยเจรจาอาจจะแปลความหมายของลูกค้าได้ดีขึ้น
และไม่นานเกินรอ คุณสันก็มาเยือนสตูดิโอชั้นสี่
ทุกคนคงไม่ตะลึงกันขนาดนี้หากเขามาคนเดียว
เพราะเขาพกเสี่ยมาด้วย!
พกเสี่ยมาด้วยเหรอ...พกเสี่ยมาด้วยเหรอ แหม มาแค่นี้ก็พกเสี่ยมาด้วย ฮ่วย! มันใช่เวลามาเล่นมุกมั้ยเนี่ยไอ้จิ!“คุณจิ เสี่ยมีเรื่องอยากคุยด้วยครับ” คุณสันบอกผม เพราะเสี่ยยืนรออยู่หน้าประตูไม่ยักเดินเข้ามาทักทายทีมงานที่ดูเกร็งยิ่งกว่าผมตอนฝืนนอนเกือบสามสิบเทค “ส่วนคุณตัวแทน รบกวนคุยกันสักนิดนะครับ”
ผมอยากอยู่ต่อเพื่อฟังว่าคุณสันจะพูดอะไรกับลูกค้า แต่พอเดินมาหาเสี่ย ก็โดนอีกฝ่ายลากออกจากห้องทันที
“เสี่ยจะพาผมไปไหน”
“ข้าวกล่องของฉันล่ะ” เสี่ยตอบคำถามด้วยคำถาม
“อ้อ...อยู่ในห้องแต่งตัวครับ หวา นี่มันบ่ายสองแล้วเหรอ ผมเอาแต่ถ่ายโฆษณาจนไม่ได้ดูเวลาเลย ก็เขาไม่ให้ใส่นาฬิกาเข้าฉากนี่นา ถ้าเสี่ยหิวน่าจะลงมาตามเร็วกว่านี้นะครับ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมเข้าไปหยิบข้าวกล่องให้ก่อน วันนี้แม่ผมทำผักผัดหมูกรอบ ท่านบอกว่ากินกะทิเยอะๆ ไม่ดีต้องมีไฟเบอร์บ้าง”
นับจากวันที่ผมบอกว่าจะเอาข้าวกล่องมาให้เสี่ย เขาก็ติดใจรสมือแม่ผมเข้าอย่างจัง ไหนๆ แม่ก็ต้องทำให้ผมกับพ่ออยู่แล้ว เพิ่มมาอีกคนก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรง
“ไม่ต้อง ฉันกินแล้ว”
“อ้าว เสี่ยกินไม่รอผมเลย” ผมกะพริบตาปริบๆ เพราะต้องเอาข้าวกล่องไปส่งให้เสี่ย ผมเลยอยู่ทานด้วยกันที่ห้องทำงานของเขาจะได้เก็บข้าวกล่องกลับโดยไม่ต้องขึ้นชั้นบนสุดหลายรอบ
“ฉันนึกว่าวันนี้เธอลืมเลยไม่รอ”
“ต่อให้ผมลืม แม่ผมก็ไม่ลืมเสี่ยหรอก” ผมเอ่ยทั้งรอยยิ้ม ตอนบอกแม่ช่วยทำข้าวกล่องให้เสี่ยเพิ่มอีกคน แม่ผมกระตือรือร้นมากเพราะคิดว่าหากทำให้เสี่ยพอใจ เส้นทางในวงการของผมก็ยิ่งราบรื่น อีกอย่าง ร่างกายของจิตรินก็อยู่ในกำมือเสี่ย ทำดีให้มากเข้าไว้บางทีเสี่ยอาจจะใจอ่อนยอมคืนให้ “งั้นเสี่ยไม่ได้ลงมาหาผมเพราะจะมาทวงข้าวกล่องน่ะสิ เสี่ยมาหาผมทำไมเหรอครับ แล้วนี่เราจะไปไหนกัน เอ...นี่มันห้องเก็บของนี่นา เสี่ยอยากได้อะไรเหรอครับ เดี๋ยวผมหาให้มั้ย เดี๋ยวสูทเสี่ยเปื้อนฝุ่นแล้วจะดูไม่ดีนะ”
เสี่ยไม่พูดตอบแต่ดันตัวผมเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูทันที
“ฉันฟังจากสันแล้ว เธอถ่ายโฆษณาไม่ได้สินะ”
“ง่า...ไม่อยากให้เสี่ยรู้เรื่องนี้เลย เสี่ยจะผิดหวังมั้ยเนี่ย” ผมขยำหัวตัวเองอย่างเครียดหนักกว่าเดิม “ความจริงมันไม่ได้ยากอะไรหรอกนะครับ แต่ก็เพราะว่ามันไม่ยากและไม่ต้องใช้ฝีมือเลยนี่สิถึงทำไม่ได้สักที ถ้าจู่ๆ เสี่ยต้องไปนอนสบายอยู่บนเตียงที่มีไฟส่องหน้าและคนดูเป็นสิบ แถมยังต้องทำให้ตรงตามความต้องการของลูกค้าที่อยากได้ภาพของเทวดาน่าปกป้อง เสี่ยจะทำได้มั้ยในเมื่อเสี่ยไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้น”
“กังวลเป็นกับเขาด้วยเหรอ”
“เสี่ย...ผมไม่อยากให้คนอื่นลำบากนี่นา พวกเราถ่ายกันมาตั้งแต่เช้าจนบ่ายสอง ยังไม่มีใครได้กินข้าวเที่ยงเลย แถมลูกค้าก็ไม่พอใจงานที่ออกมา ไม่กังวลได้ด้วยเหรอครับ” ผมพยายามกลบเกลื่อนสีหน้ากลุ้มใจเพราะไม่อยากให้เสี่ยพลอยคิดมากไปด้วย “พี่เบิ้มบอกว่าให้ผมนอนหลับจริงๆ ไปเลยจะดีกว่า แต่ผมจะหลับลงได้ยังไงในเมื่อมีคนคอยลุ้นติดขอบเยอะขนาดนั้น เสี่ยพอมีวิธีทำให้ร่างกายผ่อนคลายมั้ยครับ เอาแบบว่าพอทิ้งตัวลงนอนแล้วรู้สึกเพลียจนเคลิ้มหลับไปเลยน่ะ”
“ผ่อนคลาย?”
“ใช่ครับ ผ่อนคลายตัวเบาสบายจนนอนหลับไปเลยโดยไม่ต้องพยายาม” ผมพยักหน้าหงึกหงักเมื่อเสี่ยให้ความร่วมมือกว่าที่คิด แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ มือเสี่ยก็จับเป้าผมแล้วยังบีบเบาๆ
“เสี่ย!”
ไอ้จิร้องเสียงหลงสิครับ เคยแต่จับของเสี่ย ไม่เคยคิดว่าจะโดนเสี่ยจับ
“ไม่ได้เอาออกมากี่วันแล้ว”
“ครับ?”
“ตรงนี้น่ะ ไม่ได้เอาออกมากี่วันแล้ว”
“เอ่อ...ตั้งแต่อยู่ร่างนี้ผมก็ไม่เคยเอาออกเลย” ผมสารภาพตามจริง ใครจะกล้าลวนลามร่างกายจิระกันล่ะ ต่อให้เป็นผมเองก็เถอะ แม้จะอึดอัดอยู่บ้างแต่ช่วงเช้าผมออกกำลังกายติดต่อกันทุกวัน แถมยังทำงานไม่หยุด เลยพอปล่อยผ่านไม่ลำบาก...รึเปล่านะ “นึกๆ ดูน่าจะเกือบๆ สองเดือนได้แล้วมั้งครับ”
“นี่ไงสาเหตุ”
“หา?”
“อยู่นิ่งๆ ฉันจะทำให้เธอผ่อนคลายเอง ไม่ต้องขอบใจหรอก ถือว่าเพื่องานแล้วกัน”
ผมอ้าปากค้างเมื่อเสี่ยล้วงมือเข้าไปในกางเกงแล้วจับจิระน้อยรูดเอาๆ
“เสี่ย...ผมไม่มีอารมณ์กับเสี่ยหรอกนะ ถ้าจะให้ชักขึ้นมาจริงๆ ผมชักเองดีกว่า”
ผมยืนนิ่งเป็นท่อนไม้ มองการกระทำที่ค่อนข้างไร้ค่าไร้ความหมาย แต่เสี่ยยังคงรูดเฟ้น ทักทายจิระน้อยอย่างมีมารยาทด้วยการคลึงเบาๆ ชวนวาบหวิว
“เสี่ย ผมบอกว่า...ซี๊ด!”
ผมสะดุ้งเฮือกเพราะเสี่ยขบเบาๆ ที่ใบหู เสียวจี๊ดขึ้นสมองก่อนจะไล่ลงมาที่ช่วงล่างจนเริ่มตื่นตัว
“ร่างกายนี้ของใคร”
“จะ...จิระครับ” ผมเอ่ยตะกุกตะกักเพราะเสี่ยถามพลางสบตาตรงๆ เห็นแบบนี้ทีไรใจไม่ดีเลย รู้สึกเหมือนแพ้ทางอย่างร้ายกาจ โดยเฉพาะกับร่างกายที่เหมือนเป็นดินเหลวในมือเสี่ยให้จับปั้นได้ตามใจชอบ
ผมไม่กล้าลวนลามร่างกายของจิระ แถมยังปกป้องอย่างดีไม่ให้ใครหาเศษหาเลย
แต่ว่า...
“จิระเป็นของใคร”
“ขะ...ของเสี่ยครับ”
เสี่ยมีสิทธิ์ที่จะทำทั้งหมด!
เถียงไม่ได้ พูดไม่ออก ผมยืนตัวสั่นหลับตาปี๋ให้เสี่ยปู้ยี้ปู้ยำตามใจชอบเพราะถูกกระชากอารมณ์ให้พุ่งสูง
“เสี่ย...”
“อะไร”
“เดี๋ยวกางเกงเลอะ”
เสี่ยหยุดมือก่อนจะล้วงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาคลุมจิระน้อย หลังขยับมืออีกสองสามครั้งผมก็สูดหายใจเฮือกเพราะหลั่งออกมาเยอะมาก สมแล้วที่สะสมมานาน
“โล่งหรือยัง”
อยากจะตอบว่า ‘โคตรๆ’ แต่เกรงใจผู้มีอายุ
“...ครับ” เสียงแผ่วเบาชวนหวิวอย่างบอกไม่ถูก ผมเห็นเสี่ยมองมาด้วยสายตาแปลกๆ คล้ายยั้งใจไม่อยู่ก็รู้แล้วว่าสีหน้าจิระตอนนี้คงยั่วยวนเอามากๆ เลยรีบถกกางเกงขึ้นแล้วเปิดประตูเตรียมเผ่นทันที “เอ้อ เสี่ย...อันนั้นน่ะ”
เสี่ยชูผ้าเช็ดหน้าที่เลอะคราบขาวขุ่นของผมเป็นคำถาม
“ใช่ครับ อันนั้นแหละ เอ่อ...ผมขอเอาไปซักเองนะ ส่งมานะเสี่ยนะ ผมขอล่ะ”
เสี่ยหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ สายตาหื่นกามสลายหายไป ก่อนที่เขาจะยอมยกผ้าเช็ดหน้าให้ง่ายๆ
ผมหลงนึกว่าจะโดนแกล้งซะแล้ว
“เอ้อ เสี่ย”
“อะไรอีก” เสียงเสี่ยติดรำคาญ แต่สีหน้าเสี่ยไม่ไปทางเดียวกันเลย
“ขอบคุณครับ แม้ว่า...ผมจะพอชักเองได้ก็เถอะ แต่เสี่ยทำให้เร็วกว่าทำเองเยอะ ถึงจะแปลกๆ ไปหน่อยว่าต้องขอบคุณรึเปล่า แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วผมก็ขอบคุณเสี่ยแล้วกัน เสี่ยอย่าคิดลึกล่ะ! ผมขอบคุณเพราะต้องขอบคุณ ผมไม่ได้ขอบคุณเพราะอยากให้มีครั้งหน้าอีกนะ เสี่ยห้ามคิดไกล แล้วก็ไม่ต้องมายิ้มกรุ้มกริ่มเลย ผมไปแล้ว!”
ผมชิ่งหนี พอมาถึงสตูดิโอก็อยู่ในสภาพเหงื่อท่วม หอบหายใจหนักหน่วงจนช่างแต่งหน้าตกใจ ต้องพาผมไปแต่งหน้าแต่งตัวใหม่ให้เรียบร้อย
แอบหวั่นๆ อยู่นิดหน่อยตอนแอบเอาผ้าเช็ดหน้ายัดใส่กระเป๋าของตัวเองแล้วรูดซิปปิด โชคดีไม่มีใครตั้งข้อสงสัยถึงการกระทำประหลาดๆ นั่น คงเพราะทุกคนค่อนข้างเกรงใจคุณสันเลยรีบพาผมเข้าฉาก พอเห็นเตียงนอน ไอ้ความเครียดกังวลก็ผุดขึ้นมาทันที แต่เมื่อทิ้งตัวลงไอ้อาการโล่งสบายเพราะเอาน้ำออกก็ทำให้ผมเผลอบิดตัวเบาๆ กึ่งเกียจคร้าน
อย่าคิดว่ากำลังทำงาน นอนสินอน นอนไปเลยไอ้จิ!ผมพยายามกล่อมตัวเอง เคยทำมาตลอดหลายชั่วโมงอย่างไร้วี่แววยังไงตอนนี้ก็เป็นแบบเดิม เลยต้องสะกดจิตตัวเองให้คิดเรื่องอื่น ในเมื่อทำสมองว่างไม่ได้ก็อย่านึกถึงเรื่องงาน!
แล้วภาพเสี่ยก็ปรากฏวาบ
ไอ้สัมผัสอุ่นๆ ตรงช่วงกลางลำตัวทำให้ผมขยับตัวดุกดิก
ฝ่ามือของเสี่ย ใบหน้าของเสี่ย น้ำเสียงของเสี่ย และรอยยิ้มของเสี่ยในช่วงท้ายนั้นทำให้ผมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
นึกแล้วก็ทั้งขำทั้งงงตัวเองชะมัด ยอมเข้าไปได้ไงเนี่ยผมทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นพลางหาคำตอบว่าทำไมถึงไม่ยักจะโกรธที่โดนเสี่ยลวนลาม ทั้งที่ถ้าเป็นคนอื่นแตะต้องร่างกายจิระเป็นอันต่อต้านสุดแรง เพราะว่าจิระเป็นของเสี่ยอยู่แล้ว? อันนั้นก็น่าคิด เพราะว่ากับแค่การช่วยชักว่าวผมไม่เห็นว่าเป็นเรื่องยิ่งใหญ่? อันนั้นก็ใช่อยู่ แต่นั่นเป็นกรณีที่ผมทำให้คนอื่น ไม่ใช่มาถูกกระทำซะเอง เพราะผมน่ะไม่คิดลึกซึ้งอยู่แล้ว แต่เสี่ยน่ะ...คิดรึเปล่า
จะว่าไปก็เพิ่งเคยเห็นเสี่ยหัวเราะแฮะผมอมยิ้ม ตอนนั้นเสี่ยคงนึกตลกผม ส่วนตอนนี้ผมเองก็นึกตลกเสี่ย
คิดไปคิดมาชักง่วงอย่างบอกไม่ถูก ผมพยายามหามุมที่จะนอนสบายที่สุดแล้วไถหน้าไปกับหมอนหลับตาพริ้ม เผยอปากหน่อยๆ อย่างแสนสบาย ความเหนื่อยล้าที่ต้องถ่ายทำตลอดหลายชั่วโมง พ่วงด้วยการเอาน้ำออกกำลังส่งผล ท้องที่โล่ง ร่างกายที่โล่ง ทุกอย่างทำให้ผมเริ่มจมในนิทราหวาน
“คัต!”
ผมสะดุ้งพรวด
สายตาสอดส่องมองรอบด้านอย่างงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น ที่นี่คือที่ไหน ต้องใช้เวลาทำความเข้าใจอยู่นานถึงเพิ่งนึกได้ว่ากำลังถ่ายทำโฆษณา ลูกค้าปรบมืออย่างพอใจสุดขีด อีกนิดก็แทบจะกรีดร้องออกมาอย่างยินดีปรีดาแล้ว เห็นอย่างนั้นผมก็ถอนหายใจออกมาหมดปอด
เมื่อเสร็จลุล่วงคุณสันก็ขอตัวออกไปก่อนเพราะยังมีงานอื่นต้องจัดการ และนั่นทำให้ผมเพิ่งเห็นว่ามีคนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตูสตูดิโอไม่คิดเข้ามารวมกลุ่มกับคนอื่นๆ และคาดว่าหลายคนคงไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าคนคนนี้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะมัวแต่จดจ่อกับการถ่ายทำที่ต้องเงียบที่สุด นิ่งที่สุดเพื่อไม่ให้ผมรู้สึกตัวตื่นกลางคัน
คนคนนั้นคือเสี่ย
เสี่ยที่หันหลังเดินออกไปโดยไม่มองปรายตามองใคร แต่แผ่นหลังนั้นแฝงความภาคภูมิใจในตัวผมบ้างมั้ยนะ
ผมเดินลงจากเตียง แอบประหลาดใจว่าทำไมต้องห่วงเรื่องเสี่ยจะคิดยังไงกับตัวเองด้วย
คงเพราะร่างกายนี้เป็นของบริษัท
คงเพราะร่างกายนี้เป็นของเสี่ย
อืม...นั่นคงเป็นคำตอบที่ถูกต้องละมั้ง งั้นรีบเปลี่ยนเสื้อแล้วกินข้าวฝีมือแม่ดีกว่า หิวจะแย่!
------
ความสัมพันธ์เริ่มคืบหน้าในแง่ชู้สาวอีกกระติ๊ดนึงค่ะ แม้หนูจิไม่คิดอะไรมาก แต่เสี่ยเริ่มจะรุกๆ ขึ้นมาหลังสงบเสงี่ยมแอบฉวยโอกาสเป็นระยะ ครั้งนี้เสี่ยคงดีใจมาก มีบทมากขึ้นไม่พอ ยังได้กำไรเห็นๆ โธ่...ยกให้เสี่ยวันนึงแล้วกัน
#ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่รู้สึกสงสารเสี่ยเลยเติมบทให้ 
หัวข้อ: {{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา - ตอนพิเศษเฉพาะกิจ [P.48 - 26/6/61] (อ่าน 253896 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก