ตอนที่ 13 : พาเสี่ยมาปล่อยแก่ [1] 50%
ถ้าไม่นับรอยตะขาบน่าเกลียดผมก็ไม่นับว่าเจ็บป่วยอะไรถึงกับต้องพักงาน แต่อาชีพนักแสดงนั้นให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตาและร่างกายมาก ยิ่งจิระมีแผลโดนเย็บยังไม่ตัดไหม เลยถูกสั่งพักงานไปตามระเบียบ
เจ็ดวัน...เจ็ดวันเชียวนะ!
คนอย่างจิตรินไม่เคยต้องนั่งๆ นอนๆ อยู่บ้านติดต่อกันห้าวันอย่างกับตัวสลอตมาก่อน! จะช่วยแม่ล้างจานก็ไม่ได้ จะทำความสะอาดบ้านก็โดนดุ แม่หลงใหลในหน้าตาของจิระและไม่ยอมให้ร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บนี้มีเหตุต้องลงมือลงแรง ทั้งที่ผมเป็นลูกชายแม่แท้ๆ ใช้งานผมหน่อยสิ! ผมเหงานะ!!
ผมกลิ้งเล่นโทรศัพท์บนเตียงอย่างสลดหดหู่ เป็นพวกอยู่นิ่งไม่ค่อยได้ก็แบบนี้ แต่พอเช็กข่าวของจิระก็พบว่าพอผมเก็บตัวเงียบ ข่าวที่ตอนแรกทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ก็เริ่มซาลง หรือนี่จะเป็นกลยุทธ์ของคุณสันกันนะ
(( มีอะไรครับคุณจิ ))
“...ผมจะเฉาตายแล้วพี่ ของานให้ผมเถอะ อะไรก็ได้ ขอแค่ได้ออกข้างนอกก็พอ” ผมอ้อนวอนเล่นบทโศก ประเด็นหลักคือถูกคำสั่งห้ามออกจากบ้าน ห้ามให้ใครเห็นหน้าเพื่อรอข่าวซาไปเอง นี่มันติดคุกชัดๆ!
(( พอดีเลย ผมกำลังจะติดต่อคุณจิเรื่องงานพอดี ))
“งานอะไรเหรอครับ!” ผมเด้งตัวลุกพรวด พร้อมจะเหาะไปสตูดิโอเสียเดี๋ยวนี้
(( งานถ่ายแบบนิตยสารน่ะครับ ทางนั้นติดต่อมาว่าแผลคุณจิไม่เป็นปัญหา และค่อนข้างเข้ากับคอนเซปที่เขาปรับใหม่ เลยอยากคุณจิมาร่วมงาน คุณจิสะดวกมั้ยครับ ))
“ยิ่งกว่าสะดวกอีก!” ผมตะโกนลั่นอย่างดีใจ “ตอนนี้เลยมั้ยครับ ให้พี่เบิ้มมารับผมตอนนี้ได้เลยนะ ผมพร้อม!”
(( แต่สตูดิโอไม่ได้จองล่วงหน้าไว้เลยยังไม่พร้อมครับ )) คุณสันหัวเราะเบาๆ (( พรุ่งนี้ผมจะหาคิวแทรกให้ในช่วงเช้า คุณจิเตรียมตัวไว้แล้วกัน ))
“ขอบคุณครับ!”
วันต่อมาผมไปบริษัทแต่เช้าตรู่เพราะสตูดิโอว่างแค่ช่วงนั้นเท่านั้น ทางฝ่ายเจ้าของแบรนด์เองก็ยินดีเพราะอยากถ่ายทำให้เสร็จเร็วๆ จับกระแสในตอนที่มิสเตอร์เอสยังเป็นที่สนใจ
คุณสันมาคุมงานด้วยตัวเอง
ผมไม่ขอลงรายละเอียด เพราะอยากจะเซอร์ไพรส์เสี่ยตอนงานเสร็จพร้อมวางจำหน่าย เชื่อสิว่าเขาต้องอึ้งแน่ ขนาดผมยังทึ่ง เพราะคุณสันยอมให้ฉีกภาพลักษณ์ของมิสเตอร์เอสเป็นครั้งแรก แต่ก็ไม่ถึงกลับหลุดคาแรคเตอร์มากเท่าไหร่ เหมือนแค่จับมิสเตอร์เอสมาเปลี่ยนลุคเท่านั้นเอง
“รับรองว่าผลตอบรับออกมาดีสุดๆ”
“สุดขนาดไหนครับ” ผมถามคุณสันที่ดูจะพอใจเอามากๆ
“อืม...ระเบิดลง ตายกันไปข้างหนึ่งเลย”
ตาของคุณสันเป็นรูปเงินอีกแล้ว ผมเลยยิ้มแฮะๆ ให้กำลังใจ หลังเปลี่ยนเสื้อล้างเครื่องสำอางเรียบร้อยผมก็เข้าไปขอบคุณคนในสตูดิโอ ไม่ลืมยกมือไหว้เจ้าของแบรนด์ที่มายืนคุมเสื้อผ้าด้วยตัวเอง การถ่ายทำทุกอย่างราบรื่นในเวลาแค่สองชั่วโมงกว่าๆ เสร็จทันก่อนที่จะมีคนมาใช้ต่อพอดิบพอดี
“เพิ่งสิบโมงเอง คุณสันจะไปไหนต่อรึเปล่าครับ”
“ผมมีธุระที่ต้องไปคุยงานข้างนอกครับ ส่วนคุณจิก็ไม่ต้องห่วง วันนี้งานเสร็จแล้วกลับได้เลยนะครับ”
“เอ่อ...” ผมเปิดเป้ให้เห็นข้าวกล่องสองกล่องนอนนิ่งอยู่ด้านใน “ไม่ได้กินข้าวกับเสี่ยด้วยกันตั้งเจ็ดวันแล้ว ไหนๆ วันนี้มาบริษัทผมเลยว่าจะขึ้นไปหา แต่อีกสองชั่วโมงกว่าถึงจะพักเที่ยง...ถ้าขึ้นไปตอนนี้...เสี่ยจะยุ่งอยู่รึเปล่าครับ”
คุณสันนิ่งไปครู่หนึ่ง ราวกำลังนึกทบทวนตารางงานของเสี่ย
พลันเขาขมวดคิ้วมุ่น
“ถะ...ถ้าเสี่ยไม่ว่างผมยังไม่ขึ้นไปก็ได้นะ ผมเดินเล่นแถวนี้ก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับคุณจิ ขึ้นไปได้เลย เช้าวันนี้เสี่ยไม่รับงาน จะเริ่มการประชุมในช่วงบ่ายเป็นต้นไปครับ”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มแฉ่งอย่างโล่งอก แม้จะนึกประหลาดใจกับท่าทางส่อพิรุธของคุณสันก็เถอะ ช่วงเช้าเสี่ยไม่รับงาน? แล้วเสี่ยมาทำอะไรตั้งนานสองนานกันล่ะ คิดมากไปก็ปวดสมอง ผมรีบขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน ส่วนพี่เบิ้มขอตัวไปกับคุณสัน กำชับว่าผมจะกลับเมื่อไหร่ให้โทรมาหา
ผมเหมือนเป็นเด็กที่กำลังเล่นซน ตื่นเต้นชะมัดที่จะได้เห็นหน้าเสี่ยตอนเอาข้าวกล่องมาส่ง เขาต้องตกใจแน่ๆ
ก็แหม ตั้งแต่อยู่ในร่างจิระ ผมเจอหน้าเสี่ยบ่อยยิ่งกว่าครอบครัวตัวเองซะอีก พอทิ้งช่วงเว้นห่างเจ็ดวันติด ก็เลยอดคิดถึงไม่ได้ เดี๋ยวก่อนๆ ไม่ใช่ว่าผมพิศวาสอะไรเสี่ยถึงขนาดโหยหาหรอกนะ แต่จะว่ายังไงดี มันเหงาแปลกๆ น่ะครับ
พอขึ้นไปชั้นบน ผมก็ยิ้มทักทายบิ๊ก แต่เขากลับยืนขวางอยู่หน้าประตูซะนี่
“เข้าไปไม่ได้ครับ”
“แต่ผมแจ้งคุณสันแล้วนะ” ผมเอ่ยงุนงง “หรือว่าเสี่ยไม่มีงานแต่มีแขกขอพบกะทันหัน งั้นผมนั่งรอข้างนอกก่อนก็ได้ ว่าแต่บิ๊กกินข้าวรึยัง ลองชิมมั้ย เดี๋ยวแบ่งทอดมันให้ชิ้นหนึ่ง แต่เป็นของผมนะ ให้เสี่ยกินอร่อยๆ เถอะ เขาไม่ได้กินฝีมือแม่ผมมาหลายวันแล้ว”
บิ๊กไม่หือไม่อือแถมไม่สนใจทอดมันผมด้วย เลยไม่กล้าเซ้าซี้ต่อ เดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟาขนาดใหญ่แสนนุ่มนิ่มพลางชมวิวชั้นบนสุดที่ได้ชื่อว่าเป็นฉากสุดยอดของภาพยนตร์ชื่อดังอย่างเพลิดเพลินใจ
ไม่นาน...ประตูห้องเสี่ยก็เปิดออก
ผมผุดลุกเตรียมยกมือไหว้ทันที ถ้าเป็นแขกคนสำคัญเกี่ยวพันถึงผลประโยชน์บริษัท ผมก็ควรจะให้เกียรติต้อนรับ แต่คนที่ออกมานั้น...จะว่าไม่สำคัญ...ก็ไม่ใช่ แต่ถ้าจะบอกว่าใช่...ก็ไม่เชิง
เพราะเขาคือธนัท
แม้จะแต่งตัวเรียบร้อยแต่คอเสื้อยับย่น ได้กลิ่นเหงื่ออวลจางๆ
“สวัสดีครับ” ทางนั้นเห็นผมแล้วส่งยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร
“เอ่อ...สวัสดีครับ” ผมยิ้มตอบ ตอนแรกแอบตะลึงเพราะคาดการณ์ผิดไปนิด แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร เสี่ยหื่นแค่ไหนผมรู้ดี จับของเสี่ยก็เคย โดนเสี่ยจับก็เคย เขามีเด็กเลี้ยงอีกสามคนก็ใช่ แต่ไม่รู้ทำไม ถึงได้ขยันรถไฟชนกับเด็กคนนี้อยู่เรื่อย ไม่รู้ว่าผมหรือเขาที่ควรจะเขินอายกันแน่
แต่ดูเหมือนครั้งนี้ธนัทเชิดหน้าอย่างพอใจเมื่อเห็นผม ผิดกับครั้งแรกที่เจอกันลิบลับ
“ข้าวกล่อง?” ธนัทเขาเหลือบมองของในมือผม “หึ...เสี่ยอาจจะไม่ต้องการก็ได้ เพราะเสี่ยเพิ่งจะ ‘กินอิ่ม’”
โห เสี่ย นึกว่าจะแค่ของหวาน แต่เสี่ยจัดมื้อหนักเลยเหรอผมค่อนข้างอึ้งกับความใจกล้าหน้าด้านของเสี่ยที่มีอะไรกับเด็กในสังกัดกลางหัวพนักงานทุกคน แต่จะว่ามากก็ไม่ได้ในเมื่อเขาเป็นเจ้าของบริษัท ลูกจ้างระดับล่างเยี่ยงนายจิตรินไม่อาจหาญวิจารณ์ได้หรอก
“เหนื่อยคุณแย่เลย” ผมพูดอย่างเห็นใจ เขาน่าจะมีคิวงานต่อ แต่ต้องมาเสียพลังงานในการออกกำลังกายกับเสี่ยตั้งแต่พระอาทิตย์ยังส่องหัว ของเสี่ยเองก็ใหญ่ขนาดนั้น คงลำบากแย่
ธนัทหน้าเสียไปวูบหนึ่ง
“โอ๊ะ อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้พูดเหน็บอะไรคุณนะ ก็คุณน่ะงานเยอะนี่นา ล่าสุดผมเห็นที่คุณแสดงคู่กับพี่อัครเดชด้วย คุณเล่นออกมาได้น่ารักมากๆ เลย”
ก็เรื่องที่อัครเดชได้แสดงเป็นนักธุรกิจใส่สูทผูกเนกไทนั่นแหละ ธนัทเล่นเป็นเพื่อนสนิทที่แอบชอบนางเอก คอยกีดกันไม่ให้สมหวัง
“นั่นสินะครับ ไม่เหมือนกับใครบางคนที่ต้องหยุดงานชั่วคราว” ไม่ว่าเปล่ายังก้มมองแผลที่มือของผมด้วยสายตาเห็นใจ คลับคล้ายจะประชดประชันชอบกล
“อ้อ นี่น่ะเหรอครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ” ผมส่งยิ้มกว้างให้ อีกฝ่ายหน้าเสียอีกครั้ง ก่อนจะจิ๊ปากหงุดหงิดแล้วเดินสวนออกไป
“อย่าหักโหมตัวเองนะครับ!” ผมพูดทิ้งท้าย แอบอมยิ้มกับตัวเอง ธนัทเล่นละครเก่ง แต่ในชีวิตจริงกลับเก็บสีหน้าไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ตั้งใจจะตั้งท่าข่มผม สุดท้ายดันเผ่นก่อนซะอย่างนั้น ผมหันมามองบิ๊กเป็นเชิงขออนุญาตเข้าห้องเสี่ย เมื่อเขาไม่ว่าอะไรก็เลยเปิดประตูพลางแอบย่องเบา เจอกับภาพของเสี่ยที่กำลังก้มหน้าเปิดเอกสาร แต่กลิ่นอายในห้องนั้นตลบอลอวลด้วยกามอารมณ์
“ลืมอะไรรึไง”
“ไม่ลืมนี่ครับ”
เสี่ยเงยหน้าขึ้นทันที นี่แหละน้าข้อเสียของนิสัยชอบไม่สบตา เลยต้องมาเจอเซอร์ไพรส์แบบนี้ไง ผมกลั้นยิ้ม เพราะเสี่ยค่อนข้างจะเหวอและคาดไม่ถึง ค่อยสมใจผมที่ระริกระรี้จะมาหาหน่อย
“ผมเอาข้าวกล่องมาให้” ผมพูดพลางวางข้าวกล่องสองกล่องบนโต๊ะ “แม่ผมทำทอดมันกับข้าวผัดหมู แยกน้ำจิ้มหวานมาด้วย อร่อยมากเลยล่ะครับ”
“ทำไมวันนี้ถึงมาได้”
“ผมมีงานไง”
“ฉันสั่งพักไปแล้ว”
อ้อ ตัวการที่ทำให้ผมนั่งตบยุงตั้งเจ็ดวันคือเขานี่เอง
“เจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าติดต่อคุณสันมาน่ะครับ บอกว่าไม่ต้องรอให้แผลหายก็ได้เพราะตรงคอนเซปพอดี คุณสันแวบมาดูด้วย บอกว่าเสี่ยน่าจะชอบ”
“อยู่เฉยไม่ได้รึไงหืม” เสี่ยพูดพลางเก็บเอกสารใสมือแล้ววางกองเป็นตั้งผลักไปด้านข้าง ส่วนผมเองก็เปิดฝาข้าวกล่องส่งให้เสี่ย ทุกอย่างช่างเป็นภาพแสนคุ้นเคย แม้เราจะไม่เจอกันมาอาทิตย์นึงแล้วก็ตาม
“ผมเบื่อนี่ครับ ว่าแต่เสี่ยเถอะ เคยอยู่เฉยบ้างรึเปล่า” ผมถามขณะแกะน้ำจิ้มในถุงพลาสติกวางแหมะตรงกลาง เสี่ยเหลือบมองเหมือนว่ามักง่ายไปหน่อย แต่เห็นผมคะยั้นคะยอก็ปล่อยเลยตามเลย “หรือว่าใช้วันหยุดไปกับเด็กเลี้ยงหมด”
“...เมื่อกี้เธอเจอกับนัทหรือ”
“ผมนั่งรอเสี่ยอยู่หน้าห้องเกือบสิบนาที ก็ต้องเจอสิครับ” ผมตอบก่อนจะส่งช้อนส้อมให้เสี่ย “ดูสิ ข้าวผัดหมูไม่ใส่หัวหอม ผมรู้ว่าเสี่ยไม่ชอบกินก็เลยบอกแม่ แม่เลยใส่ถั่วลันเตาลงไปแทน เสี่ยกินได้รึเปล่า”
เสี่ยพยักหน้ารับ
“ค่อยยังชั่ว” ผมถอนหายใจ “อ่ะ เห็นแก่เสี่ยเพิ่งออกกำลังกาย ผมแบ่งทอดมันให้อีกชิ้นแล้วกัน”
เสี่ยไม่หือไม่อือ แต่เหลือบมองผมด้วยสายตาแปลกๆ
“อะไรครับ อยากได้อีกชิ้นเหรอ ถึงเป็นเสี่ยผมก็ไม่แบ่งให้หรอกนะ ผมเองก็อยากกินทอดมันเหมือนกัน”
“เธอ...ช่างเถอะ”
“งั้นผมพูดต่อนะ เรื่องวันหยุดเนี่ย...ตั้งแต่ผมทำงานก็แทบไม่มีวันหยุดเลย แต่พอมีก็ต้องเก็บตัวอยู่บ้านเพราะกลัวเป็นข่าว คิดถึงสมัยก่อนชะมัด เวลาว่างทีไรผมต้องนัดเพื่อนออกไปเที่ยวเล่นตลอด แต่จะให้ติดต่อทั้งสภาพจิระก็ไม่ได้ จนตอนนี้ผมกลายเป็นคนไร้เพื่อน เฮ้อ เสี่ย ผมถือเสี่ยเป็นเพื่อนได้ใช่มั้ย เอ๊ะ ว่าแต่เสี่ยมีเพื่อนรึเปล่า ผมไม่เคยเห็นเสี่ยไปไหนกับใครเลย ไม่สิ เสี่ยสับรางเก่งจะตาย เรื่องจัดสรรเวลาคงง่ายดายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก”
“ประชดฉันเพราะหึง?”
“เสี่ยกินข้าวผัดเถอะครับ เอาพริกน้ำปลามั้ย” ผมชินกับทักษะการมโนไกลของเสี่ย เลยเพิ่มพูนสกิลเมินแล้วเปลี่ยนเรื่องขึ้นไปอีกสองระดับ “ผมเคยไปสวนสนุกกับเพื่อนด้วยนะ พูดแล้วก็ชักคิดถึงแฮะ ผมชอบเล่นเฮอริเคนมากๆ เวลาซื้อบัตรไม่จำกัดก็ต้องขึ้นหลายรอบให้คุ้มหน่อย ผมเคยขึ้นติดกันห้าครั้ง ตอนลงมาถึงกับเดินเซ แต่ไม่เท่ากับตอนนั่งรถกลับหรอกครับ โห จำได้แม่นเลย ตอนนั้นทั้งเหนื่อยทั้งเพลียเลยหลับเป็นตาย แต่ผมงี้สะดุ้งเฮือกๆ เพราะพอหลับตาทีไรเหมือนกำลังตีลังกาอยู่บนเฮอริเคน แทบอ้วกแตกแหน่ะ เสี่ยเคยลองรึเปล่า”
“ฉันไม่เคยไป”
“...เสี่ยไม่เคยเป็นเด็กเหรอ”
เสี่ยตักทอดมันเข้าปากเป็นคำตอบ
“ผมล้อเล่นน่าเสี่ย แต่ถ้าเสี่ยไม่เคยไป วันหลังไปกับผมก็ได้นะ เพราะผมเองก็ไม่ได้ไปนานแล้ว น่าจะสัก...โห นับนิ้วแล้วเกือบหกปีเลยนี่นา ไม่รู้ป่านนี้จะเปลี่ยนไปแค่ไหน มีเครื่องเล่นใหม่บ้างรึเปล่า แค่นึกก็น่าสนุกแล้ว! ที่ผมเป็นสตั้นท์แมนก็เพราะชอบเล่นเครื่องเล่นหวาดเสียวเนี่ยล่ะ เสี่ยน่าจะลองดูสักครั้งนะ”
เสี่ยไม่ตอบ แต่ดูจากหน้าแล้วคงไม่ถูกกับเครื่องเล่นเท่าไหร่
ผมหัวเราะเฮฮาเปลี่ยนเรื่อง พูดเรื่อยเปื่อยจนรอเสี่ยกินเสร็จถึงค่อยเก็บกล่องข้าวใส่กระเป๋า ก็เสี่ยน่ะกินช้า เหมือนถูกสอนให้ต้องเคี้ยวละเอียดก่อนกลืน ผมไม่ได้มีปัญหาเรื่องนี้หรอกนะ ออกจะสุนทรีย์ด้วยซ้ำ เวลาเสี่ยจะทำอะไรก็มีมาด ขนาดเคี้ยวเอื้องยังดูดี อย่างกับได้ดูละครที่เสี่ยแสดงนำในระยะประชิด
“จิตริน”
“มีอะไรเหรอครับเสี่ย” ผมถามเสียงสดใสเพราะดีใจที่เสี่ยเรียกชื่อจริง เพราะแม้คนที่บ้านจะรู้เรื่องวิญญาณสลับร่าง ก็ติดเรียกจิมากกว่า
เสี่ยผู้เจริญอาหารไม่ตอบแต่กระดิกนิ้วเรียกเหมือนมีเรื่องสำคัญต้องบอกกล่าว ผมเลยเดินเข้าไปใกล้อีก คราวนี้แทบร้องเหวอ เพราะเสี่ยเล่นกระชากแขนผอมที่เริ่มมีกล้ามเนื้อไม่ได้นุ่มนิ่มไร้เรี่ยวแรงของจิระจนผมแทบล้ม แต่ยังดีที่ยันเก้าอี้ทันเลยไม่ได้ทับเสี่ย แต่แค่นั้นก็เพียงพอให้เขาเงยหน้าขึ้นจูบผมเบาๆ
เบาจนเหมือนขนนกร่วงมาแตะ
แต่กลับทำให้ผมเด้งตัวออกมาแทบไม่ทัน
เคยทั้งจับเสี่ย ทั้งเสี่ยจับ โดนจูบสอดลิ้นก็แล้ว แต่ทำไมแค่จูบแผ่วเบาเหมือนเด็กสามขวบ ผมถึงได้ยืนหน้าแดงทำอะไรไม่ถูกล่ะเนี่ย
คงเพราะผมรู้ว่าทั้งหมดนั้นคือสิ่งที่เสี่ยทำกับจิระ
แต่ครั้งนี้...เสี่ยทำกับผม
...จิตริน....“นี่เป็น...วิธีปลอบใจแบบใหม่เหรอครับ แล้วกุหลาบผมล่ะ” ผมหัวเราะเก้อๆ ไอ้ที่พอจะเข้าเค้าก็มีแต่ตรรกะสุดจะตรงไปตรงมาของเสี่ย สงสัยเขาคงอยากง้อเรื่องที่ผมเจอธนัทละมั้ง
“เธอไม่อยากได้ฉันเลยหาวิธีใหม่”
“แล้วถ้าผมไม่ชอบล่ะครับ”
“งั้นลองอีกที...”
“ผมชอบแล้ว ชอบแล้ว! พอแล้วครับ!” ผมรีบผละหนี งงตัวเองมากว่าทำไมถึงได้หวาดผวาราวกำลังเสียซิง
ฮึ่ย ดูสายตานั่นสิ อะไรจะพราวระยับขนาดนั้น นิสัยชอบไม่มองหน้าคู่สนทนาของเสี่ย พักหลังมานี้ลดน้อยลงไปเยอะ อย่างน้อย...ก็กับผมคนหนึ่ง ที่เสี่ยชอบแกล้งให้แสดงอากัปกิริยาประหลาดๆ ออกมา สรุปว่าดีหรือไม่ดีละเนี่ย
“ถ้าเสี่ยอยากจะหาอะไรปลอบใจผมจริงๆ ไม่ต้องให้กุหลาบหรือจูบก็ได้นะครับ”
“งั้นเธออยากได้อะไร”
“ให้วันหยุดกับผมและตัวเองสักวัน แล้วไปเที่ยวด้วยกัน ดีมั้ยครับ”
ผมขออย่างไม่คาดหวัง พูดด้วยความคะนองปากล้วนๆ
“คงไม่ได้อยากมีอะไรกันฉันเลยชวนไปค้างคืนด้วยกันใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ครับ! แล้วเราก็ไม่ได้จะไปค้างคืนด้วย ผมชวนเสี่ยไปสวนสนุกต่างหาก!!” ผมตะโกนแย้งเสียงดังจนเส้นเลือดตรงคอปูด เสี่ยนะเสี่ย เห็นความหวังดีของผมเป็นเรื่องหื่นกามอีกแล้ว เห็นว่าไม่เคยเที่ยวเล่นเหมือนเด็กคนอื่นเขาหรอกนะเลยชวนย้อนวัย แม้ว่าส่วนหนึ่งจะทำเพราะอยากไปเองด้วยก็เถอะ
เสี่ยลูบคางตัวเองอย่างครุ่นคิด หวังว่าจะไม่มโนไปไกล
“วันนี้คงไม่ได้ แต่พรุ่งนี้...”
ผมใจเต้นด้วยความลุ้นระทึก
“ฉันจะไปรับที่บ้านเธอ”
ผมยิ้มกว้าง
“ขอบคุณครับ”
ประโยคนั้นพูดจากใจที่พองโตไปหลายส่วน อย่างน้อย ไอ้จิตรินในร่างของจิระนี้ ก็มีผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งคอยตามใจ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกัน หรือไม่เคยคิดจะโคจรมาพบกัน
ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะพาเสี่ยไปเปิดโลกเอง!
---------------------
มาก่อน 50 % ค่ะ ตอนนี้ท่าจะยาว นี่ก็เท่ากับ ตอนที่แล้วทั้งตอนแล้ว 555
ปล.นี่ไปเดตกันใช่มั้ยเอ่ย เดตกันสินะ สินะ #ฝอยตกเสี่ย
หัวข้อ: {{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา - ตอนพิเศษเฉพาะกิจ [P.48 - 26/6/61] (อ่าน 253943 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก