ตอนที่ 17 : คบกันแล้วไม่แคล้วกัน 50%
“แล้วไง สรุปว่าเสี่ยกับพี่จิคบกันแล้ว?”
“...น่าจะเป็นอย่างนั้น”
ผมลูบแก้มแดงๆ ของตัวเองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสดๆ ร้อนๆ ถึงผมจะยังไม่ให้คำตอบ แต่จากสภาพตัวแหลกเหลวในอ้อมกอดของเสี่ย ก็บ่งบอกอย่างดีแล้วว่ากระผม นายจิตริน ทองคำดีนั้น ไม่สามารถต้านทานการขอคบของท่านจอมมาร อันมีนามว่าเสี่ยกิจภัทร ...ได้เลย
“ผมว่าแล้วต้องไม่รอด” ไอ้เจถอนหายใจเฮือก ตีหน้าขึงขังราวเป็นผู้ใหญ่ที่ผ่านประสบการณ์ด้านความรักอย่างโชกโชน “จิระไม่เอาการเอางาน เกาะติดกับเสี่ย ของตายแบบนั้นจะไปน่าสนใจตรงไหน เสี่ยเลี้ยงเขาเพราะติดใจรูปร่างหน้าตา พอมาเจอพี่จิในร่างนี้ ก็ไม่แปลกหรอกที่จะรู้สึกดีด้วย แต่พี่รู้แล้วใช่มั้ย ว่าที่เสี่ยขอคบเป็นผลพ่วงมาจากพี่อยู่ในร่างของจิระ ไม่ใช่พี่ที่เป็นพี่จริงๆ”
“รู้”
“รู้แล้วทำไม...”
“รู้แล้วแต่พี่ทำอะไรไม่ได้” ผมยกมือปิดหน้าตัวเอง “พี่โดนสายตาเสี่ยฆ่าตายไปหลายรอบแล้ว”
ผมนอนเลื้อยทำตัวเหลวบนเตียง ไอ้เราพยายามจะใจแข็งแล้วเชียว แต่ผมคงประมาทตัวเองไป เหมือนกับที่ไม่เคยจะทำได้สักครั้งเมื่ออยู่ต่อหน้าเสี่ย เจอไม้ตายเข้าหน่อย เป็นอันต้องมอดม้วยมรณาทุกที
“งั้นพี่จะทำยังไง คบกันจนกว่าจะได้กลับร่างเดิมเหรอ”
“...คงงั้นมั้ง” ผมเอ่ยเสียงเบาหวิว ที่ผมไม่ตอบเสี่ย ก็เพราะคำตอบของเรื่องนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว ความสัมพันธ์ของเราจะยุติทันทีหากผมกลับร่างเดิม เขาคือใคร เสี่ยเจ้าของบริษัทเอ็มเอชเอ็น เอนเตอร์เทนเมนต์ เจอของสวยๆ งามๆ มาตลอด ไม่มีวันชายตาแลจิตรินหรอก “บอกพ่อกับแม่ดีมั้ยวะ”
“แม่น่ะ ต่อให้บอกไม่บอกก็น่าจะพอเดาได้ และไม่ขัดขวางพี่อยู่แล้ว อะไรที่เราตัดสินใจด้วยตัวเอง แม่เคยคัดค้านที่ไหนกันล่ะ” ไอ้เจออกความเห็น “แต่พ่อเนี่ย...อย่าเลย พ่อเขารักพี่จะตาย ถ้ามีแววว่าพี่จะโดนหักอก ต้องรีบให้พี่เลิกก่อนแหง”
“ก็นั่นน่ะสิ” ผมพึมพำ “น่าจะเลิกๆ ไปซะ”
“งั้นโทรไปบอกเลิกเสี่ยเดี๋ยวนี้เลย หรือถ้าเขาไม่ฟัง พรุ่งนี้ก็ไปพูดต่อหน้าให้รู้เรื่อง” ไอ้เจรีบเสี้ยม คาดว่าน้องชายคงรู้สึกอย่างเดียวกับบิดาบังเกิดเกล้า
“ถ้าเจอหน้าล่ะก็...ไม่น่าจะสำเร็จยิ่งกว่าโทรไปซะอีก พี่ทำงานเป็นนักแสดงในสังกัดเขา ต่อให้บอกเลิกตอนนี้ยังไงก็หนีหน้ากันไม่พ้น เสี่ยน่ะเอาแต่ใจตัวเองจะตายไป” ผมเอ่ยเสียงแผ่ว รู้สึกตัวเบาๆ เบลอๆ ชอบกล สมองก็ไม่ค่อยจะทำงาน เหมือนขี้เกียจจะคิด ไม่อยากจะมานั่งทบทวนถึงความจริงข้อนั้นแล้ว “อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดแล้วกัน”
“แน่ใจนะพี่จิ”
“เอาน่า ไว้พี่อกหัก เจช่วยปลอบใจด้วยนะ”
“เฮ้อ...” เจตรินโน้มตัวกอดผมหลวมๆ “ผมรักพี่นะ”
“พี่ก็รักเอ็งเหมือนกัน ไอ้น้องชาย”
ผมกลุ้มใจอยู่แค่คืนเดียวเท่านั้น พอตอนเช้า ผมก็นั่งรถพี่เบิ้มไปยังบริษัทด้วยสีหน้าสดใสซาบซ่าน เพราะคิดมากไปปวดสมองเปล่าๆ ยังไงคำตอบก็ไม่มีวันเปลี่ยนเป็นอื่น
ปกติแล้ว ถ้าไม่เข้ากองตอนเช้า ผมจะแวะไปฟิตเนสเพื่อออกกำลังกาย แต่ถ้ามีคิวถ่าย ผมจะมารอที่สตูดิโอชั้นสี่เลย และเพราะเมื่อวานต้องกลับก่อนกะทันหัน ผมเลยต้องรีบมาถ่ายชดเชย
แต่ตอนเปิดประตูเข้าไป คนในกองที่ต้องเตรียมฉากก็หันมามองผมด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ นักแสดงยังมาไม่ครบ รวมทั้งตัวผู้กำกับเองก็ยังมาไม่ถึง แล้วใครกันล่ะที่ทำให้ทุกคนต้องอกสั่นขวัญแขวนขนาดนี้
อ้อ...เสี่ยนี่เอง
ผมเจอคำตอบอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นคนสวมสูทยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ราวกำลังตั้งอกตั้งใจมองการทำงานว่าทุกอย่างปลอดภัยไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายของจิระ
“อรุณสวัสดิ์ครับเสี่ย” ผมเดินไปไหว้เขา เพิ่งเห็นว่าข้างๆ คุณสันก็ยืนอยู่ด้วย แต่เพราะตัวเล็กกว่า เลยโดนเสี่ยบังมิด “อรุณสวัสดิ์ครับคุณสัน”
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณจิ” สันมองผมด้วยดวงตาใต้กรอบแว่นที่วับวาวเป็นพิเศษ แค่ดูก็รู้แล้วว่าเขาต้องรู้เรื่องผมกับเสี่ยแล้วแหงๆ แถมยังสนับสนุนอย่างดีด้วย อย่าบอกนะว่าเบื้องหลังการใคร่ครวญของเสี่ย...คุณสันเป็นคนเสนอน่ะ!
เป็นไปได้สูงทีเดียว พวกเขาสนิทกันมาก และคุณสันเองก็ช่วยจัดการธุระปะปังหลายอย่างให้เสี่ย ถ้าเขาช่วยหนุน เสี่ยจะเดินหน้าลุยสุดตัวก็ไม่แปลก
นึกไปนึกมา...คุณสันก็พยายามผลักไสไล่ส่งผมใส่เสี่ยอยู่บ่อยครั้ง
อย่างตอนที่ผมขึ้นไปหาเสี่ยก่อนชวนไปสวนสนุก เขาบอกว่าทางสะดวกสุดๆ ทั้งที่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย
นี่เองตัวการที่แท้จริง!“เสี่ยมาทำไมครับเนี่ย เดี๋ยวตอนเที่ยงผมก็ขึ้นไปหาเหมือนเดิมไง ลงมายืนเฝ้าแบบนี้คนอื่นเขาเกร็งนะ”
“ฉันมาหาแฟนผิดตรงไหน”
นิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนผมจะยกมือลูบแขนตัวเอง
“เสี่ย ผมขนลุก”
“อุ๊บ!” คุณสันรีบกลั้นหัวเราะ พอโดนเราสองคนหันไปมองก็รีบกระแอมไอกลบเกลื่อน “ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณจิ เมื่อคืนเสี่ยนอนไม่หลับ กลัวจะโดนคุณจิปฏิเสธอีก ก็เลยเร่งให้ผมมาดักรอเป็นเพื่อนที่สตูดิโอตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว เสี่ยไม่ได้มีเจตนาจะมาขัดขวางการทำงานหรอกนะครับ ในเมื่อคุณจิหน้าตาแจ่มใส ไม่ได้ดูขัดข้องอะไร เสี่ยก็คงสบายใจแล้ว”
ยิ่งรู้จัก เสี่ยยิ่งโคตรเด็กเลยผมหลุดยิ้ม เอาตัวบังแล้วแอบสอดนิ้วกุมมือเขาเบาๆ ไม่ให้ใครเห็น
“ตอนเที่ยงผมจะขึ้นไปหานะ รีบไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวนัทมาเจอจะแย่เอา ผมยังไม่อยากโดนต่อยปากรอบสอง”
“ถ้าเธอลำบากใจ ฉันย้ายเขาให้ไปแสดงเรื่องอื่นมั้ยล่ะ”
“จะบ้าเหรอเสี่ย” ผมปล่อยมือทันที “เอาอำนาจมาตัดสินชีวิตคนตามใจชอบได้ยังไง คิดจะยัดเข้ามาก็ยัด คิดจะเขี่ยออกก็เขี่ย รู้มั้ยว่าการกระทำนี้ทำให้หลายคนเสียใจมากแค่ไหน ไม่ต้องเลย ในเมื่อเสี่ยไม่คิดจะให้นัทเป็นเด็กเลี้ยงแล้ว ก็ต้องสนับสนุนเขาในฐานะนักแสดงของบริษัทสิ”
คุณสันพยักหน้ารับ ราวกับจะบอกว่า ‘เอาเลยครับคุณจิ พูดไปเยอะๆ เลย สั่งสอนเสี่ยให้หลาบจำ!’
หรือว่าคุณสันสนับสนุนผม เพียงเพราะอยากได้คนมาช่วยคุมความประพฤติเด็กโข่งหัวดื้อคนนี้
เสี่ยเหมือนจะไม่พอใจนิดหน่อย แต่เขาขี้เก๊ก พอฟังผมพูดจบก็แค่ตอบรับว่าอืม ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเลขาคนสนิท
งอนอีกแล้วเรอะผมส่ายศีรษะ ทั้งขำทั้งเอ็นดูแฟนคนแรกในชีวิตที่อายุมากกว่าตั้งแปดปี แต่กลับเหมือนเลี้ยงเด็กแปดขวบ
ไม่นานโปรดิวเซอร์ ผู้กำกับ และนักแสดงคนอื่นก็มาถึง
ผมที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว แม้แก้มจะมีรอยช้ำเพราะถูกต่อย แต่ก็ได้ช่างแต่งหน้าช่วยกลบเกลื่อนให้ อีกอย่าง หมัดของธนัท เทียบไม่ได้กับตอนพี่โสภีหรอก อันนั้นกรามแทบเคลื่อน ฟันเกือบหลุดไปหลายซี่
พอธนัทเห็นผม เขากลับสงบกว่าที่คิด อาจจะรู้ว่าผมตกลงคบกับเสี่ยแล้ว เดาจากที่ตัวเองโดนบอกเลิกแต่ผมยังลอยหน้าลอยตา แถมยังนั่งรถกลับกับเสี่ยไม่ยอมเข้ากองถ่ายเมื่อวานอีกต่างหาก นับว่าเขาไม่ถึงกับสิ้นคิด ตัดโอกาสตัวเองออกจากซีรีส์เรื่องนี้โดยการกระโจนเข้ามาต่อยซ้ายต่อยขวาใส่ผมเพื่อระบายอารมณ์
“ไงจิ กับเพื่อนคนนั้นเป็นไงบ้างล่ะ” อัครเดชคล้องมือโอบรอบคอผม พี่เบิ้มทำท่าจะเข้ามาห้าม แต่ผมส่ายศีรษะน้อยๆ เมื่อวานชนหมัดกันไปแล้ว จะมากระมิดกระเมียนเขินอายอะไร ผู้ชายทั้งคู่นี่หว่า
“ก็ราบรื่นดีพี่”
“ฮั่นแน่ ที่เมื่อวานหายหน้าหายตาไปคงไม่ใช่ปรับความเข้าใจกันจนถ่ายต่อไม่ไหวหรอกนะ”
“พี่อัคคิดลึกไปแล้ว เอาตื้นๆ ก็พอครับ” ผมรีบเอ่ยเมื่อเห็นรอยยิ้มหยอกล้อ “ถ้าพี่จะมีเวลาว่างแซว พี่ไปซ้อมบทกับนัทสิครับ เขาเดินมาตามแล้ว”
“ตามใคร ตามพี่หรือตามจิ”
“เอ่อ...” ผมเองก็ไม่แน่ใจ เพราะแม้ในมือนัทจะถือบทเตรียมท่อง แต่สายตาของเขากลับจ้องมาที่ผม ใต้ตามีรอยคล้ำกึ่งบวมช้ำจางๆ ราวผ่านการร้องไห้และนอนไม่หลับ แต่นั่นไม่สำคัญหรอกครับ เพราะประเด็นสำคัญน่ะ...คือเขากำลังยิ้มให้ผม!?
ธนัทที่ตะโกนต่อว่าและต่อยผมมาหนึ่งหมัด
ธนัทที่เพิ่งโดนเสี่ยบอกเลิกสดๆ ร้อนๆ เมื่อวาน
คนที่น่าจะพอเดาอะไรต่อมิอะไรได้ว่าผมกำลังแฮปปี้กับเสี่ย...แต่กลับยิ้มแย้มไร้ความแค้นเคือง ผมควรจะดีใจสินะ แต่ไม่รู้ทำไม พอเห็นแบบนี้สังหรณ์ใจแปลกๆ ชอบกล
ผมไม่ใช่คนคิดร้ายกับใคร แต่ก็ใช่ว่าจะเซ่อซ่าขนาดดูคนหวังร้ายไม่ออก
ธนัทกำลังแสดงละคร“จิ เมื่อวานเป็นยังไงบ้าง อาการไม่ค่อยดีเลยนะ ฉันเป็นห่วงแทบแย่ นึกว่าจะมาทำงานวันนี้ไม่ไหวซะแล้ว”
แล้วผมก็รู้คำตอบ
ธนัทคงติดใจเรื่องอาการผิดปกติของผมเมื่อวานนี่เอง!
“ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง แต่ผมหายดีแล้ว เมื่อวานไข้ขึ้นกะทันหัน ก็เลยหนาวจนตัวสั่นควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ ถ้าเกิดทำให้นัทตกใจต้องขอโทษด้วยนะ”
“เอ...ป่วยหนักขนาดตัวสั่นแต่วันนี้กลับดูไม่มีอาการเลยนะ”
“พอดีผมโดนจับฉีดยา นอนหลับเต็มอิ่ม กินยาตรงเวลา ก็เลยหายเร็วน่ะ” ผมตอบทั้งรอยยิ้มจนตาหยี แต่จิตรินโกหกไม่ค่อยเก่ง...แถมอัครเดชที่เป็นมิตรตลอดก็ดันทรยศกันซะงั้น
“อ้าว นี่จิป่วยเหรอ” พระเอกหนุ่มยกมือทาบหน้าผากผม “เมื่อวานก่อนขึ้นไปก็เห็นยังอาการดีๆ อยู่นี่ แล้ววันนี้ก็ไม่ได้ตัวร้อนอะไรนี่นา ”
ผมทำอะไรไม่ถูก อัครเดชถามเพราะห่วง แต่ธนัทถามเพราะจงใจจับผิด
เวรแล้วไง“คือ...ผม...”
“คุณจิครับ เสี่ยโทรมา”
พี่เบิ้มช่วยชีวิต! ผมรีบหันไปรับโทรศัพท์จากผู้จัดการแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทางทันที รู้สึกถึงสายตาทิ่มแทงของธนัทเป็นระยะ ตอนแรกเขาอาจจะไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้คงมั่นใจแล้วว่าผมกับเสี่ยนั้น...ยังคบหากันด้วยดี
หรือเผลอๆ จะดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ
เพราะถ้าเขาเป็นเด็กเลี้ยง ก็ต้องรู้นิสัยอย่างหนึ่งของเสี่ยว่า...เขาไม่เคยโทรหาใครก่อน
“เสี่ยโทรได้จังหวะพอดีเลย”
(( หึ ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอกำลังคิดถึงฉัน ))
แทบจะหลุดหัวเราะพรืด เสี่ยมโนของเสี่ยเอง แล้วมาโบ้ยให้ผมแทนซะงั้นอ่ะ
“เอาที่เสี่ยสบายใจเถอะครับ แล้วนี่...เสี่ยมีธุระอะไรรึเปล่า” ผมถามพลางเงยมองคนในกองที่กำลังเซ็ทฉาก เช็กแสง ตรวจอุปกรณ์ต่างๆ เตรียมถ่ายทำ
(( ฉันว่าง ))
“เลยโทรมากวนผมเนี่ยนะ” ผมถามขำๆ
(( แล้วนี่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง ทั้งเมื่อวันก่อน เมื่อวาน ตอนนี้ ฉันก็คิดถึงแต่เรื่องของเธอ ))
“เสี่ยทำอย่างกับเด็กเพิ่งมีรักแรก”
(( แล้วถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ ))
“...”
เผลอกดวางสายไปเฉย ผมยกมือปิดหน้า รีบส่งโทรศัพท์คืนให้พี่เบิ้มเพราะรู้สึกร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก
การถ่ายทำเริ่มต้นที่ฉากเปิดตัวของธนัท ตามบทแล้ว เขาจะแอบย่องเบาเข้ามาในบ้านของพระเอกที่มิสเตอร์เอสร่วมอาศัยด้วย แม้มิสเตอร์เอสจะไม่เคยก้าวออกมาจากห้องคอมพิวเตอร์ที่มีโซฟาตัวเดียวประหนึ่งเตียงนอนก็ตาม แต่กลางดึก มิสเตอร์เกิดหิวน้ำ เลยเดินลงมาเปิดตู้เย็นตอนกลางคืนเงียบๆ คนเดียวไม่ยอมเปิดไฟ ธนัท ซึ่งรับบทเป็นเพื่อนพระเอกเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ มีทักษะปลดล็อกกุญแจและประตูได้ทุกชนิดก็เลยแกล้งเอาบางสิ่งบางอย่างจ่อหลังมิสเตอร์เอส
“อย่าขยับ” ธนัทเอ่ยเสียงต่ำ แน่นอนว่าเป็นการดัดเสียง “ส่งของมีค่ามาให้หมด”
ทั้งเนื้อทั้งตัวของมิสเตอร์เอสไม่มีของมีค่าแม้แต่อย่างเดียว ในมือเองก็ถือประคองกระบอกน้ำเย็นเฉียบอยู่ เลยได้แต่ยืนนิ่งเป็นสากกะเบือ เพราะหนุ่มหน้ามนผู้มีฝีมือด้านแฮกกิ้งนี้ ดันไม่มีทักษะด้านการต่อสู้เลยสักกระผีก
“ฉันบอกว่า...ส่งของมีค่ามาให้หมด!”
ถ้าเป็นพระเอก คงแก้ไขสถานการณ์นี้ได้โดยง่าย แต่เมื่อเป็นมิสเตอร์เอส ที่ไม่ได้รู้เลยว่าไอ้ที่จี้หลังอยู่นั้นเป็นแค่ปากกาโลหะแท่งหนึ่ง เลยกลายเป็นฉากเปิดตัวที่ทั้งลุ้นระทึกและตลกขบขัน
เพราะสิ่งที่มิสเตอร์เอสทำ คือการยื่นกระบอกน้ำเย็นเฉียบให้คนแปลกหน้า...
พลันไฟถูกเปิด พระเอกได้ยินเสียงผิดปกติจึงลุกมาดู เจอกับภาพของเพื่อนเก่าที่กำลังยืนกลั้นหัวเราะ กับมิสเตอร์เอสที่ทำหน้าเหรอหราอย่างหาได้ยาก
จากนั้นก็เป็นการต่อบทยาวของธนัทและอัครเดชที่ถามสารทุกข์สุกดิบ โดยมิสเตอร์ได้แต่นั่งเงียบกึ่งเซ็งคล้ายอยากกลับห้องเต็มแก่แต่ก็ทำไม่ได้เพราะโดนรั้งไว้ให้ทำความรู้จักกับธนัท
“ยินดีที่ได้รู้จักมิสเตอร์เอส!”
“อืม...” ประโยคแรกของผมในฉากนี้ แทบไม่ต้องจำอะไรเลยก่อนเข้าฉาก ง่ายดายแสนสบายสุดขีด
ผมกับธนัทจับมือกัน เพราะที่ฝ่ามือผมยังติดปลาสเตอร์อยู่ เลยต้องหันข้างด้านซ้ายให้กล้อง จงใจให้เห็นแค่หลังมือ ธนัทยิ้มกว้าง ส่วนผมทำหน้าเหนื่อยหน่าย จนพระเอกต้องมายืนเกาหัวแกรกๆ อยู่ตรงกลาง วิจารณ์มิสเตอร์เอสที่รีบชักมือกลับนั่งขดตัวอยู่บนเก้าอี้อย่างอดไม่ได้
“เฮ้อ...นายเนี่ย เก่งแต่ตอนอยู่หน้าคอมสินะ!”
“คัต!”
ฉากแรกจบลงด้วยการเทคแค่สามครั้ง อันเกิดจากการที่ผมเผลอสะดุ้งตอนโดนปากกาทิ่มหลังจนต้องถ่ายใหม่ ผมเดินไปนั่งพัก ปล่อยให้ธนัทกับอัครเดชยืนซ้อมบทกันต่อ พวกมืออาชีพทำงานไวดีจริงๆ แถมยังออกมาดีมากๆ ซะด้วยสิ เพราะตัวละครของธนัทนั้นเป็นคนที่มีพลังงานล้นเหลือ เป็นหนุ่มกล้าแสดงออก มีอารมณ์ขัน แตกต่างกับตัวจริงสุดขีด นับว่าได้แสดงความสามารถเต็มที่ และเขาก็ทำได้ดีเกินคาดหวัง
เสียอย่างเดียว...
“มีอะไรเหรอจิ” ช่างแต่งหน้าที่มาเติมแป้งให้ถามเมื่อเห็นผมแอบเกาหลังบ่อยๆ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ มดกันน่ะ”
เมื่อกี้ตอนธนัทเอาปากกาจี้หลัง แทนที่จะกดเก็บหัวปากกา...เขาดันกดให้ปลายแหลมจิ้มทะลุเสื้อผมนี่สิ
ป่านนี้คงเป็นลายจุดสีน้ำเงินพร้อยเต็มหลังแล้วมั้งเนี่ยช่าง...เป็นวิธีแกล้งที่แสนจะเด็กน้อยจนไม่รู้จะคาดโทษยังไงเลย! ผมยิ้มแห้งให้ช่างแต่งหน้า ก่อนจะเหลือบมองธนัทอีกครั้ง
แค่นี้น่ะไม่เท่าไหร่ หวังก็แต่จะไม่หนักข้อขึ้นก็แล้วกัน!
--------
ใครคิดถึงมิสเตอร์เอสบ้างเอ่ย ซีรีส์ยังถ่ายไม่จบ ยังได้เจอกับมิสเตอร์เอสและผองเพื่อนกันต่อนะคะ แถมได้ธนัทมารับบทเพิ่มด้วย แต่งเองฟินเอง อยากดูซีรีส์เรื่องนี้จังเลยน้า...
ส่วนเสี่ย...บอกแล้วค่ะอย่าคาดหวังมาก เอาเป็นว่าอ่านเรื่องนี้อย่างสนุกสนาน ให้เสี่ยได้พัฒนาตัวเองโดยการปรับสติและจูนสมองไปก่อนนะคะ 555 #ฝอยตกเสี่ย
หัวข้อ: {{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา - ตอนพิเศษเฉพาะกิจ [P.48 - 26/6/61] (อ่าน 253969 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก