ตอนที่ 15 : จูบนี้มีความหมาย
ในที่สุดก็ได้ตัดไหมสักที!
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะคุณสันจะอนุญาตให้ผมกลับไปถ่ายทำซีรี่ส์ต่อก็เมื่อตัดไหมแล้วเท่านั้น ปกติเย็บสิบกว่าเข็มแค่สามสี่วันก็ตัดได้แล้ว แต่เพราะผมโดนบาดกลางฝ่ามือ เป็นบริเวณที่ต่อให้ไม่อยากจะยุ่ง ก็อดจะเผลอขยับไม่ได้ทุกที ทำให้ต้องใช้เวลาตั้งอาทิตย์กับอีกสองวันถึงจะได้ฤกษ์ตัดไหมออก
ทันทีที่หมอบอกว่าไม่มีปัญหา ขอเพียงหมั่นรักษาความสะอาดเป็นพอ ผมก็นั่งรถกับพี่เบิ้มมายังบริษัท ขึ้นลิฟต์ไปชั้นสี่ด้วยความเบิกบานใจเป็นล้นพ้น
มิสเตอร์เอสจ๋า จิตรินกลับมาแล้ว!เว้นการแสดงไปถึงหนึ่งสัปดาห์เต็มทั้งที่ก่อนหน้านี้มากองทุกวัน ไอ้จิแสนจะโหยหาเหลือเกินเพราะถ้าไม่นับงานถ่ายโฆษณาเสื้อผ้าและไปเที่ยวกับเสี่ยเมื่อสองวันก่อนแล้ว ตัวกระผมนั้นช่างว่างจนตะไคร่แทบขึ้น! แต่ถึงวันนี้จะไม่ได้ตัดไหม คุณสันก็คงจะยื้อเวลาตามความต้องการของเสี่ยที่อยากจะทะนุถนอมร่างกายของจิระไม่ได้ ในเมื่อซีรี่ส์เช็กเมทนั้นเป็นการถ่ายทำล่วงหน้าก่อนฉายจริงแค่ห้าตอนเท่านั้น เมื่อรวมกับเวลาตัดต่อและทรัพยากรของทางช่อง การลาของผมจะทำให้ทางกองลำบากเปล่าๆ
“ไม่เจอกันนานเลยนะจิ”
“สวัสดีครับพี่อัค!” ผมยิ้มร่าทักทาย แทบจะลืมเรื่องที่อีกฝ่ายเคยทำสายตาล่อแหลมซะสนิทหากไม่โดนพี่เบิ้มสะกิดแขน “สวัสดีครับทุกคน ผมกลับมาแล้ว!”
“แหมๆ ไม่เจอกันหลายวันคึกคักเหมือนเดิม หรือมากกว่าเดิมอีกเนี่ย” พี่ช่างแต่งหน้าที่สนิทกับผมอดแซวไม่ได้ “อาทิตย์หน้าตอนยาวของเช็กเมทจะฉายแล้ว เตรียมตัวเป็นกระแสอีกครั้งรึยังจ๊ะน้องจิ”
เช็กเมท เป็นซีรี่ส์ที่ฉายทุกวันเสาร์อาทิตย์ช่วงสองทุ่มถึงสี่ทุ่ม ช่วงเวลาไพรม์ไทม์ที่ดีที่สุดของทางช่อง
“แล้วแผลเป็นไงบ้างเนี่ย ข่าวปิดเงียบเชียว พวกเราเองก็รู้มาจากผู้จัดการอีกทีว่าน้องบาดเจ็บ แต่ไม่รู้รายละเอียดเลย”
“โดนบาดนิดหน่อยน่ะครับ ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก”
คุณสันเป็นคนกำชับให้ผมเก็บเงียบ แม้ว่าจะทำงานในกองเดียวกัน แต่ก็อาจมีข่าวรั่วไหล เรื่องแอนตี้แฟนนั้นไม่ควรจะถูกขุดขึ้นมา ทำให้ภาพลักษณ์ของผมดูไม่ดีซะเปล่าๆ ดาราเพิ่งแจ้งเกิด อย่ารีบดับไวเลย
“แล้วจะทำยังไงกับแผลดีล่ะเนี่ย”
หลังตัดไหมออก แผลของผมก็แห้งสนิทไม่จำเป็นต้องพันแผล แต่เพื่อความสะอาด เลยมีปลาสเตอร์แปะตามแนวยาวกลางฝ่ามือ
“สวมถุงมือได้มั้ยครับ” ผมเสนอความเห็น “ไม่ก็ถ่ายแบบไม่ให้เห็นมือซ้าย...”
“เอาเถอะ ทางผู้กำกับเขาคงคิดไว้แล้วแหละ อ้อ แล้วนี่จิรู้เรื่องมีนักแสดงนำเพิ่มรึยัง”
“รู้แล้วครับ คุณสันเป็นคนส่งบทมาให้ผมอ่านใหม่ เพราะมีการปรับเปลี่ยนเพื่อให้นักแสดงคนนั้นมีบทบาทสำคัญในเรื่อง”
“จิไม่เป็นอะไรนะ”
ผมกะพริบตาปริบงุนงง
“ผมต้องเป็นอะไรด้วยเหรอครับ”
“เฮ้อ...เอาเถอะ ถ้าเราไม่คิดมากก็ไม่เป็นไร” ช่างแต่งหน้าตบไหล่ผม “ก็คนใหม่น่ะ ดูเอาเรื่องน่าดู”
แล้วผมก็รู้ว่าคนใหม่ที่ว่าคือใครตอนเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนชุดเป็นมิสเตอร์เอส
ธนัท!!
เด็กเลี้ยงของเสี่ยที่กำลังขึ้นแท่นเป็นที่โปรดปรานแทนจิระ จะว่าไป...คุณสันบอกเรื่องจะมีนักแสดงมาเพิ่มในซี่รี่ส์เมื่อสามวันก่อน...วันที่ผมเจอเขาเดินออกมาห้องของเสี่ยด้วยสภาพเหมือนเพิ่งผ่านสมรภูมิรบ
...หรือว่าวันนั้นเขาจะนัดเสี่ยมาจ้ำจี้เพื่ออ้อนขอบท
การใช้เส้นสายได้รวดเร็วทันใจนี้แอบเดจาวูสมัยตัวเองโดนพามาสตูดิโอนี้ชอบกล ก็ยังโชคดีที่ผมไม่ถึงกับถูกเขี่ยตกกระป๋อง
ตัวละครที่ธนัทต้องแสดงคือเพื่อนสนิทของพระเอกที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ มีไหวพริบดี และถ้านับกันจริงจัง...เผลอๆ อาจจะมีช่วงออกอากาศเยอะกว่ามิสเตอร์เอสที่มีคาแรคเตอร์ลึกลับน่าค้นหาอีกต่างหาก
มิน่าล่ะช่างแต่งหน้าถึงเป็นห่วง คงกลัวว่าผมจะน้อยใจที่คนมาใหม่มีบทบาทเยอะกว่า
แต่เรื่องเส้นสายนั้นมีทั่วทุกที ไม่ว่าจะเป็นร้านเหล้าที่ผมไปขอพี่สมพงศ์สมัครงานทั้งที่ยังเรียนไม่จบ หรือจะเรื่องการเข้าวงการของตัวเอง ผมเคยชินและไม่เคยดูถูกเรื่องพรรค์นี้ เพราะเห็นว่าถ้าช่วยให้งานออกมาดีขึ้น น่าสนใจขึ้น ก็นับว่าเป็นผลดีมากกว่าผลเสีย เพราะถ้าให้เทียบกันขึ้นมา...ทักษะการแสดงของจิระด้อยกว่าธนัทหลายเท่าตัว!
ก็ไม่แปลกหรอกที่บทบาทของทางนั้นจะมีเยอะกว่า
เมื่อคิดแบบสมเหตุสมผล เข้าใจที่มาที่ไป ก็สามารถยอมรับได้ง่ายโดยไม่ต้องผูกใจเจ็บ ผมเดินเข้าไปทักทายธนัทด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร อย่างน้อยเจอเขาในกองยังน่าดีใจกว่าไปเจอเขาตอนนัวเนียกับเสี่ยเยอะ
“ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ”
“อืม” ธนัทเอ่ยตัดบทแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง ทำเอาผมยิ้มเก้อ ช่างแต่งหน้าผู้เอ็นดูจิระเป็นทุนเดิมถึงกับทนมองไม่ได้ รีบนำเสื้อที่ผมต้องเปลี่ยนมาให้แล้วดันหลังเข้าไปในฉากกั้นด้านใน
“อย่าคิดมากนะจิ”
“ไม่เป็นจริงๆ ครับพี่” ผมพูดตอบ ก่อนจะจัดการตัวเองให้เรียบร้อย...ไม่อยากจะสารภาพว่าเมื่อกี้แอบเสียเซลฟ์อยู่เหมือนกัน รอยยิ้มของจิระ ร้อยทั้งร้อยต้องพิฆาตทั้งชายและหญิงให้ยอมสยบ แต่เขากลับไม่สนใจแถมยังชักสีหน้าไม่อยากยุ่งอีกต่างหาก หรือว่าจะเข้าใจผิด คิดว่าผมเป็นเด็กเลี้ยงของเสี่ย
...ที่แท้ก็หึงนี่เองผมพยักหน้าหงึกหงัก ตั้งเป้าว่าจะต้องแก้ความเข้าใจผิดให้ได้ ไม่อย่างงั้นพวกเราคงทำงานลำบาก ในเมื่ออีกฝ่ายแสดงท่าทีเกลียดขี้หน้าผมโจ่งแจ้งขนาดนี้
“คุณนัทครับ” หลังเปลี่ยนเสื้อเสร็จ ผมเลยเดินไปหาอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ข้างกับอัครเดช คงซ้อมต่อบทกันอยู่เพราะพวกเขาต้องเข้าฉากด้วยกัน “ผมขอเวลาครู่หนึ่งได้มั้ย สักห้านาทีก็พอ”
ธนัทสะบัดหน้าหนี คราวนี้ถึงขนาดแค่นน้ำเสียงหึในลำคออย่างดูถูกผมสุดขีด จนพระเอกแสนดีอย่างอัครเดชต้องเข้ามาช่วยคลี่คลายสถานการณ์
“พี่อยากเข้าห้องน้ำพอดี เดี๋ยวห้านาทีจะมาซ้อมต่อนะ”
“พี่อัค!” ธนัทร้องเรียกตัวช่วยที่ชิ่งหนีไวเหลือเชื่อ ก่อนจะหันมาจ้องผมตาเขม็ง แสดงความเป็นปรปักษ์อย่างเห็นได้ชัด “มีอะไร”
“ผมอยากจะมาแก้ความเข้าใจผิดว่าผมไม่ใช่เด็กเลี้ยงของเสี่...”
“โกหก!” นัทกระแทกเสียง ดวงตาวาวโรจน์อย่างกับกำลังกล่าวประณามผมในใจไปหลายประโยค “ตอนเที่ยงเสี่ยไม่เคยกินข้าวกับฉันเลยเพราะใครกันล่ะ แล้วยังตามเสี่ยไปที่บ้านทุกสองวันอีก นี่น่ะเหรอไม่ใช่เด็กเสี่ย ไปหาคำโกหกที่ดีกว่านี้หน่อยเถอะ!”
...เหวอ เขารู้มากกว่าที่ผมคิดนะเนี่ย
“เอ่อ ผมกับเสี่ยเป็นแค่เพื่อนกัน เรากินข้าวด้วยกันแบบบริสุทธิ์ใจไม่ได้ทำอะไรในก่อไผ่ ที่ไปที่บ้านก็เพราะปัญหาเรื่องสุขภาพของผม”
“บ้านเสี่ยไม่ใช่โรงพยาบาล!”
ยิ่งแก้ตัวทำไมเหมือนยิ่งขุดหลุมฝังตัวเองวะเนี่ย
“หึ ขนาดเจ็บตัวจนมาทำงานไม่ได้ก็ยังแย่งเวลาเสี่ยไปอีก คิดว่าไม่มีใครรู้เหรอไง วันที่ไปสวนสนุกกันน่ะ”
คราวนี้ผมตะลึงของจริง เพราะเรื่องวันนั้นทุกคนล้วนเก็บเป็นความลับ เพื่อไม่ให้ทั้งชื่อเสียของจิระและเสี่ยเผยแพร่ออกไป
แล้วธนัทรู้ได้ยังไง หากไม่ใช่เพราะว่า...
“คุณมีพลังจิตเหรอ”
“ฮะ!?” คนที่กำลังเกรี้ยวกราดจนอยากจะยิงผมให้ตายด้วยสายตาถึงกับผงะ “พูดบ้าอะไรของนาย คิดจะเล่นตลกกลบเกลื่อนรึไง”
“เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ผมไม่ได้จะเล่นตลกกลบเกลื่อนนะ แต่ผมกำลังจริงจังมากต่างหาก ก็วันนั้นน่ะ ผมกับเสี่ยไปปล่อยแก่ ปิดเป็นความลับแค่บรรดาเลขาของเสี่ยทั้งสามคน แต่คุณกลับรู้ได้ แสดงว่าคุณต้องมีพลังจิตแน่ๆ นี่คุณนัท ดูเหมือนพลังของคุณจะไม่ค่อยเสถียรนะ รู้ว่าเสี่ยทำอะไรอยู่กับใคร แต่ดันไม่รู้ว่าผมกับเสี่ยเนี่ยไม่เคยมีอะไรกันจริงๆ คนหื่นอย่างเสี่ย จะอยู่กับผู้ชายหน้าตาดีอย่างจิระสองต่อสองโดยไม่จับกดได้เหรอ คุณเองก็รู้ว่าเสี่ยน่ะบ้ากาม มือไม้ไวจะตายไป เอ่อ...ก่อนหน้านี้ผมยอมรับนะว่าจิระเป็นเด็กเสี่ย แต่หลังผมเป็นดาราในสังกัดของเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ ก็ไม่เคยนอนกับเสี่ยแล้ว แค่กินข้าวด้วยกันเฉยๆ ก็แบบว่า...เอ้อ จากกันด้วยดี จากคู่นอนกลายเป็นเพื่อนรักไง!”
จากสีหน้าของธนัท คาดว่าเขาไม่เชื่อผมเลยแม้แต่คำเดียว
“คิดว่าทำเหมือนคนไม่มีสติแล้วฉันจะยอมปล่อยผ่านรึไงจิระ”
...แถมยังหาว่าผมไม่มีสติอีกต่างหาก!
โหย ธนัทเนี่ยปากคอเราะร้ายน่ากลัวกว่าเสี่ยเยอะ ผมจับหัวใจที่ถูกว่าร้ายอย่างเจ็บปวด
“ฉันเบื่อจะฟังคำโกหกแล้ว หึ รู้ทั้งรู้ว่าเสี่ยไม่ได้มีฉันคนเดียว แต่อย่างน้อยก็หวังว่าจะเป็นที่หนึ่ง...”
“เดี๋ยว!” ผมรีบรั้งแขนธนัทก่อนที่เขาจะเดินหนีไปอีกครั้ง แถมยังเล่นท่ายาก เอามือยันกำแพงกักตัวไม่ให้เขาเดินหนีเป็นครั้งที่สาม มองไปมองมา...เหมือนกำลังทำคาเบะด้งใส่เลยแฮะ ความน่าสังเวชอยู่ที่จิระนั้นตัวเล็กกว่า ทำให้ผมต้องเงยหน้ามองเขาอย่างอนาถสุดๆ “จิระไม่ใช่เด็กเลี้ยงแล้ว เท่ากับว่าตอนนี้คุณก็ไม่ต่างกับที่หนึ่งของเสี่ย อย่าน้อยเนื้อต่ำใจไปสิครับ”
“พูดบ้าอะไร ใครจะไปเชื่อ”
ผมฮึดฮัด มองปากที่ขบเม้มขมุบขมิบแอบสบถด่าแล้วก็อดไม่ไหว เขย่งเท้าขึ้นจูบซะเลย
ธนัทนิ่งในพริบตา
“เห็นมั้ย ถ้าผมโกหกคุณเพื่อจะแอบเก็บเสี่ยไว้คนเดียว จะกล้าจูบคุณได้ยังไง” ผมถาม “แต่เพราะผมไม่มีอะไรกับเสี่ยต่างหากเลยกล้าจูบ!”
“โห แมนมาก”
ผมสะดุ้งเฮือก อัครเดชเดินมายืนข้างหลัง แถมยังช่วยบังสายตาจากคนอื่นๆ ที่มองมาทางนี้อีกต่างหาก ร่างกายของเขากำยำบึกบึน แค่ยืนเฉยๆ ก็บังพวกเราสองคนจนมิด
“แมนจนทางนี้อึ้งไปเลยนะจิ”
“อะ...เอ่อ...” ผมผละมือออกจากกำแพง “ผมก็แค่แสดงความจริงใจเท่านั้นเอง อย่าคิดลึกซึ้งนะ”
มองธนัทอีกที ทางนั้นยังอึ้งไม่หายจน ผมเข้าใจเลย เพราะตอนโดนเสี่ยกระชากไปจูบ ผมก็ตกใจสติแทบบินเหมือนกัน แต่ผมมันสมองน้อย ไม่รู้จะหาวิธีอะไรมาพิสูจน์แล้วนี่หว่า
ก็หวังว่าที่ทุ่มทุนทำลงไปจะได้ผล
หรืออาจจะออกมาดีเกินคาดหวัง เพราะในวันนั้น ธนัทไม่กล้าหาเรื่องผมอีกเลย...
แล้วไอ้จิตรินก็งานเข้า
กองถ่ายน่ะราบรื่นไร้ปัญหา แต่มรสุมน่ะพัดเข้ามาตอนที่นั่งรอเสี่ยเพื่อไปฉีดยา อันที่จริง...เลยหนึ่งอาทิตย์ตามกำหนดไปแล้วด้วยซ้ำ ผมโทรคุยปรึกษากับคุณสันช่วงหยุดยาว กะว่าจะรอดูอาการว่าจะลงแดงอีกมั้ย พบว่าผลออกมาดีกว่าที่คิด ก็เลยทิ้งช่วงนานออกไป แต่เพราะต้องกลับมารับงานแสดงต่อหลังจากพักยาว เลยต้องให้หมอตรวจเพื่อความมั่นใจ เกิดทรุดตอนถ่ายทำขึ้นมาจะยุ่ง
“วันนี้จูบกับนัทหรือ”
คิดไปเองรึเปล่านะว่าน้ำเสียงของเสี่ยทุ่มต่ำกว่าเดิมชอบกล แถมยังมาพร้อมบรรยากาศชวนขนหัวลุก
“เสี่ย...เสี่ยอย่าหึงนัทเลยครับ ผมทำเพราะความจำเป็นจริงๆ ไม่ได้อยากจะแย่งเสี่ยหรอกนะ ก็เขาน่ะคิดว่าผมยังเป็นเด็กเลี้ยง เป็นคนโปรดของเสี่ย ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงเลยจูบพิสูจน์ เพราะถ้าผมยืนในจุดเดียวกับเขาจริง คงไม่มีอารมณ์มาทำเรื่องอย่างนี้หรอก จริงมั้ยล่ะครับ”
“สำหรับเธอจูบคงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะทำกับใครก็ได้สินะ”
“ผมนึกว่าเสี่ยจะเข้าใจซะอีก เพราะเสี่ยเองก็จูบทั้งผม จูบทั้งนัทได้นี่ครับ” ผมถามงงงวย “อีกอย่างนะเสี่ย ถ้าผมคิดจริงจังเรื่องจูบ ตอนโดนเสี่ยจับตะปบลิ้นไปหลายรอบคงร้องไห้น้ำตานองแล้ว”
ผมหัวเราะเอิ๊กอ๊าก กะให้เสี่ยสบายใจที่เด็กเลี้ยงโดนลวนลาม ขนาดจิระยังหวงขนาดนี้ ไม่รู้ว่าที่ผมทำลงไป เขาจะนึกหวงขนาดนี้
บรรยากาศในรถกดต่ำลงไปอีก คล้ายได้ยินเสียงคุณสันกลืนน้ำลาย พยายามทำเหมือนไม่มีตัวตน
“จอดรถ”
เหตุการณ์คุ้นๆ ชอบกล
“ลงไป”
“เดี๋ยวสิเสี่ย วันนี้ผมมีนัดตรวจร่างกายกับคุณหมอนะ”
“สัน”
“โอ๊ย ไม่ต้องครับๆ ผมลงเองก็ได้ ไม่ต้องถึงขนาดให้คุณสันลากผมลงหรอก” ผมรีบจรลีหอบกระเป๋าเป้เปิดประตูลงจากรถ ไม่อยากทำให้คุณสันที่เป็นคนกลางต้องลำบากใจ “เสี่ย...ผมขอโทษจริงๆ ที่ไปแตะต้องเด็กของเสี่ย แต่ผมแค่เอาปากชนกันเฉยๆ ไม่ได้ใช้ลิ้นเลยนะ สาบาน”
“ออกรถ!”
รถสีดำคันงามออกตัวทันทีโดยที่ผมยังไม่ทันปิดประตูให้สนิทด้วยซ้ำ
ผมยืนงงเป็นหมาหงอย
ขณะที่คิดว่าจะขึ้นรถเมล์กลับบ้าน สายตาจากคนรอบข้างก็ทำให้ผมเพิ่งนึกได้ว่า...แม้เหตุการณ์จะคุ้นๆ เหมือนเคยเผชิญมาก่อน แต่สถานะผมตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว!
“นั่นมัน...มิสเตอร์เอสนี่!”
เสียงตะโกนทำเอาผมใจหายวาบ นั่งรถติดฟิล์มดำมากับเสี่ย ผมเลยไม่คิดจะปลอมตัวใส่หมวกใส่แว่นดำพรางซะด้วยสิ แถมนี่ยังเป็นช่วงเย็น คนเพิ่งเลิกงานพอดี ตำแหน่งที่ผมโดนทิ้ง ก็อยู่ห่างจากบริษัทออกมาแค่ไม่กี่กิโลฯ
“ผม...”
ยกมือปิดปากแทบไม่ทัน ยิ่งพูด เสียงของผมก็ยิ่งเป็นข้อพิสูจน์ว่าผมคือจิระ เป็นจุดสนใจมากขึ้น ผมรีบยกกระเป๋าขึ้นบังหน้า มองหาทางหนีทีไล่
“มิสเตอร์เอส นั่นมิสเตอร์เอสนี่”
“อะไรนะ มิสเตอร์เอสเหรอ เห็นว่ายังเก็บตัวอยู่เลยนี่”
“มิสเตอร์เอส!”
ซวยแล้วเรา“คุณจิ!”
พระมาโปรดโดยแท้ ผมโล่งใจที่เห็นพี่เบิ้มจอดเทียบท่าพร้อมประตูเปิดออก ผมรีบกระโดดขึ้นรถทันที เกือบลืมแล้วเชียวว่าทุกครั้งที่ผมไปคฤหาสน์ของเสี่ย พี่เบิ้มจะขับรถอีกคันตามหลัง เพราะนั่นจะเป็นคันที่พาผมไปส่งบ้าน เป็นรถประจำสำหรับผู้จัดการโดยเฉพาะ
“ค่อยยังชั่ว” ผมถอนหายใจเฮือก เพิ่งเคยตกอยู่ในสถานการณ์ใจจะวายแบบนั้นก็ครั้งแรก กลัวอะไรไม่กลัว กลัวจะโดนจับได้ว่าเป็นจิระ แล้วทำผิดคาแรคเตอร์มิสเตอร์เอสจนทำให้เรตติ้งซีรี่ส์พลอยถูกฉุดไปด้วย “ขอบคุณนะครับพี่เบิ้ม”
พี่เบิ้มไม่ตอบแต่กดโทรหาคุณสันเพื่อรายงานในสิ่งที่เกิดขึ้นแกมงุนงงว่าทำไมผมถึงได้ไปยืนเป็นเด็กหลงอยู่กลางสี่แยกได้
“สันบอกว่าให้พานายไปส่งที่บ้าน”
“บ้านผม...ไม่ใช่บ้านเสี่ยสินะครับ” ผมสลด เสียใจที่ทำให้ใครหลายคนเดือดร้อน “ว่าแต่เสี่ยรู้เรื่องจูบได้ยังไงนะ หรือว่าเขาจะมีพลังจิต”
การที่ไอ้จิตรินสลับร่างมาอยู่ในร่างกายเลอค่าอย่างจิระ ความแฟนตาซีในใจผมก็ทวีมากขึ้น
“ไม่ใช่พลังจิต” พี่เบิ้มตอบเสียงเรียบ “ผมรายงานเอง”
“อะไรนะครับ”
“ผมรายงานเสี่ยเอง”
“อ้าว...” ผมมองหน้าพี่เบิ้มที่ตั้งอกตั้งใจขับรถอย่างสับสน “แล้วพี่รายงานว่าผมเอาร่างจิระไปจูบนัท หรือบอกว่านัทโดนผมจูบล่ะครับ เสี่ยถึงได้โมโหขนาดนี้”
“อย่ารู้เลย”
โดนปฏิเสธขนาดนี้ผมก็ไม่เซ้าซี้ เพิ่งมาสำนึกได้ว่าที่เสี่ยวัยทองกำเริบ คงไม่ใช่แค่หึงนัทหรอก แต่เพราะหึงจิระด้วยต่างหาก!
เกือบลืมไปเลยว่าร่างกายนี้ถือเป็นทรัพย์สินของเสี่ย การที่ผมทำแบบนี้มันหยามหน้าเขาชัดๆ เฮ้อ...ก็หลังจากไปเที่ยวด้วยกัน ปลดปล่อยความเป็นตัวเองสุดชีวิต ผมเลยเผลอลืมบ่อยๆ ว่าถึงเสี่ยจะเห็นว่าผมเป็นจิตริน แต่ในสายตาเขา ก็คงเห็นว่าร่างกายจิระสำคัญที่สุด
คราวนี้ผมทำเกินไปจริงๆ แฮะ
หวังก็แต่เสี่ยจะไม่งอนนานนะ ผมง้อคนไม่เก่งซะด้วยสิ!
-----
อย่าเพิ่งสงสัยนะคะว่าทำไมจิเหมือนจะมีใจให้เสี่ย แต่ขยันปฏิเสธ แล้วเชียร์นัทจังเลย คือเป็นแบบนี้ค่ะ...ตัวของจิเนี่ย ไม่คิดอะไรลึกซึ้งกับเสี่ยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บวกกับความไม่คิดมาก เวลาใจเต้น รู้สึกดีๆ กับเสี่ย ก็แค่รู้สึก แต่ไม่ได้ถึงกับเอามาเป็นเรื่องสำคัญขนาดคิดหึงหวงเสี่ย คือจิปล่อยตัวไปเรื่อยๆ ตามอารมณ์ความรู้สึกขณะนั้นๆ ไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าจะผันตัวไปคบกับเสี่ยได้ พอมีกำแพงตรงนี้อยู่ เลยกลายเป็นว่าความสัมพันธ์ขาดๆ เกินๆ
แต่จะเห็นว่าในบทบรรยาย จะมีบางจุดที่จิหลุดๆ บ้าง อย่างตอนที่ว่า เห็นนัทที่กองดีกว่าเห็นตอนอยู่กับเสี่ย สรุปคือ น้องเองก็หวั่นไหว แต่แค่ไม่คิดจะสานต่อไปถึงขั้นนั้นเฉยๆ
อารมณ์มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่แฟนค่ะ
ส่วนเสี่ยคิดยังไงนั้น...หึหึหึหึ #ฝอยตกเสี่ย
เพจนักเขียนที่จริงจังกับการอธิบายมากกว่าการเรียน 
หัวข้อ: {{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา - ตอนพิเศษเฉพาะกิจ [P.48 - 26/6/61] (อ่าน 253972 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก