ตอนที่ 14 : พาเสี่ยมาปล่อยแก่ [2]
ไหนๆ ก็เปียกแล้ว ผมเลยกะต่อด้วยแกรนแคนยอน แต่ฝั่งตรงข้ามมีการแสดงพอดี พวกเราเลยเข้าไปดูด้วยกัน การแสดงสปเชี่ยลเอฟเฟคยิงระเบิดกันตูมตาม เสี่ยตั้งใจดูมาก แถมยังหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายอีกต่างหาก คงไม่ใช่คิดจะทำละครเวทีหรอกนะ...แค่นี้บริษัทเสี่ยก็แทบจะครอบคลุมทุกอย่างในวงการบันเทิงหมดอยู่แล้ว
ตอนขึ้นแกรนแคนยอน ผมลุ้นแทบตายเพราะกลัวจะโดนจับคู่กับกลุ่มเด็ก เพราะเครื่องเล่นนี้ไม่ให้ใส่หมวกใส่แว่น เกิดต้องนั่งหันหน้ากันตรงๆ มีหวังความลับเรื่องจิระหนีเที่ยวต้องแตกแน่ๆ ปรากฏว่าโชคชะตายังเข้าข้างเราครับ เพราะได้จับกลุ่มกับชาวต่างชาติซึ่งมากันเป็นครอบครัว ผมไม่ค่อยเก่งภาษาอังกฤษ ฟังไม่เข้าใจเพราะอีกฝ่ายรัวลิ้นเร็วมาก แต่เสี่ยนั้นสบายมาก เขาตอบกลับหน้านิ่ง โดยที่ยังกุมมือขวาของผมซุกอยู่ในเสื้อกันฝนไม่ปล่อย
ทำไมรู้สึกร้อนๆ จังวะไม่รู้ว่าเสี่ยตอบอะไรไป เพราะครอบครัวนี้คงจะสงสัยว่าผมกับเสี่ยเป็นอะไรกัน ทำไมถึงต้องนั่งกุมมือด้วย ผมปั้นยิ้มอย่างเดียว เขาพูดอะไรมาก็เอาแต่ยิ้ม แม้จะรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ กับสายตากรุ้มกริ่มล้อเลียนจากชาวต่างชาติก็ตาม
การปล่อยแก่ยังดำเนินต่อไป แต่เหมือนว่าวันนี้คงไม่ใช่วันของเสี่ย เพราะตรงจุดสุดท้ายของแกรนแคนยอน จะมีถังเทน้ำราดลงมาทั้งถัง ใครจะโดนอยู่ที่ดวงล้วนๆ และแน่นอน ผมเกริ่นมาขนาดนี้ จะเป็นใครไปได้ล่ะครับถ้าไม่ใช่...
“เสี่ย...เสี่ยเป็นไงบ้าง ฮ่าๆๆ!!” ผมกุมท้องหัวเราะร่วน เพราะจากที่เริ่มผ่อนคลายปล่อยใจไปกับเครื่องเล่น พอโดนน้ำเทใส่โครมใหญ่ เสี่ยก็นั่งตัวแข็ง ตั้งตัวไม่ถูก เก๊กหน้าไม่ทัน เหมือนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้ตัวเองยังดูดี
“ตลกมากใช่มั้ย” เสี่ยถามพลางขบฟันอย่างขุ่นเคือง เพราะขนาดเดินออกมาแล้ว ผมก็ยังขำไม่หยุด
“ขอโทษนะเสี่ย แต่มันตลกจริงๆ ก็ตอนแรกผมนึกว่าจะโดนแล้วเชียว แต่จังหวะนั้นเครื่องดันกระแทกกับขอบ ทำให้ตำแหน่งพลิก แทนที่จะเป็นผมเลยหวยลงที่เสี่ยแทน แต่เสี่ยน่าจะดีใจนะครับ เพราะเสี่ยใส่เสื้อกันฝน ถือว่าเสียสละแทนพวกเราทุกคนไงครับ ผมว่าครอบครัวนั้นต้องซาบซึ้งเสี่ยอยู่แน่” ผมยิ้มกว้าง ชูนิ้วโป้งทั้งสองมือ “เสี่ยเท่สุดๆ”
โชคดีที่เสี่ยบ้ายอ
ผมเลยรอดพ้นไปได้
หลังตัวเปียกรอบสอง ผมเลยคิดจะไปเข้าเครื่องปั่นแห้งต่อ หรือก็คือ...แรฟเตอร์ ที่มีลักษณะเหมือนจานบินแบบเอียงที่จะหมุนติ้วเดี๋ยวซ้ายเดี๋ยวขวาเหมือนเครื่องซักผ้าไม่มีผิด ตอนพาเสี่ยมาต่อคิว เขาถึงกับขมวดคิ้ว แต่คนอย่างเสี่ย เสียอะไรไม่ว่าแต่ห้ามเสียหน้าเด็ดขาด ในเมื่อก้าวถอยหลังไม่ได้ เลยมีแต่ต้องยอมเดินหน้าต่อเท่านั้น
ผมแสนจะนับถือใจสุดแกร่งของเสี่ย แม้จะเป็นเพราะทิฐิก็เถอะ
แน่นอน อุปสรรคสำคัญของผมก็คือวิกผมที่ต้องจับตลอดเวลา โดยเฉพาะไอ้เครื่องเล่นเหวี่ยงๆ เนี่ยยิ่งห้ามปล่อยมือ ไม่งั้นเกิดหลุดจากหัว มีหวังปลิวหายตกไปไหนก็ไม่รู้ ยังดีที่เครื่องเล่นนี้มีเข็มขัดคาดเอว ผมก็เลยรัดตัวเองให้แน่นเป็นพิเศษ แล้วกุมหัวทั้งสองมือ เพราะจำได้ว่าเมื่อก่อนตอนเล่นเนี่ย...ค่อนข้างชิล ผมสามารถยืนหยัดได้ดั่งหินผา ชูมือสองข้างโบกไปมาได้สบายๆ
แต่ผมคงลืมไป...ว่าตอนนี้อยู่ในร่างของจิระ
จิระร่างเล็กผอมบางกว่าที่นั่ง เลยมีช่องว่างเยอะ แถมยังตัวเปียก พอเครื่องเล่นเริ่มหมุน ตัวผมที่ไม่ได้จับราวถึงกับกลิ้งขลุกๆ เดี๋ยวซ้ายเดี๋ยวขวาแทบควบคุมไม่ได้ ไอ้จิที่สบายมาตลอดแทบอ้วกก็ตอนนี้ รู้สึกถึงร่างกายที่ไหลไปไหลมาตามแรงเหวี่ยง แต่จะจับราวก็ไม่ได้เพราะผมต้องจับวิก ชื่อเสียงของจิระสำคัญไฉน ต่อให้วิงเวียนจะเป็นจะตายผมก็ปล่อยไม่ได้!
พลันมือหนึ่งเอื้อมมาโอบเอวผม
ผมกะพริบตาปริบ เงยมองเสี่ย แต่คนทำดีกลับหลบตา เพราะกำลังเกร็งตัวฝืนแรงต้านจนเส้นเลือดปูด
กลัวอะไรไม่ว่า แต่หากอายุสามสิบสองแล้วต้องมากลิ้งขลุกๆ เหมือนเด็ก เสี่ยไม่ยอม!ผมแทบจะหลุดขำ เพราะเสี่ยนั่งเกร็งไปทั้งตัว แต่ถึงอย่างนั้นก็จับราวด้านหลังได้อย่างมั่นคง ยึดร่างอย่างกับตอกหมุดไว้กับเครื่องเล่นอย่างนั้นแหละ ขนาดโอบเอวจิระจนเกือบเสียหลัก ก็ยังทำเหมือนไม่หนักหนาสาหัสอะไรแม้แขนจะเริ่มสั่นระริก
ตอนลงมา แม้จะแอบเห็นเสี่ยนวดแขน ผมก็ไม่ได้แหย่แซวอะไร
ครั้งนี้ยกให้เสี่ยเป็นฮีโร่เลย
หลังจากนั้นพวกเราก็เที่ยวเล่นกันจนเกือบครบ ถึงขนาดไปถ่ายรูปในโซนเปิดใหม่ของสวนสนุก ที่เหมือนเป็นเทพนิยายน่ะครับ เสี่ยไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่โดนผมคะยั้นคะยอก็เลยยอมเดินผ่านไปแบบเร็วๆ จนกระทั่งตัวผมเริ่มแห้ง พระอาทิตย์เริ่มคล้อย ก็มาจบท้ายกันที่บ้านหิมะเป็นการสั่งลา
ทันทีที่ย่างเท้าเหยียบบนพื้นสีขาว เสี่ยพลันย่นคิ้ว ใช่สิ เขาคงเคยไปเห็นของจริงมาแล้ว เจอของเก๊โดนปั้นแข็งอย่างกับดินน้ำมัน ก็เลยทำหน้าไม่ค่อยจะอิ่มเอิบพอใจเหมือนคนอื่นๆ โดยเฉพาะกับเด็กที่ออกจะสนุกสนานเป็นพิเศษ ซึ่งหนึ่งในนั้น ร่วมไอ้จิตรินคนนี้ด้วย บ้านหิมะคือที่โปรดของผมเลย ก็มันเย็นสบาย เหมาะมาผ่อนคลายหลังวิ่งตะลอนทั่วสวนสนุกสุดๆ!
แต่ผมคงลืมไป...ว่าร่างกายของจิระนั้นแม้จะอึดขึ้น แต่ก็ยังอ่อนแอ เจอความหนาวเข้าหน่อยเป็นต้องยืนกอดอกแข้งขาสั่น เดินเกาะติดเสี่ยจนแทบจะสิงกันอยู่แล้ว
“ถ้าไม่ไหวก็ออก”
“แต่ผมอยากเล่นอันนั้นนี้”
ผมชี้ไปยังลานสไลด์ขนาดใหญ่ด้านข้างที่มีคนต่อคิวเล่นยาวลงมาถึงด้านล่าง นี่แหละไฮไลท์ของบ้านหิมะ ลานสไลด์ที่จะให้คนนั่งบนห่วงยางลื่นลงมา เมื่อก่อนผมชอบเล่นกับเพื่อนมาก แข่งกันหลายรอบว่าใครถึงเส้นชัยก่อนกัน
“ของเล่นเด็ก”
เอ่อ...เสี่ยก็เล่นของเล่นเด็กไปเยอะนับสิบอย่างแล้วนะครับ ขนาดรถไฟคุณปู่ยังไม่เว้นผมไม่กล้าขัดเสี่ย แต่รีบวิ่งหน้าตั้งไปต่อคิว เสี่ยเองถึงจะพูดแบบนั้นก็ตามมาด้วย
แล้วเป็นยังไงต่อน่ะเหรอครับ
คนที่บอกไม่อยากเล่น ดันชิงแย่งห่วงยางทิ้งตัวนั่งไปก่อนผมซะอีก!
“อ้าว เสี่ย” ผมอ้าปากค้างมองคนแย่งที่ต่อหน้าต่อตา แต่พอจะไปหยิบยางอีกอัน เสี่ยก็จับมือผมแล้วรั้งจนตัวเซเกือบลื่นล้ม เล่นอะไรอันตรายชะมัดผู้ชายคนนี้ “เสี่ยจะให้ผมนั่งซ้อนเหรอ?”
“มีปัญหารึไง”
“ไม่มีครับไม่มี”
ต่อหน้าแถวคนที่ยาวขึ้นเรื่อยๆ ผมเลยต้องนั่งซ้อนบนตักเสี่ยเพื่อไม่ให้โดนเขม่นเข้าซะก่อน เพราะลานสไลด์มีจำนวนจำกัด ถ้าพวกเราไม่ลื่นลงไปสักที คนที่รอต่อก็เล่นไม่ได้
ตอนทิ้งตัวนั่งทับเสี่ย ผมแอบหวาดเสียวกลัวจะตัวกระเด็นอยู่เหมือนกัน ผู้ชายสองคนนั่งทับกันออกจะทำร้ายห่วงยางไปหน่อยมั้ย แต่โชคดีที่จิระนั้นน้ำหนักเบา ร่างผอมบาง เลยน่าจะไปรอด เพราะมีคู่รักชายหญิงหลายคู่นั่งซ้อนเหมือนกัน
พอเข้าที่ปุ๊บ เสี่ยก็ยื่นมือยึดที่จับข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็โอบเอวผม
“มือ”
“อ้อ...ผมลืมอีกแล้ว” ผมอยากจะเคาะกะโหลกตัวเองจริงๆ ที่แท้เสี่ยไม่ได้นึกพิเรนทร์อะไรหรอก แต่เขากลัวว่าถ้าผมนั่งคนเดียว จะต้องใช้มือสองข้างยึดที่จับ ซึ่งนั่นจะมือขวาของจิระต้องออกแรงเกร็งแขน อาจจะส่งผลไปยังแผลกลางฝ่ามือเอาได้
เป็นผมซะอีกที่คิดน้อยจนเหมือนไม่คิดอะไรเลย พอรู้เจตนา ผมก็ยอมให้เสี่ยโอบแต่โดยดี แล้วใช้มือซ้ายยึดที่จับด้านข้าง พอเสี่ยให้สัญญาณ พนักงานด้านหลังก็ผลักห่วงยางของเราสไลด์ลงมา
“วู้ววว” ผมร้องอย่างหวาดเสียวเพราะพอนั่งซ้อนสอง ด้วยน้ำหนักสองเท่า ก็เลยร่วงลงมาเร็ว ตัวผมเอนทับเสี่ย แอบกลัวเขาจะหนักเหมือนกัน แต่พอลุกขึ้นมา เสี่ยดันติดใจขอสองซะนี่
เหมือนสลับกันชอบกล ผมยึกยัก แต่เสี่ยดันเดินนำไปต่อแถวแล้วซะงั้น ทำให้ไอ้จิตรินต้องตามหลังไปในสภาพหนาวสั่น
รอบที่สาม ผมบอกเสี่ยว่าขอยืนรออยู่ฝั่งตรงข้ามที่เป็นทางเดินขึ้นด้านบนไปยังทางออก สามารถมองเห็นลานสไลด์ทั้งหมด ไม่ใช่ว่ากลัวตาย แต่ผมรู้สึกว่าเริ่มมีคนมองมาเยอะกับการผู้ชายสองคนนั่งเล่นด้วยกัน ในเมื่อผมเล่นคนเดียวไม่ได้เพราะกลัวแผลปริ เลยเสียสละให้เสี่ยได้ปล่อยแก่อย่างเต็มที่ แอบยกกล้องถ่ายเสี่ยด้วยเอ้า
รอบที่สาม
รอบที่สี่
...จวบจนปากจิระเริ่มซีด ตัวสั่นหงึกๆ เสี่ยก็ยอมออกจากบ้านหิมะจนได้ สงสัยวันนี้คนที่เล่นคุ้มที่สุดจะเป็นเสี่ยมากกว่าผมซะแล้วมั้งเนี่ย
พอออกจากเครื่องเล่นอย่างสุดท้ายผมก็โทรหาคุณสัน แม้จะต้องรออีกชั่วโมงหนึ่งก็ไม่เป็นปัญหาเพราะเราต้องหาอะไรรองท้องอยู่แล้ว เล่นกันสุดเหวี่ยงขนาดนี้...กระเพาะแฟ่บนานแล้วครับ รอกลับไปกินที่บ้านไม่ไหวหรอก
เป้าหมายของผมกับเสี่ยคือเคเอฟซี เพราะห้องอาหารส่วนใหญ่ปิดกันเกือบหมดแล้ว ครั้งนี้ผมแปลกใจจัด เพราะเสี่ย...ใช้มือฉีกไก่!
แม้จะรู้ว่าโดนผมมองเหวอๆ เสี่ยก็ไม่ยักจะพูดแก้ตัวรักษาหน้า แต่ถึงจะให้มือ เขาก็กินได้ดูดีกว่าผมเยอะ ไม่ได้เลอะเทอะมูมมาม กว่าพวกเราจะอิ่มท้อง ก็พอดีกับขบวนพาเหรดที่กำลังเดินตระเวนทั่วสวนสนุกพอดี ผมฮัมตามเพลงที่เปิดดังอย่างคึกคัก รู้ตัวอีกทีก็เดินมาถึงหน้าประตูแล้ว
วินาทีนั้นใจหายอย่างบอกไม่ถูก
จริงสิ...“เสี่ยครับ ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกัน”
พูดจบก็ยกกล้องโทรศัพท์ขึ้นแล้วกดแชะทันที เสี่ยไม่ทันจะเก๊กหน้าก็โดนผมกดถ่าย ไม่รู้ว่าเขาแอบด่าไล่หลังรึเปล่า เพราะพอปฏิบัติการเสร็จ ผมก็รีบวิ่งหน้าตั้งออกประตู ขึ้นรถสีดำซึ่งน่าจะจอดเทียบอยู่นานแล้วอย่างว่องไว
“สนุกกันมั้ยครับ” คุณสันถามทันทีเมื่อผมขึ้นรถหน้าตาตื่น
“สนุกมากเลยครับ โดยเฉพาะเสี่ยเนี่ย...สุดๆ ไปเลย” เหลือบไปเห็นเสี่ยเดินก้าวฉับๆ ขึ้นรถมาพอดี ผมเลยรีบทำท่ารูดซิปปาก เรื่องเสี่ยปล่อยแก่ในวันนี้จะขอเก็บเป็นความลับไว้แล้วกัน
เพราะรู้จักนิสัยเสี่ยดีอยู่แล้ว คุณสันเลยไม่ได้ถามเพิ่มเติม
ช่วงเย็นวันธรรมดารถติดสุดๆ ผมมองข้างทางจนเพลิน รู้ตัวอีกทีก็เผลอหลับไปด้วยความเพลีย ถูกปลุกอีกทีเอาตอนสองทุ่ม ผมสะดุ้งตื่น เพิ่งสังเกตว่าเมื่อครู่นอนซบตักเสี่ย นอนอย่างเดียวไม่ว่า ดันอ้าปากหวอน้ำลายยืดด้วย
“ขะ...ขอโทษครับเสี่ย” ผมรีบปาดน้ำลาย อับอายฉิบเป๋งเลย
“ส่งรูปวันนี้มาให้ฉันด้วย”
“ครับ?”
“ทำไมต้องให้พูดซ้ำ ฟังไม่เข้าใจรึไง” เสี่ยดีดหูผมจนร้องโอ๊ย ไอ้ที่ยังมึนๆ งงๆ พ่วงง่วงๆ เมื่อกี้เลยกลายเป็นตื่นเต็มตา ผมกะพริบตาปริบใส่เสี่ย พยายามประมวลผลว่าเขาหมายถึงอะไรกันแน่
สงสัยจะเป็นรูปตอนเล่นสไลด์ห่วงยางลงมาละมั้ง
“แล้ว...ผมจะส่งให้เสี่ยยังไง ผมไม่มีเบอร์เสี่ยสักหน่อย”
“089-879-xxxx”
“ครับ!?”
“เบอร์ฉันไง” เสี่ยตอบหน้าตาย ส่วนผมสมองตายไปเลย
“เสี่ย...ผมจำไม่ได้”
“หยิบขึ้นมากดสิ”
“อ้อ ครับ...ครับ” ผมเหมือนคนไม่มีสติ เสี่ยบอกให้ทำอะไรก็ทำ รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ตามคำนั้น ก่อนจะหลุดยิ้มเมื่อเห็นไลน์เสี่ยเด้งขึ้นมา ‘กิจภัทร’ เรียกแต่เสี่ย จนเกือบลืมชื่อจริงเขาไปแล้วนะเนี่ย
ผมกดดูรูปโปรไฟล์ของเสี่ย คราวนี้ถึงกับหัวเราะพรวด เพราะขนาดถ่ายรูป เสี่ยยังไม่มองกล้องเลย!
คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกเอ็มวีที่ไหนเหรอครับ ถึงได้มองเหม่อพระอาทิตย์กำลังจะตกดินน่ะ!
“รูปนี้ใครถ่ายให้ครับเนี่ย” ผมหันหน้าจอให้เสี่ยดู
“สัน”
“อ้อ...” ผมพยักหน้าหงึกหงัก คุณสันเป็นคนเก่ง ภาพออกมาเลยดูจัดแสงสีได้เพอร์เฟ็คสมบูรณ์แบบ “คุณสันถ่ายรูปเก่งนะครับเนี่ย เทียบกับผมแล้วเหมือนเด็กฝึกหัดเลย” พูดจบผมก็ส่งภาพในวันนี้ให้เสี่ย เสียงไลน์เด้งดังเป็นระยะ แม้จะมีพี่เบิ้มกับคุณสันนั่งอยู่ด้านหน้า แต่พวกเขาไม่ส่งเสียงออกมาสักแอะเหมือนให้พวกผมใช้เวลาเป็นส่วนตัว
“ผมถ่ายเสี่ยเบลอด้วยอ่ะ” ผมชี้ให้ดูภาพตอนเสี่ยกำลังสไลด์ลงพอดี เพิ่งรู้ตัวเอาตอนนี้ว่ารัวกล้องไปหลายสิบรูป แทบจะมีทุกอิริยาบถ ตั้งแต่สไลด์ลง ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ก้มหยิบห่วงยาง เดินไปต่อแถวใหม่ วางห่วงยาง ทิ้งตัวนั่ง แล้วก็สไลด์ลงมาใหม่ วนลูปแบบนี้หลายครั้ง “เสี่ยถ่ายรูปขึ้นแฮะ”
ผมชมเขา พยายามทำเป็นมองไม่เห็นรูปที่เสี่ยลื่นจากห่วงยางก้นกระแทกพื้น
“หมดแล้วเหรอ”
“ครับ หมดแล้ว” ผมแอบสะดุ้งในใจ เพราะความจริงแล้วยังมีรูปเสี่ยทีเผลออีกเพียบ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ผมแอบหนีไปต่อแถวซื้อน้ำ แล้วหันกล้องมาถ่ายเสี่ยตอนจะเป็นลมช่วงเช้า หรือจะเป็นตอนเสี่ยจองโต๊ะที่เคเอฟซี เสี่ยตอนดูการแสดงโชว์อย่างใจจดใจจ่อ เสี่ยตอนเดินเบื่อๆ ตรงแดนเทพนิยาย เสี่ยตอนเดินเลียบขบวนพาเหรด แล้วก็อีกสารพัดที่ผมไม่ยอมส่งให้เขาแน่ๆ
“แล้วรูป...คู่เราล่ะ”
ตึกตักกับแค่ประโยคธรรมดาประโยคหนึ่ง ทำใจเต้นไปได้นะไอ้จิ!
ผมลูบอกตัวเอง นึกได้ว่ายังมีรูปเซลฟี่สุดท้ายก่อนออกจากสวนสนุกอยู่นี่หว่า ตอนแรกที่ลังเล ก็เพราะว่าเสี่ยทำหน้าเหวอ ไม่ค่อยหล่อเท่าไหร่ กลัวเขาเห็นแล้วจะเสียเซลฟ์ แต่ในเมื่อเสี่ยขอ ผมก็เลยยอมส่งให้
“...ถ่ายรูปห่วยจริงๆ”
โอ๊ย เสี่ย แค่เสี่ยทำหน้าเหวอหลับตาแค่นี้ไม่เห็นต้องมาด่ากันเลย!“งั้นผมเข้าบ้านแล้วนะครับ”
เสี่ยพยักหน้าขอไปที เหมือนไม่พอใจรูปสุดท้ายเท่าไหร่ ผมเลยยกมือไหว้เขาทิ้งทวน บอกลาคุณสันกับพี่เบิ้ม ก่อนจะเปิดประตูรถเตรียมเข้าบ้านที่ป่านนี้ไอ้น้องชายตัวเองดีคงชะเง้อคอรออยู่แหงๆ
“เดตเป็นไงบ้างพี่จิ”
นั่นปะไร ยืนดักกันหน้าประตูเลยวุ้ย
“ไม่ใช่เดต พี่ไปเที่ยวต่างหาก” ผมแก้ความเข้าใจผิดเสียใหม่ เลิกคิ้วแปลกใจน้องชายตัวเองที่ส่งสายตาล้อเลียนแกมรู้ทัน “ไหนตอนแรกกลัวพี่โดนกิน ทำไมตอนหลังถึงพูดสองแง่สองง่ามจังล่ะเจ สรุปจะเอาไงกับพี่กันแน่ล่ะเนี่ย”
“ก็เพราะคนแถวนี้หัวดื้อ ห้ามก็ไม่เอา พอลงให้ก็ไม่ยอมรับน่ะสิ” ไอ้เจตอบ เดินตามหลังผมที่ไปวางเป้บนเตียง ถอดเสื้อถอดกางเกงเตรียมอาบน้ำ “เอาจริงๆ นะ ควรเป็นผมต่างหากที่สับสนว่าพี่จะเอาไงกันแน่”
พูดอะไรของมันหว่า
“แล้ววันนี้เป็นยังไง เสี่ยยอมเล่นกับพี่มั้ยเนี่ย”
“หึ อย่าให้พูดเลยเดี๋ยวเจจะตกใจ”
“อะไรอ่ะ บอกผมบ้างสิ”
“จิตรินคนดีไม่นินทาเจ้านายโว้ย!” ผมปิดประตูห้องน้ำดังโครม ไม่ให้น้องชายตามมาซักไซ้ต่อให้ใจหวิว
ตอนเดินออกมาไอ้เจก็ไปทำงานกะดึกแล้ว ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ทิ้งตัวนอนบนเตียง ไม่วายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูไลน์เสี่ยที่มีแต่ผมส่งรูปไปฝ่ายเดียว ไม่ยักตอบรับอะไรเลย
...ถ้าทักไปก่อนจะเป็นการรบกวนมั้ยนะผมลังเลกับการส่งสติกเกอร์ราตรีสวัสดิ์ สุดท้ายก็เปลี่ยนใจ เมมเบอร์เขาว่า ‘เสี่ย’
คิดไปคิดมา รู้จักกันมาสองเดือนกว่า ในที่สุดก็ได้เบอร์เสี่ยมาจนได้ แถมยังง่ายดายเหลือเชื่อ
ผมเปิดดูรูปวันนี้ไปเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ เสี่ยก็ส่งรูปกลับมารูปหนึ่ง
เป็นรูปผมตอนกำลังสั่งอาหารที่เคาน์เตอร์ร้านเคเอฟซี
ผมพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าคิดพิเรนทร์อะไร ถึงได้ส่งรูปเสี่ยเล่นโทรศัพท์ขณะนั่งจองโต๊ะกลับไป
หรือว่าตอนนั้นเสี่ยกำลัง...เสียงไลน์ดังอีกครั้ง คราวนี้เป็นรูปผมกำลังเดินหาที่นั่งตอนเราไปดูการแสดง
...ผมส่งรูปเสี่ยที่กำลังนั่งดูอย่างใจจดใจจ่อกลับ
จากนั้นเราสองคนก็ส่งรูปสลับกันอย่างนี้อีกเกือบสิบรูป เป็นภาพต่อเนื่องจากเหตุการณ์เดียวกัน โดยที่ต่างไม่พิมพ์ข้อความตอบรับอะไรเลย
มันพูดไม่ออก หาคำอธิบายไม่ถูก
ผมได้แต่นอนยิ้มอยู่อย่างนั้น ในใจพองฟูอย่างประหลาด
‘ควรเป็นผมต่างหากที่สับสนว่าพี่จะเอาไงกันแน่’
“เอาตรงๆ มั้ยไอ้เจ พี่ก็ไม่รู้จะนิยามยังไงเหมือนกันว่ะ” ผมพึมพำ กดปิดโทรศัพท์เมื่อไม่มีเสียงแจ้งเตือนอีก ผมกับเสี่ย วันนี้จะว่าเราเที่ยวเล่นกัน ก็ถือว่าใช่ พวกเราไม่ได้แสดงความรัก ไม่ได้สวีตจี๋จ๋า ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการแสดงออกไปทางชู้สาวสักหน่อย ต่อให้ได้เบอร์มา พวกเราก็ไม่ได้คุยเล่นเฮฮา ไม่ได้บอกราตรีสวัสดิ์ ไม่ได้ระบุชี้ชัดว่าความสัมพันธ์ตอนนี้คืออะไร
ผมส่ายหน้าเมื่อชักจะฟุ้งซ่านไปไกล หลังคลุมผ้าห่มจัดแจงท่าทางเรียบร้อย เมื่อหัวถึงหมอนก็หลับป็อก
ผมสลบเหมือดยันเช้าเลย
--------------
เขินนนน
เขินตัวบิดกับตอนนี้ค่ะ นึกไม่ถึงว่าแค่ส่งรูปไปมาก็หวานได้ หนูจิเนี่ยไม่เท่าไหร่ ถนัดตามน้ำและค่อนข้างไม่คิดอะไรมาก แม้จะแอบหวั่นไหวไปแล้วก็ตาม แต่ฝ่ายเสี่ยเนี่ย...นึกว่าภาพเสี่ยตอนแอบถ่ายรูปน้องไม่ถูกกันเลยทีเดียว เอาซะเต็มที่เลยนะคะเสี่ย
[ur=https://www.facebook.com/MajaYnaja/l]เพจนักเขียนที่ยกให้เสี่ยโชว์ความเป็นพระเอกเต็มๆ หนึ่งตอน(สักที) [/url]
หัวข้อ: {{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา - ตอนพิเศษเฉพาะกิจ [P.48 - 26/6/61] (อ่าน 253938 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก