ตอนที่ 19 : ผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริงเสียงจริง
ผมติดนิสัยตื่นเช้า
ฉะนั้นแม้จะปวดเมื่อยตัวและล้าขนาดไหนก็ลืมตาโพลงในความมืดอัตโนมัติตอนหกโมงตรง ปกติผมตื่นตีห้าด้วยซ้ำไป แสดงว่าเมื่อคืนหนักไปหน่อยถึงได้ตื่นสายเป็นชั่วโมง
ความอ่อนเพลียยังคงอยู่ แต่เมื่อตื่นแล้วผมก็หลับต่อไม่ลง เลยยันตัวลุกขึ้นจากเตียงนุ่มนิ่มคุณภาพดีแตกต่างกับที่บ้านลิบลับ ก่อนจะขยับไปไหนไม่ได้เพราะมือของเสี่ยรั้งเอวผมไว้อย่างกับคีมเหล็ก
พอหันไปมอง ก็เห็นภาพของเสี่ยที่นอนตะแคงกอดผมด้วยใบหน้าหลับพริ้มอย่างสงบ
ผมอมยิ้ม ในอกอุ่นอวลอย่างบอกไม่ถูก การมีแฟนคือแบบนี้สินะ ผมลองเอานิ้วจิ้มหน้าผากเสี่ย เขาครางฮือในลำคอ ซุกหน้าลงกับหมอน แต่พอโดนผมเอามือจิ้มแก้มก็ดื้อหนัก พลิกตัวไปอีกฝั่งหนึ่ง แถมยังลากเอวผมติดไปด้วย
“เฮ้ย!”
จิระตัวเบาหวิว โดนจับเหวี่ยงข้ามตัวเสี่ยจากซ้ายไปขวาอย่างง่ายดาย มันไม่เจ็บหรอก แต่ที่หลุดร้องก็เพราะระบมก้น เสียงนั้นคงดังไม่น้อย เพราะเสี่ยปรือตามองงงๆ ดูงัวเงียสุดขีดจนผมรู้สึกผิด เลยยกมือปิดตาเขา นับหนึ่งถึงสิบ พอลองยกมือออก เสี่ยก็หลับต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมค่อยๆ แงะมือเสี่ยอย่างเชื่องช้า ระวังไม่ให้เขารู้สึกตัวตื่น ใช้เวลาปลุกปล้ำอยู่นาน ถึงจะพาสารร่างที่โดนรีดน้ำจนตัวแห้งออกมาได้ แต่ยังไม่จบเพียงเท่านั้น เพราะเสี่ยขมวดคิ้ว ทำท่าเหมือนจะตื่นขึ้นมาอีก ผมเลยเอาหมอนข้างที่กลิ้งตกพื้นมาเป็นตัวสำรอง ปรากฏเสี่ยไม่หือไม่อือ เปลี่ยนจากเอวผอมบางของจิระไปกอดฟัดหมอนข้างอย่างกับเด็ก
หลุดพ้นจากเสี่ยมาได้ ผมก็เกาะกำแพงเดินเข้าห้องน้ำด้วยสภาพทุลักทุเลเพราะแสบแถวช่องทางจนต้องเดินโขยกเขยกเก้งก้างอย่างกับปู ยังดีนะที่ก่อนนอนเขาทำความสะอาดให้ ไม่อย่างนั้นคงมีอะไรต่อมิอะไรไหลย้อนออกมาด้วย
พาตัวเองเข้าห้องน้ำสำเร็จ ผมก็สูดหายใจเฮือกเมื่อเห็นคราบน้ำและกลีบกุหลาบช้ำเลือดช้ำหนองกระจัดกระจายเต็มพื้นกระเบื้อง อย่างกับมีคนทำสงครามกันอย่างนั้นล่ะ ผมเดินไปเปิดจุกเพื่อปล่อยน้ำที่เหลือแค่ครึ่งอ่างออก ก่อนจะโกยเอาเศษกุหลาบทิ้งถังขยะกันอุดตัน แล้วค่อยเปิดน้ำอุ่นใหม่สำหรับนอนแช่ตัวสบายๆ
ผมเปิดโทรทัศน์ นึกโชคดีที่วันนี้ไม่มีคิวงานเพราะต้องยกกองไปถ่ายนอกสถานที่ คนที่มีบทคืออัครเดชกับธนัท และดาราสาวคนใหม่อีกคน ปกติแล้วในวันว่าง พี่เบิ้มจะมารับผมไปฟิตเนส ไม่ก็เข้าคอร์สเรียนการแสดง แต่จากที่ไม่มีโทรศัพท์เรียกเข้า และไม่มีข้อความแจ้งเตือนอะไร แสดงว่าเสี่ยอาจจะสั่งให้วันนี้เป็นวันหยุดของผมไปก่อนแล้ว
พลันเสียงดนตรีคุ้นเคยดังขึ้น ผมหลอนจนไม่รู้จะหลอนยังไงก็เลยจำได้ทันทีว่าคือเพลงประกอบโฆษณาเครื่องนอนที่กว่าจะถ่ายทำสำเร็จเล่นเอาแทบแย่ แล้วก็ใช่จริงๆ ด้วย เพราะภาพเคลื่อนไหวในจอโทรทัศน์นั้น คือร่างผอมของจิระในชุดแขนยาวสีขาวดูสะอาดบริสุทธิ์ กำลังเดินเอื่อยๆ จากคอมพิวเตอร์ไปยังโซฟา แต่แล้วก็ชะงัก ก่อนจะเดินเลยไปยังเตียงกว้างแล้วทิ้งตัวลงดังตุบ
กล้องซูมไปที่หน้าของจิระ ให้เห็นเค้าโครงที่สวยสดงดงามราวเทวดาตัวน้อย แต่เทวดาองค์นั้นขมวดคิ้วคล้ายไม่ชอบใจ พยายามขยับตัวหาท่าทางที่สะดวกสบาย ก่อนจะหลับพริ้ม ผ่อนคลายสีหน้า เอียงตัวซุกกับหมอน ยกมือวางแหมะข้างๆ แถมยังเผยอปากน้อยๆ อย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนเคลิ้มหลับไปจริงๆ
‘นี่น่ะ...เหมือนกับภาพวาดศิลปะ ที่มองอย่างชื่นชมไม่กล้าแตะต้อง แต่ที่ผมต้องการ คือเทวดาตัวน้อยที่น่าทะนุถนอมดูเข้าใกล้ได้ง่ายกว่านี้ อยากปกป้องนิทราของเขาจนไม่อยากปลุก ไม่ใช่ดูเหมือนเอื้อมไม่ถึงจนปลุกไม่ได้!’คำพูดของตัวแทนลูกค้าทำให้ผมเข้าใจ
เพราะแม้จะเป็นใบหน้าของจิระ แต่สีหน้านั้น เป็นของจิตริน
เทวดาตัวน้อยที่ไม่ได้งดงามราวภาพวาดน่าชื่นชม แต่กลับดูจับต้องได้ง่ายจนผู้เห็นหลุดยิ้มอย่างเอ็นดู
โฆษณาตัวนี้แสดงถึงความลงตัว จิระไม่มีวันทำได้ ส่วนผมในร่างของจิตรินนั้นอย่าหวัง เห็นความจริงย้ำเตือนตรงหน้า ผมก็เผลอยิ้มขื่นอย่างอดไม่อยู่ ยกมือขึ้นดูแขนผอมบางของจิระ ดูผิวขาวนวลเนียนน่าลูบไล้และโดนประทับรอยจูบไปทั่วอย่างสุขแบบไม่เต็มอก หน่วงๆ อย่างไรชอบกล
คงเพราะในใจมันท้วงตลอด เสี่ยรักผม แต่รักที่ตัวผมจริงๆ หรือเพราะตัวผมที่อยู่ในร่างจิระกันแน่
คำตอบที่ออกมาค่อนข้างชัดเจน
ผมถอนหายใจเฮือก ปิดโทรทัศน์ เปิดจุกอ่างน้ำ ก่อนจะเดินไปเช็ดตัว แปรงฟัน แล้วใส่เสื้อตัวเดิมกับเมื่อวาน
ตอนเดินออกมาเสี่ยยังคงกอดหมอนข้างในท่าเดิมเปี๊ยบ ดูสุขกายสบายใจจนน่าหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก คนที่ได้โชคสองชั้นมันเสี่ยชัดๆ ผมแอบดึงหมอนข้างออก ตั้งใจจะแกล้ง แต่เสี่ยดันไม่ยอมปล่อย กอดแน่นขึ้นไปอีกแถมยังซุกหน้าใส่จนหมอนยุบ
“จิตริน...”
ไม่น่าเลยเรา ผมลูบอกตัวเอง รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรง แทบจะเทียบเท่ากับตอนที่สบตากับเสี่ยครั้งแรกในร้านเหล้า ตอนนั้นเป็นความรู้สึกของจิระ แต่ตอนนี้คือความในใจของจิตริน
ผมหมดอารมณ์แกล้งเสี่ย เลยเดินออกไปข้างนอกเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมาย หรือไม่ก็แอบตั้งเป้าไว้แล้วโดยไม่รู้ตัว ขาเจ้ากรรมถึงได้พาผมมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องพักแขก อันเป็นที่เก็บร่างกายของนายจิตริน ทองคำดี
เพราะยังเช้า ตอนเปิดประตูเข้าไป พยาบาลซึ่งคอยดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงจึงยังนอนหลับฟุบกับเตียงแยก ผมย่องเบา ไม่กล้ารบกวนเธอ ก่อนจะมายืนข้างเตียง มองร่างของผู้ชายอายุยี่สิบสี่ สูงโปร่งตัวหนาที่ผอมลงไปหลายกิโลหลังนอนนิ่งอยู่เป็นเดือนๆ ผมสีดำตัดสั้นเริ่มยาวระบ่า ผิวคล้ำเข้มหยาบกระด้างเองก็ดูจะนุ่มและขาวขึ้นนิดหน่อย
คำตอบคือขวดโลชั่นที่วางข้างเตียง นางพยาบาลดูแลร่างกายผมดีจนซาบซึ้งน้ำตาไหล ผมลองเอานิ้วจิ้มก้ามปู ก่อนจะใจแทบวายเมื่อพบว่ามันกลายเป็นก้อนเยลลี่ไปแล้ว! โฮ! ก้ามปูที่ทุ่มทุนสร้างเป็นปีของไอ้จิ!!
ผมน้ำตาร่วงเมื่อเห็นร่างกายของตัวเองเปลี่ยนไปขนาดนี้ ก่อนจะลองมองซ้ายมองขวา ปาดน้ำตาแล้วลองทาบมือจิระบนมือของจิตริน...
โห อย่างกับไอติมรสวานิลากับรสช็อกโกเลตเลยโว้ย!ผมหลุดขำ ความแตกต่างยังกะหนังคนละม้วน มือจิระเรียวเล็กน่าเดินกุมกว่าเป็นไหนๆ ผมถอนหายใจเฮือก รู้สึกสับสนแกมปลงตก สุดท้ายเลยตบหน้าผากร่างที่หลับใหลไม่ได้สติเบาๆ ก่อนจะเดินย่องออกจากห้อง
แล้วมาปะทะกับคุณสันที่เดินมาจากปีกซ้ายของคฤหาสน์พอดิบพอดี
คือแบบนี้ครับ ห้องของจิตรินน่ะเป็นห้องนอนแขก เพื่อไม่ให้ผู้มาเยือนบุกรุกไปยังบริเวนส่วนบุคคล ก็เลยอยู่ที่ชั้นสองกึ่งกลางของตัวคฤหาสน์ ใกล้กับบันไดสำหรับลงไปชั้นล่าง ไม่เปิดโอกาสให้เดินเถลไถลไปไหนไกล
“อ้าว อรุณสวัสดิ์ครับคุณจิ” คุณสันเก็บสีหน้าประหลาดใจได้ดีเมื่อเห็นผมเดินออกมาจากห้องของจิตริน “ร่างกายยังโอเคดี ไม่ได้เจ็บป่วยตรงไหนใช่มั้ยครับ”
จู่ๆ ก็เจอคำถามชวนสะดุ้ง ผมถึงกับรีบตอบกลับอัตโนมัติด้วยโทนเสียงเดียวเหมือนกำลังพูดรายงาน
“ผมสบายดีครับ ขอบคุณครับ”
“เสี่ยทายาให้คุณรึยัง หลอดที่ผมซื้อติดไว้ตรงลิ้นชักข้างเตียงน่ะครับ”
“อ้อ ถ้าเป็นหลอดสีเขียวละก็เสี่ยทาให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครั...” ผมเงยมองคุณสัน ชักยิ้มต่อไม่ออก “ขอโทษนะครับ แต่ผมว่าคุณสันพยายามจับคู่ผมกับเสี่ยแบบโจ่งแจ้งมากเลย ผมถามตรงๆ ได้มั้ยว่าเพราะอะไร”
“เรื่องนั้น...” คุณสันเว้นช่วงเล็กน้อย ไม่ได้บ่ายเบี่ยงปฏิเสธ แต่เดินนำไปทางฝั่งซ้ายของคฤหาสน์ “เราไปคุยกันอีกที่ดีกว่าครับ”
ผมเดินตามหลังอีกฝ่ายต้อยๆ เพิ่งเข้ามาทางปีกซ้ายก็ตอนนี้ รูปแบบการตกแต่งไม่ได้แตกต่างมากเท่าไหร่ แต่ขนาดห้องของคุณสันนั้นน่าจะเท่ากับห้องน้ำอันโอฬารของเสี่ย...
“เชิญครับ” คุณสันเดินไปยังโต๊ะสำหรับนั่งทำงานเล็กๆ ที่มุมห้อง เขาขยับเก้าอี้ให้ ผมเลยรีบปราดไปนั่งเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ โดยที่สายตายังจับจ้องอีกฝ่ายด้วยความอยากรู้จุกอก จนกระทั่งคุณสันทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้าม ยกมือประสานไว้ใต้คางราวครุ่นคิด ผมก็แทบจะถามออกไปอีกรอบ เสียแต่คุณสันพูดขึ้นมาก่อน “ก่อนอื่น ผมต้องแนะนำตัวเองอีกครั้ง ผม...คมสัน เป็นเลขาอันดับหนึ่งของเสี่ย ผมอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ตั้งแต่จำความได้ เป็นทั้งเพื่อนเล่น พี่ชาย พี่เลี้ยง เรียกว่าผมถูกจ้างให้อยู่กับเสี่ยตั้งแต่เด็กแล้วครับ ไม่สิ ควรจะบอกตั้งแต่เสี่ยแรกเกิดถึงจะถูก ตอนนั้น...ผมอายุหกขวบ เริ่มพูดจารู้เรื่องฟังความได้ เป็นหนึ่งในลูกชายของเลขาคนสนิทของคุณพ่อของเสี่ย ตอนนั้น...ท่านน่าจะประมาณสามเดือน”
“ขอโทษนะครับ ผมขอถามได้มั้ยว่าคุณสันอายุเท่าไหร่”
“สามสิบแปดแล้วครับ”
ผมสูดหายใจเฮือก ผู้ชายใกล้จะสี่สิบอะไรกันยังหน้าเด็กอยู่เลย!
“คนที่อุ้มเสี่ยตอนร้องไห้ เปลี่ยนผ้าอ้อม หาขวดนมให้ดูด ก็ผมนี่แหละครับคุณจิ สำหรับผม เสี่ยก็เหมือนน้องชายคนหนึ่ง ผมกล้าพูดเลยด้วยซ้ำว่าเป็นคนเลี้ยงท่านจนโตมาขนาดนี้ ถึงรู้จักนิสัยเสี่ยดี...ว่าท่านค่อนข้างเด็ก เพราะถูกหลายคนตามใจ รวมทั้งตัวผมเองด้วย บิ๊กและเบิ้มเอง ผมก็เป็นคนหามาเพื่อดูแลความปลอดภัย ช่วยขับรถ อำนวยความสะดวกให้เสี่ยตอนที่ท่านเพิ่งขึ้นชั้นมัธยมครับ”
ผมพยักหน้ารับ ไม่กล้าเอ่ยแทรก
“ตอนที่พ่อกับแม่ของเสี่ยหย่ากัน เสี่ยจึงไม่ค่อยได้รับผลกระทบมากนัก เพราะปกติเขาก็อยู่กับผม บิ๊กและเบิ้มเป็นปกติจนชินแล้ว ถึงจะมีมุมดื้อรั้นบ้าง แต่เสี่ยก็เป็นคนง่ายๆ สบายๆ กว่าที่เห็น เสียอย่างเดียว ท่านไม่ค่อยกระตือรือร้นสักเท่าไหร่ คุณหญิงและคุณท่านจึงทำข้อตกลงกัน ยกบริษัทเอ็มเอซเอ็นเอนเตอร์เมนท์ให้เสี่ยบริหารดูแล เพราะเสี่ยคงไม่คิดเปิดบริษัทเองหรือไปสมัครงานเป็นลูกจ้างให้คนนินทาแน่ๆ ท่านเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ เมื่อให้มาก็รับไว้ แล้วให้พวกเราคอยช่วยเหลือในส่วนที่ไม่เข้าใจ เห็นอย่างนั้นท่านว่าง่ายน่ารักออกนะครับ การที่ท่านชอบพูดไม่มองหน้าคนอื่น ก็ทำตามคำแนะนำของผมเอง เพราะเสี่ย...ไม่ค่อยสนใจรอบข้างเท่าไหร่ บางทีก็ไม่ค่อยดูบรรยากาศเอาซะเลย การทำแบบนั้นช่วยให้คู่สนทนารู้สึกกดดัน เกรงใจเสี่ย ไม่กล้าพูดแทรก”
...ที่แท้ต้นตอก็มาจากคุณสันนี่เอง
“เสี่ยได้รับการศึกษาที่ดี เรื่องการทำงานจึงไม่มีปัญหา การตัดสินใจต่างๆ ทำได้ฉับไวตรงประเด็น แม้มีเถลไถลบ้างแต่ก็ยังอยู่ในสถานการณ์พอรับได้เพราะมีเราสามคนช่วยดูงานเป็นแรงหนุน แต่รสนิยมของเขานั้น...”
“สรุปแล้วเสี่ยเป็นเกย์ตั้งแต่เด็กจริงๆ สินะครับ” ผมถามโดยพยายามเมินคำชมเหมือนอวยลูกของคุณสันที่แทรกมาเป็นระยะ
“คงเพราะอยู่แต่กับผู้ชาย ท่านเลยไม่ค่อยสนใจเพศตรงข้ามเท่าไหร่ ผมสังเกตเรื่องนี้เป็นคนแรก เสี่ยชอบมองผู้ชายหน้าสวย บางทีก็ทำสายตาแปลกๆ เหมือนมีอารมณ์ เพื่อป้องกันปัญหาไม่ให้เสี่ยไปแอบกินกับคนแปลกหน้าลับๆ จนติดโรค ผมก็เลย...เสนอเรื่องเด็กเลี้ยงขึ้นมา"
---------
ขอแปะโป้งก่อนครึ่งนึงนะคะ ตอนนี้อธิบายเยอะมาก คุยยาวสุดๆ เอื้อ แต่หลายคนน่าจะเดาได้ว่าเสี่ยเป็นแบบนี้เพราะคุณสัน ตัวการตัวจริงเสียงจริง 555 ตอนนี้จะเฉลยหลายอย่าง ทั้งนิสัยเสี่ยและเรื่องของจิระด้วย ส่วนร่างของจิ...แฮ่ มาเผยแล้วนะคะ ก้ามปูกลายเป็นเยลลี่แล้ว 555!
หัวข้อ: {{ I'm Not Him }} เขาให้ผมเป็นดารา - ตอนพิเศษเฉพาะกิจ [P.48 - 26/6/61] (อ่าน 253935 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก