ตอนที่ 16 : รุกไล่เอาคำตอบ
การถ่ายทำวันนี้ธนัทเว้นระยะห่างจากผม ไม่มองหน้า ไม่สบตา
เหมือนผมไม่มีตัวตน
ส่วนเสี่ย...เสี่ยถึงขนาดฝากบอกคุณสันไม่ให้ผมขึ้นไปหา ข้าวกล่องที่แบกมาแห้วไปตามระเบียบ
ผมเสียดายมาก แม่ผมทำอย่างตั้งใจแท้ๆ สุดท้ายเลยเดินไปหาอัครเดช ยื่นข้าวกล่องส่งให้เขา
“อ้าว วันนี้จะนั่งกินด้วยกันเหรอ เห็นพอถึงเวลาพักทีไร ถือกระเป๋าวิ่งหนีหายตัวไปทุกที” พระเอกสุดหล่อคงเบื่อพวกกะเพราไก่ไข่ดาว ไม่ก็หมูสับทอดกระเทียมของกองถ่ายเต็มทีแล้วถึงได้ดีใจสุดขีดเมื่อได้ลาภลอย
“ผมโดนเพื่อนงอน ข้าวกล่องเลยเป็นหมัน ฝากพี่อัคช่วยจัดการแล้วกันครับ” ผมตอบพลางทิ้งตัวนั่งข้างๆ ส่วนธนัท...เขาเดินออกไปด้านนอก อาจจะขึ้นไปหาเสี่ยก็ได้ “เฮ้อ...”
“หายากนะที่เราจะมานั่งถอนหายใจ สนิทกับเพื่อนคนนั้นมากเลยล่ะสิ”
“ก็สนิทขนาดที่นั่งกินข้าวด้วยกันตลอดล่ะครับ” ผมเล่า “ทั้งที่เพิ่งไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกันแท้ๆ”
“อ้อ คนที่เป็นข่าวกับจิเองเหรอ”
“ครับ?” ผมมองอัครเดชงุนงง “ไม่มีข่าวเรื่องผมหนีเที่ยวนะ ผมเช็กแล้ว”
“โธ่ จิ ที่ไม่มีข่าวลงน่ะเพราะมีคนสั่งให้ปิดเงียบต่างหาก แต่ข่าวจากปากเปล่าน่ะ มันปิดกันได้ง่ายๆ ที่ไหน” อัครเดชอธิบาย “มีคนบอกว่าเห็นเรากับผู้ชายคนหนึ่งไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกันอย่างสุดเหวี่ยงไปเลยนี่ ใครล่ะ แฟนเหรอ”
“เพื่อนครับเพื่อน” ผมย้ำคำ “ถ้าเป็นแฟนคงจับมือเดินไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้มีรูปหลุดผมเดินจับมือผู้ชาย หรือเดินโอบไหล่จู๋จี๋กันนี่ ใช่มั้ยล่ะครับ”
เป็นอันหาคำตอบได้ว่าทำไมธนัทถึงได้โมโหผมขนาดนั้น ที่แท้ก็เพราะเห็นข่าวนี้นี่เอง
...ที่แท้ก็ไม่ได้มีพลังจิต...ผมโล่งอก อย่างน้อยความแฟนตาซีก็เกิดขึ้นกับผมคนเดียว
“แล้วทำไมถึงโดนเพื่อนงอนล่ะ ใช่เรื่องจูบเมื่อวานรึเปล่า”
“โห พี่อัคเดาแม่นจัง” ผมมองอีกฝ่ายอึ้งๆ “ใช่เลยครับ งอนเพราะผมจูบกับนัทเนี่ยนะ ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย ไม่รู้จะง้อยังไงเลย แค่เอาปากประกบกันเอง พี่แสดงละครบ่อยๆ ก็คงจะเคยชินกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้วใช่มั้ย”
“มันก็ใช่...” อัครเดชตอบ “งั้นถ้าพี่จูบเราตอนนี้ จะยอมมั้ยล่ะ”
ผมเอาช้อนทาบริมฝีปากตัวเองเป็นปราการเหล็กทันที
“ไหนบอกไม่คิดอะไรไง”
“ก็พี่...” ผมลังเล แต่พอเห็นสายตาประกายวาวระยับกึ่งหยอกล้อเลยยอมพูดความในใจออกมา “ก็พี่อัคคิดไม่ซื่อนี่ ผมไม่รู้สึกอะไรกับนัท นัทเองก็ชอบคนอื่นอยู่ เราสองคนจูบกัน ไม่มีใครเสียหาย แต่ถ้าพี่จูบผม...จิระเสียหายแน่ๆ”
“ไม่ให้ความหวังกันเลยเหรอ”
“เสียใจด้วยครับ ผมเคารพพี่ในฐานะรุ่นพี่ ไม่มีวันคิดเป็นอื่นแน่นอน”
พวกเราเงียบไปครู่ใหญ่ จนกระทั่งอัครเดชถอนหายใจเฮือก นั่งเท้าค้างอย่างเซ็งนิดๆ
“ไม่ต้องระวังตัวขนาดนั้นก็ได้ พระเอกดังตามจีบหนุ่มรุ่นน้อง แถมหนุ่มรุ่นน้องไม่เล่นด้วย ข่าวแบบนี้พี่ไม่เสี่ยงด้วยหรอก สะสมชื่อเสียงมาหลายปีกว่าจะมีโอกาสได้รับบทนำในโปรเจ็กต์ใหญ่ขนาดนี้ จะทำลายเอาง่ายๆ เพราะเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แค่ชั่วครั้งชั่วคราวได้ยังไง หน้าที่ความรับผิดชอบ คือสิ่งสำคัญในวงการ และที่สำคัญ...” อัครเดชเหล่มองผมด้วยสายตามีเลศนัย “กับคนที่มีแบคใหญ่หนุนหลัง ยิ่งแตะต้องไม่ได้”
ผมยิ้มแห้ง เรื่องผมเป็นเด็กเส้นรู้กันทั่วกอง แก้ตัวไปจะกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะเปล่าๆ
“แถมเมื่อวานยังมีคนลือกันว่าเห็นมิสเตอร์เอสเดินเล่นอยู่แถวสี่แยกห่างจากบริษัทเราไปแค่สองกิโลฯ”
“พี่อัคนี่...ทันข่าวจังเลยนะครับ”
“พี่ก็ต้องติดตามบ้างแหละจิ จะได้รู้ว่าคนอื่นคิดกับเรายังไง ที่พี่มาถึงจุดนี้ได้เพราะแรงสนับสนุนจากคนเหล่านั้นนี่นา”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก อัครเดช คือพระเอกชื่อดังที่ไม่เคยมีข่าวเสียหายสักครั้ง เขาวางตัวดีมาตลอด ไม่เพียงเพราะความสามารถ แต่เพราะทัศนวิสัยที่มุ่งมั่นกับงานอย่างน่าชื่นชม แม้ไม่มีเส้นสาย แต่ด้วยกลุ่มแฟนคลับที่ติดตาม ก็ทำให้มีงานเข้ามาเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย
“พี่นี่เจ๋งเป็นบ้า”
“รู้แบบนี้แล้วจะระแวงพี่อีกมั้ยเนี่ย”
“โอ๊ย ไม่แล้วครับ พี่อัคใจขนาดนี้ ผมจะเอามาคิดเล็กคิดน้อยทำไม” ว่าแล้วผมก็กำมือในระดับอก “ชนหมัดกันพี่ สัญลักษณ์มิตรภาพ เรามาถ่ายซีรีส์นี้ให้ดังระเบิดไปด้วยกันเลยนะ”
อัครเดชหัวเราะ ยกหมัดชนกับผมเบาๆ
“แล้วก็...เรื่องนั้นน่ะ”
“ครับ?”
“เรื่องเพื่อนสนิทของเราไง คำตอบก็อยู่ที่เราตอบพี่มานั่นแหละ จิกับนัท ไม่ได้คิดอะไรกันเลยไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ แต่ถ้าเพื่อนคนนั้นของจิคิดอะไรเกินเลย การที่เขาจะมีอาการตอบรับอย่างนี้ก็ไม่แปลก”
“คนที่เขาคิดน่ะไม่ใช่ผมหรอกครับ แต่เป็น...” ผมยั้งปากตัวเองทัน เรื่องลับๆ คาวๆ ของเสี่ยเนี่ยรู้ให้น้อยเข้าไว้จะดีกว่า แม้คนส่วนใหญ่จะพอเดากันได้เองก็เถอะ “เฮ้อ เรื่องระหว่างพวกเรามันซับซ้อน”
จิระเด็กเลี้ยงคนโปรดของเสี่ย กับธนัทที่จะมาแทนจิระ
ไม่คิดเลยว่าตัวเองต้องมาอยู่ในวงเวียนรักสามเส้า
“ถ้าจิจะนั่งกลุ้มใจอยู่อย่างนี้ ทำไมไม่ไปคุยกันให้รู้เรื่องล่ะ”
“ก็เขาไม่ยอมให้ผมขึ้นไปหา” ผมเขี่ยข้าว ทั้งที่วันนี้เป็นผัดผงกะหรี่ของโปรด แต่ผมกลับไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่ “ผมไม่ค่อยทะเลาะกับเพื่อน พอเจอแบบนี้ขึ้นมาเลยทำตัวไม่ถูก แถมเขาเองก็เป็นผู้ใหญ่กว่า จะดึงดันไปพบให้ได้มันก็ดูไม่ดีใช่มั้ยล่ะพี่”
“แต่ถ้าเขา เอ่อ...กำลังงอน ก็ต้องบอกปัดไม่ยอมเจออยู่แล้ว แต่ถ้ามีคนไปง้อ มันก็อีกเรื่องหนึ่งนะจิ”
เออว่ะ หรือว่าความจริงแล้วเสี่ยกำลังรอให้ผมไปง้อวะ
ผมรู้สึกเหมือนตาสว่าง ลุกพรวดพราดยกมือไหว้อัครเดชอย่างขอบคุณเป็นสุดแสน
“งั้นผมขอตัวก่อนนะพี่”
“ข้าวกล่องที่เหลือพี่ขอนะ”
“เอ่อ...ตามสบายเลยพี่อัค เสร็จแล้วเก็บใส่กระเป๋าให้ด้วยแล้วกัน” ผมตอบแบบแกนๆ เมื่อพี่แกเล่นเบิ้ลสอง ขอกินต่อจากที่ผมเหลือทิ้งไว้เกือบครึ่งอย่างไม่ลังเล อย่าบอกนะว่าเล็งไว้แต่แรก จงใจไล่ให้ผมไปรึเปล่าเนี่ย
พอเดินไปหาผู้จัดการบอกว่าจะลองขึ้นไปหาเสี่ย พี่เบิ้มไม่ได้ห้ามอะไร ผมเลยยิ่งมั่นใจในข้อสันนิษฐานของตัวเอง
แต่มือเปล่าอย่างนี้เสี่ยจะยอมยกโทษให้มั้ยนะ หรือผมควรจะไปซื้อกุหลาบ เอ่อ...รีบจนเดินตัวเปล่าออกมามีแค่โทรศัพท์เครื่องเดียวติดตัว เห็นทีจะไม่ทันซะแล้ว ผมลูบหน้า เชื่อว่าด้วยความจริงใจ จะต้องทำให้เสี่ยยอมรับฟังด้วยดี เหมือนที่อัครเดชคุยกับผมอย่างเปิดอก
ตอนยืนอยู่ในลิฟต์ ใจมันหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูก ความจริงก็รู้สึกตัวหนักตั้งแต่เช้าแล้ว สงสัยจะกังวลมากเกินไป ตั้งแต่เกิดมาจนอายุยี่สิบสี่ปี ผมแทบจะนับนิ้วได้เลยว่ามีใครเคยโกรธผมจริงๆ จังๆ บ้าง ไม่แปลกหรอกที่ไอ้จิตรินจะกลุ้มหนัก แทบนอนไม่หลับตลอดคืน
ผมสูดหายใจเข้าลึก พยายามสงบอารมณ์ที่ค่อนข้างวูบโหวงแปลกๆ ให้เข้าที่เข้าทาง จัดเสื้อผ้าแต่งตัวให้เรียบร้อย เมื่อลิฟต์เปิดออก ผมก็เตรียมเดินออกไป แต่ก็ต้องตัวกระเด็นถอยหลับมาเกือบชิดผนัง เพราะโดนหมัดเสยเข้าแก้มจังๆ จนตัวลอย!
ความงุนงง กรุ่นโกรธ ผสมปนเปกันทันทีจนผมแทบจะตวาดออกมา แต่ก็ต้องระงับไว้เมื่อเห็นว่าคนที่ลงมือคือธนัท
จริงสิ...ระหว่างที่ผมกำลังนั่งปรึกษากับอัครเดช ธนัทก็ชิ่งขึ้นมาหาเสี่ยก่อนอยู่นานแล้ว ผมลืมสนิท แต่ไม่รู้เคลียร์กันอีท่าไหน ดาราหนุ่มถึงได้น้ำตานอง ยืนกำหมัดสั่นๆ และมองด้วยความแค้นเคือง
ผมใจหายวาบ ถ้าขนาดธนัทยังง้อไม่สำเร็จ แล้วผมจะรอดมั้ยเนี่ย
แต่นี่คงไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้น เพราะพอเห็นผมยันตัวยืนขึ้นมาอีกครั้ง ธนัทก็พุ่งเข้ามาในลิฟต์แล้วกระชากคอเสื้อผม เงื้อหมัดเตรียมจะต่อยอีกรอบ แล้วทำไมผมต้องให้เขาทำร้ายร่างกายจิระซ้ำสองด้วยล่ะ แค่เอาริมฝีปากไปแตะกับคนอื่น เสี่ยก็โกรธจะแย่แล้ว ขืนทำให้ผิวสวยๆ เป็นรอยช้ำ ผมไม่โดนเมินไปตลอดชีวิตเลยเหรอ
เพราะโดนกระชากคอเสื้อไปไหนไม่รอด ผมก็เลยก้มหน้าเอาหัวโหม่งจมูกธนัท ท่านี้หากใส่แรงสักหน่อยก็กำเดาไหลเอาง่ายๆ แต่ผมออมแรงนิดหน่อยกลัวเขาจะถ่ายทำต่อไม่ไหว ถึงอย่างนั้นก็ทำให้อีกฝ่ายยอมปล่อยมือเพราะกลัวเสียโฉม
ชิงจังหวะนี้พลิกตัวอ้อมออกมาจากลิฟต์ จิระตัวเล็กกว่า เลยทำได้ค่อนข้างสบาย แต่ธนัทยังไม่ยอมเลิกรา เดินตามออกมาทั้งที่ยังกุมจมูกแดงก่ำ ตั้งใจจะทำร้ายผมให้ได้
ชักจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้วสิ ปกติผมไม่ใช่คนอารมณ์ร้อน ออกจะเฉยชาซะด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไม พอเห็นธนัทหาเรื่องไม่เลิกถึงอยากจะลงไม้ลงมือให้หนักข้อขึ้นบ้าง แต่ไม่ทันจะตั้งท่าเตรียมตะลุมบอน มือทั้งสองข้างของธนัทก็ถูกบิ๊กรวบไปด้านหลัง บังคับให้นั่งคุกเข่ากับพื้นทำอะไรไม่ได้อีก
“ช้าจังเลยนะครับ” ผมแตะนิ้วบนริมฝีปาก เห็นรอยแดงแต้มติดมาด้วย ผมออมแรงให้เขา แต่ธนัทน่ะต่อยมาสุดแรงเกิด ไม่ยุติธรรมสักนิด
“เพราะมึง...เพราะมึง!” ธนัทโวยวาย ตาแดงก่ำเพราะร้องไห้ จมูกแดงเพราะโดนโหม่ง “ทำมาเป็นพูดดี แต่สุดท้ายก็...หึ!”
“พูดบ้าอะไรวะ” อารมณ์ผมไม่ค่อยจะดีอยู่แล้ว จิระเจ็บตัวขนาดนี้ก็ยิ่งฉุนเข้าไปใหญ่ ตั้งใจจะมาง้อเสี่ย แต่กลายเป็นว่าทำให้เสี่ยงอนหนักกว่าเดิม น่าโมโหชะมัด “แม่งเอ๊ย”
ผมสบถหยาบ เตะเท้าใส่เก้าอี้ข้างๆ ดังโครมจนธนัทสะดุ้ง อย่าว่าแต่ธนัท บิ๊กเองก็มองอย่างตกใจเหมือนกัน เออ ผมก็คงงงตัวเอง อยู่ดีไม่ว่าดี ทำให้ตัวเองเจ็บขาเพิ่มทำไมเนี่ย แต่ในอกผมตอนนี้มันกรุ่นร้อนพลุ่งพล่านแปลกๆ ใจสั่นจนอยู่นิ่งไม่ไหว ผมยกมือเสยหน้าม้าตัวเอง พบว่าเหงื่อแตกซิกผิดปกติ มือเองก็สั่นระริก
เดี๋ยวนะ...ผมชักเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ที่แท้ก็อาการกำเริบ! ปัดโธ่เอ๊ย ก็เพราะเสี่ยนั่นแหละที่ไล่ผมลงจากรถ ไม่งั้นจะเป็นแบบนี้มั้ยเล่า ยังดีนะที่รักษาติดต่อกันมาตลอดทั้งเดือน ทำให้อาการลงแดงไม่หนักเท่าช่วงแรกๆ อย่างน้อยก็ไม่พะอืดพะอม วิงเวียนจะเป็นจะตายเหมือนคนแพ้ท้อง แค่หงุดหงิดงุ่นง่าน ตัวสั่นหงึกๆ เหมือนคนกำลังจะเป็นลมชักเท่านั้น
บิ๊กก็รู้งานดีมาก เพราะเรื่องจิระติดยา รู้กันแค่วงในอย่างคุณหมอที่บ้านเสี่ย เสี่ย กับเลขาสามคนของเสี่ยเท่านั้น ฉะนั้นเมื่อมีคนนอกอย่างธนัทที่คล้ายจะจับความผิดปกติของผมได้ พี่แกก็รีบจับอีกฝ่ายยัดเข้าลิฟต์ กดปุ่มปิดบังคับให้ลงไปชั้นล่างทันที
“คุณจิ...”
“ผม...โอ๊ย! ให้ตายสิ!” ผมสบถไม่หยุด เกลียดสภาพตัวเองตอนนี้ชะมัดที่เหมือนต้องการบางสิ่งบางอย่างจนอยู่เฉยไม่ได้ อยากจะวิ่งรอบห้องให้หมดแรงไปเลย แต่บิ๊กเข้ามาช่วยพยุง พาผมไปนั่งหอบบนโซฟา ก่อนจะรีบโทรเรียกพี่เบิ้มให้เตรียมรถ
“แล้วกองถ่ายล่ะ...” ผมถามบิ๊กเสียงสั่น กลัวจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน
“คุณสันจะจัดการให้ครับ ยังไง...วันนี้ธนัทก็คงถ่ายต่อไม่ไหวเหมือนกัน”
ผมพยักหน้า รู้สึกอารมณ์เสียมากกว่าเดิม ฉะนั้นพอบิ๊กเปิดประตูเข้าไปรายงานเสี่ย เสี่ยที่เดินออกมาดูโดยไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นก็โดนผมด่าเข้าอย่างจัง
“เพราะเสี่ยเลย!”
“ฉันทำไม” อีกฝ่ายไม่สะทกสะท้าน แถมยังช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น พาเดินไปที่ลิฟต์เพื่อลงไปลานจอดรถ ทิ้งให้บิ๊กรับหน้าเป็นเลขาหน้าห้องต่อเนื่องจากยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน
“ก็เสี่ยอ่ะ! งอนเป็นเด็กไปได้! ผมตั้งใจจะมาง้อแท้ๆ แต่ดูสิ ผมโดนนัทต่อยด้วย เสี่ยไปทำอะไรเขาวะ ขนาดนัทง้อก็ไม่ยอมคืนดีเหรอ แค่จูบจะอะไรกันนักกันหนาเชียว!” ดีนะที่อยู่ในลิฟต์ ผมเลยอาละวาดเสียงดังได้ไม่ต้องอายใคร แม้จะอยู่ในสภาพยืนตัวเซ พิงน้ำหนักไปที่เสี่ยซะส่วนใหญ่ก็ตาม
“ฉันบอกเลิกนัท”
“แค่จูบเสี่ยถึงกับบอกเลิกเลยเหรอ!” เสียงตะโกนสูงปรี๊ด ขนาดผมยังหนวกหูตัวเอง “คิดอะไรกันแน่วะเนี่ย นั่นน่ะเด็กเลี้ยงคนโปรดไม่ใช่เหรอ จิระเอง เสี่ยก็โปรดโปร้ดโปรดมาตั้งนาน ถึงจะรังเกียจผมยังไงก็ไม่เห็นจะต้องตัดขาดกันเลยนี่ ถ้าเสี่ยคิดมาก ผมสาบานว่าจะไม่จูบใครแล้ว ยอมให้เสี่ยคนเดียวเนี่ยแหละ แต่นัทเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ถึงจะเพิ่งผิดที่มาต่อยหน้าผมก็เถอะ แต่เรื่องของเรื่อง คือเสี่ยป่ามปามป้ามกับเขาแล้วมาแทรกบทในซีรีส์จนมาเจอหน้าผมไม่ใช่รึไง เสี่ยแม่งสร้างแต่เรื่องว่ะ แถมยังไม่ยอมเก็บกวาดด้วย ทั้งผมทั้งนัทมาง้อเสี่ย แต่เสี่ยดันตัดสัมพันธ์ซะงั้น จะเอายังไงก็พูดมาตรงๆ ดิวะ...โอ๊ย จะเป็นลม”
พูดรัวไม่ได้หายใจในลิฟต์ ผมคลับคล้ายจะหน้ามืด
“ให้ฉันพูดตรงๆ สินะ”
“เออ!” ผมกระแทกเสียง น้ำลายหนืดคอหิวน้ำสุดขีด
“ไม่ใช่แค่นัท แต่ฉันบอกเลิกเด็กเลี้ยงทุกคน และจะไม่มีใหม่แล้ว”
“คนหื่นอย่างเสี่ยทนได้ด้วยเหรอ หรือจะไปหากินเอาข้างนอก อันตรายตายชัก!” ผมแย้ง คราวนี้อาจหาญใช้แรงทั้งหมดฝืนเขย่าคอเสื้อเขาเบาๆ เป็นเชิงประท้วงไม่เห็นด้วย เสี่ยขี้เหงาจะตาย คงอยู่คนเดียวได้หรอก เฮอะ!
“เพราะฉันมีคนที่จะจริงจังด้วย”
“อ้อ ที่แท้เสี่ยก็เอาเรื่องจูบมาอ้างเพื่อเขี่ยพวกผมทิ้ง!” พูดไปทำไมมันเจ็บที่อกจังวะ คงเพราะผมตั้งใจจะสนิทสนมกับเสี่ย แต่เขาดันเห็นเราเป็นแค่ดอกไม้ข้างทาง ขนาดจิระก็ยังไม่แยแส ฮึก
“คนคนนั้นคือเธอ”
“จิระก็เป็นหนึ่งในเด็กเลี้ยงนะ ไหนบอกจะไม่มีใหม่ไง เสี่ยมึนปะเนี่ย”
“ฉันหมายถึงเธอ จิตริน”
ผมที่ตัวสั่นหงึกหงักถูกสะกดไปวูบหนึ่งเมื่อเงยหน้าสบสายตาอย่างจัง สมองประมวลผลแทบไม่ทัน ขนาดลมหายใจที่หอบรัวมาตลอดก็คล้ายจะสะดุดไปชั่วครู่
“เสี่ยมโนอะไรของเสี่ยอีกรึเปล่า”
“เปล่า” เสี่ยตอบเสียงหนักหนัก ราวกับว่าผ่านการไตร่ตรองผ่านสมองมาแล้วอย่างหนักหน่วง “คนที่ฉันจะจริงจังด้วย ก็คือเธอ จิตริน”
วินาทีนั้นผมถึงกับถามตัวเองว่าชื่ออะไรวะ
ก่อนที่วินาทีถัดมา สมองจะใช้งานหนักเกินรับไหว
ผมสลบคาอกเสี่ยแม่งเลย
--------------
หลายคนที่หมั่นไส้เสี่ยตอนที่แล้ว หวังว่าตอนนี้จะกอบกู้ความเป็นพระเอก(?)บ้างนะคะ เสี่ยบอกเลิกหมดแล้วนะเออ สำใครที่อยากรู้เสี่ยเป็นคนยังไง คิดอะไรกันแน่ เดี่ยวจะมีเฉลยแน่นอนค่ะ บอกเลย อย่าคาดหวังกับเสี่ยเยอะ 5555
มาแปะก่อน 50 % นะคะ ช่วงนี้รีีบปั่นๆ กลัวคิงส์คลับมาส่งแล้วจะไม่ได้ปั่นเพราะมัวแต่แพคค่ะ 555
หัวข้อ: {{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา - ตอนพิเศษเฉพาะกิจ [P.48 - 26/6/61] (อ่าน 253899 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก